"O universo parece estar cheio de coincidências..."

"Foi tudo uma questão de conexões que falharam, de coisas que aconteceram num determinado período e que deveriam ter acontecido noutro, de personagens tacteando cegas na escuridão. Nós estivemos sempre no sítio certo na altura errada, no sítio errado na altura certa, sempre a um passo de nos encontrarmos para logo a seguir nos perdermos uns dos outros, sempre a escassos milímetros de compreendermos toda a questão. Creio que toda a história se resume a isso. Todas as peças estavam lá desde o princípio, mas ninguém foi capaz de as juntar."

Nici nu am terminat-o bine, că aș reciti-o.

أكتر من 300 صفحة من الحكي الممتع
بول أوستر أسلوبه جميل في السرد وقادرعلى جذب القارئ من البداية إلى النهاية
يحكي ماركو راوي الرواية عن حياته بكل تفاصيلها وتساؤلاتها وشخصياتها المتشابكة
سلسلة غريبة من الأحداث والصدف والاختيارات, وعرض لحالات ومشاعر انسانية مختلفة من اليأس والوحدة والعبث والسعادة والحب والصداقة
جولات في عالم الكتب, ورحلات لولايات كثيرة في أمريكا وملامح من الحياة والأحداث العامة في النصف الأول من القرن العشرين وحتى بداية السبعينيات.
السرد الممتع هو أجمل ما في الرواية, الأحداث متدفقة, تفاصيل الشخصيات مكتوبة بمهارة وخاصةً التحولات في شخصية الراوي وتقلبات عقله وأفكاره
والترجمة سلسة جدا للشاعر عبد المقصود عبد الكريم

Ha az ember belép egy lakásba, és azt látja, hogy a könyvespolc tele van Austerekkel, akkor nagyjából biztos lehet benne, hogy egy felettébb jó ízlésű egyén látja őt vendégül. Ennél az egyénnél ajándék lehorgonyozni, és időnként megpendíteni, hogy „khm, nocsak, ez itt a Holdpalota? nem kérhetném kölcsön?” Aztán persze óvjuk-védjük a kölcsönkönyvet a széltől is, ha elolvastuk, helyezzük vissza finoman a többi Auster közé, mert a jó ízlésű egyénekkel a szoros viszonyt mi sem erodálhatja jobban, mint ha szamárfülekkel, ne adj Isten: kávépacákkal (!!!) csúfított regényeket adunk vissza nekik. És ezt számos okból igyekszünk elkerülni.

Ebben a könyvben momentán az ragadott meg leginkább, hogy egyszerre tud az amerikai epikus hagyomány kiteljesedése és felbontása lenni. Az ifjú árva, M. S. Fogg pikareszk elemekkel súlyosbított széthullása, talpraállása és egyéb kalandjai egyfelől színtiszta történetmesélő próza, ami minden alapvető epikus jegyet magán visel. A szereplők tele vannak vitalitással, a pezsgő New York mint színpad csodásan működik, az apró részletek a helyükön vannak, téglánként építik fel azt a pazar kulisszát, amiben az olvasó otthonosan érzi magát. Ugyanakkor a szöveget jellemzi valami hektikusság, valami zsúfoltság is, mintha az egész szét akarna robbanni. Ha közelebbről megvizsgáljuk, nem is egy regényt olvasunk, hanem többet, előbb Foggét, aztán a vén Effingét, végül a drabális Barberét – és ezek a regények, úgy fest, csak az írói önkény parancsára hajlandóak egymásba kapcsolódni, magyarán: a kozmikus véletlenek által. Ami lehetne erőltetett, de valahogy itt nem annak érzem – sokkal inkább misztikusnak. Mintha lenne valami mélyebb, mágikus logika, ami összerántja a széttartó szálakat - talán ugyanaz az erő, ami képes szétszedni és összerántani (és megint: szétszedni és összerántani) Fogg életét. Ha a „normál” epika egy utazás a sztrádán, miközben a világ elsuhan mellettünk, akkor a Holdpalota ugyanez, csak éjszaka: a reflektor fényében kirajzolódó dolgok (stopposok, benzinkutak) egymásutánja, amelyek a maguk esetlegességében szakadnak ki a sötétségből, hogy megmutassák magukat.

Cu siguranță voi reveni la Auster. O surpriză plăcută acest autor.

