پایان سه گانه ی امیلی و چه بد پایانی!
منی که امیلی رو بخاطر جسارتش در مزه مزه کردن زندگی و عطش نوشتن و رویای بلند نویسندگی دوست داشتم، این جلد که فقط و فقط رمان عاشقانه ی آبکی بود بدجوری تو ذوقم زد.
و این اسم وسوسه کننده که نویسنده برای این جلد گذاشته بود : "امیلی و جستجو" طبلی توخالی از آب دراومد.
این مجموعه از جلد یک با کودکی امیلی آغاز میشه و انتهای جلد یک پیشرفتش به حدی میرسه که خواننده رو ترغیب به خواندن جلد دوم کنه. جلد دو نقطه ی اوج امیلی و زندگیشه. جنگندگی و تلاش برای دیدن همه زیبایی های زندگی ولو کوچک.و متاسفانه توی جلد سوم داستان با سر زمین میخوره.
فقط میتونم بگم حیف..

Ой, а отака "Емілі" - це вже трохи занадто. Бажання додати "саговості", плинності і масштабу заразом з бажанням "як би це все швиденько заокруглити" на виході поєднуються доволі химерно. То третя книжка з циклу - це практично повість - мінімум подій та 256 сторінок у дуже щедрому на папір та додаткові оздоби виданні. Але той мінімум подій триває майже 13 років в режимі: 5 сторінок на дзуйхіцу (дуже вправні дзуйхіцу, Монтгомері тут не хибить) - 10 сторінок на "минуло півроку... чи рік... чи, може, повні два?". А до всього й тональність оповіді суттєво змінилася. Ні, пані Монтгомері не відмовляється від ідеї в деталях продемонструвати творчій шлях юної письменниці, але деталей добряче поменшало, а сентиментальності побільшало. Перша "Емілі" була про дорослішання, друга - про творчість, третя - про почуття, причому приблизно в тому ж ключі, що і в "Несказаному" Селесте Інґ. Якби герої цієї книжки мали би звичку до своєчасних та чесних розмов, то текст втратив би щонайменш сотню сторінок. А так маємо теленовелу пунктиром, яка раптом розгубила і більшу частину жвавості, і майже всі іронічно-соціальні етюди а-ля Остен, і навіть ту палкість, яка підкорювала в попередніх томах. Але деякі сентименти вправно цілять у юнацькі спогади (з поправкою на те, що стандартну драму п'ятнадцятирічок Емілі переживає у свої 25), а окремі глави, як та, що з уривками з рецензій, все ж таки ностальгійно пречудові.

خدا را شکر ما آدم ها توان این را داریم که وقتی مشغول کاری هستیم روحمان را جای دیگری پرواز دهیم

This conclusion to the Emily trilogy was in my opinion the best book in this series. Emily fascinated me because she made some questionable decisions that I didn't immediately understand, but as the story continued I grew to understand and appreciate her.
This series has all in all been such a great surprise to me because it beats "Anne of Green Gables" in so many ways. We get a main character who develops, who has hopes and who grows up over the span of three books. Emily goes from being a young orphan to an adult, reflective woman who doesn't just go with the flow. The setting changes throughout the trilogy as well as the characters, and all of that is was makes it the better series in my opinion.

این مجموعه عالی بود؛ امیلی و جاده‌ی پر افت و خیز اما دوست‌داشتنی‌اش به سوی نویسنده شدن...
سه‌گانه‌ی جذابی که ناراحتم ادامه نداره :). خوندنش برای من خیلی دل‌انگیز بود، از فضاسازی و موضوع گرفته تا شخصیت‌ِ قوی و مصممِ امیلی، همه عالی بودن. به‌خصوص فضاسازی انقدر درجه یک و روح نواز بود که هراز‌گاهی به خودم می‌اومدم و می‌دیدم غرق نیومون و طبیعت زیبا و جذابش شدم و چی از این دل‌انگیزتر؟
و اما جلد آخر، تو این جلد هم با غمِ عمیقی که امیلی تجربه کرد غمگین شدم و هم با موفقیت‌هاش ذوق‌‌زده.
ولی جلد آخری بود که انتظار و غم خفه می‌کرد خواننده رو :) و البته یاد «غرور و تعصب» هم بخیر شد :).

می‌دونم که دلم برای این مجموعه حسابی تنگ می‌شه و بازهم میام سراغش...

I don’t remember the last time I read a book this frustrating. I highly recommend it.

