چهار ستاره برای غرغرهای پیرمرد پست مدرن که از همه چیز شاکی هست و اینقدر در آزادیش فرورفته که نمیداند
به پشتوانه همان سیستم سرمایه داریست که میتواند همه چیز را نقد کند وحتی علیه همان سیستم بشورد و باز هم نمیداند که باید خدا را شکر کند
که منافع دنیای آزاد با شکایتهای همه طوره اش منافاتی ندارد و در سایه آنها که میخواهند بپرند و دنیا را تصاحب کنند
او هم میتواند هر چقدر که میخواهد بنالد و از همه شاکی باشد

Sheesh, I haven't read Vonnegut in forever. It's a wonderful trip down memory lane to reconnect with his writing. This is a short collection, basically full of his musings and thoughts (often relating to contemporary issues of the times, written mid-2000s, so lots of focus on Bush/Cheney regime. Most of these musings absolutely still applicable to current political state/policies imo). My goodness if Vonnegut had been around for this... well I doubt he would have been surprised, I'll tell you that much.

I enjoyed this because I deeply love and respect Vonnegut as a human being, many of my values and much of my philosophy matches up with his thinking. I could listen to him talk all day long on any subject. He does have a deep cynicism, about humanity, which in many ways I share, and yet also there lurks a deep love for his fellow humans coupled with just the teeniest flame of hope.

I love what he has to say about humor, because I feel I have relied on humor in my life just like he has. As a sort of defense mechanism to deal with all the bs, a way to counteract the absurd and the tragic and the suffering. Humor as a means of processing and transcending suffering... But he points out something that has always worried me, the possibility of humor losing its effectiveness as armor against the suffering. As he says, it seems to have been harder for him as he aged, experienced more loss, witnessed more of the folly of humanity. His humor defense mechanism sort of got worn down. I hope this doesn't happen to me. But I have a secret fear of the possibility. Ahhh, let's not worry, one way or the other I'm sure I'll find ways to keep on making terrible jokes.

In spite of what he says about his humor defense mechanism getting worn down he is still damn funny. He is a magician with words and humor and I love him. When it comes to the craft of humor, there is a lot to learn from Vonnegut, imo he was a master. I also think he is incredibly perceptive and right about many things, he has great ability to reduce things to what I consider their essence. The magic is that he can speak seriously about serious things but makes the tragedy of it all more palatable because of his humor, whimsy, playfulness. That's a neat trick.

If you want to really hurt your parents, and you don't have the nerve to be gay, the least you can do is go into the arts. I'm not kidding. The arts are not a way to make a living. They are a very human way of making life more bearable. Practicing an art, no matter how well or badly, is a way to make your soul grow, for heaven's sake. Sing in the shower. Dance to the radio. Tell stories. Write a poem to a friend, even a lousy poem. Do it as well as you possibly can. You will get an enormous reward. You will have created something.

Old man rants about politics, Vietnam, kids these days and it is an absolute delight!

آقای هپ گود، بفرمایید شما که فارغ التحصیل هاروارد هستید. چرا آدمی با امکانات شما چنین زندگی را در پیش می گیرد؟
خب معلوم است، به دلیل موعظه ی عیسی در بالای کوه، عالی جناب


نه قرض بده نه قرض بگیر. آخه مگه زندگی غیر از قرض دادن و قرض گرفتن های بی پایان، غیر از بده و بستان چیز دیگری ست؟


چقدر قشنگ است که آدم بلند شود و از خانه بزند بیرون و کاری انجام دهد. ما برای علافی به کره ی زمین آمده ایم. اگر کسی جز این گفت، چرت گفته است. {با اعمالمون اینو ثابت کردیم دیگه، خوب حق با کورتِ شاکیه


همیشه یک سر سیگار آتش است و سر دیگرش یک احمق {با این حرفش مخالفم آخه مث خودش عشق سیگارم ;)


دکتر ونه گات در جواب بابای پیر لق لقویش گفت: پدر، ما آمده ایم تا به هم کمک کنیم این چند صباح عمر را از سر بگذرانیم، حالا معنی اش هر چی که هست


اگر خدای ناکرده روزی من مُردم، این را روی سنگ قبرم بنویسید: تنها دلیل او برای اثبات وجود خداوند؛ موسیقی بود


اگر خدای ناکرده من مُردم، امیدوارم شما هم بگویید "کورت حالا آن بالا در بهشت است" . این جوک محبوب من است


من هم در مورد مسیح همان چیزی را می گویم که اومانیست ها می گویند: اگر چیزی که او گفته خوب باشد، که بیشتر گفته هایش هم مطلقا زیباست، پس چه توفیری می کند که او خدا هست یا نیست
اما اگر مسیح موعظه ی سر کوه را که پیام مروت و رحمت است ایراد نکرده بود، من اصلا خوش نداشتم آدمیزاد باشم. ترجیح می دادم مار زنگی باشم


