Shame - the masterpiece of a master storyteller. I have read some Rushdie in past and every book has been an eye opener. Though his form of writing is technically called - Magical Realism. For me it’s pure and simple magical mythical storytelling. The way he writes is how ancient history is called as mythology. He picks up historical situations whether India's partition in 'Midnight's children, Kashmir extremism in 'Shalimar - the Clown, or Pakistan's politics in 'Shame' and the characters turn into mythological creatures walking the earth and changing it with their hidden powers of information, manipulation, wills and whims. The state leaders are no less than mythological Devils with their evil desires. But there is no goodness in his books, all the characters are evil, there is no happy ending, there is no moral lesson, there is no hope or joy. Life goes on as a torturous grind.

Shame - is based on political state of Pakistan in 60-70s with Zulfikar Ali Bhutto and Zia-ul-Haq tug of war. The landlords, military power, Pakistan- Bangladesh Split, One unit policy, Baluchistan conflict, dictators and corrupt politicians, daughters as heirs, and everything which shaped history and Pakistan. He takes all these ingredients and weaves in that how 'SHAME' (Haya in Urdu) becomes the root cause of violence - insults, failures, rejections, lust, power, all roads led to Shame and this one road led to violence. The mass murders, backstabbing, killings, everything in the name of Shame. Shame is the most dangerous emotion, even more than fear and anger which too arise post Shame and lose of honor. And being shameless in a shameful society is nothing but an act of Shame.

To read more Book reviews and about books, do visit my blog Storywala

امتیاز کتاب که قطعاً 5 هستش، اما فعلاً چهار می‌دهم تا بعداً آن را در نسبت با کتاب‌های دیگرِ رشدی بسنجم.

1. بالاخره این رئالیسم جادویی چیه؟

فکر کنم بهترین راه برای پاسخ دادن به این سوال، برشمردن ویژگی‌های عمده‌ی رئالیسم جادویی باشد:

الف. نویسنده‌هایی که در رئالیسم جادویی قلم می‌زنند، در مناطق حاشیه‌ای جهان و کمتر توسعه‌یافته زندگی می‌کنند. چون هنوز کرم خِردگرايی به جان این مناطق نیفتاده است، مردم آن (نسبت به ساکنین جوامع مدرن)، تلقی دگرگونه‌ای از رئاليته و جهان واقعیت دارند (که این تلقی، خود را در داستان‌ها و باورهای عامه منطقه متبلور می‌سازد).
بنابراین این نویسنده نیز برای ساختن رئاليته‌ی شخصی خودش، از عناصر خیال‌انگیز (عناصری که از دلِ داستان‌های عامه، افسانه‌ها و خواب‌ها بیرون می‌آیند) در کنار منطق این جهانی بهره می‌برد.... البته باید توجه داشت که نویسنده با این عناصر خیال‌انگیز خودارضائی نمی‌کند و آن‌ها جنبه‌ی قوم‌پرستی و ناسیونالیستی و جتی تفننی برایش ندارند، بلکه رویکردی کاملاً مدرن نسبت به آن‌ها دارد.

ب. روایات تاریخی را عمدتاً جهان استعماری و در درجه‌ی بعدی، حاکمانِ اکنون به قدرت رسیده‌ی مناطق حاشیه‌ای (اکنون پسااستعماری) می‌نویسند.
اما نویسنده‌ای که در رئالیسم جادویی قلم می‌زند، نه تنها در درستیِ این روایتِ مسلط تاريخی تشکیک می‌کند، بلکه تلاش می‌نماید تا در رئاليته‌ی شخصی و ثانویه‌ی خود، روایتِ تاریخیِ ثانویه/شخصی/بومی‌تری خلق کند و حتی در این مسیر، از بازخلقِ جغرافیایی ثانویه و ديگرگون هم ابایی ندارد:

کشوری که این داستان در آن می‌گذرد پاکستان نیست، یا بهتر است گفته شود هم هست و هم نیست. داستان من، کشور خیالی من، بفهمی نفهمی با واقعیت تفاوت دارد. خودم فکر می‌کنم که فقط درباره‌ی پاکستان نمی‌نویسم. [ص30]

بنابراین روایت او، روایتی پسااستعماری است که تلاش می‌کند تا از طریق روایتِ ثانویه‌ی خود، روایتی آلترناتيو و به زعم خود، اصیل‌تر از روایتِ رسمیِ استعماری ارائه بدهد؛ روایتی با منطقی درونی مختص به خودش. اما راوی با بازیگوشی حتی در روایت خودش هم تشکیک می‌کند:

