اغلب انسان ها مي دانند چطور اين شك گاه و بي گاه را كه دنيا اصلا جاي زندگي نيست
ناديده بگيرند يا سركوب كنند
............
...........
اما من هرگز نتوانسته ام اين شك را ناديده بگيرم
هرگز نتوانسته ام
هرگز.....

I read this book for my “reading like Jennifer Lawrence” video! So if you want to know my thoughts make sure to check out my video!

https://youtu.be/H_n77KyBkOA

In retrospect it's a great shame The Carpenters missed their golden opportunity to release a single called "Raise High the Roof Beam".

I wish I could give this 4.5 or 4.8 or something like that. Doesn't matter carpenters. We shall not let ourselves get caught under the beam as pendants resembling penny counters, we shall rise above the fascism and rally.
4 is very dependable after all.

İlk hikaye basit bir öykü, kolayca okunuyor. Yedi çocuklu Glass ailesinin büyük erkek çocuklarından Buddy’nin anlatıcı olduğu, abisi Seymour’un fantastik macerası, evlilik hikayesi. Salinger’ın kişilik ve karakter anlatımları bildiğimiz gibi renkli. Bence otobiyografik öğeler içeriyor. İkinci hikaye ise (hikaye olduğundan emin değilim) Buddy’nin abisinin şiirleri için basılmasını düşündüğü kitaba önsöz denemesi. Çok karışık, yorucu, göndermelerle okuyucuyu adeta canından bezdirwn bir metin. İlkinden çok farklı. Sevdim mi ? Hayır.

when i find myself in times of trouble...i read another book by j.d. salinger

Da tempo questo librino sostava nella mia libreria, acquistato sull’onda di un commento anobiano entusiasta e per la curiosità che il titolo mi aveva messo. Solo quando ho deciso di leggerlo ed ho sfogliato le prime pagine ho capito il significato del titolo: sono due racconti, uno intitolato “Alzate l’architrave, carpentieri” e l’altro è “Seymour. Introduzione”. Ho scoperto anche l’origine del titolo del primo racconto, consistente nei versi di un’ode di Saffo che così recita: “Alzate l’architrave, carpentieri. Lo sposo, simile ad Ares sopraggiunge, il più alto tra tutti gli uomini.” L’ho compreso leggendo quanto Boo Boo Glass ha scritto con il sapone nello specchio del bagno di casa del fratello Seymour.
Detto questo, ecco la mia opinione sui due racconti.
Dopo aver letto il primo mi sono “innamorata” di Seymour Glass, è stato un colpo di fulmine, e si pensi che di lui non c’ traccia nel racconto stesso, anzi, la storia gira intorno alla scomparsa di Seymour che ha lasciato sull’altare la sposa ad attenderlo! Nonostante l’assenza Seymour Glass, il maggiore della famiglia di sette fratelli, mi ha conquistato, farei pazzie per uno come lui! Me ne sono innamorata leggendo con il fratello Buddy alcune pagine del suo diario, da cui emerge una persona di una sensibilità straordinaria, tanto da essere segnato quasi fisicamente dall’innocenza, semplice nelle esigenze e nell’approccio al mondo, ma di una semplicità ricca e profonda, di cui mi hanno colpito queste ultime parole da lui scritte nel diario: “ Oh mio Dio, se la mia personalità può essere definita clinicamente, allora sono una specie di paranoico alla rovescia. Ho il sospetto che tutti stiano complottando per farmi felice”.
Come sia possibile far innamorare una lettrice di un personaggio che non c’è nel racconto, il quale ruota tutto intorno proprio alla sua assenza, lo sa solo Salinger , che ha scritto un racconto a mio parere di rarissima intensità e bellezza, vicino alla perfezione (la perfezione per me la raggiunge con un altro racconto, che non è presente qui ma è in una diversa raccolta, “Il giorno ideale per i pescibanana”).
Il secondo racconto sembra scritto da un’altra persona, nel senso che ha uno stile completamente diverso, una scrittura meno lineare, più complessa, è verboso, con un periodare lungo e articolato, espressione di un certo virtuosismo letterario caro ai postmoderni, e con un particolare che ho ritrovato in qualche altro libro, che mi piace poco, il rivolgersi direttamente al lettore da parte del narratore con una specie di ammiccamento che però in questo caso è risultato meno fastidioso che in altri. A parte la scrittura, il tema è comune con l’altro racconto: la mancanza di Seymour. Mentre ci si sarebbe aspettato che lo scrittore ci desse spiegazioni sul personaggio Seymour in grado di farci capire perché si sia comportato come abbiamo letto nel racconto che precede, invece nulla di tutto ciò, Salinger questa volta fa parlare Bobby Glass, che, tra digressioni a volte difficili da comprendere, con risvolti letterari e religiosi, parla in modo frammentario ma splendido di suo fratello Seymour, delle sue caratteristiche fisiche e morali: Seymour poeta universale, santo inconsapevole, saggio illuminato; Seymour che fu tutto per i suoi fratelli e sorelle, ma nessun racconto, nemmeno di suo fratello, la persona che più di tutti è vissuta a stretto contatto con lui, potrà esaustivamente parlare del la sua personalità multiforme e complessa, nessun racconto tranne quello in cui Seymour è protagonista assente.

