Paris is a celebration, a hymn to life, friendship, creation, and a magnificent tribute to Paris.
Woody Allen's last film, "Midnight in Paris," led me to re-read this excellent author, Ernest Hemingway. Here, it is a minor work, but it reveals all the talent of its author.
Here, he evokes his first stay in Paris in the 1920s, in the company of his first wife, Hadley.
That's a financially difficult stay, poor in income but rich in joie de vivre, discoveries, and friendship.
We travel through time to discover the nightlife in Paris of the "Roaring Twenties." The talks at the Closerie des Lilas, the bustling Gertrude Stein and her shining circle, famous writers like Ezra Pound, James Joyce, and Scott Fitzgerald, lesser-known as the Irish poet Ernest Walsh.
His friendship with Scott Fitzgerald is a rare friendship that mixes envy, admiration, and honesty.
The female characters are not left out, and the portrayal of Gertrude Stein and Zelda Fitzgerald is incredibly vivid and endearing. They are two ladies with solid consistency, from equal backgrounds, southerner for Zelda and both for Gertrude Stein.
It is an entertaining book that takes us on a journey through time in a fair, excellent company.

In this slim volume, originally edited by Hemingway's fourth wife and widow Mary Hemingway and published after his death, Hemingway relates stories from his years in Paris in the 1920s, when he was married to his first wife, Hadley. The narrative features Hemingway's friends and acquaintances, including F Scott Fitzgerald, Gertrude Stein, Sylvia Beach, Ezra Pound and Ford Madox Ford. The details of this time in Paris include the names and locations of bars, cafés and hotels, as well as details of the locations in which Hemingway and his circle lived.

Hemingway and I have never gotten along very well. I made his acquaintance when I was at university and while I could appreciate the lean, spare prose, his themes were a bit too blokey for my taste. What appeared to be an obsession with war and bull-fighting didn't do much for me. So it's been many years since I've ventured to read any of his work. I decided to read this book because I was charmed by Woody Allen's film Midnight in Paris which features a very entertaining portrayal of Hemingway and because I'll be in Paris early next year and the idea of a literary walking tour or two is very appealing.

While this was an interesting book to read and has provided plenty of atmosphere and background material for walking around Paris, it did not endear me to Hemingway the man. The prose is as fine as I remembered it from my last reading of his work more than thirty years ago. However, there is something ..... it's hard to find the right word .... "ungenerous" may be the kindest way to describe it, about Hemingway's portrayal of his contemporaries. Stein, Fitzgerald and others* are held up to ridicule and virtually everyone in the narrative comes across as inferior to the author. Even at the end, when he regrets the affair which led to the end of his marriage to Hadley, Hemingway blames the other woman rather than himself. For all the romance of expatriate literary Paris in the 1920s which the memoir conveys, the image it attempts to give of Hemingway leaves something of a bitter taste in the mouth.

In his introduction to the book, Hemingway writes: "If the reader prefers, this book may be regarded as fiction. But there is always the chance that such a book of fiction may throw some light on what has been written as fact". I suspect that the portrayal of Hemingway as an essentially sober, hard-working, well-adjusted writer starving in a garret and surrounded by losers is the central fictitious element of the work. What I don't know is just how much this portrayal comes from Hemingway's own writing and how much it has to do with posthumous editing.

For all my reservations about Hemingway, I still enjoyed reading his prose and reading about Paris. I now want to read The Autobiography of Alice B. Toklas and Shakespeare and Company for different perspectives on a similar theme. The good things about the book make it worth 3-1/2 stars sliding towards 4 stars.

*Edited 26 July 2013. Having recently read Everybody Was So Young: Gerald and Sara Murphy: A Lost Generation Love Story, I now realise that it wasn't only other writers whom Hemingway disparages in this work. He is particularly mean about Gerald and Sara Murphy, friends of Hemingway's who were very supportive of him. Hemingway doesn't name them, but refers to them as "the rich". He blames them for corrupting him into their way of life and suggests that they are to blame for the break-up of his marriage to Hadley. What a bitter man Hemingway became.

