بالاخره اومدم براش ریویو بنویسم، بعد بیشتر از یک ماه!

می‌خواستم یه بخش‌هاییش رو بنویسم اما چون کتاب امانتی بود زیرش خط نکشیدم یادداشت هم نکردم. از طرفی خوشحال شدم که دیدم اینجا بعضی‌هاش رو بچه‌ها توی ریویوهاشون اوردن. ریویوها خیلی خوب بودن، دم همه گرم.

در انتظار گودو جزو کارهای دلخواه من شد. اخیراً چون هم توی دانشگاه کنفرانس و مقاله داشتم دربارۀ معنادرمانی و اگزیستانسیالیسم و همم دیدم چقدر به روحیاتم می‌خورن، مطالعه‌م توی این حوزه‌ها بیشتر شده. توی ادبیات هم بخوای ردش رو بگیری باید دنبال کارهای ابزورد بری و اتفاقاً کارهای ابزوردی هم که خوندم بسیار به دلم نشست. الان دیگه اولویتم در مطالعه همین حوزه‌ها شده. منتها در انتظار گودو با همۀ ساختار قدرتمندش به من ضربه نزد. شاید به این خاطر که قریب به یک ساله که فضای ذهنیم مشترکه و اون‌قدر دربارۀ در انتظار گودو شنیده و خونده بودم که یه جورایی برام لوث شده بود. اما بازم خوندنش رو دوست داشتم. دارم فکر می‌کنم اگه بشه پایان‌نامه‌م رو یه چیزی توی این مایه‌ها بنویسم که خیلی راضی خواهم شد از خودم. چون خیلی دلم می‌خواد بین رشته‌م و تخصصم همبستگی ایجاد کنم و توی این زمینه بتونم کار کنم.

اون مقالۀ ته کتاب رو هم خیلی دوست داشتم. دربارۀ تئاتر ابزورد بود. چقدر دلم می‌خواد تئاتر در انتظار گودو رو هم ببینم. اینکه یک ستاره کمتر دادم ابداً به‌خاطر کیفیتش و اینا نبود. همون مسئلۀ فضای ذهنی بود که گفتم، نتونست بم ضربه بزنه. چون یک سالی هست که دائم ذهنم توی همین مضمون‌هاست. خیلی هم دلم می‌خواد باقی کارهای بکت رو بخونم. من همیشه از بکت می‌ترسیدم. فکر می‌کردم باید بذارم مثلاً بعد سی سالگیم بخونم کارهاش رو. :)) هم بکت هم کامو هم سارتر هم کافکا هم برشت، همین کسانی که فضای کارهاشون ابزورد و اگزیستانسیالیه. از بدِ روزگار خودم به حالی افتادم که خوندن این کارها دقیقاً توی همین برهه از زندگیم داره جواب می‌ده. نمدونم خوبه و قراره به چیزهای بهتری منجر بشه یا پس‌فردا خودکشی می‌کنم. :)))

"Waiting for Godot" is a play that merits being read about once every decade of your life. My reasoning behind this is very simple: the play deals with the ideas of God, faith, daily living, death, our interactions with those we care about (and those we don't) and about the perceived hopelessness of hope. In short, things that we deal with on a daily basis. These fundamental aspects of life are also things that we change our views on as we age and get different life experiences under our belt.
I will not attempt to analyze or define this play in this space. I think the myriads of interpretations this text offers are almost numberless. And, I am sure that if I look at this review a few years hence I will have changed many things that I thought about this play. Such is the nature of the masterpiece that Samuel Beckett has created. The two main characters, Vladimir and Estragon, are two friends who alternate between loathing and desperately loving and needing the other. Their interactions are the crux of the play, and on this reading I was very moved by the simplicity and honesty of the relationship that they share. There are also two secondary roles that pop up once in each act, Pozzo and Lucky, and their part in the play serves as one of the more tantalizing mysteries of interpretation. I am still not sure what Beckett is doing with them, and I have read the play twice now, and saw it performed once.
The English translation of the play was done by the author himself, and having the original author make the translation is one of the many reasons why I think this text has staying power. Beckett was able to convey his original ideas, in the manner he chose, and thus the English version really is the same play.
I don't know if "Waiting for Godot" is about our relationship with a God that is silent in modern times, an existential treatise on faith, or is it simply commentary on humanity. Actually I can say confidently that the play touches on all three and much much more. If you have some smart friends read and discuss this work with them. It will make for an interesting evening.

