رمان کوری از بهترین اثر های ساراماگو هست .. روایت کوری ای که از مذهب شروع میشه و بسرعت تبدیل به اپیدمی میشه که نتیجه اش ایجاد میلیتاریسم و نظامی سالاری میشه .. ادمای کوری که چشم دارن اما نمیبینن ..نیجه این ندیدن اما تن دادن به دیکتاتوری و ذلت و الوده شدن جامعه و از بین رفتن کرامت انسانی و سقوط ازاد اخلاقی جامعه اس .. زن دکتر تنها ادمی هست که هنوز میبینه .. با این حال این دیدن و این آگاهی داشتن یا به تعبیری خردمند بودن به بخشی از مشکل تبدیل میشه و نه بخشی از راه حل .. جالبه که تنها ادم اگاه جامعه یه زن انتخاب شده ..نه یک مرد ..زنی که شجاع هست و قوی ..با این حال دونستن زیاد براش درد و رنج بهمراه میاره ..در نهایت تدبیر همین زن راه رو برای برگشت بینایی باز میکنه .. از سبک خاص ساراماگو با پاراگرافای طولانی و بی زمان اگر بگذریم رمان خوب و روونی هست .. پر از تمثیل و تلمیح ..

το δύσκολο δεν είναι να ζεις με τους ανθρώπους, το δύσκολο είναι να τους καταλάβεις.

Πολύ μεγάλη κουβέντα αυτή. Περί τυφλότητος λοιπόν. Ένα πραγματικά απολαυστικό αναγνωστικό ταξίδι. Ένα βιβλίο που ξεγυμνώνει πλήρως την ανθρώπινη φύση, μια ανθρώπινη φύση που μπροστά στο άγνωστο και την αβεβαιότητα παραλογίζεται , πανικοβάλλεται, αλλάζει. Μια ομάδα λοιπόν διαφορετικών ανθρώπων μεταξύ τους καλείται να επιβιώσει και να ξεφύγει από τον εγκλεισμό. Το σκηνικό σκληρό, βασανιστικό και συνάμα φωτεινό. Περίεργη φάρα τελικά το ανθρώπινο είδος ε? Κανείς δε μπορεί να φανταστεί μέχρι που μπορεί να φτάσει. Σκληρό, σοκαριστικά όμως αληθινό ανάγνωσμα με τον συγγραφέα να αποδίδει με τρόπο αριστουργηματικό τον έξω κόσμο μέσα από ένα δικό του φανταστικό κόσμο με ήρωες έγκλειστους ανθρώπους που είναι ετοιμοι με το πρόσχημα της επιβιώσης να μετατραπούν σε κτήνη αν αυτό χρειαστεί. Αλήθεια πόσες φορές δε βλέπουμε πραγματικά ότι έχουμε απέναντι μας, πόσες φορές έχουμε υπάρξει πιο τυφλοί και από τους τυφλούς, πόσες φορές βλέπουμε μόνο αυτό που θέλουμε να δούμε?
Εξαιρετικό!!! Διαβάστε το. Να κάνω επίσης ιδιαίτερη μνεία στην τεχνική γραφής του Σαραμαγκου που ξεφέυγει από τις παραδοσιακές μεθόδους γραφής αφού απουσιάζουν τα εισαγωγικά που κάνουν διακριτους τους διαλόγους και τα ερωτηματικά με αποτέλεσμα ο διαλογος να συμπεριλαμβάνεται και αυτός ως μέρος της αφήγησης.
Σας αφήνω με το αγαπημένο μου απόσπασμα

Αν πριν από κάθε μας πράξη μπορούσαμε να προβλέψουμε όλες τις συνέπειες της, να τις αναλογιστούμε σοβαρά, πρώτα τις άμεσες, κατόπιν τις πιθανές, ύστερα τις δυνατές και μετά τις φανταστικές στο τέλος ούτε που θα κουνιόμασταν από κει που μας σταμάτησε η πρώτη μας σκέψη. Τα αγαθά και τα κακά αποτελέσματα των έργων μας διανέμονται κατά τρόπο, ας υποθέσουμε, σχετικά ομοιόμορφο και ισοροοπημένο σε όλες τις μέρες του μέλλοντος, συμπεριλαμβανομένων και των αμέτρητων εκείνων που δε θα είμαστε εδώ για να μπορέσουμε να το επιβεβαιώσουμε, για να συγχαρούμε τον εαυτό μας ή να ζη΄τησουμε συγνώμη, εξάλλου υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι αυτή είναι η αθανασία για την οποία τόσο πολλά λέγονται.