Hemingway’s true and original foreword to A Moveable Feast: “This book contains material from the remises of my memory and of my heart. Even if the one has been tampered with and the other does not exist.”

Ernest Hemingway passed away before he could write a final chapter or even title this book, so it was left up to Mary Hemingway, his fourth wife, to give the book a title. She remembered hearing her husband once say to a friend, “If you are lucky enough to have lived in Paris as a young man, then wherever you go for the rest of your life, it stays with you, for Paris is a moveable feast.”

After reading that, I could not imagine the book being titled anything else. A “feast” can be an allusion to religious feasts, but it can also be seen as a “feast of life,” as in your supreme happiness. Living your life as if you’re eating a great feast. The term “moveable” is a bit more straightforward; wherever you go, that feeling of “supreme happiness” goes with you. 

Personally, I’ve been dreaming of traveling to Paris for years. I have also been an admirer of Hemingway’s writing for many years as well. Put both of them together, set during the roaring 20’s, and you’ve got my perfect book! This book truly felt like a moveable feast, literally and figuratively. While reading, I kept having this feeling like I was peeking into the keyhole of a door. That door belonged to Ernest Hemingway, and on the other side I could see the Paris of F. Scott Fitzgerald, Ezra Pound, Gertrude Stein, Pablo Picasso, and many more of my literary and artists idols. Sadly, Time itself locked this imaginary door from the inside. Even though I couldn’t walk into the room, I had my ear to the door in such a way that I could hear everything. Ultimately, these words are a portal to Hemingway’s 1920’s Paris disguised as a simple book. As Hemingway says on page 18, “...I entered far into the story and was lost in it.”

We as the readers not only get an intimate portrait of Ernest Hemingway himself, but also a select group of people he was in contact with. My personal favorite was discovering how Hemingway viewed his close friendship with F. Scott Fitzgerald. He wrote a preface before one of the chapters about Fitzgerald that says, “His talent was as natural as the pattern that was made by the dust on butterfly’s wings…” He continues this stunning simile by revealing the wings flaws, and by doing so “Scott’s” own faults. He ends by saying, “He was flying again and I was lucky to meet him just after a good time in his writing if not a good one in his life.” Hemingway even describes reading The Great Gatsby for the first time, and being put off by the cover. On the dust jacket, the eyes of Doctor T.J. Eckleburg disturbed him so much he confessed, “I took it off to read the book.” This was one of those moments while reading where I felt like I was peeking through the door’s keyhole. I watched Ernest Hemingway take the dust jacket off and face it down on his table. 

The most intriguing and heartbreaking aspect of their friendship was discovering, through Hemingway’s eyes, just how much mental suffering Fitzgerald went through. I have always known he was an alcoholic, and his wife Zelda tended to “act out” in a way. Hemingway always suspected it was out of jealousy. These firsthand accounts felt like “Ernest” was telling me the secrets of his friend’s life in ultimate confidence. 

My favorite aspect of this book was watching “Hem,” as some people call him, go about his everyday life: writing, traveling, walking to cafes… These little snatches of time felt even more personal. He’s bringing us into these scenes to not only tell the story of his life, but also to show us who he truly was. This is one of my favorite lines from the book, “... we would be together and have our books and at night be warm in bed together with the windows open and the stars bright.” From the outside this moment is quite simple, but it’s within the so-called “simple moments” where I find the greatest artistry. 

Another image that I completely fell in love with was while Hemingway sat writing in a cafe. “...when I sharpened the pencil with a pencil sharpener with the shavings curling into the saucer under my drink.” There really isn’t anything groundbreaking about this scene, but after I read it, I had this overpowering need to paint this image. I could see the saucer in my mind, I pictured it being white with a simple trim, and the beige pencil shavings curled all around the matching white cup holding his “cafe au lait.” 

