I must admit I had expected more of this (I always considered Hesse's Steppenwolf an all-time favorite). But I have myself to blame, as I had been warned by the title: this is a poem, but I couldn't stop myself from reading it as if it were a novel. This book doesn't explain, it sings. And I guess I don't really like the tune.

There are a lot of dreamy passages, metaphors and Sansaras of reasoning. We run, life runs, the river runs, we run in the river of life running in the rivers within us. That sort of thing. The repetitions are way more artistic and soothing to the ear than what I just did, but given that I read an English translation (even though it was a very good one), the original art inevitably gets lost to some extent.

I think Hermann Hesse himself was not sure what to think of the text he produced, and I keep wondering if he himself considered himself to be "wise" and "enlightened". He certainly gives off that vibe during most of the book, which I guess was a must to be able to give the book any impact. He certainly seems to have gathered a following through this poem, though I fail to see what exactly it is that is so convincing, captivating or attractive. Let alone life-changing. Om? A bit vague, no? It's like a cloud. I wonder how one can change his life after reading this? There's no practical way I can discern- clinging to clouds has proved futile time and again. Maybe in a philosophical sense, where seeing the cloud is enough to make you realize something, but sadly, that realization didn't present itself to me through this book.

For all the nicely sounding prose and despite the lofty air it assumes, the author's inner conflict and struggle over this work was made evident to me through a quote that I'll share in closing, a quote that could have been used as a disclaimer at the start of the book. The author chose to spare it for the last chapter however, and the words feel like an apology, a cop-out even. A bit like those fantastical novels that end with

"And then he woke up, and was relieved to find it was all a dream."

The writer seems to build up to something nicely, but then throws his hands up in the air and gives up.

Let these words be a warning for those seeking answers:

"Wisdom cannot be passed on. Wisdom that a wise man attempts to pass on always sounds like foolishness."

These words strengthened my skepticism, explaining the maybe harsh tone of this review, but if wisdom can't be passed on, and readers claim to have gained wisdom by reading this, what am I missing?

Like I said, I probacertainly haven't been reading/reviewing this as the author had intended it. The journey is what matters, not the answer. Maybe this 2 star review tells you more about how my mind has closed off for the sing-songs of the soul and has become impervious for the deepest truths of living. I certainly hope not, but it might be something for you to consider before you pass up on this book. Plenty of people loved it and they're good people too.

n  n
SPOILER ALERT

می دونین چی اعصاب آدم رو بهم میریزه؟ اون صدا چیه که دائم توی سر آدم داره مث سوت یک قطار میکشه و ول نمیکنه ؟
شاید همین الان که دارین این متن رو میخونین یک جایی توی ذهنتون دارین به این فکر میکنین که توی اینستاگرام چندتا لایک گرفتین :دی فکر میکنین بیست تا بسه ؟ شاید دارین به کیف و کفشاتون فکر میکنین..! بنظرتون شیک نمیان نه ؟ شاید انقدر شیک هستن که چشم فلانی رو از کاسه در میاره ! مدل ماشینتون قدیمیه ؟ شایدم اصن ماشین ندارین ؟ ماشین جدید میخواین ؟ یا یک گوشی اپل آخرین مدل !؟ میدونین چیه ؟ خودم رو میگم ها .. همش دارم به بعدی فکر میکنم. یکی بعد از یکی دیگه و به قول اون کتاب شاگرد قصاب پاتریک مک کیب : هنوز یه فکر تو سرم تموم نشده، یکی دیگه بدو بدو جاش رو میگیره و میگه من فکر بهتری ام، نظرت چیه ؟! :دی نظرتون چیه ؟.. و یک روزی میرسه که به این نتیجه می رسین هرچیزی که دارین یک عطش سوزان هست که با هیچ آبی برطرف نمیشه. همینطور طالب یکی جدیده باقی می مونید و یک موقع این میاد تو ذهنتون که خوشحالی همون زمانیه که شما خوشحالی بیشتری نمی خواین ! اما بالاخره کی با این چیزهایی که دارین خوشحال میشین؟؟؟ این دقیقا همون حرفیه که هرمان هسه توی این کتابش سیذارتا میخواد بهتون بزنه. سیذارتا سعی میکنه که راه درست رو بهتون نشون بده. سیذارتا شخصیت اصلی این کتاب به این باور رسیده که شادی و آرامش درونی تنها با شناخت کافی از دنیا و جهان اطرافمون سرچشمه میگیره و این عطش قدیمی رو بالاخره ساکت میکنه. سیذارتا دقیقا یکی ازون کتاباییه که باعث میشه بشیند و کمی جهان رو مطالعه کنید. نه این که این کتاب یک شاهکار باشه. نه این که فوق العاده باشه . اما یک تلنگری میزنه و برا چند دقه هم شده باعث میشه خواننده فکر کنه. به قول سهراب سپهری : زیر بیدی بودیم. برگی از شاخه ی بالای سرم چیدم، گفتم: چشم هارا باز کنید، آیتی بهتر از این میخواهید ؟!


