حين تفكر بقراءة هذه الرواية يجب أن تضع نصب عينيك أنك لا تقرأ عملا اعتياديا يستلزم جهدا مشابها
عليك أن تترك كل حواسك مع الكتاب
المترجم علماني كان متفهما جدا لطبيعة القارىء العربي وربما صعوبة التواصل مع أسماء بهذا الكم وأجيال بهذا العدد فما كان منه إلا أن وضع خارطة للأجيال الستة التي مروا على قرية ماكوندو من أسرة خوسيه أركاديو بوينديا تسهيلا وحتى لا يقع القارىء في لبس الأسماء وهذا يحسب لعلماني كمترجم له باع في الترجمة بلغة سلسة أصبح يتهافت عليها الجميع

الرواية من الروايات العظيمة والتي تقدم دروسا في فن كتابة الرواية السحرية الخالدة أنها لا يمكن أن تكون سوى ملحمة هذه الرواية هي الرواية التي حصل ماركيز بعدها على نوبل وهي الرواية التي ظلت لسنوات عديدة من أكثر الكتب مبيعا في القارة اللاتينية
كتب ماركيز قصة قرية أسرة بوينديا لأجيال عديدة منذ الجهد الذي بذل في بناء قرية ماكوندو
وحتى آخر فرد في سلالتها تلك القرية التي اختير مكانها بعد صعوبات عدة القرية الهادئة التي تنعم بالسلام وحتى توافد الناس عليها وكل مراحل التطور التي مرت بها القرية كانت مرتبطة بألأسرة الآنفة الذكر لم يكن ماركيز مجرد كاتب يعتني بتفاصيل الحدث ولكن في كثير من الأحيان كنتُ أخاله مصور يصور الحالة وويهتم بالكادر ويرتب تكوين الصورة كأجمل ما تكون ثم يطلقها لكي تقع عليها العيون المتشبثة لكل حرف فيها كان من الطريف جدا والمأساوي أيضا ما ذكره ماركيز حول هذه الرواية أنه لم يكن يملك أجر البريد لإرسالها إلى الناشر
يقول: «أرسلتُ مخطوطة «مائة عام من العزلة»، إلى فرانثيسكو بوروا في دار نشر سورامريكا في بوينس آيرس، وعند وزن الطرد طلب موظف البريد أن ندفع 72 بيسوس، ولم نملك غير 53 بيسوس، فقمنا بفصل المخطوط إلى قسمين متساويين، وأرسلنا قسماً منه، وبعد ذلك انتبهنا إلى أننا أرسلنا القسم الثاني من الرواية». وعلق ماركيز: «لحسن الحظ كان فرانثيسكو بوروا متلهفا لمعرفة القسم الأول من الرواية، فأعاد إلينا النقود، كي نرسل له القسم الأول».
تخيلوا لو لم يكن هذا الناشر مطلعا ومتفهما لضيع علينا قراءة هذه الرواية الخارقة!
لا أعرف ماذا أقول هنا الحقيقة ولكن هذه الرواية عالم خيالي لكنه ليس بعيد عن الواقع أنها واقعية جدا بكل شخوصها المجنونة وعثراتهم وتقلباتهم ماركيز يلجأ أحيانا إلى لعبة الخيال لكي يقضي على شخصية انتهى دورها مثل تلك التي طارت بجسدها وروحها إلى السماء أو لعلاج فكرة ما , كوجود الأطباء الغير مرئيين الذين كانت تتراسل معهم أورسولا وفريناندا , كما تذكرت وأنا أقرأ المشهد الأخير وظهور ذنب الخنزير المرتبط بالخطيئة بتلك القصة الكارتونية ماجد لعبة خشبية الذي كان حين يلجأ إلى الكذب يستطيل أنفه
يذكر أن ماركيز من الكتاب الذين تتقاطع فيه روايتهم وهذا شأن الكثير من الكتاب الكبار فهناك باموق وساباتو
وجدت تشابها في أحداث شركة الموز مع أحداث عاصفة الأوراق أول رواية كتبها ماركيز كذلك هناك روايات أخرى للأسف لم أطلع عليها ولكن هناك دائما رابط ما
وصفت إحدى الصديقات هذه الرواية بأنها العالم
وبعد قراءة الرواية قلت أيضا هذه الرواية هي العالم أنها أدق تشبيه ممكن أن يقال عن أحداثها
عالم متشابك متناقض بسيط ومعقد سعادة وألم موت وحياة
قصة المذبحة ومن قبلها حرب التصفية كلها إشارات سياسية واضحة كما كانت تلك الإشارات تومض عندما سأل أوريليانو صديقه عن سبب خوضه للحرب !

