FRANÇAIS: Version modernisée de la tragédie de Sophocle, une de mes deux tragédies grecques préférées, avec Iphigénie d'Euripide. La modernisation est avant tout formelle, et se remarque dans la construction de l'œuvre, dans leur façon de parler et dans les vêtements qu'ils portent. Cependant, ce qui est raconté (le sujet) est très fidèle à l'œuvre originale.

Dans la partie de la pièce que j'aime le plus (la confrontation dialoguée entre Antigone et Créon, qui dans cette adaptation a été étendu pour occuper plus de la moitié de l'œuvre), j'ai remarqué que les quelques phrases que j'aime le plus de l'œuvre de Sophocle ont disparu : CRÉON : Mon ennemi ne sera pas mon ami après sa mort. ANTIGONE : Je ne suis pas née pour partager la haine, mais l'amour.

ESPAÑOL: Versión modernizada de la tragedia de Sófocles, una de mis dos tragedias griegas favoritas, junto con Ifigenia de Eurípides. La modernización es sobre todo formal, y se nota en la construcción de la obra, en su forma de hablar y en las ropas que llevan. Sin embargo, lo que se cuenta (el asunto) es muy fiel a la obra original.

En la parte de la obra que más me gusta (el enfrentamiento dialogado entre Antígona y Creonte, que en esta adaptación se ha extendido hasta ocupar más de la mitad de la obra) noté que ha desaparecido el par de frases que más me gusta de la obra de Sófocles: CREONTE: Un enemigo mío no será mi amigo después de muerto. ANTÍGONA: No he nacido para compartir el odio, sino el amor.

ENGLISH: Modernized version of the tragedy by Sophocles, one of my two favorite Greek tragedies, along with Iphigenia by Euripides. The modernization is mainly formal, and is noticeable in the construction of the play, in the way they speak and in the clothes they wear. However, what is told (the subject) is quite faithful to the original play.

In the part of the play that I like best (the confrontation between Antigone and Creon in a dialogue, which in this adaptation has been extended to occupy more than half of the play) I noticed that the couple of phrases that I like most from the play by Sophocles have disappeared: CREON: My enemy will not be my friend after his death. ANTIGONE: I was not born to share hate, but love.

Anouilh has created a fascinating version of Antigone, but not one that I prefer to Sophocles'.

Instead of fighting to bury her brother because it is the right and just thing to do according to the eternal and unwritten rules of the gods, she is merely making a point, overwhelmed by youthful emotion, and one which in the final moments, she regrets. This is not the powerful Antigone of Greek Tragedy. Creon is not the hubristic, tyrannical King of old, he is a man forced to perform a difficult task and one that he repeatedly tries to mediate himself out of. I found myself agreeing with several of his points and I usually detest Creon only slightly less than Agamemnon.

The reworking of these characters against the backdrop of Nazi occupied France is something I find intriguing. That it had to pass the Nazi censors is only a small explanation for the changes within the play, especially as both sides could see something to champion in this version. Can't wait to delve more into this.

