A play populated by two down and out tramp-like characters, a master-slave duo, a little messenger boy and the off-stage Godot – that seems to drive the thing.

Godot has passed into legend. The twentieth century, already half way through when Beckett wrote this, brought about such uncertainty through war and horror and despair especially in Europe, that the relationships between characters, their motivations and especially their language is full of uncertainty.

POZZO: Ah! Why couldn't you say so before? Why he doesn't make himself comfortable? Let's try and get this clear. Has he not the right to? Certainly he has. It follows that he doesn't want to. There's reasoning for you. And why doesn't he want to? (Pause.) Gentlemen, the reason is this.
VLADIMIR: (to Estragon). Make a note of this.
POZZO: He wants to impress me, so that I'll keep him.
ESTRAGON: What?
POZZO: Perhaps I haven't got it quite right. He wants to mollify me, so that I'll give up the idea of parting with him. No, that's not exactly it either.
VLADIMIR: You want to get rid of him?
POZZO: He wants to con me, but he won't.
VLADIMIR: You want to get rid of him?
POZZO: He imagines that when I see how well he carries I'll be tempted to keep him on in that capacity

It reads at times like a comic vaudeville routine, full of quick-fire dialogue. But the recorded versions I’ve watched, often take an earnest, despairing approach. I'll have to watch more to see what else there is.

VLADIMIR: (sure of himself). Good. We weren't here yesterday evening. Now what did we do yesterday evening?
ESTRAGON: Do?
VLADIMIR: Try and remember.
ESTRAGON: Do . . . I suppose we blathered.
VLADIMIR: (controlling himself). About what?
ESTRAGON: Oh . . . this and that I suppose, nothing in particular. (With assurance.) Yes, now I remember, yesterday evening we spent blathering about nothing in particular. That's been going on now for half a century.
VLADIMIR: You don't remember any fact, any circumstance?
ESTRAGON: (weary). Don't torment me, Didi.
VLADIMIR: The sun. The moon. Do you not remember?
ESTRAGON: They must have been there, as usual.
VLADIMIR: You didn't notice anything out of the ordinary?
ESTRAGON: Alas!

The language and characterisations are rich and moving. The character's circumstances disturbing and at times distressing. But, as the beginning of Murphy states the "sun shone, having no alternative on the nothing new". And when I read Murphy recently, it felt like notes for a greater work.

ESTRAGON: (having tried in vain to work it out). I'm tired! (Pause.) Let's go.
VLADIMIR: We can't.
ESTRAGON: Why not?
VLADIMIR: We're waiting for Godot.
ESTRAGON: Ah! (Pause. Despairing.) What'll we do, what'll we do!
VLADIMIR: There's nothing we can do.
ESTRAGON: But I can't go on like this!
VLADIMIR: Would you like a radish?
ESTRAGON: Is that all there is?
VLADIMIR: There are radishes and turnips.
ESTRAGON: Are there no carrots?
VLADIMIR: No. Anyway you overdo it with your carrots.
ESTRAGON: Then give me a radish. (Vladimir fumbles in his pockets,finds nothing but turnips, finally brings out a radish and hands it to Estragon who examines it, sniffs it.) It's black!
VLADIMIR: It's a radish.
ESTRAGON: I only like the pink ones, you know that!
VLADIMIR: Then you don't want it?
ESTRAGON: I only like the pink ones!
VLADIMIR: Then give it back to me. (Estragon gives it back.)
ESTRAGON: I'll go and get a carrot.
(He does not move.
VLADIMIR: This is becoming really insignificant.
ESTRAGON: Not enough. (Silence)
VLADIMIR: What about trying them.
ESTRAGON: I've tried everything.
VLADIMIR: No, I mean the boots.
ESTRAGON: Would that be a good thing?
VLADIMIR: It'd pass the time. (Estragon hesitates.) I assure you, it'd be an occupation

I have so little to say, it speaks for itself. After reading Godot for about the third time, it’s upsetting that I have never seen it performed. Instead I seek out full recorded performances on YouTube. There are a few, I recently chose one with Irish actors. Over the years I’ve had to hear how a friend's performance at university back in the 80s won reviews in the mainstream press and continued to be considered the best performance in Melbourne to date. I missed it, to my perpetual annoyance. So, I’ll wait.