مجسمه ی سیذارتای روزه دار

اما خلاصه ی داستان :

اول بریم ببینیم سیذارتا یعنی چی ؟ ویکی پدیا زده سیزارتا به زبان سانسکریت یعنی : کسی که به هدفش رسیده است. خوب دیگه چیه این کتاب رو خلاصه کنیم ؟! :دی سیذارتا پسر یک برهمنی بوده و یک دوست هم به اسم گویاندا داره.. یک روز دیگه خسته میشه از این خلایی که توی قلبش احساس میکنه.. تعالیم برهمنان آرومش نمیکنه.. از باباش اجازه میگیره بره شمن بشه.. میره شمن میشه بازم آروم نمیشه... در آخر میفهمه که این تعالیم رو نمیشه یاد داد.. یعنی میشه یاد داد ولی خرد رو نمیشه به کسی یاد داد. برای این که خرد رو یاد بگیره باید از خودش یاد بگیره.. سیذارتا با یک زن زیبا هم آشنا میشه :دی یک کارایی هم میکنن و بعد در واقع زندگی رو با حواس پنج گانه ی خودش تجربه کرد.. سختی کشید .. خوشی کرد ... خوشی دید.. و به جایی رسید که وقتی با دقت به صدای رود گوش داد فهمید همه چیز به هم پیوسته است. تصوری از گذشته و حال و آینده از جلوی چشماش رد شد و فهمید : صداها ، اهداف، رنجها، میلها ، خوبی ها و بدی ها همه خود همون دنیا است. موزیک و آهنگ زندگیه. سیذارتا فهمید که خودش هم تنها جزئی از کل و باید به وحدت برسه.

“You will grow tired, Siddhartha.”
“I will grow tired.”
“You will fall asleep, Siddhartha.”
“I will not fall asleep.”
“You will die, Siddhartha.”
“I will die.”
همچنین برپا می مانم و چشم میدارم.
سیذارتا، خسته می شوی.
خسته می شوم.
سیذارتا به خواب هاهی رفت.
بخواب نخواهم رفت.
میمیری، سیذارتا.
میمیرم. ص 14


n  شخصیت های داستان: n

سیذارتا:
برای سیذارتا زیاد توضیح دادم.. ولی بیشتر اگه میخواین بدونین باید بگم که سیذارتا رفتاری فرگرایانه داره. حتی شکلی که میخنده هم با بقیه فرق میکنه. برای آرمان های خودش حتی صمیمانه ترین دوستش رو رها میکنه. معلمان خودش رو رها میکنه. پدر و خانواده ی خودش رو رها میکنه اما در جایی که باید پسر خودش رو هم رها کنه، میبینه که این رها کردنها چقد برای دیگران سخت بوده. و به قول کاملا این سیذارتا ست که تاحالا نتونسته کسی رو دوست داشته باشه. بلد نیست که این دوست داشتنش رو نشون بده.


نقاشی وسوسه ی سیذارتا که برروی دیواری از معابد هند

وازوده وا:
مرد گیل کش که به ندرت صحبت میکنه، ولی وقتی صحبت کنه عجب حرفهایی میزنه ! این مرد استعاره ایست از خرد و جاودانگی. ب�� توانایی بی نظیرش در شنیدن و دل دادن به رودخانه به دانشی ژرف دست یافته است.

