3,5/5

n  ”Se hai avuto la fortuna di vivere a Parigi da giovane, dovunque tu possa poi andare per il resto della tua vita, Parigi te la porterai sempre con te, perché è davvero una festa mobile”n

E’ un Hemingway alla fine. Lontanissimo dalle mille esperienze e avventure della sua pienissima vita. E’ un Hemingway fragile, devastato dalla depressione, terribilmente curato con l’elettroshock. Da lì a poco, quel colpo di fucile tra le montagne dell’Idaho.

Festa mobile è il suo ultimo sforzo, il tentativo di trattenere la magia della sua scrittura prima che svanisca del tutto, di fissare pezzi di memoria e recuperare i momenti felici della sua giovinezza.



«Questo libro contiene materiale dalle remises della mia memoria e del mio cuore. Anche se la prima è stata manomessa e il secondo non esiste».

Pur arrivando ad una stesura avanzata, non riuscì a curare la pubblicazione del libro. La struttura è stata ricostruita dai curatori che si sono succeduti nel tempo fino a questa versione, probabilmente quella definitiva, gestita dal nipote Sean.



Hem ci racconta di come è iniziato tutto, quarant’anni prima. Di quando, negli anni ‘20 abbandonò il giornalismo per diventare scrittore. E con la prima moglie Hadley ed il primo figlio Bumby si trasferisce a Parigi, al tempo brulicante di expact-intellò nord-americani.

Sempre in attesa della busta di qualche editore, con il compenso per i racconti pubblicati sulla rivista. Pochi soldi con cui cercare di far quadrare tutto.



Tanti sacrifici. Resi più lievi da tanta bellezza. La bellezza di Parigi e dei sui fantastici caffè. Dove Hem scriveva per tutto il giorno. Ogni tanto, un pasto come si deve. E alcol sempre. E qualche puntata all’ippodromo. La frequentazione degli altri (enormi) scrittori. Gertrude Stein. Ezra Pound. Ford Maddox Ford. Scott Fitzgerald (e Zelda) sopra tutti. Sylvia Beach, la sua mitica libreria Shakspeare&Company e l’aura di Joyce.
E l’amore per Hadley, quell’amore che pareva invulnerabile. E le vacanze sulla neve austrica, quando gli skilift ancora non esistevano e si arrivava in cima con gli sci foderati di pelle di foca, e in Spagna e in Riviera.

Molto affascinante. Divertente in diversi sketch. E malinconico, come la fine di un amore, la fine di una festa.

You expected to be sad in the fall. Part of you died each year when the leaves fell from the trees and their branches were bare against the wind and the cold, wintry light. But you knew there would always be the spring, as you knew the river would flow again after it was frozen. When the cold rains kept on and killed the spring, it was as though a young person had died for no reason.
In those days, though, the spring always came finally but it was frightening that it had nearly failed.
*
The only thing that could spoil a day was people and if you could keep from making engagements, each day had no limits. People were always the limiters of happiness except for the very few that were as good as spring itself.
*
By then I knew that everything good and bad left an emptiness when it stopped. But if it was bad, the emptiness filled up by itself. If it was good you could only fill it by finding something better.

“By then I knew that everything good and bad left an emptiness when it stopped. But if it was bad, the emptiness filled up by itself. If it was good you could only fill it by finding something better.”
― Ernest Hemingway, A Moveable Feast



I writing this at a resort, nestled against the Catalina Mountains in Tucson, AZ. I am warm, well-fed,and happy. This book peaks for me with its perspectives on Paris post World War I (think Fitzgerald, Stein, Joyce, Pound, etc.). I struggle with its form. I am conflicted about the impulse to collect, collate, publish and monetize every note and scrap an author has scribbled.

Some parts of this book (Fitzgerald drunk and worrying about the size of his penis and Hemingway offering to take him to a museum to discuss the related topics of penis size and perspective in ancient Greek statues) was so bizarre it just rang of truth. Other pieces just seemed like Hemingway's first draft of stories using his own life as a model. It was Hemingway dough that hadn't yet risen and been cooked by the chef.