.

«در انتظار گودو» یک اثر هنری است، اما همین مسأله باعث می‌شود کمتر به ماهیت هنری بودن آن توجه شود، یا حداقل زبان‌های گویا و فضل‌فروشی، در بیان به سمتی دیگر بلغزند. یعنی چه که در انتظار گودو اثری هنری است؟ مگر کسانی که این همه در باب آن سخن می‌گویند، نظری غیر از این دارند؟ نه، همگان می‌دانند که این نمایشنامه اثری هنری است، اما به وجوه سایه مانند آن کمتر توجه می‌کنند. هنر همان قدر که آشکارکننده است، پنهان‌دارنده امور نیز هست.

در انتظار گودو اثری هنری است، چون برای «نمایش» نوشته شده است. آن قدر که نمایشِ وضعیت انسان در آن مهم است، جملاتی که بر زبان بازیگران ساری می‌شود مهم نیست. این اثر می‌تواند مخاطب را به فکر فرو ببرد: «ما در چه وضعیتی به سر می‌بریم؟» که البته کشیدن این سر نخ به «ما که هستیم؟» و ادامه ان هم منجر خواهد شد. رفت و برگشت های متعدد گفتگوی شخصیت ها در این اثر نمایشی، بیننده را آن قدر بازی می‌دهد تا او هم به همان وضعیتی دچار شود که بازیگران دارند؛ یعنی بلاتکلیفی. یک سوال مهم درباره این اثر این است که «این دیالوگ‌ها تا کجا ادامه خواهند داشت؟» نوع سخنان به گونه ای است که آدم هوس می‌کند بگوید «تا ابد». هرچند تا ابد کش پیدا نخواهند کرد، همچونان که انتظار تا ابد هم ناممکن است، اما واقعا می شود این نمایشنامه را همین طور ادامه داد، یا کمش کرد. ما در برابر آن بلاتکلیفیم. و این حالت، دقیقاً همان چیزی است که اثر درباره زمان درصدد بیان آن است؛ «نه مبدأیی وجود ندارد و نه انتظار مقصد تمام می‌شود. انسان با زمان می‌رود، یعنی برده می‌شود.» همه چیز سر جای خودش قرار گرفته تا بکت حرفش را به تمامه نمایش بدهد.

در انتظار گودو اثری هنری است چون در میانه ایستاده است. در میانه انتظار و گودو، شاملِ انتظار و گودو، و همزمان خالی از انتظاری واقعی در غیبت گودو. گودو در غیب قرار دارد، و هیچ گاه از آن خارج نخواهد شد. گودو امر الهی است که نه می‌شود به آن رسید، و نه می‌شود منتظرش نماند. چاره‌ای از امر الهی نیست، از گودو. اما این اثر حضوری هم دارد، که همانا «نمایش» انتظار است. انتظار در لحظه‌لحظه‌اش انسانی است با همه دردها و رنج‌هایش. انتظار مخصوص انسان است که به داشته‌ها راضی نیست و پی «چیزی» می‌گردد، یا «کسی«. تمام گفتگوهای این نمایشنامه، نمایش انسان منتظر است، انسان منتظر سعادت، انسان منتظر منجی، انسان منتظر گودو. و این اثر هنری، در میانه انتظار و گودو ایستاده است؛ هم انسانی است هم الوهی. نه انسانی است نه الوهی. بلاتکلیف است این وسط. دعوتی است معنوی، که در چنگال محدودیت‌های انسانی گیر افتاده است. آن فضای خالی بین «انتظار» و «گودو»، دقیقا در مرکز آن «خط فاصله»، اثر هنری متولد شده است و به حیات خود ادامه می‌دهد. بکت روی خط فاصله نشسته است.

هذا وضعنا جميعا، في انتظار شيء ما.

