کمتر از نصف کتاب رو خوندم ولی نتونستم خوب باهاش ارتباط برقرار کنم. بخاطر اینکه خیلی طرفدار داره هرکاری کردم باهاش ارتباط بگیرم. اسم بیماری ASL رو سرچ کردم و فهمیدم «استیون هاوکینگ» هم این بیماری رو داشته و چند تا کلیپ از مبتلا ها به بیمارهایی که بیماری خودشونو رو شرح میدادن. بعد کتاب رو تونستم یکمی باهاش ارتباط برقرار کنم و تونستم درد واقعی توی حرفای موری و دلیل حرفاشو بفهمم ولی بازم نیمش پر بود از حرفای شعاری قشنگ تکراری .
نویسنده می تونست خیلی قشنگ تر کتاب رو دربیاره. اونقدر خوب نبود که بتونم از ۳ بیشتر بدم.
بیشترین قسمتی که ازش لذت بودم در مورد پیری سخن گفتن موری بود .

Thought provoking and uplifting. The author does a marvelous job of writing as well as reading. Audiobook includes some of his actual sound recordings with Morrie.

Review inspired by Eddie Greenwell

Wisdom grows with age. But the development of wisdom also accelerates when mortality becomes clear. Mortality shined down on Morrie Schwartz, a happy not-quite-old man through a quick diagnosis of ALS – or Lou Gehrig’s disease. Morrie was a professor of sociology at Brandeis University; he dedicated his life to the study of individuals’ actions in their respective societies and together he and Mitch Albom wrote his final paper: a study of his life in his society.

The framework for Albom and Morrie’s message of love and returning to what’s important is archetypal in world literature. The Bible, Koran and other religious books trumpet the theme that the relationships of familial love end up giving you ultimate joy in the end.

Literary fiction is a wonderful genre, but literary fiction shouldn’t tell the reader outright there is some lesson to be learned. It should be the same with non-fiction as well. In this story, the message is one of those direct, sappy ones: surround yourself with loved ones and know what is important, and don't get caught with money and business. We have heard that a million times! Worse, he doesn’t write it in a more creative way that we have heard it in the past.

The problem is that Tuesdays with Morrie seems like some kind of self help book. Albom needs to learn to give only the story and let the reader make of it what she wants. He shouldn’t preach to the reader, "I traded lots of dreams for a bigger paycheck" (p. 33). That is why his work comes across so sappy – one liners creep into the pages all over.

In comparing Tuesdays to Five People you Meet in Heaven, they make Albom look like a one-trick pony. Much of the content is the same. A character (Eddie in "Five People..." and Mitch in "Teusdays...") has a lesson he needs spelled out for them...and they cry...a lot. They don't just live the story, they take on the empty-headed-learning perspective. His characters don't bring much to the table, but seem naive and ignorant, without common sense. Along these lines, no character in good literature can just be told a lesson and then live it. For example, would A Christmas Carol really have been much of a story if the ghosts would have just sat down and talked to Ebenezer Scrooge—who is highly comparable to Mitch in this novel—and said "Hey, you work too much and you don't really enjoy life," and then Ebenezer just did it. No, Ebenezer had to live through the consequences of his lifestyle and then choose for himself. The best part of a great and lasting character, and the part that Albom severely misses out on, is the growing. A good character doesn't just get told and then accept. Albom's characters are spoon-fed quotes and lessons like children and the reader is supposed to buy it! Well, I don't. I need to learn human development, not be told how to develop.
To jazz Tuesdays up, give us more of Mitch's life as a reporter. Not just glimpses of and a complete summary (a literary no-no) of his life as a business man. Albom needs to take the time out to develop the friction between Mitch's life in Detroit and his life at Brandeis. The true beauty about this inherent conflict that most readers can identify with is that there is an allure to making all that money and living it up as a great sports writer as opposed to living with less money but happier. It is a more dynamic and relevant story and teaches more than Albom’s classroom environment.