گوتاما:
یا همان بودای رخشان، اولین کسی است که به درک عمیق و آن آرامشی که سیذارتا نیز به دنبالش بوده رسیده است. گوتاما یادآور آینده ی سیذارتا است. گوتاما به نوری درونی و آرامشی رسیده و پاسخهایش را با روانی آرام عرضه میدارد. اگرچه که سیذارتا با گوتاما به خوبی برخورد کرده و اورا عمیقا دوست میدارد، اما هرگز اورا به معلمی خود قبول نمیکند. سیذارتا عقیده دارد که راه خود را به سوی معرفت باید شخصا و بدون کمک کسی طی کند. خواننده هرگز نمیفهمد که آیا گوتاما هم این مسیر را با کمک استادی پیموده و یا شخصا موانع راه خویش را برطرف کرده است. اما از آنجایی که قبل از گوتاما نام کسی دیگر آورده نشده و خود گوتاما هم چندی با عقیده ی سیذارتا موافق است ، میتوان نتیجه گرفت که گوتاما نیز این راه را بدون کمک معلمی پیموده.



کامالا:
او شخصی است که سیذارتا را به راه دیگری و دغدغه هایی دنیوی کشاند. کامالا نمادی است از الهه ی عشق و مهروزی. کسی که عشق را با پنج حس خود دریافت میکرد و این هنر را نیز به سیذارتا آموخت. سیذارتا از این فاحشه ی زیبا روی، فرزندی را به ارث گذاشت. کاملا کمک بسزایی را برای رسیدن سیذارتا به آن آرامش درونی خویش کرد. کودک کامالا نیز آخرین و سخت ترین آزمایش سیذارتا بود و سیذارتا با شکست آخرین تعلقات دنیوی توانست بر اُم درونش غلبه کرده و آن نداهای متفرق را وحدتی ببخشد.

بررسی ساخاتاری کتاب

ژانر کتاب:
کوئست و ادبیات فلسفی.

ستینگ :
ستینگ و یا محل وقوع داستان احتمالا در حدود 625 سال قبل از میلاد مسیح و در هند، همزمان ما بودا است.

زاویه دید داستان:
سوم شخص دانای کل، با محوریت بیشتر بر روی سیذارتا. چرا که ما تنها به درون دنیا و افکر سیذارتا وارد شده و از دنیای دیگر شخصیت ها را تنها نظاره گر هستیم.


n  نمادگرایی: n

رودخانه:
نمادی است از خرد باستانی و گذشت زمان و به قول حافظ : بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین. اساسی ترین نماد داستان نیز همین رودخانه است. رودخانه وحدت بخش افکار و دنیای سیذارتا است به نحوی که گذشته و آینده و زمان حال وی را همچون پرده ای در مقابل چشمانش به هم می آمیزد. درسی که رودخانه میدهد گوش دادن است. این گوش دادن به ندای درون و طبیعت است که راه را برای سیذارتا و انسان های متفکر می گشاید.

لبخند:
این لبخند آرام نمادی است از بیداری روحی که در سیذارتا در حال پدیدار شدن است. هنگامی که به ندای رودخانه گوش میدهد، کم کم روح وی آرامشی عمیق پیدا میکند. تمام شخصیت های داستان عم از گیل کش و گوتاما نیز چنین لبخندی را بر چهره خود دارند. لبخندی که از آرامش روحی و بیداری درونی سرچشمه میگیرد.

