Liked how characters were build, they seems to be persons you could encounter in real life. Great descriptions of places, situations and thoughts of the characters. Very human characters with their own past, present, and future, problems, etc., as someone in real life; makes it easy to relate to one or more characters.

Wasn't the genre i was expecting, gave me close to zero interest in main plot, ending was kinda anticlimatic.

Um dos maiores problemas de consumir muitas histórias num meio — seja literatura, cinema ou jogos — é que começamos a ver as estruturas narrativas na nossa frente enquanto devíamos estar plenamente absorvidos pelo mundo e personagens das histórias. Diga-se que isso é mais evidente quando a história é mediana, mas a estrutura é muito boa, investindo nós mais tempo na apreciação do invólucro do que no conteúdo. Esse é o caso de “Leviathan” (1992), em que Auster embrulha múltiplas personagens numa trama de bombas para nos manter agarrados ao longo da descida em espiral pelo interior do personagem que narra a história, que é também escritor e serve perfeitamente de alter-ego a autor.

O livro abre com uma morte por explosão, da qual quase nada resta para identificar o corpo, daí somos levados por uma história que atravessa 15 anos de um mundo e uns EUA em convulsão — meio dos anos 1970 até ao início dos anos 1990 — para descobrir quem e porque explodiu essa pessoa. Auster dá-nos a ver de perto quase uma dezena de personagens que se vão entrelaçando e abrindo umas às outras por meio de pontas soltas, mentiras, e também muitas coincidências. O thriller parece ser a base, mas Auster não desiste de ser romance e por isso ora se aprofunda a psicologia dos personagens, ora se faz mover todo o mundo em alta velocidade por meio de eventos inesperados, tais como acidentes, mortes e mais coincidências. Temos direito a algumas cenas mais quentes, para adocicar os momentos que menos concorrem por atenção, mas diga-se, muito menos interessantes do que a castidade moral encenada no interior dos dois principais personagens masculinos, tal como a contraposição com a libertinagem das personagens femininas.

Do Leviatã fica-se na dúvida, ou talvez não, se Auster se refere ao interior que nos consome a todos, sem sabermos porquê, nem como, ou se é menos figurativo e mais ilustrativo, ficando-se pela insanidade que consome apenas aqueles que se deixam cair nas suas malhas, e se deixam levar por histórias — ideologias políticas — que passam a controlar todos os seus passos. Não tendo sentido a história de modo suficientemente intenso, acabei não sentindo a necessidade de atribuir um significado concreto ao texto e isso talvez tenha acabado por determinar um certo dissabor que senti ao chegar ao fim. Reconhecendo a excelência estrutural, e até mesmo a criação de universo ficcional, faltou-me história, faltou-me empatia.

Estrelas: 3.5
Publicado no VI: https://virtual-illusion.blogspot.com...

Una bomba a orologeria questo romanzo.
Avevo letto Trilogia di New York un sacco di anni fa e mi ero dimenticato quanto potesse essere piacevole leggere un grande scrittore, quale Paul Auster evidentemente è.

Di fatto è il racconto di un amicizia, narrato dal punto di vista dell'alter ego dell'autore stesso.
Un'amicizia destinata a finire in maniera tragica, giacchè fin dall'inizio conosciamo il finale.
Nel mezzo, varie vicissitudini, amori, divorzi, idee rivoluzionarie o semplicemente radicali, inframezzati da pezzi di storia americana del novecento.

Tutti i personaggi sono tratteggiati fin nei minimi dettagli, e risulta difficile scordarsene qualcuno arrivati a fine lettura.

Alcuni avvenimenti potrebbero sembrare inverosimili, ma d'altra parte ciò che Auster vuole mostrarci è proprio quanto il Caso possa influire sulla nostra vita, spesso anche senza rendercene conto.

Another winner by Paul Auster. I just wish his paragraphs didn't run on for days.

Top 3 Auster. Just fantastic.

Aparece un hombre volado en mil pedazos por una bomba casera, el desastre es tal que no hay manera de identificarlo. Se salva la billetera pero son todos documentos apócrifos y con un numero de teléfono llegan a la casa de Peter Aron,,, el reflejo de Paul Auster, un novelista neoyorquino. Esquiva las preguntas pero reconoce que hablan de un amigo, su mejor amigo. Y decide contar la historia, todo lo que sabe para que la verdad vea la luz si es que eso sucede. Entonces sabemos el final pero no sabemos el camino, el cual es la verdadera novela, la construcción perfecta de personajes, situaciones hacen de esta una novela muy entretenida, salvo por un giro drástico que es mal aprovechado y vuelve muy poco creíble la motivación de los actos subsiguientes y la razón de haber llegado a ese momento con una bomba casera. La disfruté mucho hasta ese punto donde para mí pierde sentido y fundamento. Una pena aunque de todas formas sea por momentos una lectura brillante y entretenida.

