This series just gets more "ok, I got you. I'm not having fun, but I gotcha"

This was a step up in quality from the second book, which seems like it was mostly a setup for this one. But this one was fantastic, especially the ending. Leto and Ghanima weren’t quite Paul for me, but both were interesting characters, and their relationship as siblings added a new element to this story.

This entry also set up some interesting storylines for the rest of the series, both with the characters the story is now focusing on and the planet itself. I can’t wait to see where it goes, and I’m so glad I finally decided to start it.

Dune serisi hakkındaki duygularım biraz karışık.

İlk kitap çok güzeldi, ikinci kitap güzeldi, üçüncü kitap içinse ortalama üstü diyebilirim. Ama bilim kurgudan gittikçe uzaklaşıyormuşuz gibi hissediyorum. Kitaptaki din/politika/entrika kısmı o kadar ön planda ki; bilimsel her şeyi kaldırıp büyüyle değiştirseniz, olay uzayda değil de fantastik bir dünyada geçse işlenen senaryo aynı şekilde, anlamından hiçbir şey kaybetmeden var olabilir. Gezegendeki iklim değişikliği ve bunun yarattığı etkiler dışında gerçekten bilimsel diyebileceğimiz pek bir şey yok kitapta maalesef. Dune Çocukları için uzayda geçen, dini bol Game of Thrones bile diyebiliriz :D

Kitapta bir süre sonra beni sıkan bir mistisizm, gizemcilik havası var. Karakterlerin hepsi çok büyük öngörülere sahip, bazıları resmen geleceği görebiliyor ve buna göre bir şeyler yapıyor. Karakterlerin bu üstün yetenekleri, okuyucunun - ya da sadece benim, bilemiyorum - sebebini anlayamadığı işler yapmalarına sebep oluyor. Yapılan işlerin neden o şekilde yapıldığı ya hiç anlatılmıyor ya da çok uzun süre sonra dolaylı olarak anlatılıyor. Bir de herkes karşısına çıkan bir sorunun üstünde sadece kendi kendine düşünerek sonunda doğru cevaba ulaşıyor; ama cevap yine çoğu zaman bize söylenmiyor. Bölüm başlıyor, karakter birileriyle ya da kendi kendine konuşuyor. Sonra onun düşünce akışını görüyoruz ve sonunda işte böyle olmalı diyor; ama bu bize anlatılmadan cart diye bölüm bitiyor. Özetle karakterlerin karar verme süreçlerine, düşünce akışlarına bu kadar önem verilip vardıkları sonucun açıklanmaması beni kitap boyunca rahatsız eden bir tercih oldu.

Kitapta yöneticilerin yapması gerekenler, liderlerin alması gereken zor kararlar, halkı yönetmek için din nasıl kullanılır vb. kısımlar genellikle başarılı işlenmiş ve gerçek dünyada da şu anda benzeri yaşanan şeyler mevcut. Halkı kontrol etmek için dini kullanan yozlaşmış rahiplerden tutun zenginliğini korumaktan başka bir şey düşünmeyen CHOAM şirketine ve etliye sütlüye karışmayız deyip her şeye burunlarını sokan Uzay Loncasına kadar bu evrendeki pek çok kurum ve kuruluş gerçek dünyada da karşılık bulabilen şeyler. Ayrıca Dune serisinin önceki kitaplarından alışkın olduğumuz her bölümün başında bir alıntı/özlü söz/kıssa vs. bulunması geleneği bu kitapta da devam ediyor. Burada yazan şeyler de kitabın hem kendi evreni için hem de gerçek dünya için geçerli olabilecek şeyler, okuması çoğu zaman keyifli. Bazı kısımlar kutsal kitaplardan alınan ayetleri de andırmıyor değil.

Dune serisine başladıysanız ve devam etmek istiyorsanız okuyun, sizin için güzel bir kitap. Zaten serinin üçüncü kitabı olması nedeniyle bilim kurguya yeni başlayanlara bu kitabı değil ilk kitap olan Dune'u önermek lazım. Puanım 6/10, çünkü "bilim" kurgu yönü biraz zayıf ve benim damak tadıma göre biraz fazla mistisizm içeriyor; ancak işlediği politik konular hakkında 76 yılına göre oldukça başarılı ve Game of Thrones'la yarışabilecek bir entrikalar ağına sahip.

