This book left me a bit on the depressed side. The characters made such debacles of their relationships that it was plain miserable for all! Teddy went off to be a famous artist. Ilse went off to sing or some such. Perry went off to study law and Emily stayed home. Dean almost got the girl, but her heart belonged to someone else. Emily's pride cost her several years of being alone. All of that being said I still read the book because I was invested in the characters. I wanted, no needed, to find out how everyone and everything turned out. While there is eventually a Happily Ever After it took a lot of twists, turns and heart-aches to get there and that left me feeling depressed instead of satisfied. The author didn't insert herself quite as much into the story as in book two which I'm thankful for, but the book did switch from journal entries where Emily was "speaking" to chapters of the author telling the story. Easier to handle, but yet still wondering why the different styles for each book.

Emily's character writes and studies human nature, but when it came to her own life, she couldn't communicate, with the people she loved. It was maddening to read, and not scream out to Emily, that she needed to express her feelings, in order for her dreams to come true. Why didn't Emily see how much Teddy loved her, through his many paintings of her face in his works?

I felt throughout the book, that Emily would be the person to help Teddy's mother, and I was glad that happened.

Ilse was Emily's friend, but many times she seemed just the opposite. Why didn't Ilse know that Emily loved Teddy? It seemed she was rubbing salt into Emily's wounds when she talked about Teddy.

Emily couldn't see that Dean's interest in her was much more than friendship. After she rejected his love, she still wanted and needed his friendship, which he could no longer give her.

I'm glad I found this series of books by Lucy Maud Montgomery, but Anne of Green Gables is still my favorite character. I will read the authors biography, and go on to her other books.

امیلی عزیزم دیروز داستان زندگی ات را به پایان رساندم و از دیروز تا به الان احساس پوچی میکنم. ای کاش هیچوقت از زندگی ام نمی‌رفتی. فکر خواندن کتاب های دیگر مرا به بغض وا می‌دارد. ای کاش می‌توانستی جوابم را بدهی. مطمئنم کنار تدی کنت زندگی زیبایی می‌سازی و او مثل همیشه نوشته هایت را محشر ترین نوشته های زمین می‌داند. ای کاش تمام عشق ها به این زیبایی بودند‌
راستی دین به خانه ی تان سر زد؟ مطمئنم تدی آنقدر حسود نیست که از بودنش استقبال نکند.
امیلی قشنگم خیلی وقت است که جرقه به ذهنم نمی‌رسد.اما نیاز دارم جرقه برای من هم بیاید.
ای کاش من هم مانند تو هنگام ناامیدی ها می‌توانستم کمی ادامه دهم. توهم مانند من احساس تنهایی می‌کردی خیلی خوشحالم که برایت گذشت و دوستانت برگشتند اما امیدوارم برای من مانند تو چند سال طول نکشد. و همچنین خیلی خوشحالم که هنگام تنهایی به پیشرفت دیگران حسادت نمی‌ورزیدی و خودت را با دیگران مقایسه نمی‌کردی.
ستاره، امروز من به طبیعت رفتم و اجازه دادم خورشید مهربان دستم را به آرامی نوازش کند. داشتم به خانه برمیگشتم که ناگهان صدای خانم باد را در میان برگ های زرد درختان شنیدم.
ستاره باورت می‌شود من و تو با اختلاف صد سال متولد شدیم اما هنوز خانم باد اینجاست. یادم نبود سلامت را به او برسانم اما قول می‌دهم بار دیگر که میان بوته ها و یا میان شاخه وزید سلام گرمت را به او برسانم.
امیلی قشنگم بنظرت پری واقعا عاشق ایلزه بوده؟ ای کاش می‌توانستم بفهمم چند بچه آوردی و چند سال زندگی کردی. تا اخرین لحظه ی کتاب آرزو می‌کردم دکتر برنلی و خاله لورا باهم ازدواج کنند بالاخره این اتفاق افتاد؟ من که بعید می‌دانم.
راستی بابت مرگ اقای کارپنتر تسلیت می‌گویم.واقعا برایش متاسف شدم.