Auster en todo su esplendor.

En este libro, el autor norteamericano demuestra por qué es considerado uno de los grandes novelistas contemporáneos: en una trama apasionante logra conjugar misterio y acción, sin dejar de lado en ningún momento el elemento humano con todas las complejidades que entraña. Adictivo.

If you already like Paul Auster, you will definitely enjoy Leviathan, and if you dislike him or have a negative impression of his work, it's unlikely to be the book that will change your mind. This is, in many, many ways, textbook Auster. The author is a self-insert named Peter Aaron, a New-York based writer. The basic set-up isn't too different from that of Invisible: a man does or suffers a terrible thing, and the story consists of his friend, the narrator, looking back on the history of their friendship, a history that includes the narrator's affair and subsequent obsession (or the other way round) with the man's wife. The tone is methodical, a meticulous chronological account of this friendship written as a sort of confession: part the narrator seeking to unburden the secrets he's kept, part an attempt to absolve the friend's wrongs on his behalf. There are hints of strangeness - though not anything explicitly inexplicable, as it were - and the narrator often second-guesses himself, or reinforces the fact that he is imagining some of his friend's thoughts, or reminds the reader that he is assuming things and/or only has the accounts of others to go on, accounts that often contradict one another. The protagonist's second wife is clearly modelled on Auster's wife Siri Hustvedt, and has the same forename as the main character of her first novel; in fact, given both writers' penchant for self-referential touches, I suspect the Iris of Leviathan is exactly the same character as the Iris in Hustvedt's The Blindfold. 

While writing this review I thought back to what I said in my review of Douglas Coupland's Generation X - that if I'd read it earlier, if I'd discovered the author at the 'right time', I'd have got more out of it. Paul Auster is an author I feel I discovered at exactly the right time. It isn't that I was particularly young when I started reading Auster - I first read one of his novels three years ago - but somehow I feel that I came to his writing exactly when I should have; or maybe it's just so 'me' that I'd have liked it just the same whether I'd been 15 or 50. Maybe it's something to do with the fact that I first came across his books when I was just starting to read a lot more, to think about what I was choosing to read rather than just picking something that was cheap in a bookshop, and to be more critical of what I read. Either way, I love that magical thing he seems to be able to do with words, where the language itself doesn't seem to be particularly remarkable when examined closely - and yet it casts a spell, creating a world that is always subtly strange and slightly altered from our own in ways it is difficult for the reader to put their finger on. Leviathan is nothing new, really, but it felt to me like a re-read of an old favourite, rather than a rehash of tired themes. Maybe I'll eventually grow tired of Auster's style and motifs, but I don't think it'll be for a while yet.

Краят разби очакванията ми - жалко, защото иначе това беше 100% Пол Остър.
Разбира се, отново историята е пришита "към все едно истинсикя живот" на Пол Остър (в случая Питър). Има си от всичко: сложни и невероятни обрати на съдбата, от нейните брутални "шегички"; разходките из Ню Йорк; следенето; детективската наблюдателност; размяната на личности... Но беше тъпо, че чак в 5-та глава, няма и 50 страници, се обърна внимание на последните действия на Ед (няма да спойлвам).

Уж всички са най-добри приятели, пък всеки пази някаква тайна за другия. Всички спаха с всички, всички си заразяха децата - иначе страшно много ги обичат..., и накрая същите си критикуват американщината...

Твърде малко бяха тези последни 50 страници на фона на безкрайните семейни саги, за да се появи сред тях думата "тероризъм" - просто ей така, и просто ей така да мине и замине... Супрер несериозно ми се струва това за Пол Остър. И онази (квалифицирана от Иглика Василева) "малка грешка" на автора (40 стр.) с размяната на имената на бомбите пуснати над Хирошима и Нагасаки... Може пък да има някаква заигравка, но аз не я открих. В крайна сметка това не е важно, вторачването е излишно, но за мен си остана лекото разочарование. Свикнал съм при Остър всичко да е "изчислено" точно.

