...
Show More
Dit is een boek van een Groot Auteur. Rushdie weet dat hij kan schrijven en goed ook. Hetzelfde zei ik al over 'Quichotte' vorig jaar. Dit boek is echter een pak ouder. Hij is volledig in controle van zijn verhaal, zijn zins- en paragraafconstructies en zijn woordkeuzes. Zijn zinnen zijn sierlijk, elegant, vol met tierlantijnen, omwegen en omfloersingen, nieuwe metaforen en ongeziene beelden en kleuren. Hij is uitbundig op allerlei manieren. Dit is geen boek voor mensen die houden van simpele zinnen met klare, duidelijke taal. Hij zet de lezer soms op het verkeerde spoor (bv al in het eerste hoofdstuk, waarbij de personages daarin beschreven slechts randfiguren zijn in het groter geheel). Hij komt tussenin als auteur zelf, doorbreekt de 'fourth wall', becommentarieert zijn eigen verhaal en gaat dan weer verder. Het leest als een satirisch sprookje enerzijds en anderzijds het fileren van een van de meest moeilijke emoties om te vatten: schaamte in al haar vormen en kleuren, van de intrapsychische dynamiek van een kind of volwassene, tot hoe het uitspeelt op supranationaal geopolitiek vlak. Altijd met de link naar agressie, enerzijds naar binnen toe, anderzijds naar buiten toe. Dat is een van de dingen die me uiteindelijk wat te eendimensioneel leek, schaamte kan ook nog anders uitspelen dan enkel in een form van agressie.
Het verhaal draait uiteindelijk om Iskander Harappa, isky voor de vrienden, en Raza Hyder. Twee hoofdpersonages die gebaseerd zijn op de opeenvolgende presidenten van Pakistan in de jaren '70, waarbij de laatste de generaal was die de eerste heeft verdreven en uiteindelijk heeft geëxecuteerd. Dat is een tweede kritiek die ik heb, namelijk dat Rushdie vooral eigenlijk het best is als hij zijn eigen fantasie de vrije loop laat en ons verrast met allerlei magische kronkels en gekke personages of situaties. Het voelt minder uitbundig en op dreef als hij zich meer lijkt te houden tot het beschrijven van hoe de verhoudingen en chronologische opeenvolgingen tussen Iskander en Raza waren.
Toch heeft het ervoor gezorgd dat ik op Wikipedia in de geschiedenis van Pakistan in de jaren '70 ben gedoken en meer ben te weten gekomen over een land waar ik eigenlijk nooit bij stil had gestaan.
Ik ben erg blij dat ik het boek gelezen heb, het lag al jaren stof te vergaren op mijn boekenplank. Enkele andere boeken van Rushdie staan nu ook op mijn leeslijst.
Het verhaal draait uiteindelijk om Iskander Harappa, isky voor de vrienden, en Raza Hyder. Twee hoofdpersonages die gebaseerd zijn op de opeenvolgende presidenten van Pakistan in de jaren '70, waarbij de laatste de generaal was die de eerste heeft verdreven en uiteindelijk heeft geëxecuteerd. Dat is een tweede kritiek die ik heb, namelijk dat Rushdie vooral eigenlijk het best is als hij zijn eigen fantasie de vrije loop laat en ons verrast met allerlei magische kronkels en gekke personages of situaties. Het voelt minder uitbundig en op dreef als hij zich meer lijkt te houden tot het beschrijven van hoe de verhoudingen en chronologische opeenvolgingen tussen Iskander en Raza waren.
Toch heeft het ervoor gezorgd dat ik op Wikipedia in de geschiedenis van Pakistan in de jaren '70 ben gedoken en meer ben te weten gekomen over een land waar ik eigenlijk nooit bij stil had gestaan.
Ik ben erg blij dat ik het boek gelezen heb, het lag al jaren stof te vergaren op mijn boekenplank. Enkele andere boeken van Rushdie staan nu ook op mijn leeslijst.