” l'organizzarsi è già, in un certo qual modo, cominciare ad avere occhi “


In una città qualunque, in un paese qualunque, si diffonde uno strano morbo della cecità.
Strano nel suo propagarsi poiché non si capisce in che modo avvenga il contagio.
Strano nella sua essenza poiché, se la privazione di vista è nella norma assenza di luce, qui avviene l’esatto contrario: tutto è bianco.

“Il cieco aveva affermato categoricamente di vedere, sempre facendo salvo il verbo, un colore bianco uniforme, denso, come se si trovasse immerso a occhi aperti in un mare di latte. “

I personaggi principali che Saramago muove su questa scena apocalittica sono privati di nomi propri perché l’espediente serve ad innescare un piano metaletterario che annulla l’importanza dell’identità singola.
Ciò che è necessario sapere sono le reazioni, i comportamenti e le conseguenze che derivano da una privazione.
Basterà un elemento distintivo, dunque, per qualificarli: il primo cieco, il ladro, il vecchio dalla benda nera, il ragazzino strabico, la ragazza dagli occhiali scuri, il medico, la moglie del medico…

Tutti tranne una sola persona dovranno subire questa condanna e chi conserverà la vista non sarà certo la persona più fortunata dal momento che dovrà vedere il degrado fatto di oscenità, sozzure e violenza che metteranno l’uomo contro l’uomo nella dura lotta per la sopravvivenza:

”(…) tu non sai cosa sia vedere due ciechi che lottano.
Lottare è sempre stata, più o meno, una forma di cecità, Qui è diverso, Fai pure ciò che ti sembra meglio, ma non dimenticarti di quello che siamo, ciechi, semplicemente ciechi, ciechi senza retoriche né commiserazioni, il mondo caritatevole e pittoresco dei poveri ciechi è finito, adesso è il regno duro, crudele e implacabile dei ciechi, Se tu potessi vedere cosa sono costretta a vedere io, desidereresti essere cieco…”

Non ci risparmia nulla Saramago in questo terrificante viaggio nell’animo umano fatto di tanti egoismi che sovrastano, di una cattiveria che non sembra avere limiti.

Non c’è buio ma un biancore che acceca annullando la capacità di convivere civilmente.
Io non credo che l’intento sia stato di dipingere in modo pessimistico l’umanità ma la semplice realtà perché quello che ci insegna la storia nei secoli è che la malvagità domina partendo da infimi comportamenti quotidiani e irradiandosi nelle guerre che hanno seminato morte con una perfida ciclicità (“Un ciclo siamo macellati. Un ciclo siamo macellai. Un ciclo riempiamo gli arsenali, Un ciclo riempiamo i granai” cantavano i CCCP).

Quello che Saramago ha, tuttavia, messo in risalto è che avere coscienza reale del male che ci circonda è sì doloroso ma solo dal “vedere” può nascere la forza della resistenza e la possibilità del cambiamento perché l’idea di un mondo migliore non appartenga più solo al mondo della retorica e dell’utopia fine a se stessa.


”Perché siamo diventati ciechi, Non lo so, forse un giorno si arriverà a conoscerne la ragione, Vuoi che ti dica cosa penso?
Parla.
Secondo me non siamo diventati ciechi, secondo me lo siamo. Ciechi che vedono, Ciechi che, pur vedendo, non vedono.”

Fue una lectura muy reflexiva para mí. A veces siento que no somos conscientes del privilegio que es poder ver. Quizá suena tonto, porque naturalizamos muchísimo nuestros sentidos, ignorando que hay gente que no cuenta con alguno de ellos. Fue una experiencia triste leer este gran pendiente de mi biblioteca, pero definitivamente valió la pena animarme.