So, I go back and forth with how much I as a reader can expect or want from a dead writer. Do I really need to examine every note and sketch? Sometimes, I think it is valuable. I did enjoy reading DFW's unfinished piece The Pale King). One of my favorite of Schubert symphonies (the 8th) is CALLED the unfinished. But I also think it all feels a bit like grave robbing. Well, perhaps not grave ROBBING, but like hustling the hair, bones, and other relics of authors we now esteem as gods. There is something that smells a bit off with the whole business. But, fermentation is a part of life, death and inevitably art as well.

Esta é a quarta obra que leio de Ernest Hemingway, o controverso Nobel americano. Comecei por “Na Outra Margem, Entre as Árvores”, um livro dos anos 50 que considerei profundamente misógino. De seguida, li “O Velho e o Mar”, e não consegui deslindar-lhe a prometida profundidade. Foi em “O Adeus às Armas” que o autor me conquistou por fim, e agora com “Paris é uma Festa” a minha admiração pela obra de Hemingway consolida-se.

Parece-me transversal na obra de Hemingway que o autor fazia questão de escrever de um modo claro – sem demasiado palavreado e, segundo ele diz a determinada altura nesta obra, tem alguma aversão ao adjetivo – e também com muitos diálogos. Os temas são, quase sempre, relacionados com a experiência pessoal do autor. Sabemos que viveu em Cuba, e daí devolve-nos “O Velho e o Mar”. Combateu na Primeira Guerra Mundial e conta-nos a sua experiência em “O Adeus às Armas”. Viveu em Paris nos anos 20, onde se cruzou com inúmeras figuras de relevo no campo das artes, e este livro, meio crónica, meio romance, permite-nos acompanhá-lo na sua rotina de escritor pelas esplanadas de uma das cidades mais inspiradoras do mundo.

Nos anos 20, quando viveu em Paris com a primeira mulher e o filho, Hemingway era apenas um contista. Tinha abdicado do jornalismo para se dedicar apenas à escrita, e lutava por escrever um romance. Engraçado ver um futuro Nobel a debater-se com a escrita de um romance, mas é assim que o autor o descreve. Acompanhamo-lo sentado nos cafés e nas esplanadas da cidade, com o seu caderno e o lápis, a trabalhar no esboço de “O Sol Nasce Sempre”. Com ele cruzam-se James Joyce – a quem admira e vê como uma estrela -, Ezra Pound, T.S. Elliot, Scott Fitzgerald e tantos outros. A riqueza do livro – talvez sobretudo para uma escritora – seja esse vislumbre dos escritores sem fundos, a dormir em quartos alugados e a ansiar por um pagamento de um artigo que escreveram há imenso tempo, ou por um prémio literário que os salve da vida de artistas desgrenhados e desfavorecidos. Por ex., conta-nos que T.S. Elliot era um ótimo poeta que se refugiava sempre no mesmo banco, fizesse chuva ou sol, e que ele próprio e outros tantos uniram-se numa fundação chamada Bel Esprit para o resgatarem daquele banco com fundos comuns. Acontece que T.S. Elliot lá viu o seu trabalho reconhecido e foi premiado com uma boa soma de dinheiro, acabando por sair sozinho do banco.

Mas o livro é valioso por muito mais do que esta janela para a vida de escritores que se consagraram e venceram o teste do tempo (Joyce, que terá cegado no fim da vida, devido a sífilis, e Scott Fitzgerald, que bebia demasiado e era um tanto hipocondríaco e inseguro). “Paris é uma Festa” vale muito pelo retrato da Paris que se reconstrói após a Primeira Guerra Mundial, e que floresce por via de artistas como Picasso, Cézanne, Miró e tantos outros, que Hemingway conhece e admira. Nesta Paris do pós-guerra, vemos já as sementes que hão de arrastar a Europa para a Segunda Guerra. Fala-se em inflação, em estropiados, em militares esquecidos após terem perdido um ou mais membros pela pátria.