Some of Morries lessons are inconsistent, and the reader must forget what Albom heralded at the beginning of the encounter. For example, Morrie was adamant at the beginning of the novel that he was not embarrassed about his humanity; he lived his own life without thinking about his stature, power or wealth. He claimed that one should never worry about what other people thought about him. Later in the book, after his ALS progressed, he complained about being embarrassed about how degenerate his body had become. He stopped letting visitors be with him much and identified that his biggest thorn was that the nurse had to help him with his intimate needs in the bathroom. These inconsistencies make the reader confused as to whether Morrie progressed and realized his humanity or truly lived out of the rat race.

If Albom has grown as an author, it is simply to write in such a sappy dramatic way that the general public eats it up, but does not digest. As he says in Tuesdays: "Yet they gave up days and weeks of their lives, addicted to someone else's drama" (42). Perhaps he should spend some time reading Hemmingway before his next novel, and really dig into the characters and conflicts.

The criticality of this novel stems from Albom’s desire that his audience think about and learn from the piece. It was too sappy to be taken seriously and truly learn from.

Ugh, it was like stapling together eighty greeting cards and reading them straight through. Hate.

I think this was the opposite purpose of what the book intended but my fear of dying has just escalated drastically

یه داستان با شروع ساده و پایان ساده تر که هیچ کششی هم در خواننده ایجاد نمیکنه از اول هم معلومه دو نفر می‌خوان بشینن نصیحتت کنن در مورد زندگی و مواجهه با مرگ و بدبختی اینجاست که حداقل دو تا سه تا جمله ادبی نبود که آدم دلش رو به اونها خوش کنه کل کتاب میخواد بگه اطرافیان دوست بدارید، احساساتتون رو بروز بدید، ببخشید و ساده زندگی کنید و اینکه مرگ اصلا چیز بدی نیست نباید ازش ترسید همه این مسایل تو کتابهای دیگه هم هست ولی خب اونها زحمت یه داستان پر کشش و جملات ادبی به خودشون دادن حداقل.
اونجایی هم که میگه بودایی ها یه پرنده رو شونه شون فرض میکنن و هر روز میگن امروز اون روزه یعنی روز مرگه برای همین خوب زندگی میکنن به نظر من اینطوری فکر کردن هیچوقت نمی‌توانست به کشف اختراعاتی مثل برق و تلفن و ماهواره و اینترنت برسه چون در اون صورت تو هر روز به فکر اینی که همه رو دوست داشته باشی بوس کنی وقت نداری به اهداف بلند فکر کنی که تمدن به این نقطه امروزش رسونده
اینکه این آقای موری بیماری ای ال اس داشت و حتی نمی‌توانس اشک روی صورتش پاک‌کنه و در همه چی محتاج دیگران بود و نویسنده میگه که موری این فرض رو در نظر میگیره که برگشته به دنیای نوزادی ش که مادر همه کارهاشو‌ میکرد ولی خب چند نفر این موهبت دارن که ازشون مراقبت بشه و اطرافیان فکر نکنن که از زندگی افتادن
حتی اگه فرض کنیم آنقدر به اطرافیان محبت کردیم که اونها این لطف به ما میکنن اینکه در این حالت همه دردها و رنج ها رو کنار بذاری و جنبه های مثبت ببینی خیلی سخته و البته استیون هاوکینگ رو مثال میزنه ولی خب چند نفر استعداد او رو دارن که برای اون استعداد بشه ازشون مراقبت کرد.
اون مسیله کارما که میگه ما به دنیا بر میگردیم به فرض صحت آیا می‌تونه رنج مرگ رو از ما بگیره؟ چقدر میشه به درست بودنش اطمینان داشت هیچی
من شخصا ترجیح میدم کتابهای یالوم در مواجهه با مرگ رو با رمانهای مثل مرگ ایوان ایلیچ تولستوی رو بخونم که حداقل چیزی به من اضافه کنند.

"I looked at him. I saw all the death in the world. I felt helpless."

This book broke me.
It was raw, thought provoking, heart breaking and real.
Such a simple concept, a young man caught up in his busyness and business, competing to be the best in his job finds out that his old college professor is sick. And so begins a tale of regular meetings between Mitch and his old professor - Morrie.
I know this book wouldn't be everyone's cup of tea, but anything that makes me stop and think for a while and even tear up is what I love about reading.
As a memoir, you don't have to agree with everything they discuss, it's just beautiful to hear thoughts from someone facing the end and to be reminded of our own humanity and fleeting lives.
This book touched me, what else can I say?