اُم:
اُم تنها یک کلمه نیست، بلکه ذکری است که معانی عمیقی را در خود پنهان دارد. ام یک صوت است که مانند یک موسیقی از ورای قرون و اعصار، فرهنگ و تمدن‌ها و هم‌چنین موجودات عبور کرده است. این باور وجود دارد که تمامی صداهای موجود در هستی از این صدا نشأت می‌گیرند. این کلمه یه طور طبیعی یک مانترا یا به عبارتی ذکر است که اگر با صوت مناسب تلفظ و تکرار شود، در تمام بدن طنین انداز شده؛ روح و جسم را به آرامش و سکون دعوت می‌کند. هماهنگی وجودی، صلح و بخشش، فلسفه اصلی و پنهان این ذکر هستند. همان‌طور که یوگی‌ها تصدیق می‌کنند، ارتعاشاتی که از زمزمه اُم بلند می‌شود، ذهن را به آرامش می‌رساند. اُم نماد تمام هستی است: گذشته، حال و آینده که در درون سیذارتا با هم آمیخته شده و این وحدت درونی باعث آرامش جاودانی سیذارتا میگردد.

و در آخر ترجمه ی این کتاب رو از جناب پرویز داریوش خواندم، و نمیدانم که خود نثر هرمان هسه چگونه بوده است. این کتاب پر بود از کلمات و ساختار های دشوار که خوانش آنرا برای خواننده سخت میکرد. حتی چندین بار سر به لغت نامه ی دهخدا زدم. اما در کل کتاب شیرین و گیرایی بود و از خواندنش لذت بردم.

Ta książka to wszystko, co teraz.

Desde hacía rato que quería leer Siddhartha, de Hermann Hesse. No soy muy aficionado de la literatura espiritual, e incluso muchas veces la rehuyo, pero de todas formas algo en este libro me llamaba la atención. Había oído suficientes cosas buenas de este autor para entender que darle una oportunidad a Siddhartha valía la pena. Así que lo empecé, llevado más por un impulso que por algo minuciosamente deliberado y planificado.

Leí los primeros dos capítulos en dos semanas. Esto puede no hablar muy bien del contenido literario o espiritual de Siddhartha, pero en realidad siento que fallé en avanzar a una velocidad adecuada porque en ese entonces no me había «abierto» a lo que me podía contar Hesse. Lo repito: no suelo leer este tipo de libros. Sin embargo, hoy le volví a dar una chance y traté de embarcarme en la lectura de una manera diferente, quizá más privada o personal; y, como verán, ya lo tengo terminado. Y debo aceptar que fue un viaje extraordinario, por el que recorrí con el samana Siddhartha su búsqueda de la sabiduría suprema y la paz del alma de forma voyeurista pero no por eso menos auténtica.

Como nos cuenta este relato, la sabiduría no puede ser enseñada. Descomponer información en lenguaje puede llegar a ser factible, pero no resulta así con una experiencia. La sabiduría se alcanza a través del ser interno, desde el exterior hasta el interior, y es sumamente personal. De igual manera, Siddhartha, un poco contradictoriamente, puede llegar a dejar claras muchas ideas, algunas un tanto polémicas y otras reveladoras. Es una lectura que recomiendo mucho, siempre y cuando se la lea con la mente abierta. No puedo decir más puesto que este camino debe ser recorrido por uno mismo y descubierto en privado. Así que aquí tienen, avancen y déjense llevar.

"الحكمة لاتقبل التوصيل ، والحكمة التي يحاول الرجل العظيم توصيلها للآخرين ، تبدو دائما حمقاء ؟"

"المعرفة يمكن ان تكون قابلة للتوصيل أما الحكمة فلا . وقد يستطيع المرء أن يعثر على الحكمة وأن يتقوى بها ، وأن يصنع الأعاجيب من خلالها ، ولكن لن يستطيع توصيلها وتعليمها للآخرين"


مثلما قال المترجم في مقدمته :سيدهارتا معناها الرجل الذي بلغ هدفه . يمكن أن تكون رواية كل إنسان يسير في طريق البحث عن ذاته .