This “restored edition” has many alternative endings, because Hemingway kept rewriting it. He passed away before doing any final edits, but his grandson Sean Hemingway picked up the pencil that his grandfather put down. He reworked the original version of A Moveable Feast into its truest form, and I can only imagine how touched Ernest Hemingway would be if he saw his legacy living on. Afterall, Hemingway says on page 22, “I would stand and look out over the roofs of Paris and think, ‘Do not worry. You have always written before and you will write now. All you have to do is write one true sentence. Write the truest sentence you know.’ So finally I would write one true sentence, and go on from there.” I can’t help but feel that this book in its entirety is the truest sentence Hemingway knew.

رحلة قصيرة عشت فيها مع الكاتب داخل باريس في عشرينيات القرن الماضي. أتفهم الأن السبب الذي يجعل من باريس حلما جميلا لمن عاش بها ولو لفترة قصيرة من الزمن.

والأديب الذي يحظى بزوجة مثل "هادلي" زوجة هيمنجواي الأولى، هو أديب محظوظ. فهى زوجة لا يهمها أن تمر بهم أيام طوال وهم مفلسين، بقدر ما يهمها أن تستمتع هى وزوجها بصحبة جيدة أو كتابا ممتعا أو رحلة رائعة. عالم رايقة والنعمة

n  n

استمتعت أيضا بخواطر وطقوس هيمنجواي حول عملية الكتابة وفكرته تجاه الأدب الجيد.

لم أقرأ لهيمنجواي سوى العجوز والبحر وهى تجربة لا تحتسب إذ اني قرأتها وأنا في الحادية عشر من عمري وبالطبع لم افهمها. وهذا ما يجعل تجربة قراءة هذا الكتاب تجربة غير ناضجة-وإن كانت شديدة الامتاع- لمن لم يقرأ له ولم يعرف شيئا عن حياته المليئة بالتقلبات.

What a fitting book for my final Hemingway review. A Moveable Feast captures so much of what I like about Hemingway (e.g., his staunch commitment to writing, his honest portrayal of emotion) and what I abhor about him (e.g., his sexism, his homophobia, his racism). He has a rather entrancing and pretentious way of writing about Paris, its luxuries and its famous people he often associated with (Ezra Pound, Gertrude Stein, and F. Scott Fitzgerald, just to name a few). Yet, between this glitz and glamour rests an underlying sadness, one that he describes when he says, after a horse race, that "I knew everything good and bad left an emptiness when it stopped." I cannot help but wonder how much of Hemingway's writing stems from his efforts to work through his own inner demons, often by projecting a better - yet still problematic - version of himself onto paper. His melancholy does not excuse how he judges and berates women based on their bodies, as well as his other offensive behavior, but his hardship helps to explain it.

Again, thank you all for sticking with me through all of these reviews. This has been a challenging semester for me, and while reading Hemingway did not help, your kind words amidst my suffering did. Now, onto works that contain more nuanced interpersonal relationships and advocate for gender equality and social justice!

Hemingway puede caerte mal (es difícil que te caiga bien xD) pero hay que apreciar la sinceridad brutal con la que escribía, y este libro es una muestra más de ello.

Relatos y anécdotas del París de los años 20, cuna del arte y de la literatura....

Simplemente no se puede pedir más.

