Bir romancının, tarihsel gerçekliğin karakterini gölgelemesine izin vermemesini anlayışla karşılamak lazım. Ama eğer romanınızı üzerine kuracağınız karakteri kanın gövdeyi götürdüğü 1840'ların Fransa'sından seçiyorsanız işiniz hayli zor. Frederick Moreau etli sütlüye karışmasa da genç bir burjuva olarak sahnededir. Bir burjuva olması zaten tarihsel politik bir figür olduğunu gösteriyor. Ama siyasi çalkantıların olduğu yer ve zamanlarda dönemin kimi romancıları karakterlerine bu şekilde irade bağışlamıyorlar. Daha çok edilgin karakterler oluyorlar ve maruz bırakılıyor. Profesör Kien'in 1935'de vücut bulduğunu düşündüğümüzde bu tercih daha anlaşılabilir oluyor. Frederick, Kien kadar hareketsiz ve onun kadar iradesiz değil ama onun gibi maruz bırakılıyor. Hayatına kim girerse girsin Kien üzerinde tahakküm tesis edecekti. Frederick ise koşullar onu zorlasa da bir irade sahibi olma konusunda istekliydi. Neyse bu Kien faslını geçiyorum. Bu aralar çok kafama takılıyor Kien. Lafı dönüp dolaştırıp ona getiriyorum bu şekilde. Üstelik Frederick hiç de Kien gibi karikatürize bir tip değil..

Dönem itibarıyla yaratılan karakterlerin devrimci ya da karşı devrimci olma riskleri vardır her zaman. Bu da biraz kurmacanın doğasına aykırı oluyor sanki. Romancı tarihçinin misyonunu da yüklemiş oluyor. Gerçi Foucault tarih tüm hikayelerin tek bir hikayeye indirgenmesi diyor ama bir edebiyatçı olarak Flaubert ise kurmaca söz konusu olduğunda  hikayenin başka türlü de gerçekleşebileceğini göstermek gerektiğini savunuyor. Karakteri hareketsiz ve iradesiz bırakmak bu bakımdan çözüm olabilir. Romanın üçüncü bölümünde kan gövdeyi götürürken Frederick sadece olayları camdan izlemekle yetinir.. Kendisi de bir burjuva olan Flaubert sokak olaylarındaki kişilerin kim olduğuna dair pek bir şey çıtlatmıyor. Bir iki yerde "ayaktakımı" diyor, o kadar.

Ama burjuvaların, Frederick de dahil, masum ve iyi niyet gösterildiğini söylemek zor. Ekonomik kazancın her şeyin üzerinde olduğuna dair bir inançları var. Aristokrat-feodalin doğaya ve sanata karşı coşkulu tavrı onlarda yok. Mösyö Arnaux, sanat organizatörlüğünü bırakıp kömür işine girmesi nedeniyle ressam Pellerin'in nefretini kazanmıştır. Mösyö Arnaux da beylikten burjuvalığa yatay geçiş yapanlardandır. Birçok feodal bey Calvino'nun "atalarımız" diye karikatürize ettiği kont, baron ve dük gibi ünvanlardan kurtulmaya çalışıyor bu dönemde. Frederick'in Vikont Cisy Bilmemne  (soyadını hatırlayamadım) ile yaptığı düello alay konusu olur. Frederic'in sınıfından insanlarla iyi geçindiğini söylemek de zor. En iyi arkadaşı Deslauriers bir mübaşir. Alt sınıftan biri ama sınıf atlama sevdası duyanlardan...

Şövalye döneminin romanslarına yer yoktur artık. Düello gülünç bir şeydir. Hugo'nun lağımlarda bile romantik olan karakterlerine artık yer yoktur. Romantizmin ne yeri ne zamanı.