كان سيد هارتا منذ صغره محبوبا
"كان الجميع يحبون سيد هارتا وكان هذا الحب مبعث سروره فكان يسعده أن يكون مصدر سعادة للآخرين
بيد ان سيد هارتا نفسه لم يكن سعيدا"
علمه ابيه ومعلميه الكثير لكنه كان يشعر

"ان والده ومعلميه الآخرين قد نقلوا إليه لب حكمتهم وخير ما فيها ، وأنهم قد صبوا جماع معرفتهم في وعائه المنتظر ، غير ان هذا الوعاء لم يمتلئ وعقله لم يقنع وروحه لم تعرف الأمن وقلبه لم ينعم بالاستقرار"

n  n

فأتبع هو وصديقه جوفيندا السامانا وهم مجموعة من الزهاد المتجولين ثم ذهب ليلتقي ببوذا لكن هل وجد ما يبحث عنه ؟ هل تعرف على ذاته ؟ هل وجد ماينقصه ؟ هل تعرف على السعادة ووصل للسلام النفسي ؟؟

"يبدو أنني انا الذي ادعى سيد هارتا .. لا أجد إلا راحة قصيرة في تماريني وتأملاتي وانا بعيد عن الحكمة وعن الخلاص بعد طفل في رحم أمه "

لا ليس مثلما أراد لكنه تعرف على الوسيلة لذلك و قرر ان يترك كل المذاهب والمعلمين وان يذهب ويبحث عن ذاته من خلال تجاربه الشخصية وليس من خلال ما سمعه من الآخرين وما تعلمه من خبراتهم وتعاليمهم .ان يكون معلم نفسه. فنتابع معه ماسيمر به .

n  n

"على المرء ألا يطيع أى أمر خارجي ، وإنما عليه أن يطيع الصوت وحده وان يكون مستعدا "

الإنسان عادة ما يتعلم عن أمور الحياة من خلال تجاربه الشخصية أكثر مما يسمع و يتعلم من الآخرين ، فتجاربه الشخصية ذات تأثير اقوى من تجارب الآخرين . بالطبع ليس فى كل الامور لكن اتحدث عن بحث الإنسان عن نفسه ، عما يسعده ، وعما يحتاجه فلكل واحد منا شخصيته وكل منا يتأثر بأشياء مختلفة عن الآخر . وكل منا يحتاج ان يتعرف على نفسه ويفهمها ويتعرف على احتياجاتها .


بقدر ماكنت متحمسة للرواية بعد لقائى السابق مع هيرمان فى نرسيس وغولدمند بقدر ما شعرت بالاحباط هنا . لم أستطع الاندماج معها ورغم شاعرية اسلوبه لكنه لم يستطع تحريك افكارى ومشاعرى معه . وشعرت بالملل احيانا . اسلوب الرواية ليس بالسهل ولا الصعب هو مزيج من كلاهما ، أعدت قراءة بعض الجمل احيانا اما اعجابا بها او محاولة لاستيعابها اكثر . الرواية ليست سيئة لكن بإختصار هى ليست لي .

لنا لقاء آخر ياهيرمان واتمنى ان يكون أفضل
احترت فى تقييمها ما بين ٢ و ٣
الرواية ليست نوعى المفضل لكن فى نفس الوقت هى جيدة فى العموم
‏تقييمى ٢.٥


١٧ / ١ / ٢٠٢١

«Τη γνώση μπορεί να τη μεταδώσει κανείς, την σοφία όμως όχι».

«Παιδιά είναι οι άνθρωποι.»

Αυτό το βιβλίο με συγκλόνισε!

Old pre-read review

Choose Life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, choose washing machines, cars, compact disc players and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol, and dental insurance. Choose fixed interest mortgage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisurewear and matching luggage. Choose a three-piece suit on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who the fuck you are on Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing, spirit-crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pissing your last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked up brats you spawned to replace yourselves. Choose your future..... But why would one need to do that anymore when one has found enlightenment.

[ Adapted from here.]

