Vanity Fair

.اِمی با اندوه گفت: کاش به من محبت پیدا می‌کردند. همیشه با من سرد بودند
جورج پاسخ داد: طفلکِ من، به تو هم اگر دویست هزار لیره داشتی، محبت پیدا می‌کردند. اینها را این‌جور بار آورده‌اند. جامعهٔ ما، جامعهٔ پول و پَله است. ما در میان صرافان و کَله‌گُنده‌هایِ بازارِ شهر زندگی می‌کنیم که لعنت بر همه‌شان باد و هرکس که با آدم حرف می‌زند صدای جرینگ‌جرینگِ لیره‌های جیبش
را درمی‌آورد

اولا
جائی خواندم، رمانِ "بازار خودفروشی"، این داستانِ بی قهرمان را، یکی از بیست رمانِ بزرگِ قرن 19اُم دانسته اَند، اکنون که مطالعه اَش را به پایان بُرده ام، بعید می دانم که ادعائی بی راه و گزافه باشد
نویسنده، "ویلیام تکری"، با نگاهی نقادانه به زندگیِ مُزورانه و بَزَک-دوزَکیِ بریتانیائیهایِ هم عصرش، که شخصیت هائی از طبقاتِ مختلفِ اجتماعی اَند، داستانِ زندگی دو زن را مبنایِ روایتَش قرار می دهد. یکی فَلک زَده اما آب زیرکاه والبته در اندیشه یِ در صَدر بودن و قَدر دیدن و آن دیگری، ساده دلی مهربان و مُرَفه که در مدرسه ای شبانه روزی با هم آشنا -اگر نگوئیم یک روح در دو بدن- شده اند. ابزارِ اصلیِ تکری در ساختنِ این یاوه بازار، تغییر و تبدیلِ روزگارِ این دو زن است که ضمنِ آمدن و رفتنِ گاه و بی گاهِ شخصیت هایِ دیگر، جذابیتی دوچندان می یابد. این دو "آملیا" و "ربکا" هستند

دوم
الف: سبکِ ترجمه یِ "منوچهر بدیعی" در این کتاب، از لحاظِ بهره بردن از نسخه نسبتاََ به روز و قابلِ فهمی از فارسیِ قَجری، با ترجمه دریابندری از "بازمانده روز" مشابه است
ب: ترجمه دوست داشتنیِ بدیعی پُر بود از عباراتِ زیبا و ناشنیده یِ فارسی که گرچه خواندنش دلنشین بود اما یاد سپردنش، البته سخت
ج: بدیعی در مقدمه ای ارزشمند، ضمن اشاره به عبارت "یاوه بازار"، با استدلالاتی مقبول و با عنایت به بیتِ زیر از حافظ، عنوان برازنده یِ "بازارخودفروشی" را به سایر مواردِ متصور ترجیح می دهد

