I've been on a sort of theater binge recently, and this one stood out. Its impact and words last way after you're done reading it. For such a short play it packs an enormous punch and shows greek tragedies are still actual if adapted right.
This is the story of the girl who refused. The ugly duckling who stood in front of a king and said no, because if she had to say yes, it wouldn't be a world she wants to live in, and she's ready to put the money where her mouth is.
It's also about a king, frustrated with the limits of his own power and unable to understand principles antigone stands for. Time after time he offers her ways to try and not sentence her to death but time and time again antigone rather stands for her ways.
There comes a time when the king, in an effort to rattle antigone, goes 'the corpse of the brother you so desperately want to bury? It's not even his! So much for your noble effort, antigone.' But this does not shake the foundations of her will to what's right, no matter the consquences.

This is a play about the standing up to the absurdity of might, done btw at a time when france was occupied by the nazis, which in a way is a perfect example of the play's moral.

قرأتها قبل ثلاث سنوات تقريباً، كان واحدة ضمن ثلاث روايات مقررة للامتحان الفرنسية في السنة الثانية للثانوية، و رغم أن لدي موقفاً شخصياً من لغة موليير، لأنها لغة فُرضت علينا، و أجبرنا و سنجبر على الدراسة بها و العمل بها و تقديمها على لغتنا الأم دائماً..و رغم أن لدي موقفاً أيضاً من كل النصوص التي نقرأها من أجل الامتحان، و التي لا أحبها دائماً، حتى إن كانت جيدة، لأنها مرة أخرى، مفروضة علينا، في حين أن القراءة يجب أن تكون دائماً فعل تحرر!
هذه الرواية هي الاستثناء الوحيد، ضمن كل النصوص المدرسية، التي أعجبتني حقاً، و قرأتها أكثر من أربع مرات، ليس من أجل الامتحان، ولكن لأنها بديعة، و لأنها معجونة بالتمرد و الثورة و الحرية، و لأنها كانت تجعل كل النصوص المدرسية الأخرى تبدو نشازاً أمامها..!
للأسف لم تكن موضوعاً لامتحاني..

La première pièce de théâtre que je l’ai jamais lu.

Et j’avais trop beau souvenir pendant ma lecture en classe au ma première année de baccalauréat , et c’est liée pour moi la lecture de l’adolescence ♥️

Trop belle histoire pleins de sentiments attachants et des événements spéciaux qu’était choquants pour moi ♥️

Un mélange beaucoup de beaux souvenirs de lycée et la jouissance de la faire analyser en classe

Originally published on my blog here in January 2002.

Anouilh has taken over the plot of the play directly from Sophocles, while changing the characterisation of Antigone and her uncle Creon to make a point very clear (though presumably not to the German authorities) when originally produced in occupied Paris. His play is not about Antigone's choice but about the futility of resistance and the moral bankruptcy of both resistance and collaboration (the Germans being symbolised by Creon).

The story is basically that Creon has taken over as ruler of Thebes after the self-mutilation and exile of Oedipus; the former king's children grow up under his protection. The two sons, Polynices and Eteocles, eventually kill each other when the former leads a rebellious attack on the city. Creon therefore orders a hero's funeral for Eteocles, but Polynices is left in the open to rot, the death penalty being prescribed for anyone who tries to carry out the burial rites for him. Of his sisters, Ismene is unhappy but not willing to do anything, but Antigone is caught trying to bury the body. Creon tries to spare her, asking her to collaborate with him in covering up her crime, but she refuses and eventually her execution is ordered.

Where Anouilh principally differs from Sophocles is in the motivation of the characters. Antigone begins to defend her actions by claiming that piety is her motivation, but this is quickly demolished - she is known to find religious observance ridiculous, so how can her claim be anything but hypocrisy? Creon claims, in his turn, that he wants the best for Thebes, but he view the best as the preservation of the staus quo, especially when he can claim that he is driven by necessity to such acts as the desecration of Polynices' corpse.

There is an air of unreality about this play, partly because it has been modernised (so that Polynices was a wild young man who liked fast cars, for example), but mainly because Anouilh has changed the function of the chorus. In a Greek play, they tend to expand on the action, reacting in a way that helps explain what is going on or bring out the point the playwright wants to make. Here, Anouilh uses a single man, who is much more separated from the action, acting as a narrator, and constantly pointing out the artificial nature of the theatrical drama. The effect is alienating, and the intention is clearly to make the audience think about the message of the play rather than the events in the drama itself, to distance themselves from their immediate emotional reaction.