زنون معتقد بود خط از بی‌نهایت نقطه تشکیل شده است، و ارسطو در جوابش می‌گفت نخیر، خط یک چیز پیوسته است. یکی از بزرگترین درگیری‌های ذهنی من سالها ست همین دو گزارهٔ به‌ظاهر ساده بوده، یا حداقل شاید بتوانم حیات ادبی‌ام را از طریق آنها توضیح بدهم.
شروع که نمی‌شود گفت، اما مدتی بعد از اولین سالهایی که می‌نوشتم، روی آوردم به داستان‌کوتاه‌نویسی. تصمیم قاطعی هم داشتم: دوست دارم از من تحت عنوان داستان‌کوتاه‌نویس یاد شود. حتی وقتی برای دوستی که مجموعه‌داستانی ترجمه کرده بود مقدمه نوشتم، گفتم اسمم را نزند، گفتم من کارم داستان‌کوتاه است، نه مقدمه (نه‌اینکه مقدمه چیز سخیفی باشد، اگر ازم خواسته بودند حماسه هم بنویسم حرفم همین بود). راستش گاهی دلم برای آدم قاطعی که بودم تنگ می‌شود، نه نه، گه خوردم. ولی خب جالب بود، و الان خیلی برایم قابل‌درک نیست. گذشت و مدتی پیش آمد که شهرستان بودم. قبلا ناتوردشت را خوانده بودم (افلا تا جوونی بخونش وگرنه دیگه بهت حال نمی‌ده)، و داستان‌کوتاه «یک روز عالی برای موزماهی» (نمی‌دانم چرا مترجمان بعدی ترجمه‌اش کردند یک روز «خوش»، آهنگ عالی و ماهی را ول کنی بروی سمت خوش؟). فکر کردم بهتر است کارهای دیگر سلینجر را هم بخوانم. اگرچه کشفی که کردم را قبلا در کارهای مارکز (و تکرار ماکوندو در داستان‌های مختلفش) هم دیده بودم، اما خب «کشف» فرق دارد با «دیدن». اینکه داستان‌هایش در یک یونیورس می‌گذشت. شخصیت‌های مرتبط داشت. من هم تصمیم گرفتم چند داستان‌کوتاه با شخصیت‌های یکسان بنویسم (چرا «یکسان» زودتر به ذهنم نرسید؟). به خودم آمدم دیدم دوجین داستان شده، و می‌تواند یک رمان باشد. بعد برگشتم تهران و کلی نقشه کشیدم برایشان و عاقبت هم رهایشان کردم (هنوز گوشهٔ میز توی اتاق). سال ۱۴۰۰ یک رمان‌کوتاه نوشتم و تمامش هم کردم. بعدا دیدم ازش راضی نیستم، و تا همین چند روز پیش بازنویسی‌های چندگانه‌اش ادامه داشت (کلمهٔ «کمالگرایی» زیادی مستعمل شده (آفرین بالاخره معادل مؤدبانهٔ جنده شده رو پیدا کردی)). «همین چند روز پیش» مصادف است با اواخر «شب هول»، که یادداشتش را پس از ادیت‌های مختلف، با این جمله تمام کردم: ادبیات برای خواننده رهایی است، و برای نویسنده محبس.
آقای شهدادی روبرویم بن‌بستی ساخته بود که با چرخش زاویهٔ نگاهم حرکت می‌کرد و در هر حال روبرویم بود. انگار به هدف زده بود، «درست بزن سمت چپ، بزن سمت قلب من». کوچه‌ای که می‌دانستم خودش هم ساکنش بوده، اما آنقدر خوش‌شانس بود که از دلش یک شاهکار بیرون بیاورد. اما من چه؟ سیک خودم را زدم. برای چندمین بار در طول این چند سال به خودم گفتم رها کن، از تو نویسنده درنمی‌آید. بعد هم گفتم خوانندهٔ خیلی خوبی هم نیستی ظاهرا، بنابراین این‌سری یک کتاب سرراست بردار خبر مرگت. «من یک گربه هستم» را برداشتم. اما کابوس شب هول ادامه داشت. نتوانستم سوار قطار سوسه‌کی شوم. کارم تمام شد و رفتم خانه. دیدم دوست، همکار سابق، هم‌دانشگاهی سابق، و هم‌خانهٔ فعلی‌ام، چهار کتاب خریده، دو تا از کرواک، دو تا از همینگوی. پاریس جشن بیکران را برداشتم و دیدم ئه! یه مقاله هم از مارکز داره. و مقاله را خواندم. تأثیرش این‌شکلی بود: مارکز با دقت قطعات ریزی را که همراهش بود از توی کیفش درآورد، شکمم را شکافت، قطعات سرهم‌شده که حالا یک بمب بودند را توی شکمم کار گذاشت، و آن را بخیه زد. بعد کمی دورتر ایستاد. پیش از آنکه حسرت بخورم که خارج از بن‌بست شهدادی است، ماسماسک را فشار دارد، و بمب ترکید. من هم آتش بالا آوردم و دیدم به آنی بن‌بست خراب شد.
چندلر سر یک موضوع ناراحت‌کننده سیگارکشیدن را از سر گرفته بود، و گوشش به توصیه‌های هیچکس بدهکار نبود، هیچکس، به جز دوست‌پسر مانیکا، که تلفنی باهاش حرف می‌زند، که ما نمی‌شنویم او چه می‌گوید، چون خالقین فرندز هم مثل همینگوی عادت دارند همه‌چیز را به مخاطب نگویند و از این طریق او را هم وارد پروسهٔ خلق هنری کنند. خلاصه، چندلر که متحول‌شده به نظر می‌آید، به او می‌گوید:
Nobody put it that way.
مارکز حرف جدیدی بهم نزد، آن حرف را سالها قبل زنون و ارسطو زده بودند، اما او در مسیر مناسبی قرارش داد. صحبتش به طور خلاصه این بود که بعضی نویسنده‌ها ایده‌های کوچک خفنی دارند، مثل همینگوی و بورخس، و بهتر است خودشان را‌ با بسط ایده به خطر نیندازند (بورخس با پرهیز از رمان‌نویسی این اشتباه را نکرد، برخلاف همینگوی). واقعا هم اگر خوب نگاه کنید اکثر نویسنده‌های بزرگ یا در داستان‌کوتاه خوبند و رمان معمولی دارند، یا برعکس (برخلاف نظر مارکز، همینگوی به نظرم جزو استثناها ست).
فکر کردم بهتر است کل کتاب را بخوانم و خواندم، به جز مؤخرهٔ بورینگ یوسا، که فکر می‌کنم تمام اهانت‌های بولانیو به او درست باشد.
و رها شدم. دوران خوبی را به یاد آوردم که هر چند روز یک‌بار داستان‌کوتاهی می‌نوشتم و برای هم‌دانشگاهی‌هایم می‌فرستادم و بدون ردخور هر داستان را یک نفر خیلی می‌پسندید (جز داستانی که درست چند روز قبل از یکی از خودکشی‌های ناموفقم نوشتم، آن را همه پسندیدند). با افلای رمان‌نویس در بن‌بست شهدادی خداحافظی کردم، و بالهای افلای داستان‌کوتاه‌نویس را گشودم، به امید اینکه شکارچی‌ای در کمین نباشد.
و اما دربارهٔ کتاب:

* پاریس جشن بیکران
فضای پاریس ابتدای قرن بیستم همانقدر خوب در کتاب توصیف شده که لندن قرن نوزدهم در آثار دیکنز. اگر می‌خواهید برای حسرت تجربه‌نکردن پاریس آن دوران غمباد بگیرید، گزینهٔ خوبی است.

* نویسندهٔ قلم‌گرا
به نظرم دو دسته نویسنده وجود دارد، آنهایی که خواندن را بیشتر دوست دارند، و آنهایی که نوشتن را. برای مثال بورخس و امبرتو اکو اهل خواندن‌اند، اما همینگوی و هنری جیمز اهل قلم. برای نویسندگان قلم‌گرا، این کتاب لذت دوچندانی دارد، چون مدام از نوشتن می‌گوید، و کلی چیز یاد می‌دهد، و کلی آتش شوق روشن می‌کند. مثلا اینکه فقط وقتی می‌نویسید به داستان‌تان فکر کنید، و در طول روز حواستان را پرت کنید تا ناخودآگاه‌تان آن را ادامه بدهد. انگار ویرجینیا وولف و فروید در این توصیه فیت داده‌اند.

* اسکات فیتز جرالد
تمام کتاب خوب است، و قسمت فیتزجرالد شاهکار. با وجود تمام تلخی‌های آن دو فصل، فهمیدم فیتزجرالد می‌تواند در مسابقهٔ کیوت‌ترین آدم دنیا چهارم شود. خیلی خیلی خیلی بامزه بود. مرتیکهٔ ابله! از دستش ندهید.