Duygusal Eğitim en nihayetinde bir aşk romanı. Romantizmi alınmış karakterlerden aşk hikayesi yazmak sıkıntılı olabilir yalnız. Emma Bovary'nin düştüğü duruma kimse düşmek istemez. Frederick'in romantik olmayı başardığı da söylenemez. On Dokuzuncu yüzyıl romanı evli kadınlar ile onlara tutkun ya da onları baştan çıkarmaya çalışan genç erkeklerin aşk hikayeleri ile doludur. Frederic'in tek hedefinin de Madam Arnaux'un kalbini çalmak olduğunu biz okurlar da, Madam Arnaux da biliyordu. Ama işte Frederick, Madame Bovary'nin Rodolphe'si gibi atak biri değil. Olsaydıydı da bir şey olmazdı zaten, çünkü Flaubert romantizmin ipliğini pazara çıkarmış çoktan...

جایی خواندم که فلوبر آرزو کرده بود که روزی بتواند رمانی بنویسد که هر چه بیشتر به زندگی واقعی شباهت داشته باشد. از طرفی می گویند این رمان آغازگر رمان مدرن است. یعنی بدون سوژه‌ی پررنگ مرکزی، داشتن قصه‌ای کمرنگ و نزدیک شدن به ویژگی‌های زندگی در جهان مدرن: یعنی پرتاب شدن مداوم به وضعیت‌ها و موقعیت‌های مختلف، تلاش برای فهمیدن موقعیت و مجددا پرتاب شدن به وضعیتی دیگر. جهانی پر از امکان‌های دست‌نیافتنی. این را بگذارید کنار چیزی که یوسا در کتاب عیش مدام می‌گوید: نامرئی شدن راوی. فلوبر تمام تلاش خود را می‌کند تا از شرح و توصیف به سمت داوری نرود..
نکته‌ای دیگر که به ذهنم می‌رسد شیوه‌ی پرداخت شخصیت‌ها است. فلوبر هیچ شخصیتی را به طور کامل مثل رمان‌های کلاسیک پرداخت نمی‌کند. یعنی تنها بخشی از شخصیت افراد را در موقعیت‌های مختلف نشان می‌دهد. واکنش‌ها، رفتارها و داوری‌هایشان را. این به نزدیک‌تر شدن رمان به زندگی واقعی بسیار کمک می‌کند. ما هیچ‌کس را نمی‌توانیم جز از خلال تجربه آنها در موقعیت‌های مختلف بشناسیم. هیچ‌کس نمی‌آید در ابتدا خودش را برای ما تمام و کمال توصیف و شرح دهد. این شامل وقایعی که در زمینه تاریخی داستان رخ می‌دهد هم می‌شود، انقلاب فرانسه. که شما فقط با جزئیات و جنبه‌هایی از آن مواجه می‌شوید که در حضور شخصیت‌ها در جریان است. نه تصویری کامل. این را مقایسه کنید با رمانی مثل جنگ و صلح تولستوی یا شیاطین داستایوفسکی یا باباگوریو. آنها تا مطمئن نشوند که شما همه چیز را کامل فهمیده و درک کرده‌اید ولتان نمی‌کنند، اما فلوبر شما را با جزئیات رها می‌کند، آن گونه که جهان واقعا تجربه می‌شود، تنها جزئیاتی از وقایع.
نکته آخر این که وقتی فهمیدم ترجمه درست‌تر عنوان "تربیت احساساتی" است، گویی ارتباط بیشتری هم با کتاب برقرار کردم..

Ništa tako ne unižava kao kad glupaci uspjevaju u poduhvatima u kojima pametan čovjek propada.

Od mladosti do starosti, od ljubavi do prezira, od mirisa cvijeća do mirisa baruta, od monarhije do republike; takvi su putevi Frederika Moroa.

