Sorry, Henry Miller. Maybe it was the Elizabeth Taylor novel seething at me in my next-to-read stack, or maybe it's your tedious, ho-hum, not-very-impressive sexual escapades and superfluous, neurotic use of the ol' c-word, but I just couldn't finish this one.
Don't get me wrong, Miller's got some spunk, so to speak, and when he isn't relating you the mundane struggles of him in the early 20s to cheat on his wife, leave his wife, fuck everything that moves, and his slightly more interesting friends in his orbit, Hank's got some really beautiful things to say about life, art, America, and all those things. The problem is that unlike in the Tropics in Sexus, and I assume its successor volumes, he feels like he has carte blanche to extend everything good about those novels into hundreds of pages of indistinguishable episodes of crotch-grabbing and family neglect.
When he's leaning into actual thought, Miller is a fine writer with some excellent ideas about life, but this gets too bogged down into smut for smut's sake (at least by the standards of that time: you'll find worse in your average G.I. Joe erotic fan fiction) and effectively ruins the work.

dnf. gross

Pretty much everything that Miller writes is self-important tasteless garbage. But there are always a few ecstatically joyously truthful and beautiful stretches which more than make up for all of the trash. Five stars are for compensating brilliance, not for perfection

This is a very complex book. Not a book to read at the beach or during a work break. One must feel like reading it to really enjoy the experience. I confess I was not always in that mood, unfortunately. However, from my point of view, contrarily to what is usually described, this is not erotic literature. This is screams, pain, loneliness, feelings, rottenness, sensuality, life... It is hard for me to understand how can a piece of art of this kind be diminished to its sexual component.
What I found in the pages of this book was a lonely man, abandoned by himself (although barely aware of that), desperate for love and a meaning for being alive, wandering through life and NYC, looking for something he didn't know and never finding his way. At the same time, a man who, deep down, had always known what he was, but lacked the courage to embrace it. Sex was just a landscape like many others. Just an example, a metaphor.

Read this as a youth, of course - not today. But I think that people who want to 'get' Miller should read Sexus, Plexus, and Nexus - not the Tropics.

4.5/5
"I can believe that we are all hanging by the neck, that it is the moment between the springing of the trap and the snapping of the cerebrospinal cord, which brings about the last most exquisite ejaculation."
As a person who defintely enjoys solitude, I appreciate Miller's writings about isolation and his ferine philosophical diatribes which holds much substance to him as a writer. His prose, the opposite of blasé, is like an opiod that induces you to become a dog.

Henry Miller always writes with a surge of life being pushed through his pen. His stories, countless stories, always with another point of view - at one moment, as an all-knowing superior man, and the next, as a good-for-nothing, useless piece of garbage that's floating about the air. He's all too ready to express his truth, even when it doesn't serve him favorably. Who can't relate?
Sex is part of life. The view that Henry Miller is attempting to show himself off as some kind of Casanova has never come through to me. He writes objectively, as if to say 'Yeah, it happened. This is what it was.' and before you know it, he's gallanting into some other room, all together unconcerned with the scene he was just inextricably a part of.
Who hasn't received something from reading some Henry Miller? You can learn to live from his books, if even a small compartment of your life.

​Momentami ta książka jest świetna. Są fragmenty doskonałej, soczystej prozy, w której mnóstwo się dzieje. Jest żywa i brutalna i bardzo sexy. Nie tylko dlatego, że dosadne opisy seksu w różnorakich konfiguracjach są tu na porządku dziennym. Także dlatego, że jest psychologicznie wiarygodna.
Ale ponieważ to nie jest zwykła książka, tylko powieść z wielkimi ambicjami, więc ta świetna proza jest przetykana rozmyślaniami dotyczącymi filozofii, psychologii czy nawet teorii literatury. I te fragmenty są czasem okropnie nużące. Niektóre są przemądre a nawet inspirujące (na przykład rozmyślania o wpływie pośladków na charakter człowieka), ale przez niektóre przebrnąłem z trudem.
Ta powieść jest niezwykła ze względu na bohaterów i to co się z nimi dzieje. Jest obrazoburcza i musiała w czasach, gdy była publikowana być bardzo szokująca. Ale wygląda to tak, jakby autor chciał uzasadnić łamanie tabu tymi właśnie wstawkami filozoficznymi. Jak by chciał przekonać publiczność, że to nie jest tylko książka o pieprzeniu się ze wszystkimi bezustannie. (Bukowski nie miał tego problemu).
Więc lubię w tej książce bezkompromisowość. Ale nie przepadam za przemądrzalstwem.
Ale ogólnie cieszę się, że ją przeczytałem i na pewno przeczytam kolejne części.

