Probably the most impressive and emotionally memorable book, in the form of a family chronicle, I have ever read. An amazing achievement and the basis of my favourite genre: magic realism. It would be worth learning Spanish just to be able to read it in the original.

I stalled so hard on this book. Mostly because it’s terrible, but also because my life is insane right now and I’m finding it hard to concentrate on anything.

(But mostly because it’s terrible.)

I think people love this book because of the way it makes them feeeeeel. It’s a highly romanticized account of a family of settlers in a magical town known as something (I forget what because I don’t care). But nothing really…happens. And while some of my favorite books are ones in which stuff doesn’t really happen, those other books have characterization or relatable internal dialogue or some other component with a depth that makes reading it worthwhile, whereas this book doesn’t delve much beyond the surface of things and seems only to rely on a kind of quirkiness to make its characters appear interesting when in fact, no they are not. I had similar issues with Jonathan Safran Foer’s Everything Is Illuminated, which is probably why I didn’t care for that book very much, either.

Anyway, sorry to all my friends who liked this book. I still love you even though I think you’re cray.

I cannot begin to tell you how much I love this book, and how much I adore the writing of Colombian author, Gabriel García Márquez.
His style, el realismo mágico (magical realism), transcends the frugal prose that mildews the pages of so many joyless books.
Salman Rushdie was, and still is, heavily influenced by Márquez. He described him as "The greatest of us all."
Louis de Bernières was similarly inspired by the great man.

I first read this book more than twenty years ago, and it has remained part of my authorial psyche ever since.
As with Rushdie's work, you can literally point a pin at any sentence in this book to reveal an imaginative genius that most of us could never aspire to. A newcomer to Márquez's work might be alarmed to see barely a paragraph break to each page. Don't worry, deep breath, you'll get used to it.

I reread this fantastically demented, wonderfully brilliant book last week, only for my wife to shoot me quizzical looks as I had a Harry Met Salvatora bookgasm while pouting at his dazzling prose, purring at his human imagery and ohhhh, licking my lips at his sumptuous outlandishness. Trigger warning: Those who are easily offended should give it a swerve; magical events do rub shoulders with some very disturbing realities.

There is one line on the book's back cover, penned by The Times newspaper, that sums up this masterpiece perfectly:
"Sweeping, chaotic brilliance, often more poetry than prose ... one vast and musical saga."

So there you have it, a book so momentous that I will revisit it a few more times in my lifetime before I eventually pop my clogs.

one hundred years of boredom and pure hell.

Wow, here I am having finally (!) read a gem of all times: One Hundred Years of Solitude by Gabriel García Márquez; and I´m feeling good :)

I have witnessed the transformational rise and fall of the newly founded village, Macondo, and the Buendía family. Captivated by the magical realism I moved between the past, the present and the future filled with myths and reality at the same time!

I was mentally in a completely different zone when reading this book!

In awe of Ursula´s strength and endurance over one hundred years, I felt the destinies of every character repeating themselves over and over again as they ultimately revolved around solitude.

Every word feels like a pearl in your hands that you try to string together to capture the plot, but you will find yourself collecting the pearls as they spread everywhere, whilst you admire each and every single one´s beauty!

Magical realism at its best and a source of inspiration for many authors around the globe!

Find me on instagram

n  The world is so unpredictable. Things happen suddenly, unexpectedly. We want to feel we are in control of our own existence. In some ways we are, in some ways we're not. We are ruled by the forces of chance and coincidence.
-Paul Auster n


Many years later, as he faced the firing squad, Colonel Aureliano Buendia was to remember that distant afternoon when his father took him to discover ice. At that time Macondo was a village of twenty adobe houses, built on the bank of a river of clear water that ran along a bed of polished stones, which were white and enormous, like prehistoric eggs. The World was so recent that many things lacked names, and in order to indicate them it was necessary to point.


Life starts again after every stroke of death. ‘Nihilo ex Nihilo’, the philosophical expression comes to my mind as soon as finished the book; the expression translates into ‘nothing out of nothing’ which means that there is no break in-between a world that did not exist and one that did, since it could not be created ex nihilo in the first place. Macondo recreates the history of universe/ s in such a way that when existence of one universe reduces to nill, the other universe takes shape out of nothing however the rules in the new universe may not conform to the laws of the first one. Eventually, we come across the solitude of existence, though we may develop myths- which become tradition/ culture over the years- but we may not be able to overcome it. Solitude and Freedom are two such themes which have been very close to human heart after being ‘civilized’. Human beings may have indefinite degrees of freedom which allow them to act or define their life in infinite ways but eventually solitude of existence curbs their degrees of freedom. Or we may say that existence is solitude- since we crawl in nothingness. Every act of life is like a fast revolving axis on which all the possibilities or probabilities- including imaginations- throw themselves and some of those strike sometimes and others some other times, and those probabilities manifest themselves in the form of hope, myths, dreams, fears, madness and imaginations. There is perhaps one thing which is common between different universes- the endurance of life, the endurance to keep moving no matter what and that’s what underlines One Hundred Years of Solitude.