ترسناک ترین شخصیت های جامعه ستیز یعنی پی پی* ها که واژه ای ست پزشکی برای آدم های باهوش و خوش برخوردی که فاقد وجدانند. ......... خیلی از این جامعه ستیزان بی مروت حالا در دولت فدرال برای ما مقامات بزرگی شده اند، انگار نه انگار که روانی اند{کدوم بدتره؟ جامعه ستیزان باهوش در دولت اونا یا جامعه ستیزان کند ذهن و نابخرد در دولت ما؟}


این آخر تمام اخبار خوش درباره ی همه چیز است. نظام ایمنی سیاره ی ما می خواهد شر آدم ها را کم کند- راهش هم یقینا همین است


چیزی که به زنده بودنم ارزش می بخشد، البته سوای موسیقی، قدیسانی ست که ملاقاتشان کرده ام و همه جا هم پیدا می شوند. منظورم از قدیس کسانی ست که در این جامعه ی فوق العاده ناشایست به طرز شایسته ای رفتار می کنند


همانطور که ویلیام شکسپیر خیلی وقت پیش گفته : شیطان هم برای رسیدن به مقاصدش به کتاب مقدس استناد می کند {یکی از زیباترین جملات این کتاب بود، چقدر هم که دانستن این جمله به درک بعضی مسائل کمک می کنه


خدا چی؟ جیل برمن می گوید: لابد خدا هم کفری می شد، چون دیگر دنیا را گند برداشته است {بخاطر گندی که دنیا و مافیهاشو برداشته نباید یقه ی خدا رو چسبید، مدتیه که خودم هم به این نتیجه رسیده بودم


جرج برنارد شاو در مورد این سیاره گفته: نمی دانم در کره ماه آدم هست یا نه، اما اگر باشد، لابد از کره ی زمین به عنوان دیوانه خانه شان استفاده می کنند. منظورش هم باکتری ها و فیل ها نبوده، منظورش ما آدم هاییم


برای سنگ قبر نوشتم : آرامگاه ابدی زمین نازنین- می توانستیم نجاتش بدهیم، اما خاک بر سر ما که این قدر تنبل و بی عار بودیم


من همیشه به نوه هایم می گویم: به من نگاه نکنید. من تازه به این جا رسیده ام {رابرت کاستون در توضیح این جمله گفته: او هرگز نمی کوشد که اظهارنظری قطعی، نتیجه ای نهایی و یا معمای پوچ زندگی را پیش روی ما بگذارد- توضیح خوبی بود


دلخوری عمده اش از آدم ها این بود که می گفت بیشتر مردم وقتی خوشحالند خودشان حالیشان نیست............ تروخدا وقتی شاد هستید، لطفا آن دم را دریابید و به هر شکلی که می توانید، با صدای بلند یا زیر لب یا توی دلتان بگویید : اگه این قشنگ نیست، پس چی قشنگه؟ {باز هم مدتها بود که خودم هم به این نتیجه رسیده بودم. عاشق ونه گاتم دیگه


پرسیدم: چه احساسی باید درمورد پیکاسو داشته باشم، سال؟
شش ثانیه گذشت و بعد گفت: خدا او را به زمین آورد تا نشان بدهد ثروتمند حقیقی یعنی چه


هیچ دلیلی ندارد که خیر نتواند بر شر پیروز شود فقط کافی ست ملائک هم تشکیلاتی بسازند هم ردیف آدم های شرور



بخشهایی از کتاب که دوستشون دارم اما انگار زیاد شدن. کل کتاب دوستداشتنی بود و نمیشه از بخش کوچکی ازش گذشت که این قضیه هم عجیب نیست آخه ناسلامتی داریم راجب کورت ونه گات حرف می زنیم، یکی از بهترین هامه

کتاب از انتشارات مروارید و ترجمه خوب زیبا گنجی و پریسا سلیمان زاده بود

-----------------
*p.p.

کتاب زیبایی بود و واقعا لذت بردم

"As long as there is a lower class. I am in it.
As long as there is a criminal element, I'm of it.
As long as there is a soul in prison, I am not free."
-- Eugene Debs, Quoted in Kurt Vonnegut, A Man Without a Country



We use humor to dull the pain. We use drugs too, but humor often costs less and last longer. I think one of the reasons I've been so drawn to Vonnegut the last couple weeks is our recent election. Vonnegut almost seems to be a Rosetta Stone for our times. He wrote this, his last book, in 2005. The subtitle of the book was A Memoir Of Life In George W Bush's America. It is both amazing and frightening to think that Dubya's America seems now, 11-years later, so tame and restrained compared to the circus that is slouching slowly towards DC.

Vonnegut, when I was young as impressionable made me unafraid to call myself a humanist (in my religious milieu a humanist is a dirty word... like socialist and feminist). His voice is often the voice I hear in response to news columns that are dumb, politicians that are corrupt, or corporations that seem unrepentant about their growing bottom line.

Like Mark Twain, Vonnegut appeals to the young and the sweaty masses while simultaneously ribbing them ever so gently. Hell, in that way Vonnegut and Twain were a bit like Jesus. I wonder what Vonnegut would think about that comparison? I wonder what Jesus would have thought? Perhaps, it is a bit early, but maybe a kid born in the last couple years will do for Vonnegut what Paul did for Jesus. Maybe in 200+ years there will be a Church where the Blues gets played and on certain Sundays people take turns reading from 'A Man Without a Country" and talking about the time when Vonnegut emerged "unstuck from time" from that tomb in Dresden.