একটা জিনিস নিয়া, একটা সমাজ নিয়া, একটা সুবিশাল মহাদেশ নিয়া কোনো ধারণা না থাকলেই কেবল এইরকম ছাইপাশ লেখা সম্ভব। আতঙ্কিত হওয়ার মতো বাজে। বুদ্ধকে নিয়া কথা বলতে গিয়াও এই লোক অচেতনে গ্রীক দর্শনেরই দ্বারস্থ হইছেন, হেরাক্লিটাস-পারমেনিদেসের নদীর আলাপে চলে গেছেন। খুবই হাল্কার উপর ঝাপসা দিয়া চারদিকের বর্ণনা, জায়গাটা ভারতবর্ষও হইতে পারে, চীনদেশও হইতে পারে, সাইপ্রাসও হইতে পারে। সবাই খালি আম খায় পুরা বই জুইড়া। শুধু নির্বাণ আর ওম বলতে শিখার পরেই ভারতীয় দর্শন নিয়া কথা বলতে চাইলে তো হইবো না। মানুষ নাকী এইদেশে মানুষের কানে কানে ওম বলতো! আমি মাঝি চরিত্র দেইখা আশান্বিত হইছিলাম, এখন মনে হয় জাতপাত নিয়া কিছু আসবে। জাতপাত বিষয়ে লেখক কিছু জানলে তো। ব্রাহ্মণের পোলারে দিয়া দাঁড় বাওয়াইছে, একবারও জানার চেষ্টা করে নাই এর ফলাফল কত বিকট হইতো পৃথিবীর এই প্রান্তে। ব্রাহ্মণ ব্রাহ্মণ করছে শুরু থেকেই, মানে তার ব্রাহ্মণ হইলো দ্রোণাচার্য আর দুর্বাসা-নারদ, লেখক একেবারেই বুঝাবুঝির মধ্যে যায় নাই, খোঁজ নিতে যায় নাই। একটা খুব বাজে বিষয় হইলো এইটা সপ্তদশ শতাব্দীতে লেখা হইলে বুঝতাম, এইটা লেখা হইছে বিশের দশকে, যখন টি ই লরেন্স আরব উটে চড়ে ঘুরে ফেলছে, ব্রিটিশরা ভারতকে লুট করা এবং বিশ্লেষণ করা কোনোটাই বাকী রাখে নাই, প্যাসেজ টু ইন্ডিয়া লেখা প্রায় শেষ, আর দশ বছর পর লাউরির আন্ডার দা ভলকানো চলে আসবে, চলে আসবে অরওয়েলের বার্মিজ ডেইজ। এই বই পৃথিবীর লক্ষ নারী ও নরকে ভারতীয় দর্শনের নামে গু গিলায়ে আসতেছে, এইটা আরো বাজে লাগতেছে। আর সবচাইতে বাজে বিষয় হইলো এইটা নাকী অনেক ভারতীয়ের, অনেক বাঙালী-পাঞ্জাবী-মারাঠীর প্রিয় বই। কীভাবে, সেইটা আমি ভাবতেও চাই না। হরিবল।
চূড়ান্ত রকমের হাইস্যকর একটা বই।

This book opened the door to Buddhism to me...for that I will always be grateful. I can remember feeling that there was a way to search for truth; not a guarantee that it would be found - just a map that could be followed. Still looking - but this book pointed me in the right direction.

n  n

My apologies if this review reeks of "GUSHness." However, it gave me that ONE-OF-A-KIND reading experience that doesn't come along often and so I think it is certainly worthy of the praise I shall heep upon it. Beautifully written and a deeply personal story, Hesse has created the ultimate expression of the journey of self-discovery.

The book details the story of Siddhartha, the young and brilliant son of a Brahmin in ancient India. The Brahmin are the uber revered caste comprised of poets, priests, teachers and scholars***.

[***n  Quick Side Noten: How refreshing is it that their most revered group is not made up of morally questionable athletes, morally suspect celebrities and morally bankrupt politicians...I'm just saying!!]