It is the second time I read this epic jewel of literature. One Hundred of Solitude, surely one of the most entertaining books ever written in Latin America, does not reveal what it conceals beyond simple text in first reading which may provide entertainment and recognition; rather it demands a second reading which is in effect the ‘real’ reading. And this demand is the essential secret of this great mythic and ‘simultaneist’ novel. It demands multiple readings probably because it supposes multiple authorships. The first reading may be straight forward, having facts of founding family of Mocando, sequentially, chronologically, with a biblical and Rabelaisian hyberbole: Aureliano son of Jose Aureliano son of Aureliano son of Jose Aureliano- which also underlines the tradition of Latin America. The second reading begins the moment the first ends: the reader feels that the miracle-working gypsy Melquiades has already written the events of Mocando and he is revealed as the narrator of the book one hundred years later. The second reading did something unimaginable – it combines in a peculiar form, the order of the actual events with the order of the probable events so that the former destiny is liberated by latter wish. At that instant, you may realize that two things occur simultaneously: the book begins again, but this time the chronological history runs simultaneously as a mythic historicity, and perhaps that’s where the world famous- but least understood- genre of Magic Realism took its steps of adulthood and the whole world marvel at this ingenious literary achievement.

She finally mixed up the past with the present in such a way that in the two or three waves of lucidity that she had before she died, no one knew for certain whether she was speaking about what she felt or what she remembered. Little by little she was shrinking, turning into a foetus, becoming mummified in life to the point that in her last months she was a cherry raisin lost inside of her nightgown, and the arm that she always kept raised looked like the paw of a marimonda monkey.

The profusion and meticulous vagueness of the information seemed to Aureliano Segundo so similar to the tales of spiritualists that he kept on with his enterprise in spite of the fact that they were in August and they would have to wait at least three years in order to satisfy the conditions of the prediction.





The book is a rich and brilliant chronicle of life and death, and the tragicomedy of humankind. In the noble, ridiculous, beautiful, and tawdry story of the Buendía family, one sees all of humanity, just as in the history, myths, growth, and decay of Macondo, one sees all of Latin America. Love and lust, war and revolution, riches and poverty, youth and senility - the variety of life, the endlessness of death, the search for peace and truth -- these universal themes dominate the novel. Whether he is describing an affair of passion or the voracity of capitalism and the corruption of government, Gabriel García Márquez always writes with the simplicity, ease, and purity that are the mark of a master. The survivors of the epic saga of Macondo- Aureliano and Amaranta Ursula, ‘secluded by solitude and love and by the solitude of love in a house where then begins to unfold the mythic, whose simultaneous and renewable character will not be made clear until the final pages, when the reader realizes that whole story has been written already by the gypsy Melquiades, the seer who was present at the foundation of Macondo and who, to keep it in existence, had to resort to the same trick as Jose Arcadio Buendia: writing. There lies the profound paradox of the second reading of One Hundred Years of Solitude: everything was known, before it happened, by the sacred, utopian, mythic, founding prophecies of Melquiades, but nothing will be known if Melquiades does not record it in writing. Like Cervantes, Garcia Marquez establishes the frontiers of reality within a book and the frontiers of a book within a reality.

The final protection, which Aureliano had begun to glimpse when he let himself be confused by the love of Amaranta Ursula, was based on the fact that Melquiades had not put events in the order of man's conventional time, but had concentrated a century of daily episodes, in such a way that they coexisted in one instant.

Ursula's lucidity, her ability to be sufficient unto herself made one think that she was naturally conquered by the weight of her hundred years, but even though it was obvious that she was having trouble seeing, no one suspected that she was totally blind. She had so much time at her disposal then and so much interior silence to watch over the life of the house that she was the first to notice Meme's silent tribulation.




The legends, stories which have been told us over generations through ancestors, society and other pillars of civilized society, become myths over long period of time, time plays important role in amalgamation of reality and myth. Memory also plays important role in creation and re creation of Macondo. Memory repeats the models, the matrixes of the beginning, in the same way as Colonel Buendia, again and again, makes gold fishes which he remelts to make them again….to be continually reborn, to ensure with strict, ritual, heartfelt acts the permanence of the cosmos. Macondo itself tell all its ‘real’ history and all its ‘fictional’ history, all the notary’s evidence and all the rumors, legends, slanders, pious lies, exaggerations and inventions that no one written down, that the old have told to the children, that the village women have whispered to the priest, that the sorcerers have invoked in the middle of the night and the street vendors cried out in the square.



What are we up to now? Myth or reality. Myth denies reality or where there is reality, no scope for myth. Perhaps myth deny history but the dead, oppressive, factual history which Marquez sheds off in order to bring about, in this very book, a dream like mix of different Latin Americas set in different times. A meeting with the living past, the matrix, which is tradition of severance and risk: each generation of Buendia will know the death of one son in a revolution- a movement- that will never end. After which, we have meeting with imaginative- Utopian world: ice reaches the torrid jungle of Macondo for the first time casing the surprise of the supernatural: the magic will be inextricably linked to usefulness. And eventually, a meeting with the absolute present in which we remember and want: a vivid novel like the long chronicle of a century of solitude in Columbia, but read as an invention committed, precariously, to the peripatetic papers of Melaquiades. Macondo- A place that will hold everyone, that will hold all of us: the seat of time, the enshrinement of all times, the meeting ground of memory and a desire, a common place where everything can begin again: a book. Marquez transforms the evil in his work into beauty and humour- dark humour. Marquez realizes that our history is not only destined: in an obscure way, we have also wanted it. Garcia Marquez weaves a universe wherein a right to the imagination is able to distinguish between mystifications in which a dead past wants to pass for the living present and mystifications in which a living present reclaims the life of the past.

Upset by two nostalgias facing each other like two mirrors, he lost his marvellous sense of unreality and he ended up recommending to all of them that they leave Macondo, that they forget everything he had taught them about the world and the human heart, that they shit on Horace, and that wherever they might be they always remember that the past was a lie, that memory has no return, that every spring gone by could never be recovered, and that the wildest and most tenacious love was an ephemeral truth in the end .