در کویِ ما شکسته دلی خَرند و بَس /// بازارِ خودفروشی از آن سویِ دیگر است

سوم
تاریک روشنِ بازارِ "خودفروشی"، برایِ خواننده اَش، نَه یک چاله و چاه، که مَغاکی است هَم تاریک و خَلسه آور، هَم روشن و دوس داشتنی!. متنِ سخت خوانِ رمان، گاهی خواننده را -هر قدر هم که بلحاظِ عادت مطالعه، منظم و سخت جان باشد-، به زمین گذاشتنِ کتاب و دوری جستن از "تکری" می خواند، آنهَم نَه یک ساعت و یک روز بلکه گاهاََ چند روز. بعنوانِ نمونه، برای خودِ من، برآوردِ هفت تا 10 روزه برایِ اتمامِ رمان، عملاََ به یک ماهِ تمام رسید. شایان ذکرست که جاذبه و دافعه یِ توصیفاتِ خُردکننده یِ تکری از جلوه فروشی هایِ تفاخرگونه و نمایشی، چنان مایه و پایه درستی دارد که در عیب جوئی، هیچَش نَتوان گفت اِلا سکوت
رخصت دهید مثالی بیاورم. کیست که به "اورست"، این دست نَیافتنی ترین خاکِ عالم برایِ آدمیان صعود کند و در خاطره گوئی اَش، توصیفاتِ دل انگیز از شعفِ نیل به قله را وانَهد و از اِفلاس و جان کَندن هایِ کوهپایه ها نوحه سرایی آغازَد؟!. تکری اما، در بازارِ خودفروشی اَش، راهی دیگر در پیش می گیرد. اگر که از کوهپایه هایِ سخت گذرِ توصیفاتِ تکان دهنده و مواجهه با سوال هایِ گاه و بی گاهِ تکری از وجدانِ خواننده بِسلامت بگذرید و نگاهی به پشتِ دُکانِ کاسبانِ پرشمارِ بی روی و چشمِ بازارِ خودفروشی بیندازید، آنگاه همچو خریداری دقیق، از لابلایِ 846 صفحه -که هر صفحه اَش یک دُکان از بازار خودفروشی است- به قُله خواهید رسید
!و چه سخت است این، هَم اگرکه حاصل شود، چه شیرین


چهارم
در این رمان که به روشی بیشتر شبیهِ "دانایِ کُل" روایت شده، نویسنده، گهگاه سوالاتی با مَطلعِ n  "کیست که نداند / نتواند..."n، می
پرسد که هدفش را می توان خواندنِ مخاطب به عرصه یِ مَحکِ ریاکاریِ خویشتنِ خویش در معرکه یِ بازار خودفروشی دانست و بَس
در پایانِ ریویو، چند نمونه از این دست را -از متن کتاب-، پیشکشِ نگاهتان می کنم


مگر در زندگیِ هَمگان فصلهایِ کوتاهی وجود ندارد که ظاهراََ چیزی به نظر نمی رسند اما در بقیه زندگیِ آنان اثر می گذارد؟
---------------------------------------------
پس ای بانوانِ جوان!، محتاط و به بِهوش باشید که چگونه دل می بندید. چنان به خانه شوهر روید که در فرانسه می روند. در آنجا حقوق دانان ساقدوش و ینگه عروس و داماد هستند. عهدی مَبندید که به وقتِ ضرورت نَتوانید بر آن چیره شوید. در بازار خودفروشی راهِ حُرمت دیدن و فضیلت یافتن همین است

--------------------------------------------
فقط زنها می توانند این گونه زخم بزنند. نوکِ تیرهایِ کوچکِ آنان به زهری آلوده است که هزاران بار بیش تر از شمشیرِ مردان کارگر می افتد
--------------------------------------------
نمی دانم آیا اینکه مردمان، شجاعت را تا بدین اندازه می ستایند ، بِدان سبب است که در نهان بُزدل هستند؟
--------------------------------------------
فلان عضوِ شورایِ ولایتی که از ضیافتِ بوقلمون می آید، دیگر از کالسکه اش پایین نمی پَرد تا رانِ گوسفندی بِدُزدد، اما همین آدم را گرسنگی بدهید، می بینید که از کِش رفتنِ یک قرصِ نان هم ابایی ندارد
--------------------------------------------
هر مردم‌آزاری، صرفاً به حکم عقل و منطق، ناگزیر است که خباثتِ مردِ از اسب اُفتاده را ثابت کند – وگرنَه بَدطینتی خود را ثابت کرده است

لینکِ مقاله فرج سرکوهی درباره رمان بازار خودفروشی در کافه بوک
https://kafebook.ir/%D8%A8%D8%A7%D8%B...

لینکِ مقاله یِ رادیو فردا درباره رمان بازار خودفروشی
https://www.radiofarda.com/a/f3_weekl...