غرقت معهم في الطوفان وفي اكتشافات أورسولا وتوقفت عند هذه العبارة حين وجدت ما فقدته فرناندا
اكتشفت أن كل فرد في العائلة يكرر كل يوم دون وعي منه التنقلات نفسها والتصرفات نفسها
بل ويكررون تقريبا الكلمات نفسها في الموعد نفسه وعندما يخرجون عن هذا الروتين الدقيق فقط
يتعرضون للمجازفة بفقدان شيء ما !
وهذا حقيقي جدا
إننا نكرر ما نفعله كل يوم وعندما نخرج من روتيننا المعتاد نضيع !
أما عن تشبيهات ماركيز فالحقيقة أنه لم تمر علي تشبيهات بهذاالجمال والدقة وحسن التعبير ورقة الإحساس
حين يقول كان نحيلا وقورا حزينا كمسلم في أوربا
أو كان يمضي مع التيار بلا حب أو طموح كنجم تائه في مجموعة أورسولا الشمسية
هل قرأتم تشبيهات بهذا العمق !
وما يثير ضحكي جدا هو مجموعة الأطباء الغير المرئيين
لقد أبحر ماركيز في خيالاته السحرية في هذه الرواية إلى كل الإتجاهات تركني ألاحق خيالاته
ياه كم سأفتقد أجواء هذه الرواية سأفتقد جرعات الجنون المركزة داء الأرق الطوفان شجرة الكستناء الأطباء الغير المرئيين السمكات الذهبية حفلات العربدة والولائم الصاخبة حتى النمل والعث
لم أتمنى أن تنتهي تلك الأسرة ولا تلك النهاية ودار في رأسي كل خيالات ماركيز في القرية
وكل أرويليانو
وكل خوسي أركاديو
لقد رحلوا جميعا
ويجب أن أعود إلى الواقع أخيرا !

My experience with Gabriel García Márquez so far ( Love in the Time of Cholera  and One Hundred Years of Solitude) have not been my favorite reading experiences. I feel that I did enjoy One Hundred Years of Solitude more, but in general I do not think his writing is for me. However, this does not discredit in anyway the writing and story – and I can very easily see why some people like his writing and why it is considered a classic.

I am sure people want an explanation of why I cannot give Márquez and his books a glowing review. Mainly, I just think the subject matter and style are not for me. While I usually enjoy magical realism, the way that he tells his various stories only gets me truly invested 1/5 of the time. The rest of the time I tend to be either bored and/or confused. Often, I find myself revisiting sections to make sure I understood what I had just experienced. With that being said, I did find myself more invested and interested in this book over Cholera – is that because it is a better book or because I knew better what I was getting into? I am not sure.

This book is worth a try if you want an interesting atmospheric, genre-specific historical fiction story (I hope that description makes sense . . . it made sense to me in my mind!). Also, it is worth trying if you are “collecting the classics”. But, if you are looking for an exciting or riveting read, I think chances are low that you will find it here.

One Hundred Years of Solitude by Gabriel Garcia Marquez is a tremendous piece of literature. It's not an easy read. You're not going to turn its pages like you would the latest John Grisham novel, or The DaVinci Code. You have to read each page, soaking up every word, immersing yourself in the imagery. Mr. Marquez says that he tells the story as his grandmother used to tell stories to him: with a brick face. That's useful to remember while reading, because that is certainly the tone the book takes. If you can get through the first 50 pages, you will enjoy it. But those 50 are a doozy. It's hard to keep track of the characters, at times (mainly because they are all named Jose Arcadio or Aureliano), but a family tree at the beginning of my edition was helpful. The book follows the Buendia family, from the founding of fictional Macondo to a fitting and fulfilling conclusion. The family goes through wars, marriages, many births and deaths, as well as several technological advances and invasions by gypsies and banana companies (trust me, the banana company is important). You begin to realize, as matriarch Ursula does, that as time passes, time does not really pass for this family, but turns in a circle. And as the circle closes on Macondo and the Buendias, you realize that Mr. Marquez has taken you on a remarkable journey in his literature. Recommended, but be prepared for a hard read.