Blindness in this admirable novel is both physically and mentally accurate (polyvalent) in describing the book, eyes may not see, yet the soul remains empty of emotion as people stumble around in the forever darkness. A superb writer can give light to the land of those who otherwise remain in shadow, still hope for the future will linger...In an unstated nation's large city like any other day turns extraordinary, as the public abruptly loses sight ...one by one for no explainable reason. Naturally the frightened, helpless government begins to place these unfortunates in a ...mental hospital ...but a trickle becomes a torrent and supplies scarce and soldiers trigger -happy not desiring to be victims too. No surprise the natives become restless as they say. The inmates inside have the good and bad like any other institution you randomly pick out of a hat, and the evil soon raises its nefarious head...slowly at first nevertheless the vile spreads as the violence grows intensively. Bullets, blood and fire, the harrowing walks by the escaping group to find food, shelter and loved ones in the immense metropolis while dodging corpses and the stench will not be easily disregarded. The dead will stay dead and the nameless characters with plain monikers like the doctor's wife, the girl with dark glasses, the old man with the black eye patch and the doctor who (not so funny ) is a ... ophthalmologist...let's not forget the dog of tears (my favorite) etc...Of course a parable of human weakness and the lack of empathy for the downtrodden, those not seen but are everywhere. This novel clinched the Nobel Prize for Literature for the author Jose Saramago a well deserved honor, with numerous commas, his lack of periods and extremely long sentences doesn't distract his value as a brilliant writer. The proof is in the pudding and the cliche is fact for any that pour over these printed pages...

وقتي مي توانی ببينی، نگاه كن
وقتي ميتوانی نگاه كنی، رعايت كن

کتاب "كوری" انسان ها را از انتهای ناگوار راهي خبردار می كند كه با رعايت نكردن حقوق اوليه انسان ها آغاز مي شود. ساراماگو اين انتهای تمدن را طوري به نمايش درآورده كه در صحنه اي آنقدر متاثر شدم كه كتاب را محكم بستم و نمی توانستم بازش کنم و ادامه بدهم... به قول يكي از قهرمانان كتاب نمي توان هيچ كلمه اي حتی وحشتناك برای اين فاجعه متصور شد
سير داستان قهقهرائي است يعني همه چي دارد به طرف بي نظمي و عدم سازمان دهي كشيده مي شود و انگار همانند فيلم بنجامين باتن زندگي مي خواهد از پيري به شروع خودش برگردد يعني هيولا*مي شود
...و "کوری" در مورد چنین روزی است

...ما که از مَردی مُردیم لا اقل تو زن باش
مسیحای این کتاب یک زن است که سرشار از صفات برجسته و والای انسانی است از فداکاری گرفته تا کمک کردن به کوران و بخشش. وی حتی بر خیانت شوهر کورش چشم می بندد. او تنها کسی است شدت فجایع را با چشمانش می بیند و درد می کشد اما تسلیم ناپذیر همچون مسیح، یک تنه صلیب را بر دوش می کشد

*
در مقدمه كتاب، آقاي عباس پژمان از رنگ سفيدي می گوید كه همه كوران اين كتاب به اين كوري دچار مي شوند
و از فلسفه ارسطو میگوید که هر چيزي خامش ،هيولا و يا خاويه ناميده مي شود يعني سنگي كه هنوز به شكل مجسمه در نيامده ،هيولاي مجسمه است
و اولين كوري در چراغ راهنمايي اتفاق مي افتد كه چراغ راهنمايي شامل سه رنگ قرمز و زرد و سبز است كه از رنگ سفيد بوجود مي آيند

Shocking and enormous the universe of the Portuguese writer - the bright universe you are called to live through a fantastic story that is horribly unlikely to real.

This famous book begins with a pandemic of blindness somewhere-anywhere, which is unexplained and extremely unprecedented, rather transmitted, so that in a few days the society of suddenly and abruptly blind and helpless people is created.

This society is quarantined by prominent governmental actors and the rule of law that is still not lacking in sight ... it is - as we all know - before the pandemic is being abolished.