تکذیب یا تأیید این داستان احمقانه از من ساخته نیست. [ص12]

و دقیقاً در جایی که نویسنده امکانِ روایتی دگرگونه‌ای از تاریخ را ممکن ساخته است، با هوشمندی روایت و حتی نقش‌آفرینیِ آن را به زنان (این جنسِ عموماً مغفول مانده در تاریخ) می‌سپارد:

به نظر می‌رسد که زن‌ها به قصه چیره شده‌اند؛ از حاشیه‌ی داستان به مرکز آن یورش آورده‌اند و می‌خواهند که غصه‌ها و شادی‌های سرگذشت آن‌ها هم در داستان گنجانده شود، و مجبورم می‌کنند که رویدادهای قصه‌ی مردانه‌ام را تنها به صورت بازتابی در آینه‌ای زنانه ببینم. [ص 209]

2. هندوستان: جهان دو تکه شده.

خب، حالا ببینیم هندوستان در زمانه‌ای که رشدی روایتش می‌کند، چه شرایطی داشته است.
هر نویسنده‌ی هندی‌ای که بخواهد کمی به داستان خود عمق تاریخی بدهد، قطعاً به تاریخ مفصل و طولانی استعماری این کشور و سپس استقلال آن مفصلاً بپردازد؛ سلمان رشدی نیز به عنوان نویسنده‌ای پسااستعماری، در ابتدای داستانش توجه ویژه‌ای به این دوره از حیات هندوستان بزرگ دارد.
اما از آن مهم‌تر، سلمان رشدی در ادامه‌ی سیر منطقی داستانش، تأکید بسیار بسیار زیادتری بر تجزیه‌ی هندوستان بزرگ و پیدایش پاکستان دارد. و در واقع زخم بزرگ این واقعه، بر بسیاری از نمادگرایی‌ها و تصویرسازی‌های کتابش تأثیر گذاشته و آنها را بر همین دوگانگیِ تاریخی استوار کرده است؛ دوگانگی‌ای که به وضوح مي‌توان ردی آن را همچون یک زخم، در آثار نویسندگان هندوستانی و پاکستانی دنبال کرد.

رشدی در ادامه، داستان را کاملاً بر پاکستان و اتفاقات سیاسی-اجتماعی آن متمرکز می‌کند و چقدر خوب و بدون دست‌انداز، امرِ سیاست را با عناصر خیال‌انگیز در هم می‌آمیزد (کاری که آلنده در «خانه اشباح» از پسش بر نمی‌آید و نمی‌تواند تعادلی بین آن‌ها برقرار کند). و او سپس به جدایی بنگلادش می‌پردازد، و اینجاست که معنای نمادگرایی آن سه خواهرِ عزلت‌نشینِ ساکن در نیشابور سرانجام برای منِ مخاطب آشکار می‌شود.

چیزی که در روایت سلمان رشدی برایم جالب و شگفت‌انگیز بود، این بود که او به وضوح دارد به زندگی شخصی و سياسي رهبران سیاسی پاکستان (بوتو و ژنرال ضياءالحق) می‌پردازد، اما چنان سرگذشت آن‌ها را با خرده پیرنگ‌های عجیب و غریب و پر جزئیات و نیز با عناصر جادویی در هم می‌آمیزد، که واقعاً مخاطب جرات نمی‌داند که آن ها را تا کجا باید زاییده‌ی نویسنده بداند و از کجا به بعد واقعیت آغاز می‌گردد (البته اگر بتوان از «واقعیت» بعنوان چیزی متعین حرف زد).

3. فرزندِ شهرزاد:

سلمان رشدی علاوه بر اینکه با مهارت و کاملاً مهندسی شده، روایت پازل‌گونه‌ی خود را پیش می‌برد و قدرت داستانگويی شرقی خود را به رخ مخاطب می‌کشد، به شدت در شخصیت‌پردازی‌هایش موفق عمل می‌کند؛ در ابتدا هر شخصیتی که وارد داستان می‌شود، به وضوح به یک تيپ می‌ماند (که البته این اصلاً بد هم نيست)، اما آن‌ها را چنان در طول و عرضِ داستان به این طرف و آن طرف می‌بَرند و راوی چنان جزئیات شخصیت‌شان و انگیزه‌های اعمالشان را به تصویر می‌کشد، که آن‌ها دیگر به انسانی واقعی می‌مانند.
مثلاً روايات تاریخی، تصویر و کارنامه‌ای به وضوح کلیشه‌ای و تیپیکال از بوتو و ضياءالحق ترسیم می‌کنند؛ اما آن تصویری که رشدی از این دو ارائه می‌دهد، تصویری کاملاً انسانی‌تر (با همه‌ی پیچیدگی‌هایش) از شخصیت‌های تاریخی است