P.S. Ta książka kipi seksem. Ale seksem z początków 20 wieku. Więc młodzież powinna wiedzieć, że stosowane w niej metody antykoncepcyjne to średniowiecze. Nie róbcie tego w domu! Prysznic po stosunku seksualnym nie chroni przed niechcianą ciążą ;-)

Ο Χένρι Μίλερ στα καλύτερά του. Ακόμα κι όταν η πεζογραφία είναι κουραστική και μακρόσυρτη, το χιούμορ του λάμπει.
Το Sexus είναι ο πρώτος τόμος της τριλογίας Ρόδινη Σταύρωση και είναι μια αυτοβιογραφική ιστορία των δύο πρώτων γάμων του Μίλερ, της κακής δουλειάς του και της προοπτικής να γίνει επαγγελματίας συγγραφέας.
Επειδή όμως δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο βιβλίο, αλλά για ένα μυθιστόρημα με μεγάλες φιλοδοξίες, αυτή η σπουδαία πεζογραφία είναι συνυφασμένη με στοχασμούς για τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, ακόμη και τη λογοτεχνική θεωρία.
Αυτό το μυθιστόρημα είναι εξαιρετικό λόγω των χαρακτήρων και του τι συμβαίνει σε αυτούς.
Γεμάτο πάθος, ανεμπόδιστο και ξεκάθαρο.
Ο Μίλερ είναι σαγηνευτικός και σε κάνει να παθιάζεσαι μαζί του. Σε κάνει να τον μισείς επειδή είναι εγωκεντρικός, αλλά ταυτόχρονα τον αγαπάς και σε ελκύει με τη σεξουαλική του ελευθερία.
Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που βρίσκουν το στυλ του ρηχό και άδειο, καθώς η ζωή του αφορούσε τον εαυτό του, το σεξ, τον εαυτό του, τη λογοτεχνία, τον εαυτό του, το σεξ, το αλκοόλ, το σεξ...
Όμως ο Μίλερ είναι τρελός και πολλές φορές δεν μπορείς παρά να μισείς τις πράξεις του και να επαναστατείς με τον τρόπο σκέψης του.
Κατά τη γνώμη μου, περιλαμβάνει τις σκηνές του σεξ σε όλο τους το μεγαλείο γιατί θέλει να τους δώσει τόσο χώρο στο γραπτό του όσο υπάρχουν στον κόσμο του. Απογυμνώνεται και περιγράφει τις πιο παράξενες σεξουαλικές και αρχέγονες παρορμήσεις του.
Ο Μίλερ ήταν ένα ιδιαίτερα ερωτικό άτομο, έτσι ένα βιβλίο για τη ζωή του θα περιέχει πολλά σεξουαλικά γραπτά.

Η ζωή είναι μια γιγάντια βόλτα και ο Μίλερ μας παίρνει από τους ώμους και μας τραντάζει, μας χαστουκίζει στο πρόσωπο. Είναι μια βόλτα αφύπνισης, ένα κάλεσμα για δράση. Να μεθύσεις από την ελευθερία και να απολαύσεις τη ζωή. Άσε ό,τι σε κρατάει πίσω…

I'm not using Goodreads much these days, but I had to tell somebody how much I hated this book. The whole novel is just a series of encounters with people telling Henry Miller how great and wonderful and what an excellent lover he is.

As a no-holds-barred relic of the sleazy 1920s, this is an audacious text, marred by passages of sublime arrogance, outrageously boring prose soup, and inane porn scenes. Miller’s status as a provocateur is well-earned, his style a frenetic mash-up of Dostoevsky, Lawrence and Selby. Sexus is incoherent, meandering and shameless, but compelling and unavoidably stimulating.

3.5