This is a review of the play itself, not this particular translation. I read Roche's translation, which is good but (as has been pointed out by absolutely everyone already) includes made-up stage directions that are somewhat distracting.

Trojan Women is an anti-war play, performed in 415 as Athens prepared to go to war with Sicily and in the wake of Athens' brutal conquest of the island of Melos. It takes place directly after the fall of Troy and stars the captured Trojan women, notably Priam's wife Hecuba, the mad prophetess Cassandra, and that Helen woman. It's a little light on plot; there's mainly a lot of gnashing of teeth and being bummed out, and that's about it. Less of the subversive cleverness that I know and love Euripides for. But it certainly gets its point across: "Of all those seeming to succeed, count no one happy till he is dead."

~تروا دیگر تروا نیست.

به چه اندازه جانگداز و محشر آخه.
در دیالوگ‌های نمایشنامه‌های اوریپید غم زیبایی وجود داره. و زنان تروا قطعا یکی از بهترین آثارش هست. بعد مده‌آ بهترین اثر از اوریپید بود که خوندم.
تمام دیالوگ‌های این نمایشنامه زیبا بودن اما بخصوص دیالوگ‌های هکوب، شهبانوی تروا...
این کلمات و این غم تروا... وای بر زنان تروا بعد مردان‌شان...

|تکه کتاب| زنان تروا

▪︎اما او که مرده، روزگارش بهتر از من است که هنوز زنده‌ام.

▪︎من شاید دیوانه باشم شاید خدایی روانم را از آن خود کرده باشد، اما شوریدگی‌ام را کناری خواهم نهاد تا به شما بنمایانم که شهر ما بسی خوشبخت‌تر از شهر یونانیان است. بنگر چگونه تنها به خاطر یک زن یک طغیان، شهوت یونانیان به هلن دست یافتند و هزاران تن را از دم تیغ گذراندند.

▪︎هکوب: نه زنان از من دست بدارید، بگذارید اینجا که افتاده‌ام. بخوابم مهربانی ناخواسته به هیچ روی مهربانی نیست. آیا با دردی که میکشم رنجی که برده‌ام و بلاهایی که هنوز در راه اند، حیرت باید کرد که از پای درآیم؟ آه خدایان شما که به گاه بینوایی به کاری نمی‌آیید و با این حال آنگاه که گرفتار بلا میشویم چاره‌ای جز یاری خواستن از شما نداریم. اما بگذارید برای آخرین بار از آن دوران خوش بسرایم که بخت نیک پیشینم، افسوس شمایان را بر بخت بد امروزم صد چندان میکند. من روزگاری یک شاهبانو بودم. با شاهی پیوند زناشویی بستم و پسرانی شاهوار داشتم که سرآمد فریجیه‌ای‌ها بودند، پسرانی که هیچ مادر تروایی یا یونانی یا بیگانه‌ای نمیتواند به داشتن چنین فرزندانی ببالد و من به تماشای این پسران نشستم که یک به یک با رویینه یونانیان بر خاک افتادند و در عزای هر یک از آنان گیسویم را بر گورهاشان بریدم. من برای پدرشان، پریام گریستم. نه اینکه بشنوم او را در محراب خانه سلاخی کردند. این را به چشم خود دیدم. با همین چشمانم دیدم که بر این شهر یورش آوردند و آن را به آتش کشیدند. من دستان بیگانگان را دیدم که دخترانم را به یغما بردند. دخترانی که پروردم برای شوهرانی که خود برگزینم. آنها را پروردم تنها برای آنکه از من بربایندشان. دختران، دخترانی که دیگر هرگز آنها را نخواهم دید و آنان دیگر هیچگاه روی مادرشان را نخواهند دید. من دیگر مادر نیستم. یک برده‌ام. پیرزنی برده و بزرگترین بدبختی‌ام این است که به زودی قرار است مرا به یونان بفرستند و وادارند کارهایی کنم نه سزاوار زنی همسال من. من چه خواهم بود؟ خدمتکاری ایستاده بر در؟ کلیددار؟ من مادر هکتور؟ چه کار خواهم کرد؟ نان خواهم پخت سپس با تن خمیده‌ام بر زمین بسیار دور از بستر نرم شاهانه‌ام خواهم خفت و من که روزگاری پیراهن‌های باشکوه به تن میکردم، کالبد زخمی‌ام را با جامه‌هایی ژنده خواهم پوشاند. خدایا من چه اندازه تیره بختم. بنگر به این تیره روزی که بدان دچارم و همچنان گرفتارش خواهم بود و چرا؟ به چه سبب؟ تنها به این خاطر که مردی خواستار زنی شد؟ کاساندرا، دخترم تو راز خدایان میدانستی اما اکنون بر کدام بستر خفت بار پاکی‌ات را از کف داده‌ای؟ و تو پولیکسنه بینوا کجایی؟ فرزندان بسیار داشتم و حتی یکی از آنان نمانده تا دردم را آرام کند؟ با این حال شما مرا یاری میکنید تا بر پاهایم بایستم برای چه؟ چه چیز مانده که بدان امید بندم؟ به پاهای در بندم راه را نشان دهید. پاهایی که روزگاری در تروا میخرامید. مرا تا آن حصیر روی زمین و آن سنگ‌های توده شده که بالش من است راه برید در آنجا خواهم خفت و آن قدر اشک خواهم ریخت تا در فراموشی غرقه شوم. آدمی را هر اندازه دارا باشد تا روزی که از این جهان رخت برنبسته، سعادتمند مخوان.

