خبر مرگ اورا دهانی بی اعتنا با بی دردی به من داد. و من با بی دردی آن را شنیدم.

Tellement drama ce livre ! L'amour y est dépeint presque comme une maladie, un mal du coeur. C’est beau c’est touchant c’est puissant c’est russe…
J'avais envie de secouer tous les personnages, les naïfs, les fragiles, les soumis... mais aussi les profiteur.euses ! Malgré ça, je n’ai pas arrêté ma lecture et je ne regrette pas. C’est court, ça se dévore ! Je re-lirai Tourgueniev !

Pretextul literar al romanului este deja bine întipărit în conştiinţa colectivă a cititorului: după o petrecere copioasă, la ora 12 noaptea, mai rămân trei "drojdieri" şi propun să-şi istorisească fiecare povestea primei iubiri. Primii doi o relatează succint. Pentru unul prima lui iubire e actuală lui soţie, iar pentru celălalt, fusese doica lui. Această prima scenă -prologul- constituie cadrul viitoarei povestiri. Vladimir Petrovici are o poveste de iubire "mai altfel", dar simte că nu o poate reda oral, căci ar pierde multe detalii, aşa că le propune celorlaltor doi comeseni să o scrie şi să o istorisească ulterior...
"Prima iubire" este o prinţesă săracă, în mrejele mizeriei, având cinci pretendenţi, printre care şi personajul-narator, Vladimir Petrovici. Prima parte a romanului prezintă cinci bărbaţi care, deşi aristocraţi şi relativ educaţi, cad în copilăriile pasiunii din pricina unei femei care, deşi fără intenţii rele, îi joacă pe degete cum vrea.
Am surprins un pasaj al violentei pasiuni ruseşti, ceea ce aduce a tipologia personajului-reper Dimitri Karamazov:
"-... povesteşte-ne cum ţi-ai petrece timpul cu soţia. Ai închide-o în casă, probabil?
-Da, aş închide-o.
-Şi ai sta cu dânsa?
-Da, aş sta negreşit cu dânsa.
-Frumos. dar dacă te-ar plictisi şi te-ar înşela?
-Aş ucide-o.
-Şi dacă ar fugi?
-Aş caută-o şi aş omorî-o.
-Aşa. Dar inchipuieste-ţi că sunt eu soţia dumnitale...
-... m-aş sinucide."
De asemenea, am surprins conflictul dintre superficialul manierism nobiliar şi pasiunea devoratoare a fiinţei: "Asta înseamnă iubire, asta înseamnă pasiune! Cum a putut ea să nu se revolte când a fost lovită...fie şi de o mână iubită! Se vede că se poate răbda aşa ceva dacă iubeşti..."
Tonul elegiac şi morală romanului se conturează în ultimul capitol: "O, tinereţe, tinereţe! Nu ţii seama de nimic, ca şi cum ai stăpâni toate comorile lumii! Şi în durere te complaci, chiar şi tristeţea îţi şade bine."
Finalul dezvăluie adevăratul conflict care a stat la baza operei - ceva mai puţin "comun"...

kebetulan, saat buku ini baru kubaca setengahnya, aku mendengarkan sebuah presentasi mengenai gender di kelas.

kelompok ini mempresentasikan buku yang diangkat dari tesis dosen mata kuliah ini juga. Buku ini berisi analisis sebuah drama karya Arifin C. Noer yang berjudul Drama Mega-mega (ugh, ingatanku begitu buruk). Drama tersebut bercerita tentang seorang perempuan bernama Mae yang menjadi ibu bagi gelandangan-gelandangan di sekitarnya. Mae sendiri merupakan janda yang telah menikah dan ditinggalkan sebanyak 3 kali. Ia mandul sehingga tak akan bisa mempunyai anak biologis dari rahimnya sendiri. Mae (dibaca "ma'e" yang dalam bahasa indonesia bermakna "ibu"), ditinggal pergi oleh suami pertama dan keduanya, ditinggal begitu saja, dan oleh suaminya yang ketiga, ia ditinggal mati ketika meletusnya gunung merapi. Pada drama ini, Arifin C. Noer, dengan pandangan subjektifnya sebagai pengarang, memperlihatkan karakter (stereotipe) perempuan yang mempunyai peran sebagai ibu.

Namun saya tak akan membicarakan masalah gender di sini.

Saya malah tertarik akan masa lalu Ma'e di drama tersebut. Ia menikah 3 kali dan ditinggal 3 kali. Ia mencintai lelaki sebanyak 3 kali dan ia dikhianati 2 kali sedangkan malang di ketiga kalinya.

Saya: mungkinkah seseorang menikah tanpa cinta?
Teman Saya: Mungkin aja, na. Misalnya anak2 rohis yang langsung nikah itu kan cuma tuker2an biodata aja. paling taaruf berapa lama sih? Gue pernah nanya ya ke anak rohisnya gitu, katanya emang cinta itu ga jadi yang utama, tapi kan yang penting mereka menikah itu untuk ibadah.
S: absurd.
TS: ya enggak juga. kan ada ungkapan cinta datang karena terbiasa (bersama) ?
S: tetep absurd buat gue. kayak beli kucing dalam karung. mungkin orang yang dinikahin itu ternyata tabiatnya aneh, bosenan, dan selalu menyakiti. Dan akhirnya malah meninggalkan pasangan dan muncul lagi korban kayak si Ma'e itu. Atau jangan-jangan cinta punya tanggal kadaluarsa, sehingga ada kalimat "aku udah ga cinta lagi sama kamu" "aku udah bosen sama kamu, kita putus aja ya".