সফোক্লিসের "আন্তিগোনে"র সাথে জাঁ আনুই এর আন্তিগোনে'র কাহিনি বাহ্যিকভাবে এক হলেও বেশকিছু পার্থক্য রয়েছে, বিশেষত চরিত্রায়নে (সবচেয়ে উল্লেখযোগ্য রাজা ক্রেয়ন)। ক্রেয়ন পলিনেসেসের লাশ  উন্মুক্ত স্থানে কবর না দিয়ে ফেলে রাখে তার বিরুদ্ধে বিদ্রোহ করার দায়ে। বোন আন্তিগোনে এই অন্যায় মেনে না নিয়ে রাতের আঁধারে ভাইয়ের লাশ কবর দিতে যেয়ে ধরা পড়ে এবং তার ফাঁসি হয়। সফোক্লিসের ক্রেয়ন আন্তিগোনে ধরা পড়ার পর প্রবল প্রতিক্রিয়া দেখালেও আনুইয়ের ক্রেয়ন  কূটনীতিক। সে আন্তিগোনেকে নিজের ভুল বোঝাতে চেষ্টা করে তাকে "পথে ফিরিয়ে আনা"র উদ্যোগ নিলেও ব্যর্থ হয়।আন্তিগোনে'র বিপ্লব প্রথম দেখায় ছেলেমানুষি বলে ভ্রম হয়(বিপ্লবীরা চিরকাল অল্পবয়সী), তার কথায় যুক্তির বদলে আবেগের প্রাবল্য দৃষ্টিকটুভাবে প্রতীয়মান। কিন্তু আন্তিগোনের  আবেগ বিশুদ্ধ। সে যুক্তিশীল হলে কখনোই ক্রেয়নের বিরুদ্ধে প্রতিবাদ করতো না (কারণ যুক্তি বলে প্রতিবাদ করার ফল শূন্য।) বাস্তবতা বলে যে কোনো বিপ্লব আবেগ দিয়েই সফল হয় ( জুলাই গণঅভ্যুত্থানের এটা আম���া আরো ভালোভাবে জানি।) ক্রেয়ন চায় আনুগত্য। আন্তিগোনের আবেগ সে ধরতে পারে না, সে বিস্মিত ও ক্রোধান্বিত হয়, রাগে বিস্ফোরিত হয় কারণ আন্তিগোনে কোনোভাবেই ক্রেয়নের আধিপত্য স্বীকার করে না, তাকে মানে না, তার দেখানো ভয়ের ধার ধারে না। মোদ্দা কথা, ক্রেয়ন আন্তিগোনেকে ভয় পায় তার আনুগত্যহীনতা ও নির্ভীকতার জন্য। সে ভালোভাবেই জানে, রাজ্য চালাতে হলে ভয় আর আধিপত্যকে পুঁজি করেই তাকে টিকে থাক���ে হবে। এর জন্য চড়া মূল্য দিতে হলেও সফোক্লিসের ক্রেয়নের মতো সে ভেঙে পড়ে না। চূড়ান্ত মোক্ষ, ক্ষমতা, তাকে কুক্ষিগত রাখতে হবে যে! শাসক ও শোষিতের, বিপ্লবী ও অত্যাচারীর মনস্তত্ত্ব কী ও কেমন, তা জাঁ আনুই নিরতিশয় নির্বিকারত্বের সাথে দেখিয়েছেন।

12/10/2018: This was so good, I read the original play a few days ago and I have to say I prefered this version. The characters have so much depth to them, I also really like Jean Anouilh's writing style.
It was just so powerful and so depressing, completely cynical, but in such a beautiful way.

30/06/2020:
I can't get enough of this play, it's just so good. The entire last part, after Antigone is caught is unforgettable.

16/04/2023:
Still stunning!

آدمیزاد تنها به خودش وفادار است و بس.



نمایشنامه آنتیگون روایتگر انتخابی میان مرگ و زندگی برای به کرسی نشاندن حقیقتِ جوهرِ آدمی ست. داستان بازگو کننده تصمیم است که آنتیگون – دختر اودیپ – برای تدفین برادرِ خائن اش میگیرد، با علم بر این موضوع که این تدفین میتواند زندگی او را در معرض خطر قرار داده و او را به ورطه نابودی بکشاند. در این میان شخصیت هایی نظیر ایسمن - خواهر آنتیگون که در ابتدای داستان متوجه همدستی او با آنتیگون در مسیر تدفین جسد برادر میشویم- و هِمون – نامزد آنتیگون که در پایان داستان در کنار آنتیگون خودکشی میکند – و کرئون – پادشاه و پدر همون که سعی در منصرف کردن آنتیگون از پیشروی به سوی مرگ دارد – رو به رو هستیم. آن بخش از نمایشنامه که دربردارندۀ گفتگوی میان آنتیگون و کرئون، درست پس از دستگیری آنتیگون میباشد، یکی از جذابترین بخش های نمایش است.



تراژدی پاک است و آرام بخش, و اطمینان می بخشد ... در درام, با وجود این خائنان, بدذاتان ستیزه جو, بی گناهان مظلوم, انتقام جویان و بارقه های امید, مردن مثل حادثه ای هولناک است. شاید می شد نجات یافت, شاید پسر جوان می توانست همراه با ژاندارم ها سر بزنگاه برسد. در تراژدی راحتیم. اول اینکه همه مثل هم ایم. در واقع همه بی گناهیم! دلیلش این نیست که یک نفر می کشد و دیگری کشته می شود. این مسئله ی تقسیم نقش هاست. علاوه بر آن تراژدی آرام بخش است, چون دیگر می دانیم هیچ امیدی وجود دارد, این امید کثافت; شخصیت ها می دانند که گرفتار شده اند, مثل موشی گرفتار شده اند, با آسمانی که بر پشتشان سنگینی می کند, و تنها کاری که می توانند بکنند فریاد زدن است- نه ناله, نه گلایه - فقط فریاد و جار زدن حرفی که باید می گفتند, حرفی که هرگز نگفته بودند و حتی شاید تا آن موقع نمی دانستند. و این گفتن به هیچ کاری نمی آید: تنها برای اینکه حرفی را به خود گفته باشند یا خود را مطلع کرده باشند. در درام شخصیت ها دست و پا می زنند به این امید که رهایی یابند. این کار شرم آور و منفعت جویانه است. در تراژدی منفعت طلبی در میان نیست و همه چیز بلاعوض و در خور شاهان است. و بالاخره اینکه هر کوششی بی فایده است.