▪︎اما مردی که پس از خوشبختی گرفتار تیره روزی میشود دوچندان آزار میبیند. هم از اینکه به پستی افتاده است، هم از آن رو که آن شادی را که از کف داده است به یاد می‌آورد.

▪︎آنچه باید پناهگاه تو میشد بزرگ زادگی پدرت بود اما تنها مرگ و دلاوری‌اش، تیره روزی برایت به ارمغان آورد. آنگاه که من به خانه هکتور آمدم، هرگز گمان نبردم که آن پیمان‌ها، آن بستر عروسی به تیره بختی انجامد. پنداشتم شاهی به جهان آوردم که سر همه شاهان آسیای بارور است. هرگز این پندار در سرم نبود که تو را زاده‌ام تا یونانیان سلاخی‌ات کنند. فرزند برای همین است که تو نیز میگریی؟ تو هم میبینی که به زودی چه خواهد شد و آنان با تو چه خواهند کرد؟ چرا این گونه سخت مرا گرفته‌ای؟ چرا همچون جوجه یکی پرنده در جست وجوی گوشه امنی زیر بالها بر پیراهنم چنگ زده‌ای؟ هیچ کس نمیتواند تو را رهایی بخشد؛ هکتور نمیتواند از گورش با آن زوبین پرآوازه‌اش در دست برخیزد. نه او، نه هیچ یک از خویشانش و نه هیچ سپاهی جوشن پوشی از مردمان تروا.

▪︎هلن دختر خاندان تیندارئوس، زئوس هرگز پدر تو نبود. به تو میگویم پدران بسیار تو که بودند. کین، ستانی، رشک، آدمکشی، مرگ و تمام آن طاعونی که زمین میتواند بپرورد. زئوس هرگز تو را نزاد. تو ای بلای جان بربرها و یونانیان بمیر، بمیر. تو که چشمان تابناکت تیرگی و مرگی شوم را به دشت‌های نام آور تروا آورد.

موقع مرگم اینو حتما میگم بعد میمیرم:
این پیکر پیرم بر زمین فرو می‌افتد و من با این دستم بر این خاک می‌کوبم.

After successfully resisting a ten year siege, Troy has fallen, thanks to the Greeks' final dirty trick. The Trojan men have all been killed. The women and children are being carried off to become prostitutes and slaves. Hecuba, who yesterday was the queen of this beautiful city, looks at the smoking ruins around her and tries to comfort Andromache, her daughter-in-law. One day, she says, Andromache's young son Astyanax will be a grown man, and he will take revenge on the cruel invaders. But Ulysses, the cynical and illusionless Greek general, has already thought of this. He's just sent his flunky, Talthyrios, to tell Andromache that they've changed their minds: Astyanax will not be spared with the other children, but rather will be put to death as a potentially dangerous element. Andromache's anguished reply is still echoing around us three thousand years later, having been passed from Homer, to Euripides, to Sartre:

Hommes de l'Europe,
vous méprisez l'Afrique et l'Asie
et vous nous appelez barbares, je crois,
Mais quand la gloriole et la cupidité
vous jettent chez nous,
vous pillez, vous torturez, vous massacrez.
Où sont les barbares, alors ?
Et vous, les Grecs, si fièrs de votre humanité,
Où êtes-vous ?
Je vous le dis : pas un de nous
n'aurait osé faire à une mère
ce que vous me faites à moi,
avec la calme de la bonne conscience

(Men of Europe
You despise Africa and Asia
And I think you call us barbarians
But when your greed and love of glory
Bring you to our shores
You pillage, you torture, you kill.
Who are the barbarians then?
You Greeks, so proud of your civilization,
Who are you?
I tell you this: not one of us
Would have dared to do to a mother
What you are doing to me
Without it even disturbing your conscience)

A volte ritornano

Niente di nuovo: l’opera d’arte lo è in quanto non puoi buttare là due opinioni epidermiche sulle emozioni del momento. Toccarla, guardala, ascoltarla o leggerla e poi parlarne non è come descrivere l’arricciamento del pelo al venticello primaverile, fresco ma piacevole.
Con “Le Troiane” il detto e ridetto ti sorge in mente spontaneo: con i mezzi della vita moderna si può verificare in tempo reale le intuizioni rafforzandole e tanticchia esaltandoti nella condivisione.