4. رشدی روشنفکر:

در کنار این‌ها، سلمان رشدی در قامت یک روشنفکر نیز ظاهر می‌شود؛ او همچون یک روانشناس اجتماعی و مورخ، هندوستان و پاکستان و ضمیر جمعی جامعه‌ی این دو را زیر ذره‌بینِ نافذ خود قرار می‌دهد و تلاش می‌کند تا هر کدام از وقایع سیاسی و اجتماعیِ شبه جزیره را از منظری انسانی تبارشناسی کند.
اوج کار او، پرداختنش به موضوع "شرم" در طول کتاب می‌باشد؛ مضمونی که اگرچه در ابتدای کتاب، به نظر چندان اهمیتی ندارد و چیزی اضافی‌ست، اما کم‌کم خود به شخصیتی اصلی در داستان تبدیل می‌شود، و به وضوح دلایل بسیاری از رفتارهای شخصیت‌های اصلی و حتی مردمان پاکستان را توضیح می‌دهد.
علاوه بر این، کتاب به مضامینی مانند طغیان و شورش (در ادامه همان مضمون شرم)، مهاجرت، عزلت نشینی، جنون، دوپارگی هویت و در حاشيه‌بودگی نیز پرداخته است.

5. من و رشدی، فرزندان شرق:

متأسفانه ما خوانندگان ایرانی تا درجه‌ی زیادی از يوروفيلی رنج می‌بریم و گاهاً حاضریم به نویسندگانی درجه و سه از اروپا پناه ببریم، اما گوشه چشمی هم به نویسندگان، روشنفکران و هنرمندان منطقه‌ی خودمان نیندازیم... و حتی خیلی از آن‌ها را نمی‌شناسیم. نویسندگانی که دقیقاً با همین زیست روزمره و شرایط سیاسی و فرهنگی ما سر و کله می‌زنند و راحت‌تر می‌توان فهميدشان/ ما را می‌فهمند.

پیش خودم می‌گویم که برای آخرین بار [دارم] درباره‌ی شرق می‌نویسم، درباره‌ی جایی که از چند سال پیش رفته رفته از آن جدا شده‌ام. اما هنوز من به این بخش از جهان وابسته‌ام، حتی اگر پیوندم شل و سفت باشد. [ص 29]

سلمان رشدی هم به وضوح مسائل سیاسی و فرهنگی و اقتصادی‌ای را مطرح می‌کند که آن زمان یا الان، کشور خودمان هم بدان مبتلا است (و بیان آن‌ها در درون مرزهای گوهربارمان، تابو و مشمول سانسور است، یا اینکه از چشمان نویسندگان ما به دور مانده‌اند).
علاوه بر این، رشدی در این کتاب همچون غولی پر ابهت ظاهر می‌شود تا همه‌ی خوانده‌ها و تجربیات و دانسته‌های ادبی منِ خواننده را به مبارزه بطلبد، و من را با قلمِ تند و داستانگوی خود، بُزکش تا انتهای کتاب با خود ببرد.

This is the second time I've tried to read this book, and 25 years after the first try, this was a succesful one. But still, after reading two books by Rushdie, I know he shall never be my favorite author. I admire his linguistic mastership and his ability to tell stories, but his abundant sarcasm and the exuberant magic realism just aren't my thing. Nevertheless, "Shame" was a better read than "Midnightchildren", because it is more homogeneous, more confined and a bit less phantasmagoric. On top of that the references to the history and politics of Pakistan were rather interesting.

His best novel. A masterful braid of fairy tale narrative, personal history, and global politics - each strand enhancing the others.

A wonderful book! I can see why so many people like Salman Rushdie. (I can also see why religious types may become offended.)

Mr. Rushdie has a wonderful style. He really makes you feel like you are in Pakistan. That women and men there are really like this. His descriptions of the machinations of government and the women behind the men is absorbing.

In many ways, he reminds me of the magical realism of Gabriel Garcia Marquez.

Can't wait to read my next Rushdie novel!