* وودی آلن
فیلم «نیمه‌شب در پاریس» خیلی تحت تأثیر این کتاب است، اما راستش خیلی محبوب من نیست. من فیلم‌های قرن‌بیستمی وودی آلن را ترجیح می‌دهم آنهم فیلم‌هایی که خودش نوشته و کارگردانی کرده و بازی کرده. اما مجموعا می‌تواند مکمل خوبی برای این کتاب باشد.

* ترجمه و مقدمه
مقدمهٔ برادر مترجم، خودش به اندازهٔ یک اثر ادبی گیرا و جالب است. ترجمه هم در مجموع اوکی بود، اما به نظرم بیش از حد افعالش را به قرینهٔ لفظی حذف کرده بود. بگذار باشد مرد! البته ببخشید. شما درگذشته‌اید. باید فاحته بفرستم شاید.

* رمان؟
فرمتی در ادبیات وجود دارد که به آن مجموعه‌داستان پیوسته می‌گویند. به نظرم این هم مثل «گرافیک‌ناول» یک عنوان جعلی است. ما یا مجموعه‌داستان داریم، یا رمان. مجموعه‌داستان به‌هم‌پیوسته درواقع همان رمان است، با کلی جامپ‌کات، نانفیکشن؟ این عنوان هم به نظرم جعلی است، حداقل دربارهٔ مدرنیست‌ها که اغلب مهمترین آثارشان مستندی شاعرانه از زندگی‌اشان بود (پروست، جویس، همینگوی).

* جیمز جویس
خیلی غصه خوردم که انقققققققققدر حضور جویس توی کتاب کم بود. من کلی ماجرا از رفاقت این دو نفر شنیده‌ام، کاش از زبان همینگوی هم می‌شنیدم. خصوصا که در دنیای من (جدا از اینکه ساعت ۴:۴۲ است)، جویس در حکم خدا ست، گرچه به طرز جالبی حضور اندکش اینجا خیلی هم اساطیری بود. :))

* تابلو
خواستم اگر کسی نمی‌خواهد کتاب را بخواند، این توصیهٔ گرترود استاین را از دست ندهد: به جای لباس، تابلوی نقاشی بخرید، لازم هم نیست تابلوی پیکاسو را بخرید، بروید سراغ نقاش‌های هم‌نسل خودتان.

* باران
در کتاب به دفعات به باران اشاره می‌شود، ازتان می‌خواهم اگر خواستید بخوانیدش یک روز بارانی را انتخاب کنید. برای من کاملا تصادفی شد، اما تجربه‌اش مثل هروئین بود. من هرگز هروئین مصرف نکرده‌ام، اما می‌دانم فازش چطوری است، چون این کتاب را در یک روز بارانی خواندم، پنجره را هم باز گذاشتم.

* کشف شهر
به عنوان یک عزلت‌نشین مستعد زخم بستر، وقتی دیدم همینگوی انقدر به دیدار دوستانش می‌رود و به کافه‌ها و موزه‌ها سر می‌زند، فکر کردم دلم می‌خواهد بیشتر شهرم را ببینم. مگر ما چند بار زنده‌ایم؟

Πέρυσι τον Ιούλιο διάβασα για τελευταία φορά Έρνεστ Χέμινγουεϊ και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε πάρα πολύ ο τρόπος γραφής και σκέψης του, το όλο κλίμα των ιστοριών και των αναμνήσεών του από ταξίδια και γνωριμίες με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Αυτό είναι το έκτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω και δηλώνω για ακόμη μια φορά μαγεμένος. Ο αγαπητός Έρνεστ έχει αυτό το κάτι που με τραβάει, πως να το κάνουμε!

