The Pearl

John Steinbeck remains one of my favourite authors <3

حصلت على هذه الرواية قبل سنوات بعيدة من مكتبة مغبرة في سوق شعبي، كنت قد دخلت المكتبة بحثاً عن شيء يقرأ، ولكني لم أجد ما يناسبني وسط كل تلك المجلدات الدينية الضخمة، وجدت فقط هذه القصة الصغيرة التي بالكاد تروي عطشي.

ما الذي جاء بشتاينبك إلى ذلكم السوق الشعبي؟ لا أدري، ولكني حصلت على الكتاب وعدت إلى دكان والدي لأندس بعيداً عن الزبائن واقرأ، سحرت بالقصة، كيف يمكن لك أن تحصل على ثروة/لعنة في ذات الوقت، كيف تخسر كل شيء في اللحظة التي تظن أنك حزت فيها كل شيء.

أدرك الجيران الآن أنهم يشهدون أحداث معجزة عظيمة. أدركوا أن هذه اللحظة قد أصبحت تاريخا في حياتهم. و أنهم سوف يكررون روايتها لسنوات عديدة قادمة. سوف يعيدون الحديث مرة بعد أخرى حول كيف كان ينظر كينو. و ماذا قال. و كيف لمعت عيناه. سوف يقولون لقد تحول إلى شخص آخر. بعض القوة أتته. و بدأ تأثيرها يظهر عليه. أرأيت أي رجل عظيم قد أصبح عليه حاله الآن. لقد كنت شاهدا على بداية كل ذلك بنفسي.
و لو أن كل ما خطط له كينو لم يصل به إلى شيء. نفس هؤلاء الجيران سوف يقولون: في تلك اللحظة بدأ الأمر. الحماقة و الجنون تحكما فيه. فتحدث بكلمات حمقاء. فليحفظنا الرب بعيدا عن مثل هذه الأشياء. نعم. لقد عاقب الرب كينو. لأنه تمرد على الطريقة التي تسير بها الأمور. أترى إلى ما أصبح عليه أمره الآن. لقد رأيت كل هذا بنفسي من البداية. كنت شاهدا عليه عندما تخلى الله عنه.

قد نتمنى شيئا ما ثم يكون فيه الشر كله إذا جاء و هذا ما حدث للمدعو كينو. لقد تأبط شرا. و كان لتحقق أمنيته في أن يجد لؤلؤة ضخمة لامعة أثرا مدمرا في حياته و حياة أسرته و قريته بالكامل. بالطبع ليست كل أمنية جميلة تنتهي بنهاية سوداء و لكن الثروة المفاجئة سوف تُحدث حتما نقلات كبيرة و لكن من الصعب أن نتوقع في أي اتجاه ستكون هذه النقلة.

يقول جون شتاينبك: كان التأثير الذي أحدثته هذه اللؤلؤة مثل تأثير السرطان في جسد المريض. فهي خلقت نوعا من الشر الأسود الخالص الذي حفز غدد السم في البلدة لكي تبدأ بتصنيع السموم. بحيث تضخمت البلدة الصغيرة وانتفخت مثل جسد المريض تحت تأثير هذه السموم.

Αν το Μαργαριτάρι του Στάινμπεκ ήταν μουσική δε θα μπορούσε να ήταν παρά το Etude 6, του Liszt, με όλες τις ονειρικές, μυστηριώδεις και φασαριόζικες φωνές του, αλλά και με τη γλύκα του, με την πραότητα της δύναμης, προπάντων με τη ροή. Θα ήταν ένα εργαλείο, όπως είναι το σώμα, θα ήταν το φιλί όπως απελευθερώνεται και δεν είναι πια δικό μας. Θα ήταν μια καθημερινή σκηνή που δεν περίμενε την αυλαία να σηκωθεί, ή κι αν την περίμενε δεν εξαρτιόταν απ’ αυτή. Υπήρχε. Θα υπήρχε. Υπάρχει. Χιλιόμετρα πέρα από ‘δω. Εδώ μέσα, εδώ. Στη χώρα του Ποτέ. Στην ώρα του πρωινού. Στο μωρό που κλαίει. Στο μωρό που ησυχάζει. Στο κύμα και στον αέρα. Στους ανθρώπους που δεν είναι κύμα. Στους ανθρώπους που δεν είναι αέρας. Στους ανθρώπους που είναι παιδιά του κύματος. Στους ανθρώπους που είναι παιδιά του αέρα. Στο τραγούδι της Οικογένειας, αν είχε η οικογένεια τραγούδι. Θα ήταν η παύση μες στους ήχους, θα ήταν ο ήχος ανάμεσα στις παύσεις. Θα ήταν μία περιπέτεια που θα γλίτωνε απ’ τη βύθιση. Θα ήταν μία βύθιση κερδισμένη σαν κορύφωση του άξαφνου πόνου. Θα ήταν ένας απαλός χαμός, ή μία τέλεια γραμμή. Θα ήταν ο μετρονόμος που χτυπάει δέκατα έκτα, θα ήταν ο μετρονόμος που σταμάτησε το δάχτυλο.
<< Μιλούσαν κάποτε, αλλά δεν είναι ανάγκη να μιλάς, αν το κάνεις από συνήθεια. Ο Κίνο αναστέναξε από ικανοποίηση – κι αυτή ήταν η κουβέντα τους >>.