این نمایشنامه در سال 1942 نوشته شد اما نازی ها مانع از انتشار آن شدند. دو سال بعد این نمایشنامه منتشر شد و به روی صحنه رفت. آنتیگون در یکی از سیاه ترین دوره های تاریخی فرانسه نوشته شد، زمانی که ارتش فرانسه در برابر نازی ها شکست خورد و اشغال شد. بسیاری بر این باورند که آنوی، شخصیت آنتیگون را بر الگوی رزمندگان فرانسوی درون سرزمین اشغالی آفریده است و از شخصی به نام پل کولت – جوانی که به هیچ گروه و دسته ای وابسته نبود – الهام گرفته است. اساس این نمایشنامه، آنتیگون سوفوکل است. آنوی در داستان تغییری نداده است اما برخی شخصیت ها را به آن اضافه و یا حذف کرده است و جدال آنتیگون با کرئون بر سر اجرای قانون خدایان (تدوین مرده) را به جدالی زمینی با صاحب قدرتی امروزی و بالاتر از آن انتخابی میان مرگ و زندگی تغییر داده است تا از خلال آن نظرگاه بدبینانه خود در باب امید را بسط دهد. (برگرفته از کتاب)



هیچ چیز به اندازه ناگفته ها حقیقت ندارد.

این صفت هولناک رو برای خیلی کتابا استفاده کردم! برای همین احساس می کنم داره کم کم ارزش واقعی اش رو از دست می ده برام. (مثل صفت "خوب"، "بد"، "زیبا" یا حتا... "دوست داشتنی" ) اما خب چه کنم؟ این کتاب واقعن هولناکه!
باید مفصل تر بنویسم اما دیالوگ های عجیبی داره این کتاب. خود ماجرای اودیپ به اندازه ی کافی جذاب هست اما این جا ماجرا کمی فرق می کنه. مخصوصن وقتی که نویسنده به قول مترجم، جاهایی "زمان پریش" شده و ارجاعات روز آورده اما در کل قصه در همون فضای قدیمی به سر می بره. اما هولناکی ماجرا دقیقن همین جاست. این جا دیگه با خیر و شر مواجه نیستیم. هر چند به قول کرئون: "مسلمه که من نقش آدم بده رو بازی می کنم و تو نقش آدم خوبه." اما این همه ی ماجرا نیست. آدم هم می تونه به آنتیگون حق بده و هم به کرئون. هر دو از یه جنبه هایی حق دارن.(و اصلن شاید نباید در مورد حق داشتن و نداشتن حرف زد)
کوتاه از قصه: کرئون پادشاه تِب شده. اون جسد یکی از برادرای آنتیگون رو به خاطر خیانت به شهر، بدون دفن کردن رو زمین رها کرده و به هیشکی اجازه نمی ده جسد رو دفن کنه. آنتیگون می خواد به قیمت جونش جسد برادرش رو دفن کنه. و این همه ی ماجرا نیست. و کرئون شخصیت بد ماجرا نیست و آنتیگون شخصیت خوب ماجرا نیست...

”You’re too sensitive to be a good tyrant!”

”Do you know what you’re going to die for, Antigone? Do you know what sordid story you’re going to sign your name to, in blood, forever?”

Jean Anouilh’s play was inspired by the ancient play by Sophocles of the same name. It was first performed in Paris during the Nazi occupation, and was produced under Nazi censorship. It appears that Anouilh was attempting to thread the needle — to produce a play that could encourage the resistance that was ambiguous enough to confuse the Nazi censors. Anouilh chose his material well. The world view of the ancients who could comprehend a story of a young women willing to sacrifice her life over performing ceremonial funeral rites that had been forbidden was so alien from the modern mind as to allow the necessary ambiguity to make Anouilh’s trick work.

That same ambiguity gives the play a lasting resonance. Removed from the milieu of Nazi occupied Paris, the play continues to convey a powerful messages of the moral ambiguity within power politics and personal conscience. While both political propaganda and and personal idealism scream in blacks and whites, reality remains a swirling mass of gray. Antigone is a close examination of the resulting chaos when we insist on imposing black and white constructs onto a fundamentally gray reality.

LA Theater Works audio production is an excellent and recommended way to experience this play.

I've read this brilliant book with my students and I can highly recommend it

Relecture pour la préparation d'un cours. Toujours un plaisir.