Στο συγκεκριμένο βιβλίο -που είναι και από τα πιο πολυδιαβασμένα του-, ο Χέμινγουεϊ μας μεταφέρει στο Παρίσι της δεκαετίας του '20, τότε που ήταν ένας νεαρός και σχετικά άγνωστος δημοσιογράφος, αλλά και επίδοξος συγγραφέας, που ζοριζόταν σε μεγάλο βαθμό να τα βγάλει πέρα και να δημιουργήσει κάτι άξιο αναφοράς. Ουσιαστικά είναι μια συλλογή αναμνήσεων από μια όμορφη, ιδιαίτερη και δυστυχώς αφημένη στη λήθη του χρόνου εποχή, όπου παρελαύνουν, μεταξύ άλλων, μεγάλα λογοτεχνικά ονόματα, όπως οι Τζέιμς Τζόις, Έζρα Πάουντ, Γερτρούδη Στάιν, Φορντ Μάντοξ Φορντ και Σκοτ Φιτζέραλντ.

Με το αυτοβιογραφικό αυτό χρονικό γινόμαστε μάρτυρες διαφόρων περιστατικών και παίρνουμε μάτι από ένα σημαντικό και κρίσιμο κομμάτι της ζωής του ανθρώπου και συγγραφέα Χέμινγουεϊ. Η γραφή είναι κλασικά πολύ καλή και οξυδερκής, περιεκτική και ουσιαστική, ικανή να μεταφέρει τον αναγνώστη σε άλλες εποχές και άλλα μέρη. Το βιβλίο γράφτηκε στα τελευταία χρόνια της ζωής του, θέλοντας ίσως έτσι να θυμηθεί τα παλιά, καλά χρόνια της νιότης του.

“All you have to do is write one true sentence. Write the truest sentence that you know. So finally I would write one true sentence, and then go on from there. It was easy then because there was always one true sentence that I knew or had seen or had heard someone say. If I started to write elaborately, or like someone introducing or presenting something, I found that I could cut that scrollwork or ornament out and throw it away and start with the first true simple declarative sentence I had written.”

Good advice.

“Paris was always worth it and you received return for whatever you brought to it. But this is how Paris was in the early days when we were very poor and very happy.”

That’s two good sentences. Are they “true”? Don’t know; I wasn’t there. I’ll just have to take Hemingway’s word for it.

If you are lucky enough to have lived in Paris...Travel by Books: My 1404 year bookmark calendar challenge: Farvardin-Paris



non-french in Paris: A Moveable Feast
Travel in time: to finish the D'Artagnan Romances
Reread own: The Count of Monte Cristo



"i thought that all generations were lost by something and always had been and always would be"

How can biographies be judged? I think this was more about Scott Fitzgerald than Ernest Hemingway himself. At first, I wanted to punch him (Fitzgerald) and then thought maybe crying would be enough...


no review, just quotes

Hemingway:
'is ezra a gentleman?' i asked.
'of course not,' ford said. 'he's an american.'
'can't an american be a gentleman?'
terhaps john quinn,' ford explained. 'certain of your ambassadors.'
'myron t. herrick?'
'possibly.'
'was henry james a gentleman?'
'very nearly.'
'are you a gentleman?'
'naturally. i have held his majesty's commission.'
'it's very complicated,' i said. 'am i a gentleman?'
'absolutely not,' ford said.
'then why are you drinking with me?'
'i'm drinking with you as a promising young writer. as a fellow writer, in fact.'
'good of you,' i said.
'you might be considered a gentleman in italy,' ford said magnanimously.

*****

i could never make friends again truly, neither in my heart nor in my head. when you cannot make friends any more in your head is the worst. but it was more complicated than that.

*****

when i saw my wife again standing by the tracks as the train came in by the piled logs at the station, i wished i had died before i ever loved anyone but her.


Hemingway about Fitzgerald:
if he could write a book as fine as the great gatsby i was sure that he could write an even better one.

*****

'i learned one thing.'
'what?'
'never to go on trips with anyone you do not love.'

