Oh God, my brain...

La Chambre dérobée est un livre d'une profondeur inégalée ! Ce 3eme tome continue l'exploration des questions philosophiques d'individu, profession d'auteur, le caractère, vérité contre fiction, observée contre observateur, bref qui étaient Fanshawe, Quinn, bleu, Auster lui-même ?

Oh God, my brain...

Paul Auster fumbles the ball in this, the last piece of the New York Trilogy. The two previous novels, both a combination of mystery and metaphysics, were fairly interesting, although tedious. This novel brought that tedium to an all-time high.

I was in a dizzying euphoria when I first read City of Glass. I was young, and it put me in a strange place. It felt as if it were a puzzle that Wittgensteain had created and that I could never find the perfect place to lay the last piece. It was phenomenal. Genius in a new way I hadn't previously encountered. IT was both visceral and metaphysical. It was supremely artful. It studied the disconnect of the mind and the page.

But this book left me wanting in all those same ways. It still played with language and 'being' but in a way that felt lifeless and drab and altogether uneventful. It was, as most Auster novels, lacking in emotion, even where it called for an outporing of it. It felt rehearsed. It felt phony. And maybe that was the point of it. And if it was, I guess I got it. But didn't like it.

And now that I'm older, I'm reading this last installment and I find it to be of no consequence and of little intellectual merit. Save the praise for Auster's more honest works.

Not much to add that I haven't already written in my reviews of Auster's first two 'New York Trilogy' novels. In 'The Locked Room' Auster dances with the same themes, with slightly different variations. The novellas are more brothers to each other instead of cousins. In a lot of ways he reminds me of an earlier generations' Dave Eggers. There is definitely a lot of talent latent in the guy. He certainly can write, but unlike Fitzgerald who was able to tell a similar themed story in his novels and still provide weight. I just didn't feel the gravity. It was like Camus couldn't really decide whether to kill the Arab, didn't know if he cared or not, so he just walked around and killed himself but made the Arab watch.

I don't know. That may not be right. I'll probably just delete this review anyway. Only Otis will read it and I've asked him to delete all my reviews he doesn't like anyway. How do I guarantee this? Well, I could talk about Otis. I could tell you that there are things about author Auster, unrelated to his books I just don't like (who lives in NY Anyway?). He is a bad behaving author (untrue). He keeps sending me his manuscripts and wants me to say nice things about his work (untrue). I don't know. Is Auster married? Maybe, I'll go and console his wife now.

Kaybolan bir çocukluk arkadaşının peşinde düşen bir kahramanımız var. Hikayeyi de kendisi 1. şahısla anlatıyor. Bu olayları takip ederken üçleme giderek daha fazla anlam kazanıyor.

Normalde bağlantısız öyküler diyebiliriz bu üç kitaba fakat özellikle 3. kitaptaki yazarı okuyunca, anlıyoruz ki 1 ve 2. Kitabı yazan kendisi. Onlardaki karakterler ise 3. kitapta yaşadığı olaylarda tanıdığı insanlar üzerine kurduğu kurguda yer alıyor. İnanılmaz bir iç içelik söz konusu yani. Kimlik bunalımı olarak okuduğumuz ilk kitap Cam Kent aslında Kilitli Oda'nın anlatıcısının bunalımını yansıtıyor. Bu kimlik bunalımının sebeplerini de Kilitli Oda'da okuyoruz.

Auster bu son kitapta öyle bir bağlamış ki bence şov yapmış. Çok beğendim.

In reflecting the first book of the trilogy, it feels too much like a retread. Definitely has its own nuance and charm, but by the end of the third book in this series, I’m ready to be done with this template.

Üçlemenin en zayıf kitabı. İlk kitap, Cam Kent, Mayıs ayındaki bir Asya gezisinde tatilin son günü cebinizdeki bütün paraya kıyıp gittiğiniz o şık restoranın en pahalı yemeği gibiydi. Masaya gelişinden midenize gidişine kadar her anı şaşırtıcı ve heyecan verici.

Hayaletler ise bizim dürümcü Bedir usta gibi. Büyük vaatlerle oturtup önünüze muhteşem şeyler gelecekmiş gibi sizi hazırlar ama sonuç aceleyle dürülmüş yamuk yumuk bir dürümdür.

Son kitap, Kilitli Oda ise daha kötüsü. Her şeyi karıştırıp birbirine katmanın iyi bir şey olduğunu zanneden tostçular gibi. Auster abim üçlemeyi şöyle bir hareketle bağlarsam okuyucu bir hassiktir çeker diye düşünmüş ama olmadı... O etkiyi yaratmak için çok zayıf kaldı.

Nihayetinde hızlı biten keyifli bir seriydj. Özellikle benlik mevzusu okumaktan çok keyif aldığım bir konu, hele başkasının benliğiyle karışmaya başladığı zaman...

Kesinlikle yazara ve üçlemeye zaman kaybı diyemem ama abartılacak kadar da heyecan verici değil. Dozunda. Saygılar.

Está muy bueno. Explica cosas de los libros anteriores. Yo creí que eran independientes, pero no, hay que leer los tres y en orden

من از سه گانه نیویورک کتاب اولو فک میکردم فهمیدم، کتاب دومو تقریبن فهمیدم، اینو حس می‌کردم دارم حتی حدس میزنم که فصل آخر فهمیدم نه اینو فهمیدم نه دوتای قبلی رو :))))

Aynı hikayenin üç kez anlatımı deniyor New York üçlemesi için. Ben birleştiremiyorum üç kitabı. En beğenileni kilitli oda. Hikayeler açığa kavuşuyor yorumlarını okumuştum bu kitapla ilgili. Yok ben hala birleştiremiyorum. Birisi bana anlatsın.

Üçlemenin bu son kitabıyla birlikte ilk iki kitap da anlam kazandı. Ayrı ayrı basılmasına rağmen kesinlikle tek tek okumamanız gerekir. Sıralamaya uygun olarak (Cam Kent-Hayaletler-Kilitli Oda) okuyunca harika oluyor. İlk iki kitabında benzer konular vardı, genel olarak karakterlerin yaşadığı kimlik bunalımı üzerine bir olay örgüsü okuduk. Kilitli Oda'yı okurken ilk iki hikayeyi de anlıyoruz. Çok bir şey demek istemiyorum, gerçi baktıysanız şimdiye kadar yorumlardan da görmüşsünüzdür ama bu üç uzun hikayeyi bir fikriniz olmadan deneyimlemek oldukça keyifli.

"Hepimiz hikayeler dinlemek isteriz, tıpkı çocukken olduğu gibi dinleriz anlatılanları. Gerçek hikayeyi sözcüklerin içinde hayal ederiz, bunu yapmak için de hikayedeki kişinin yerine koyarız kendimizi, kendimizi anladığımız için onu da anlarmış gibi yaparız. Bu bir kandırmacadır. Kendimiz için varızdır belki, zaman zaman da kim olduğumuzu anlar gibi oluruz, ama yine de asla emin olamayız, hayatlarımız sürerken kendimize karşı gitgide daha fazla saydamlaşırız, kendi tutarsızlığımızın daha çok farkına varırız. Hiç kimse bir başkasının sınırından içeri giremez, nedeni de basittir: Hiç kimse kendine ulaşamaz da ondan."

probably my favorite of the trilogy although i can’t say any of it ever fully connected with me. never take your work home with you!