Here's a book that shows its age in its pernicious portrayal of Black anti-Semitism long since out of fashion even among the most zealous of our crackpots.

E for effort, and T for nice try. Fuckin' Ofay.

See that? I flipped it. It's me, y'all.

But seriously, I question this book's continued relevance, except as a cultural/historical document, which happens to be written by a sometimes great writer.

Il grido di Malamud "Storie, storie, storie: per me non esiste altro" è, da qualche anno, diventato un mio mantra personale. Avendo passato la gioventù a percorrere le contorte strade della semiotica, dello stile, della struttura, alla ricerca di un senso misterioso e profondo che si può trovare solo alla fine di una faticosa discesa nei meandri della parola e del suo suono, convinto che la pietra filosofale della bellezza si potesse raggiungere solo attraverso un'opera al nero guidata dalla massima "only connect", giunto alla piena maturità ho iniziato a sentire come muffite e polverose tutte quelle velleità squisitamente novecentesche per aprire finalmente gli occhi sulla più semplice e banale delle evidenze: Storie! Non esiste altro.
Con questa nuova convinzione affronto ogni nuovo lavoro e questa è la frase che mi risuona nella mente ogni volta che apro un libro di Malamud.
"Gli inquilini" è stato, per me, un libro curioso. Perché se è vero che la "storia" è presente ed importante in questo caso risulta però molto evidente come il plot non sia il fine del romanzo, ma piuttosto il più importante tra gli strumenti che l'autore utilizza per veicolare il suo pensiero. Il conflitto del romanzo insieme con le sue conseguenze è subito lì, esposto in bella vista: Un conflitto tra bianco e nero, tra forma e sostanza, tra solitudine e socialità. Un palazzo fatiscente, in attesa di demolizione, dove due scrittori (o due incarnazioni dello Scrittore) si incontrano, si perdono, si inseguono. Una vecchia, maestosa macchina da scrivere. Parole scritte, bruciate, accartocciate, ripescate da un bidone. Amori liquidi che fluiscono dall'uno all'altro finché il confine tra i due diventa troppo labile. Una tensione infinita verso una conclusione, un finale, una soluzione che sembra sempre vicinissima e rimane però irraggiungibile. Un duello finale tra il bene e il male (nel quale però non è chiaro chi sia chi) che si risolve con un annichilimento delle forze in campo. Leggere Gli inquilini è stato come perdersi per un po' dentro la mente di Malamud, tra le sue paure, le sue speranze, le sue fobie. E allo stesso tempo un tuffo in un' America lontana dagli sfarzi nella quale una nuova coscienza di classe sta per cambiare gli equilibri del gioco. Una lettura labirintica, non sempre piacevole, sulle orme ora dell'uno ora dell'altro scrittore, con la voce del proprietario Levenspiel che si affaccia a più riprese nel vano tentativo di riportarci a terra, di ancorarci ad una realtà quotidiana fatta di oggetti, di fatti che possono servirci come bussola per ritrovare una via nel labirinto dei pensieri. Un libro bello e strano che ha ancora bisogno di sedimentare per rivelarsi pienamente.

Hmmm... the Jewish writer is called "the writer", the Black writer is called "the black", and the lone female is "the blonde". I suppose that is enough to carbon date the novel's setting and Malamud's authorship ca. anno 1971.

I won't call Malamud to account for the novel's gender and racial bias fifty years on. Suffice it to say that I quite enjoyed this frenetic, post-modern-apocalyptic rendering of writer's angst.

Absolutely no clue what to think

I read this book for the first time in 1983. Rereading it now is quite an insight in the changes in me and the world. Some parts, particularly the language, are very dated. Interesting parallel character to Updike's Rabbit Redux. Worth the read.