It was then that she understood the vicious circle of Colonel Aureliano Buendia's little gold fishes. The world was reduced to the surface of her skin and her inner self was safe from all bitterness. It pained her not to have had that revelation many years before when it would have still been possible to purify memories and reconstruct the universe under a new light and evoke without trembling Pietro Crespi's smell of lavender at dusk and rescue Rebecca from her slough of misery, not out of hatred or out of love but because of the measureless understanding of solitude.



The books leaves you with a hollowness in your heart- the kind of hollowness you feel when you happens to encounter end of life- even in some other forms, a sense of exhaustion surrounds your mind and you find it hard to gather your thoughts and put them into words. I am feeling the same right now as I am writing this review, but life takes birth again and time moves on, that is also theme of the book. The book is must for everyone who wants to leave mundane and experience magic of life.

n  n    5/5n  n

*edited on 29.05.18

O CAPODOPERĂ A REALISMULUI MAGIC

Ce am apreciat cel mai mult și m-a prins din primele pagini a fost limpezimea exprimării, precum și faptul că limita dintre real și fantastic (opera fiind considerată o capodoperă a realismului magic) nu este deloc sesizabilă.

Spectre ale morților circulă printre vii, interacționează cu aceștia verbal/fizic, invenții stranii, clarviziuni, licori cu puteri speciale, prezicerea viitorului în cărți - sunt tratate de către autor ca și cum nimic nu ar fi mai logic pe lume.

آخیششششش، روحم به اورگاسم رسید. :)

گفتار اندر ستایش نویسنده
آقای گابریل گارسیا مارکز، تو چنین خوب چرایی؟!؟
برای خودم متاسفم که آنقدر دیر به سراغ آثار گابو شتافتم! برای من که پس از ماه‌ها زندگی در کتاب‌های «هاروکی موراکامی» که عاشقانه او را ستایش می‌کنم، به یک‌باره قدم به دنیای او می‌گذاشتم. شاید در ابتدا سخت بود که فکر کنم خو گرفتن با قلم او به شیرینی عسل می‌ماند، اما خواندن تنها چند صفحه کافی بود که به خود بگویم:
خود خود لعنیشهههه، همونی که دنبالش بودی :)
هر نویسنده سبک خود را دارد، اما اگر بخواهم مارکز را با همین یک کتابی که از او خوانده‌ام وصف کنم می‌گویم:
او یک قصه‌گوی مادرزاد است که در این کتاب با پس و پیش کردن زمان، استفاده از المان‌هایی که از مصادیق سبک رئالیسم جادویی‌ست(المان‌هایی که ریشه در فرهنگی که او در آن بزرگ شده و می‌زیست) و همچنین استفاده‌ی طنزی شیرین و دلبرانه که مختص به فرهنگ امریکای لاتین بود، در میان انبوهی از داستان‌های این چند نسل به گونه‌ای پرداخت که زین‌پس تا اطلاع ثانوی از کتاب او به عنوان دومین رمان برتری که خوانده‌ام یاد کنم.

گفتار اندر ستایش مترجم
بنده‌ی حقیر خواندن کتاب را با ترجمه‌ی آقای «کاوه میرعباسی» آغاز کردم. از همان ابتدا سنگینی متن و روان نبودن جملات مخصوصا جملات بلند را کامل واضح احساس می‌کردم. پیشتر از طریق یکی از اشخاصی که در پایین در ستایش او نیز خواهم نوشت، در مورد کیفیت ترجمه‌های موجود خوانده بودم اما شوربختانه قسمت این بود که من این کتاب را با ترجمه‌ی این مترجم هدیه بگیرم. وقتی جملاتی که برایم سنگین بود را با ترجمه‌ای که از استاد «بهمن فرزانه» که به من معرفی شده بود مورد مقایسه قرار دادم، سریعا اقدام به کنار گذاشتن کتاب و آغاز مجدد مطالعه با ترجمه‌ی آقای بهمن فرزانه نمودم که متنی روان، شیرین و بی‌نظیر به خواننده‌ها هدیه نموده است. در انتهای این گفتار به یک مورد مقایسه از ترجمه‌ی دو مترجم فوق اشاره می‌نمایم:
کاوه میرعباسی: "در کارگاه خواهرانش دنبالش گشت، پشت سایبان‌های پنجره‌های خانه‌شان، در دفتر کار پدرش، اما فقط در تصویری او را یافت که تنهایی ترسناک شخص خودش را می‌انباشت."
بهمن فرزانه: "به دنبالِ او به خیاط‌خانه‌ی خواهرانش رفت و پشت پرده‌های خانه‌اش و در دفتر پدرش او را جستجو کرد ولی فقط تصویر او را در تنهایی وحشتناک خود یافت."