И как пък последните "протестни" действия на Ед щяха да накарат някой да се замисли: накъде отива Америка? Семантиката около Статуята на свободата, нейното участие в книгата, ми напомни за „Дон Кихот“:

Свободата, Санчо, е едно от най ценните блага, с които Бог дарява хората. С нея не могат да се сравнят нито съкровищата, които крие земята, нито тези, които таи морето. За свободата, както и за честта, може и трябва да се жертва животът и обратно, лишаването от свобода е най-голямото зло, което може да сполети човека. Казвам ти го, Санчо, защото ти видя пиршествата и изобилието, на които се радвахме в замъка, който преди малко напуснахме. Е добре, сред онези вкусни ястия и ледени напитки на мене ми се струваше, че се измъчвам от глад, защото не им се наслаждавах свободно, както бих им се наслаждавал, ако те бяха мои. Задълженията да се отплатиш за направените ти благодеяния и милости са вериги, които пречат на духа да бъде свободен. … Помни, Санчо, ако избереш пътя на добродетелта и се стремиш да вършиш само добродетелни неща, няма защо да завиждаш на тези, чиито прадеди са били князе и сеньори, защото кръвта се наследява а добродетелта се придобива и струва сама по себе си много повече от кръвта.

В конкретния случай обаче, по-скоро ми напомни за онази тъпа реклама:

Свободата, Санчо, е като салама, който ти така лекомислено режеш. Имаш ли я, не я цениш, искаш цялата да я погълнеш...

I barely made it to chapter three of Leviathan, and by the time I got there I wanted to throw the book on the ground. The character development lacked luster, the dialogue was stupid, and the narrative was outright boring, aside from its style seeming contrived and rudimentary.

I'll admit that this is my first real glimpse into Auster's writing.

And I also just finished Jerzy Kosiński's the Painted Bird, which was so beautiful, rich and complex, I would feel bad for any after book having to follow its shadow, since Kosiński's "Paint" makes Leviathan look like a used yellow crayon.

But I have to give Auster credit for carving out an apparent niche in postmodernism; through gimmicks that revolve around confusing people with absurd twists and lines like "We starting kissing. Mouths open, tongues thrashing, slobbering onto each others chins, we started kissing like a couple of teenagers in the backseat of a car."

When I got to that point, I decided that the book was unreadable. I felt like I'd wasted enough time getting closer to cynical--regarding the doomed consensus of taste in modern American culture.

I'm not trying to be violently critical here, or contrary for the sake of being contrary. In fact: I'm going to read the New York Trilogy next. I hear City of Glass is one of his best. But if any essence of Auster's masturbatory rock star jive gets on me, or hell forbid--leaves a stain, I'm sending him the bill for my lobotomy.

La historia que nos cuenta Paul Auster en ‘Leviatán’ (Leviathan, 1992), empieza por el final. El escritor Benjamin Sachs muere mientras manipulaba una bomba junto a una carretera. Es entonces cuando Peter Aaron, también escritor y alter ego del propio Auster, decide narrarnos la historia de su amigo Sachs, y de cómo ha llegado hasta esta situación.

Lo principal de la trama son sus personajes, las relaciones que se establecen entre ellos, los cambios y circunstancias por los que van pasando. Además de Aaron y Sachs, también sabremos de Maria Turner, artista conceptual inspirada en Sophie Call, y de la fascinante Lillian Stern. Se trata de un elenco de personajes complejo, que Auster retrata perfectamente.

En esta relectura de ‘Leviatán’, he disfrutado de más detalles y matices que no había percibido la primera vez. Gran novela de Auster.

Hier ist der ganze vitale Zauber von Austers magischen Fähigkeiten enthalten. Meiner Meinung nach war er hier am Höhepunkt seiner Schaffenskraft wo er auch mal was gewagt hat. Auf die Gefahr hin dass es vielleicht auch mal daneben geht, ist ihm aber nie passiert. Und hier durfte ein Held auch mal vom Boden abheben. Das besondere an den Büchern aus dieser Phase, zu der ich auch Timbuktu und Musik des Zufalls zähle, war dass sie bereits alle Vorzüge der späteren Werke enthalten (Smart, intelligent, reflektiert, nachdenklich) aber gleichzeitig sehr unterhaltsam, was bei den späteren Romanen nicht immer ganz so spritzig war.