In this new society of white blindness prevails pain, panic, tremor, despair, and all about human nature in the face of the unknown and the absurd. They are described by the writer as remarkably cynical and intimate - somewhat away from the nervous breakthrough - as well as plausible.
We are therefore beautiful and poetic to the collapse of all. In the abolition of everything, institutions-bonds-barriers-moral-ideas and, above all, the logic and sobriety of culture in the animal's mentality of the jungle.
The next stage is the mutation of people - our fellow human beings - here begins the horror reading and the importance of the writer. Simple and everyday our neighbors are mutated from naturally calm and polite creatures to murderous rapists and blacksmiths. With a spin, a shine, all the limits are broken down without hope and consolation.
Somewhere here is that you wish you had not touched this holy damn book. Here somewhere you realize the hell of the cursed is a step away from you. And here somewhere you realize that this book is legacy and true literature.

The writer desperately unpleasant and cynical but bright and loving leads us to paths that could change the world.

Just amazing!

إن جالك الأعمى .. خد عشاه .. مش هتكون أحن من اللي عماه.

مثل شرقي
هذا هو ما حدث حرفيا في الرواية.
و هكذا هم الأوغاد في كل زمان و مكان. فهو سيأخذ عشاء الأعمى و الأعمى لن يستطيع شيئا حيال ذلك و يبرر النذل لنفسه هذا التصرف بأن الله خلقه أعمى و قسى عليه و لن أكون عطوفا عليه أكثر من خالقه.
بمثل ذلك المنهج المعوج سارت سلوكيات العميان طوال الأحداث إلا قلة قليلة منهم رأت – و يا لها من كلمة في غير سياقها – أنه يجب عليهم الحفاظ على أخلاقهم فهم في النهاية فقدوا أعينهم لا انسانيتهم.

إن كنا غير قادرين على العيش ككائنات بشرية فدعونا على الأقل نفعل كل ما بوسعنا كي لا نعيش كالحيوانات تماما.

n

حياة جديدة تبدأها مدينة عميت بالكامل فلا ماء و لا كهرباء و لا سيارات و لا أمن و لا أمان. حتى الغذاء الموجود هو بقايا ما تم تصنيعه و لا يحتاج لمزيد من الجهد حتى يكون قابلا للأكل.

من الآن فصاعدا سوف لن نعرف من نكون. حتى أننا لن نتذكر أسماءنا. ثم ما نفع الأسماء لنا. إذ إن الكلب لا يميز كلبا أخر. أو يعرف الكلاب الأخرى من الأسماء التي تطلق عليها. فالكلب يعرف برائحته و بالطريقة نفسها يعرف الكلاب الأخرى. و نحن هنا مثل سلالة أخرى من الكلاب. يعرف أحدنا الأخر من نباحه أو كلامه. أما بالنسبة للصفات الأخرى. الملامح. لون الأعين أو الشعر. فلا أهمية لها و كأنها غير موجودة.

n

في البداية يعهدون للجيش بإدارة الأزمة فيلجأ الجيش لعزل المصابين بالعمى عزلا صحيا في معسكرات مغلقة ثم يستفحل الأمر فيصاب الحراس أيضا ثم يتوغل الداء في المدينة فلا يبقى و لا يذر.

يكفي بالنسبة للجنود أن يتلقوا أمرا كي يقتلوا و آخر كي يموتوا.

و يقال في التراث الشعبي

أنا عبد المأمور

يا لها من جملة غريبة. إنه ليس حتى عبد الآمر بل هو عبد المأمور. فالمأمور أيضا مأمور و قد اتخذ اسمه و سمعته و صيته و صولجان ملكه من تنفيذه للأوامر لا من إصدارها.