Ο Στάινμπεκ είναι μία έκρηξη εικόνων και ήχων, στην πιο ακατέργαστη εμφάνιση τους, εκεί που τα κίνητρα δεν κρύβονται, αλλά ούτε και φανερώνονται με την υπερπροβολή. Διαβάζεις, ξεχνιέσαι εκεί μέσα κι αν για κάποιο λόγο σταματήσεις να διαβάζεις, μοιάζει εντελώς παράλογο ότι δεν ακούγεται τίποτα απολύτως στο χώρο σου και πως βρίσκεσαι σ’ ένα γραφείο, ή σ’ ένα κρεβάτι. Ο Στάιμπεκ είναι θλίψη και χαρά και ήχος και πρόοδος και τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι ο ζωγράφος κάθε λεπτομέρειας που θα μπορούσες ποτέ να αντικρίσεις. Είναι ο μάγος που κρατάει με βελόνες τα μάτια σου ανοιχτά. Νόμπελ; Αστεία πράγματα για αλαφροϊσκιωτους. Παραείναι διαχρονικός για να τον εξορίσεις σε κάτι τέτοιο.
<< Είχε ζήσει κάποτε στο μεγάλο κόσμο κι ολόκληρη η υπόλοιπη ζωή του ήταν μια ανάμνηση και μια νοσταλγία >>

Παραείναι ζωντανός για να τον εξοστρακίσεις στο παρελθόν του, σου, μου. Παραείναι απομυθοποίηση για να τον ξεχάσεις. Για να ξεχάσεις τον αποκαλυπτικό καταιγισμό του. Παραείναι απλός για να σε προσβάλλει και να σε κάνεις να αισθάνεσαι ντροπή και αμηχανία. Παραείναι βατός για να έχεις δικαιολογίες. Και τελικά παραείναι σκοτεινός, για να τον πεις χαρμόσυνο. Ο Στάινμπεκ είναι παράπονο ενός βιολιού που πλησιάζει σ’ ένα αργό φινάλε και είναι τσέλο που βρυχάται σε μια μελωδία μυστική μέσα σε χίλιες άλλες. Αναδύεται το τραγούδι του εγωισμού και δεν είναι περισσότερο κακό απ’ τα άλλα. Αναδύεται το τραγούδι της βροχής και δεν είναι περισσότερο αθώο απ’ τα άλλα. Αναδύεται το τραγούδι του κακού και φύεται σαν έλικα θανατερή πάνω στο τραγούδι της ζωής, ξερνούν μαζί άλλα τραγούδια, μυθικά, συνηθισμένα, της μυρωδιάς, της ντροπής, του έρωτα, της μιλιάς, της απεραντοσύνης, των νεύρων της πόλης, της απληστίας, της παραφοράς, της σπηλιάς, του μωρού, της αθωότητας, του νάρκισσου, της φωτιάς, της πλήξης, του πόνου, της… Οικογένειας.
<< Όλοι οι άνθρωποι συγγένεψαν ξαφνικά με το μαργαριτάρι του Κίνο, και το μαργαριτάρι του Κίνο μπήκε στα όνειρα, τους λογαριασμούς, τα σχέδια, τα προγράμματα, το μέλλον, τις ευχές, τις ανάγκες, τις λαχτάρες, τις πείνες του καθενός, και μόνο ένας άνθρωπος στεκόταν εμπόδιο κι αυτός ήταν ο Κίνο, έτσι που κατά περίεργο τρόπο έγινε εχθρός του καθενός >>.

Ο Στάινμπεκ δε μπορεί να χάσει γιατί τα υλικά του είναι οι πρώτες ύλες. Εσύ δε μπορείς να χάσεις, γιατί το τραγούδι της γνώσης είναι εδώ. Γιατί, η εμπειρία, απαιτεί να τραγουδηθεί η γνώση, βρυχώμενη. Και σιγά σιγά, ντροπαλά αναδύεται ο ύμνος του ανεκτίμητου βιώματος, σύμφυτος με την ωδή της διαδρομής και όλες τις σπονδές που έχουν γίνει απ’ όλα τα θύματα του κόσμου, που έμαθαν πως γεννήθηκαν εξ’ ίσου και ως θύτες.

At some point you can sell your soul and not even be aware of it. This book should be required reading for anyone who is working on their MBA.

„Бисерът“ е кратка, но силна и трогателна повест! Джон Стайнбек навлиза в дълбочина в темата за разрушителната сила на човешката алчност, разказвайки за тежката съдба на много бедно индианско семейство...