گفتار اندر ستایش دوستان
شایسته است از سه دوست عزیز و گرامی که باعث شدند این کتاب را از صف انتظار بیرون بکشم و هفت شبانه‌روز در خواب و بیداری در شهر ماکوندو زندگی‌کنم صمیمانه تشکر و قدردانی نمایم: اول از کاربر «هدیص» که با ویدئویی که اندر معرفی این رمان ساخت، در اینستاگرام آپلود نمود و بنده با تماشای آن علاقه‌مند به خواندنِ آن شدم، دوم از دوست عزیزم «سنا» بابت پیشنهاد کتاب و سوم از کاربر «زهرا» که با آپلود یک مصاحبه از نویسنده تلنگری مجدد به من زد صمیمانه تشکر می‌کنم، چون اگر معرفی، تعریف و تحریک آنان نبود شاید حالا حالاها نوبت به خواندن این رمان نمی‌‌رسید. ضمنا این سه عزیز در اینستاگرام بلاگر حوزه‌ی کتاب هستند و لینک پروفایل آنان را در اینجا جهت معرفی برایتان قرار می‌دهم:
https://instagram.com/hathis1
https://instagram.com/private_library
https://instagram.com/sanabooklover

گفتار اندر عشق‌بازیِ من با این کتاب
از روح گابوی عزیزم رخصت می‌طلبم و با وام گرفتن از تکنیک پس و پیش کردنِ زمانش، چند خطی را به یادگار سیاه می‌کنم:
امشب(یازدهم فروردین یک‌هزار و چهارصد)، در عالم خیال به شبی بارانی در آینده سفر می‌کنم. در حالی‌که کنار شومینه گرم می‌شوم و از پنجره به قطرات باران تماشا می‌کنم، از دخترم می‌خواهم دو فنجان قهوه حاضر کند. پس از این‌که ستاره با دو فنجان قهوه به سویم آمده و کنارم می‌نشیند، در حالی‌که به بخاری که از فنجان‌ها برمی‌خیزد خیره شده‌ام، سال‌ها سال قبل را بخاطر می‌آورم، چهارم فروردین یک‌هزار و چهارصد را... روزی‌که بی‌اختیار از دردهایی که کشیده‌ام اشک می‌ریختم و برای رهایی از آن اشک‌ها، خواندن این رمان را آغاز کردم. بلند می‌شوم و به سوی قفسه‌ی کتاب‌خانه‌ام می‌روم. صدسال‌ تنهایی را به همراه یک ماهی‌کوچولوی طلایی درست مثل همانی که سرهنگ آئورلیانو بوئندیا از آن می‌ساخت را که با زنجیرش روی کتاب‌ آویزان بود را برداشته و به ستاره هدیه می‌دهم...
حال که این چند خط را می‌نویسم ناخواسته از دو بابت اشک می‌ریزم:
اول اینکه نمی‌دانم آن‌روز را خواهم دید یا نه، و دوم اینکه واکنش دخترم نسبت به این هدیه و به خصوص پس از خواندن این کتاب چه خواهد بود؟ آیا او هم عاشقش خواهد شد؟

گفتار اندر معرفی هفت نسل داستان
در ابتدا عرض می‌کنم که بنده شجره‌نامه‌ی گرافیکی این خانواده را در انتهای ریویو قرار داده‌ام، اما به دلیل تکرار نام‌ها که در هر نسل رخ می‌دهد در پایین هر نسل را در چند خط تشریح خواهم نمود.

نسل اول این خانواده با ازدواج «خوزه آرکادیو بوئندیا» با «اورسولا ایگواران» آغاز می‌گردد.

نسل دوم خانواده طبیعتا حاصل عشق‌ بازی‌های نسل اول رمان دو پسر به نام‌های «خوزه آرکادیو» و «آئورلیانو بوئندیا» و یک دختر به نام «آمارانتا» است.
خوزه آرکادیو پسری‌ست که گویی خلق شده تا میراث‌دار پدرش در اکتشافات باشد، و آئورلیانو که بعدها تبدیل به یک آزادی‌خواه می‌شود و او را در کتاب با نام «سرهنگ آئورلیانو بوئندیا» می‌شناسیم، او در سی و دو جنگ علیه محافظه‌کاران شرکت می‌کند و بدون استثنا در تمام آنان شکست می‌خورد و نهایتا با نوشیدن جام زهر تن به صلح می‌دهد. سرهنگ در انزوا به ساختن «ماهی‌های کوچولی طلایی» می‌پردازد که این ماهی‌ها وقتی هر شب کتاب را کنار می‌گذاشتم و چشمانم را می‌بستم مثل یک جسم درخشنده در سیاهی چشمانم روشنایی همچون ماه داشت.

نسل سوم خانواده، نتیجه‌ی عشق‌بازی‌های خوزه‌ آرکادیو با فاحشه‌ای به نام «پیلار ترنرا» پسری‌ به نام «آرکادیو» می‌شود و نتیجه‌ی عشق‌بازی‌های آئورلیانو(برادرش) با همان فاحشه پسری به نام «آئورلیانو خوزه»، ضمنا سرهنگ آئورلیانو در دوران جنگ داخلی با خوابیدن با زن‌های مختلف صاحب هفده پسر شد. نام کوچک تمام آنان توسط مادربزرگشان، به نام کوچک پدرشان یعنی «آئورلیانو» و نام فامیلشان نام فامیل مادرشان گذاشته شد که شرح آنان را در کتاب کامل خواهیم خواند.
ضمنا آمارانتا که در حسادت، کینه و نفرتش نسبت «ربکا» غرق می‌شود تا آخر عمر ازدواج نمی‌کند و فقط شرحی از زندگی او و تقابل‌ها و ماجراهای توطئه‌چینی‌هایش می‌خوانیم، بنابراین نقشی در آفرینش نسل سوم نداشت.

نسل چهارم داستان، نتیجه‌ی عشق‌بازی‌های آرکادیو با دختری به نام «سانتا سوفیا دِلا پیداد» است، یک دختر به نام «رمدیوس خوشگله» که در زیبایی بی‌همتا بود و دو پسر به نام‌های «خوزه آرکادیوی دوم» و «آئورلیانوی دوم».