يتحكم الخوف في الجميع و يسود منطق الطاعة و لو على حساب المنطق و يظن الناس أن الظلم مقدمة للتنمية و الرخاء لا كما قال ابن خلدون الظلم مؤذن بخراب العمران

قالت الفتاة ذات النظارة السوداء: قد يسبب الخوف العمى.
لم أسمع ابلغ من هذه العبارة. و لا وجود لعبارة أبلغ منها. كنا عميانا تماما. و في اللحظة التي عمينا فيها أعمانا الخوف. و سوف يبقينا الخوف عميانا.

n

قل لأعمى أنت حر. افتح له الباب الذي كان يفصله عن العالم. و قل له ثانية: اذهب فأنت حر. لن يذهب. سيبقى في مكانه وسط الطريق. هو و الآخرون. مرعوبين لا يعرفون أين يذهبون. في الواقع لا مجال للمقارنة بين العيش في متاهة عقلانية و هذه على وجه الدقة هي مشفى المجانين. و بين الإقدام على مغامرة بلا يد مرشدة. أو كلب برِسن. في متاهة المدينة حيث لن تفيد الذاكرة شيئا لأنها لن تستطيع أكثر من استحضار صور الأمكنة. و تعجز عن استحضار الطرقات التي توصل إليها. كان بوسع العميان أن يشعروا و هم واقفون أمام المبنى المشتعل بكلًيته. بسفع هبات الحرارة الحية على وجوههم. و تقبلوها كأنها شيء ما يؤمن لهم الحماية. تماما كما كانت الجدران من قبلها. سجنا و ملاذ في آن معا. تجمعوا بعضهم إلى بعض. تراصوا كقطيع. لا يريد أي منهم أن يكون الخروف الضال. لأنهم يدركون ألا راعي هناك ليبحث عنهم.

n

المعجزة الوحيدة التي نستطيع تحقيقها ان نستمر في العيش.

n

أقول لك مقدما أنت لا تعرف ما يستطيعه الناس. عليك بالانتظار. أن تمنحهم وقتا. فالزمن هو الذي يحكم. الزمن هو المقامر الآخر قبالتنا على الجانب الآخر من الطاولة. و في يده كل أوراق اللعب. و علينا نحن أن نحزر الأوراق الرابحة في الحياة. حيواتنا.
n

Την κριτική μπορείτε να τη διαβάσετε και στο Agapi Reads.

Η δυστοπία του José Saramago “Περί Τυφλότητος” είναι από εκείνα τα βιβλία που καθόταν στο “to-read” ράφι μου για πάρα πολύ καιρό μέχρι να αποφασίσω να του αφιερώσω τον αναγνωστικό μου χρόνο.

Τελικά, πριν ένα μήνα περίπου, σε μία επίσκεψή μου σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της Αθήνας το είδα μπροστά μου να φιγουράρει προκλητικά με αυτό το εκθαμβωτικά κίτρινο εξώφυλλό του. Έπαψα λοιπόν να αντιστέκομαι και το αγόρασα. Γυρνώντας στο σπίτι, αντί να το στοιβάξω στο ράφι της ντροπής (aka “τα αδιάβαστα”), αποφάσισα να το διαβάσω άμεσα – πρωτοφανές γεγονός για μένα.

Με τι έχει να κάνει αυτό το βιβλίο λοιπόν; Όπως πολλοί ίσως ήδη γνωρίζετε, πρόκειται για μια δυστοπία: ο κόσμος αρχίζει σιγά-σιγά να χάνει την όρασή του, η οποία αντικαθίσταται από ένα κατάλευκο φως. Το φαινόμενο παίρνει τις διαστάσεις επιδημίας και η πολιτεία προσπαθεί να το αντιμετωπίσει περιορίζοντας τους παθόντες σε καραντίνα.

Δε γίνεται να μην σας ιντριγκάρει η περιγραφή, ακόμη κι αν η δυστοπία δεν είναι το είδος σας. Ο Saramago βέβαια δεν ήθελε να μας παρουσιάσει το θέμα με εύκολο τρόπο: χρησιμοποιεί προτάσεις που ξεκινούν στην αρχή της σελίδας και τελειώνουν 15 σειρές πιο κάτω και αποφεύγει τη χρήση παύλας ή εισαγωγικών για τους διαλόγους. Όλα είναι ενσωματωμένα στο βασικό σώμα της αφήγησης. Κανονικά απεχθάνομαι αυτή την τακτική, αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί εξαίρεση. Αυτή η τακτική, όπως θα διαπιστώσετε και μόνοι σας εάν το διαβάσετε, είναι το λιγότερο ιδιοφυής. Οι λέξεις που ρέουν συνεχόμενα και χωρίς παύσεις για “ανάσα” δημιουργούν την εντύπωση μιας μόνιμης και ατελείωτης αγωνίας, ενός αδιέξοδου.

