Un escrito a modo de ensayo-novela de reflexiones sobre el acto de vivir y morir y escribir y otros actos de la vida misma. Para mi gusto, como pega, la reiteración constante de algunos pasajes que tornan el texto muy pesado. Los apartados ensayísticos sobre el acto de escribir, eso sí, muy interesantes.

essa edição tem 4 textos diferentes. o principal, escrever, é um sólido 4 estrelas. os outros 3 são meio tanto faz. tipo, não são ruins, obviamente, é marguerite duras, mas eles ficam como um apêndice que se extende demais, achei que tirou força do texto principal.

dito isso, é muito bom ler uma escritora foda elaborando sobre o ato de escrever.
se eu tivesse essa capacidade, ia hackear todas as newsletters mixurucas sobre escrita e trocar por esse texto.

Margareth Duras is a long poem, in different books with different verses.
با نام دوراس "سوزان سونتاگ"، و با نام سونتاگ، "مارگریت دوراس" تداعی می شود. تصور می کنم دوراس را هر زنی باید بخواند، و البته هر مردی هم. دوراس "سیمون دو بوار"ی دیگر است، با همان بی پروایی، جسارت و صلابت، اما زنانه و ظریف. برای خواندن و فهمیدن دوراس، باید حوصله و دقت داشت، همان اندازه که برای خواندن ویرجینیا وولف. بسیاری از آثار مارگریت دوراس به همت قاسم رویین به فارسی برگردانده شده. "تابستان 80"، "بحر مکتوب"، "درد"، "نایب کنسول"، "نوشتن"، "همین و تمام"، "باغ گذر"، "باران تابستان"، "عاشق" و البته یکی از شاهکارهایش "مدراتو کانتابیله" توسط رضا سیدحسینی ترجمه شده و "می گوید؛ ویران کن" را خانم فریده زندیه به فارسی برگردانده است. تا آنجا که یادم هست، "هیروشیما، عشق من" نیز سال ها پیش و احتمالن توسط "هوشنگ طاهری" به فارسی ترجمه شده. کتابی که دیگر هیچ خطی از آن به یادم نمانده با این نام، صحنه های فیلم "آلن رنه" با بازی "امانوئل ورا" در خاطرم زنده می شود، فیلمی که در 1959 بر مبنای این رمان کوتاه دوراس، ساخته شده است.

Duras me resulta realmente fascinante. Comparto aquí dos fragmentos del reflexivo y genuino (como siempre) texto de esta escritora colosal:

«Creo que lo que reprocho a los libros, en general, es eso: que no son libres. Se ve a través de la escritura: están fabricados, están organizados, reglamentados, diríase que conformes. Una función de revisión que el escritor desempeña con frecuencia consigo mismo. El escritor, entonces, se convierte en su propio policía. Entiendo, por tal, la búsqueda de la forma correcta, es decir, de la forma más habitual, la más clara y la más inofensiva. Sigue habiendo generaciones muertas que hacen libros pudibundos. Incluso jóvenes: libros

گمانم بعد از این دوراس را بیشتر با این کتاب بشناسم؛ پنج جستار که اغلب‌شان را دوست داشتم_ حالا انگار نوشتن و مکث‌‌هایش در من مانده

Kuuuul

Books can be like Russian Matryoshka dolls. Similar to these nested wooden dolls where one primary doll has many smaller dolls stacked within the bigger ones, a solitary book can lead the willing and eager reader down a warren boasting many other books each of which in its own right has keys to multiple burrows. A deep dive into a random rabbit hole led me to this wonderfully appealing yet intimidating stream of consciousness essays penned by French novelist, playwright, screenwriter, essayist, and experimental filmmaker, Marguerite Duras. But for the arresting essays of best-selling author Rachel Kushner, I would have been blissfully oblivious to the life and lessons of Duras. Equally, but for a whimsical spend on a yearly subscription (which at the time seemed the antithesis of alacrity) in consideration for receiving 12 books selected at random from an innovative bookshop on John Street, Mrs. B’s Emporium, I would be none the wiser about the musings and mischiefs of Ms. Kushner herself! The world of books is a virtuous eco-system that never stops giving!

Writing contains a primary essay carrying the same title as the book (lengthiest essay in this extraordinarily slim volume) and three more essays, each of them more progressively abstract and cryptic than its predecessor. The first essay on writing is about solitude. Writing is about writing in solitude. Writing is about writing in solitude about solitude and how writing bereft of solitude is not exactly a piece of writing. Confused? There’s more. Much more. Duras holed herself up inside a 4400 square feet house in Neauphle for the greater part of a decade or more and in its deafening and pregnant silence, churned out some of her best works such as The Ravishing of Lol Stein and The Vice-Consul. Arguing that without such solitude – only interrupted intermittently by the appearance and disappearance of her lovers and a few close knit friends – any writing even if produced would ‘crumble, drained bloodless by the search for something else to write’, Duras revels in the company accorded by solitude. As one reads deeper into the meanings of her words, the postulation even ceases to be a paradox. Company and solitude do, in fact seem to be perfect handmaidens to each other. Within this solitude (which also encompasses inside its ambit the existential concept of death and the immediately material physicality of Whiskey), as one sits down to write, there is no idea for a book. As Duras informs her readers there is a paucity or a dearth everywhere. The hands are as empty as the head, and any potential book represents a ‘dry, naked writing, without a future, without echo, distant, with only its elementary golden rules: spelling, meaning’.