"Η μεγαλοπρεπη κ σκυθρωπή γερόντισσα που παρακολουθούσε την είσοδο καθισμένη σε μια ψαθινη κουνιστή πολυθρόνα, ενιωσε πως ο χρόνος γύριζε πίσω στις αρχικές του πηγές, όταν ανάμεσα στους πέντε νέους που έρχονταν, ανακάλυψε εναν κοκκαλιαρη χλωμό με μογγολικά μήλα, σημαδεμένο για πάντα
κι απ την αρχή του κόσμου με την βλογιά της μοναξιάς
-Αχ, αναστέναξε, Αουρελιάνο!"

------
Όλα τ αστερια του goodreads δεν ειναι αρκετά γι αυτο το αριστούργημα.
Σκεφτομουν σχεδον καθ ολη τη διάρκεια της ανάγνωσής του πως πιθανότατα αυτο εδω είναι το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου.
Και ειναι σιγουρα απο τα πιο πολυαγαπημένα. Ισως ΤΟ πιο αγαπημένο.
Ξέρω ανθρώπους που το διάβασαν 3 και 5 και 10 φορές, ανθρώπους, αναγνωστες που δεν εντάσσονται καν στην κατηγορία των βιβλιοφαγων, αλλά πώς να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά σ' ολα τα μαγικά που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου, απ τις τρελλες διηγησεις αυτου του μεγαλου παραμυθά Μάρκες, πώς να μη μείνεις άφωνος κ γοητευμένος απ' τη φαντασία, τη συγκίνηση, την παραφορά, την λατρεία;

Υπήρχαν στιγμές που το διαβαζα και χαμογελούσα χωρίς να έχει γραψει κατι αστείο.
Υπηρχαν στιγμές που μου ρχότανε να κλάψω χωρίς να συμβαίνει τίποτα λυπητερό,
με συγκινουσαν οι αποχρώσεις των λεξεων του, με παρέσυραν σαν βροχή κι ανεμοστροβιλοι οι συγκλονιστικές προτάσεις του, η συνταρακτική του αμεσότητα, ο μυθος που μπλέκει αμετάκλητα μεσα στην πραγματικότητα και ριζωνει και το πιστευεις βαθιά και θες να πιστεψεις στα θαύματα, γιατι ετσι ο κοσμος ειναι πιο ενδιαφέρων και πιο λυρικός και πιο γοητευτικός.
Θυμαμαι κατι ανάλογο ειχα πάθει και με τον Έρωτα στα χρόνια της χολέρας, δεν ξερω αν φταιει που εχουν περασει κανα δυο δεκαετιες, αλλά εχω μια αίσθηση ότι, τα 100 χρονια μοναξιά είναι ακόμη ανώτερο.

Δεν εχω να πω κάτι αλλο, βασικα εχω, πολλά, αλλα θα φλυαρήσω για την λατρεια μου προς τον Μάρκες και αυτο τον μαγικό τοπο της Λατινικής Αμερικης, οπου οι ανθρωποι ζουν περιπου εκατονσαρανταεξι χρονια, συνυπαρχουν με τους νεκρους τους, πετανε λιγο πιο πανω απο τη γη οταν χαιρονται, και αναλειφονται στους ουρανους, ψυχη τε και σωματι, οταν αποφασιζουν να εγκαταλειψουν τα εγκοσμια, και ολη η φυση συμπασχει. Με συνεπήρε.
Με πηρε απ το χέρι και με οδηγησε στο πυρετικό Μακοντο. Μ' επιασε απ τα μαλλιά και ανατριχιαζα.
Όποτε εκλεινα το βιβλιο ενιωθα σαν να βγαινω απο ονειρο.
Θεος, απλά.
Ένα δίκαιο Νόμπελ ❤


---------------

"Ήταν έτοιμος να πει τον πόνο του σ' οποιον θα έλυνε τους κομπους που βαραιναν το στηθος του, αλλα το μόνο που κατάφερε ήταν να ξεσπάσει σ' ενα αβίαστο, ζεστό κ ανακουφιστικό κλάμα στην αγκαλια της Πιλάρ Τερνέρα. Εκείνη τον άφησε να τελειώσει, ξυνοντας το κεφάλι του με τις ακρες των δαχτύλων της και, χωρίς να της έχει πει πως έκλαιγε απο ερωτα, εκείνη είχε αμέσως αναγνωρίσει το πιο αρχαιο κλάμα στην ιστορία του ανθρώπου. "

