...
Show More
Άνισο έργο που με μπέρδεψε, με κούρασε αρκετά αλλά και με αντάμειψε, σε σημεία. Το μοντερνιστικό μωράκι του Ford ήταν σαν να έκανε τα πρώτα του (1914), αβέβαια βήματα προς τον πάγκο της κουζίνας και πραγματικά κόντεψε 2-3 φορές να καταρρεύσει στο πάτωμα, όπως κι εγώ αντίστοιχα κόντεψα να το βάλω πίσω στο κρεβατάκι του - στη βιβλιοθήκη.
Χαμένος στους μαιάνδρους της μοντερνιστικής του αναζήτησης, και μη μπορώντας να πείσει το εκλεπτυσμένο διανοητικά εγώ του να μείνει κάπως στην άκρη, ο F.M. Ford συχνά μετεωρίζεται - και αναλώνεται - σε ασκήσεις ύφους, επίδειξης πνεύματος και τεχνικής. Σόρυ, Φορντ, έτσι ένοιωσα.
Για να πω όλη την αλήθεια, κάπου γύρω στη σελίδα 200 βρήκε τον λογοτεχνικό βηματισμό του και η αφήγηση απέκτησε επιτέλους ρυθμό και συνεκτικότητα, όμως αλλοίμονο, ήταν μάλλον αργά πια..
Φαντάζομαι ότι περισσότερο ταλαντούχοι, ή σωστότερα, εγγύτεροι στην προσωπικότητα μου συγγραφείς (σκέφτομαι τον Χαβιέ Μαρίας, τώρα) θα είχαν κάνει παπάδες με το υλικό αυτό: τη συμφιλίωση του ήρωα με την προδοσία, τη ματαίωση των προσδοκιών του και τη απελευθερωτική θέα των πραγματικών χρωμάτων τού εαυτού, μετά από την καταιγίδα..
Άξιζε τη ανάγνωση, αν ήμουν ο χαιλαντερ Κόννορ Μακλάουντ και το είχα διαβάσει το 1915 θα ήταν αλλιώς.. Όπως έγραψα στην αρχή, είχε και τις πραγματικά καλές στιγμές του, ο καλός στρατιώτης:
.. είναι οι ζωές όλων των ανθρώπων σαν τις ζωές μας, σαν τις ζωές των καλών ανθρώπων; Σαν τις ζωές των Άσμπερναμ και των Ντόουελ και των Ράφορντ - τσακισμένες, θυελλώδεις, αγωνιώδεις και αντιρομαντικές, περίοδοι με σημεία στίξεως κραυγές, ανημπόριες, θανάτους, αγωνίες; Ποιος διάβολο ξέρει;
Χαμένος στους μαιάνδρους της μοντερνιστικής του αναζήτησης, και μη μπορώντας να πείσει το εκλεπτυσμένο διανοητικά εγώ του να μείνει κάπως στην άκρη, ο F.M. Ford συχνά μετεωρίζεται - και αναλώνεται - σε ασκήσεις ύφους, επίδειξης πνεύματος και τεχνικής. Σόρυ, Φορντ, έτσι ένοιωσα.
Για να πω όλη την αλήθεια, κάπου γύρω στη σελίδα 200 βρήκε τον λογοτεχνικό βηματισμό του και η αφήγηση απέκτησε επιτέλους ρυθμό και συνεκτικότητα, όμως αλλοίμονο, ήταν μάλλον αργά πια..
Φαντάζομαι ότι περισσότερο ταλαντούχοι, ή σωστότερα, εγγύτεροι στην προσωπικότητα μου συγγραφείς (σκέφτομαι τον Χαβιέ Μαρίας, τώρα) θα είχαν κάνει παπάδες με το υλικό αυτό: τη συμφιλίωση του ήρωα με την προδοσία, τη ματαίωση των προσδοκιών του και τη απελευθερωτική θέα των πραγματικών χρωμάτων τού εαυτού, μετά από την καταιγίδα..
Άξιζε τη ανάγνωση, αν ήμουν ο χαιλαντερ Κόννορ Μακλάουντ και το είχα διαβάσει το 1915 θα ήταν αλλιώς.. Όπως έγραψα στην αρχή, είχε και τις πραγματικά καλές στιγμές του, ο καλός στρατιώτης:
.. είναι οι ζωές όλων των ανθρώπων σαν τις ζωές μας, σαν τις ζωές των καλών ανθρώπων; Σαν τις ζωές των Άσμπερναμ και των Ντόουελ και των Ράφορντ - τσακισμένες, θυελλώδεις, αγωνιώδεις και αντιρομαντικές, περίοδοι με σημεία στίξεως κραυγές, ανημπόριες, θανάτους, αγωνίες; Ποιος διάβολο ξέρει;