Waiting for the review to show up.
In the meantime, these lines from Vladimir and Estragon to ponder:

All the dead voices.
They make a sound like wings.
Like leaves.
Like sand.
--------------
They all speak at once.
Each one to itself
--------------
Rather they whisper.
They rustle.
They murmur.
They rustle.
--------------
What do they say?
They talk about their lives.
To have lived is not enough for them.
They have to talk about it.
To be dead is not enough for them.
It is not sufficient.
---------------
They make a noise like feathers.
Like leaves.
Like ashes.
Like leaves...

................
Edit...much, much later.
Well, the review never did show up so I'm glad I got the guys to park themselves here for a while and wait and ponder, and ponder and wait.
They're good at waiting, Didi and Gogo...

This epitome of the "Theater of the Absurd" is about the meaninglessness of life, about the void of nothingness. Sound cool? Obviously--and yet for some reason there is this nagging feeling that this is one of the greatest jokes of all time--this is as inherently anti-art as dadaism. It has diverse interpretations which is perfectly fine--its as if we are all children sifting some gross turd around to see what kinds of figures it can create! "Godot" begs to be made something of, & that is the best accolade I can give it.

It is vaguely moralistic with its Christian motifs and religious symbols. The characters, Vladimir (Didi) and Estragon (Gogo) await Godot and withstand the boredom any human would be crazy to want to experience. Here--boredom at its quintessence. Is it amusing? A lil. Disturbing? A lil. It is a purgatory for everyone but the actors who have to remember such lines rubbish and are, perhaps, amused at a world stripped away from all reason & complexity; where acting perpetually lost means actual talent.

n  ESTRAGON: I tell you I wasn't doing anything.
VLADIMIR: Perhaps you weren't. But it's the way of doing it that counts, the way of doing it, if you want to go on living.n

I've no idea how I'd have reviewed this had the Charleston church shooting not occurred. For those not in the US-centric know, a white man drove for two hours to reach one of the oldest black churches in the country, attended the prayer amidst the crowd for a while, and then opened fire on the congregation, killing nine people. One five-year-old girl survived by playing dead, the white man was taken into custody without being killed on sight, and what news outlets aren't ignoring the story are calling it a hate crime. One spot of irony is, what was the point of inventing the word "terrorism" if popularly proclaimed common sense cherry picks the usage. Another is the fact that I'm even trying to pick apart the usual inconsistencies that let the world pillow their sleep on suffering. The things the powerful do. I am angry because I've not been forced into fear.

n  VLADIMIR: Silence!
All listen, bent double.
ESTRAGON: I hear something.
POZZO: Where?
VLADIMIR: It's the heart.
POZZO: (disappointed). Damnation!n

As an atheist, I'm not going to talk about the deity stuff. I'm more interested in authority, and random violence, and how the average acts in response to horror, both to the surround sound and the intimately related. Here, we have two homeless men regularly threatening to kill themselves, waiting on a higher, watching the antics of a higher (?) with a lower (?), troubled in matters of biology, hazy on the truths of the past, abandoned by the mores of reality. There is talk of exile, punishment for being poor, the filling up of the hanging on the appearance of another, a future that cannot be handled beyond the day by day, etc, etc, etc. There is the red herring of "cripple" via the loss of the senses. There is the threat of succumbing to that age-old accepted cripple, the only of its kind: sadism, realpolitik, finding the value of a human being lacking.

n  VLADIMIR: Let us not waste our time in idle discourse! (Pause. Vehemently.)Let us do something, while we have the chance! It is not every day that we are needed. Not indeed that we personally are needed. Others would meet the case equally well, if not better. To all mankind they were addressed, those cries for help still ringing in our ears! But at this place, in this moment of time, all mankind is us, whether we like it or not. Let us make the most of it, before it is too late! Let us represent worthily for once the foul brood to which a cruel fate consigned us! What do you say?n