Trečioji Kopos dalis. Man ji  skaitėsi taip pat sunkiai kaip antroji, bet kai apimtis didesnė, tai užtrukau ilgai, ir jau labai laukiau, kol pabaigsiu. Vis tik pirmoji buvo geriausia, įdomiausia, ir nepranokta lieka, o toliau kitose dalyse jau tik plėtojama kažkas iš to pačio. Dar būtų nieko jei tik įvykiai ir nuotykiai tęstųsi, bet pripainiota visokių vizijų, vientiso teksto, man prailgo ir pabodo.

Bad. It's just bad.

Dune is all about subverting popular expectations: the first two books, for example, deconstructs the 'Hero' myth, debates the idea that a perfect, Messianic figure would save humankind from itself, and challenges the belief that playing God (terraforming, controlling religion, occupying the entire universe) is something that would benefit everybody with zero downsides. Herbert's works illustrates the fallacies of humankind by pitting multifaceted human nature against the backdrop of the perception of absolute morality (Good vs. Evil), showing that, in reality, everything falls within a Grey Zone, and is much better for it. So the saying goes: The road to hell is paved with good intentions.

Children of Dune starts off interesting. We have Stilgar, the staunch supporter of the Atreides Empire in the past two books, beginning to question where his loyalties lie - to the point of debating whether or not to assassinate Paul Atreides' twins - after seeing the consequences on the universe which the Empire begot. He ultimately decides not to, but the stage has been set for a subversion of tropes - the potential betrayal of a loyal ally. All seems to be a promising reflection of the themes which Herbert had set in the Duneverse.

Then it all goes to ashes. Or sand, if you will.

Yes, Stilgar does end up opposing Alia. But that's not because of any intricacy of human nature or thought on either side - it's because she's completely, irrevocably evil. Like, totally evil in the same cartoonish way that the Baron Harkonnen was. There are no grey areas here. She's just completely bad. She's short-tempered. She cheats on her husband. She does bad things in a mindblowingly dumb way - no clever plots within plots within plots. She tries to assassinate her mother in front of a chamber full of people when it contained one petitioner who was part of Paul Muad'Dibs' loyal death squad, then is surprised when it doesn't work out because that petitioner saves Jessica, for example. Sure, maybe we don't need complex villains. Some people are evil just because. But by reducing Alia to an absolute hedonistic despot, Herbert removes an interesting source of tension within the book while undermining Stilgar's autonomy. Here was a chance for Stilgar to prove he retained his fierce Fremen independence and freedom in the face of an Empire grown soft. But Stilgar opposes Alia not because he wants to, but because he must. In Herbert's aims to subvert expectations, he ends up removing the moral grey area he'd worked two books to establish.

(Alia does have moments of clarity, where we are shown she struggles painfully with freeing herself from her alter-ego(s). But these moments always take place when she is by herself, and only for a paragraph or so. It is not enough to let the reader/surrounding characters have any too sympathetic view about her.)

We can't talk about Dune without talking about Time. Time, as established in the previous two books, is fluid, but prescience makes it appear linear. This linearity is a trap, leading to dangerous absolute pitfalls: what prescience giveth, prescience will eventually taketh away. In conclusion: seeing the future is Not Great. Unpredictability is the greatest pleasure of life.

Cool. If only this weren't repeated in every other chapter in Children of Dune.

Herbert rehashes this over and over again. Every time Leto Atreides II has a free moment he thinks about this. He becomes increasingly verbose in the later chapters as Herbert runs out of combinations of words to describe just how awful being able to see clearly into the future is. Herbert impresses this idea (not even principle- because no one can see into the future to prove him right, even now) onto the reader repeatedly like it's some kind of important life lesson. Every other philosophical musing is inundated in the sea of paragraphs which Herbert dedicates to this idea. Thank you, Herbert. The next time I start seeing thousands of years into the future, I will keep your words in mind.