رواية عجيبة، سرد بلا هدف، لا حبكة واضحة، وشخصيات أصابتني بالربكة والصداع
دعك طبعًا من كم العلاقات الشاذة المثيرة للغثيان على طول الـ115 صفحة التي قرأتها
حسن، أفضّل أن أكون جاهلًا لا يتذوق الأدب الرفيع، على أن أكون منافقًا فأتظاهر بغير حقيقتي.. لم تعجبني ولن أعيدها يومًا
31.03.2019

Raz po spożyciu pewnej substancji przez 40 minut gapiłem się na mrowisko, a potem przez kolejne 15 na kolegę, który usiadł obok mnie i też zaczął się gapić na mrowisko.

Gdybym spożył tego z sześć razy więcej, to musiałbym wejść na poziom fazy, jaką miał Marquez, pisząc tę powieść. Niepowtarzalna rzecz.

A tu recenzja na YT:
https://www.youtube.com/watch?v=3utX9...

Years are passing by but time stands still – such is a perception of solitude… Such is a feeling created by One Hundred Years of Solitude novel…
A myth, legend, fable, allegory, chronicle, epopee, saga, fairytale – call it as you please but magical realism applied by Gabriel García Márquez to his narration encompasses all those.

Remedios the Beauty was proclaimed queen. Úrsula, who shuddered at the disquieting beauty of her great-granddaughter, could not prevent the choice. Until then she had succeeded in keeping her off the streets unless it was to go to mass with Amaranta, but she made her cover her face with a black shawl. The most impious men, those who would disguise themselves as priests to say sacrilegious masses in Catarino’s store, would go to church with an aim to see, if only for an instant, the face of Remedios the Beauty, whose legendary good looks were spoken of with alarming excitement throughout the swamp. It was a long time before they were able to do so, and it would have been better for them if they never had, because most of them never recovered their peaceful habits of sleep. The man who made it possible, a foreigner, lost his serenity forever, became involved in the sloughs of abjection and misery, and years later was cut to pieces by a train after he had fallen asleep on the tracks. From the moment he was seen in the church, wearing a green velvet suit and an embroidered vest, no one doubted that he came from far away, perhaps from some distant city outside of the country, attracted by the magical fascination of Remedios the Beauty. He was so handsome, so elegant and dignified, with such presence, that Pietro Crespi would have been a mere fop beside him, and many women whispered with spiteful smiles that he was the one who really should have worn the shawl. He did not speak to anyone in Macondo. He appeared at dawn on Sunday like a prince in a fairy tale, riding a horse with silver stirrups and a velvet blanket, and he left town after mass.

Tempus fugit…
“One generation passeth away, and another generation cometh: but the earth abideth for ever.
The sun also ariseth, and the sun goeth down, and hasteth to his place where he arose.
The wind goeth toward the south, and turneth about unto the north; it whirleth about continually, and the wind returneth again according to his circuits.” Ecclesiastes 1:4-6

n  روزی که قرار شود بَشری در کوپه درجه یک سفر کند و ادبیات در واگنِ کالا، دخلِ دنیا آمده است
صفحه 394n