Sentimentalno vaspitanje istorijski predstavlja jednu epohu koju oblikuju tadašnji naraštaji kroz ljubav i politiku. Priča romana živi i danas. Fobler svjedoči o jednom vremenu gdje je postojala jaka volja, nada i ambicija. Sve se to vuklo kroz njegove likove, u njima tinjalo, ali je onda polako počinjalo da se gasi. Istina je nadvladala iluzije. Slatkoća i gorčina i dalje su ujednačene. Svi likovi i događaji su opisivani kroz vizuru Frederika Moroa. Njegov mikrokosmos obasjavaju velelepne ulice Pariza, pompa određenih kutova, stravstveni ljubavni podvizi, dok je predstojeće varvarstvo negdje iznad gravitiralo i čekalo svoj trenutak. Danas bi ovaj roman možda bio okarakterisan kao jedna obična sapunica, možda čak i kao bledunjav, pa ipak on je kristalno jasan. Strogim koracima je koračao ka onome što je zbilja neminovno i uzvišeno u takvoj stvarnosti, i što estetski ironično upotpunjuje jednu tačku proživljenosti.

کتابی که خوب شروع شد و پایانی عبرت آموز داشت .
داستان رفته رفته به گرمی، همراه حوادث به پیش می‌رفت .
سرگذشت دو دوست که به دنبال احساسات و رویاهای خود رفتند .
کتاب شرح ماجرای شخصیت های درهم تنیده‌ای است و در کنار آن به توصیف تحولات سیاسی قرن نوزدهم فرانسه می‌پردازد و البته خواندنش خالی از لطف نیست .

Kiệt tác

Dissolution

'C'est un livre d'amour, de passion ; mais de passion telle qu'elle peut exister maintenant, c'est-à-dire inactive.'

n  - Gustave Flaubert, à propos de L'Éducation sentimentale, en octobre 1864.n


— Ah ! merci ! tu viens me sauver ! c’est la seconde fois ! tu n’en demandes jamais le prix, toi !

— Mille pardons ! dit Frédéric, en lui saisissant la taille dans les deux mains.

— Comment ? que fais-tu ? balbutia la Maréchale, à la fois surprise et égayée par ces manières.

Il répondit :

— Je suis la mode, je me réforme.'

n  - L'Éducation sentimentale, Frédéric et la Maréchale, 2e partie, VIn


------

My recommendation for a soundtrack to read this review:

Franz Schubert - Piano Trio in E flat, op. 100 (Second movement)

------

What is this novel about?

Frédéric Moreau is a 18 y.o. law student in Paris, not particularly driven by his studies or embracing a specific career. On his trip back from Paris to Nogent-sur-Seine after the exams, he meets Mme Arnoux, with whom he gets quickly and lastingly infatuated, without them exchanging more than a couple of words. They meet again months later and soon enough, this passion turns into the central motif around which Frédéric organizes his life, standing out against the cultural debates and violent political passions of his time.


My opinion on the matter:

Spannng from 1840 to 1867, this novel feels acutely at odds with its title, as Frédéric is everything but actually learning from his shortcomings, his extravagant expectations and unfocused style of life. In some regards, you could take it as a direct challenge to the reader's patience, since what happens is never happening due to the hero's active decision. In more than a way, it even challenges the very definition of what a character stands for or what life is about. More than everything else, Frédéric seems to merely float or glide, borne by the undercurrent or the winds of his affect, rather than make a move on his own volition. His sudden passion for Mme Arnoux - a married woman he hardly knows - as strong as it is, seems almost derivative, something of a trick he plays on himself to give his life a direction, purpose, meaning, living in an mercantile, business-like, carreer-driven era he can't possibly identify, or engage in any way with.

In that sense, Sentimental education appears to me as a tragic adventure and undertaking: what Gustave Flaubert is resolutely aiming at is the most elusive: the structure of Frederic's psyche, the substance of life in this uncertain, muddied era, the soul of an epoch.

Throughout, the writer makes use of a stunningly cunning technique, with sentences loosely linked to one another, a consistently exteriorized focalization and seemingly disembodied, impersonal narration, while telling the reader a version of his own life and lifelong passion for Élisa Schlésinger. This alone should be enough to call this work a masterpiece, but Flaubert goes beyond.