I'm in the minority here, and the lovers of this book wouldn't be so pleased with what I have to say. But I must have my say. It is only Thackeray's use of satire that held me through the novel. When that collapsed at the end, being replaced by sentimentality instead, and when an unwanted twist, just to give a touch of eeriness, trespassed on the coherent flaw, there was nothing for me to cling to, the floor being blown under my feet. Beaten and exhausted, with a sense of waste of time, is something quite unpleasant to feel after reading a classic that is said to be a 'must-read".

Some of the lengthy Victorian novels have soap-operatic quality, and Vanity Fair would easily pass as one. The introduction chapters in which the author introduced his story and characters were unalluring, and I had to struggle to find my way through the novel. Despite my indifference to the story and the greater aversion for its characters, I found ground in Thackery's satire. The whole of Victorian society, from the people's individualistic behaviour to their morals and conventions, hasn't escaped Thackery's satirical eye. The caricature portrayal of the characters, whether they are from the houses of Crawleys, Osbornes, Sedleys, or Steyns, or individuals - either not attached to a prestigious house, like our "remarkable" heroine, Rebecca Sharp, or attached to a house to which much credit wasn't given, like that of our hero, Dobbin - was entertaining.

This brings us to the point where I must address the contradictory nature of the novel's subtitle: A novel without a hero. Notwithstanding Thackeray's protestations against a hero, he has unwittingly introduced two, not one, from both genders. If one can see the story of Vanity Fair as a battle between good and bad, the hero, Dobbins, and heroine, Becky, were the respective representatives of the two factions. Even though Thackeray was cynical of both sides, and unintentional in appointing a leader to each side, there is no denying that he has brought about a heroine and hero to a story.

I didn't care much about the story, nor I cared for the characters - they exasperated me to no end. But I enjoyed the satire which enveloped the story. This was unchanged until towards the end when Thackeray decided to change the colour in favour of sentimentality. This is where the total estrangement ensued between him and me. When the only thing to which I have anchored my reading has been pulled out, I was completely drowned. However, I later learned Thackaray's reason for switching modes and adopting a sentimental tone - part of the story being semiautobiographical; but it didn't help me change my opinion about the book.

This is my personal perspective, and no one should be guided by it. Given its popularity, I feel the book deserves an audience. Although my response to the novel was poor, yours may be better. For my part, I was disappointed in my expectations.

More of my reviews can be found at http://piyangiejay.com/

Vanity Fair: A Novel without a Hero, William Makepeace Thackeray

Vanity Fair is an English novel by William Makepeace Thackeray, which follows the lives of Becky Sharp and Emmy Sedley amid their friends and families during and after the Napoleonic Wars.

A novel that chronicles the lives of two women who could not be more different: Becky Sharp, an orphan whose only resources are her vast ambitions, her native wit, and her loose morals; and her schoolmate Amelia Sedley, a typically naive Victorian heroine, the pampered daughter of a wealthy family.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «بازار خودفروشی»؛ «آملیا»؛ «بازار غرور»؛ «یاوه بازار» نویسنده: ویلیام تکری؛ تاریخ نخستین خوانش: سال 1990میلادی

عنوان: بازار خودفروشی؛ نویسنده: وی‍ل‍ی‍ام‌ ت‍ک‍ری‌‏‫؛ مت‍رج‍م: م‍ن‍وچ‍ه‍ر ب‍دی‍ع‍ی‌؛ تهران، نیلوفر، 1368؛ در 868ص؛ شابک9644481046؛ چاپ چهارم سال1396؛ موضوع داستانهای نویسندگان بریتانیا - سده 19م

عنوان: آملیا؛ نویسنده: دبلیو.ام. تاکری؛ تلخیص: ای.ام آتوود؛ مترجم: نوشین ریشهری؛ تهران، نگارینه، 1386؛ در 320ص؛ شابک9789648935455؛

عنوان: بازار غرور؛ نویسنده: ویلیام میکپیس تاکری (تاکرای)؛ مترجم: موحده السادات موسوی؛ سیرجان، نشر وافی؛ 1394؛ در 172ص؛ شابک9786009485321؛