هایمن، آنتیگونه را دوست می‌دارد. این عشق تردیدناپذیر است. ولی چقدر شگفت‌انگیز است که او به نام این عشق برای آنتیگونه از فرمانروا که پدرش نیز هست، شفاعت نمی‌کند. هایمنِ افسانه‌های تبای سوفوکلس همان هِمونِ آنتیگونِ ژان آنوی است. هایمنِ نجیب تنها به زبان خرد صحبت می‌کند نه به زبانِ احساسات. درست برعکس هِمونِ آنوی. هایمن می‌کوشد مصلحت واقعی پدری را که دوست می‌دارد به وی بازنماید. او می‌وشد متقاعدش کند نه این‌که بر سر مهرش آورد.
هایمن: پدر، ایزدان خرد را که نخستین موهبت است به انسان عطا کردند. آیا در سخنان تو از خرد نشانی هست، گمان ندارم و ای کاش نتوانم در این باب تصمیمی بگیرم، ولی دیگرانی هستند که خردمندند.
من در شهر چیزهایی می‌شنوم که تو نمی‌توانی بشنوی، سخنانی که در حضور تو فرو می‌خورندش، زیرا تو آن‌ا را خوش نداری، تو مردمان را می‌رسانی و تنها نگاهت دهان‌ها را می‌بندد.... شهر سوگوار است، همه بر این دختر جوانی که شریفترین زنانش می‌دانند، مویه می‌کنند.
همون: پدر تمنا می‌کنم، تمنا می‌کنم، من تحسینت می‌کنم، خیال می‌کنی من می تونم بدون اون زندگی کنم ...

This used to be my favorite play in the entire world. I think that was because I had identified with Anouillh's Antigone much more when I was very young and very self-righteous. Maybe I'm still both of those things, but that's got nothing to do with this play so I will just say, upon re-reading this, that it is a really good adaptation of Sophocles. An excellent one, in fact. The real star of this adaptation, I now realize, is Creon. He is still 'un tyrant' but a very complex one who sees himself as master of his people, yes, but "under and not above the law" of his country. This guy was palatable to the French resistance and the Nazi occupiers alike so I'm sure, like most good politicians, he will be able to get most readers to at least see some validity in his point of view.

Antigone is less pitiable, perhaps, in this version than in Sophocles'. She is stubborn and entirely unable to see reason. Perhaps her rationale for burying Polynices carried some weight in the original play, but in this 20th century version she really has no Gods or true filial duty to invoke so she comes off more as a woman with a death wish. But all of Oedipus' family seemed to have a death wish, so I digress. Antigone's a fantastic character all the same and some of the lines that she and the chorus are given to recite are very beautifully worded. My favorite being: "Yes, I am ugly! Father was ugly, too. But Father became beautiful. And do you know when? At the very end. When all his questions had been answered."

Basically the reasoning behind Antigone's actions and the core message that her life and death brings to the play is this: "What a person can do, a person should do." The French likely identified with her self-sacrifice in the name of human decency, something which was surely lacking in a nation overrun with Nazis and the nasty French fascist terror squads, which got pretty good representation as the three gross guards who manhandled the play's heroine.

NOT JUST ANOTHER GIRL-DOES-THE-RIGHT-THING-AND-GETS-KILLED-FOR-IT DRAMA, ALSO CONTAINS INTEGRATED AUDIO AND FRENCH SUBTITLES!



It's my pleasure to present the most ambitious project yet attempted using the open source LARA platform: a full-length play, with each part recorded by a different person. Access it in Chrome or Firefox here. You can appreciate it as a performance by just going through it and clicking on the speaker icons, but the intention is that francophones will also be able to use it to improve their English. If you hover over a pencil icon, you'll see a French translation of the preceding sentence, and if you hover over a word you'll see a translation of the word. Clicking on a word shows a concordance of places where the word appears in the text. If anyone feels like trying this out with a francophone school class, we'd be interested to hear what they think. I'm guessing it should be suitable for kids age 13 and over. I first read Antigone when I was in my early teens, and I immediately loved it. I've heard similar comments from several friends.

The cast who came together to record the play have done a terrific job, in particular the three leads: Rosa is very moving in the title role, Robert is powerful and credible as the king, and Gwyn's guard adds some great comic relief. The supporting roles aren't bad either. I had to listen to the whole thing several times while I was checking for technical glitches, and I never got bored.

In general, being involved in creating this unusual work of art was an amazing experience. We're also producing a French edition of the same play, with English translations - you'll find details posted here, the best parts are still available. If you speak good French, have a couple of evenings to spare, and fancy yourself as a doomed princess, a corrupt but interesting king or an oafish soldier, please contact us!