Sulla scena quattro donne e un bambino mentre alle loro spalle Troia brucia:
Ecuba la vecchia che con i figli ha perso qualsiasi fede;
Cassandra la folle, che inneggia alle sue nozze con Agamennone anziché dolersene perché l’imeneo sarà la rovina del comandante in capo e della sua famiglia;
Andromaca la vedova che annega nel nichilismo: la vita, privata dell’esistenza, non vale la pena di essere vissuta;
Elena la colpevole che gioca con la seduzione e i sofismi per salvare la pelle;
Astianatte la vittima imberbe, sacrificato per impedire a qualsiasi erede di vendicare i morti e rivendicare il potere.

La prima domanda è: Euripide è anche moderno, contemporaneo o addirittura attuale?
Il senso comune (quasi mai sinonimo di buon senso), sciorinato come bucato mal lavato un giorno sì e l’altro pure, ci ammonisce che quel che fu non ritorna, per carità.
[ Il “senso comune” deve essere una conquista del progresso e della civiltà se era sconosciuto al grande tragico che, nel V° secolo a.C. , scriveva di una guerra combattuta sei secoli prima mentre, e appena due stagioni avanti della scrittura della tragedia, avrebbe avuto materiale fresco di prima mano, visto il servizietto fatto alla comunità di Melo dal celodurismo ateniese. Mica bruscolini: un bell’eccidio pulito pulito, con le solite vittime collaterali, donne e bambini più un immaginabile esodo di profughi sbandati].

Solo la paura di incorrere nell'inevitabile censura lo fa ricorrere al mito? o la censura, dice il senso comune, è un concetto di progresso e civiltà (?) e non poteva esistere al tempo del drammaturgo? Probabilmente la modernità ha trasformato in “assolvibile censura” l’ostracismo, negando l’esistenza dell’una e dell’altro quando vi procede esibendo a sua discolpa commi raffazzonati e emendamenti di leggi nate per altri scopi.

Diamo per scontato che il ripiego dell’ombroso Euripide fu per scampare all'ostracismo, se non al peggio ancora; ma perché scegliere proprio la distruzione di Troia, rivolgersi al mito? Forse perché il mito era allora il grimaldello per aprire la porta alla conoscenza del senso del presente? Forse perché era il linguaggio da tutti conosciuto e quindi comprensibile senza la riserva mentale che il passato non ritorna? Forse perché non era solo una favola?
Diamo anche questo per reale: Euripide (e i tragici, conosciuti o meno) usava quel linguaggio universale per coinvolgere gli spettatori e sottoporre al loro giudizio critico la versione aggiornata del vecchio mito (le rappresentazioni, come tutti sanno, avvenivano in veri e propri festival in cui al posto di “Fin che la barca va” gareggiava “Le Troiane”. O tempora o mores).
Euripide (e i tragici, conosciuti o meno) non era pertanto un masturbatore mentale, un viaggiatore periombelicale, ma uomo che riconosce la valenza dell’ esistere nell'essere agente nel reale con la sua opera ( suppongo che non sarebbe andato al salone di Torino alle condizioni date dagli organizzatori). Non gli interessa lo zoismo, il vivere per vivere. Dice Andromaca: Morire e non esistere la stessa cosa, dico io, sono .

E soprattutto: perché ancora oggi se ne fanno rappresentazioni? Solo per sfogliare l’album di ciò che fu? Solo per vedere come erano “I Flintstones” del V secolo e compiacerci dei cotanti progressi della nostra contemporaneità?
Se ci guardiamo attorno, siamo ancora circondati da celoduristi achei o ateniesi. Città e intere nazioni in fiamme; donne e bambini, scampati alla morte nelle guerre, che vanno incontro a una esistenza da schiavi e deportati, sempre che sopravvivano alla traversata del deserto, ai campi, al mare e ai capetti di turno.
A scriverlo sembra retorica buonista, tante volte si deve reiterare il concetto a coloro che parlano di invasione, pericolo, minaccia di sostituzione etnica. Sembra un mantra banale e banalizzante, un aggrapparsi all’emozione “letteraria” per cercare un senso reale al mero passatempo della lettura. Ma come ho dimostrato, Le Troiane” è arte e non ammette pretesti di non avere nulla a che vedere con la realtà.