حتى لو جاء ما ننتظره نبدأ في انتظار شيء ما، حتى لو تأخر فنحن ننتظره.

المسرحية جميلة ولكنها لم تعجبني، فيها آراء فلسفية كثيرة وكذلك رسائل بحاجة الى تحليل كثير ومتخصص أيضا.

GODOT (sitting in the Mezzanine) - What if I were to show up on the stage? It would cause quite a stir.

DODO (lady sitting randomly next to Godot) – Oh, no, please don’t … That would be absurd… Who do you think you are?

GODOT – Please....let me…, just for a laugh.

DODO – What are you waiting for then?

Estragón: Vayámonos.
Vladimiro: No podemos.
Estragón: ¿Por qué?
Vladimiro: Porque estamos esperando a Godot.
Estragón: Es verdad.

Y así, en torno a este tipo de diálogos entre los personajes principales de “Esperando a Godot”, una genialidad escrita por un genio llamado Samuel Beckett giran los no acontecimientos de esta obra de teatro. Es una obra en la que no pasa nada y aún así pasa de todo.
Beckett dio el puntapié inicial del “Teatro del absurdo” a partir de la puesta en escena de su obra al año siguiente de que fuera publicado su libro y nunca dejó de representarse en algún lugar del mundo.
Eso es lo que sucede con las genialidades: llegan para quedarse y nunca desaparecen. Son eternas.
El minimalismo y la austeridad de la obra que sólo posee dos actos y con apenas un árbol en escena además de los personajes, son suficientes para saber si Vladimiro y Estragón, que esperan a un tal Godot (vaya nombre interesante) lograrán encontrarlo, pero a su vez divierten al lector con sus ocurrencias y las acciones que se suceden junto a sólo tres personajes más, los increíbles Pozzo y Lucky y un muchacho, que aparece de vez en cuando.
Los diálogos son cortos, ágiles y los personajes hacen reír al lector. Imagino que los actores en escena deben generar muchas más carcajadas. Una cosa es imaginarse la situación y otra es ver a los actores encarnando a Pozzo y Lucky tirando uno de una soga atada al otro.
Realmente, es increíble como con tan pocos elementos puede un escritor lograr algo tan divertido y por sobre todo tan bien escrito (aunque le haya llevado casi un año terminar de escribir la obra).
Como decía en mi reseña de Macbeth, no es el teatro uno de mis formas literarias predilectas pero cuando leo libros como este, tan brillantes, lo disfruto al máximo.
“Esperando a Godot” es una obra de teatro en la que también nos encontraremos con dosis de existencialismo, descubrimos lo absurdo que solemos ser algunas veces los seres humanos, y para ello sólo basta con leer las reflexiones de Vladimiro o el alocado y único discurso de Lucky.
En una escena Estragón dice: "Todos nacemos locos. Algunos lo siguen siendo."
Probablemente es esta una verdad en la que yo me incluiría (y que tal vez otros deberían considerarla).

Waiting for Godot is a powerful allegory of human life and religion – we spend our time waiting and then one day we die. Waiting is a bore but it is much easier and safer to wait than to do.

One of the thieves was saved. It's a reasonable percentage.

Are we all thieves waiting for salvation? Or do we wait for someone who would resolve all our insignificant problems?

All hail Bazpierce and his impeccable taste in literature. Holy motherfuck! Waiting for Godot is a phenomenal play and definitely one of my new favourites. I'm so grateful that I had the luck of discovering this play so early in life, as now it will accompany me through the coming decades of my bleak existence and grant me comfort and joy. Comfort in the nihilistic sense, meaning that life is futile and I should keep waiting for my inevitable death. Good times.

ESTRAGON: Well, shall we go?
VLADIMIR: Yes, let's go.
(They do not move.)

Waiting for Godot is a play by Samuel Beckett, in which two characters, Vladimir (Didi) and Estragon (Gogo), wait for the arrival of someone named Godot who never arrives. I mean who wants to see a play in which nothing happens... twice? Me: *raises hand and jumps up and down*

Do I pretend to have understood the full scope of this play with all of its references and hidden meanings? No. Nope. Nopity nope. But what I got is that this play is fucking awesome, brilliant and innovative.