Consider the sheer scale of his experiment, 26 years. What you have here is a 26-year worth of obsession, fleeting impressions, irresolution, compromissions, treasons, wandering and regrets. At the bare minimum, it takes resolution, dedication, a constant yearning for sincerity, and guts to carry this thing out.

Meticulously detailed and flowing at the same time, it comes as close as can be to a novel without a proper story. Deeply personal, it is also the epitome of a whole generation. Filled with unlikeable characters, yet Flaubert makes them riveting, making you care for them. Unfocused, fragmented and coherent at the same time. Merciless, most biting, unrelentingly ferocious and tender for the characters. A work of pure fiction, a fiction about fiction, and yet, as much as life or streches of years can be. Crowded with instantly recognizable characters, it also offers an extended study on the opacity of individuals in our interpersonal relationship and towards ourselves.

In the end, a cold mirror allowing the reader to consider their own lives in a dispassionate manner, but forgiving and not lacking warmth.

To put it in other words, a masterwork.

----

Quotes:

'Frédéric pensait à la chambre qu’il occuperait là-bas, au plan d’un drame, à des sujets de tableaux, à des passions futures. Il trouvait que le bonheur mérité par l’excellence de son âme tardait à venir.'


'Les joies qu’il s’était promises n’arrivaient pas ; et, quand il eut épuisé un cabinet de lecture, parcouru les collections du Louvre, et plusieurs fois de suite été au spectacle, il tomba dans un désœuvrement sans fond.'

[Plus loin]

'Il lui semblait, cependant, qu’on devait l’aimer ! Quelquefois, il se réveillait le cœur plein d’espérance, s’habillait soigneusement comme pour un rendez-vous, et il faisait dans Paris des courses interminables. À chaque femme qui marchait devant lui, ou qui s’avançait à sa rencontre, il se disait : « La voilà ! » C’était, chaque fois, une déception nouvelle. L’idée de Mme Arnoux fortifiait ces convoitises. Il la trouverait peut-être sur son chemin ; et il imaginait, pour l’aborder, des complications du hasard, des périls extraordinaires dont il la sauverait.'


'Les convictions de Sénécal étaient plus désintéressées. Chaque soir, quand sa besogne était finie, il regagnait sa mansarde, et il cherchait dans les livres de quoi justifier ses rêves. Il avait annoté le Contrat social. Il se bourrait de la Revue Indépendante. Il connaissait Mably, Morelly, Fourier, Saint-Simon, Comte, Cabet, Louis Blanc, la lourde charretée des écrivains socialistes, ceux qui réclament pour l’humanité le niveau des casernes, ceux qui voudraient la divertir dans un lupanar ou la plier sur un comptoir ; et, du mélange de tout cela, il s’était fait un idéal de démocratie vertueuse, ayant le double aspect d’une métairie et d’une filature, une sorte de Lacédémone américaine où l’individu n’existerait que pour servir la Société, plus omnipotente, absolue, infaillible et divine que les Grands Lamas et les Nabuchodonosors. Il n’avait pas un doute sur l’éventualité prochaine de cette conception ; et tout ce qu’il jugeait lui être hostile, Sénécal s’acharnait dessus, avec des raisonnements de géomètre et une bonne foi d’inquisiteur. Les titres nobiliaires, les croix, les panaches, les livrées surtout, et même les réputations trop sonores le scandalisaient, ses études comme ses souffrances avivant chaque jour sa haine essentielle de toute distinction ou supériorité quelconque.'


