Broadly, this feels a bit like Steinbeck's Cannery Row or Sweet Thursday, but sadder, more saddled with Kerouac's addiction and struggle with the weight of fame on him and his friends. Jack goes out (all names in the novel were changed, but the characters are pretty easy to triangulate) to Big Sur to spend some time at Lawrence Ferlinghetti's cabin at the bottom of Big Sur. He returns to SF, returns to Big Sur, returns to SF, returns to Big Sur as he spirals down a port-induced hole that also gives similar vibes to Lowry's Under the Volcano. It was a book I constantly had to take micro-breaks from because it both reminded me of my little brother and also just wasn't a burden I could carry for long stretches. But good stuff. Ended in a poem about the SEA that wasn't great.

من هیچ کاری نکردن شما رو از به قول خودتون «بازی با کلمات» خیلیا بیشتر دوس دارم جناب. حالام می‌خوام یکم از دیوونگی غم‌زده امروزمو بندازم گردن کلمات شما و می‌دونم که به اندازه کافی هم مهربون هستین.

Kerouac's memoir of madness.

Frankly quite boring in spots--just too much detail of a rather banal existence--but peppered with insight into the author's psyche and his loosening grasp on sanity. The language is occasionally poetic and beautiful.

I had already read this book as a teen, let's say 15 to 20 years ago. It went straight to my favorites at the time - not so this time around. First, let me clarify: as a teen I read most of the books written by Kerouac, all of them in Italian because my English at the time was basically non-existent, I was still studying it in school. Now I've read this book in English - it was a gift from a dear friend, she gave it to me many years ago but I only read it now, because at the time I found Kerouac's English too difficult for me.

This is basically the story of how Jack Kerouac "got crazy" during some days (particularly one day and one night) spent at a cottage in Big Sur, California, in 1960. The author explains what were the events leading to that, and it must be said that he does so in a very interesting way. The writing is the usual writing by Kerouac, very intense and "spoken", meaning that he mimics the spoken word when he writes. You can love it or hate it. I used to love it as a teen, not so much now. This is not to mean that I hate it, just that it's not really to my taste anymore.

What I especially liked is the writing's intensity: it's almost as if we can feel the author's pain and suffering, and we can almost see how his "episode" is coming. Kerouac himself says he can't understand what happened that day and night, but I think it was very probably related to his alcoholism. I don't know more than that, since I'm no psychologist.

His description of delirium tremens, early on in the book, is one of the most intense I've ever read, and I also liked the later descriptions of the paranoia and hallucinations he experienced on that infamous day. It's all very well described, you can almost feel it, you can almost suffer with the author.

And, I must add, the real "crazy" ones seemed to me to be the people he met, like Billie immediately wanting to marry him as soon as she meets him adn despite her loving his buddy; Billie slapping her child; Billie letting her child watch while Jack and she make love; Perry fancying 9-year-olds (that is more criminal than crazy, though).... To me, Kerouac doesn't seem "crazy" at all, but only suffering. I felt deeply for him.

However, I can't give this book more than 3 stars (maybe 3.5, rounded down anyway), because I didn't really care for the writing anymore now that I'm an adult, nor did I really care for his sexual adventures. His booze was more to the point, because he was basically a true alcoholic at the time. I would still recommend this book, though.

Remind me never to read Jack Kerouac again because this book was a total drag and pure torture. The author's attempt at creative writing made me gag and the desire to run screaming and throw myself promptly off a cliff. I would recommend this to anyone that need intervention and a good reason not to drink. Now onto better books.

