Very funny, and nice to hear this in audio format! Of course it also makes one think critically about power relations and being a female individual in a extremely patriarchal society, but it surprised me how well and not-boring it was written

ژان آنوی که بود و چه کرد؟
ژان آنوی( ۱۹۸۷-۱۹۱۰) نمایشنامه نویس فرانسوی بود . او در طول حیاتش بیش از ۳۰ نمایشنامه نوشت که با اجرای برخی از آثارش در کشورهای مختلف به شهرت جهانی رسید.
آنوی نمایشنامه آنتیگون را با اقتباس از آنتیگون سوفوکل در سال ۱۹۴۲- در زمانی که جنگ جهانی دوم به پایان خود نزدیک می شد اما فرانسه هنوز توسط آلمان نازی در اشغال بود- نوشت. این اثر اولین بار در سال ۱۹۴۴ بر روی صحنه رفت و تاکنون پراجراترین نمایشنامه آنوی به شمار می‌رود. از دیگر نمایشنامه های مشهور و اقتباس های بزرگ آنوی میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
"مده‌آ" که در سال ۱۹۵۳ براساس اثر معروف اوریپید یونانی شکل گرفت.
نمایشنامه‌ "چکاوک" برگرفته از سرنوشت ژاندراک معروف است.
همچنین "بکت" که در سال ۱۹۵۹ با نگاهی به تاریخ نورومان‌ها نوشته شد.
"رمئو و ژانت" نمایشنامه دیگری که با اقتباس از تراژدی عاشقانه و معروف شکسپیر درسال ۱۹۴۶ جان گرفت.

ریشه نمایشنامه آنتیگون از کجاست؟
داستان آنتیگون بارها در طول تاریخ روایت شده است چه به شکل یک اسطوره از یونان باستان و چه در قالب فیلمی در سال ۲۰۱۹. اما مشهورترین نسخه آن توسط شاعر آتنی سوفوکل در اوایل دهه ۴۴۰ قبل از میلاد نوشته شده است. این یکی از سه نمایشنامه سوفوکل درباره ادیپ شهریار، مردی که پدرش را کشت و با مادرش ازدواج کرد،می باشد. آنتیگون و خواهر و برادرش فرزندان این ازدواج نفرین شده و زنای محارم هستند.

طرح کلی نمایشنامه آنتیگون چیست؟
دو برادر آنتیگون در جنگ برای تاج و تخت تبس یکدیگر را می کشند. پادشاه کرئون یکی را خائن اعلام کرده و دفن او را ممنوع و شامل مجازات می کند. آنتیگونه سعی می کند او را دفن کند اما گرفتار و محکوم به مرگ از گرسنگی در غار می شود. در پایان، او و نامزدش، پسر کرئون، هر دو خود را می کشند، و سپس ملکه ی کرئون، اوریدیک نیز از غصه پسرش خودکشی می‌کند. کرئون تنها، منزوی و از قدرت خود بی بهره می ماند.

چه چیزی الهام بخش آنتیگون ژان آنوی شد؟
آنوی نمایشنامه خود را در زمان اشغال فرانسه توسط آلمان، زمانی که تضاد بین قدرت و یکپارچگی در اوج خود بود، نوشت. او از درگیریها در آنتیگون برای اشاره به وضعیت زمان جنگ استفاده کرد.
آنتیگون حاضر نمی‌شود با پذیرش احکام قانونی کرئون، پا بر روی قوانین اخلاقی خود بگذارد. اگرچه شخصیت آنتیگون آنوی به اندازه آنتیگون سوفوکل دارای معنویت یا وفاداری خانوادگی نیست، اما او ذاتاً احساس می کند که اعمال سیاسی کرئون ناعادلانه اند. به همین دلیل او با وجود تلاش‌های بی‌پایان کرئون برای قربانی کردن اعتقاداتش، از مبارزه با کرئون خودداری می‌کند. بیان این موضوع توسط آنوی در سراسر نمایشنامه همان چیزی است که باعث شد بسیاری از محققان آنتیگون را به عنوان بازتابی از مقاومت فرانسه در طول جنگ جهانی دوم بخوانند. مانند آنتیگون، اعضای مقاومت علیه قوانین ناعادلانه رژیم نازی شورش کردند. در نظر گرفتن مبارزه آنتیگون از این دریچه، اهمیت حمایت از قوانین یا معیارهای اخلاقی، به ویژه در مواجهه با بی عدالتی را بیشتر نمایان می کند.