In general, I would highly recommend this particular edition by Faber & Faber as it had a brilliant introduction and useful timeline of Beckett's life. Like holy fuck, I am so interested in Beckett right now, when I saw that he was buried at the Cimitière de Montparnasse in Paris I actually squealed and thought: "I'm coming for you, babyyyy, just you wait." Bet where you can find me at the beginning of October, catch me in Montparnasse, bitches, I will be crying at Beckett's grave.

It's been a long time since a play could entertain me on that level. Sure, Reza's Carnage was fucking awesome and would probably be closest when it comes to the entertainment factor, but it hasn't been since I've read An Ideal Husband by good ole Oscar that I felt so thoroughly entertained and educated whilst reading a play. What is it about the Irish and their mad playwriting skills? Ya gurl is shook!

POZZO: You are severe. (To Vladimir.) What age are you, if it's not a rude question? (Silence.) Sixty? Seventy? (To Estragon.) What age would you say he was?
ESTRAGON: Eleven.

I am crying. Didi and Gogo are my gay trash children and their relationship is one of my absolute faves. My beautiful stupid sons! I could literally listen to them talking trash for the rest of my life and it would be such a good life, man.

For real, this play is so awesome that I already want to reread it. I find it fascinating that Beckett originally wrote it in French and then only translated a couple of years later. It kind of makes me wonder if I should seek out the French original for my reread, but then I fear that it won't be able to capture the same spirit and tone. Ahhhh. I don't know. We'll see. For now, Waiting for Godot is the best piece of trash I've read in a while. It won't be for everyone but it so is for me!

En Attendant Godot = Waiting for Godot, Samuel Beckett

Waiting for Godot is a play by Samuel Beckett, in which two characters, Vladimir (Didi) and Estragon (Gogo), wait for the arrival of someone named Godot, who never arrives, and while waiting they engage in a variety of discussions and encounter three other characters.

Waiting for Godot is Beckett's translation of his own original French-language play, En attendant Godot, and is subtitled (in English only) "a tragicomedy in two acts". ...

عنوانهای چاپ شده در ایران: «در انتظار گودو»؛ «در انتظار گودو سوگخندنامه در دو پرده»؛ اثر: ساموئل بکت؛ تاریخ نخستین خوانش: سال1972میلادی

عنوان: در انتظار گودو؛ اثر: ساموئل بکت؛ مترجم: سعید ایمانی؛ تهران، اشرفی، 1346، در 210ص، مصور، فروست ادبیات عصر ما، موضوع نمایشنامه های نویسندگان ایرلند - سده 20م

عنوان: در انتظار گودو؛ اثر: ساموئل بکت؛ مترجم: مصطفی عابدینی فرد؛ تهران، کلیدر، 1380، در 163ص، شابک 9649250662؛

عنوان: در انتظار گودو؛ اثر: ساموئل بکت؛ مترجم: علی اکبر علیزاد؛ تهران، ماکان، 1381، در 165ص، به همراه یک مقاله از کلود شوماخر، کتاب از متن انگلیسی ترجمه شده، در سال 1387هجری خورشیدی ترجمه همین مترجم را انتشارات بیدگل در 188ص منتشر کرده است

عنوان: در انتظار گودو؛ اثر: ساموئل بکت؛ مترجم: علی باش؛ تهران، پیام امروز، 1388، در 128 ص، شابک: 9789645706423؛ از متن انگلیسی ترجمه شده

عنوان: در انتظار گودو سوگخندنامه در دو پرده؛ اثر: ساموئل بکت؛ مترجم: اصغر رستگار؛ تهران، نگاه، 1392، در 150ص، از متن انگلیسی ترجمه شده

جنابان آقایان: سیروس طاهباز، داوود رشیدی و نجف دریابندی نیز این نمایشنامه را ترجمه کرده اند