‘Moon Palace’ caught me by surprise a little bit. It starts off strong with Uncle Victor stealing the spotlight from the main protagonist. That becomes a pattern within the book as Marco is a lazy and somewhat unimpressive character for most of the book. Thankfully Auster seems to understand that and brings in characters like Effing and Sol to save the day. But about 100 pages in, it felt like this novel was on a similar trajectory as ‘Leviathan’, a novel that has some good writing but felt a little hollow. Then we meet Sol. Through a series of unlikely happenstances, ‘Moon Palace’ suddenly turns into an emotional and beautifully symmetrical story. The last thirty pages pack a punch. It leaves the reader with a feeling of hopelessness. We were so close to having our happy ending, only to have it ripped away from us almost nonchalantly. But it is an inspired ending as well, with Marco finding himself in the same spot as Effing all those years ago, finally ready to take on the challenges of a life well lived. Auster knocked it out of the park with this one. Solid four stars.

Βαθμολογία: 9/10

Άλλο ένα βιβλίο του Πολ Όστερ που μου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις και πραγματικά πιστεύω ότι όλα του τα βιβλία, όταν με το καλά τα διαβάσω, θα είναι το ίδιο ενδιαφέροντα, καλογραμμένα και απολαυστικά όπως αυτά που έχω ήδη διαβάσει ("Τριλογία της Νέας Υόρκης", "Η μουσική του πεπρωμένου", "Τιμπουκτού" και το "Το παλάτι του Φεγγαριού" που μόλις τελείωσα). Έχει αυτό το κάτι στη γραφή και τον τρόπο που αφηγείται μια ιστορία, που καταφέρνει και με καθηλώνει από την αρχή μέχρι το τέλος. Να, ας πούμε, αυτό το βιβλίο, έτσι όπως είναι χωρισμένο σε επτά μεγάλα κεφάλαια, με λίγες διακοπές στο κάθε κεφάλαιο, δεν μπορούσα παρά να το διαβάσω σε δυο-τρεις μεγάλες καθισιές. Βέβαια, και η ιστορία που μου φάνηκε εξαιρετικά ιντριγκαδόρικη και συναρπαστική, και ο αφηγητής της ιστορίας που τον βρήκα αρκετά ενδιαφέρων αν και λιγάκι προβληματικό σαν άνθρωπο, και βέβαια η σε σημεία χειμαρρώδης γραφή, ήταν οι βασικότεροι λόγοι που διάβασα το βιβλίο με μια ανάσα, έχοντας μια κάποια αγωνία για το τι θα γίνει παρακάτω. Αντικειμενικά, ορισμένα γεγονότα στο βιβλίο είναι μάλλον τραβηγμένα, υπάρχουν διάφορες συμπτώσεις και παιχνίδια της μοίρας και της τύχης, αλλά εδώ που τα λέμε ο Όστερ το μόνο σίγουρο είναι ότι ήξερε τι έγραφε και γιατί το έγραφε. Όπως και να ΄χει, εγώ απόλαυσα σε πολύ μεγάλο βαθμό όλο αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας (;) του νεαρού αφηγητή και σίγουρα εντυπωσιάστηκα για άλλη μια φορά από τη δύναμη και την ποιότητα της γραφής του Όστερ.

This book is about writing and observations and hardship. This book is my first introduction to Auster. After reading this book, I went to the university library to look up obscure writers. One of the writers is Giordano Bruno who believed that there was a parallel universe back in medieval times. There is the theme of journey, travel and exploration into other worlds. The narrator has a name inspired by Phileas Fogg, the fictional character in Jules Verns ‘Around the World in Eighty Days’.
The Moon Landing represents a journey into another world. Moon Palace is a Chinese restaurant.
One of the most interesting tasks is for the narrator to describe the world to the Blind man. This is a metaphor for the task of writing. We the reader is blind to the world that is being created by the author. We are guided into his alternative world of fiction, the everyday strangeness of the world, not a world created by science fiction. It is in the ordinary that can be rendered extraordinary.

Moon Palace is unquestionably classic Auster, and a great starting point, his writing style might not be to everyone's liking but for me he is the most natural of storytellers.This centres on Marco Stanley Fogg (another great name!) and follows him on a journey from a crummy New York apartment to the vast landscapes of the American west and beyond, after becoming intrigued by a story told to him by his old eccentric employer who he cares for. There is rarely a dull moment to be had and as storytelling goes this is seriously good. Drawing you in right from the start, you never really know where his stories are going or where they are going to end up, that's a gift worth sharing. Far accessible than say The New York Trilogy, this is a great place to start for the Auster virgin.
Moving, oddly humorous and obscure. A totally absorbing novel.