Όσο βρισκόμουν ακόμη στην αρχή, απορούσα γιατί η 2η ταμπελίτσα στο Goodreads είναι “horror”. Μετά προχώρησε η ιστορία και κατάλαβα γιατί. Ξεχάστε τους βρικόλακες, τα πνεύματα, τους δαίμονες, τα φαντάσματα, τα μυθικά πλάσματα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από την ανθρώπινη φύση όταν αυτή ξεγυμνώνεται κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν καταρρέει η τεχνολογία και ο πολιτισμός, το σώμα και η ψυχή εκφυλίζονται και γυρνούν σε μια εποχή για την οποία έχουμε διαβάσει μόνο σε βιβλία βιολογίας. Ανήμπορος πια να αντισταθεί στην αναπόφευκτη αλλαγή, ο άνθρωπος παραδίδεται στα πρωτόγονα ένστικτά του και γίνεται το πιο φοβερό θηρίο της γης. Οι αξίες και οι νόμοι του μηδενίζονται, το Id κρατάει πλέον τα ηνία και ο ισχυρότερος είναι αυτός που θα επιβιώσει.

Είναι από τα πιο συγκλονιστικά αναγνώσματα που είχα την τύχη να διαβάσω έως τώρα στη ζωή μου. Είναι ωμό και σοκαριστικό με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τα θρίλερ και τις σπλατεριές. Υπάρχουν έντονα στοιχεία αλληγορίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ένα βιβλίο με διδακτικό τόνο. Ο Saramago κρίνει αυστηρά τον άνθρωπο και την “τυφλότητά” του, θυμίζοντάς μας πως εμείς και μόνο εμείς ευθυνόμαστε γι’ αυτήν. Δεν είναι ένα μισάνθρωπο ανάγνωσμα. Αντιθέτως, είναι μια ωδή στην ανθρωπότητα και το φάσμα των δυνατοτήτων της, αφού μας υπενθυμίζει ότι πάντοτε έχουμε την επιλογή να “δούμε”.

Το προτείνω σε κάθε αναγνώστη, ανεξαρτήτως προτιμήσεων και ανυπομονώ να διαβάσω και το “Περί Φωτίσεως” που συνδέεται με αυτήν την ιστορία.

Για όσους το έχουν διαβάσει και τους άρεσε, παρόμοιο θέμα πραγματεύεται και ο H.G. Wells στη Χώρα των τυφλών με πιο σύντομο και λιγότερο “σκοτεινό” τρόπο.

Βαθμολογία: ★★★★★ (5/5)

Perhaps only in a world of the blind will things be what they truly are.

Goodness me. The horror. The terror. These two moist pulpy vibratile objects of anatomy, one on either side of the nose, 'the window to the soul', are steering wheels of the body, the basis of all order in the fragile human world, without which the purpose of evolutionary biology is moot. What would it be like if everyone was struck by an epidemic of blindness, sudden and inexplicable, you and I 'catching' blindness from one another? This novel explores the premise to the fullest possibility. Saramago sets the scene with a cast of half a dozen characters who are quarantined in an abandoned army barracks for the purpose of containing the epidemic. And then the chaos ensues.

This novel is as much an exploration of the horrendous possibilities created by the dysfunction of anatomy as it is of the limits of human resilience to resist consummate annihilation. After all the process of evolution has taught us very little; we adapt to external dangers but we fail when something goes amiss inside our bodies. We would live longer had it not been the case.

Our seven major characters go to great lengths to remain floating in a world wherein the social order has suffered a total breakdown. People lost their identity when they lost their eyesight. So the writer doesn't bother to name those phantom-like humans who can't see and be seen. They are first blind man, first blind man's wife, blind doctor, the doctor's wife, the boy with the squint, the girl with glasses, the old man with the black eyepatch. I admire Saramago's other stylistic inventions. Dialogue is not set in quotes; every first-person utterance starts with a capitalised alphabet to separate it from the narrating voice. Full stops come rarely. Paragraphs which run in length into multiple pages chain you to the text that you can't tear your eyes off. This is truly spellbinding.