n  یکمn
چه جای آن است که سخن از این رمان را، با تاکیدِ بر شهرتِ مارکز و آمارِ فروشِ "صد سال تنهایی" آغاز کنم؟!. مگر نَه اینست که فقره یِ تکرارِ مُکررات، نباید و نشاید که جایی در یک ریویویِ مطلوب داشته باشد. بگذارید از حس و حالم در دوران سکونتم در دهکده یِ صد سال تنهایی بگویم. این رُمان مرا پیر کرد، بدین صورت که ابتدا، یادم آورد که چقدر پیر شده ام، بَعدش تازه وقتی این را فهمیدم، واقعاََ پیرتَرهَم شدم. در این داستان صدساله، "زمان"، بازیچه ای مبهم می نماید. وسیله ای برای تکرارِ هزارباره یِ یک نام در چند کالبد و چندین نسلِ پیاپی، در جغرافیائی واحد و عجیب، و البته منزوی از دنیایِ اطراف، با مردمانی شدید در طغیان، تاریخی نحیف، خاطراتی باورناپذیر و خَمودگیِ پی در پیِ جان هایِ جوان که در روستایِ کوچکِ داستان-"ماکوندو"-، که خود جهانی ست بَس بزرگ، رُخ می دهد. "بوئندیا" هائی که شش نسلِ پی در پی، داستان بر مدارِ زیستِ جادویی آن ها می چرخد، همه می دانند وقتی روزگارِ صد ساله یِ شان، یکایک، همه را به شلاق "گُذرِ عمر" می نوازد، هیچکدامشان نمی تواند از این چاله یِ زمان بنُیاد به سلامت بِجَهد. گرچه چند نفرشان هم، به ظَنِ خویش، تحتِ پوششِ ابداع و ابتکار، داد و ستد، مهاجرت و مشارکت و حتی انقلاب و شورش، گام هائی بلندتر از زمان بَرمی دارد تا از ثانیه پیشین سبقت بگیرد، غافل از این اَند که، "ثانیه"، پیشین و پَسین ندارد، نشان به آن نشان که، ما داریم دور می زنیم، یعنی راستش را بخواهید، "زمان" دارد ما را دور می زند

n  دومn
صد سالِ پیش-کَمی پیش و پَس-، پدربزرگ و مادر بزرگِ مارکز نامی، درون ذهنشان آرزوییِ شهوانی-غریزی و البته با نتایجی 100ساله پروراندند. همین مارکز هم، صد سال بعد از آن روزِ کَذا، محصول این یکی شدنِ تَن+هایِ سابقاََ تَنها شد. بعد، همین مارکز، یادش آورد 100سالِ پیش نبوده و باید می بوده، خواست با جادویِ "ملکیادس" ادبیات، برود به صد سالِ بعد و چون بنایِ تنها سفر کردن داشت، در و پنجره بَر خود بست و "صد سال تنهایی" را نوشت تا در 100 سالِ بعد از اتمامِ رمان، آنانی که در یک و یا چند روز، به اندازه صد سالِ تمام، تنهایی کشیده اَند، از آن تنهاییِ استخوان سوز، به "صد سال تنهایی" یِ مارکز پناه برند

من در سطر سطرِ "صد سال تنهایی"، هر قَدمی و آنی، مارکز را دیدم که مشتاقانه آرزومندِ سبقت از زمانِ حال بود، پیشی گرفتنی رئال و جادویی!. از همین رو، مارکز در رمانَش، خواست تا که داستانی صد سال و یک ثانیه ای بگوید و آن یک ثانیه یِ آخری، مال خودش باشد، درکش کند، در خودِ آن یک ثانیه با علمِ به بودن در آن ثانیه، و با عشقِ بدانِ ثانیه زیست کند، غافل از ناممکن بودنِ سبقت از زمان!. نهایتاََ او سخت باخت، و البته مُعترف به باختَش
هم بود. اعتراف نامه اَش را که نامِ صد سال تنهایی به خود گرفت، بِسالِ 1353 و توسطِ جاویدنام "بهمن فرزانه"، به فارسی ترجمه شد. نیم قرن بعد، نوبتِ من رسید، رمان را خواندم و 100 سال تنها شدم. خواندنی که در فاصله یک تَک ثانیه و صد سالِ تمام اتفاق افتاد

: رمان صد سال تنهائی، در صفحه 407، در سطرَکی کوتاه، چنین خلاصه می شود
n  اولینِ آن ها را به درختی بستند و آخرینِ آن ها طعمه مورچگان می شودn

مارکز، آئینه یِ سخن گوئی است که شما را بهn  "یادآوریِ زمانِ از دست رفته"n نائل می گرداند اگر که مردِ رَه بوده و توشه ای بر دوش و کفشَکی آهنی بر پای داشته باشید، با او در مسیرِ رئالیسم جادوئی-این دیوانه ترین سبکِ رمان!-، دست در دستِ ذوقِ او پیش خواهید رفت. کافی ست 100سال را در 400صفحه تورق کنید. نپرسید چطور، چون می شود زمان را هم تورق کرد. آری!. مارکز بخوانید، هَمو که بعد از یادآوریِ زمانی که از دست مان رفته، می رِساندِمان به "جست و جویِ زمانِ از دست رفته". منطقش هم اینست که، هر گُم شده ای، ابتدا باید فقدان و نبودَش به یاد آورده شود، وَبعد آنگاه، می توانبه جست و جویِ این گُم شده رفت. اینی را که وصفش رفت، اوئی که شرحَش گفتم، یاد من آورد. جایِ شلاقِ گُذرِ زمان بر روحم را و مارکز را می گویم که دومی، اولی را یاد آورد. یادِ من یکی که آورده، شما را نمی دانم. یادم آورده که من خیلی پیر شده ام. زودتر از آن "دیرزمانی" که انتظارش را می کشیدم