امیلی
من واقعا احساس غم می‌کنم
دیروز برای دین بیچاره اشک ریختم
تو در من چیزی را زنده کردی که مدت ها بود در درونم خفته بود با این حال تاثیرش را می‌گذاشت
بعد از تمام کردن داستان زندگی ات به تمام دوستانم گفتم من و تو یکی هستیم اما کسی اعتنا نکرد.
ای کاش من هم بتوانم مانند تو موفق شوم.
البته شاید همین الان هم موفق هستم و خودم نمی‌دانم.
امیلی زیبا دوستت دارم و خوشحالم با تو آشنا شدم. مطمئنم در بهشت هستی سلامم را به دین و تدی پری ایلزه و خاله هایت بخصوص خاله الیزابت برسان و بگو به قول لورا اگر بخندی دنیا تمام نمی‌شود.
راستی پدرت در امتداد جاده ی بهشت منتظرت بود نه؟ مطمئنم قولش به تو را فراموش نکرده
خوشحالم که با پدرت وارد بهشت شدی

همه ی تان را با تمام وجودم دوست دارم

دوستدار تو در صد سال آینده:
زهرا

Oh, what was this? A love kite? A crooked square with a starburst projecting from our heroine? Oh no. It's a love squid. Good grief. And the whole second sight thing really became a bit much.

It looked like this. Horror.

I beg thee, friends, let no such love appendages squirm their way into your writing. No purple eyes with flaked gold sprinkled atop, either.

Pshaw, I like Montgomery. But why, why must she insert an Unbelievable? Her characters are my friends (or enemies) because they're breathing. Emily is stardust.

While Valancy remains my favorite of LM's girls, Emily is one of my beloved book characters. I have since then read Emily Climbs and Emily's Quest, and a good amount of other LM books. Emily is a very different character than Anne (both of them possess a grand imagination, but Anne is more spunky, Emily's more quiet) with a subtle resilience to her spirit that gives her unexpected strength at times (giving her aunt Elizabeth the Murray look). If you liked Anne of Green Gables, you should enjoy this.

We saw Emily grow in Emily Climbs, and this book is a supremely satisfying finale on many ends. Readers should be glad that Emily ended up with Ted, but personally I had been hoping she would marry Dean Priest. Oh well. overall a great book, Emily becomes a beautiful and splendid young woman. Bravo!

La conclusión de esta trilogía nos muestra a una Emily joven adulta atravesando los años más crudos de su vida hasta ahora y su constante lucha en ser una escritora reconocida, cómo lidia con la desilusión, el desamor y la soledad. El siguiente fragmento de su diario, describe completamente a Emily en este libro:

n  La vida no me parece lo mismo que antes. Algo se ha ido. No soy desdichada, pero la vida me parece algo negativo. La disfruto en términos generales y paso muchos momentos hermosos. Tengo éxito, al menos cierta clase de éxito, y crecientemente, una aguda comprensión de todo lo que el mundo y el tiempo pueden ofrecer de agradable e interesante. Pero por debajo de todo yace un acuciante sentido de vacío.n

Se es sabido que Emily es un cierto reflejo de la autora que la escribió. Ella fue desdichada y sufría depresión y lo he sentido especialmente en este libro. Se ha sentido más sombrío gracias a los pequeños fragmentos del diario de Emily, que en realidad son fragmentos del diario de L. M. misma. Es interesante aún, como la pluma de esta mujer puede transmitir esos sentimientos y muchos más a través de las generaciones.

A pesar de que me ha gustado porque logra transmitir algo, tengo mis peros con la conclusión de la trilogía y hay muchas cosas que yo preferiría fueran diferentes. Empezando por el hecho que Emily queda atrapada en un pueblito rural mientras sus tres entrañables amigos andan de Europa a Asia cumpliendo sus sueños. ¿Cómo no se iba a deprimir leyendo sus increíbles aventuras, mientras ella estaba estancada en una vieja granja? Hubiera aportado dinamismo a la historia cambiar el ambiente de Emily, evitando las ya aburridas descripciones de la naturaleza y los bosques.