n  n    ”Alguns usavam a fita da Croix de Guerre na lapela. Outros, ainda, ostentavam o amarelo e o verde da Médaille Militaire. Eu punha-me a observar a maneira como eles venciam a deficiência dos membros e atentava na qualidade dos seus olhos artificiais e na maior ou menor eficiência com que lhes haviam reconstruído os rostos. (…) Nesse tempo, não tínhamos confiança em ninguém que não estivesse estado na guerra; aliás, não confiávamos totalmente em ninguém, e achávamos que, na verdade, Cendrars poderia bem mostrar-se menos exibicionista quanto à falta do braço.” n  n

Imaginar a Paris dos anos 20 com um cabreiro acompanhado de um cão pastor a tocar uma gaita de foles e a chamar os parisienses à porta de púcaro, caso quisessem leite de cabra, é precioso. A Paris onde se pescava ao longo do Sena também me parece fascinante. Em cem anos, como as coisas mudaram!

Um Hemingway em fim de vida, que não chegou a terminar esta obra nem a vê-la publicada, leva-nos de volta no tempo, e recorda-nos qual a ferramenta essencial para se criar em qualquer ramo artístico: viver.

Great Story

Amazing Hemingway. Another Great Novel! I love Hemingway!

I love how he has the ability to go into depth to explain even the smallest scenarios. In one chapter he spends two paragraphs explaining utensils that he takes to the coffee shop to begin writing.

I also love how this book gives a real life picture of mid-1920s Life in Paris. Although it is a work of fiction and Hemingway says that several times, it reads like a personal journal.

A winner winner winner winner!

This book is not reflective of Hemingway’s quick short sentence style, I’d recommend reading one of his novels first. His writing is good but chapters don’t flow all that well. The “original” 1964 book came out after his death by suicide in 1961. His editor and fourth and last wife shaped and assembled his manuscript. He’d been getting electroshock treatments for a couple of years and was depressed and unwell at the time of his death. The version I read is the 2010 book edited by members of his family with second wife Pauline, the woman Hemingway dumped Hadley for and soon regretted. There is controversy among readers and critics. This version largely leaves Pauline out of the book, possibly to make Pauline less of a dirty dog. It also makes Hemingway less of a cad. A reader must be aware that Hemingway can be unreliable as a memoirist. Read carefully because he can be sly.

A Moveable Feast is full of interesting stories of life in the 20s in Paris, Hemingway’s writing process and memories of now famous writers and artists. Again, watch the slippery Mr. Hemingway. It is more than a little uncomfortable to read what he says about his supposed friends. He is often a nasty backstabber, years after the victim’s deaths. When he wants to cut a friend or rival down to size his first tactic seems to be to attack their appearance. F. Scott Fitzgerald is described as having looks that would be nice on a girl, having too-short legs, and not being able to hold his liquor. That’s all before Hemingway mentions that he was a pretty good writer but wasted talent on writing for magazines (Hemingway had done the same to make money). Gertrude Stein, who was a big support before he could sell anything, is made fun of because of her looks and lesbian relationship with Alice B Toklas as well as her failure to really catch on as a serious writer. The artist, Wyndham Lewis is described as “just looked nasty” and had “the eyes of an unsuccessful rapist.” Nice. All this and more.

Very interesting portrayal of a time and place but surely shows Hemingway’s slippery character.

Memoir… or fiction? It doesn’t matter with this amusing classic, a series of poignant and light vignettes about the author’s time as a poor, struggling writer in 1920s Paris.

Hem (as people refer to him in the book) offers up clear, unfussy portraits of everyone from salon-mistress/tastemaker Gertrude Stein and Shakespeare & Co’s generous owner, Sylvia Beach, to a snobbish, forgetful Ford Madox Ford and a nasty Wyndham Lewis, whom he compares to “toe-jam.”