n  سومn
راستی برایِ خودم -به درست یا غلط-، n  رئالیسم جادوییn را چنین تمثیل کردم
انگاری در رودخانه ای که دیگران در آن آبِ سهمگینِ چون سیل جاری را می بینند که بر بستری از سنگ و شن می تازد، با رئالیسمِ جادوئی، می توان بستری از پنبه نرم و نازکی دید، ابریشمی نوازشگر، که بادِ هوا مستانه و کودک وار بجایِ آبِ تازان، در آن می رقصد و پیش و پَس رفتنش هم در هاله ای از ابهام است. ابهامِی شبیه شنیدنِ این جمله معروف و غریب، n  من گُنگِ خواب دیده و عالَم همه کَرn

n  چهارمn
توصیه می کنم رمان را بی وقفه بخوانید. شجره نامه اول کتاب را همیشه کنار دست داشته باشید. در اواخر رمان، یک طلاقِ عاطفی میان این شاهکارو شما محتمل است، اگرکه چنین شد، از بهرِ حلِ فراق، روزی سه یا چهار صفحه، چشمانِ نازدارتان را مهمانِ ذوقِ مارکز کنید تا شاید وصالی مجدد حاصل گردد و این مسیرپیمائیِ فراموشی دوست با مارکزِ عزیز، در ذهن تان آبی پاشی شود. من کتاب را با ترجمه "بهمن فرزانه" خواندم. خیلی خوب بود. ترجمه "کاوه میر عباسی" از انتشاراتِ کتابسرای نیک را هم گرفته اَم، بخوانمش، حتماََ باز دستی بر سرو رویِ این ریویو می کِشَم. مقایسه ترجمه ها بماند برای صد سالِ دیگر. n  صد سالی که خیلی زودتر از زمانی که فکرش را می کنید، فرا می رسدn

I guarantee that 95% of you will hate this book, and at least 70% of you will hate it enough to not finish it, but I loved it. Guess I was just in the mood for it. Here's how it breaks down:

AMAZING THINGS: I can literally feel new wrinkles spreading across the surface of my brain when I read this guy. He's so wicked smart that there's no chance he's completely sane. His adjectives and descriptions are 100% PERFECT, and yet entirely nonsensical. After reading three chapters, it starts making sense... and that's when you realize you're probably crazy, too. And you are. We all are.

The magical realism style of the book is DELICIOUS. Sure, it's an epic tragedy following a long line of familial insanity, but that doesn't stop the people from eating dirt, coming back from the dead, spreading a plague of contagious insomnia, or enjoying a nice thunderstorm of yellow flowers. It's all presented in such a natural light that you think, "Of course. Of course he grows aquatic plants in his false teeth. Now why wouldn't he?"

This guy is the epitome of unique. Give me a single sentence, ANY SENTENCE the man has ever written, and I will recognize it. Nobody writes like him. (Also, his sentences average about 1,438 words each, so pretty much it's either him or Faulkner)

REASONS WHY MOST OF YOU WILL HATE THIS BOOK: I have to engage every ounce of my mental ability just to understand what the *@ is going on! Most people who read for relaxation and entertainment will want to send Marquez hate mail.

Also, there are approximately 20 main characters and about 4 names that they all share. I realize that's probably realistic in Hispanic cultures of the era, but SERIOUSLY, by the time you get to the sixth character named Aureliano, you'll have to draw yourself a diagram. Not even the classic Russians suffer from as much name-confusion as this guy.

On an uber-disturbing note, Marquez has once again (as he did in Love in the Time of Cholera) written a grown man having sex with a girl as young as 9... which is pretty much #1 on my list of "Things That Make You Go EWW!!!" He makes Lolita look like Polyanna on the virtue chart! (Note to authors: You give ONE of your characters a unique, but disgusting characteristic and it's good writing. Give it to more than one, and we start thinking we're reading your psychological profile, ya creep!)