Another issue Children of Dune faces is that all of the characters are unlikeable. Lady Jessica abandoned her daughter for 10+ years and shacked up with Gurney Halleck on Caladan because she "can't even", then is disgusted when her daughter succumbs to the only voice within her that's willing to help drown out the oppressing others. The twins are essentially the same character split into two, with the same way of thinking, feeling, and speaking - using overtly pretentious phrases that do not endear or even, at times, make sense. Flaws within flaws within flaws are exposed as characters contrive plots within plots within plots that they either (a)survive, or (b)detect, never out of cleverness, but because of Bene Gesserit godliness, ultra Fremen survival instincts or by some blunder made by the parties carrying out the plot. This makes Children of Dune a horrible read for anyone interested in reading about clever politics. In this book Herbert also minimizes the contrivances of political parties outside of the Atreides Empire. The Bene Gesserit, for example, have suddenly decided that they "want a universe that doesn't interfere with them" (chapter 30), despite eagerly interfering with the universe in the previous two books, and rely completely on Lady Jessica to do serve their interests, though she'd betrayed them once before, and her daughter executed the previous head of the Bene Gesserits. The suspicion formerly held against the Bene Gesserit is almost entirely absent in this book. House Corrino's sole heir eagerly embraces the Bene Gesserit teachings, even when they come from the mother of the person who disposed him. Gurney Halleck trusts Jessica with his heart and soul - to the point of being willing to kill her grandchild for her - all because she'd fed him some crumbs of love and knowledge. The only good Bene Gesserit, it seems, is the Bene Gesserit leaking her own trade secrets.

Leto has plot armor, but other characters have plot armory. Rather than utilizing the already-established arsenal of weapons in clever ways to get out of sticky situations, Herbert straight-up invents new contraptions. An example of this is the shields. We are told that shields don't work in the desert because the frequency attracts worms. This is reinforced in Chapter 51, when Gurney Halleck laments again the absence of shields, noting also that shields had a short lifespan in the desert. But in a scene in Chapter 54, in which  Leto and the Preacher confront the Preacher's guide, the guide whips out something called a pseudo-shield ("specially designed for the desert!!!") that can conveniently summon a worm where it lands and send it on an unstoppable rampage. Logistics aside - (How is this not a bigger problem on Arrakis in terms of public safety or warfare? How did the guide, merely the son of a leader of a smuggler sietch, get his hands on this?) the only other function this pseudo-shield seems to serve is to provide tension in that particular moment. It is described once, used once, then never again.

Did I write a lot? Well, if you think I did, the word count is nothing on how many words it takes for two characters to converse - particularly if one party is Leto. Leto has perfected the art of talking in circles. In layman terms, Leto is That Guy who took Intro to Philosophy 20 years ago and hasn't looked at himself or the universe the same way since. Is water wet? You ask. "Water..." he says. There is a pause. His eyes glaze over, and suddenly he seemed to withdraw into himself - become less a child and more like 200 adults, an amalgamation of all of his ancestors across space-time. "what is water? Who defines water? Given that water is fluid, could water be likened to time? Time is a trap...ah, my friend, time is the little death that brings total obliteration of humanity, and of the universe..." and so on and so forth. He is, borrowing an expression from Conan O'Brien, "That guy who makes the slightest comment a Russian novel."

Frank Herbert is good at subverting expectations, I guess, because I had enjoyed the last two novels - but this is the last Dune novel I will ever read.

Nie mam pojecia, jakim cudem to skończyłam

that last 40 pages or so was just wild. But a good wild

Man šķiet Frenks Herberts pats ir īsts Kvizatss Haderehs.

Note: It's the first time I read a book from Frank Herbert's Dune series, ideally I would prefer reading from book 1, but I could only find book 3 in the library, so I have to make do. But after I watched both the old and new movie adaptations of Dune and read some online articles about the basic things about the series, I do hope I now know enough to continue reading into the Dune saga.

PS: I have never been much of a fan for the hardcore Sci-Fi nor the Space Opera genres.

PSS: the 2021 Sci-Fi epic movie, Dune Part 1, is pretty damn great! Do watch it!

PSSS: a friend shared her insight with me: "The Voice used by the Sisterhood is pretty much the same like your mom putting on her Scary Voice and using it to order you to do homework/housework." XD

My review for Dune vol. 2: https://www.goodreads.com/review/show...
My review for book 2, Dune Messiah: https://www.goodreads.com/review/show...

In Children of Dune, Paul Atreides' children, a pair of 9 years old twin, Leto II and Ghanima, were born possessing all the memories of their ancestors. They were fearful of their own consciousness being overwhelmed by the 'voices' of their ancestors. Meanwhile, their aunt Alia, now the true ruler of the empire, wanted to use the twin for her own ends but in secret she also struggled to handle the 'voices' of her ancestors within herself.