I especially liked the couple of chapters devoted to fellow expat F. Scott Fitzgerald, including one that tells of a disastrous trip the pair took to retrieve Fitzgerald’s broken-down car in Lyon. It’s in this book that Hem praises Fitzgerald’s innate talent, blames Zelda for ruining that talent and recounts the famous anatomy lesson he gave Fitzgerald at the Louvre, prompted by a catty comment about the man’s genitals by Zelda.

There’s lots in here about Hem’s writing practices (he was publishing his first stories and working on The Sun Also Rises), struggling to make rent, gambling, alcohol and what authors he was reading.

An air of bittersweet regret hangs over the passages concerning his first wife, Hadley (pictured above), especially near the end when he confesses to an infidelity (to us, not to her).

The understatement here, and the book’s lyrical concluding passage, make this a warm, enduring portrait of the artist as a young man.

Even if not all of it really happened.

پاریس جشن بی کران ، شرح با شکوهی ایست از خاطرات همینگوی جوان در پاریس دهه بیست . زمانی که او نویسنده ناشناسی بود و با فقر و سختی در پاریس زندگی می کرد . هنگامی که ارنست ، دست از روزنامه نگاری کشیده بود و تلاش می کرد تا به هر صورت داستانی بنویسد ، تا شاید این گونه تا جایی برای خود در دنیای ادبیات باز کند .
پاریس، شهر عشق و نور، برای همینگوی جوان، هم پناهگاه بود و هم میدان مبارزه. همینگوی با زبانی ساده و روان و با صداقتی باور نکردنی ، از روزگار جوانی‌اش در پاریس دهه بیست می‌گوید؛ روزگاری سخت . او در این دوران، روزنامه‌نگاری را کنار گذاشته بود و تمام تمرکزش را بر روی نوشتن داستان‌ها گذاشته بود. در کافه‌های کوچک پاریس، با نوشتن دست و پنجه نرم می‌کرد و با تردیدهای درونی و فشارهای بیرونی مبارزه می‌کرد، اما همچنان به رویاهایش پایبند بود.
پاریس جشن بی کران را باید داستان پاریس و همینگوی دانست ، زمانی که پاریس شهر نور و رویا و عشق و پایتخت هنر و ادبیات جهان بود . پاریس در دهه بیست را، باید قلب تپنده هنر و ادبیات جهان دانست این شهر، با تاریخ غنی و معماری باشکوه خود، محیطی مساعد برای خلاقیت و نوآوری فراهم کرده بود. پس از پایان جنگ اول، پاریس به نماد آزادی و روشنفکری تبدیل شد. هنرمندان و نویسندگان از سراسر دنیا به این شهر می‌آمدند تا از قید و بندهای اجتماعی رها شوند و به ایده‌های نو بپردازند. هنرمندانی همچون پیکاسو، و دالی در این شهر زندگی و کار می‌کردند و آثارشان در گالری‌ها و نمایشگاه‌های پاریس به نمایش گذاشته می‌شد. گویی پاریس ، ضیافتی همیشگی و جاودان بوده که میلونها نفر مهمان آن بودند .