- شخصیت موری را دوست داشتم؛ نکاتی درمورد افزایش آگاهی و ساده‌زیستی داشت که تحت تاثیر فلسفه ذن و بودایی بود.
-داستان ساختار مشخص و منسجمی نداشت.
- از روی مباحث مطرح شده بدون ذکر جزئیات کافی عبور می‌کرد.
- در کل به نظر من داستانی معمولی بود و نکته‌ی خارق‌العاده‌ای نداشت.

I’ve never highlighted so much of a book in my life. This was incredible

Soul touching. Aphorisms on top of aphorisms. One of those books that makes you appreciate life. Honestly everyone should pick this up.

“Dying is one thing to be sad over, living unhappily is something else”

Morrie, you’re the real MVP.

داستانی از جهان‌بینی استاد میچ آلبوم که به یه بیماری دچار شده که رو به مرگه.
دو سوم اول کتاب رو بیشتر دوست داشتم. نمی‌دونم حرفاش بیشتر اونایی بود که من نیاز داشتم یا اینکه جنبه تکرار گرفت. با این حال در مجموع همراه شدن با موری و دنیای ذهنش که خیلی بهش نزدیکم لذت زیادی داشت. نوع روایت داستان برام چندان دلچسب نبود اما محتوا خیلی خوب بود. حالا هر روز با خودم تکرار می‌کنم باید دل کندن رو یاد گرفت!
--------------------------------------
بخش‌های ماندگار کتاب:
آنچه را می‌توانید انجام دهید و آنچه را نمی‌توانید بپذیرید.
...
دلیل موجهی نداشتم مگر دلایلی از آن دست که همه دارند. بیش از حد گرفتار زندگی خودم بودم.
...
باید خیلی قوی باشی که اگر متاع این فرهنگ را نمی‌پسندی، خریدار آن نشوی. فرهنگی از آن خود ابداع کن.
...
زندگی مجموعه‌ای از فراز و نشیب‌هاست. دلت می‌خواهد کاری بکنی، اما مجبوری کار دیگری انجام دهی. از چیزی ناراحتی اما می‌دانی که نباید باشی. چیزهایی را امر مسلم می‌پنداری و این در حالی است که می‌دانی هرگز نباید چیزی را امر مسلم دانست.
...
خیلی‌ها زندگیشان بی‌معناست. به نظر نیمه خواب می‌رسند. حتی وقتی کاری را می‌کنند که به اعتقادشان مهم است، انگار در خواب و بیداری هستند. به این دلیل است که خواسته اشتباه دارند. برای اینکه به زندگی خود معنا بدهید باید دیگران را عاشقانه دوست بدارید، خودتان را وقف دنیای پیرامونتان کنید، چیزی را خلق کنید که به شما معنا و هدف بدهد.
...
به یاد همه کسانی افتادم که ساعت‌های طولانی از اوقات روزشان را با تأسف خوردن به حال خود می‌گذرانند. چه‌قدر خوب است که برای تأسف خوردن به حال خودمان نیز زمان مشخص و محدودی در نظر بگیریم. چند دقیقه اشک بریزیم و بعد به استقبال روزی برویم که در پیش رو داریم.
...
همه می‌دانند که روزی می‌میرند اما کسی این را باور نمی‌کند. اگر باور می‌کردیم رفتارمان را ��غییر می‌دادیم.
...
انگار زمان را می‌بینم که از میان آن پنجره عبور می‌کند.
...
باید دل کندن را یاد گرفت.
...
اگر به معنا برسی، دیگر دلت نمی‌خواهد به عقب بارگردی. می‌خواهی به جلو بروی.
...
وقتت را صرف کاری کن که به زندگی‌ات معنا و هدف بدهد.

I have decided to delete this review. It was not my intention to upset anyone who either suffered from the disorder discussed in this book nor anyone related to such a person (See comment 270).

Nonetheless, I still believe this to be a particularly poorly written book that contains more saccharine than substance.

Still, if it brings you some sense of comfort - more strength to you.

I have chosen not to delete the comments thread as not all of the comments are mine to delete.