In many ways, the meaning of Antigone is bound up with the circumstances for which it was written, more so than is the case for most drama. (Indeed, this is so clearly the case that it must have been quite daring to put on, critical as it is of both occupiers and resistance.) It still has something to say, though, and that is basically that there is something banal about our motives even for important actions; not a cheerful message, but one to provoke some self-examination.

If you like your literature to feature strong, articulate women you don’t have to go much farther than Antigone. Jean Anouilh’s version was written in 1941-1942 at the height of the Nazi occupation of Paris. Creon is the evil tyrant and Antigone is the voice of resistance.

But is it that simple? Jean Anouilh has cleverly written his play in such a way that we can almost sympathise with both sides.

The war is over and Creon is triumphant. Antigone’s brothers, part of the revolt, are both dead. Creon decides that Etéocle should have a proper burial as befits the son of Oedipus but that Polynice’s body should be left to rot. Antigone cannot accept that one of her brother’s is not entitled to a proper burial. After all, Polynice is also the son of Oedipus.

She makes feeble efforts to bury Polynice and for this, the guards bring her before Creon. In the latter part of the play there is a powerful, engaging debate between the two of them. For Creon, it is simple. There is a law, he is King and Antigone must obey, no matter who her father is. For Antigone, it is equally simple. There is a law that her brother should be buried with all proper ceremony, no matter what treachery he is accused of committing.

Some have argued that Antigone is needlessly provocative, that she was just looking for an excuse to die. There’s little doubt she could have saved herself. Why was it so important for her to resist Creon over a small thing like a burial? She was young, foolhardy and looking for a fight. Maybe, living in the 21st century, we cannot appreciate how important something like a proper burial was to communities then. Even for someone like Antigone who didn’t really believe.

Clearly, had we been in Antigone’s position, most of us would have looked for a compromise. But sometimes the only way forward for someone so passionate about her beliefs, is to be prepared to give up her life.

Did Bobby Sands want to die? Did Jan Palach want to die? Would there have been an Arab Spring without the Tunisian Mohamed Bouazizi giving up his life? Would the English have been defeated without Jeanne d’arc?

If the brave men and women of the French Resistance hadn’t fought and suffered horrific losses, where today would be the soul of France. Where would its pride be if the maquis hadn’t been prepared to say no to the horrors of the Nazi occupation. Every now and then we need an Antigone.

She had so much to live for and in the first half of the book she makes it clear that she has no desire to die. But if Antigone had acquiesced could she have continued to live with herself?

It’s easy to make excuses for Creon. Isn’t he the reasonable one? He offers Antigone plenty of opportunities to back down. His authority would be undermined if he, the King, gave in and that would be no good for the people of Thebes. Creon's just doing his job. He just wants a quiet life and to get on with the business of ruling. That wasn’t possible then, and it wasn’t possible for the likes of that other war hero, Pétain. The consequences of ruthless tyranny are played out at the end of this drama - after Creon kills Antigone, he next loses his son and his wife. You may see Creon as being oh so reasonable. You may see Antigone as a fiery young woman, too idealistic for her own good. But look where it leads when Creon fails to appreciate the power of Antigone’s pleadings.

The consequences of failing to stand up to tyranny are worse than collaborating with it. Collaboration with violent injustice is never the answer - for either side.

énorme banger je peux mourir pour le théâtre classique

Antigone, Jean Anouilh

Jean Anouilh's play Antigone is a tragedy inspired by Greek mythology and the play of the same name by Sophocles. The play was first performed in Paris at the Théâtre de l'Atelier on February 6, 1944, during the Nazi occupation.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «آنتیگون»؛ «آنتیگونه»؛ تاریخ نخستین خوانش: نهم ژوئن سال1975میلادی

عنوان: آنتیگون؛ روایت: ژان آنوی؛ مترجم: اقدس یغمایی؛ تهران، سال1346؛ در105ص؛ موضوع نمایشنامه های نویسندگان فرانسه - سده ی20م

عنوان: آنتیگون؛ روایت: ژان آنوی؛ مترجم: احمد پرهیزی؛ تهران، نشر نی، سال1388، در122ص؛ شابک9789641850540؛ چاپ دوم سال1390؛ چاپ سوم سال1392؛