If you feel like pushing your brain to its max, read it. The man did win the Nobel after all, it's amazing. But get ready to work harder to understand something than you ever have before in your life. And may God be with you.

FAVORITE QUOTES: (coincidentally also the shortest ones in the book)

She had the rare virtue of never existing completely except at the opportune moment.

He soon acquired the forlorn look that one sees in vegetarians.

Children inherit their parents' madness.

He really had been through death, but he had returned because he could not bear the solitude.

The air was so damp that fish could have come in through the doors and swum out the windows.

He was unable to bear in his soul the crushing weight of so much past.

It's enough for me to be sure that you and I exist at this moment.

A person doesn't die when he should but when he can.

After reading this book, I understood one thing: we don't need magic, because reality is magical.

We only need eyes to see it.

“There is always something left to love.”

The multi-generational story of the Buendía family, whose patriarch, José Arcadio Buendía, founded the town of Macondo, a fictitious town in the country of Colombia.

I have been hesitant about writing this review as I will never be able to do this book justice - it is simply that incredible. So, please bear with my fangirling and inability to put into words how truly magical, beautiful, breathtaking and heartbreaking One Hundred Years of Solitude is.

The movement of the story over one hundred years is mesmerising. New characters are constantly being introduced as the family expands, which can be overwhelming at times, but if you have a family tree and give the book the undivided attention it deserves, the pay off is worth it. This is not one to be picked up on a whim, you need to be in the mood to peel back the layers of the Buendía family.

And a multitude of layers there are! Crazy things are constantly happening - civil wars, uprisings, hauntings, a little familial incest... This is truly a book to reread and revisit many times, as there are such a vast amount of details and events that it is impossible to remember them all.

The writing itself is unbelievable. If I was one to highlight sections of books that I loved, this entire book would be bright pink (my fave highlighter shade)! This novel reminded me in many ways of East of Eden, another all-time favourite, in the sense that history constantly repeats itself - families are sometimes doomed to repeat the same mistakes over and over.

Yet I would not freely recommend it to everyone. You’ll either love it... or want to bang your head off a wall. I can’t predict which camp anyone would fall into, all I can say is give it a chance if it sounds like a book you’d enjoy!

Thanks for the amazing buddy read @cemetery.of.forgotten.books - I am now obsessed. 5 stars.

A fantastic story where reality meets fiction in seven generations of the Buendias family set in the Americas during a time of discovery and Spanish colonisation, the fight between liberalism and conservatism and the era of industrialisation. These amongst other dominant themes of love, survival, death, and solitude make for an epic novel.

The fictional story begins in Macondo, a village of twenty adobe houses, built on the bank of a river of clear water, a utopia that knows little of death and hardship. The fate of Macondo feels both doomed and predetermined from the outset as a small society tries to survive the external influences of a wider America. Through 100 years Mocondo changes and so does the members of the Buendias family with two great characters as head of the family Jose Arcadio and Ursula - well the matriarch. The custodian of the family's honour, for over 100 years, through civil war, political turbulence, and industrialisation. Eventually Macondo becomes exposed to the outside world and the government of newly independent Colombia.

Marquez tells this complex story of a multi generation family, who leave and return, love and despise, rise and fall, and whose characters evolve and grow throughout the book as the author unspools a knotty texture of 100 years of family. The plot development is superb but too many to summarise as the book weaves sub plots and themes continuously through this marathon of a story. The book also brings the real and surreal, with a hint of magic as Marquez draws the reader into the ordinary and extraordinary events and peoples lives in a way that keeps you captivated and immersed to the end.

So, what’s not to love about “One Hundred Years of Solitude” - The book sometimes feels long, and not an easy read which is made even more challenging because all the characters seem to go by the same few names. I sat with the family tree, abbreviated the names or provided alternatives to keep on top of seven generations. The ending of the book should be at the front and events don't happen in sequence.

Apart from that, I loved Marquez's literary classic and would highly recommend. It may have polarised opinion for a variety of reasons but for me, “One Hundred Years of Solitude” is a superb piece of literature and worthy to find itself in the 20th Century classic Hall of Fame and in the list of books everyone should read in their lifetime.

Some of my favourite quotes from the book

“The secret of a good old age is simply an honourable pact with solitude.”

“Then he made one last effort to search in his heart for the place where his affection had rotted away, and he could not find it.”

“There is always something left to love.”