At the beginning of the story, despite having absorbed all of the teachings of his father and followed all of the religious rites and rituals of his caste, Siddhartha is not content. He knows deep inside that there is something missing and decides to leave his father and his future and seek enlightenment. He sets out, along with his life long friend to find life’s meaning. A decision that makes Siddhartha’s father less than a happy camper.
n  n

Thus begins one of the truly exceptional stories in modern literature. Siddhartha’s journey takes him from the elite of his people:

1. First, to a group of ascetics who shun personal possessions and view the physical world as the source of all pain;

2. Next to a beautiful courtesan who teaches Siddhartha the mysterious of physical love, to a world;

3. Third, to a wealthy trader who teaches Siddhartha about profit, trade and worldly pleasures;

4. Then to a life of hedonistic excess in which Siddhartha eats, drinks, gambles and indulges in numerous sexual conquests in a very SinCityesque way...
n  n

5. Finally, back to an ascetic life, but one that embraces the world and everything in it as special and unique.

Throughout the various stages of his journey, Siddhartha finds something of value in everyone he interacts with and each stage brings him closer to his ultimate goal. Through elegant and deeply evocative writing, Hesse demonstrates, through Siddhartha's journey, the fundamental value of each and every person on Earth. Everyone has something special to contribute to the universe. Siddhartha's final realization of his goal of finding enlightenment is simply amazing and one that I can not recommend more strongly that everyone read.

I'm a U.S. citizen of Irish heritage living in Las Vegas. I was raised Roman Catholic and spent most of my undergraduate and graduate academic life learning about western philosophy, history and literature. I mention the only because I was completely floored that I could identify so intensely with Siddhartha’s story, despite a background that was as far from embracing an "eastern" viewpoint as you could possibly get.

I think its ability to completely suck me in demonstrates not only the brilliance and beauty of Hesse’s prose, but also the universal nature of the story and its ability to transcend all barriers to understanding. It is an amazing read but also a deeply personal one and I think that everyone will get something different out of reading it. Hopefully it is something very, very positive.
5.0 stars. HIGHEST POSSIBLE RECOMMENDATION!!

On the surface, this is a harmless fable of a man struggling through life and coming to peace with the universe. Lovely, gentle, comfort food spiced up with mysticism. It's a bedtime read.

The problem is, it's supposed to be a book that explains the origins and teachings of Buddhism. And as Keely points out in his review, when a foreigner tries to write a story about a country and religion he knows very little about, he will always get it wrong.

Everything is so... so posed. So exotified. We are invited to gawk at the characters and how "different" their lives are, as if they were colorful birds in a zoo. The narrative is obsessed with "strange" sights such as mango groves, fig gardens, clay huts, animal sacrifices and meditation, as if Siddhartha were a stranger in his own country. It's like an American driving around his normal world and being amazed by the strip malls, the sizes of the roads, and the plethora of car brands to be seen.

In just the first chapter, a bunch of foreign terms are flung at us like "Semana," "Brahmin," "Atman," "Rig-Veda," and "Om;" however, they are tossed in without any rhyme or reason. It feels as if Hesse was trying to impress us with his research; however, it comes across as flat and immature. For another analogy, it's as realistic as an American wondering about the meaning of life by contemplating the Deceleration of Independence, the Scarlet Letter, and the Twilight Saga.

Also, the character's skin tones are compared to exotic foods.

"He became as pale as a dried banana skin."

This is infinitely annoying. That's like saying:

Rage erupted in her breast, and her face became as red as Kool-Aid."

Just as Americans don't obsess over Pepsi, CNN, or George Washington, a person living in this time period in India wouldn't obsess over mango trees or the Vedas in his daily life.

Furthermore, there is a "simple but noble savage" vibe that undercuts the whole story. The prose is saccharine, simplistic, Winne-the-Pooh-style writing that glosses over any sort of complexity in thoughts or feelings. The characters have superficial emotions and spend the whole book posturing. I cannot count how many times "happiness erupted" or "sadness grew" in someone's heart/breast.

I mean, see for yourself:

"There was happiness in his father's heart because of his son who was intelligent and thirsty for knowledge; he saw him growing up to be a great learned man, a priest, a prince among the Brahmins."

Or this one:

"For a long time Govinda looked doubtfully at the friend of his youth. Then he bowed to him, as one does of a man of rank, and went on his way.

"Smiling, Siddhartha watched him go. He still loved him, this faithful, anxious friend."

This next one made me angry, given how severely it violates the laws of good literature. There is so much name-dropping, it reminds me of Gossip Girls! ("The keys of her Cadillac were in her Gucci purse!") (...not that I ever read more than a few pages of those books...)