The times have changed. Lines of power proclaimed by history are sunkenly set through the erasure of history, the bartering of homicide, and the liminal spaces of hired hand and mental illness. The poor, the enslaved, the abused. For the post WWII, I have to wonder how many put in the Vichy Government, the concentration camps, the refusal of refugees the world over. Or we could strip it and speak of authority, random violence, gaslighting, the impulse to hurt, the impulse to reach out, the impulse to risk punishment for the sake of movement and forgo movement for the sake of punishment.

n  VLADIMIR: Was I sleeping, while the others suffered? Am I sleeping now? To-morrow, when I wake, or think I do, what shall I say of to-day?n

There's humor in this. That's the hard part. The worst part is, at the heart of it, this is power. How often do Vladimir and Estragon walk hand in hand in the face of it? How often do we?

n  ESTRAGON: (aphoristic for once). We are all born mad. Some remain so.n

Laconically conjured inimically absurd reflections on the ultimate absurd phenomena – LIFE. Sisyphian rock, our destiny, no matter how many times it rolls over yet it has to be taken to the top, infinitesimally repetitively. Ends to this rope? A loop it is. An invisibly circular loop akin to the very earth we inhabit, round yet flat. A loop, but a rope still and our lot to keeping on climbing it with no end in sight yet hope that there is an end at the end, a yearning, a faith, an expectation. To wait for our ‘Godot’, our destiny. Will ‘Godot’ come? The very scaffold that carries the burden of our lives is this hope, its very renunciation means the end, concomitantly, the end of this absurdity but this very absurdity is all we have – the life, the world. In the absence of veracity, tangibly logical physical proof or consciousness (subjective and metaphysical hence always debatable), the absurdity is everything or for that matter nothing because the very nature of absurdity is nothing and this nothing is everything. In this illusorily real skein of life, we weave a tapestry that is as much real as we are and continue weaving/mending it presumably till eternity or in the wait of our ‘Godot’, with no sign of real physical appearance, ‘everything’ left to us is wait, the very wait becomes the objective, reality and illusion irretrievably miscible, the difference holding no longer, much of a meaning, at least to a vast milieu, the overwhelming majority, proverbially the ‘whole’ of us.

Comical travesty that inflicts Vladimir and Estragon, the lot of each one of us, not gloomy, not depressing but just simply that… our lot. There is no sadness or melancholic longing for a substantial goal but a jestingly comical search for an absurd objective which nevertheless is substantial (in its absurdness and reality), pursuance with seriousness of the protagonist accompanied by laughter of the observer. Only an unconscious and ignorant observer can laugh at this travesty which besots him right at the same time as the immediate protagonist. Whether this is an absurd comedy or a comical absurdity, the realization of this absurdity may make one wonder but the inevitable inference is only of the sameness of the two. With a stubbornly resistive bearing, the acceptance of there existing an illusory veil over the illusion is illusory, as this very illusion balances and holds the fort.

n  VLADIMIR: All I know is that the hours are long, under these conditions, and constrain us to beguile them with proceedings which —how shall I say— which may at first sight seem reasonable, until they become a habit. You may say it is to prevent our reason from foundering. No doubt. But has it not long been straying in the night without end of the abysmal depths?n

There must be a dead end somewhere! A single answer that puts to rest all humanly conceivable queries! Basically an answer, that renders unnecessary, our activity of weaving tapestries upon tapestries in kaleidoscopic colors of all hues in order to remain diverted from the essence. The essence, otherwise, possibly or rather probably or even assuredly will be unbearable, unfathomable and unbreachable in the absence of that one illuminating answer, forcing us to make do with our conjured up realities – illusions but only realities that we know of. Them, thus are inherently real, absurd nevertheless but the only lights that illuminate the eternal wait, the forever hope…..

n  VLADIMIR: Well? Shall we go?
ESTRAGON: Yes, let's go.
They do not move.n

…….Curtain…….