عنوان: آنتیگون؛ روایت: ژان آنوی؛ مترجم: نادر شهریوری (صدقی)؛ تهران، رهروان پویش، سال1388، در101ص؛ شابک9789642774098؛

عنوان: آنتیگون؛ روایت: ژان آنوی؛ مترجم داریوش سیاسی؛ تهران، ثالث، سال1395، در84ص؛ شابک9786004050845؛

عنوان: آنتیگون؛ روایت: ژان آنوی؛ مترجم به ترکی منیره اکبرپوران؛ تهران، ثالث، سال1395، در93ص؛ شابک9786009491513؛

بسیار دوست داشتم، «آنتیگون»، یا: «آنتیگونه»، دختر «ادیپ» و «یوکاسته»، از اساطیر «یونانی»، و از آثار «سوفوکلس (سوفوکل)» در سده ی پنجم پیش از میلاد است؛ «آنتیگون» با روایت «ژان آنوی» را میتوان فرزند خلف آن نمایشنامه ی اساطیری «سوفوکل» بیست و پنج سده پیش، در سده ی بیستم و معاصر دانست؛ نمایشنامه ای که از دالان زمانهای بسیاری گذر کرده، اینبار با قلم و روایت «آنوی»، بازخوانی و بازنویسی دوباره شده، و مهر و نشان تاریخ این روزگار را، بر گرده ی خویش نشانده است، تا حاصل آفرینش معاصرین، از نیاکانشان و از بگذشتگانِ دورشان باشد؛ «آنوی»، ناخودآگاه نیوشگر و خوانشگر را، متوجه نگاه دامنه دار خویش، که به درازای تاریخ است، میکنند، دلمشغولیهای سده ی بیستم میلادی را، مورد پرسش و کنکاش قرار میدهند؛ گوشزد میکنند که مسائل اساسی و بنیادین، و بسیاری از رفتارهای آدمیان، و جهت گیریهای انسانها، و رفتن آنها به سوی خیر یا شر، قدمتی به درازای تاریخ دارد، و کمتر قابل تغییر است، برای همین است، که تصویر نبرد بین نیکی و بدی، هماره دلمشغولی اصحاب قلم، و فرهیختگان بوده است؛ «آنتیگون» بارها و بارها، توسط نمایشنامه نویسان، در سراسر جهان بازخوانی و بازنویسی شده، نخستین بار «سوفوکل»، نمایشنامه نویس «یونانی»، این اثر را به سال441پیش از میلاد، به رشته ی واژه ها درآوردند؛ «آنتیگون» نوشته ی «آنوی» اما، در سیاهترین سالهای جنگ جهانی دوم، به سال1942میلادی، نگاشته شد؛ «فرانسه» در اشغال نیروهای «نازی» بود، و نمایشنامه نویس، روایتی را از «آنتیگون» بنوشت، و بحث قدرتهای آسمانی را، به قدرتهای زمینی کشاند؛ اما «نازیها» مانع از انتشار آن شدند؛ دو سال بعد، اثر منتشر، و در «پاریس» به روی صحنه رفت؛ «آنتیگون» را «برتولت برشت»، و «ژان کوکتو» نیز، بازنویسی کرده اند؛

