პოლ, შ ე მ ე შ ვ ი. აღარ გელაპარაკები.
you broke my heart

Drawing obvious parallels between the character of Hector Mann and the character of David Zimmer, Auster explores redefinition of the self. In his own circumstance, Zimmer, a professor at a college in Vermont, gets a phone call one day that his wife and two children have been killed in a plane crash. He is left alone, and the weight of his grief leaves him to want to do nothing. He contemplates suicide from time to time. Then one day of mindless television watching something happens...he laughs during a showing of a silent comedy...and becomes interested in the film's star, Hector Mann.
Hector Mann disappeared shortly after the release of his last film in 1928. Hearing that Mann's films had been donated anonymously to places around the world, he decides to go and see them all. His study of Mann eventually turns into a book which he calls The Silent World of Hector Mann. It is about Mann's films; nothing much is known about Mann himself. It is published, and David takes up a translation project to keep himself occupied. Then, a short 3 months later, he gets a weird letter asking him to come and visit Hector Mann. David thinks at first this is a crank, but David begins to wonder if Mann could really still be alive. One night David comes home to a stranger at his house who has plane tickets for him to fly to Albuquerque, then drive over to a ranch out in the middle of the New Mexico desert. It seems Mann is dying; there isn't much time left. On the way to the airport, in the plane and on the drive to Mann's ranch, his mysterious visitor, Alma, fills him in on Mann's missing years. Alma, as it turns out has written a book on Mann's life.

The novel is one of suspense, but more so it is a novel about loss & grief and how to redefine oneself in the midst of it all. And to what point does one go with this redefinition? If a person must redefine himself, then did he actually live his other life? If there's no one around from his other life, did he really live it? Much like the tree falling in the forest question.

Don't look for warm fuzzies from this novel, and although it is somewhat short, it is well worth reading very slowly. It is a multitude of layers of story within the story. Serious reading material...not a beach read.

رواية رائعة! ‏
هذه تجربتي الثانية مع أوستر. روايته عبارة عن معمل إبداعي. تجذبك بقوّة إلى ‏أعماقها. وتبهرك بحيويتها ومفاجآتها. فتكون بذاك مغامرةٌ ممتعة وفريدة. ‏
هل كلّ رواياته كذلك؟ لا أستطيع الحكم لكنّ حدسي يقول ذلك.لأنّ عمله الأوّل ‏الذي قرأته (رحلات في حجرة الكتابة) يوحي بأنّ هذه بصمته الروائية. ‏
رواية عن ممثل كوميدي صامت يختفي فجأة. أو هي دراسة جادة بشكل روائي ‏عنأعماله وتفاصيلها ورسائلها. أو هي رواية فتاةٍ تلتقي هذا الكاتب وتكبر في كنفه ‏فتقرّر الكتابة عنه كتابًا طويلاً. أو هي رواية عن كاتبٍ يكتب كتابًا عن الاثنين. يربط ‏بينهم جميعًا فكرة ظهور العمل بعد الموت! مما يؤهلك للتشكّك في حقيقة وجود ‏أيٍ منهم! (هل كان ذلك حقيقةً أم وهمًا اختلقه الخيال؟)‏
لن أفسد على من ينوي القراءة قراءته بذكر التفاصيل، لكنّ قدرة "أوستر" على ‏صناعة هذه الحكايات وتوالدها المدهش من دواخلها هي قدرةٌ مدهشة. تستحقّ ‏القراءة كما يستحقّ كاتبها متابعة أعماله. ‏
ملاحظة أخيرة: ممّا يُفسد متعة القراءة وجود الأخطاء اللغوية (إملائيًا أو نحويًا) أو ‏الضعف في صياغة بعض الجُمل أو اختيار الكلمات الغريبة في ترجمة نصّ منسابٍ. ‏وكلّ ذلك جاء في هذه الرواية! فليت دار المتوسط على ما عُرف عنها من تميّز ‏الاختيارات والإنتاجات أن تحرص على تدقيق الأعمال(جيّدًا) قبل صدورها. ‏

3,5*

წიგნი იმ მოლოდინით დავიწყე რომ არც ისე ძალიან მომეწონებოდა, რომ ტრილოგიაზე და მისნის ღამეზე უარესი იქნებოდა, დაახლოებით Man in the Dark-ის "დონის".
ახლა შემიძლია ვთქვა რომ ყველა აქამდე წაკითხული ოსტერის წიგნისაგან განსხვავებულია - უფრო 'ნორმალური' (სხვანაირად როგორ გადმოვცე განსხვავება არ ვიცი :დ) - მაგრამ უარესი ნამდვილად არა.
დაწყება ცოტა გამიჭირდა, მაგრამ შემდეგ ყოველ ჩაჯდომაზე სულმოუთქმელად ვკითხულობდი.