Writing neither imparts the nuance of grammar nor reiterates the benefits of writing every day sitting at the same place and at the same time. Instead, it wades in an esoteric manner into the deficits and conundrum once experiences by not writing and the purgatory which one must undergo in order to commence writing. Alluding to the ‘displacement of literature’, Duras spends a great time in recounting her experience of watching an ordinary housefly go through an agonizing last fifteen minutes of its life. One feels like yelling out at the passages and pages “for mercy’s sake can’t you swat the life out of the pitiful creature?” But not for Duras a merciful euthanasia. “The death of that fly has become this displacement of literature. One writes without knowing it. One writes by watching a fly relinquish its life. One has a right to do that.”

The second essay titled ‘The Death of a Young British Pilot’ is a stirring but complex homage to death. On the very last day of World War II a twenty year old British pilot named W. J. Cliffe gets shot out of the sky above the Norman forests while trying to let loose a fusillade of bombs on the Germans ‘for fun’. The citizens of a village called Vauville, located very near Deauville, extricate the young pilot from his Meteor aircraft and bury him in a grave replete with a granite tombstone. An elderly gentleman visits the grave for 8 years and weeps his heart out. He informs the people of Vauville that the departed soul was an orphan. Relating the young man’s death to that of her own brother, who shares an unmarked grave in Saigon, Duras wonders whether the War and all its attendant evils lay in repose under the shining tombstone that is tended to with immense care giving company to a boy who has attained eternity at twenty. “The eternity of the young British pilot is there, present; one can kiss the gray stone, touch it, sleep against it, weep…He’s a king as well: a child alone in death as a king in the same death’.

The other two essays, one dealing with the history of Rome and the other on paintings are abstruse and make for some fatiguing reading.

Special mention to Mark Polizzotti for a stupendous effort in translating this complex work.

‘Writing’ both appeals and dissuades. Maybe it even makes you a tad bit wiser. But it also leaves you lightheaded and giddy. Dizzyingly wise perhaps!

✰ 3/4? Pff no sabría exactamente qué nota ponerle. Por un lado, aprecio mucho las reflexiones de Marguerite Duras, su relato pausado y todo lo que nos cuenta del miedo a escribir, de la soledad... Intercala reflexiones ensayísticas y consejos sobre la escritura con las reflexiones más triviales, y todo queda bonito.
Sin embargo, el libro es un poco la nada bien escrita, son 5 relatos sin un hilo conductor ni un mensaje que transmitir (quizás salvaría el primero); dejando a veces sensación de recopilación de notas y reflexiones sueltas entre las que salta sin existir un nexo, y en otras pareciendo textos de transmisión oral que han sido transcritos por tener algo que publicar.
Saco mucho y nada a la vez, supongo. Igualmente, me gustó leerlo

La escritura: la escritura llega como el viento, está desnuda, es la tinta, es lo escrito, y pasa como nada pasa en la vida, nada, excepto eso, la vida.

el primer ensayo es alucinante y después los otros están okay

Some really insightful pieces but occasionally hard to piece together and follow.

Kun Marguerite Duras oli 78-vuotias, hän saneli rakastajalleen eräänlaisen kirjallisen testamentin. Ja millainen se onkaan. Kirjoitan (Like 2005, suom. Annika Idström) kertoo siitä, millainen on kirjoittajan, kirjailijan mieli. Miten kirjoittaja näkee ympäristön, maailman, mitä kirjoittaminen oikeastaan on. Duras vaati kirjailijuuteensa yksinäisyyden. Hän eli suuressa talossaan yksin, ja niin sen oli oltava. Teoksessa hän puhuu paljaaseen tapaan suhteestaan kirjoittamiseen ja elämään. Tämä on ehkä lähimmäksi minua tullut kirjoittamisesta kertova teos ikinä. Alleviivasin "Kirjoitan"-esseetä lähes joka aukeamalta. (Olen poiminut tämän hyllyyni kirjastopoistona.) Kirjoittamisen pakkoa, välttämättömyyttä Duras sanoittaa suorastaan kohtuuttomalla ehdottomuudella. Se sopi hänen persoonaansakin, kuten kerrotaan alkusanoissa.

Tässä on paljon minulle nyt jo tuttua: "Yhtäkkiä kaikki suhteutuu kirjoitukseen – hulluksihan sitä tulee." (s. 29) Toisaalta tämä tarjoaa vaivaamaan jääviä väitteitä: "Kyseenalaistaminen on yhtä kuin kirjoittaminen." (s. 25) Kärpäsen kuolemaa kuvaavaa osuutta verrattiin jossakin Lispectorin Passion torakkaan, mitä oli kiinnostavaa pohtia nyt lukiessa; naiskirjoitus, hyönteiset... "Kirjoitan"-esseen lisäksi teoksessa on alun perin filminauhalle tallennettu "Nuoren englantilaisen lentäjän kuolema", jossa Duras epäsuorasti käsittelee veljensä kuolemaa toisen maailmansodan aikana. Täynnä pakahduttavaa surua oleva teksti riipaisee syvältä. Jotenkin tuntui, että Kirjoitan vahvisti omaakin kirjoittajaidentiteettiäni. Se ei ole täysin omissa käsissäni, julkaistaanko tekstejäni joskus painetuksi paperinipuksi sidottuna tai nidottuna, mutta kirjoittaja tulen olemaan lopun elämääni muodossa tai toisessa.

"Yksin oleminen kirjoittamattoman kirjan kanssa on uinumista ihmiskunnan ensimmäisessä unessa. Sitä se on. Se on yksinoloa kirjoituksen kanssa, joka on kesannolla. Se on yritystä olla kuolematta siihen." (s. 35)

El estilo de Duras me gusta bastante, pero la verdad a veces es demasiado rara para mí. No sé. Me gusta pero a medias.