گویی پاریس، از آغاز تاریخ، ضیافتی همیشگی و جاودان بوده که میلیون‌ها نفر مهمان آن بوده‌اند و هر کدام با خود ذره‌ای از فرهنگ و هنر به این ضیافت آورده‌اند .
همینگوی ، گرم ، صمیمی و اگزیستانسیالیست
افزون بر پاریس زیبا ، همینگوی حضوری درخشان و فراموش نشدنی در کتاب خود دارد . او فردی خوش مشرب ، با روحیه و با اشتهایی بسیار بالاست که همواره در حال لذت بردن از هر لحظه زندگی ایست . او هیچ گاه از فقر ، شکست های متوالی در عرصه نویسندگی و دیگر شرایط سخت ، شکایتی نداشته و گویی هیچ گاه ناامید نمی شده است . او از شدت فقر ، گاهی توانایی پرداخت ناهار خود را هم نداشته و از شدت گرسنگی در خیابانهای پاریس قدم می زده تا شاید این گونه زجر گرسنگی را تحمل کند . در همین حال ، ارنست در لحظه زندگی می کرد و از هر فرصتی برای لذت بردن از غذاهای فرانسوی به همراه شراب های گوناگون و پنیرهای مختلف استفاده می‌کرد .
همینگوی و همسرش هدلی ریچاردسون ، زوجی عاشق و رویایی به نظر می رسند . تاتی ، آن گونه که همسر همینگوی او را صدا می زده ، سخت به او وفادار بوده و از این رو جدایی آنها ، گرچه در کتاب به آن اشاره ای نشده کمی غیر منتظره به نظر می رسد . به هر صورت ، همینگوی در پاریس ، غول ایست که هیچ چیز او را از هدف خود ، نوشتن باز نمی دارد . او در حال نوشتن اولین کتاب خود ، یعنی خورشید همچنان می دمد ، است .
در کتاب ، هنرمندان سرشناس دیگری هم مانند ، گرترود استاین و اسکات فیتز جرالد هم حضور دارند . استاین ، افزون بر نمایش نامه نویسی ، به کار مورد علاقه خود ، یعنی گالری داری و نمایش تابلوهای نقاشی هم مشغول است . گالری او ، یکی از جاهایی ایست که همینگوی آن را دوست دارد ، هم گرم است و معمولا در آن غذا و نوشیدنی خوب هم پیدا می شود .
این گونه ، همینگوی به کمک دوستان خود ، روزگار سخت را به خوشی و در کافه ها و رستوران های پاریس ، در حال خوردن و نوشیدن سر می کند و شاهکار خود را هم می نویسد .
پاریس جشن بی کران ، سه سال پس از خودکشی همینگوی منتشر شده ، تصویری که همینگوی از خود و دوران جوانی خود ترسیم کرده، او را فردی عاشق کار و زندگی نشان می دهد . فردی با اراده و قوی که گویی جرعه جرعه زندگی خود را با لذت و سرخوشی فراوان سر می کشد . از این رو تصور که چنین فردی در آینده خود کشی می کند برای خواننده ممکن است چندان قابل قبول نباشد . شاید همینگوی در دوران جوانی با شور و اشتیاق زندگی می‌کرد، اما با گذشت زمان و مواجهه با تلخی‌های زندگی، این شور و شوق کم‌کم جای خود را به ناامیدی داد . شاید این گونه تغییر تدریجی در شخصیت او رخ داده و در نهایت فردی که زمانی از زندگی لذت می‌برده، سرانجام تصمیم به ترک آن گرفت .
در پایان ، پاریس جشن بیکران را باید کتابی سرشار از زندگی ، پر معنی و الهام بخش دانست که شور وعطش بی پایان همینگوی را برای نوشتن روایت می کند .