عنوان: یاوه بازار؛ نویسنده: وی‍ل‍ی‍ام‌ م‍ک‌ پ‍ی‍س‌ ت‍ک‍ری‌؛ ت‍رج‍م‍ه‌ ف‍رح‌ ی‍ک‍رن‍گ‍ی‌ (دواچ‍ی‌)؛ تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1341؛ در 148ص؛ چاپ دیگر: تهران، 1351؛ در 146ص؛

‏‫ای‍ن‌ ک‍ت‍اب‌ در س‍ال‌ 1334خورشیدی ب‍اع‍ن‍وان‌ «ی‍اوه‌ ب‍ازار» ب‍ا ت‍رج‍م‍ه‌ جناب «ف‍رح‌ دواچ‍ی‌ (ی‍ک‍رن‍گ‍ی‌)» در 148ص؛ و در سال 1341؛ و در سال 1351؛ در بنگاه ترجمه و نشر کتاب م‍ن‍ت‍ش‍ر ش‍ده‌ اس‍ت‌

بازار خودفروشی: رمانی بدون قهرمان؛ اثر «ویلیام تاکری» نویسنده «بریتانیایی» است که برای نخستین بار در سال 1847میلادی تا سال 1848میلادی منتشر شده‌ است؛ این رمان یکی از بیست رمان بزرگ سده نوزدهم میلادی است که از سوی «سامرست موآم» داستان‌نویس و نمایشنامه‌ نویس «بریتانیایی» برگزیده شده است؛ در کوی ما شکسته‌ دلی می‌خرند و بس - بازار خودفروشی از آن سوی دیگر است؛ حضرت حافظ