غروب، در کنار راهی در خارج شهر، با درختی بدون برگ؛ دو انسان به ظاهر ولگرد و فقیر، به نام‌های «استراگون (گوگو)»؛ و «ولادیمیر (دی‌دی)»؛ با کسی به نام «گودو»، که نمی‌دانند کیست، قرار دیدار دارند، و چشم‌ به‌ راه او بنشسته‌ اند؛ انتظار آن‌ها امیدی برای زیستن آنهاست؛ «استراگون» شب بگذشته را در گودالی بگذرانده، و افراد ناشناسی او را کتک زده‌ اند؛ سخن درباره ی کتک خوردن، آنها را به یاد خشونت مردمان می‌اندازد، و تأسف می‌خورند، که چرا در سال 1900میلادی، آن‌گاه که هنوز زیبا بودند، و آب و رنگی داشتند، خودشان را از بالای برج ایفل، به زیر نینداخته‌ اند؛ «گوگو» از کفش‌های تنگش، که پاهای او را آزار می‌دهند، و «دی‌دی» از کلاهش، که باعث خارش سرش می‌شود، و همچنین از بیماری مثانه، رنج می‌برند؛ آنها نمی‌توانند بروند، چون منتظر «گودو» هستند؛ و محکوم‌ هستند تا در آن مکان بمانند، تا زمانی که «گودو» به قولش عمل کند؛

آنها نه هیچ اطمینانی به این قول و قرار دارند، و نه به اینکه محل دیدار آن‌ها بایستی در این مکان، و در زیر همین درخت بی برگ باشد؛ به راستی چه درخواستی از «گودو» خواهند داشت؟ از دعا و استغاثه و از توقعات بدون پاداش، صحبت می‌کنند؛ بدون اینکه «گودو»، هیچ تعهدی پذیرفته باشد؛ ولی به یاری او امیدوار هستند، شاید از همین امشب در رختخواب خشک و گرم، و با شکمی سیر بخوابند؛ آنگاه که صدای فریادی، که احتمالاً ورود «گودو» را باید اعلام کند، می‌شنوند؛ به وحشت می‌افتند، و به هم می‌چسبند؛ سپس دوباره چشم به راه می‌نشینند؛ «گوگو» گرسنه است، و «دی‌دی» آنها را از یکنواختی درمی‌آورد؛ «پوزو» از اینکه به‌ وسیله ی این دو ناشناس، شناخته نشده، و او را به جای «گودو»، که او را هم نمی‌شناسد، گرفته‌ اند، و به ویژه از اینکه، در روی زمین‌های او، منتظر «گودو» هستند، تعجب کرده است!؛ «لوکی» ایستاده می‌ماند، و از خستگی به خواب می‌رود؛ طناب گلویش را می‌فشارد، نفس‌ نفس می‌زند و اعتراضی نمی‌کند؛ «پوزو» پیش از بازگشت، به «لوکی» دستور می‌دهد: برقصد و سخنرانی کند؛ ماشین‌وار با جملاتی پراکنده سخن می‌گوید؛ برای خاموش کردن او، باید کلاه را از سرش بردارند؛ پس از خروج «پوزو» و برده‌ اش، پسربچه‌ ای وارد می‌شود، و اعلام می‌کند «آقای گودو امشب نمی‌آید، ولی فردا حتماً خواهد آمد» و می‌رود؛ «گوگو» و «دی‌دی» آماده ی رفتن می‌شوند؛ یک لحظه هر دو به فکر می‌افتند، خودشان را بر درخت حلق‌ آویز کنند، اما پشیمان می‌شوند؛ بی‌حرکت می‌مانند؛