Then the twin's grandmother, Lady Jessica, returned to Arrakis (a place she lost her Duke, Leto I) to visit her daughter and grandchildren, but soon power struggle within the court, conflicts among different religion groups and the Fremen tribes threatened to throw everything off balance, whilst a mysterious Preacher (who was believed by many to be Paul Atreides himself) became popular among the people and the twin realized the desert and the sandworms, and in turn the Fremen's old way of life, were threatened by the terraformation the planet Arrakis had undergone through decades.

I read the Chinese translation of this book, some parts of this novel are a bit dry and the many characters and their relationships are a bit hard to follow at times but overall all the court's intrigues are a delight to read (yes I view this book as a court's intrigues fantasy wrapped in a Sci-Fi wrapping)

It's also delightful to see all the power struggles going on among the different factions and I like Mr. Herbert's insight of how good intention might not come up with good results and his intention to break up the messiah myth around the main character of the first two books, Paul Atreides. In fact, as Paul's children Leto and Ghanima struggled to right their father's mistakes and Leto sacrificed himself to guide humanity to the right path he'd foreseen, it is made quite clear that blind faith and promoting a mortal to the height of godhood had done more harm to the world than good.

The scene with the twin going into the desert is also well written.

On the other hand, I don't think I like Alia's story and its conclusion, she doesn't have much room to develop excepts being a victim to madness and the typical bad ruler --although at the back of my mind I am not entirely sure Alia is intended to be put up as an example of a bad ruler, since most of her opponents aren't any more merciful and righteous than she.