“We all are born mad. Some remain so."
شهرت جهانی "در انتظار گودو" بیشتر به این خاطر است که در هر مذهب و ایدئولوژی، انسان "در انتظار" چیزی یا کسی ست! واقعیت آن است اما که اگر بیرون از این دایره بایستی و نگاه کنی، "فردا" هم چندان تفاوتی با "امروز" نداشته. دی دی (ولادیمیر) و گوگو (استراگون) نمادی از انسان اند، در برهوت زندگی، منتظر بهبودی، منتظر "گودو"، منتظر کسی که بیاید و "نان و پپسی را تقسیم کند". اما کسی نیست که بیاید، گیرم ما از جانب او، آمدنش را هر روز به تعویق می اندازیم؛ "فردا" خواهد آمد، و "فردا" که "امروز" شد، باز هم "فردا"یی دارد....
جایی، یادم نیست کجا، خوانده ام که بکت عنوان و هسته ی اولیه ی این نمایش نامه را از تک پرده ی "در انتظار لفتی" اثر "کلیفورد اوتس" الهام گرفته که نمایش نامه ای ست در مورد اعتصاب تاکسی رانان نیویورک، در سال های نکبت اقتصادی دهه های بیست و سی قرن گذشته. رانندگان تمام مدت منتظر رهبر اعتصاب، "لفتی" می مانند، و لفتی نمی آید، اما خبرش می آید، که کشته شده و جسدش را در سطل آشغالی کنار خیابان یافته اند. وقتی آنچه به "امیدی واهی" به انتظارش "نشسته"ای، سر از سطل آشغال در می آورد، ناچاری روی دو پای خود بایستی، برخیزی و "حرکت" کنی؛ اعتصاب!
در انتظار گودو تا آنجا که بخاطر دارم، سه بار ترجمه شده، بار اول به گمانم توسط سیروس طاهباز، که به همه چیز شبیه بود، جز بکت. دومی را داوود رشیدی ترجمه کرده بود انگار، و از روی اجرایی که در اروپا دیده بود، عینن روی صحنه آورد، خود در نقش ولادیمیر، پرویز صیاد در نقش استراگون، پرویز کاردان در نقش لاکی و سیروس افهمی در نقش پوتزو. سومین بار که صحبتش را شنیده ام، اما چاپش را ندیده ام، توسط نجف دریابندی همراه با دیگر نمایش نامه های مشهور بکت ترجمه شد، و قرار بود در یک مجلد، منتشر شود که...

در مورد "تیاتر ابزورد" اینجا را بخوانید
http://www.goodreads.com/author_blog_...

Το έργο αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί σαν παραβολή. Η συμπεριφορά των χαρακτήρων είναι αλλοπρόσαλη έως και αστεία.

Περιμένοντας κάποιον που ποτέ δεν ήρθε. Περιμένοντας άσκοπα για κάτι άγνωστο. Η ματαιότητα της ζωής ή η ομορφιά του να περιμένεις πάντα κάτι; Επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Σίγουρα φέρνει κάτι σε Kafka.

تعديل: 15-6-2016
المراجعة الأولى: 3-3-2016
n  n
" المسألة هي أي شيء نفعل. ومن نعم الله علينا أننا نعرف الإجابة على هذا الموضوع. أجل ففي خضم هذا الاضطراب العظيم لا يتضح إلا شيء واحد فقط.. إننا نبقى هنا في انتظار مجيء جودو. "