ماه در انتهای صحنه بالا می‌آید؛ فردای آن روز در همان ساعت و همان مکان، «ولادیمیر» تغییر منظره را، به دوستش نشان می‌دهد بر درخت چند برگ روئیده است، «استراگون» هیچ‌ چیز به خاطرش نمی‌آید.؛ نه درخت، نه «پوزو»، نه «لوکی».؛ فقط ضربه ی لگدی که دریافت کرده، و استخوان مرغی را که به او داده اند را، به یاد دارد.؛ «استراگون» به خواب می‌رود، اما خوابش بیش از چند لحظه طول نمی‌کشد؛ «ولادیمیر» کلاه «لوکی» را روی صحنه می‌یابد، با آن بازی دست به دست کردن کلاه، و به سر گذاشتن درمی‌آورند؛ سپس ادای «پوزو» و «لوکی» را درمی‌آورند؛ «پوزو» و «لوکی» وارد می‌شوند، و روی زمین می‌افتند؛ یک لحظه «استراگون»، «پوزو» را به جای «گودو» می‌گیرد، و اعلام می‌کند: «این گودو است»؛ و «ولادیمیر» می‌گوید: «به موقع رسید...؛ بالاخره نجات یافتیم...»؛ «پوزو» یاری می‌طلبد؛ «دی‌دی» و «گوگو» بر سر مقدار پولی که برای کمک باید بگیرند، بحث می‌کنند؛ در این لحظه احساس می‌کنند که به‌ عنوان نمایندگان کل بشریت، چشم به راه «گودو» هستند، و در انتظار، وقت را به هر صورتی که می‌توانند، پر می‌کنند؛ «پوزو» نابیناست و مفهوم زمان را از دست داده، و «لوکی» گنگ است

پس از خروج «پوزو»، «استراگون» می‌خوابد، همان پسربچه ی پرده ی اول وارد می‌شود؛ «ولادیمیر» سعی می‌کند درباره ی «گودو» اطلاعات بیشتری به دست آورد، و می‌فهمد که «گودو» مردی است که ریش سفید دارد؛ پسربچه اعلام می‌کند: «گودو امشب نمی‌آید ولی حتماً فردا خواهد آمد»؛ «گوگو» پیشنهاد می‌کند که برای همیشه دست از انتظار بردارند یا خودکشی کنند؛ به درخت نزدیک می‌شوند، «استراگون» طناب نازکی که به جای کمربند به کمرش بسته است را، درمی‌آورد؛ طناب به قدر کافی محکم نیست؛ دو مرد تصمیم می‌گیرند بروند اما تکان نمی‌خورند؛ شب فرا می‌رسد، ماه در انتهای صحنه بالا می‌آید.»؛ ...؛

تاریخ بهنگام رسانی 02/06/1399هجری خورشیدی؛ 14/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Waiting for Godot still waits for a review. I wonder if it will ever come. While pondering on the possibility of a review, I think about whether I liked it or not. I can't even say that, so technically, ...

... I am still waiting ... for the rating ... as well ...

It is in the stars. I added some for decoration. They are quite meaningless, but yellow dots please my Scandinavian eyes.

It is about nothing, really. But Nothing was already taken by Henry Green - and also filled with so much of everything - that Samuel Beckett probably thought he'd wait and see if he could find a better title than nothing. While waiting, he gave it a working title, and that's what the play turned into. The process became the end product, and the waiting for something became something of its own.

As for the characters. They talk, therefore they are.

One of them asks me:

"Are you ready to write?"

And I say: "Yes, let's write!"

But I don't move.

داستان کاملا حالت سیال داشت و از هرگونه قید و بند زمانی، مکانی و حتی شخصیتی رها بود.
محتوای این نمایشنامه همون چیزیه که عنوانش می‌گه: در انتظار بودن و گودو می‌تونه هر کسی یا چیزی باشه! سال‌هاست آدم‌ها منتظرن که یه روزی یه جایی یه چیزی پیش بیاد تا زندگیشون معنایی پیدا کنه یا حداقل جهت بگیره. این انتظار از مفهوم منجی تا بیهودگی‌های روزمره رو دربرمی‌گیره. بکت خیلی خوب این انتظار رو به چالش کشیده و حتی به سخره می‌گیره.
با این حال به نظرم میومد این اثر جنبه‌های نمادینی هم داره که من نتونستم درکش کنم.
-----------
یادگاری از کتاب:
- آدم حتی جرات نمی‌کند زیادی بخندد.
+ چه محرومیت وحشتناکی.
...
- بیا هیچ کاری نکنیم. اینطوری خطرش کمتر است.
+ بذار منتظر بمانیم ببینیم او چی می‌گه؟
- کی؟
+ گودو.
- فکر خوبی است.
+ منتظر می‌مانیم تا وقتی دقیقا بدانیم چه‌قدر تاب می‌آوریم.
...
- اگر خنده ممنوع نبود از دستت خنده‌ام می‌گرفت.
+ یعنی ما حقوقمان را از دست دادیم؟
- از آن‌ها صرف‌نظر کردیم.