نسل پنجم داستان نتیجه‌ی ازدواج آئورلیانوی دوم با دختری از آن‌سوی دیگر دنیا به نام «فرناندا دل کارپیو» است، یک پسر به نام «خوزه آرکادیو» و دو دختر به نام‌های «رناتا رمدیوس» و «آمارانتا اورسولا».

نسل ششم داستان نتیجه‌ی عشق‌بازی‌های آمارانتا اورسولا با مردی مکانیک به نام «مائوریسیو بابیلونیا» است، یک پسر که نامش را «آئورلیانو بابیلونیا» می‌گذارند.

و در آخر نسل هفتم و آخر کتاب حاصل عشق‌بازی‌های آئورلیانو بابیلونیا با خاله‌ی خود یعنی آمارانتا اورسولا است، پسری که نامش را آئورلیانو می‌گذارند.

گفتار اندر داستان کتاب
صدسال تنهایی، یک شاهکار واقعی‌ و در تعریفی کوتاه عبارتست از زندگی هفت نسل از خانواده‌ی «بوئندیا» در شهری خیالی به نام ماکوندو.
زندگی که همانند تمام زندگی‌ها در برگیرنده‌ی ماجراها و اتفاقات زیادی در خوشی‌ها و ناخوشی‌هاست، در بی‌پولی‌ها و دارایی‌ها، در قهر و آشتی، در مهر و کینه، در جنگ و صلح و ... .
من به هیچ‌وجه به محتوای داستان ورود نمی‌کنم و از آنجایی که همانند تمام شاهکارها به اندازه‌ی کافی در موردش به نقد و ستایش نوشته‌اند، تنها به بیان برخی موارد می‌پردازم که خود با خواندن آن تجربه کردم و از آن لذت بردم.
اغراق نکرده‌ام اگر این کتاب را با آش‌رشته‌ی مادربزرگم مقایسه کنم، مقایسه از این جهت که از هر قلم از جزئیات به قدر کافی استفاده شد و انقدر به جزئیات به خوبی پرداخته شد که نتیجه‌ی نهایی چیزی جز لذتی بی‌نظیر نصیبم نکرد.
مارکز در بیان جزئیات آن‌قدر ماهر بود و که وقتی ماهی‌کوچولوهای طلایی دست‌ساز سرهنگ‌ ‌آئورلیانو را وصف کرد، با چشمان بسته آن ماهی‌ها را می‌دیدم و عاشقش شدم. خلاصه بگویم تا سرتان را درد نیاورم: طوری ماکوندو را وصف کرد که نه تنها این هفت روز در آنجا زندگی کردم بلکه حالا هم که کتاب تمام شده خود را آنجا در ویرانه‌ی بجا مانده تک و تنها حس می‌کنم.
مارکز به شکلی عشق را توصیف کرد که نشان داد قطعا یک عاشق بوده و عاشقانه زندگی کرده.
مارکز زندگی، خانواده و جنگ را به خوبی می‌شناخت وگرنه نمی‌توانست چنین شاهکاری به جا بگذارد.
مارکز در بیان طنز نیز ماهرانه و صدالبته خلاقانه عمل کرد. به طور کل طنز در فرهنگ‌های مختلف معنی خاص خود را دارد و حداقل برای من آشنایی با این طنزهای دلبرانه که مختص فرهنگ‌ها و ملل مختلف است شیرین است. همانطوری که از طنزهای نهفته‌ی انگلیسی‌ها در رمان جز از کل و روس‌ها در برادران کارامازوف خواندم و لذت بردم اینجا هم با طنزهای امریکای لاتین آشنا شدم.
اگر از قدرت مارکز در بیان جزئیات به کوتاه‌ترین شکل ممکن، طنازی‌های قلم او و فهم و درک او از زندگی بگذرم، می‌رسم به یک سبک خاص او که قطعا سبکی شخصی‌سازی شده و منحصر به فرد اوست: آن‌هم تکنیک پس و پیش کردن زمان است.
خواننده‌ای که بدون آشنایی قبلی به سراغ این رمان آمده باشد شاید با این تکنیک مارکز کمی گیج شود که گاهی جمله ممکن است مثلا در زمان حال آغاز گردد و با زمان گذشته یا آینده خاتمه یابد.
برای من که قبل از خواندن این کتاب با معرفی این رمان در کلیپی که «هدیص» ساخته بود، با این تکنیک جذاب آشنا شده بودم کمی عجیب بود، اما حال که کتاب را خوانده‌ام با قاطعیت می‌گویم یا مارکز نباید به این شکل گذشته، حال و آینده را با هم وصل و پینه می‌کرد و یا باید رمانش را در چند جلد شاید بالای یک‌هزار صفحه می‌نوشت اما با این تکنیک خلاقانه او به زیباترین، جذاب‌ترین و کوتاه‌ترین شکل ممکن سر و ته داستان را بست.
این رمان برای من صرفا یک رمان معمولی نبود. بخش‌هایی از این رمان همانند جنگ داخلی منجر به کنجکاوی من گردید، تا در موردش بیشتر بخوانم که بدانم در نقاط مختلف کره‌ی زمین نتیجه‌ی این جنگ‌ها چه بوده و به کجا ختم شده است، و یا با خواندن این رمان ترس من از مرگ حقیقتا بیشتر از قبل شد و این اصلا دست خودم نیست و فکر کنم باید تحقیق کنم و کتاب‌هایی در این مورد بخوانم.