هذا الكلام يوضح ما هو الهدف الأول من المسرحية والفكرة التي تدور عليها؛ فجودو لن يأتي، ومعرفتهم عن وجودهم في هذا المكان –في الحياة- خاطئة.
الجميع ينتظر جودو، لكن من جودو؟ مات صمويل بيكيت ولم يعرف أحد لغز مسرحيته العبثية.
لكن هذه الحقبة الزمنية حيث تيار الوجودية، وتأثيرها الكبير وقتها كان السبب في نشأة الأدب العبثي.. ليس المسرح العبثي كما يظنه البعض هراء لا غاية وراءه بل له مهمة أولى في ترسيخ مبادئ تيار الوجودية بتصوير الحياة في منظر عبثي. فالوجودية تقول بالحرية التامة في التفكيربدون قيود ويؤكد على تفرد الإنسان، وأنه صاحب تفكير وإرادة واختيار، ولا يحتاج إلى موجه... أما المسرح العبثي فيصور أشخاصه مجبوري الإرادة، ليس لهم حرية في التفكير، عدميين لا يعرفون ما سبب وجودهم لكنهم يختلقوا لأنفسهم سبب وهمي، مثل شخصية جودو في رائعة بيكت هذه..
فالبعض يري جودو رمز لله –عز وجل-، ومن الجائز أن يكون تفسير صحيح.. فإذا نظرت في اسم المسرحية الأصلي باللغة الأنجليزية فستجده تحوير لاسم الإله بزيادة حرفين، فمن الراجح أن المقصود بها الإله Godot-God.
أما أنا فأرى أن جودو له معاني كثيرة للغاية، وكل قارئ للمسرحية يستطيع أن ينظر إلى الشخصية حسب تفكيره.

المسرحية هنا لا تعتمد على المكان ولا الزمان ولا الحبكة، فقط الحوار هو المحور الأساسي.. لكن ذلك الحوار كان غامضًا، مبهمًا، مبتورًا، تعوزه الموضوعية والترابط والتجانس. كل شخوص المسرحية تتحدث دون أن يتمكن أحد منهم من فهم الآخر! ولا من توصيل رسالته...
الفصل الأول من المسرحية به الكثير من الحوارات الفلسفية، أما الفصل الثاني فغلب عليه العبث.
المسرحية قائمة على خمسة أشخاص، اثنان رئيسيان وهما "استرجون" و "فلاديمير" وكل واحدٌ منهم مختلف عن الآخر، لا يعرفوا أكثر من أنهم منتظرين جودو، حتى عندما يقولوا أنهم سيرحلون لا يفعلوا.. و "بوزو" و "لاكي" وهما شخصيتان غاية في الروعة يصوران البشر والصراع بين الحرية والعبودية.. و"غلام" وهو الرسول الذي يأتي مساءً ليخبرهم أن جودو لن يأتي اليوم، وإنما غدًا.
ومن مميزات المسرحية –والمسرح العبثي عمومًا- النبرة الساخرة التي تتخللها، تضفي روحًا جيدة عليها.
لا يوجد نهاية للمسرحية، سيظلوا في حلقة مفرغة هكذا إلى الأبد.. يقولوا أنهم سيرحلون لكنهم لا يفعلوا..



بعيدًا عن الفكرة الأساسية التي لم يعرفها أحد أبدًا، مات بيكيت ولم يقل من هو جودو.. لكنه ترك وراءه عملًا عظيمًا، وواحدة من روائع المسرح في التاريخ.
كما أن الفيلم الذي تم إنتاجه عام 2001 نجح في تجسيد المسرحية كأفضل ما يكون.