A strong 4.5, highly recommended, and an excellent borrow from my housemate. Clearly I should nick her stuff more often.

potpuno me uzela, od prve do zadnje rečenice. uvjerljivi likovi, nešto manje uvjerljiv rasplet (ali, hej...), bogato ljudima svojstvenim postupcima, mislima i emocijama - ne znam kako se auster i ja nismo ranije sreli. mislim da je ovo početak jednog finog druženja.

عالی بود یکی از بهترین و پرجاذبه ترین داستان هایی بود که در عمرم خوندم.فکر میکنم بهترین قسمت کتاب فصل دوم بود که جزییات فیلم های صامت هکتور توش بررسی شده بود.. و وای از اون توصیفای دقیق و پرملات نویسنده که انتظارات ادمو فوق العاده بالا میبره..جوری که حتی قسمتایی که لازم ندونسته بود خیلی پرو بال بده هم با خودم میگفتم لعنتی اینجام مثل فصل دو باش!دقیق باش! تا اخر کتاب میخکوب بودم از سیل اتفاقات(شاید تعدادشون اغراق شده بود ولی تک تک تاثیرگذار بودن).
چیزی که در کل داستان و در رابطه با شخصیتها خیلی پررنگ بود یه روند زندگی در انزوا با عذاب وجدان و مخصوصا یه نوع مجازات نفس بود که مدام برای شخصیت ها تکرار میشد ..گویا به این وجدانهای بیدار و در عذاب فقط تو داستانها میشه برخورد .

David Zimmer is a teacher and writer whose wife and two young sons have been killed in an aeroplane crash. At his lowest ebb, suicidal and alcoholic, David sees a silent film on television and laughs for the first time since the tragedy. Thereafter, he develops a fascination with the actor featured in the old movie, Hector Mann - a minor star of silent comedies who vanished in 1929 and was never seen or heard of again. Travelling around the world in order to visit the film archives containing Hector's few movies, David channels his obsession into a book about the actor's work. However, the story really begins some time after this, when David receives a mysterious letter containing some startling news about Hector.

The Book of Illusions displays many characteristics of Auster's typical style, most noticeably the constant presence of symbolism, the perceived significance of art and the line between reality and (as the title suggests) illusion. Here, rather than the emphasis being on language and writing, the focus is on Hector's films and their visual impact, though of course the power of storytelling is still key. When David discovers that Hector made some films that were never seen by anyone else, he questions whether art has any importance if it is not shared with and experienced by an audience. David's ruminations are mirrored in various ways throughout the narrative - David withdraws from life, shuts himself away and becomes invisible, so it seems ironic that he becomes obsessed with a silent movie star; Hector makes a film called 'Mr. Nobody' in which he literally becomes invisible, and then, in his real life, he disappears; another character, Alma, is made more visible by a large birthmark on her face, yet she feels this gives her the ability to instantly see others' true characters through their reactions to her appearance.

There are elements of the story that are, from a distance, completely implausible. The manner of David and Alma's first meeting is really quite ridiculous, and certainly unbelievable, as is the speedy development of their relationship. But I think this is where the genius of Auster's writing really lies, in suspending the reader's disbelief and immersing you so deeply into the story that these strange events seem believable. I can imagine that the book won't work for everyone - some may find the lengthy descriptions of unseen, nonexistent films dull (I really enjoyed them), and there's a curious... quietness about it all - a very subdued feel. This is not a deeply thrilling novel, more of a restrained but haunting little tale. On balance I think I personally prefer Oracle Night, but there is plenty to recommend this story, especially for fans of the author. (If you're not already acquainted with Auster, I'd still recommend The New York Trilogy as a primer.)

Kimsenin olmadığı bir ormanda devrilen bir ağaç, ses çıkarır mı? Bu felsefe dersi klişesine Yanılsamalar Kitabı'nın bir noktasında rastlamak mümkün. Ama romanın sunduğu asıl soru şu: eğer bir adam, kimsenin fark etmediği bir yaşam sürerse, gerçekten yaşamış sayılır mı?