گفتار اندر محتوای کتاب
از نظرِ من با فرض بر اینکه «مرگ جزئی از زندگی‌ست و نه نقطه‌ی تقابل آن» این کتاب به واقع خود زندگی بود و چیزی از یک زندگی کامل کم نداشت.
تقابل تنهایی با خانواده، عشق با نفرت، فقر با ثروت، جنگ با صلح، قحطی با فراوانی. به راستی ما زندگی را فراتر از این‌ها می‌شناسیم؟
در مورد تنهایی چیزی نمی‌نویسم چون فکر نمی‌کنم شخصی در دنیا آن را تجربه نکرده باشد، می‌رسم به خوانواده و می‌پرسم کدام خانواده‌ای بدون مادر آغاز شده؟ اورسولا به واقع تعریف یک زن کامل بود و زن بودنش مختص داشتن آلت تناسلی زنانه جهت فرزندآوری نبود بلکه او ستون خانه بود...
هم در زمانی‌که خوزه‌ آرکادیو کمر همت به نابودی می‌بست و او مانند یک منجی آبادکننده ظاهر می‌شد. چه زمانی‌که با شلاق به سراغ آرکادیو رفت تا او را از تصمیمش منصرف کند، چه زمانِ خوشی با خانه‌داری و کار کردن‌ها و پس‌اندازش، و چه زمانی‌که در انتظار برگشت پسرش سرهنگ آئورلیانو چشم انتظار شب‌ها را به سحر می‌رساند. مارکز از دید من نقش او را پررنگ‌تر از تمام شخصیت‌ها خلق و توصیف کرد.
در میان عشق‌هایی که در داستان خلق شد نفرت و کینه‌ی آمارانتا نسبت به ربکا، دوران زندگی سرهنگ آئورلیانو در جنگ در مقابل سال‌ها زندگی در انزوا در دوران صلح، دوران خوش‌گذرانی‌های شب و روز آئورلیانوی دوم در فراوانی مقابل قحطی و ویرانی‌های ناشی از باریدن چند‌ساله‌ی باران.
خب همه‌ی این تقابل‌ها در یک کتاب ۳۵۲صفحه‌ای به زیباترین شکل ممکن گنجانده شده است. آیا حقیقتا این نشان‌ دهنده‌ی هنر مارکز نیست؟!؟

گفتار اندر سانسور مطالب کتاب
متاسفانه بخش زیادی از مطالب فصل‌های دوم، سوم، چهارم، پنجم، هشتم، دهم، دوازدهم، سیزدهم و نوزدهم کتاب مورد سانسور و حذف گردیده است. با این حجم از سانسور بیراه نیست که اگر بگویم باعث نابودی این شاهکار گشته و منجر به گیج شدن و عدم درک کامل داستان توسط خواننده‌های کتاب‌های چاپ جدید می‌گردد. به همین منظور اولا به دوستانی که هنوز کتاب را خریداری نکرده‌اند پیشنهاد می‌کنم نسخه‌ی ۳۵۲صفحه‌ای آفست که نسخه‌ی کامل کتاب است را خریداری کنند، و یا فایل پی‌دی‌اف همین کتاب ۳۵۲صفحه‌ای را از انتهای این ریویو دانلود و مطالعه نمایند. دوما عزیزانی که نسخه‌ی جدید و سانسور شده‌ی کتاب را هم خریداری کرده‌اند، می‌توانند کتابچه‌ای که در انتهای این ریویو لینک‌ آن‌را قرار داده‌ام دانلود نمایند و به محتوای سانسور شده‌ی کتاب دسترسی داشته باشند تا چیزی از کتاب را از دست ندهند.

نقل‌قول نامه
"خوزه آرکادیو: هنوز هیچ کس‌مان اینجا نمرده. آدم تا وقتی یک مرده زیر خاک نداشته باشد، متعلق به جایی نیست."

"اورسولا: یک لحظه آشتی، بیش از یک عمر دوستی ارزش دارد."

سرهنگ آئورلیانو بوئندیا: انسان موقعی می‌میرد که بتواند بمیرد نه موقعی که باید بمیرد.

"اورسولا: بدبختی جدید، بدبختی قدیمی را از یاد می‌برد."

"اورسولا: آیا بهتر نیست که می‌رفتم و در قبر خود می‌خواببیدم و می‌گذاشتم رویم خاک بریزند؟
آن‌وقت بدون وحشت از خدا می‌پرسیدم که آیا واقعا خیال می‌کند مخلوقاتش از آهن درست شده‌اند که بتوانند اینهمه درد و بدبختی را تاب بیاورند؟"

"آئورلیانوی دوم: گاوها، از هم جدا شوید که زندگی خیلی کوتاه است."

"فاضل اسپانیولی: روی آثار هوراس برینید و در هر کجا که هستید، همیشه بخاطر داشته باشید که گذشته دروغی بیش نیست و خاطره بازگشتی ندارد و هر بهاری که می‌گذرد دیگر بر نمی‌گردد و حتی شدیدترین و دیوانه کننده‌ترین عشق‌ها نیز حقیقیتی ناپایدار هستند."

کارنامه
برای کتابی که حقیقتا حاصل یک عشق است، جای خود را در قلب من برای همیشه وا کرد و تبدیل به دومین رمان برتری که تا به امروز خوانده‌ام شد نمره‌ای را جز پنج ستاره لایق نمی‌بینم و بدون هیچ شک و تردیدی این نمره را برایش منظور می‌کنم.