‎دوستانِ گرانقدر، این نمایشنامهٔ 140 صفحه ای که اولین بار در سال 1953 و در پاریس به نمایش درآمد، در موردِ انتظار است... آن هم انتظار برای هیچ و پوچ.... کسی دقیقاً نمیداند هدفِ «سامائول بکت» از نوشتنِ این نمایشنامه چه بوده است! آیا هدفش بیداری معنوی و یا رستگاری بوده است!؟ آیا هدفش طعنه زدن به روشنفکران زمانِ خودش بوده است! و یا هدفش سخن گفتن از دنیا و این هستی در ایهام و کنایه بوده و بس! کسی نمیداند... نمایشنامه ای که در آن پنج شخصیت وجود دارد... دو ولگرد با نامِ «استراگون» و «ولادیمیر» که در انتظار کسی به نامِ "گودو" هستند که حتی او را نمیشناسند!.. و در این انتظار پی در پی با یکدیگر گفتگو میکنند... گفتگوهایی بی سر و ته و نامشخص که میتوان گفت وراجی های سرسام آور است.... «استراگون» از یاد برده است و «ولادیمیر» نمیداند که چه کسی با او قرار ملاقات دارد! اگر قراری وجود دارد، مکان و روز و ساعت آن قرار چیست!؟... آنها در زمینِ مالکی به نامِ «پوتزو» در انتظار نشسته اند... <پوتزو> شلاق به دست به همراه بارکش و یا همان خدمتکارش «لاکی» که او را به وسیلهٔ طناب و همچون خوک به خودش بسته است نیز در نمایش وارد میشوند، که البته نقش خاصی ندارند، کارشان فقط ور رفتن به پوتین و کیف و وسایلشان است و البته گفتگوهایی نیز میانشان رد و بدل میشود... و آخرین شخصیت پسر بچه ای است که وظیفه اش در پایان هر پرده این است که به دو ولگرد اطلاع دهد که جنابِ "گودو" امروز نمی آید، ولی فردا شما را ملاقات خواهد کرد... در پایانِ هر پرده، دو مردِ ولگرد، تصمیم میگیرند که انتظار را تمام کنند و بروند.. ولی بازهم از جایشان تکان نمیخورند و بازهم به انتظار مینشینند
‎عزیزانم، در سالِ 1957 این نمایشنامه برای زندانیانِ سن کوئن تینِ آمریکا، روی صحنه به اجرا درآمد... زندانیان که تصور میکردند در نمایشنامه بازیگر زن خواهند دید، زمانی که فهمیدند اصلاً زنی درکار نیست، منتظر ماندند تا چراغها خاموش شود و سالن را ترک کرده و به سلول هایشان بازگردند.. امّا وقتی دو دقیقه از نمایش سپری شد، آنها تا پایان در جایشان میخکوب شده و از نمایش لذت بردند... وقتی نظر آنها را جویا شدند، یکی از آنها گفت: "گودو" در واقع همان جامعه است.... دیگری گفت: "گودو" همان دنیایِ بیرون است.... بله، زندانیان مفهومِ انتظار را درک کرده بودند و میدانستند که چنانچه "گودو" بیاید، چیزی برای ارائه ندارد و سخنش یأس آور خواهد بود
‎دوستانِ گرامی، در مورد این اثر، میتوان صفحات زیادی نوشت و نقد کرد، امّا متأسفانه ریویو خسته کننده میشود... در موردِ نمایشنامه، هر خواننده ای میتواند حدس و گمانهایِ خودش را بزند.. کسی نمیداند "گودو" چیست و کیست!! اصلاً وجود دارد و یا نه! تنها کسی که از وجودش خبر دارد، پسر بچه است... آیا "گودو" همان خداست و پسر بچه پیام آور او و فرشته است؟!.. خدایی که در نظر پسر بچه با ابهت است و ریش سفیدی نیز دارد... بازهم اینها حدس و گمان هستند
‎اگر منظور «بکت» از "گودو" همان خدا باشد، پس میخواهد نشان دهد که خدا نیز همچون "گودو" نایافتنی است و وجود ندارد، چراکه ”گودو" که در نظر «ولادیمیر» نقش بسته، چیزی جز پوچی نمیباشد و نوعی "هیچ" است
‎هدف «بکت» از انتظار به نظرم این نیست که نشان دهد چگونه میشود از زمان استفاده کرد و بهره برد... بلکه میخواهد نشان دهد که انسانها چگونه میتوانند زمان و وقت را بگذرانند ... و این دو با هم تفاوت ها دارند
‎ولادیمیر از بی حوصلگی با کلاه ور میرود، کلاه در اصل با سر مربوط است و در مقابلش استراگون با پوتین ور میرود که میدانیم پوتین در اصل با خاک ارتباط دارد... پس مشخص است که این دو با هم ناسازگار هستند، و این دو ولگرد، با ناسازگاری با یکدیگر همچون طناب بسته شده اند، دقیقاً مانندِ «پوتزو» و «لاکی» که البته با طناب واقعی به یکدیگر چسبیده اند
‎نمایشنامه سرشار از گفتگو کردن است، و شاید «بکت» میخواهد نشان دهد که بهترین راه برای گذراندنِ وقت، زمانی که نخواهی از اندیشه و خرد استفاده کنی، گفتگو کردن است... گفتگو کردن های بی هدف که به نوعی سرگرمی میباشند، تا ارتباط برقرار کردن
--------------------------------------------
‎برخی از جملات و نوشته هایی که بنظرم «ساموئل بکت» با نوشتن آنها منظور خاصی را داشته است را به انتخاب در زیر برایتان مینویسم
***********************
‎استراگون: ماه رنگش از خستگی پریده.... از بس که از آسمان بالا میرود و به امثالِ ما نگاه میکند
***********************
‎ولادیمیر : نکند موقعی که خواب بودم، دیگران رنج میکشیدند؟ نکند الان هم خواب باشم؟ فردا وقتی که بیدار شدم و یا فکر کردم که بیدار شدم، در موردِ امروز چی بگم؟ اینکه با دوستم «استراگون» اینجا، تا سرِ شب منتظرِ "گودو" بودیم؟ اینکه «پوتزو» به همراه باربرش از اینجا رد شد و با ما صحبت کرد؟ احتمالاً... ولی تویِ همهٔ اینها چه حقیقتی وجود دارد؟
‎ما به اندازهٔ کافی وقت داریم که پیر بشیم، هوا پر از ناله های ماست. ولی عادت، گوشِ ما را بدجوری سنگین میکند
***********************
‎پوتزو: آدم کور هیچ تصوری از زمان ندارد... مسائل مربوط به زمان هم از دیدش پنهان است
***********************
‎پوتزو: شما هم با این زمانِ کوفتیِ خودتان همش شکنجه ام می دید... یک روزی زاده شده ایم، یک روز هم میمیریم...... آدمها رویِ قبر به دنیا می آیند، لحظه ای نور سوسو میزند، بعد دوباره شب سر میرسد
***********************
‎ولادیمیر: ما منتظریم، بی حوصله ایم... نه اعتراض نکن. تا سر حدِ مرگ بی حوصله ایم، اصلاً هم نمیشود انکارش کرد. خوب یک مشغولیتی پیدا میشود و ما چکار میکنیم؟ میگذاریم که تلف بشود.... همهٔ اینها در یک لحظه بخار میشود و ما باز تنها میشیم، تنها در میانِ هیچی
-------------------------------------------
‎امیدوارم این نقد و ریویو برای شما ادب دوستانِ خردگرا، مفید بوده باشه
‎«پیروز باشید و ایرانی»