Otro problema que tengo es que básicamente es la misma formula que Ana la de la Isla. Exactamente lo mismo. Me ha decepcionado un poco caer de nuevo en los clichés de malentendidos amorosos (que se pudieron arreglar con COMUNICACIÓN) ya conocidos de la autora cuando las ambiciones de Emily y el contexto de la historia daban para más.
Y claro, está el queridísimo Dean Priest. Creo que no ha habido ningún personaje que haya odiado tanto como a él. Es egoísta, altanero, creepy, posesivo, celoso, manipulador, opresor...

Finalmente, puedo decir que me ha gustado la conclusión de esta historia, pero que definitivamente daba para más. Aunque analizándolo desde un punto de vista más psicológico, ¿Qué hubiera hecho la introvertida y solitaria Emily en Montreal, New York, Japón? Nunca lo sabremos.

Emily's Quest (Emily of New Moon #3), L.M. Montgomery

Emily Starr and Teddy Kent have been friends since childhood, and as Teddy is about to leave to further his education as an artist, Emily believes that their friendship is blossoming into something more. On his last night at home, they vow to think of each other when they see the star Vega of the Lyre.

تاریخ نخستین خوانش: روز هجدهم ماه ژانویه سال2016میلادی

عنوان: امیلی و جست و جو - کتاب سوم از سه گانه امیلی؛ نویسنده: لوسی مود مونتگمری؛ مترجم: سارا قدیانی؛ تهران، قدیانی، سال1394، در352ص؛ شابک9786002514035؛ موضوع داستانهای نویسندگان کانادا - سده20م

سه رمان: کتاب یک: «امیلی در نیومون»، کتاب دوم: «امیلی و صعود»؛ و کتاب سوم: «امیلی و جست و جو»، داستان «امیلی» را از کودکی و مدرسه «امیلی» و رشد نمادین او در راه موفقیت در نویسندگی دنبال میکنند؛ کتاب دوم و سوم جریانهای عاشقانه ی زندگی «امیلی» را بیشتر دنبال میکنند؛ «امیلی» میداند که قرار است نویسنده بزرگی شود، تا به همراه عشق کودکی خویش «تدی کنت»، با هم از پس موانع برآیند؛ اما...؛ این کتاب خوانشگر را در ماجراها، رویاها و عشقهای «امیلی استار» مزرعه ی «نیومون» شریک میکند

نقل نمونه متن: (خوشبخت میشوم- خوشبخت هستم؛ من ديگر آن خيالباف کوچک احساساتی نیستم؛ زمستان گذشته، همه ی این چیزها را از من گرفت؛ دارم با مردی ازدواج میکنم، که در کنارش بودن، راضیم میکند، و او هم به آنچه من میتوانم به او بدهم قانع است؛ محبت و دوستی واقعیم برایش کافی است؛ به نظرم اینها بهترین زیربنای یک ازدواج موفق هستند؛ در ضمن او به من نیاز دارد؛ میتوانم خوشبختش کنم؛ هیچوقت خوشبخت نبوده؛ نمیدانید چقدر لذتبخش است، که خوشبختی در دستهایت باشد، و بتوانی آن را مثل مرواریدی ارزشمند به کسی که انتظارش را میکشد، تقدیم کنی.)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 21/10/1399هجری خورشیدی؛ 27/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

This book focuses more on older Emily. And of course older Emily certainly has different priorities. So in this book Emily has started to worry about her love life and her work life. She has taken writing to another level by working harder on it and sending some books to publishers but they don't recognize her talent.

While stressing over why no publishers have shown interest in her work she also stresses about Teddy who she has grown to love and honestly wants to marry. But he has not shown any interest in her as well.

So as Emily feels like nothing in her life is any good, she realizes that she is a 23 year old with nothing accomplished. So she ventures out into the world of adulthood and this time takes it more seriously.