دانلود نامه
فایل پی‌دی‌اف نسخه‌ی کامل کتاب(بدون سانسور) را تهیه و ضمن اصلاحات مجدد صفحات به همراه یک کتابچه از بخش‌های سانسور شده‌ی کتاب برای دوستانی که نسخه‌های چاپی و سانسور شده‌ی کتاب را تهیه کرده‌اند به همراه یک فایل شجره‌نامه‌ی تصویری آماده کرده‌ام و در صورت نیاز می‌توانید آن‌ها را از لینک‌های زیر دانلود نمایید:

فایل تصویری شجره نامه
https://t.me/reviewsbysoheil/181

فایل پی‌دی‌اف کتاب(نسخه‌ی کامل و بدون سانسور)
https://t.me/reviewsbysoheil/182

فایل بخش‌های سانسور شده از نسخه‌ی چاپی
https://t.me/reviewsbysoheil/183

تاریخ خوانش یازدهم فروردین‌ماه یک‌هزار و چهارصد

تاریخ آخرین بروزرسانی یکم اسفندماه یک‌هزار و چهارصد و یک

WARNINGS WARNINGS
I don't recommend this book if you feel uncomfortable with books that depict graphically

* Pedophilia/rape  A 9 year old girl forced to marry and later bear a child to a grown man

* Incest/child abuse  The Buendia family members are constantly falling in love with close cousins, half brothers, nephews. An older woman Amarantha makes out with her underage nephew
* Non sensical Violence  including the cruel death of a newborn, and that's the ending scene. This book leaves you feeling disturbed
*Prostitution
* Cheating
* Bestiality
* Women treated as objects sometimes by their own parents





If you like me grew up reading marvelous books like Harry Potter, Percy Jackson, Twilight, The Hunger games, which are all extremely strong in terms of characterization and character development and which are at times trashed by the same critics that praised this piece of cr%p, I doubt you'll enjoy this book because:

* No plot, everything is a messy mix of twisted, and I mean TWISTED, disturbing, cringe-inducing family anecdotes
*No character development.
* Poor character presentation. Other than I know that Amarantha is somehow fierce it's difficult to describe the rest of the characters personalities. What are their goals? What do they want? What do they fear? Who are they? What are their motivations?
* Poor worldbuilding. Am I supposed to know how Macondo, the setting of this book looks like? All I know is that Macondo founders were trying to reach the sea and they couldn't and were tired of travelling so I know there's no sea close to this town. The rules of this world don't seem to follow a logic, either. It's like Garcia Marques just smoke weed and added whatever he saw when he was under the effects of the weed to add magical elements here and there. I rarely notice worldbuilding issues in my reads because I have a strong imagination. Even books that don't describe the rules of their worlds or the setting properly don't turn me off, but since this book is universally praised as a "master piece" I was expecting more.
* No coherent timeline, Little to No dialogue
* Author breaking the rule of show don't tell 98% of the book




I should have tried to convince my professor to change this assigment. I should've told him that this kind of topics are potential PTSD triggers for me (which is 100% true, although usually books don't activate triggers for me, certain kind of music and smells are triggering for me) or that they are against my religious beliefs (that'd been a lie, but I wish I had lied) Maybe it wouldn't have worked and still I'd been stuck to read this horrible book, but these professors should be more responsible when assigining this kind of disturbing readings and forcing people to read them taking away our sacred right of DNF a book we don't enjoy .

I'm aware that the author won a Nobel Prize, but it seems to me that it was more like the academy thought it'd be rebellious and edgy to give an award to this author leaving other more talented authors out, therefore steering controversy. Sort of like they did when they gaveBob Dylan the Nobel Prize even if he's a songwriter and poet more than a book writer.

I don't even know who is supposed to enjoy this book. I think that some Hispanic readers might find something good in this book because it seems to me that the author at times was talking about Colombian/Hispanic political issues in a metaphoric way, but honestly there wasn't enough of that.

Also, the opening line of this book is supposedly matter of study in English literature courses around the world


'Many years later, as he faced the firing squad, Colonel Aureliano Buendía was to remember that distant afternoon when his father took him to discover ice.'


I can see why some readers might find that intriguing and get hooked from there, but I read a lot of books with great opening lines/paragraphs in commercial literature. Angefall by Susan EE, Divergent by Veronica Roth, Maze Runner by James Dashner have strong opening lines that get you hooked. I think every reader gets hooked by different opening lines, so why critics and scholars think this opening line is better than any is beyond me. However, I'll say that the ending scene was strong and extremely disturbing. It's a scene that will make you feel haunted and in search of a happy reading because  A newborn is eaten by ants. You're supposed to imagine the ants carrying only the carcass of what was moments before a lovely baby ... who was born with a pigtail O_O

I'm only writing this because I need to organize my ideas for my essay. I doubt that writing my honest opinion about this trash will earn me a good mark, so I'm trying to find an angle to write about. Maybe I can write about the role of women in Garcia's books. The other Garcia's book I read was Chronicle of a foretold death which was thankfully short and somehow realistic, but still 100% misogynist. An oudated view of women is common in this author's writings.
My recommendations if you are forced to read this author:

* Write notes for each time a new Buendia appears. There are at least a dozen characters sharing almost the exact name and that is confusing
* Don't expect character development, don't expect world building
* Don't expect brilliant dialogue, although you can expect beautiful monologues
* Expect a lot of info-dumping and exposition
* Expect a lot of magical elements, but not the kind of magic that makes you want to live in this world.
* Expect a lot of misogynism It's like the author comes from ancient times or the Taliban and his views on women are very outdated. As a demi-feminist some scenes were hard to stomach.
* Keep an enjoyable read at hand because sometimes you're tired of this world and you want to get out of it by reading something good.

Long story short, this book is way Overrated. Overrated doesn't cover it. I think the author, may he rest in peace, might have written it under the effects of the weed.