"فرزندان تلماسه" سومین کتاب از مجموعه حماسی تلماسه، داستان پل آتریدیز (مهدیر نجات بخش) را دنبال می کند؛ رهبر سیاسی_مذهبی که در دو کتاب "تلماسه" و "مسیحای تلماسه " با چگونگی ظهور و قدرت گرفتن او در سیاره آراکیس (سرزمین تلماسه) آشنا شدیم. [توی ریویوی صوتی از اول همرو تعریف میکنم]
شخصیت های کلیدی کتاب سوم، غنیمه و لیتو دوم، فرزندان خارق العاده پل مؤدِب (به معنی پیشگو و آموزگار) و چانی حره مرد می باشند، کودکانی که دارای ویژگی های خاصی هستند که آن ها را از تمام افراد جهان متمایز می کند.
خصوصیت خاص این دو کودک این است که آنها حتی از داخل رحم مادرشان نیز هوشیار بودند و پس از تولد خاطرات هزاران نفر از نسل گذشته خود از جمله مادرشان چانی، پدرشان پل، پدربزرگ شان دوک لیتو و مادربزرگ خود جسیکا را با خود دارند. راز این هوشیاری در ترکیبی از دستکاری های ژنتیکی در طول هزاران سال برنامه های اصلاح نژاد بنه جسریتی (اتحادیه خواهران)،  و همچنین مصرف دوز بالای ملانژ (ادویه ملغما) توسط مادرشان در دوران بارداری می باشد. ملغما یا ملانژ ماده اعتیادآوری است که در صورت استفاده از دوز بالا و خطرناکش می تواند راز پیش آگاهی و اسرار حرکت در زمان و طی الارض را برای مصرف کننده اش افشا کند (البته در صورتی که او بتواند از عوارض مصرف ملغما جان سالم به در ببرد).
این دو کودک وارثان امپراتوری ای هستند که پدرشان پل آتریدیز از خود به جای گذاشت، اما هم اکنون از سرنوشت خود او اطلاعی در دست نیست. زیرا پس از اینکه او در یک سوءقصد بینایی خود را از دست داد و طبق سنت حره مردان به بیابان رفت، کسی نمی‌داند که مرده است یا زنده.
غنیمه و لیتو برای تصاحب تاج و تخت موروثی خود با موانعی روبرو هستند. مهمترین مانع عمه آنها عالیه یا آلیا (زهدان مقدس)، نایب السلطنه امپراتوری است که پس از ناپدید شدن پل مؤدب، به علت نوزاد بودن وارثان، جانشین موقت او شد اما اکنون نمی خواهد جایگاه خود را رها کند. (عالیه همچون فرزندان پل دچار پیشاگاهی مادرزادی است).
دومین مانع سن و سال ظاهری غنیمه و لیتو است. این دو با وجود اینکه از نظر ظاهری و سن تقویمی فقط ۹ سال دارند، اما وارث آگاهی هزاران سال زندگی و تجربه نسل های گذشته خود هستند، میراثی که خرد و دانشی بسیار فراتر از هر انسانی در جهان به آنها بخشیده است. این دو وارث کودک_کهنسال باید با این طرز فکر اهالی آراکیس و اتحادیه فضایی که آنها را کودک می پندارند مبارزه کرده و خود را اثبات کنند تا مردم نیز آنها را بعنوان رهبر بپذیرند.
مانع مهم دیگر، توطئه خانوادان کورینو برای سرنگونی عالیه و تصاحب سلطنت آراکیس است؛ نقشه ای که در طول زمان و با نفوذ جاسوسان در حلقه یاران وفادار او صورت می‌گیرد. این خاندان در کنار آتریدیز ها و هارکانون ها، یکی از سه خاندان قدرتمند کهکشان، خاندان صاحب مقام امپراتوری و مدعی سرزمین تلماسه بودند که می خواستند تجارت ملغما را در دست بگیرند اما توسط پل آتریدیز زمانی که آراکیس را تصاحب کرد آواره شدند.
در همین زمان و در حالی که مبارزه بر سر امپراتوری آراکیس جدی شده، چیز جدیدی سیاره را تهدید می کند: نابودی و مرگ تدریجی کرم های ادویه. این کرم های شنی غول‌پیکر تنها منبع تولید ملغما یا ملانژ در کل کهکشان هستند و تنها بر روی آراکیس امکان حیات دارند ( ملغما ادویه ای که بعلت خاصیت پیش آگاهی دهنده، در ترابری و ناوبری بین سیارات توسط خلبان استفاده می شود و در صورت نبود آن، تمام سفینه های فضانوردی از کار افتاده و ارتباط بین سیارات مختل خواهد شد. {توضیح اهمیت ملغما خودش یک کتاب حرف داره بخدا}) دشمن اصلی کرم های شنی، آب است؛ ماده حیاتی که پیش از آغاز سلطنت دوک لیتو گنجینه ای کمیاب در سطح آراکیس محسوب می‌شد اما اکنون پس از گذشت سالها و با همکاری دانشمندان و خاندان آتریدیز، تقریباً همه جای سیاره در دسترس است. اما متاسفانه آب تنها چیزی است که باعث مسمومیت و مرگ کرم های ادویه می شود، به همین علت این کرم ها از محل هایی که آب در آن یافت میشود فاصله گرفته و تعداد شان روز به روز کمتر شده است. این مسله باعث کاهش تولید ملغما و تهدیدی جدی برای اهمیت آراکیس شده است.
در همین بحبوحه، واعظی از صحرا برخاسته و شروع می‌کند به افشاگری شرارت های عالیه و دیگر کاهنان مذهب کفرآمیز او؛ پس از بازگشت جسیکا به آراکیس، او میفهمد که دخترش تبدیل به رجس (تسخیر) شده است. آلیا سعی می کند مادر و برادرزاده هایش را به قتل برساند. این توطئه جسیکا و لیتو دوم را مجبور به فرار می کند. در حالیکه همه تصور می‌کنند لیتو دوم در صحرا کشته شده، او فرصتی پیدا میکند تا واعظ را بیابد زیرا تصور می‌کند او پدرش است. لیتو با واعظ به مقر سلطنت برمی گردد تا آنچه را که حق اوست پس بگیرد...
کتاب فرزندان تلماسه در حالی به پایان خود نزدیک می‌شود که لیتو دوم به سلطنت سیاره اراکیس رسیده اما انسانیت خود را از دست داده و از شمایل و ویژگی های ابرانسانی خود که از اتحاد با ماسه ماهی های صحرا بدست آورده رنج می برد. با این حال او مشتاقانه سلطنتی ۴۰۰۰ ساله به نام "مسیر طلایی" را بنیان می نهد که در سایه آن برای بشریت کرامت و صلح را باز خواهد گرداند. به منظور تحکیم پایه های سلطنت ، طبق سنت بنه جسریت، خواهر و برادر با هم ازدواج می کنند، اما از آنجایی که لیتو بخاطر تغییر شکل بدنش عقیم شده است، برای بقای نسل، فارادین (امپراتور جدید و جوان خاندان کورینو در سیاره سالوسا) ژن خود را در اختیار خاندان آتریدیز قرار خواهد داد. غنیمه می گوید که یکی از دوقلوها باید عذاب را بپذیرد و لیتو همیشه قوی تر بوده است...
.........
بررسی و تحلیل:
رمان کودکان تلماسه خط داستانی بسیار قدرتمند، پر پیچ و تاب و هیجان انگیزی را دنبال می کند که پیش از این در دو کتاب قبلی فرانک هربرت، یعنی تلماسه و مسیحای تلماسه نیز با آن برخورد شده بود. این ویژگی سبک هربرت است که با تلفیق استعداد داستان گویی و انواع اطلاعات پژوهشی در زمینه های سیاسی، مذهبی، بوم شناسی و فرهنگی، هنرنمایی کرده تا اثری خلاقانه و چندلایه خلق کند. این پیچیدگی و چند لایه بودن در عین جذابیت، دشواری هایی را نیز در خواندن پیش می آورد که اساسا خاصیت رمان هایی ازین دست است.