I'm still reeling from the blind rapes (we don't need seeing eyes to feel the excitement of skin and flesh, the blind men made full use of this truth), half-eaten corpses stuck in abandoned cars and looted foodstores, and squelch of feet on human excrement littering the streets that I will need to clear my head and read something light.

But without doubt it's a brilliantly told story, a fascinating study into human failings, if you allow for the vicarious witnessing of the horror of human degradation to be called fascinating. In-between Saramago manages to create comedy out of tragedy. This is not a new phenomenon in literature but Saramago's treatment has been so light and deadpan that you could deny he ever meant to be ironically humorous in its telling.

In one scene from the quarantine a group of soldiers on duty entered the premises to bring foodboxes to the blind internees who had been ordered to stay out of sight for fear of passing on their blindness to healthy ones. But as chance would have it, the mealtime had passed and the hungry internees moved toward the entrance, crashing into one another with outstretched arms and unsteady steps in the manner of Egyptian mummies, to reach the foyer so that they could shout to demand food. Just at that moment soldiers entered the place and, on spotting a group of staggering and tottering blind men, howled in utter terror, dropped the boxes and their guns and fled the building to be away from the field of vision of the blind internees! This was a powerful and ironic instance of the seeing terrified of the blind and the hapless.

n  I don't think we did go blind, I think we are blind, Blind but seeing, Blind people who can see, but do not see.n

March 2015

Edited 25th July 2015.

لمن لم يقرأ الرواية، كل ما عليك هو البدء في قراءتها اليوم قبل الغد ولن تندم، أما مراجعتي هذه فهي لمن قرأها وأنتهي منها.

لن أحكي مختصر للرواية او تعريف بالكاتب فهناك الكثير من المراجعات التي غطت هذا الجانب ولكن اسمحوا لي أن أدون بعض الخواطر والتساؤلات والتي تراكمت في مخزون فكري المحدود ولازالت تظهر لي بأشكال مختلفة بعضها مخيف وبعضها مضحك والاغلبية مبكي فهذه الرواية تجعلك تفكر في ما يجري لك ولمن حولك من أحداث تشابه في معناها أحداث الرواية.

وافقني سرماغوا مشكرواً عندما قال على لسان زوجة الطبيب في نهاية الرواية، لا أعتقد أننا عمينا، بل أعتقد أننا عميان، عميان يرون، بشر عميان يستطيعون أن يروا، ولكنهم لا يرون.
لو امعنا التفكير في ما حالنا كبشر تاخذنا الحضارة بكل ما فيها من تقنيات وكماليات اصبحت ضرورية وكاننا لن نعيش بدونها، ننجر ناحيتها كالعميان بدون حتى ان نفكر، بسبب اعتقادنا ان هذا هو السبيل الوحيد للقمة العيش وللحياة الكريمة التي نرجوها، وننسى الوقوف للتأمل والتفكير والنظر لما حولنا فالحياة تمضي بسرعة وعلينا مواكبة العصر.
اليس هذا الحال اشبه بحال العميان في الرواية؟

عندما نلاحق اخر صرعات الموضة في الملبس والمسكن والسيارات وجميع الكماليات فقط لتجميل صورنا في نظر عميان اخرين مثلنا. اليس ذلك بالعمى؟

عندما نتصادم مع بعضنا البعض فنحقد ونقتل ونسرق ونحسد ونبغظ كل ذلك في سبيل لقمة العيش! السنا عمياناً يتخبطون بعميان اخرين؟

عندما يطغى عمياناً على عميان فيغتصبون كرامتهم وحرياتهم وحقهم في العيش في سبيل المحافطة على النظام الذي يظمن بقاءهم. ولا ندري من اعطى هؤلاء العميان الحق في تقرير مصير باقي العميان. الا يمكن ان نسمي ذلك بالعمى؟

عندما تهان المرأة في المجتمع ونعتبر وجودها لتلبية نزوات الرجال ويلغى كيانها كإنسان. اليس هذا هو العمى؟

الأن تأمل معي هذا المشهد ....
عبروا ساحة مليئة بمجموعات من عميان يستمعون إلى خطابات عميان أخرين، وللوهلة الأولى لا تخال المتكلمين ولا المستمعين عمياناً، إذ يدير المتكلمون رؤوسهم نحو مستمعيهم، والمستمعون بدورهم يشرئبون بأعناقهم متطلعين صوب محدثينهم.