Dan pertanyaan terus berlanjut.

teman saya itu bercerita, bahwa ia pernah mempunyai teman yang lugu sekali, hingga menyentuh perempuan pun rasanya segan karena takut melukai/dianggap sikap yang tak pantas terhadap seorang perempuan. Namun suatu ketika ia suka terhadap seorang perempuan dan berniat menembaknya. Teman saya ini memberi nasihat, "jangan. kalau pun nanti akhirnya jadian, paling hanya bertahan dua atau tiga bulan". si lelaki ini tak mendengarkan, maka jadianlah si lelaki dengan perempuan yang ditaksirnya. Terjadilah: ramalan teman saya itu. Mereka putus dan si lelaki bilang, "mencintai dia ketika jadian rasanya tidak semenarik ketika saya belum mendapatkannya". ini sebuah kasus, bukan generalisasi.

ada yang mencintai dengan tenang, seperti udara dan langit yang selalu indah, namun tak terhingga luasnya. ada yang ingin dicintai dan mencintai dengan menggebu seperti api yang membakar: berasap (terlihat oleh orang2 sekitar), butuh objek yang bisa dibakar (misalnya uang), dan juga akan tiba waktunya meredup hingga hanya sedikit bara di arang yang tersisa.

ada yang kehilangan rasionalitas saat jatuh cinta. ada yang jadi penyair ketika mendamba. ada yang jadi budak dihadapan cinta.

maka, teman saya muak.
TS: elo kenapa sih na?! lagi jatuh cinta? bosen tau ga!
S: Seperti yang dikatakan Kurnia Effendi di bukunya Damhuri Muhammad, Darah Daging Sastra Indonesia, masalah cinta merupakan persoalan yang tidak pernah selesai.

Inilah cinta, penderitaannya tiada akhir.

tabik untuk Zinaida, Vladimir, dan ayahnya.

O Primeiro Amor, nato numa idade em que todas as ilusões são admitidas, consuma a derrocada dessas mesmas ilusões, e acaba por determinar o golpe fatal na ingenuidade pueril.
A narrativa de Turguéniev é irrepreensível.

When this was mentioned twice in under a week - once on the list of "perfect short novels" in The Sentence by Louise Erdrich, and once by @dreesreads in Instagram - so I read it amidst my ongoing tries of Russian novels.

It is the story of a male teenager's first love, more of a crush, the young princess who lives next door for a while and has many suitors. It is unusual in the sense that I don't read many crush storylines from a male perspective, but guaranteed when I do, they are not grounded in reality and are pretty obsessive. In this case, he's definitely naive and gets hurt.

I read in one place that this was slightly autobiographical. It connects to An Evening with Claire by Gazdanov in which a relatively short exposure to a woman becomes the topic of a novel even though the protagonist spends very little time sharing the same space. Is this a Russian thing?

Oh, I do like how Turgenev writes. He gets to the core of characters. You understand who they are, why each one acts as they do. He also has great ability to draw a place so it comes alive and you see it , feel it and almost smell it. Like a park at night....... and what Vladimir discovered that night!

Back track: this is about a sixteen year-old's first love. (Do you recall yours?!) He falls head over heels for a self-centered, manipulative, pretty girl. She knows she is pretty and she has her own agenda. He is not the only one who is charmed by her wiles. In this very short novella you get to know several people and come to understand their choices. Each character has a unique personality. That is what I liked best! Still, I would have given it more stars if it had been longer. I have a definite preference for long books. You will love this if you happen to prefer short books.

The audiobook's narration by David Troughton was excellent. You have no trouble with the Russian names. You know who is who, and I didn't even have to make a list to keep track of them.

if your first love wasn't scarring what were YOU even doing????? (hopefully having a loving, healthy and fulfilling relationship. would highly recommend that infact lmao)




but this is the kind of story i love so that's what it is. it can't be helped.

Hangimiz düşmedik, kara sevdaya
Hangimiz sevmedik, çılgınlar gibi!!?

" — Bu işlerin püf noktası nedir, biliyor musunuz? Zamanında çekilebilmek,
düştüğünüz ağdan zedelenmeden çıkmak... Siz sıyrılabildiniz; talihiniz varmış...
Bir daha yakalanmamağa bakın. Hadi güle güle !"

En esta novela corta se nos narra la historia de Vladimir Petrovich, el cual en primera persona nos contará el relato de cómo se enamoró por primera vez, cuando era adolescente, de una joven princesa llamada Zinaída.