بازار خودفروشی سرگذشت یک دورهٔ بیست ساله (از سال 1811میلادی تا سال 1830میلادی) را در فضایی واقعی و با شخصیت‌هایی غیرواقعی در برمی‌گیرد؛ در شرایطی که طبقهٔ بورژوآ به‌ نوعی حاکمیت جامعه را در دست گرفته است؛ حکایت زندگیِ خانواده‌ های اشرافی در برابر خانواده‌ های فقیر «بریتانیایی» است؛ محوریت داستان دو‌ شخصیت به نام‌های «آملیا» و «بکی»، دو دختر از طبقهٔ پولدار و تهی‌دست هستند، که درگیر ماجراهای بسیاری می‌شوند؛ «آملیا»، دختر رئوف و‌ خوش‌قلب داستان است، که بارها اسیر بدجنسی‌های «بکی» و همسر خیانتکارش می‌شود، و «بکی» با مکر و ‌‌دسیسه‌ های زنانه با پسر رئیسش ازدواج می‌کند، و داستانش این‌گونه رقم می‌خورد؛ اما این ظاهر رخداد است، خوانشگر از همان آغاز داستان با چیزی فراتر از یک داستان سادهٔ عشقی مواجه می‌شود؛ بازار خودفروشی داستان مردمانی عادی است و قهرمان ندارد؛ بازار خودفروشی شرح دردها و رنج‌ها و خوشی‌های طبقات گوناگون جامعه است، که دچار حرص و طمع و حسادت و کینه شده‌ اند؛ در بازار خودفروشی دلال‌ها کلاه‌برداری می‌کنند، زن‌ها را به بردگی خود درمی‌آورند، از گناه‌ کردن نمی‌هراسند، قمارخانه‌ ها پُر از کسانی‌ است که برای حفظ منافعشان دست به هر کاری دست می‌یازند، آدم‌ها را می‌خرند و می‌فروشند، به‌ راحتی به هم بهتان می‌زنند، و هزاران کار می‌کنند تا زندگی کنند، و در نهایت رضایتشان جلب نمی‌شود؛ در حقیقت این کتاب به جزئیاتی اشاره دارد تا به قول نویسنده در یک جمله نشان دهد که «آدم‌های درجه دهم همواره در کارند تا به درجه نهم برسند!»؛ در صفحه ی شماره265کتاب از اختلاف طبقاتی جامعه گفته شده است: -«امی» با اندوه گفت «کاش به من محبت پیدا می‌کردند؛ همیشه با من سرد بودند»؛ - «جورج» پاسخ داد «طفلک من، به تو هم اگر دویست هزار لیره داشتی محبت پیدا می‌کردند؛ اینها را این‌جور بار آورده‌ اند؛ جامعهٔ ما جامعهٔ پول و پَله است، ما در میان صرافان و کله‌ گنده‌ های بازار شهر زندگی می‌کنیم، که لعنت بر همه‌ شان باد، و هرکس که با آدم حرف می‌زند، صدای جرینگ‌ جرینگ لیره‌ های جیبش را درمی‌آورد.»؛ در بازار خودفروشی، پول و ثروت بهترین چیزهاست، لقب و کالسکه‌ های مجلل به‌ یقین ارزشمندتر از خوشبختی هستند، در میان مردان بازار خودفروشی، پیروزی در عشق پس از پیروزی در جنگ مایهٔ مباهات است! جای جای این رمان حکایت از این دارد که هرگونه رفتاری که از ما انسان‌ها سر می‌زند، طبیعی‌ است حتی اگر مثل کینه و حسد، اعمال نکوهش‌ شده‌ ای باشند؛ اما جهان به مرور همانند یک آینه، چهرهٔ هر شخص را به خودش نشان می‌دهد؛ پس چه بهتر که به آن بخندیم و با آن مهربان باشیم، تا بازتابش را در خود ببینیم؛ ما نیز همراه با تک‌ تک شخصیت‌های این رمان بزرگ می‌شویم، اشک می‌ریزیم، افسوس می‌خوریم، و گاهی هم به حماقت‌های آنان می‌خندیم؛ ابتدای داستان کمی کند و کسل‌ کننده است، اما هر چه پیش می‌رویم، مجذوب رویدادهایی می‌شویم که برای شخصیت‌ها رخ می‌دهند، و ریتم داستان هم تندتر می‌شود؛ و پایان داستان بر خلاف تصور خوانشگر رقم می‌خورد، و شاید این مورد، وجه تمایز این رمان با دیگر رمان‌های کلاسیک باشد؛ از نکات بسیار جالب در این کتاب، می‌توان به مواردی اشاره کرد که نویسنده گاهی رویدادهای فصلهای پیشین را برای خوانشگره مرور می‌کند، و گویی خارج از موضوع دارد با خوانشگر سخن می‌گوید، و دیگری طنز تلخ و پُر از کنایهٔ آن است: مارهایی هستند که آدم گرمشان می‌کند و سپس به آدم نیش می‌زنند، گداهایی هستند که شما سوار کارشان می‌کنید، و اول کسی که زیر لگد اسب آنها پامال می‌شود خود شما هستید (رمان بازار خودفروشی – صفحه 261کتاب)؛

برهان گزینش چنین عنوان پارسایی برای کتاب این بوده است که «ونیتی» به معنای بی‌حاصلی، و بیهودگی و بی‌ارزشی است، و در ادبیات فارسی، واژهٔ «خودفروشی» بر طبق «لغتنامهٔ دهخدا»، هرگزی به معنای فاحشگی نبوده، و به معنای «جلوه‌ فروشی»، خودنمایی و خودستایی است، و ازاین‌رو مترجم کتاب استاد «منوچهر بدیعی»، این عنوان را برگزیده‌ اند، که بسیار مناسب و در خورِ رخدادهای داستان است؛ ترجمهٔ بی‌بدیل استاد «بدیعی»، رمان را چنان دلنشین کرده که از ‌هر لحاظ ارزشمند و تحسین‌ برانگیز است؛ این اثر شامل شصت و هفت فصل است، و هر فصل عنوان ویژه ی خودش را دارد؛ شخصیت‌های داستان بسیارند، و گاهی باعث سردرگمی خوانشگر است، که نویسنده بعضاً آنها را از میانه های داستان، به خوانشگر یادآوری می‌کند؛ و‌ نکته ی پایانی اینکه عکس روی جلد کتاب اثر خود نویسنده است

تاریخ بهنگام رسانی 12/04/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Cómo me sorprendió y divirtió este libro en el que el narrador mantiene un continuo diálogo con el lector y en el que disecciona en una mordaz caricatura a la sociedad de su tiempo, donde el tanto tienes tanto vales es ley y donde la mujer solo tiene una salida airosa: el matrimonio.