نقل از متن: (نگهبان: دستای کثیفشون؟ دخترخانم؛ می‌تونین یه کم مودب باشین...؛ من خودم موّدبم
آنتیگون: بهشون بگو ولم کنن؛ من دختر اودیپم. من آنتیگونم؛ فرار نمی‌کنم
نگهبان: آره، دختر اودیپ! روسپی‌هایی هم که گشتای شبونه جمع‌شون می‌کنن، می‌گن که همدم رئیس پلیس شهرن!؛
نگهبانان می‌خندند
آنتیگون: حاضرم بمیرم ولی اینا بهم دست نزنن
نگهبان: بگو ببینم، جسدها چی، خاک چی، نمی‌ترسی به اون‌ها دست بزنی؟ می‌گی «دستای کثیف‌شون» یه نگاه به دستای خودت بنداز
آنتیگون با لبخندی به دست‌های خود که بر آن‌ها دستبند زده ‌اند نگاه می‌کند؛ دست‌هایش پر از خاک است
نگهبان: بیلچه ا‌ت رو ازت گرفته بودن؟ مجبور شدی بار دوم با ناخن‌هات اینکار رو بکنی؟ عجب آدم جسوری! یه لحظه سرم رو برمی‌گردونم و ازت یه ذره توتون می‌خوام. همون موقعی که اونا رو می‌ذارم تو دهنم؛ همون وقتی که دارم بابت توتون تشکر می‌کنم، اون داشت مثل یه بچه کفتار زمین رو می‌خراشید؛ تو روز روشن! تازه وقتی داشتم بازداشتش می‌کردم، این پتیاره دست‌وپا می‌زد و می‌خواست از سر و روم بره بالا! داد می‌زد و می‌گفت که بذارم کارش رو تموم کنه...؛ عجب دیوونه ‌ای!؛
نگهبان دوم: یه دفعه، من هم یکی دیگه از این دیوونه‌ ها رو دستگیر کردم. داشت ماتحتش رو نشون مردم می‌داد
نگهبان: بودوس، بگو ببینم اگه بخوایم سه نفری یه سور اساسی بدیم؛ بریم کجا جشن بگیریم؟
نگهبان دوم: بریم رستوران توردو شراب قرمزش خوشمزه ‌اس
نگهبان سوم: یکشنبه تعطیله؛ زن‌هامون رو ببریم؟
نگهبان: نه بابا ما بین خودمون شوخی زیاد داریم...؛ اگه زنا باشن پشت سرمون حرف درمی‌آرن؛ غیر از اون بچه ‌هامون هم شاش‌شون میگیره؛ بودوس، بگو ببینم یک ساعت پیش فکرش رو می‌کردی که ما اينقدر میل به شوخی داشته باشیم؟
نگهبان دوم: شایدم بهمون پاداش بدن
نگهبان: اگر قضیه مهم باشه، ممکنه
نگهبان سوم: فلانشار از گروهان سوم وقتی ماه قبل عامل آتش‌سوزی رو دستگیر کرد، حقوقش دو برابر شد
نگهبان دوم: جدی می‌گی؟ اگه حقوق‌مون دو برابر بشه من می‌گم به جای رستوران توردو بریم میخونه قصرعرب
نگهبان: برای مشروب خوردن؟ خل نشدی؟ تو قصرعرب هر بطری رو دو برابر قیمتش بهت می‌اندازن. برای خوشگذرونی، باشه می‌ریم؛ گوش کنین چی می‌گم: اول می‌ریم توردو حسابی کله‌مون رو گرم می‌کنیم...)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 14/12/1399هجری خورشیدی؛ 03/09/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Ups scho längst gelies lol
Am Ufank war et sou meh an dann huet d‘Theaterstéck mech déck convinced and now I really like it

نمایش نامه‌‌ی رادیویی این کتاب رو گوش کر��م...در یک کلمه محشر بود...انگار این‌نمایشنامه پرداختی امروزی بود از تراژدی ای که سوفکلس دو هزار و اندی سال قبل در یونان به صحنه برده...این روزها خیلی پیش میاد که احساس کنم تاریخ با یونان آغاز میشه و با یونان به پایان میرسه

Il y avait de beaux passages, mais je sais pas si c'est parce que mes standards pour les livres de cette classe sont devenus extrêmement bas après avoir lu Ubu Roi

Il s'agit d'une réécriture moderne de la pièce de théâtre écrite par Sophocles.
Antigone, fille d'Oedipe, cherche à enterrer son frère (Polynice), qui, considéré comme traître, a été condamné, par le roi Créon, à périr dans un trou, sous le soleil brûlant de Thébès, en proie aux vautours.
Par cet acte, Antigone sait qu'elle signe son arrêt de mort, car celui qui osera s'opposer au verdict du roi sera condamné enterré vivant.

La deuxième moitié de la pièce se résume au dialogue qui a eu lieu entre Antigone et Créon. Persécuteur et persécuté.
D'une part, le roi, tentant de rationaliser la situation et de trouver des issues afin qu'Antigone ne soit pas exécutée. D'une autre part, Antigone, forte, déterminée, téméraire, prête à tout pour ses convictions.
Elle refuse même de vivre pour "le bonheur". C'est ainsi qu'a été introduit l'un des thèmes majeurs de la pièce: le bonheur comme compromis Vs la liberté inconditionnelle.
Là, on est de plus en plus sûr qu'Antigone aime le tragique. Elle s'en délecte. Elle confirme l'inévitabilité de l'inévitable comme condition inhérente à la tragédie grecque.