هربرت موضوعات کلیدی متعددی را در این رمان مطرح می کند که هرکدام به نوعی اهمیت ویژه ای دارند و قابل تعمیم به عصر حاضر هستند. او  در این کتاب ارتباط بین سیاست، خانواده، و سنت را در جهانی واکاوی می کند که نیاز به یک کالای گرانبهای حیاتی (ملانژ) روابط درونی آن را هدایت می کند.
یکی از موضوعات مطرح شده در رمان، سیاست است. این داستان حول محور مبارزات سیاسی خونبار برای تصاحب تاج و تخت می گردد. پس از اینکه پل مودب به صحرا رفت، جنگ بزرگی بر سر انتخاب فرمانروای بعدی جهان سرگرفت. دامنه این جنگ نه تنها به آراکیس، بلکه به سیارات دیگر نیز کشیده شد و توطئه های بسیاری را رقم زد که در نهایت به شهادت پل مودب، خودکشی عالیه، و مرگ بسیاری انسان بیگناه منجر شد. هربرت نشان می دهد که ابزارهای سیاسی اگر در دستان نادرست قرار بگیرند، چطور می توانند به طور مهلکی صلح و امنیت را نابود کنند.

موضوع بعدی دین و تعصبات مذهبی است. در این رمان می بینیم که مذهب چه اهمیتی در سلطنت پل مودب و عالیه دارد، آن ها به نام دین خود جنگ های گسترده ای در کهکشان به راه انداختتند و سرزمین های زیادی را نابود کردند. همچنین بانو جسیکا، مادر پل، عمیقاً تحت تأثیر مذهب بنه جسریت است و به دنبال پیاده کردن اهداف آن ها دست به هرکاری می زند. هربرت به خوبی نشان میدهد که نفوذ مذهبی چه سلاح خطرناکی است، بخصوص اگر این نفوذ با قدرت سیاسی توأم باشد چقدر می تواند فاجعه آمیز باشد.

محیط زیست و تغییرات اقلیمی موضوع کلیدی دیگر در سری تلماسه است. علاقه به اکولوژی زیر ژانر اکوفیکشن را در داستان علمی تخیلی ایجاد کرد که آثار بسیاری مهمی از دل آن به جهان عرضه شدند. (از جمله رمان های این زیر ژانر می توان به جاده از کورمک مک کارتی، سه جرم کیهانی از سیکسین لیو، و حکایت های مریخ از ری بردبری اشاره کرد.)
در فرزندان تلماسه، اکولوژی امری پیچیده و حیاتی است. آراکیس شروع به دگرگونی کرده و از سیاره بیابانی تبدیل به یک سیاره سبز با آب های سطحی و زیرزمینی فراوان شده است. اقلیم جدید آراکیس مانند شمشیر دولبه تأثیری متضاد بر زندگی ساکنان سیاره گذاشته و مشکلاتی را ایجاد کرده زیرا باوجود بهبود زندگی حره مردان و دیگر اهالی، باعث مرگ کرم های شنی شده است. کرم‌ های شنی ارگانیسم‌ های مهمی هستند زیرا وجود آن‌ ها تسلط بشر بر پهنه وسیعی از فضا را تضمین می‌کند.  لیتو دوم متوجه این موضوع شد او می‌دانست که در نتیجه تغییرات اقلیمی با دخالت مستقیم بشر،اگر محیط زیست آراکیس متحول شود، کرم‌های شنی منقرض خواهند شد و این نه تنها سرنوشت این سیاره بلکه تمام جهان را به مخاطره خواهد انداخت. هربرت در تلماسه درباره آینده زمین و دخالت های غیرمسولانه در تغییر محیط زیست اخطار می دهد و حساسیت زایی می کند.