Un libro que llega a provocar carcajadas y que se lee siempre con una sonrisa, aunque no sea siempre alegre. No hay piedad por nadie, ni por los hombres ni por las mujeres, cuya situación parece denunciar aunque sin quitarles a ellas ni un gramo de su responsabilidad y con un cierto grado de misoginia. Por su parte, los hombres, que pueden ser ambiciosos, ridículos, vengativos, patéticos, antipáticos, vanidosos, son, en el fondo, nobles.

Fantástica la mala leche, la forma en que el narrador dice las cosas sin decirlas e incluso diciendo las contrarias; como juega con el lector, en ocasiones levantando el velo solo un poquito, en otras desvelándolo completamente, algunas más dejándonos todo a la imaginación. Sus continuos comentarios al margen dirigidos al lector son tan interesantes como la propia historia. Una delicia de libro.

The premise I believe that Mr. William Makepeace Thackeray reveals here in his accomplished novel Vanity Fair is people are complex , yet still they strive for their own self- interest above everything, all else is irrevelant. Our Becky (Rebecca) Sharp is a prime example of this fact she goes too far in climbing the ladder to respectability, lies, cheats and steals to reach goals unattainable if her ways were nominal. A poor orphan when the teenager married Captain Rawdon Crawley lacking intelligence though, nonetheless from a wealthy family before the decisive battle of Waterloo, Napoleon's last bloody struggle. And her maybe friend Amelia Sedley also of the consequence becomes widowed to a man who loved another, Becky, no surprise unfaithful husband George Osborne. A tiger cannot change his stripes and this truism applies to our anti- heroine Becky most emphatically as she enters High Society.These people spend money they can't afford just to give the impression of limitless riches which few have but debts acquired, a silly condition in order to deceive the quite pompous empty lives of their fellow hypocrites trying to show how great it is to be them, in opulent parties, if only the public knew the reality. The numerous people fall for the concept and many will regret this fallacy like Becky however the family of her estranged husband hates her with a passion and disowns the pretentious woman, here the writer shows his knowledge of England. The impoverished Amelia disliked by her father-in- law with her little son George, pines for her late mate while Captain William Dobbin loves her but is rejected feeling guilty, she. Mr.Thackeray's best book gives a glimpse into the human character warts and all, the good and bad not the superficial but the authentic, this is quite refreshing. A European tour after the war by Amelia tells us her situation has improved and meeting Becky in a small German town not very comfortable for them however a place which helps both reach their ultimate destiny. The fun if that is the proper word in Vanity Fair (this the correct title) as Miss Becky Sharp manipulates those who deserve to be fooled by the smart, pretty girl who for a time gave the mirage of being one of their kind. Not quite an honest person but neither were the so called elites and we the countless reader are the delighted benefactors.

DNF na 150 stron przed końcem.
Wrzuciła mnie w zastój czytelniczy. Raczej nigdy do niej nie wrócę.
2,5/5

I realize that I'm not making friends here by only giving what is considered a masterful piece of literature what amounts to a "meh" review but that's really how I felt about this book.

On a small scale, I thought the writing was too long-winded. This is not a fancy story and it could have been told more concisely. I was mostly bored reading it.

On a bigger scale, I had serious issues with the heroine. Rebecca is the type of woman who has always made my stomach churn in anger and to ask me to sympathize, even for a brief moment was just too much for me. I ended up despising every single character in the book. Which, if you want to get all literatti about it might be a good thing - having a visceral reaction to the written word is often seen as a power few can manage but it didn't make me like the author, the characters or the plot any better.