I honestly didn't find this book as interesting as the last two books in the series but it was still pretty impressive. And obviously by the rating I didn't love this as much as the last two, I think it was mostly because it focused a lot on her love life which I was not interested in. Like at all.

Another wonderful book by Lucy Maud Montgomery. What an underrated writer, and what a shame. There are millions of readers, especially young readers, that would love these wonderful books. Emily's Quest is the third and final book in the series, Emily of New Moon. Emily Byrd Starr is just as precocious and loveable as Anne Shirley of Anne of Green Gables. But she is more serious minded and determined than Anne, and reading of her ups and downs, her hopes and dreams, and her undying love of Teddy, has been a joy and a privilege. If I had to find a fault, it would be the ending. It ended well, that was fine, but it ended to abruptly. There should have been an epilogue, maybe even another book. But alas, not to be.

بله، شاهد این هستیم که فقط یک روز طول کشید تا من این کتاب بهشتی رو تموم کنم.:))
نمی‌تونم درک کنم چرا نسخه‌ای که من دارم طرح جلد دوم و سوم رو جا به جا چاپ کرده و اصلا چرا همچین اجازه‌ای به خودش داده؟
اما به هر حال جدا از این مسئله من انقدر مجذوب و شیفته‌اش شدم که تو مدت زمان کمی جلد پایانیش رو هم تموم کردم و خب این کاملا برای من قابل پیش‌بینی بود و انتظار می‌رفت.
خوش‌حالم که اینجا هوا ابری و بارونی شده؛ انگار امیلی تو روح خانوم باد افول کرده و کنارم نشسته تا از همون روزای خوش قرن گذشته و سوز و گداز جوونی و دردهای عشق و دوریش، با زبون و کلام خودش برام بگه و بازوهام رو بچسبه و آه عمیقی از ته دل بکشه و با لبخند منو به سرزمین ایستادگی هدایت کنه تا منم شریک آواز ملی صنوبرها بشم.
از لوسیِ عزیزم به مقدار بی‌نهایت معذرت می‌خوام که بهش شک کردم و فریاد «من از تو متنفرم نویسنده ابله و خام» سر دادم.
امیدوارم وقتی این لرزه‌های ناشی از شعف و شادمانی تموم شد بتونم غم تموم شدنش رو کنار بذارم.
اما برای الآن خوش‌حالم، خیلی خوش‌حالم.
همون خوش‌حالی‌ای که یه نویسنده‌ی واقعی می‌تونه انتقال بده.
اما اگه بخوام صادق باشم، اون یه ستاره رو کم کردم چون انگار نمی‌تونست صبر کنه تا پایانش رو بنویسه و همه چی خیلی یهویی و خلاصه تموم شد، و من رشد رو تو کلام امیلی چندان احساس نکردم، فقط روح خسته و پیرش رو می‌تونستم لمس کنم. در صورتی که می‌دونم مونتگومری به راحتی می‌تونست این کارو بکنه، با خلق آن‌شرلی به مراتب ثابتش کرد.
به هر حال، بارها امیدوار شدم و ناامید شدم و امیدوار.
من چه چیز بیشتری از این کتاب می‌خوام؟
حقیقتا امیلی باید محبوب‌تر از آنی می‌بود. عمیق‌تر، عاقل‌تر و غرق کننده.

I loved this along with the rest of the series. Montgomerys writing style is very poetical and imaginative. I’m a bit disappointed with Teddy as I don’t feel we as the reader know him too well but it’s still a fairly satisfying ending (much better than if she had ended up with Dean who just set off alarm bells for me from book one).

Yuck. I hated this book and couldn't wait to get it over with. You know right from the beginning how it is going to end, and it literally takes until the second to last page to happen. It is so drawn out and soap-opera dramatic. Ugh. And let's not even *talk* about the whole Dean Priest thing. Gah. Too bad this was the end of the trilogy. It colored my previous opinions of the other two books.