.
«لسر در تک‌آینه اتاقش نگاهی سرسری به خود انداخت. از فکر تمام کردن کتابش بیدار شده بود. بوی زمین زنده را در چله زمستان احساس می‌کرد. ناله شیپور کشتی‌ای که از بند رخت برمی‌بست از دوردست به گوش می‌رسید. آه، ای کاش می‌توانستم با کشتی بروم. تقلا کرد تا دوباره به خواب برود ولی نتوانست. پریشان‌حالی مثل اسبی او را با پاهای بسته از تخت بیرون کشید. باید بلند شوم و بنویسم، وگرنه آرام نمی‌گیرم. جز این هیچ چاره‌ای ندارم. خدای من، این‌همه سال. پتو را کنار زد و لرزان کنار صندلی لقی که لباس‌هایش روی آن آویزان بود ایستاد و شلوار سردش را به تن کرد. روز از نو روزی از نو. لسر با بی‌میلی و حیرتی یأس‌آور، لباسش را پوشید، چراکه با شوقی آتشین برای نوشتن صبحگاهی به رختخواب رفته بود. برای فردا افکاری شیرین داشت و ناشکیبا بود...».
.
هری لسر نویسنده ای است یهودی که در حال نگارش سومین کتاب خود است، کتابی که نوشتن آن نزدیک به ده سال طول کشیده است و حال به لحظات پایانی خود نزدیک می شود. لسر پیش از این دو کتاب دیگر منتشر کرده بود که اولی عالی و دومی متوسط قلمداد می شود. لسر در آپارتمانی زندگی می کند که سال های زیادی از ساخت آن می گذرد و اکنون در حال فروپاشی است به همین دلیل صاحبخانه همه را بیرون کرده ولی لسر به بهانه اتمام کتابش از آن جا خارج نمی شود. تا این جا اتفاق خاصی در کتاب شاهد نیستیم تا اینکه پای شخصی جدید به داستان باز می شود. بیلی، نویسنده ای سیاه پوست و شدیدا برضد دین یهون و سفید پوستی، زخم خورده از تبعیض نژادی، برای نوشتن کتابش به یکی از خانه های خالی از سکنه آن ساختمان وارد می شود.
.
مالامود از استعاره و تشبیهات فراوانی برای تاثیرگذاری بیشتر بر تبعیض نژادی استفاده چرده است. او بسیاری از جاها بیلیِ سیاه پوست را "سیاه" و لسر را "نویسنده" می نامد،سیاه پوست اگر نویسنده هم باشد باز سیاه پوست است. یا هنگام سیاهی شب همیشه برف سپیدی در حال باریدن و پوشیدن زمین سیاه است.
.
یک رابطه ی عشقی هم این وسط به وجود می آید. لسر شیفته ی معشوقه ی بیلی می شود. زنی سفید که با مردی سیاه رابطه ای سه ساله به وجود می آورند. بیلی انقدر غرق در نوشتن کتابش می شود که از عشقش دور می ماند همین باعث می شود لسر بتواند از این فرصت استفاده کند و معشوقه را تصاحب کند. اتفاقی که سرانجام بر سر خود لسر می آید و او هم غرق در پایان بندی کتابش از معشوقه غافل می شود و او را ترک می کند. و معشوقه در پیامی خطاب به لسر اینگونه می نویسد، (هیچ کتابی مهم تر از من نیست).
.
مالامود سختی های نویسندگی و خلق یک اثر را نیز به تصویر می کشد، جایی که خالق اثر و نویسنده قید همه چیز خود را می زند، حتی از عشق خود نیز می زند تا بتواند اثری که میخواهد را خلق کند و مهم تر از همه چیز بنا به نظر مالامود، پایان یک اثر است.
کتاب را می شود این چنین توصیف کرد، داستانی درمورد یک داستان.
کتاب عجیبی است، بخوانیدش، از آن دلسرد نشوید و فرصت دهید تا آن چیزی که قرار است را به شما نشان دهد.

1971 Malamud reads very different than 1957 The Assistant. While both deal with Jews in New York and employ absurd plot twists, the premise here is vastly more preposterous. Harry Lesser is so fixated on finishing his third novel that he's been working on for ten years, that it seems nothing will impede his progress - not the gruesome conditions surrounding him in his condemned apartment building where he alone remains, not his tenement landlord's constant attempts to cajole or force him to leave, not loneliness, not common sense. But then along comes Willie Spearmint, a black writer with major attitude.

Malamud è sempre Malamud!

Basically, a book that makes you hate and distrust black people even more than you already do. It's hard to find a book written in the past (Hell, it's difficult to find now) where a black character is admirable unless he's a slave and telling Huck Honey to get back on the boat. Most black characters are seen as vicious, untrustworthy individuals (who don't talk in complete sentences), and Malamud continued with that tradition. The only book I can really think of that had a redeemable, respectable black character was The Heart is a Lonely Hunter, and that character was a doctor juxtaposed with other black characters who loathed him for being so different. It was an interesting character study to say the least, and it was refreshing to read.

But I digress.

Why the four stars for this book that I clearly found offensive? Well, because it's good. The characters, though unlikable, are clear and three-dimensional, and the story is told in a meta fashion, which impresses the writer in me. The story concerns two tenants, a Jewish man and a black man (Though one only pays the rent. Guess which one), who are both writers. The black man feels he has to write about the black experience, sort of like Richard Wright. But the problem is, he isn't disciplined like the Jewish writer. The moment he receives even the slightest bit of criticism, he gets upset and does something stupid. It's infuriating to see such a bum of a character, even though he works hard at his craft. The situation is exacerbated when he does a heinous act after the Jewish character kind of oversteps his bounds with the black man's girlfriend (Though, an argument could be made that the black man was in the fault for not treating his girlfriend right in the first place).

Overall, it's a quick read and an interesting book told in a fascinating fashion. Do I like how blacks were portrayed in this book, which was published back in the 70s? No. There is not one redeemable thing about them. But as a black writer, I guess it's my job to write minority characters who are actually worthy of praise. I just won't go overboard with it. That's how you DON'T write three-dimensional characters.

Very much a product of its time.

Lesser, a zsidó író egy lebontásra váró bérház hatodik emeletén püföli az írógépet, amikor egyszer csak őrjítő kopácsolása mintha visszhangra lelne. Utánajár, és mit ad Isten? A kibelezett szomszéd lakásban kollégát talál: Willie Spearmint, a fekete radikális nyüstöli ott ugyanolyan elszánással a saját írógépét. Írók egymás között, hasonló a hasonlóval találkozik. Mindkettejüket ugyanaz a démon kínozza (akit szoktak volt Múzsának is nevezni): kínos vajúdáson kell átesniük nap mint nap, amikor náluknál nagyobb témákat próbálnak meg papírra izzadni. Akár egymás nyakába is borulhatnának, és elénekelhetnék az Ebony and Ivory-t. Aztán mégsem. Mert néha a hasonlóság csak kiemeli, amiben különbözünk. És mert regény alapanyaga gyakran az író haragja, fájdalma, sértettsége – és ez jól van így. De mi van, ha ezek már nem férnek el a papíron?

Oddly exaggerated and oddly still good.