Turguénev retrata los movimientos y pasiones del alma humana con una prosa sencilla y delicada, y plantea el amor como un sacrificio: algo doloroso que trastoca la realidad y que pone trabas a nuestra felicidad. Construye así una detallada crónica de un primer enamoramiento que inicia al protagonista en el mundo adulto y que lo lleva de la mano en la experimentación de un gran abanico de sensaciones. El deseo, la curiosidad, la rabia y la frustración predominan en el relato.

El autor no compone el típico cuento de hadas donde todo va sobre ruedas. Le interesa acercarnos de una forma sutil a lo desalentador que puede ser tramitar de la infancia a la madurez sobre las alas del amor cuando aún no comprendemos nuestras propias emociones.

Una obra que se encuadra dentro del realismo y que va más allá en las descripciones de las familias rusas de la época. De fácil lectura, agradable de leer y con un último tramo especialmente intenso y dramático. Un libro que dice mucho con pocas palabras.

Chuyện tình đọc ngay trang đầu đã biết cú twist là gì khi tác giả nói "cha tôi là người rất đẹp trai và còn trẻ". Sau khi nhân vật cuối cùng cũng đến đoạn twist thì tiếp theo cũng không có gì ngạc nhiên khi nó đi theo lối bi kịch chuẩn ngôn tình. Một cốt truyện đơn giản và nhàm chán như thế nhưng lại khiến đau lòng quá vậy nhỉ? Đó là cái cực phẩm của riêng văn học Nga: khi nền chính là điểm sáng nhất.

Ở tuổi này tôi chẳng còn đánh giá cao những câu chuyện lắt léo. Nhàm chán hay không có cốt truyện thì càng tốt. Cũng như tôi đã học được những bài học đẹp nhất từ những người giản dị nhất, những người có lẽ cũng chẳng bao giờ đọc sách. Để kể mua vui.
Hồi đó tôi tàu từ SG về HN. Là một người sợ không gian kín, sợ bẩn và lúc nào cũng nghèo xơ xác nên tất nhiên là chọn toa ghế cứng, không điều hòa, cửa mở cả ngày. Trong toa tất nhiên cũng toàn người nghèo. Lúc đầu tôi còn cố ngồi qua đêm, sau cũng mượn chiếu nằm la liệt như ai. Vì sợ WC bẩn nên tôi không ăn uống gì suốt gần 2 ngày và nhận được sự thương cảm rất lớn từ những người nghĩ tôi không xu dính túi. Nhưng hay nhất là vào buổi sáng. Thời tiết đẹp, phong cảnh đẹp nhưng dân tình trong toa thì nhốn nháo thật sự. Kêu ca than vãn đủ thứ (wc đông, đồ ăn chán, ngủ chưa đã, con cái quấy,...). Đúng lúc đấy thì tôi thấy một cựu quân nhân (vì mặc quần bộ đội), chắc cũng ngoài 60. Ông này đã dậy từ rất sớm đánh răng rửa mặt mọi thứ xong từ lâu, mặt mũi vui vẻ ngắm cảnh, ăn đồ ăn sáng mà tôi dù sau cả ngày không ăn cũng thấy có vẻ không ngon. Gương mặt bình thản và vui vẻ đó tôi vẫn nhớ tới giờ. Hoặc như gần đây tôi xem bà Kuwata Misao trên NHK tôi thấy thích quá =)))

Quay lại vụ mối tình đầu thì vì là người OCD, tôi luôn chỉ có một mối tình và mối tình đầu của tôi luôn là người tôi đang yêu. Tất cả những ai trước đó tôi đều không coi là người yêu và do đó, không thể coi là mối tình đầu =)))))))) chỉ có người tôi đang yêu mới là người yêu thôi =))))))) thế chẳng phải đơn giản hơn sao =))) thì cái ông trong chuyện cũng vậy mà. Vì ông ta còn yêu nàng nên mới gọi là Mối tình đầu đó =)))

n  “Yo mismo… ¡cuántas cosas he esperado! ¡En cuántas he confiado! ¡Qué porvenir radiante preveía en el mismo momento en que saludaba con un suspiro melancólico el fantasma de mi primer amor, resucitado por el espacio de un instante!”n

Honestamente no sé cómo explicar lo que me sucede con este autor; es la segunda vez que lo leo y es la segunda vez que mi problema no es tanto su forma de escribir (la cual me gusta), sino la historia que me está contando, que si bien no es mala, no he logrado conectar ni con los personajes ni con la trama.

En este caso Turguénev nos presenta a Vladimir Petrovich, quien en una reunión decide contar cómo fue su primera experiencia en el amor, al estar completamente enamorado de la joven princesa Zenaida Alexandrovna, a la cual conoce en sus años de juventud.

Básicamente a lo largo de toda la novela vemos los sentimientos y emociones que afloran y experimenta el protagonista, desde su primer encuentro con Zenaida hasta el final de la historia, el cual le da un toque inesperado (al menos para mí lo fue) a la novela y fue la mejor parte de toda la obra.

Si bien, como mencioné, todo lo que plasma el autor al mostrarnos lo que Vladimir siente ante ese primer enamoramiento está escrito de manera muy detallada, la historia en sí misma me llegó a parecer simple y en ocasiones aburrida. Por otro lado, algo me dice que debo darle otra oportunidad al autor en otro momento y ver qué sucede para entonces.