J'ai lu cette pièce il y a une douzaine d'année au collège ou au lycée. Je me souvenais vaguement de l'avoir appréciée mais il ne m'en restait pas grand chose de plus.
Je suis ravie d'avoir pris le temps de la relire car cette pièce est absolument magnifique et l'Antigone d'Anouilh est une héroïne fantastique, loin des clichés. Elle n'est pas forte, sa confiance en elle est parfois au plus bas, elle n'est pas parfaite mais tout au long de l'histoire elle poursuit son but sans flancher : elle refuse de faire des compromis avec ses principes par facilité.
Bref, j'ai adoré Antigone <3 Et je m'en vais de ce pas rendre le bouquin à la bibliothèque et me procurer mon propre exemplaire !

Holy smokes. This was so well written. Read this version of Antigone!

In the "note by the adapter" of the translation I read, he (Lewis Galantiere, who is, incidentally, a wonderful translator) related how Anouilh had to have the approval of the German censor in order for his play to open (in Paris in 1943). The fact that Anouilh was able to convey to the Germans a sense that Creon "wins" because he is lawfully "right," and to the French that in a sense Antigone's argument is the stronger in view of a higher power and moral "right" (and therefore comes as a call for patriotism and revulsion against the Occupying forces) is truly brilliant and inspiring.

I began to write down each line that I felt mattered a lot to me. It was a short time before I realized I would just copy the entire play.

"Vous me dégoutez tous avec votre bonheur ! Avec votre vie qu'il faut aimer coûte que coûte. [...] Je ne veux pas être modeste, moi, et me contenter d'un petit morceau si j'ai été bien sage. Je veux être sûre de tout aujourd'hui et que cela soit aussi beau que quand j'étais petite - ou mourir."

J'ai lu cette pièce quand j'étais au collège et c'est devenu mon livre préféré d'adolescente - j'en apprenais des passages par cœur, j'écrivais les citations partout. Je ne l'avais pas relu depuis années, alors quand je l'ai trouvé dans une boîte à livres au hasard, j'ai sauté sur l'occasion, et je suis contente de voir que j'aime toujours autant. J'espère pouvoir voir la pièce jouée un jour.
C'est court, fort, intense, délicat, mélancolique, rageant. Tous les personnages sont intéressants, et j'ai toujours trouvé que Créon n'était pas le méchant absolu, ni qu'Antigone était l'héroïne parfaite. Il y a beaucoup de nuances, de grille de lecture. C'est comme le dit le texte, finalement : "dans la tragédie, on est tranquille. D'abord, on est entre soi. On est tous innocents, en somme ! (...) C'est une question de distribution."
Bref, une pièce incroyable, et toujours un de mes livres favoris, même 15 ans plus tard !