Karısı ve çocuklarını bir uçak kazasında yitiren edebiyat profesörü David Zimmer, hayata küsmüş, günlerini bir alkol ve keder bulutunun içinde geçirmeye başlamıştır. Bir gece televizyonda sessiz film döneminin kayıp komedi oyuncusu Hector Mann'la ilgili bir belgesele rastlar, Mann'ın eski filmlerinden bir bölüm, Zimmer'ı aylardan beri ilk kez güldürür. O kısa gülüş anı, içinde hâlâ yaşamak isteyen bir parça olduğuna inandırır Zimmer'ı, ama beynini meşgul edecek, sabahları yataktan kalkmasını sağlayacak bir amaca ihtiyacı vardır. Zimmer, uzun süre sonra kendisine gülümsetmeyi başaran adamı seçer o amaç olarak: Hector Mann.

Mann'la ve filmleriyle ilgili bir kitap yazmaya başlayan Zimmer, 1929 yılından beri kayıp olan bu gizemli oyuncunun filmlerinin peşinde, farklı kıtalara uzanır, Mann'ın yaptığı 12 sessiz filmin asıl ve tek kopyaları dünyanın dört bir yanındaki müzelere dağıtılmıştır çünkü. Tüm müzeleri tek tek dolaşan Zimmer, filmleri ezberleyene kadar tekrar tekrar izler. Yazar bu noktada, filmleri Zimmer'ın gözlerinden izletir bize. Zimmer filmlerin sadece konusunu, ana fikirlerini değil, gizli anlamlarını da anlatır. Kitap yayınlandıktan hemen sonra, Mann'ın eşi olduğunu iddia eden bir kadından bir mektup gelir: Mann'ın kitabı okuduğunu, kendisiyle tanışmak istediği yazmaktadır mektupta. Ama Mann elbette hastadır, ölmek üzeredir, Zimmer'ın elini çabuk tutması gerekmektedir. Oysa Zimmer mektupta yazanlara inanmaz ve Mann'ın hayatta olduğuna dair kanıt ister, elbette etkilenir, fakat kendini kaptırmak istemez, ne de olsa altmış senedir dünyanın gözünde ölü olan bir adamdır söz konusu. Çok geçmeden, Alma isimli bir kadın gelir evine; onu gerekirse silah zoruyla New Mexico'ya, Mann'ı görmeye götürmeye gelmiştir. Bu da bol yaşamlı, ama aynı zamanda bol ölümlü, çok katmanlı bir hikayenin başlangıcı olur.

Mann'ın vasiyetine göre son altmış yılda çektiği filmler, o öldükten sonraki 24 saat içinde yakılacak, yok olacaktır, Zimmer gerçekten de acele etmek zorundadır. Deli gibi film çekmiştir kayıp olduğu bu süre boyunca Mann, ama filmlerini oyuncular dahil (zaten çok küçük bir ekiple çalışmaktadır) hiç kimseye izletmemiştir. Bir eserin yaratılması onu var etmeye yeter mi, yoksa ancak üçüncü şahıslar tarafından tarafından izlendiği, okunduğu, görüldüğü zaman mı var olmuş sayılır? Görülmemiş bir film ya da okunmamış bir biyografi bir hikaye anlatır mı?

Yanılsamalar Kitabı'nı anlatmak çok zor. Evet kısaca konuyu anlattım, ama yeterli gelmiyor bu. Çünkü romanda basit görünen her öykünün altında bambaşka hislerden, tasvirlerden ve sembolizmden oluşan bir başka tabaka var. Eşleştirmeler ve yankılardan geçilmiyor bir kere. Zimmer ve Mann'ın yaşamları birbirini yansıtıyor. İkisi de ölüyor, sonra bir şekilde hayata dönüyor; ikisi de vicdan azabı dolu ve kefaret ödeme arzusuna karşı koyamıyor; ikisi de sanatı bir kurtuluş olarak görüyor; yaşayan ölü adamlar ikisi de. Sanat hem bir kaçış, hem de bir başa çıkış yolu ikisi için de. Hem ölüm, hem yeniden diriliş. Hem gerçeklik, hem de yanılsama. Yanılsamalar Kitabı, Auster'ın en iyi kitaplarından. Olağanüstü zekice bir kurgusu olan, nefis bir roman.