À un moment donné, elle dit: "Moi, je n'ai pas dit "oui"." C'est ainsi qu'elle déclare sa révolte: seul acte qui résout l'absurde. Elle devient, donc, femme libre.
Notons que cette pièce a été écrite en 1944, dans la même année que l'Étranger, d'Albert Camus. D'ailleurs, Meursault et Antigone ont plusieurs points en commun, dont les plus proéminentes sont: la même révolte et la même mort absurde.

Ce qui fait que cette fatalité soit moderne est le fait que cette mort ne fut pas une décision des Dieux, mais bel et bien celle de l'Homme. Ce tragique, animé de détresse idéaliste, sert ici comme reflexion sur l'absurde.
Absurde, dont la pesanteur angoissante entraîne le mouvement lucide de la révolte.
Ici se pose la question fondamentale de l'existentialisme: la vie, vaut-elle, ou non, d'être vécue? (cf. Mythe de Sisyphe - Albert Camus)

"Vivre, c'est faire vivre l'absurde. Le faire vivre, c'est avant tout le regarder. L'absurde ne meurt que lorsqu'on s'en détourne.", dit Albert Camus.

Qui a donc raison? Antigone ou Créon?
Antigone: héroïne ou coupable?
Créon: tyran manipulateur ou homme de devoir?

Force des idéaux, liberté, révolte, bonheur, notion du devoir, fatalité, absurde, etc.
Tous, thèmes au coeur de ce chef d'oeuvre revisité.

الحمدلله رب العالمين، وبعد..
فقد أنهيتُ قراءة هذه المسرحية المأساوية التراجيدية الخفيفة في وقت وجيزٍ
تميزتْ بسهولة اللفظ وعُمق المعنى!..

لم أتفاجأ بالأحداث والوقائع لأن مصير الشخصيات معروف منذ البدء وهذا من الإختلافات بين التراجيدا العصرية والدراما
لعب الموت دورا أساسا حيث كان حَتف َثلاث شخصيات رئيسية.
وجدت ُصعوبة في فهم الدلالات الرمزية التي أراد الكاتب إيصالها وراء السطور
وأهمها بالنسبة لي -تصرفات الشخصية الرئيسية أنتيغون- حيث قررتْ التضحية والموت في سبيل دفن جثة أخيها مُخالِفة ًالقانون العام الصادر من خالها الملك

بدايةً.. اعتقدت ُأنها تقوم بتلك التضحية أداء للواجب الأخوي والإنساني.. لكن تبين َمن خلال الحوار الطويل بينها وبين خالها الملك -مُحاوِلا ًإقناعها بالعُدول عن رأيها الإنتحاري هذا- أن هنالك دوافع خفية وراء قرارها هذا وربما نجح الملك في فهم سيكولوجية هذه الفتاة أكثر من أي شخص اخر؛ حيث ذكر أن أنتيغون هذه خُلقت ْللموت أساسا، وأن حجتها هذه للموت ليست إلا ذريعةً تحقق ُمن خلالها رغبتها هذه.
شخصية ٌعنيدة كئيبة يائسة.. متشائمة من الحياة عكس أختها إيسمين التي ما لبثت ْأن تأثرت ْبأختها أيضا لكن الأوان قد فات..

حبيبُها بنظري لم يكن قويًا كفاية مُظهِرا ًجُبنه الشديد عند اتخاذه الإنتحار كوسيلة للهروب وعدم التقبُثل لموت حبيبته أنتيغون.
ما استفزَّني أكثر من كل هذا.. ردة فعل الملك كريون الهادئة اللامبالية بعد موت ثلاثة أشخاص من عائلته المقربة (ابنه/زوجته/ابنة أخته) وتعليله ذلك البرود بدوره المَلَكي الذي تقلَّده!

هذا ما جعلني أتساءل.. من واضع هذه الأدوار؟ وإلى أي حد هذه الأدوار قادرةٌ على التحكم في مصائر البشر؟
هل ربما أراد الكاتب إيصال فكرة أننا في هذه الحياة مَسلوبو الحرية وأننا دُمى مهمتها القيام بدورها فقط؟!

لست ُمتأكدة بالضبط.. لكنها فلسفة ٌمخفيةٌ في قناع مسرحية ساذجة
لو لم أكُن مُُجبَرة على قراءتها لما أضعت ُالوقت في ذلك")


- تمت يومهُ ٦/٦/١٤٤٣هـ