ای بابا دیگه شورش رو دراورده بود و رفته بود روی اعصابم! قطعاً امیلی دوازده ساله‌ی معصومم و چهارده ساله‌ی کم‌عقل رو به این دختر ۲۴ ساله ترجیح می‌دم...آخه مگه میشه؟طبق شمارش من بیشتر از ده تا خواستگار داشت از نویسنده و شاهزاده ژاپنی و وکیل و کشیش گرفته تا لات محل و دین که جدی قرار بود باهاش ازدواج کنه!
اینکه امیلی به آرزوی همیشگی‌اش رسید قشنگ بود، توصیفات مثل همیشه دوست‌داشتنی بودن ولی خدایی ۱۰۰ صفحه‌ش رو به این خواستگارا اختصاص داده بود که در نهایت اینطور مسخره به تدی برسه؟راستش من عاشق این مجموعه بودم و عاشق این نویسنده‌ام ولی جدی این دلخواه من نبود، می‌دونم مونتگمری از دلم درمیاره ولی ناراحت شدم.

نه نه نه نهههههه!!
نه.
آخه چرا؟ چرا این کتاب این‌طوری بود؟
نمی‌دونم چه انتظاری داشتم، اما قطعا انتظارم این نبود.
من واقعا تلاش کردم که امیلی رو به اندازه آنه دوست داشته باشم، اما نشد. شخصیتش به دلم نمی‌نشست، نمی‌دونم چرا نتونستم اون‌قدر باهاش ارتباط برقرار کنم. آقای کارپنتر شخصیت جالب‌تری بود.
اما ماجراهای این کتاب آخر...
راستش زیادی رفتن رو اعصابم. خوشم نیومد که همه‌چیز این‌همه ناگهانی تغییر می‌کرد. یعنی این‌جور بی‌ثباتی‌ها رو شاید درمورد یه دختر پونزده ساله قبول می‌کردم، اما نه یه دختر بیست‌ودو ساله.
اشتباه نکنید، از خوندن این کتاب هم لذت بردم. فقط دز اعصاب‌خردی‌ش و جاهایی که دلم می‌خواست شونه‌های امیلی رو بگیرم و محکم محکم تکونش بدم، بیشتر بود.

Loved the ending of this book, but found myself frustrated or bored for the majority of the rest of it. I did laugh out loud at a few parts even though most of this was very melancholy and sad. Emily is out of high school now and making her way in the world as a writer. I could relate to her struggle with singleness, though I didn't have quite as many proposals as she did! Her pride keeps her from the one she truly loves for the majority of the book and it was oh so frustrating! I also didn't care much for her friend Ilsa who I loved from the first two books. And still there was the Dean storyline which I was wholeheartedly not a fan of. So I landed on 3 stars. Worth the read, but not my fave.

This was my first time rereading this book since high school, and I had some major issues with it that I don't remember from earlier readings. Emily was driving me crazy with her pride and stubbornness - I kind of felt like she didn't really deserve to get the guy if she was so unwilling to sacrifice even the tiniest bit of pride and admit to her feelings. Same with Ilse - if she had ever given Perry the slightest indication that she even liked him a little bit as a person instead of ragging on him all the time, maybe it would have occurred to him to consider her as a romantic prospect.

I also felt like Dean didn't deserve the sympathy that Emily and L.M. Montgomery gave him - they may have forgiven him for his need to possess Emily completely, but I certainly didn't! It wasn't just the lie that caused her to burn her book that I had issues with - it was his constant belittling of Emily's writing and ambitions. That was emotional abuse right there, I don't care how stimulating his conversation was.

I still gave it three stars for nostalgia's sake. I do still think it's a pretty good read, even if I was tearing my hair out at the way these people were acting.

چون به همون اندازه‌ی امیلی این روزا تنها شدم. چون مثل اون دارم دونه دونه دوستامو از دست میدم. از هم دور میشیم و دنیاهامون جدا میشه؛ چون به اندازه‌ی امیلی در درک عشق و عاشق سرگردونم؛ و چون دارم به اندازه‌ی اون تلاش می‌کنم؛ خوندن دوباره‌ی کتاب خیلی بهم چسبید.
همذات پنداری خاصی با کتاب دارم و حس می‌کنم هر سال یک بار باید بخونمش.

_زن بودن حس خیلی عجیبی دارد عزیزم. اینکه اینقدر عاشق چیزهای فانی باشی.
-الان دارم سه حس مختلف را تجربه می‌کنم. ورای همه آسودگی خیال است. زیر این حس حس دیگری‌ست که انگار اگر قدرت ظهور پیدا نکند شکسته می‌شود. و زیر همه این ها، حس عجیب و خوشایند دیگری‌ است از این بابت که هنوز آزادی‌ام را از دست نداده‌ام.
_عاشقش هستم، عاشقش هستم، عاشقش هستم و نمی‌دانم سال آینده بدون او باید چه کار کنم. از این به بعد همه‌ی فرداهایمان پر از جدایی خواهد بود. دور از هم بزرگ می‌شویم و وقتی هرازگاهی همدیگر را می‌بینیم؛ غریبه ای بیش نخواهیم بود
_امیلی آه کشید. خبر نداشت که سرنوشت پاورچین پاورچین دارد از پله ها بالا می‌آید. گرچه امیلی فکر می‌کرد چیزی که می‌شنود فقط صدای پاهای پسرعموجیمی است.

The drama