Best reviews I found on GR:
Martine's

Adam's

"Upset by two nostalgias facing each other like two mirrors, he lost his marvellous sense of unreality and he ended up recommending to all of them that they leave Macondo, that they forget everything he had taught them about the world and the human heart, that they shit on Horace, and that wherever they might be they always remember that the past was a lie, that memory has no return, that every spring gone by could never be recovered, and that the wildest and most tenacious love was an ephemeral truth in the end."

Uno de los mejores libros que se hayan escrito en latinoamerica

Comencé a leer este libro habiendo conocido otras obras de García Marquez y con la certeza de ser uno de los mejores libros jamás escritos, y por ser la obra nobel del autor colombiano. Anteriormente había aplazado la lectura debido a que me perdía entre los personajes de la familia Buendia y es que la forma en que está narrada se presta para perderse fácilmente, el autor no se detiene a explicar el sentido lógico de los acontecimientos y cuenta los 100 años de desarrollo de la novela como si la familia en si fuese el personaje principal, por ese motivo nos podemos fácilmente confundir entre tantos "José Arcadios" y "Aurelianos", sin embargo hay algunos personajes que sirven de estabilizador en la historia, tal es el Caso de Ursula y de Petra cotes que son quienes de vez en cuando dan señas de donde carajos en el tiempo nos encontramos.

Según lo entiendo el libro está estructurado en un compendio de cuentos cortos narrados sin escrúpulos uno tras de otro en torno al argumento principal, una terrible soledad que parece estar destinada en la estirpe de la familia en un ambiente donde los eventos mágicos y surrealistas ocurren cotidianamente, los personajes ven esto como algo corriente dentro de sus vidas.

Y es que, es inevitable sentirse identificado con la narrativa y el ambiente de Macondo, es Folklore latinoamericano en su máxima expresión, me sucedía que recordaba cuentos de mi niñez que se relacionaban con lo que estaba leyendo como la llegada del circo y sus gitanos, las leyendas acerca de tierras lejanas, la forma como ven a los muertos y adivinan el futuro, un realismo mágico que te enamora desde la primera pagina.

Lo malo: Te mareas, su contenido es muy denso, lees 100 paginas y parece que hubieses leído por lo menos 300, el hecho que el autor de tantas vueltas en torno a la familia, hace que sientas que estas dando vueltas en un mismo eje central, no hay ningún objetivo final que alcanzar, simplemente son cuentos y mas cuentos.

Rescato algunas citas que me gustaron:

Tan pronto como José Arcadio cerró la puerta del dormitorio, el estampido de un pistoletazo retumbó en la casa. Un hilo de sangre salió por debajo de la puerta, atravesó la sala, salió a la calle, siguió en un curso directo por los andenes desparejos, descendió escalinatas y subió pretiles, pasó de largo por la Calle de los Turcos, dobló una esquina a la derecha y otra a la izquierda, volteó en ángulo recto frente a la casa de los Buendía, pasó por debajo de la puerta cerrada, atravesó la sala de visitas pegado a las paredes para no manchar los tapices, siguió por la otra sala, eludió en una curva amplia la mesa del comedor, avanzó por el corredor de las begonias y pasó sin ser visto por debajo de la silla de Amaranta que daba una lección de aritmética a Aureliano José, y se metió por el granero y apareció en la cocina donde Úrsula se disponía a partir treinta y seis huevos para el pan. —¡Ave María Purísima! —gritó Úrsula

Taciturno, silencioso, insensible al nuevo soplo de vitalidad que estremecía la casa, el coronel Aureliano Buendía apenas si comprendió que el secreto de una buena vejez no es otra cosa que un pacto honrado con la soledad....

En cierta ocasión en que el padre Nicanor llevó al castaño un tablero y una caja de fichas para invitarlo a jugar a las damas, José Arcadio Buendía no aceptó, según dijo, porque nunca pudo entender el sentido de una contienda entre dos adversarios que estaban de acuerdo en los principios

Lectura indispensable, uno de esos libros de lectura obligatoria, una obra maestra que merece la pena darle su oportunidad y saber de ella.

"What is your favourite book, mum?"

How many times have my children asked me that, growing up with a mother who spends most of her time reading - to them, alone, for work, for pleasure - or looking for new books in bookstores wherever we happen to be.

"I can't answer that, there are so many books I love, and in different ways!"

"Just name one that comes to mind!"

And I said, without really knowing why, and without thinking:

"One Hundred Years Of Solitude!"

"Why?"

"Because..."

This novel taught me that chaos and order are two sides of the same medal - called family life. It taught me that sadness and love go hand in hand, and that life is easy and complicated at the same time. It taught me that many wishes actually come true, but never in the way we expect, and most often with a catch. It taught me that sun and rain follow each other, even though we might have to wait for four years, eleven months and two days for rain to stop falling sometimes. It taught me that there are as many recipes for love as there are lovers in the world, and that human beings are lazy and energetic, good and bad, young and old, ugly and beautiful, honest and dishonest, happy and sad, all at the same time, - together and lonely.

It taught me that we are forever longing for what we do not have, until we get what we long for. Then we start longing for what we lost when our dreams came true.

This novel opened up the world of absurdities to me, and dragged me in like no other. In each member of the Buendía family, I recognise some relation, or myself, or both. Macondo is the world in miniature, and wherever I go, it follows me like a shadow. It is not rich, peaceful, or beautiful. It is just Macondo. No more, no less.

My favourite book? I don't know. There are so many. But I don't think any other could claim to be more loved than this one.