It is often said that “Cultures of Shame” are Eastern, and “Cultures of Guilt” are Western. This scandalous book tells about one of the Eastern cultures and a theocratic country called Pakistan. The author with full force used his raging imagination, the darkest humor and dark satire connecting and weaving it into the history of the “state-myth”, “state-bubble”. Why are we so afraid of the opinions of others? Why are we so ashamed of what we are not to blame? Why are we ashamed of naturalness? To blush with shame means to burn, boil and restrain the growing rage that will ever burn you up or burst out destroying all life. Exciting historical events and vivid characters are embodied in this fairy tale novel. "Hindu Polytheists” and "Muslim fanatics" mixed into a single plot, and the theocratic state of Pakistan is slowly slipping into chaos. Pulsating pages, the book reveals as a surgeon boil all the "sins" that are not alien to the followers of Sharia. This “ghost-novel” is an excellent mastery of the author, who slowly leads the reader by the hand into the world of madness and shame. Religious-Islamic fundamentalism, prohibitions, prosecutions, courts and curses to make the experience a heroine shame. She becomes the universal embodiment of shame. Bad parents, big ambitions, broken hearts, corrupt politicians, blood, war, cheap muscult - all this is a cocktail of shame! Enjoy reading!

“This was the time immediately before the famous moth-eaten partition that chopped up the old country and handed Al-Lah a few insect nibbled slices of it, some dusty western acres and jungly eastern swamps that the ungodly were happy to do without. Al-Lah's new country: two chunks of land a thousand miles apart. A country so improbable that it could almost exist.”

“Feelings were running so high that even going to the pictures had become a political act. The one-godly went to these cinemas and the washers of stone gods to those; movie fans had been partitioned already. The stone-godly ran the movie business and being vegetarians they made a very famous film about a lone, masked hero who roamed the Indo-Gangetic plain liberating herds of beef cattle, saving the sacred, horned, uddered beasts from slaughter. The stone-gang packed the cinemas where this movie was shown; one-godly rushed to see imported, non-vegetarian Westerns in which cows got massacred and the good guys feasted on steaks. Mobs attacked the cinemas of their enemies. It was a time for all types of craziness then.”

“The Maulana thought it was his right to begin the assault on the poor, fat, prematurely pubescent symbol of incarnate sin. He flung himself to his knees at Omar's feet; and ground his forehead ecstatically into the dirt by Omar's toes, calling out: 'O God! O scourging Lord! Bring down upon this human abomination Thy sizzling fountain of fire!' Bilal rushed up to the boy as the Maulana prostrated himself for the 17th time and the garland of shoes was hurled at Omar’s direction. Just then the Maulana straightened up to howl at God, and there was the fateful necklace, hanging around the Divine's neck.”

“We who have grown up on a diet of honour and shame can still grasp what must seem unthinkable to peoples living in the aftermath of the death of God and of Tragedy: that men will sacrifice their dearest love on the implacable altars of their pride. Between shame and shamelessness lies the axis upon which we turn; meteorological conditions at both these poles are the most extreme, ferocious type. Shamelessness, shame; the roots of violence.”

************

Salman Rushdie published ‘Shame’ in 1983, two years after his winning the Booker Prize for ‘Midnight’s Children’, for which this was also shortlisted. As good as his breakthrough novel was, ‘Shame’ is more readable, without the run-on sentences and idiosyncratic syntax. It is set inside a semi-fictionalized Pakistan, but not really much so since the story includes PM Bhutto, executed when General Zia seized power in 1977. The story begins in pre-Partition India as a grand-father dies. He has three daughters who have never left the mansion where they were born, and then throw a ball where British colonists are invited. One sister becomes pregnant but it is unclear which as they all show signs of expecting.

The city Q (Quetta), located near the Afghanistan border, is scandalized and the sisters retreat into the mansion never to set foot outside again. They name the baby Omar Khayyam, after the 11th century polymath, and he is sequestered in the home as well. Growing up he develops powers of hypnotism that he practices on the servants and he uses a telescope to view the world beyond the walls. A vast library provides him with self learning, until the age of twelve when the sisters agree to allow him to leave for school. They advise him to avoid anything that would incur the forbidden emotion of shame. His emotionally stunted childhood leads to actions and attitudes, violence and perversion, once he leaves home.