"But Siddhartha himself was not happy. Wandering along the rosy paths of the fig garden, sitting in contemplation in the bluish shade of the grove, washing his limbs in the daily bath of atonement, offering sacrifices in the depths of the shady mango wood with complete grace of manner, beloved by all, a joy to all, there was yet no joy in his own heart. Dreams and restless thoughts came flowing to him from the river, from the twinkling stars at night, from the suns melting rays. Dreams and a restlessness of the soul came to him, arising from the smoke of the sacrifices, emanating from the verses of the Rig-Veda, trickling from the teachings of the old Brahmins."

It's as if Hesse was both overly respectful of and scornful towards Buddhist "foreigners" at the same time; shaping his fictional characters into simple-witted people who are nonetheless "uncorrupted by modern society" and at peace with nature. Goodness, Hesse, don't you know humans are all the same? Why can't "foreigners" in literature be as passionate, overwhelmed, manipulative, mirthful, jealous, and egotistical as characters from one's own continent?

I'm sure there are more complex, less exotified portrayals of Buddhism out there. You really won't be missing out on anything if you skip this one.

------------------------------------------------------

If you for some reason DO want to read SIDDHARTHA, find a good translation, because the standard one by Hilda Rosner is terrible. Not only is it filled with messy, convoluted prose, it fails at basic grammar.

Take the opening, for example:

"In the shade of the house, in the sunshine on the river bank by the boats, in the shade of the sallow wood and the fig tree, Siddhartha, the handsome Brahmin's son, grew up with his friend Govinda. The sun browned his slender shoulders on the river bank, while bathing at the holy ablutions, at the holy sacrifices. Shadows passed across his eyes in the mango grove during play, while his mother sang, during his father's teachings, when with the learned men."

The writing is atrocious. I doesn't flow. It's a simple piece of description, yet you have to read it multiple times to make sense of it.

Also, the grammar is horrible. Let's look at a sentence from that paragraph:

"The sun browned his slender shoulders on the river bank, while bathing at the holy ablutions..."

Wait, so the sun is browning his shoulders and bathing at the ablutions? THE SUN IS BATHING???

This is a common grammatical error called a "misplaced modifier," and it is often made by elementary school children. It is a phrase or clause placed incorrectly in a sentence so that it appears to modify an unintended word. In this case, I'm sure Rosner meant that Siddhartha was bathing, but because the sun is the subject of the sentence, it comes across as if it were the one bathing.

Don't waste your money or time on a translation that reads as if it were written by a middleschooler with a thesaurus.

I was expecting to hate this novel as a piece of hippie Orientalist garbage. I’ve heard too many blithe speeches about the wisdom of the East, from too many people whose minds have been unhinged by too many substances. Luckily for me—or perhaps unluckily, since I take a perverse pleasure in writing negative reviews—I thought the book was quite good.
tt
First and foremost, Siddhartha is an effective and innovative novel. Hesse’s prose roles forward like, well… a river. It’s hypnotic, and perfectly suited to the subject matter. Any good story has drama in it, and Hesse effectively dramatizes the inner thoughts of his protagonist. The resulting drive combines the suspense of a mystery novel—will he achieve enlightenment? what will it consist of?—with the charm of a good Bildungsroman. Well done, Hermann.
tt
The spiritual side of the novel is also impressive. Most of the time, stuff like this ends up a string of platitudinous philosophy-lite. But Hesse has put some effort and time his own spiritual journey, and it shows. The successive states through which Siddhartha progresses are believable and concrete. And his final words to Govinda have all the effect of the huge orchestral crescendo and triumphant piano chord that ends the Beatles' “A Day in the Life”. Both in content and form, it is very well done. Yes, there is a contradiction in the end: Siddartha claims that his wisdom cannot be taught, and then proceeds to teach it. (Plus, the whole book is an attempt to teach wisdom.) But it sounds good on paper, so what the heck.
tt
Whether or not Hesse accurately portrayed the tenets of Buddhism or ancient India—I couldn’t care less. He isn’t a theologian, nor is he a historian. He is a novelist. And this is a damn fine novel.