I don't like reviewing classics, and this time will not be an exception, but I just have to add that I truly can't see why this is considered a classic.

Mostly pointless to the level of extremes and not particularly entertaining.

The message was kinda thrown in your face and I feel as if it would have worked better as a short story or some other format. I can't see anyone being able to enjoy it as a production.

تکرار، تکرار، تکرار
تکرار خاص ترین بخش این نمایشنامه است....
گرفتاری شدن دو تا آدم تو یه چرخه و مهم تر از همه انتظار!!!

انتظار!!!
اگه ایران درس خونده باشید قطعا بین کتاب های درسی خیلی راجع به انتظار خوندیم... انتظار به آینده روشن، فردایی زیباتر، ظهور انسانی که از ما توانمند تره!
به نظرم انتظار یکی از بخش های وجود انسانه!
هیچ انسانی نیست که مطلقاً خوشبخت باشه و همه ی ما یک روزایی احساس درد و سختی رو تجربه کردیم و امید به فرداهایِ قشنگ تر(که بیشترشون نیومده) باعث شد بتونیم درد و رنج اون روزها رو تحمل کنیم؛ هر چقدر که آینده ای که تصور می کنیم قشنگ تر باشه به همون نسبت تاب تحمل سختی ها بیشتره و چه آینده ای قشنگ تر ازآمدن گودو...

و اما ترجمه
این اولین بار بود که ترجمه ای از اصغر رستگار(نشر نگاه) خوندم و اصلاً دوستش نداشتم، نسخه اصلی کتاب رو نخوندم که بتونم مقایسه کنم اما موقع خوندن احساس می کردم بیش از حد فارسی شده، اصطلاحات زیادِ فارسی و حتی یه قسمت نوشته شده بود چرا تعارف می کنی باعث شد حسِ خوبی به ترجمه نداشته باشم! و احساس کنم لحن رو منتقل نکرده و فقط مفهوم رو رسونده...