Seen as a bastard and halfbreed by the locals, who also bear grudges against the sisters, Omar is taunted and tormented by young and old alike. He is adopted by his teacher and falls in love with his classmate who is put in a position of shame by use of hypnosis. An astute student, he wins a scholarship to study in Karachi as the sisters conjure another offspring. After graduating as a doctor Omar becomes the son-in-law of General Hyder, a fictional portrayal of General Zia, future president of Pakistan, whose daughter becomes possessed by a demon. Future Prime Minister Harappa, a stand-in for PM Bhutto, is a wealthy playboy who studied in Britain. Their wives, Bilquis and Rani respectively, are related by marriage.

Omar is drinking buddies with Harappa and they carouse together in brothels and casinos. Interfamily conflicts and their personal slights put Hyder and Harappa at odds until revenge is taken and the stain of shame erased. Rushdie’s narrative power makes the story take on an almost mythical stature. Although the novel is mostly told in the third person there is also a mysterious narrator who interjects himself into the story, a fictionalized Rushdie who is from Bombay, spent time in Pakistan and moved to England. Rushdie was inspired by an honor killing of a girl by her father in London. He alternates between a fictitious and actual Pakistan. The story is both tragic and comic, a difficult balance to achieve.

کسی که به کشوری فاتح می شود، بايد همه ی ستم ها را يكجا و با هم انجام دهد، چون همزمانی آن ها موجب می
شود که کمتر به چشم بيايند و انزجارکمتری را برانگيزند.سلمان رشدی .

3,5/5

Neperskaityti nė vieno tokio žymaus rašytojo, kaip S. Rushdie, kūrinio – turi būti gėda. Susigėdęs, susiradau šio rašytojo romaną “Gėda”. Sutapimas? Ir taip, ir ne. Juk autorius įvardija savo kūrinį šiuolaikine pasaka, o su amžiumi vaikiškėjant, gal jau ir kai kuriems skaitytojams (įskaitant mane) laikas pereiti prie pasakų...

Vos pradėjęs skaityti, suvokiau, kad kažkada kažką panašaus esu skaitęs, bet tai tikrai ne vaikystės pasakos. Panaršęs atmintyje, prisiminiau – juk ne taip jau tolimais 1987 metais įsigijau (ir, be abejo, perskaičiau) iraniečio rašytojo I. Pezešk–Zodo romaną “Dėdulė Napaleonas”. Tas nuostabus, ilgam įsimenantis, subtilaus humoro kupinas rytietiškas stilius! Tiesa, pradėjus skaityti “Gėda”, iškart kiek nustebino, kad S. Rushdie savo veikėjams skiria gan žinomus vardus: Omaras Chajamas, Zaratustra, Reza Haidaras... Reikia priprasti ir prie to, kad romane realybė persipynusi su prasimanymais ir mistika. Kai kurie tyrinėtojai šiame romane įžvelgia postmodernizmo apraiškas; galbūt, galbūt... Pradėjęs skaityti knygą, pamaniau, kad tai romanas apie žmogų, išugdytą ir išaugusį nežinant, kas yra gėda. Apsirikau – tai knyga apie žmones, neturinčius gėdos.

Skaitant man nebuvo svarbu, kurioje Rytų šalyje vyksta veiksmas, bet perskaitęs supratau, kad autorius, minėdamas Pakistaną, demonstruoja drąsą, bet apie tai kiek vėliau. Nepasakyčiau, kad romanas įtraukia, pagauna, verčia skaityti ir užbaigti. Tai ne savaitgalio paskaitinėjimo knyga (geriems draugams, kurie mane supranta, galiu į ausį tyliai pašnibždėti: knyga snobams ir literatūros gurmanams). Kantrybės pareikalauja ne tik tai, kad retkarčiais reikia atsiversti knygos pradžią ir pasižiūrėti ten pateiktą veikėjų genealogiją, nes galima paklysti stengiantis suvokti, kas su kuo mylisi, kas autoriui pasivaidena, bet visumoje siužetas tikrai nėra sudėtingas ar varginantis. Gal kam nepatiks, kad jis mirčių pripildytas, bet čia jau skonio reikalas... Teks apsiprasti ir su tokiais sakiniais, kaip “Ir vėl buvau pritrenktas, kiek daug Pakistane šaunių vaikinų ir soduose augančių gerų manierų, kvepinančių orą.” Dorovingus skaitytojus gal kiek šokiruos romano leksika ir natūralizmas (pvz.: “Tegul mane iškruša, drauguži, visi žino, kad tuose kraštuose siautėja laukiniai, nes Haidaras nekaltus žmones kardavo už pautų”).