مرور الزمن في انتظار ما لا يأتي

"هیچ کاری نمیشه کرد"؛ در انتظار گودو با این جمله آغاز می شود. آنگاه که این عبارت از دهان استراگون بیرون می جهد، به سرعت طنین نوعی آموزه فلسفی پیدا می کند: "به راستی و مطلقا هیچ کاری نمی توان کرد".  گویی فضایی که بکت پرداخته، ما را وادار به این نتیجه گیری می کند. صحنه نمایش بسیار ساده ترسیم می شود و بکت تا حد امکان آن را از هر ویژگی ای که خصوصیتی ببخشد، رها می سازد.

این موضوع را به وضوح در ابتدای ویراست انگلیسی نمایشنامه که به قلم خود بکت نوشته شده می توان دید:

a country road. a tree.

بکت هر دوی این ها را که از تنها اجزای صحنه به حساب می ایند بدون حرف تعریف the میاورد. یک درخت و یک جاده بیرون شهر که می‌تواند هر درخت و جاده ای باشند. بکت همین سیاست را تا انتهای نمایشنامه ادامه می دهد. بی دلیل نیست که هنریک ایبسن، یکی از کارگردانانی که در انتظار گودو را به صحنه برد، آن را نه یک اجرا، بلکه وضعیتی از زندگی می دانست. گویی که زندگی هیچ گاه اینچنین عریان نبوده.

مفهوم انتظار، اساس این اثر را تشکیل می دهد. ولادیمیر و استراگون دو شخصیت اصلی داستان، انتظار گودو را می کشند. هیچ‌گاه دقیقا نخواهیم فهمید گودو کیست. اما ولادیمیر معتقد است گودو نجاتشان خواهد داد یا اگر دست از انتظار بکشند، عذاب خواهند دید. هر چند که بکت شباهت میان لفظ godot و god را رد کرد بود، اما از سوی دیگر، بکت در نمایش نامه‌اش، خواننده را وسوسه‌ می کند که از موضع الهیات به اثرش نگاه بیندازد. مفهوم انتظار در الهیات مسیحی نیز نقشی کلیدی بازی می کند. بعد از به صلیب کشیده شدن عیسی مسیح (ع)، مسیحیان انتظار پادشاهی خداوند را می کشیدند. با مسیحیت، زمین تبدیل به داری فانی شد و مسیحی بدل به زائری در این دنیای دون گشت؛ تا روزی که خداوند به تاریخ ورود کند و آن را پایان بخشد‌. این اضطراب انتظار را به شکلی پنهان در بخشی از رساله اول پولُس قدیس به کرنتیان به وضوح می توان دید:

"ای برادران، شما را می گویم که وقت تنگ است. زین پس آنان که زن دارند چنان بزیند که گویی زن ندارند. آنان که می گریند، چنان که گویی نمی گریند. آنان که در شادی اند، چنان که گویی در شادی نیستند. آنان که می خرند، چنانکه گویی مالک نیستند. آنان که از این جهان بهره می‌برند چنان که گویی به راستی بهره نمی‌برند. چرا که چهره این جهان در گذر است."