The Trojan Women is a play quite personal to me. With the fall of Troy and all their men and boys killed by the rampaging Greeks, the women of that doomed city wail their grief and shout into the darkness their anger and limitless pain. Soon to be made slaves by the Greek conquerors, each woman must face the utter desolation with whatever spark of strength their spirit can muster so that they can survive the holocaust. Like all the great Greek playwrights, Euripides' words are unflinching in the searing glare of such suffering and such madness. In the ancient world, the killing of one human by another was face-to-face, intimate, brutal, agonizing. War. Terrible war that feeds upon the innocent without distinguishing them in their thousands and millions from the guilty few.
Why is it personal to me? I witnessed that same fall of Troy repeated in many villages during the Vietnam war, where families who had lived for generations in those villages and hamlets saw their hopes and dreams go up in flames; in napalm and rockets that spewed heat much hotter than Troy experienced. I saw the women go mad with grief. Already having lost their husbands and sons, they now lost their homes and fields and the only means they had to keep the old ones and the children alive. But somehow the women survived and gave what little they had to keep the family going. With what did they have to do that? Nothing. Who are the heroes? At Troy, who were the heroes?

the anguish that the women of troy were feeling was horrifying and brings a new perspective of the trojan war to the surface. the text compels us to realise the cost of war and is also relevant in today's war-stricken world. not only are the soldiers who fight affected, but also the children and women. it was honestly so sad at times because it's just in your face; the trauma and suffering that the women are about to undergo isn't hidden or shrouded in any form, they're not viewed as humane in any way but rather as property, or an inanimate object (this was made abundantly clear when Andromache was literally in a wagon sitting next to all the spoils of the war). the ending was really tragic as well, with troy burning and crumbling just as the sanity and resistance of the women was crumbling. this was a really good and thought-provoking read.

Pese a ser una obra muy breve, hay varias cosas destacables. El comienzo, con Poseidón y Atenea, me parece llamativo: se ve de una forma bastante directa cómo los dioses juegan con los humanos como quien si fuese un juego de mesa. No es la primera vez que lo veo, pero no deja de llamarme la atención esa forma que tenían los griegos de concebir a los dioses, se tomaban con bastante tranquilidad la idea de ser sus peones y de que pudiesen hacer con ellos lo que quisiesen.

Me parece también curiosa la figura de Helena, a la que todos parecen odiar y culpar de todos sus males, incluída Hécuba. Claro, porque Paris no hizo nada, ¿no? Pobre muchacha. Respecto a Hécuba, es la viva representación del dolor de las troyanas, pero hay algo en el personaje que no me acaba de gustar. Quizá sea por la crítica a Helena, no sé. La que me ha llamado la atención pese a lo poco que sale es Cassandra con sus predicciones.

Es una obra que se lee bien, no tiene ningún párrafo de estos que tienes que leer veinte veces porque no te enteras de qué va la cosa. Pese a su brevedad, consigue reflejar muy bien la situación de las troyanas, abocadas a la esclavitud o a matrimonios con aquellos que han asesinado a todos sus parientes y amigos. Me ha gustado, pero deja con ganas de más.

Extremely readable and frankly more relatable than Pat Barker's retelling, but I am mostly posting a review just to note that Goodreads offered me the opportunity to "follow" Euripides just so I can be the first to know about any new releases. Crossing my fingers.

Read Emily Wilson’s translation in Greek Plays

One of the greatest Greek tragedies I ever read. And on a favorite subject: Trojan War

Ο Ευριπίδης παρουσιάζει τη φρικαλεότητα του πολέμου σ'ένα έργο που,δυστυχώς,διαβάζεται ακόμη και σήμερα με τον ίδιο πόνο.Δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται στη θέση των ηρωίδων-χωρίς σπίτι,χωρίς οικογένεια,χωρίς πατρίδα.

Ο πόνος των γυναικών γίνεται δικός μας,τραγικές φιγούρες σε έναν πόλεμο που ούτε προκάλεσαν,ούτε επέλεξαν.Ο μονόλογος της Ανδρομάχης λίγο πριν πάρουν από την αγκαλιά της το γιο της για να τον σκοτώσουν σου σπαράζει την καρδιά,το ίδιο κι ο μονόλογος της Εκάβης όταν τον θάβει.

Διαχρονικό,όσο και η φύση του ανθρώπου.Ο Ευριπίδης αποδεικνύεται για άλλη μια φορά τρανός παρατηρητής και μεγάλος δάσκαλος-αλλά και εξαιρετικά θαρραλέος,για να γράψει και να ανεβάσει τις "Τρωάδες" τη χρονική στιγμή που το έκανε.Υποκλίνομαι ξανά και ξανά στο μεγαλείο του.

Given that Troy was really enemy Greek fought against, you have to give credit to these Greek tragicians for showing compassion to them and cruelities of their own peoll