„Не трябва прекалено силно да желаеш нещо. Понякога това прогонва щастието.“


„Същността на бисера се смесваше със същността на хората и тази смес отделяше странна, мътна утайка.“


„Нещо древно се надигна в душата на Кино. Сред страха от мрака и демоните, които обитават нощта, се появи вълна на оживление; нещо животинско се пробуди в него и той стана внимателен, предпазлив и опасен; нещо древно, от миналото на неговото племе, обзе душата му.“

ما بين الفقر و الغنى وما بين القناعة وفقدان الأمان ضاعت الأحلام وتحطمت الآمال

وتحولت الللؤلؤة من محقق للحلم إلى شيطان يدمر ما حوله

English Edition (No spoilers)
The Pearl...
As I started reading The Pearl, enjoying the beautiful descriptions of an early morning through Kino’s eyes, lulled and mesmerized, all of a sudden something unexpected slapped me awake from my reveries. Oh, that was unexpected! And from that point I was hooked on The Pearl.
The Pearl is based on a Mexican folk tale. This is very simply written, but the message is so powerful. Kino, who is a pearl diver, lives with his wife, Juana, and baby Coyotito, near the village of La Paz, which is a pearl-rich region. The story starts off showing a simple life that they lead with daily chores and peaceful times, until one morning, during a diving enterprise, something happens that changes their lives in a way that will never be the same.
At the start, we are enlightened to the thoughts of Kino. His thoughts develop into songs. He would look at his wife Juana and baby, Coyotito, and hear a certain song, a song of family. This song came through many times throughout the story. You could feel the love of Kino towards his wife and baby. There was music of evil, music of the enemy in his head. You could feel the mood of the moment with these songs. These enhanced the story beautifully.
Now here is what John Steinbeck does to me with his writing. He lulls me into a reverie and makes me calm then suddenly shocks me back into reality. He starts off a section with slow melodious rhythm describing beautiful scenery and then builds to a crescendo where I find myself holding my breath until I think I’ll pass out. There are surprises at every turn.
I really enjoyed reading this novella and the previous novel called Of Mice and Men, So I recommend these to everyone.
*************************************
نسخه‌ی فارسی (فاقد مطالب افشا کننده)
مروارید...
وقتی خواندن مروارید را آغاز کردم، در ابتدا مات و مبهوت توصیف‌های به اندازه و جذاب استاین‌بک از صبحی زیبا از نگاه کینو شدم. در حال لذت بردن از داستانی شیرین از مردمان امریکای لاتین بودم که ناگهان با یک سیلی در گوشم مواجه شدم که من را از خوابی شیرین بیدار کرد و چشم‌های خمارم را به مروارید خیره کرد!
مروارید بر اساس یک داستان عامیانه و قدیمی از مردمان مکزیک ساخته شده، داستانی همانند سایر داستان‌های مردمان‌ امریکای لاتین که دهان به دهان چرخیده تا به استاین‌بک رسیده... داستانی ساده اما با محتوا و پیامی بسیار قوی!
کینو شخصیت اصلی داستان یک صیاد مروارید است و با همسرش خوانا و فرزند نوزادش کویوتیتو، در کپری در نزدیکی روستای لاپاز در منطقه‌ای که پر از مروارید است عاشقانه زندگی می‌کنند. همه چیز به خوبی و خوشی سپری می‌شود تا این‌که صبح یک روز زیبا حین غواصی جهت صید مروارید، اتفاقی رخ می‌دهد که زندگی این خانواده را دست‌خوش تغییر بزرگ می‌نماید.
در آغاز داستان، ما با با افکاری که در ذهن کینو می گذرد آشنا می‌شویم. افکاری که توسط استاین‌بک به اهنگی شیرین تبدیل می‌شود و او عاشقانه به همسرش و فرزندش می‌نگرد، گویی این آهنگ نقل عشق است، آهنگی از یک عشق واقعی که می‌شد در صفحات آغازین آن را با پوست و استخوان خود حس کرد. البته همه‌چیز در افکار کینو به عشق منعطف نمی‌شود و او همانند سایر مردمان امریکای لاتین و صدالبته پیشینیان خود ترسی دائمی از شیطان دارد که این شیطان می‌تواند ارواح پلید باشد یا هر دشمنی که خانواده‌اش را تهدید می‌کند. تقابل این افکار در ذهن کینو، به زیبایی‌های این داستان و شروع جذابش قدرت بخشید.
و اما استاین‌بک... درست همانند موش‌ها و آدم ها، مرا با داستانی شیرین، ملایم و روان همراه کرد، سپس با بیان موضوعی در داستان من را تا مرز سکته پیش‌ برد! در تمامی سطرهایی که نوشته پر است از شگفتی و من از خواندن دو رمانش لذت بردم و خواندنش را به سایر دوستانم نیز پیشنهاد می‌کنم.

بیست و چهارم آذرماه یک‌هزار و چهارصد و یک