არ ვიცი ჯეკ კერუაკი როგორც ავტორი უფრო მიყვარს თუ როგორც ადამიანი, პრინციპში ალბათ ერთი და იგივეა. თუმცა " დიდ სურში" სხვა წიგნებისგან განსხვავებით, უფრო ნაკლებია კერუკი როგორც ავტორი და მეტი , როგორც ადამინი. თითქოს პირდაპირი გაგებით ფეხებზე ჰკიდია ყველანაირი სალიტერატურო ენა და სტილი. მეტიც, დასცინის საკუთარ წარსულს, ბიტ. თაობას და იმ ახალგაზრდებს, რომლებიც ამ თაობას ბაძავს, მათსავით დაძენძილი, ბინძური კედებით დადის და ნებისმიერი სახის ავანტურისტვის მზადაა.ასაკში შესული ჯეკისთვის ეს მხოლოდ პოზაა და სხვა არაფერი,საკუთარ ძირგავარდნილ ბოტასებში ვერავითარ სენტიმენტს ვერ ხედავს ))
წიგნში ფაქტობრივად არაფერი ხდება, თუ არ ჩავთვით იმას, რომ საზოგადოებისგან დაღლილი ჯეკი ბუდისტური სიმშვიდის საძებნელად დიდი სურში მდებარე პატარა ქოხს აფარებს თავს, თუმცა სიტუაცია რადიკალურად იცვლება და სიმშვიდის წყურვილი თავაშვებული ღრეობითა და ლოთობით მთავრდება. ვხვდებით ნაცნობ სახეებს on the road-იდან და ვიხსენებთ მათ წარსულ თავგადასავლებს, მაგრამ წიგნის მეორე ნაწილი მთლიანად ავტორის მენტალური და ეგზისტენციალური დაღლილობის აღწერას ეთმობა..კერუაკის პერსონაჟი აცნობიერებს,რომ არ აქვს მნიშვნელობა რამდენი წიგნი წაიკითხა, როგორ იცხოვრა ან რა შექმნა, სამყაროსთვის ის მაინც არაფერია, წვეთი ოკეანეში , რომელიც უკვალოდ და სამუდამოდ გაქრება. ამ აუტანელი დარდისგან გაქცევას იგი ყველა მეთოდით ცდილობს , ხან აღმოსავლურ რელიასა და მედიტაციაში ეძებს ხსნას, ხანაც კათოლიციზმი ეჩვენება ერთადერთ და უმთავრეს ჭეშმარიტ რელიგიად. ავტორის ამ ფილოსოფიურ გამოღვიძებას ალბათ ლოგიკური მიზეზებიც აქვს, რადგანაც სამყაროში არაფერია ცალმხრივი, მათ შორის არც თავაშვებული ჯანქი და დროსტარება.
"დიდ სურში" ისევე როგორც "გზაზე"-ში ავტორი რაღა თქმა უნდა ისევ და ისევ საუბრობს ქალებზე ( ეს ხომ ბიტ. თაობისეული აგონი��ს ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ელემენტია) ამჯერად იმ მექსიკელი ქალის ადგილას, რომელიც ადრე ავტობუსში გაიცნო, სხვა ბავშვიანი ქალი , სახელად ბილი გვევლინება, რომელსაც ჯეკის არ იყოს ნერვები და ფსიქიკა არც თუ ისე კარგ მდგომარეობაში აქვს. ამ წინში კიდევ უფრო ნათლად ვხედავთ რომ პერსონაჟის წარუმატებელი რომანების მიზეზები ისევ და ისევ მის დაუბალანსებელ პიროვნებასა და დაბნეულობაში მდგომარეობს.ქალების მხრიდან იმის მცდელობაც კი , რომ მას "დაეხმარონ" გარდაუვალი კრახითა და იმედგაცრუებით მთავრდება , რადგან გულის სიღრმეში მან იცის რომ სხვა ადამინს ბედნიერს ვერ გახდის, სანამ საკუთარ პიროვნულ ღერძზე მყარად არ დადგება.
რაც შეეხევბა ფინალს, რომელიც დიდ სურზე შექმნილი პოემით მთავრდება, ჯეკმა ზღვის ტალღების ხმა რომ ჩაიწერა, იმედის ნასახს გვიტოვებს, რომ სადღაც, ცოტა ხნით მაინც იპოვა თავისი წილი ბალანსი და ისწავლა, როგორ გამოერთო ტვინში მოგუგუნე შემაწუხებელი ხმა, რომელკიც არ ანებებდა ცხოვრებისგან სამოვნება მიეღო ან უბრალოდ ეცხოვრა.

შეიძლება ეს ხმა ტალღებისამ გადაფარა.
ვინ იცის.

I have tried and tried to understand what people like about Kerouac, but he's not for me one bit. I liked some of his poetry back in high school, and I know some of his books are better than others, but this one is just ... not it. Plenty of traces of misogyny and racism aside, this book has the Walden aspect of an old reclusive guy who can't handle progress and change. Just a lot of drunk spewings and ramblings about absolutely nothing, harking back to his good ol' days "when he wasn't successful," and literally nothing happens in this book. Nothing. There is no plot to graph on a chart. The people are all just names with very little actual characterization. None of them are likable. All of them are whiny and obnoxious and into only themselves. It reads like a diary of an asshole. Kerouac comes across as one of the most self-entitled, judgmental, nutty, and dickish people ever encountered. Poorly edited, overly repetitious (I mean, how many times can one book say "goopy"?), and just no story to speak of, whatsoever. Kerouac can occasionally turn an interesting phrase, and he was obviously the master of that stream-of-consciousness beat writing, but that's not really saying high praise. This book is boring and simply isn't good, and the stream-of-consciousness writing can only carry you so far before it gets really old and you want something more substantial.

the delerium tremens after the party - bleak, despairing, claustrophobic, and frightening, the yin to "on the road"'s yang. this is the aesthetic line in the sand where the lantern-jawed, photogenic, exultant kerouac of the 40s and 50s meets the boozy reactionary mama's boy shut-in of the 60s.

in short, the other side of the coin.