مسرحية فرنسية مقتبسة من أسطورة يونانية، قرأتها لأنها مقررة لنا في المنهج، و على أي أجدها لابأس بها وقد استسغتها و استمتعت بعض الشيء في قراءتها رغم أني لا أحب القراءة باللغة الفرنسية عامة. و أجد -كمسلمة بالأساس- أن فكر Antigone غبي، لا منطقي، مليء بالسذاجة، فبالله عليك لما تموتين و أنت بالكاد لا تعلمين ما يلحقك بعد الموت، أي نعم أتفق معك في أننا كلنا نكره الحياة و نرغب في كثير من الأحيان التخلص منها، و لكن السؤال هو من أجل ماذا؟؟؟، الموت الأبدي؟ لا وجود له. تحقيق مبادئك الأولوية و النضال من أجل هدف ما في الحياة؟، حسنا ربما، ولكن بعد كل شيء تبين أن حتى العذر الذي تسترت به لتحقيق مرادها (الموت)، كان مجردة كذبة نسجتها مخيلتها. أنا أعذر Créon حقا، بل أجد نفسي في كثير من الأحيان متفقة مع فلسفته. و بالطبع أخلاقيا لا قدوة أعلى من الرسول صلى الله عليه وسلم. ولكن Créon كان رجلا سياسيا عاقلا قرر أن يفدي عمره بإتقان عمله (الحكم)، و واجه التعب و الحزن إذ أنه لا وجود لمخلوق لم يعاني من هذا. ولكن على نقضيه كانت Antigone ترى نفسها فقط، تريد الموت، و لم تكرمنا حتى نحن القراء بمعرفة السبب، ماتت فقط لأنها أرادت، و آنذاك كانت في العشرين من عمرها، ومخطوبة من رجل يحبها و تحبه، و هي أميرة لا تعاني ماديا...، إن السلوك البشري حقا غريب، فربما يا Antigone، الفتاة التي تكتب عنك هذا التعليق قد تكون أكثر جنونا منك، ولكن أنا فقط أحمد الله على نعمة الدين الذي عرفني عليه، و على النهج الذي يجب علي أن أتبعه لأعيش كما يريدني ربي، لولاه لكنت ربما كنت في داهية أدهى من خاصتك.

‘Antigone’ has always been my favorite Sophocles play. This 'version', bought up to the time of the Second World War, deals with the discussions around being part of the resistance in occupied France. It works for me. I even like the gentle humor as the guards try to escape their responsibilities.

شما می‌گین که زندگی چقدر زیباست.می‌خوام بدونم برای زندگی کردن باید چی کار کنم؟

This is the most French retelling ever, y'all. Think secular and pessimist. Because oh, boy, how depressing Jean Anouilh was! Through the years his works showed more and more clearly how absurd human condition was for him, and how bitter he became. Yet I love that guy - there's just something so liberating oozing from this play.

n  "Et puis, surtout, c'est reposant, la tragédie, parce qu'on sait qu'il n'y a plus d'espoir, le sale espoir ; qu'on est pris, qu'on est enfin pris comme un rat, avec tout le ciel sur son dos, et qu'on n'a plus qu'à crier , - pas à gémir, non, pas à se plaindre, - à gueuler à pleine voix ce qu'on avait à dire, qu'on n'avait jamais dit et qu'on ne savait peut-être même pas encore."n

Stripped of any religious justifications, Antigone's choices are only this, her choices. They express her need to not compromise herself, perhaps, but above all, her freedom to stand for herself and to make her own choices, to refuse to live in a world where her ideals can't help but break. Stupid, Antigone? Maybe. But still amazing in her flaws.

Jean Anouilh's Antigone isn't a paragon of virtue. She's flawed, detestable, infuriating, complex, oh so endearing. I love her, but I hate her a little.

As for Creon, he isn't the Tyrant of Sophocles anymore, but the weak incarnation of politics shady deals. Bravo to Anouilh for making us feel - almost - bad for him.

Hemon, though. Poor, poor Hemon.

What is the most difficult? Saying no or saying yes? Jean Anouilh never says, but let the reader choose for himself, as his Antigone. I'll say no, whatever stupid that can be. I love life, though. See?

► Always a favorite. Love the writing, love the plot, love the characters, even when I hate them. I'll probably still do when I'll be 80. What impresses me the most is the fact that I never end thinking the same thing after each of my rereads - Here lies the strenght of this play.

n  PREREVIEWn
... And here we go for the reread of one of my absolute favorite when I was a teenager... Of course I'm worried, what do you think?



My paperback shows its years >.< 1998! :O

For more of my reviews, please visit:

n  n    n  n