n  "[...] even when mind and strength had gone, gratitude and a mutual tenderness still lived on in the heart of men."n

This was quite an intriguing little book.

I imagine it would appeal much more to people interested in Astrophysics. I found myself reading and rereading paragraphs on time as the fourth dimension and still not grasping a word.

Despite the super technical intro chapters about time-traveling, this still managed to be quite interesting and offer a thought-provoking—though at times very obvious—social commentary.

The writing style didn't particularly grip me though, but I understand why this was more effective in this kind of passive style, since this was a story within a story. It just made it harder for me to focus.

I was not expecting the ending, so that was definitely a nice touch.

یک داستانِ علمی-تخیلیِ بسیار زیبا... اچ جی ولز واقعاً ذهنِ خلاقی داشته و البته از مسائل علمی و به خصوص فیزیکی در نوشتن داستانها بهره میبرده.. مانندِ ارتباطِ این داستان با بعدِ چهارم یعنی زمان
به نظرم اصلی ترین نکتۀ این داستان این بود که تنها جانداری که میتونه خودش رو نسبت به شرایطِ محیطِ پیرامونش وقف بده، « انسان» هستش... چون در صفحۀ 38، میگه: مردم آیندۀ دور گیاهخوار بودن و اسب و گوسفند و سگ، مانندِ خزنده ها نسلشون منقرض شده
دوستانِ خردگرا، به نظرتون نامٍ موجوداتی که در این داستان هستن و به قولِ نویسنده دارایِ ظرافتِ جسمانی هستن و فقدانِ هوش،، رو میتوان انسان گذاشت... بدونِ تردید جواب «نه» هستش... انسان بدونِ خرد و اندیشه فرقی با حیوان و یا عرب و تازی نداره
در صفحۀ 108 از کتاب، نویسنده مثالی برایِ زیباییِ مردم روی زمین در گذشته و روزهایِ خوشایند و دلپسندِ آنها میزنه که آنهارو با گلۀ گوسفندان در مزرعه و بدونِ دشمن، مقایسه میکنه... که اصلاً مثالِ خوبی نیست.. شاید نویسنده آرزو داشته که انسان نمیبود و به صورتِ یک گوسفند چشم به جهان میگشود
من با قسمتی از سخنانِ نویسنده مخافم... نویسنده انسانِ کنونی رو ناقص میدونه و معتقدِ که در آینده به تکامل میرسن، در صورتی که به نظرِ من، انسانها نسبت به زمان و مکانی که در آن زندگی میکنن، کامل هستن و به مرور با دگرگونی محیطِ اطرافشون دوباره رشد میکنن و البته ممکن هست این رشد کردن همراه با تغییراتِ ژنتیکی باشه و جسمِ انسانها دستخوشِ تغییراتی بشه... البته نویسنده پیشرفت صعودی انسان رو به یک باره قطع میکنه و شاهدِ سقوطِ انسانیت هستیم

به هرحال داستان تخیلی بوده و نمیشه از اون ایراداتِ علمی و یا فلسفی گرفت.. چیزی که مهم است تجسم سازی و خلاقیتِ نویسنده هستش، این که موجوداتی رو رویِ زمین و عدۀ دیگر زیرِ زمین رو در داستان خلق کرده که خصوصیاتِ متفاوت دارن و حتی آنها که در زیرِ زمین هستند از هوشِ بیشتری برخوردارند ولی انسانیتِ آنها کمتر از رویِ زمینی هاست، برگرفته از ذهنِ بسیار خلاق و استثناییِ «هربرت جرج ولز» هستش

پیروز باشید و ایرانی

And I have by me, for my comfort, two strange white flowers - shriveled now, and brown and flat and brittle - to witness that even when mind and strength had gone, gratitude and a mutual tenderness still lived on in the heart of men.


The Time Machine definitely was not the book I expected it to be. Before reading it, I thought that it would be a short, fast paced book that I would read in one sitting or so. While some of those expectation did come true, this book was so much more than that. It raised so many questions inside of me and made me truly fear the future. Usually, in a dystopian society (this book was a sort of mixture of dystopia and utopia) you would have a government that is oppressing the people. But here, that is not the case; there is no enemy. Here, our humanity is our own worst enemy (or the lack of humanity, to be more exact). The way Wells split mankind into two different, but at the same time quite similar, species was interesting to read. And even though this book made me fear for what is to come in very very distant future, the last sentence of the book did give me hope that everything is not that dark.

Truly an extraordinary book, that left quite big of an impact on me, and I'm sure I'll re-read it in the near future.