صور ساراماغو هذا المشهد مرتين الاول في صفحة 345 والتصوير الثاني في صفحة 360 في المشهد الاول كان الخطاب وعظي ديني فيه من الخرافات أكثر من ما فيه من الحقائق يخطبون في الناس عن نهاية العالم واليوم السابع وانطفاء الشمس، مجئ الملائكة، نوم الظل والاهم العمى الطوعي وغيرها من الامور
أما في المشهد الثاني فرغم انه يشبه المشهد الاول الا ان الخطاب يختلف، فهنا يمجدون فضائل المبادئ الأساسية للأنظمة عظيمة التنظيم، الملكية الخاصة، السوق النقدية الحرة، اقتصاد السوق، تبادل المواد الخام، تجارة المخدرات، القوات المسلحة، ويبجلون فرض الضرائب.....

الا يذكركم ذلك بالحوارات والخطب العقيمة التي نسمعنا من بعض المتفيقهين والمتثقفين والسياسين والاقتصادين كل جانب منهم يدعي الحق معه، لكنهم في النهاية والبداية هم غير مدركين انهم عميان يخاطبون عمياناً مثلهم.
الا تتخيل نفسك وانت أمام التلفاز تشاهد هؤلاء العميان او تقرأ من الصحف او من تويتر وما شابه، بانك أعمى يستمع الى أعمى مثله؟


أتصور أنه قد يصل المجتمع الى قمة العمى إن جاز التعبير عندما يصبح المبصرون منا غير قادرين على مواجهتنا بالحقائق ربما لقلتهم أو لضعف منهم ففي النهاية العمى هو الغالب .. وقد يصل بهم الامر بأن يتمنوا لو انهم عميانا مثل الاخرين.
صفحة 357 (سأحتمله مادمت قادرة، غير أنك محق، فقد بدأت أشعر بالإنهاك، حتى أني أتمنى أحياناً لو كنت عمياء أيضا مثل الاخرين)

في النهاية فاجئني مشهد الدخول للكنسية وأكتشاف ان احداً قد عصب أعين التماثيل بقماشة بيضاء ربطت حول رؤوسها، والرسومات طليت أعين من فيها بطلاء ابيض والتلميح بأن القس من قام بذلك هو تصوير لتشوية حقيقة الدين من قبل القائمين عليه حتى يسايروا المجتمع الأعمى وهذا في نظري يحدث في جميع المجتمعات والاديان.
أما مشهد الفرار من الكنسية بعد ان علموا بما تم فذلك هو الفرار من التدين الزائف.

هذه بعض الأفكار التي جالت في خاطري وأنا اقرأ الرواية وهناك الكثير من التشبيهات المطابقة لواقع اي مجتمع بشري، قد اكون مخطئ في بعضها أو كلها فاعذروني ففي النهاية ... لازلت أعمى


إضغط هنا لمشاهدة ... مشهد مؤثر جدا لكاتب الرواية الاديب خوسية سوراماغو يبكي بعد ان شاهد الفيلم الذي اقتبس من الرواية

O carte plină de mizerie umană, atât literală cât și figurativă, despre cine suntem noi când credem că nu ne vede nimeni. Nu mă așteptam să fie atât de descriptivă, ca să nu spun dezgustătoare de-a dreptul, dar mi-a plăcut mult stilul de scriere și multiplele mesaje pe care le transmite vizavi de natura umană și interminabila bătălie între instincte și aportul civilizației la acestea. Să vezi cu ochii, să vezi cu sufletul, sau să vezi cu ambele? Care aduce fericirea sau dimpotrivă, nefericirea cea mai mare? Bună întrebare. Felicitări traducătoarei pentru munca titanică din acest volum! O recenzie mai detaliată în curând pe YouTube sau pe blog.