Hemingway and Fitzgerald:
'You know i never slept with anyone except zelda.'
'no, i didn't.'
'i thought i had told you.'
'no. you told me a lot of things but not that.'
'that is what i have to ask you about.'
.
.
.
'you're perfectly fine,' i said. 'you are ok. there's nothing wrong with you. you look at yourself from above and you look foreshortened. go over to the louvre and look at the people in the statues and then go home and look at yourself in the mirror in profile.'
'those statues may not be accurate.'
'they are pretty good. most people would settle for them.'
'but why would she say it?'
'to put you out of business. that's the oldest way in the world of putting people out of business. scott...

we went over to the louvre and he looked at the statues but still be was doubtful about himself.
'it is not basically a question of the size in repose,' i said. 'it is the size that it becomes. it is also a question of angle.' i explained to him about using a pillow and a few other things that might be useful for him to know.
'there is one girl,' he said, 'who has been very nice to me. but after what zelda said—'
'forget what zelda said,' i told him. 'zelda is crazy. there's nothing wrong with you.
just have confidence and do what the girl wants. zelda just wants to destroy you.'
'you don't know anything about zelda.'
...

اگر شما هم مثل من ابتدا فیلم midnight in Paris رو دیدید و بعد به سراغ این کتاب اومدید، باید بگم که قراره از دو جهت غرق در لذت بشید؛ هم خاطرات فیلم براتون یادآوری میشه، هم قراره از خاطرات دست و پنجه نرم کردن همینگوی با فقر در پاریس، یک فیلم در ذهنتون بسازید.

در این کتاب بخش های ابتدایی که در مورد گرترود استاین هست برای من جذابیت زیادی داشت. تصور میکنم که خانمی بانمک (بخونید cute)، مهربون و مقدار زیادی نارسیست مقابلم نشسته و صحبت می‌کنه!
در بخش هایی از کتاب میخونیم:
«رابطه جویس و میس استاین مثل هیتلر و چرچیل بود ، اما رابطه اندرسون و میس استاین مثل چرچیل و استالین بود؛ هر کدوم منافعی داشتند. بخاطر همین منافع در یک جبهه قرار داشتند، وگرنه تعریف و تمجید میس استاین از اندرسون حاکی از عشق و محبت نبود.»

و باید بگم عاااشق بخش هایی بودم که توضیحاتی در مورد شخصیت اسکات فیتزجرالد ارائه میکرد. نمی‌دونم چرا انقدرررر اسکات دوست داشتنیه، حتی وقتایی که رفتار یا افکاری داره که دوست داشتنی نیست!

عالی بود، عالی بود، عالی بود.

مر علي زمان كنت فيه مغرماً بالكاتب الأمريكي إرنست هيمنغواي، ما تزال آثار قراءة رواية "لمن تقرع الأجراس؟" وأنا في الرابعة عشر من عمري حاضرة بقوة في حنايا ذاكرتي القرائية أو ربما ذاكرة أيام عمري، حيث أنني أمضي أغلب العمر وأنا بين الكتب.
ولكن التقدم في السن والنضج قليلاً، جعلاني أتخلى عن حبي السابق تجاه هيمنغواي. لم يعد عالمه يسحرني،، أتساءل الآن : ما هي القيمة الحقيقية لكتابات هيمنغواي؟ ما هي أفكاره ومواضيعه التي تستحق أن نتعلق بها؟؟ لا أدري،،،

ولكن "الوليمة المتنقلة" مختلفة قليلاً، فيها يظهر وجه هيمنغواي الإنساني البسيط، بعيداً عن البطولات المنتفخة التي تملأ بعض رواياته. وما يضفي على هذا الكتاب الكثير من الجاذبية هو أن نثر هيمنغواي (والذي اشتهر دوما بجمله القصيرة المقتضبة) تميز في هذا الكتاب بسيولته السردية الرائقة عن الحياة الباريسية في العشرينات من القرن الماضي (عندما كانت باريس عاصمة الثقافة العالمية)، وكذلك بانطلاقته المتقنة في الحكي عن أيامه ولياليه في العاصمة الفرنسية، ولهجته البهيجة المتعففة عن كثير من أثقال الكتابة عن الذات، وا��تي ستذكر القارئ ببعض أفضل ما كتبه هيمنغواي في أوقات سابقة (قصصه القصيرة، الشيخ والبحر..الخ).

n  n
إرنيست هيمنغواي في باريس