طنز و روایت داستان سلینجر به شدت دوست داشتنی بود

i am completely breathless. i love you, salinger, i love you, i love you.

Salinger'ın kitaplaşmış son eseri imiş Yükseltin Tavan Kirişini Ustalar ve Seymour Bir Giriş. Yazarın eserlerinin çevresinde döndüğü Glass ailesinin iki üyesini merkeze alan iki uzun hikayeden oluşuyor. İlki Seymour'un düğünü için New York'a gelen Buddy'nin yaşadıkları; okuması kolay, çevirisi iyi tipik bir Salinger öyküsü. İkinci öykü ilkinden daha kapalı ve dağınık. Yazar adeta okurlarıyla ve yazdıklarıyla hesaplaşıyor. Tam kavradığımı söyleyemem. Çevirisini beğenmedim. Orijinal dilinde tekrar okuyacağım ikinci kısmı.

Yazarın eserlerini okumaya bu kitapla başlamayın derim.

A game of two halves this one. If I were to score the stories individually, I'd give Raise High the Roof Beam, Carpenters 3 stars and I'd award 1 star to Seymour: An Introduction. So I've averaged it out to reach my overall rating.

The first story is a precursor to one of Salinger’s most famous short-stories (A Perfect Day for Bananafish) which I'd read recently in Nine Stories. It tells of the wedding day of Seymour, a member of the Glass family that features in much of Salinger’s output. I won't say any more of the plot but suffice to say it kept me interested and amused. There’s one excellent section with a group of people talking in a car where the conversation is just brilliantly awkward.

The second piece is, I’m afraid, unreadable. It’s a rambling, incoherent commentary on the same member of the Glass family, provided by his brother – who is also the narrator of the first story. I gave up early on.

I’ve challenged myself to read all of Salinger’s work – well, there's not so much of it – so onward. Franny and Zooey next.

2016

Щом дълго време ми стоя заседналата буца от това изречение, значи още и още ще чета това произведение всяка година.

„Всъщност най-същественото, което искам да кажа, е следното: откакто младоженецът слезе завинаги от сцената, аз не мога да намеря на негово място друг, комуто да се доверя в избора на кон.“

***************************************

2015

Обожавам „да си пъхам носа“ в работите на семейство Глас. Като реално съществуващи хора, които познавам, но искам още да науча за тях. А как обичам техните писма и дневници. Такова обсебване от друг автор не си спомням. Всъщност преди около две години пак ми се случи нещо подобно – с един автор на име… Дж. Д. Селинджър.

За „По-горе билото, майстори“ от 5 звезди оценката ми е някъде към 10 (всеки път нараства; това произведение искам да науча наизуст). Но белият лист е достатъчен.

Със „Сиймор: запознаване“ положението е същото - все по-нагоре и по-нагоре (или дълбоко?). Преди сърцевината на произведението за мен беше в следните няколко изречения, но този път май преписах половината книга.

„…сега се сещам за сестра ни Бу Бу. Сиймор беше луд по нея. Което не казва кой знае какво, защото той беше луд по всички в семейството и по повечето хора извън него.“

„Струва ми се, каза, че никога не съм слизал от вълшебното колело на Джо Джаксън.“

„Можеш ли да не се мериш чак толкова?

„… че съм следвал своя собствен, съвсем естествен път на крайно беззение.“

„И бързайте полека.“

До следващия път, dear family! :)

(За пореден път сравнявам превода на Тодор Вълчев и Светлана Комогорова (на „Сиймор“) - твърдо превъзходство на втория според мен).