Skaitant dažną knygą būna, kad susidaro įspūdis, jog autorius labai vargo ją rašydamas; šį romaną (“Gėda”) rašant autoriui tikrai pakako įkvėpimo, jis ne išsikvėpė, ne laukė pabaigos, o kūrinį įveikė kaip sprinto distanciją. Kai kurie vertintojai pažymi, kad skaitytojui raibsta akys nuo nepažintos kultūros spalvingumo, fantasmagoriškų personažų, jų poelgių, jausmų, aplinkos ir pačio pasakotojo talento, su kuriuo nesusipažinti tikrai būtų buvę gėda. Beveik sutinku, nors man knygoje labiau patiko sarkastiška ironija, galybė negirdėtų posakių, metaforų, hiperbolių. Gal kam pasirodys keista, bet Rushdie romanas man priminė G. Grass’o kūrybą.

“Gėda” pirmą kartą buvo išleista 1983 metais, tad galima įžvelgti ir alegoriją į to meto Pakistane vykusius įvykius, tuo labiau, kad dabar žinome, koks drąsus savo kūryboje yra S. Rushdie, nors musulmonai degino jo knygas ir reikalavo mirties bausmės. Tad nieko nuostabaus, kad Pakistane romanas “Gėda” buvo uždraustas.

Nors autorius šioje knygoje rašo: “Sakau sau, kad tai bus atsisveikinimo romanas, mano paskutiniai žodžiai Rytams, iš kurių mane vis labiau išlaisvina prabėgę metai”, bet šis kūrinys kaip tik buvo starto aikštelė labiausiai žinomam S. Rushdie romanui “Šėtono eilės”.

Teisybės dėlei turėčiau pridurti, kad I. Pezešk–Zodo romanas “Dėdulė Napaleonas” man patiko labiau. Gal tai mano minusas, bet gal ir pliusas?.. Dingtelėjo ir tokia (gal net šventvagiška) mintis: o jei autorius būtų neminėjęs Pakistano, realių žmonių pavardžių, įvykių ir aktualijų, – tik parašęs šiuolaikinę pasaką, kaip pats įvardija, – ar knyga būtų gavusi Prancūzijos prestižinę premiją?
P.S. Šią apžvalgą skelbiau senokai Feisbuke. Nuomonė nepasikeitė.

Okuduğum diğer Rushdie romanları gibi Binbir Gece Masalları tadında rengarenk bir atlıkarınca, baharat kokuları ve uçuşan şifonlarla dönüyor. Siyasi saptamalar çok keskin, Pakistan'da yasaklandığına şaşmamak lazım. Fakat anlattıkları biraz da burada olanlara mı benziyor, hüzün verici.

Shame is wild, hilarious and set in Pakistan, where there is enough hate reserved for those within the borders to spare any for the neighbours. It revolves around the fractured relationship between a politician and an Army General, told from the view of a 'shameless' doctor who was born to three witches at once. Rushdie's narrative feels vengeful, but there's also a bit of a modern fairy tale to the book, seen in its caricatures and subtle monsters. Rushdie argues that it is shame that makes us angry, violent and desiring of power, but it’s a relief that he doesn’t deploy faith to prove it.

ರಶ್ದಿ ಅವರ ನಾನು ಓದಿದ ಮೂರನೇ ಪುಸ್ತಕ, ಪೆಕವಿಸ್ತನ ಎಂಬ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ತದ್ರೂಪಿ imaginative land, ಇಬ್ಬರು ಕುಟುಂಬಗಳ ಮಧ್ಯೆ ನಡೆಯುವ ದ್ವಂದ್ವ ಯುದ್ಧದ ಕಥೆ. ಒಬ್ಬರು ಯುದ್ಧದ ತಂತ್ರವನ್ನು ಆಚರಿಸುವರು ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ನಿಷ್ಕಟಕ ಪ್ರೇಮವನ್ನು ಗೌರವಿಸುವರು.

ಮೊದಲಾರ್ಧ ಸ್ವಲ್ಪ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸಾಗುವ ಕಥೆ ಕೊನೆಯ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ರೋಚಕ ಘಟ್ಟ ತಲುಪುತ್ತದೆ, ರಶ್ದಿ ರವರ ಬರಹ ಕಬ್ಬಿಣದ ಕಡಲೆ, ಸಾವಧಾನವಾಗಿ ಓದಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಬರಹದ ಮಜಾ ಸಿಗುತ್ತದೆ.