3.5

The only redeeming quality of this book was that it ended just a few meaningless babbles after the climax which was a surprise given that there appeared to be a dozen pages more to go before being released from the shackles of this self proclaimed novel and to my extreme delight the last pages are only the in-novel-mentioned poem which according to my own rules is not required reading in order to move this book to my "read" shelf and never look back — flying saucer in the predawn sky I had bacon in my scramble this morning after which as I sat on my porch howling winds knocked over my potted jasmine and took with it the something or other, scared the dog — was it a mistake to read one of Kerouac's last books first? it was not my decision and I kind of wish I had read On The Road first because he mentions it a lot and maybe it would have been a gentler introduction to the Beat culture — the problem is I appreciate skill and I don't see a lot of skill in this writing style I know that is subjective I know he isn't for everyone just like people hate Steinbeck but I love him I don't fault anyone for not liking descriptive, slow-paced but rewarding character development-driven storytelling Big Sur was good if you like reading about panic attacks and Jack, if this story is non-fiction (I have no idea if it is or not) was a terrible person this book also seemed disingenuously written to me he says he writes it as its happening wouldn't that influence the things he does because he wants it to be a good story? A lot of it seemed like reading someone's Facebook page look at me and how hip I am and all the cool things I do and the places I go I'm so fun and careless and reckless and more important than you ugh hey I know what this story needs lets throw in some racism and good old child molestation to round things out and lets by no means ever use a period correctly because this is going to be my signature move as a beatnik so get used to reading the crap coming out of my liquor infused melon for the next 200 pages don't worry if you don't understand something its not meant to be understood I will say this on a whole it is somewhat not terrible thinking back on the story as a whole his description of what a manhattan & port-driven (and drug-driven?) mental breakdown/panic attack/mid-life crisis is like but reading it chapter by chapter was not enjoyable with very few exceptions and also I hate panic attacks only slightly less than I hate barfing even if I know it will make me feel better I will by no means ever do it willingly never I hate it that much

My ratings for several books are based on how I felt about them when I read them. Several books that I loved/"really liked" I don't feel similarly about any longer, to put as simply and as fairly as possible. Kerouac is probably a perfect example of this. I loved reading about the melancholy psychological and geographical wanderings of Mr. Kerouac and his friends when I was 15 years old. It spoke to me in that way that people will describe books like n  On The Roadn and Catcher in the Rye as speaking to them and others for as long as those books continue to be spoken about. There's no real mystery as to why these kind of books appeal to so many people crossing/constructing that cliche, proverbial bridge between childhood and adulthood. I can still remember how pleasurable and edifying it was to read these books but I remember it with varying levels of self-embarassment and hesitate to leap straight into that lukewarm pool of sentimentality concerning these books and the cluttered feelings and memories they invoke. And I hesitate, and continue...

„Pentru că până la urmă marea trebuie să fie ca Dumnezeu, Dumnezeu nu ne cere să ne plângem și să suferim și să stăm lângă mare noaptea în frig doar pentru a scrie sunete inutile, la urma urmei El ne-a dat instrumentele încrederii în propriile puteri pentru a străbate mortalitatea vieții nasoale în drum spre Paradis, sper eu – Dar niște amărâți ca mine nici măcar nu știu asta, când ne dăm seama, suntem uluiți – Ah, viața e oricum o poartă, o cale, un drum spre Paradis, de ce să nu trăiești pentru distracție și bucurie și dragoste sau pentru vreun soi de fată de lângă foc, de ce să nu te lași dus unde te duce dorința și să RÂZI… dar am fugit de pe țărm și nu m-am mai întors niciodată fără cunoștințele alea secrete: că nu mă voia acolo, că fusesem de la bun început nebun să stau acolo, marea își are valurile, omul își are focul lângă care stă, punct.„

https://ciobanuldeazi.home.blog/2021/...