Written in 1848, Vanity Fair is an excellent satire of English society in the early 19th Century. Thackeray states several times that it is a novel "without a hero", and at a couple of points tries to claim that Amelia, a good person but who inevitably comes across as rather wishy-washy, is the heroine. But we all know that a "bad" girl or boy is infinitely more interesting than a "good" girl or boy, so I suspect Thackeray of dissembling even here. Becky Sharp is out and out the anti-hero(ine) in this book, which could well have been named, "The Rise and Fall of Rebecca Sharp".

Thackeray apparently saw people as "abominably selfish and foolish", and this negative view comes across loud and clear with his use of vicious vocabulary, and his unremittingly dark portrayal of human nature. The author's voice is continually present, and his wry observations do contribute to making the novel vastly entertaining. They were also intended to make it instructive to his readers.

Interestingly the author makes a habit of commenting on particular instances of female behaviour, and drawing from this to make a general observation of all women. At first the reader is inclined to think how astute this is; how well Thackeray knows women and how unusual and refreshing it is to find this in a male writer of his day. However, these observations are invariably judgemental, whereas he tends not to apply the same maxims to his male characters. The men are seen much more as individuals. A modern reader becomes uneasy with this after a while; it begins to seem less witty and apt, and in fact rather tiresome.

Here is an example of Thackeray's views on women:

"What do men know about women's martyrdoms? We should go mad had we to endure the hundredth part of those daily pains which are meekly borne by many women. Ceaseless slavery meeting with no reward; constant gentleness and kindness met by cruelty as constant; love, labour, patience, watchfulness without even so much as the acknowlegement of a good word; all this, how many of them have to bear in quiet, and appear abroad with cheerful faces as if they felt nothing. Tender slaves that they are, they must needs be hypocrites and weak."

Thackeray's perceived audience will have been male readers, of course, and this is clear when he addresses the reader personally referring to "your wife", "your sister" or "your servants." And the audience will have been educated, land-owning white males at that. Some of the "witty" observations about an heiress from St. Kitts, or a black manservant called "Sambo" make the modern reader cringe. The author is scathing about all his characters' partialities and weaknesses, yet because he is a man of his time, culture and class, he cannot see his own prejudices, complacently considering that this is the only correct stance.

Vanity Fair was serialised in 20 monthly parts. As with other novels which were originally issued in this way, the structure is not as tight as the reader would wish. There are great swathes of writing about charades, or a play, or a battle, which are rather flabby. Some parts seem very ponderous, or lead nowhere, whereas others are extremely witty and/or exciting. Authors such as Thackeray and Dickens (to whom this applied for nearly all of his novels) would surely have wished to edit their work, or even rewritten scenes or altered characters, had they had the opportunity. It is incredible to a modern reader that they fared as well as they did under this draconian regime. And it is therefore unfair to compare this with the more structured later novels, as it is not a level playing field.

"Vanity Fair is a wicked foolish place, full of all sorts of humbugs and falsenesses and pretensions,"

states the author. This theme of "Vanity Fair" is reiterated over and over again, and throughout the reader will be thinking that nothing has changed over a century later. Thackeray's observations of human behaviour are so apposite, the descriptions of situations, personalities, expressed motives and hidden motives (which are inevitably very different) are timeless. And this of course, coupled with the deliciously droll manner of Thackeray's writing, is what makes this novel a classic. It is hugely entertaining in parts, and would have been a 5 star novel had Thackeray's voice and attitudes not been quite so dominant throughout.

n  EDIT:n

Interestingly each monthly installment of Vanity Fair only ever sold 5000 copies at the most. At the same time, the hugely popular figure Charles Dickens was publishing his novel "Dombey and Son", which was also being serialised by the same publisher. Before long the episodes of "Dombey and Son" were selling 40,000 copies per month - eight times as many! Yet of the two, nowadays, probably Vanity Fair is the more popular.