رساله اول پولس به کرنتیان | باب نهم، آیات ۲۹ تا ۳۱


کلمات پولس، شباهت عجیبی به آنچه در نمایشنامه می گذرد دارد. گویی که اصل انتظار برای وجدان مسیحی چنان فربه است که در کنار چیزی نمی تواند ارزشی درون ماندگار بیابد. انسان منتظر نخواهد توانست چیزی را جدی بگیرد؛ نه شادی اش را، نه غمش را، نه مالکیتش را. برای او، تمام این ها، در قیاس با آنچه چشم به راهش است، بی معناست‌. انسان منتظر زمان را نیز چنان باری می بیند که باید از شر آن خلاص شد. ولادیمیر و اس��راگون درحالی که منتظرند، تلاش می کنند تا به هر شکلی که شده زمان را تلف کنند. هر دو مکالماتی را آغاز می کنند که به پایان نمی رسد و معنایی نمی یابد‌. تنها چیزی که در این میان پایدار است و چنان نخ تسبیح این گفت و گو ها را به یکدیگر متصل می کند، یاداوری انتظارشان است. چیزی که عبوسشان می سازد

کارل لویت در کتاب درخشانش، معنا در تاریخ، نکته سنجی های جذابی دراین باره دارد. به نظر او، تا پیش از ورود مسیحیت، درکی یونانی-رومی بر تاریخ حاکم بود.‌ درکی که تاریخ را چنان طبیعت، چرخه زایش و زوال می دید. در این نوع نگاه، تاریخ بر تکرار استوار است و نتیجتا جایی برای رخدادهای بی سابقه و شخصیت های خاص وجود ندارد. اما با آغاز مسیحیت، دایره بدل به صلیب می شود و افق آینده گشوده می شود. تاریخ با مسیحیت، به تاریخ رستگاری، به تاریخ امید و انتظار تبدیل می شود.

حال تاریخ دیگر آغازی دارد و روزی نیز به پایان خواهد رسید. و در آن روز، مسیح باری دیگر ظهور خواهد کرد. ایمان به این باور برای مسیحیان اما خالی از چالش نبود. اعتقاد به این امر که هر‌ لحظه این امکان وجود دارد که تاریخ به پایان برسد و جهان زیر و رو گردد، توسط واقعیتِ پایداریِ لجبازانه‌یِ زمین، هر لحظه نقض می شد. این تناقض روح انسان مسیحی را دو تکه می‌کرد. واقعیت پایداریِ زمین از سویی و قبول امکان هر لحظه نابودیِ آن از سوی دیگر‌. پس انسان مسیحی، در عمل، خودش را ناچار دید که به زمین روی اورد و از آن دوری نکند. او با جهان آشتی کرد هر چند که اعتقاد به پایداری آن نداشت. این تناقض میان آنچه که به آن باور داریم و آنچه بدان عمل می کنیم، در نمایش نامه نیز دیده می شود. هنگامی که علی رغم انتظاری که ولادیمیر و استراگون می کشند، گودو پیدایش نمی شود‌‌‌.

ولادیمیر: خب بریم؟
استراگون: آره بریم
[حرکت‌ نمی کنند]

چنان که نیچه‌ زمانی اشاره کرد، وجدان اروپایی در دورانِ پس از مرگ خدا روزگار می گذراند. افقِ آینده توسط مسیح گشوده شد و هم او بود که پایانی برای آن در نظر داشت. اما امروزه‌ روز، هر چند که پاسخ مسیحیت به پرسش معنای تاریخ برای وجدان اروپایی پذیرفتنی نیست، اما نمی تواند از پاسخ به این پرسش شانه خالی کند. او نیز چنان ولادیمیر، ناچار است که بپرسد "تو همه این ها چه حقیقتی وجود داره". چه بخواهد، چه نخواهد، برای او، خورشید ایمان، چنان صحنه ای بکت ترتیب داده، دیری است غروب کرده. ولادیمیر ناچار است تا بپذیرد که گودو هرگز نخواهد آمد‌. اما بدون گودو، ولادیمیر و استراگون چگونه زندگی خواهند کرد؟ شاید بهترین پاسخ این سوال همان باشد که بکت روزی گفته بود:


این بار هم شکست می خوریم. اما این بار هم
شکست بهتری می خوریم