How have I not read this before?? Absolute perfection from beginning to end. Budding artists will eagerly highlight the numerous sentences on craft and style. Literature lovers will moan when Hemingway casually describes hanging out with F. Scott Fitzgerald, Gertrude Stein, Ezra Pound, James Joyce, and a long list of other giants who happened to all be writing in Paris at the same time. If you're both a writer and a reader, this book is a must for sure. The scenes are deliciously candid. In one segment F. Scott Fitzgerald shares concerns with Hemingway over the size of his pecker. In another, Hemingway laments the agony of spending hours to write one good paragraph.

I'm honestly not much of a Hemingway scholar, but I feel this book should be ranked higher in the canon. It was only by accident that I picked it up. I'd never even heard of it before. Maybe some feel its excellence is based primarily on the fact that the entire cast consists of legendary literary figures. Maybe that is part of it. But there's no question that the delivery is superb.

Hemingway writes with humble grace so it doesn't feel like we're reading about the world's great writers, but regular people pursuing their dream. Which, in the 1920s, they still were. We get to learn his thoughts on writing, war, friendships, love and loss. Even if much is dramatized, which Hemingway admits it is, there can never be another memoir like it. I think I found my new answer to the old "Where would you go in a time machine?" question.

PS: the “restored edition” is the only way to go. Avoid all other editions.

A Moveable Feast, Ernest Hemingway

A Moveable Feast is a memoir by American author Ernest Hemingway about his years as a struggling young expatriate journalist and writer in Paris in the 1920's.

The book, first published in 1964, describes the author's apprenticeship as a young writer while he was married to his first wife, Hadley Richardson.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «پاریس جشن بیکران»؛ «جشن بیکران»؛ «جشن بی‌کران»؛ «جشن بی‌زمان»؛ اثر: ارنست همینگوی؛ تاریخ نخستین خوانش: روز چهاردهم ماه جولای سال 2005میلادی

عنوان: پاریس جشن بیکران؛ جشن بیکران؛ اثر: ارنست همینگوی؛ مترجم: فرهاد غبرایی؛ مشخصات نشر: تهران، کتاب خورشید، 1383، در 345ص، اندازه 11؛ در 17س.م چاپ چهاردهم 1399؛ شابک 9789647081689؛ موضوع: داستانهای نویسندگان ایالات متحده آمریکا، سده 20م

این کتاب پیشترها با عنوان «جشن بیکران» توسط انتشارات، با ترجمه ی جناب «فرهاد غبرایی» در سال 1369 منتشر شده است، واژه نامه دارد، موضوع همینگو��، ارنست، از سال 1899م تا 1961م، خانه ها و پاتوقها در پاریس فرانسه، داستان نویسان؛ سرگذشتنامه، تاریخ، پاریس، آداب و رسوم و زندگی اجتماعی از نویسندگان فرانسه - سده بیستم میلادی

عنوان: جشن بی‌کران؛ ار��ست همینگوی؛ مترجم شهرزاد بیات‌موحد؛ ویراستار اصغر اندرودی؛ تهران، ناژ، 1391؛ در 208ص؛ شابک9786006110042؛

عنوان: جشن بی‌زمان؛ ارنست همینگوی؛ مترجم شهرزاد بيات‌موحد؛ تهران، ناژ، 1392؛ در 202ص؛ شابک 9786006110066؛

این فراموشکار، «پاریس» را، برای نخستین بار به سال 1975میلادی بود، که دیده ام، چند روز در آن شهر بودم، اما نخوابیدم؛ پس از خوانش این کتاب نیز، شبها خواب گشت و گام زدن، در خلوت «پاریس» کهنتر را میدیدم، «پاریس»ی را که شاید هرگزی وجود نداشته، و ذهن و خیالم آن را آفریده بود؛ شاید هم همین «پاریس» «ارنست همینگوی» بوده، که استاد در دوران جوانی خویش، با دیده ی نازنین خویشتن دیده اند، و آنرا زنده زنده، در یادداشتهای خویش جاودان نموده اند؛ اما این فراموشکار در خوابهایی که دیدم، انگار، در حومه های «پاریس» بودم؛ یادم هست در آن خوابها، حسابداری بیش نبودم؛ صبحها به «پاریس» میآمدم، و دفتر بزرگ تاجر لباس را مینوشتم؛ اما این کتاب، تصاویر روزهایی است، که شهرت، در گوشه و کنار «پاریس»، در انتظار «همینگوی» جوان بوده، «پاریسی» که «همینگوی» به دوست خود، آن را چنین میستایند: (اگر بخت یارت بوده باشد، تا در جوانی در «پاریس» زندگی کنی، باقی عمر را هر كجا که بگذرانی، «پاریس» با تو خواهد بود، چون «پاریس»، (همچو) جشنی ست بيكران)؛

تاریخ بهنگام رسانی 06/07/1399هجری خورشیدی؛ 09/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Scott Fitzgerald feeling insecure abt his d size and picking Hemingway to ask about it>>>>>>



Also why did i think they lived in totally different eras