Nu m-a dezamăgit nici de data asta domnul Auster. Tema lui recurentă, explorarea/căutarea identității este și aici motivul principal al cărții. Nu lipsesc nici referințele literar-artistice,istorice și politice amalgamate într-un carusel al coincidențelor care determină și influențează parcursul vieții naratorului Marco Stanley Fogg ( aluzii directe la exploratori celebrii Marco Polo și Phileas Fogg). De ce nu i-am dat 5 steluțe? Poate că m-a fascinat mai mult 4,3,2,1. Poate că m-a prins mai tare misterul și aerul vintage al trilogiei NY-ului sau personajul lui David Zimmer, episodic aici, dar amplu exploatat în Cartea iluziilor. Oricum este o carte foarte bine scrisă , ușor de citit dar greu de lăsat din mână. O recomand tuturor celor care s-au speriat de stilul lui Auster din trilogia New York-ului și n-au mai continuat să-l citească .

O carte greu de lasat din mână. Că Auster scrie excelent, o știam deja; de fapt, dacă nu aș avea Trilogia New York-ului ca reper, poate i-aș fi dat 5 stele. Sau poate i le-aș fi dat dacă toată cartea ar fi fost ca prima parte și toate personajele - deși chiar toate sunt incitante și ingenios construite- mi-ar fi trezit aceeași emoție ca unchiul Victor, muzicianul bibliofil.

Palatul Lunii e un local chinezesc din New York. Dar e și Vestul Americii, peisajul care seamănă cel mai mult cu cel selenar și în care luna iși găsește, în cele din urmă, locul. Luna este viitorul, luna este Marco (M.S.), fiul, Soarele este trecutul (bunicul un pic narcisist, Effing) și Pământul este prezentul (Solomon, tatăl, Sol = pământul solid, greoi, pe care te poți baza). Trilogia lui Tesla capătă identități umane - și, de fapt, romanul despre asta este, despre construirea unei identități pe ruinele alteia dezintegrate după pierderea oricărei rădăcini familiale.

لولا الحظر، ما كنت استمتعت بقراءة تلك العمل. فهى نوع من الروي القصصي الغير المعتاد بالنسبة لي، والذي لم أكن لأصبر على قراءته في نظام حياتي المتعجل في الأيام العادية.

قرأته مرتان..وبجانب استمتاعي الشديد به، رأيت بعض "الثغرات" في الحبكة التي أجاد أوستر تغطيتها ببراعة. فالحكاية قائمة على سلسلة من المصادفات البحتة التي لم تكن لتصدقها إذا سمعت عنها في الواقع. ولكن هنا كان واقعاً أشبه بالخيال. رُويت الحكاية وكأنها حلم. كل سطر من الرواية قد يكون واقعا وقد يكون خيالا.

النقطة التي أجهدت عقلي في محاولة فهمها، وللأسف لم أستطع. هى علاقة القمر بأحداث الرواية. هل كان الأبطال الثلاثة يمثلون "القمر-الأرض-الشمس"؟ أم هى علاقة "الماضي-الحاضر-المستقبل" كما تم وصفها في إحدى جمل الرواية؟ لم أفهم هذه النقطة للأسف.

لفت أحد القراء الأفاضل هنا في مراجعته انتباهي الى نقطة لم انتبه لها في شخصية "ماركو فج" وهى شخصيته الأنانية، أو اللامبالاية بأي خسارة. وأيضا لفت انتباهي إلى علاقة ذلك بخسارته الأولى لأمه ثم خاله، والتي جعلته يعلم نفسه عدم التعلق بأي شىء تجنبا لألم الفقد.

اعتقد من بين الثلاث شخصيات-الجد والأب والحفيد-تعاطفت تماما مع الأب "سولمن بربر". فلم تكن الحياة عادلة معه بأي حال من الأحوال. ذكرني كثيرا بشخصية "عزرا تل" في روايتي المفضلة "عشاء في مطعم المشتاقين للأهل". الإنسان الذي استسلم تماما لرياح اقداره الظالمة بدون أي محاولة جدية منه للتدخل في تغييرها.
قصة حب كيتي وو وستانلي فج من أصدق وأجمل قصص الحب التي قرأتها. وإن كانت نهايتها كسرت قلبي.