....
خوشحالم که چالش ۲۰۲۳ گودریدزم رو با کتابی به این مهمی و سختی به پایان میرسونم. حقیقتا خوندن این کتاب و ریویوو جمع کردن براش پدرمو درآورد. اما شاید بخوایید بدونید سختی کار کجاست.
سختی خوندن این رمان، نفهمیدن زبانشه. فرانک هربرت به دشوار نویسی و نثر پیچیده شهرت داره ولی من یادم نمیاد به اندازه این جلد، با هیچکدوم از کتاب های قبلش مشکل داشته باشم. یجوری نمی‌فهمیدم زبان کتاب رو که انگار یک شعر به زبان اسکیمویی رو میخوندم که یک نفر به ژاپنی ترجمه کرده و با حروف فارسی نوشته.
نثر بسیار نامفهوم، جمله های درهم، زبانی که حتی نمیتونم هیچ جمله کاملی رو توش دنبال کنم و پیچیدگی کاملا بی ربط ، این ها دلایلی هستن که باعث شدن من حداقل تا نصف کتاب هیچ چیز نفهمم و واقعا زجر بکشم؛ ببینید حوصلم سر نرفت بلکه واقعا عرق ریختم و جون دادم . و دقیقا اینها جاهایی بودن که هربرت سعی داشت دیالوگ های فلسفی عجیبش رو توی دهن کاراکترهاش بذاره. بعد از اونکه داستان وارد ماجرا شد و از دیالوگ گویی پشت هم دست کشید، تازه تونستم نفس راحتی بکشم. این نامفهوم بودن زبان، حتی توی اپیگراف های ابتدای هر فصل هم به طور شدیدتر دیده میشد. خدایا چه عذابی بود! من قسمت زیادی از این دشواری زبان رو به حساب ترجمه گذاشتم چون مترجم این جلد با دو جلد قبلی فرق داشت و خب خودمو آدم کم هوشی هم نمیدونم چون متن های دشوار و پیچیده زیادی رو تاحالا با موفقیت خوندم و با کسایی که بلد نبودن مثل آدم حرف بزنن هم زیاد برخورد داشتم.

یک نکته رو هم دوست دارم اینجا بگم، بنظر من این جلد با ماجراها و اتفاقات و پایان‌ بندی عالی ای که داشت، میتونه پایان شایسته ای برای سه گانه تلماسه باشه. البته خب تا وقتی جلد بعدی یعنی خدا امپراطور رو نخونم نمیتونم کاملا مطمعن باشم ولی تا همینجا هم فکر میکنم این سه جلد به شکل عالی چگونگی شکل‌گیری اپراتوری آتریدیز ها رو تعریف کرده و بعد از این نمیدونم چی میشه به این شکوه داستانی اضافه کرد.
بنظر من هربرت نابغه و بسیار خلاقه، درسته کلی غر زدم و از زبان کتاب شکایت کردم، اما طرح داستانی، موضوعات لایه به لایه و اساسی و منطق پشت داستان، از اون مهمتر اسطوره شناسی و نمادپردازی بی نظیرش ویژگی های تکرار نشدی و خاص این مجموعه رمان هستش که استانداردهای علمی تخیلی رو برای خواننده اش بالا میبره.
از ترجمه شکایت کردم، اما اگر بخوام منصفانه نظر بدم باید از پی‌نوشت ها و پاورقی های مترجم تشکر کنم که زحمت گوگل کردن رو کامل از دوشم برداشت.

دیگه نمیدونم چی باید اضافه کنم به این ریویوو. فکر می‌کنم هرچی لازمه گفتم.
فایل غیر مشروع دوتا کتاب اول مجموعه و ریویوو صوتی هم موجوده
مرسی تا اینجا اومدید و خوندید ❤️

Muad Dib je mrtav, ziveo Bozanski Car Dine! Ono u cemu je propala sestra izrod - Alija od noza, sta nije mogao otac - Muad Dib uradio je sin Leto uz pomoc svoje sestre Ganime.

4.5 Stars

Mel