F#%k and Amen.

از ونه گوت قبل از این «گالاپاگوس» را خوانده بودم.
Galápagos
ویژگی ونه گوت لحن طنز درد مندانه و در عین حال آرام و بی خیالانه ی اوست. به قول خود او در بخش اول همین کتاب مرد بی وطن:
«هر موضوعی موجب خنده می شود و به گمانم قربانیان آشوویتس هم باعث نوعی خنده ی بیمار گونه می شوند.»
این کتاب، مجموعه ای از مقاله های طنز ونه گوت است که در روزنامه ی این دیز تایمز به چاپ می رسیده. هر بخش با یک نقل قول روی یک تابلو آغاز می شود. نقل قول ها یا از شخصیت خیالی بوکونون است یا از خود ونه گوت. بعضی هایش به مقاله ها ربط دارد و بعضی هایش ندارد. مثل این ها:
- تکامل خیلی خلاق است. به همین دلیل ما زرافه دار شدیم
- تو هم عرب ها را ابله فرض می کنی؟ آن ها بودند که ارقام و اعشار را به ما ارزانی داشتند. ببین می توانی با اعداد رومی تقسیمی دور و دراز انجام دهی؟
هر مقاله، یک موضوع مشخص دارد. اما گاهی ونه گوت انگار که رشته ی سخن را گم کرده باشد، از هر دری حرفی می زند مقاله ی سوم که در مورد نمودار کشیدن برای آثار ادبی است خیلی زیباست و مقاله ی ششم هم که در مورد ماشین ستیزی است، مقاله ی خوبی ست.
با این که بعضی بخش های مقاله ها را نمی فهمیدم اما در بعضی جاها طنز جالب ونه گوت باعث می شد کارم از خنده بگذرد و به قهقهه های کوچک تبدیل شود.
یک نکته ی دیگر در مورد کتاب، مخالفت ونه گوت با جورج بوش و جنگ افروزی های اوست. این را نباید لزومن به حساب مخالفت او با نظام سرمایه داری آمریکا گذاشت. چه این که مایکل مور هم که از منتقدان تند بوش بود بعد از روی کار آمدن اوباما دیگر به رئیس جمهور جدید انتقادی وارد نکرد.
در کل این که ونه گوت در چنین سنی یعنی 70 سالگی چنین اثری خلق کرده است، جای تحسین بسیار دارد.

هنگامی که شک داری بزن بر طبل بی عاری

Kurt Vonnegut - the 'wise' uncle who tells stories that get you ready for life - one minute you are laughing...then BAM! - you are hit in the gut with philosophical punch. Great 'overview' of where we are at today. Really made me think of all the increasing polarization that is happening in politics all over the world - hauntingly timely.

کتاب رنجنامه ی(بقول مترجم وصیت نامه) ونه گاته
ونه گات 82 ساله به پشت سرش نگاه میکنه و جز ویرانی نمیبینه. شاکی از دست بشر، دولتها و زمانه س.
بنظرش حتی سیاره زمین هم از دست انسانها عاصی شده و سعی میکنه با تولید ایدز و انواع آنفولانزا و سل و غیره و غیره خودشو از شر اونا خلاص کنه... ولی چندخط پایینتر میگه که حتا از این هم نا امیده و واسه اینکار هم خیلی دیر شده
باعث وضع بشر خود مردمند، ما مقصریم برای هرجنایتی اتفاق افتاده و اتفاق خواهد افتاد، ما مقصریم که مردمها بدلایل مختلف میمیرند، ما مقصر جنگها و کشته شدن بی گناهانیم. دولتها نتیجه تصمیمهای ما هستن و این چیزی نیست که بشه ازش فرار کرد
ونه گات البته بیشترین انتقاد رو از امریکاییا و دولت امریکا میکنه که خودش رو صاحب زمین میدونه و از همه بیشتر داره به ویران شدنش کمک میکنه
زمین دیوانه خانه ی کلّ عالمه

"زمینِ خوب ـ میتوانستیم او را نجات دهیم، اما ما لعنتی ها بیش از حد مبتذل و تنبل بودیم"

که را بیشتر دوست داری، بگو ای مرد راز آلود؟
پدر، مادر، خواهر یا برادرت؟
نه پدری دارم، نه مادری، نه خواهر، نه برادری.
دوستانت؟
واژه ای به کار بردید که تا امروز برایم گنگ مانده.
وطنت؟
نمی دانم جغرافیایش کجاست.
زیبایی؟
الهه و نامیرا چه دوستش می داشتم.
زر؟
بیزارم آنگونه که شما از خدایان.
دلبسته چیستی آخر ای بیگانه ی غریب؟
ابرها..ابرهایی که می گذرند، آن بالا، آن بالا...
ابرهای شگفت انگیز
شارل بودلر