'[...] il serait temps de traiter la Politique scientifiquement. Les vieux du XVIIIe siècle commençaient, quand Rousseau, les littérateurs, y ont introduit la philanthropie, la poésie et autres blagues, pour la plus grande joie des catholiques ; alliance naturelle, du reste, puisque les réformateurs modernes (je peux le prouver) croient tous à la Révélation. Mais si vous chantez des messes pour la Pologne, si à la place du Dieu des dominicains, qui était un bourreau, vous prenez le Dieu des romantiques, qui est un tapissier ; si, enfin, vous n’avez pas de l’Absolu une conception plus large que vos aïeux, la monarchie percera sous vos formes républicaines, et votre bonnet rouge ne sera jamais qu’une calotte sacerdotale ! Seulement, le régime cellulaire aura remplacé la torture, l’outrage à la Religion le sacrilège, le concert européen la Sainte-Alliance ; et dans ce bel ordre qu’on admire, fait de débris louis-quatorziens, de ruines voltairiennes, avec du badigeon impérial par-dessus et des fragments de constitution anglaise, on verra les conseils municipaux tâchant de vexer le maire, les conseils généraux leur préfet, les chambres le roi, la presse le pouvoir, l’administration tout le monde ! Mais les bonnes âmes s’extasient sur le Code civil, œuvre fabriquée, quoi qu’on dise, dans un esprit mesquin, tyrannique ; car le législateur, au lieu de faire son état, qui est de régulariser la coutume, a prétendu modeler la société comme un Lycurgue ! Pourquoi la loi gêne-t-elle le père de famille en matière de testament ? Pourquoi entrave-t-elle la vente forcée des immeubles ? Pourquoi punit-elle comme délit le vagabondage, lequel ne devrait pas être même une contravention ! Et il y en a d’autres ! Je les connais ! aussi je vais écrire un petit roman intitulé Histoire de l’idée de justice, qui sera drôle ! Mais j’ai une soif abominable ! et toi ?

Il se pencha par la fenêtre, et cria au portier d’aller chercher des grogs au cabaret.

— En résumé, je vois trois partis…, non ! trois groupes, et dont aucun ne m’intéresse : ceux qui ont, ceux qui n’ont plus, et ceux qui tâchent d’avoir. Mais tous s’accordent dans l’idolâtrie imbécile de l’Autorité ! Exemples : Mably recommande qu’on empêche les philosophes de publier leurs doctrines ; M. Wronski géomètre, appelle en son langage la censure « répression critique de la spontanéité spéculative » ; le père Enfantin bénit les Habsbourg « d’avoir passé par-dessus les Alpes une main pesante pour comprimer l’Italie » ; Pierre Leroux veut qu’on vous force à entendre un orateur, et Louis Blanc incline à une religion d’État, tant ce peuple de vassaux a la rage du gouvernement ! Pas un cependant n’est légitime, malgré leurs sempiternels principes. Mais, principe signifiant origine, il faut se reporter toujours à une révolution, à un acte de violence, à un fait transitoire. Ainsi, le principe du nôtre est la souveraineté nationale, comprise dans la forme parlementaire, quoique le parlement n’en convienne pas ! Mais en quoi la souveraineté du peuple serait-elle plus sacrée que le droit divin ? L’un et l’autre sont deux fictions ! Assez de métaphysique, plus de fantômes ! Pas n’est besoin de dogmes pour faire balayer les rues ! On dira que je renverse la société ? Eh bien, après ? où serait le mal ? Elle est propre, en effet, la société.'


Cependant, objecta Martinon, la misère existe, avouons-le ! Mais le remède ne dépend ni de la Science ni du Pouvoir. C’est une question purement individuelle. Quand les basses classes voudront se débarrasser de leurs vices, elles s’affranchiront de leurs besoins. Que le peuple soit plus moral et il sera moins pauvre !'

More about this quote


'La plupart des hommes qui étaient là avaient servi, au moins, quatre gouvernements ; et ils auraient vendu la France ou le genre humain, pour garantir leur fortune, s’épargner un malaise, un embarras, ou même par simple bassesse, adoration instinctive de la force. Tous déclarèrent les crimes politiques inexcusables.'


'On se redit, pendant un mois, la phrase de Lamartine sur le drapeau rouge, « qui n’avait fait que le tour du Champ de Mars, tandis que le drapeau tricolore », etc ; et tous se rangèrent sous son ombre, chaque parti ne voyant des trois couleurs que la sienne et se promettant bien, dès qu’il serait le plus fort, d’arracher les deux autres.'


'Ils les visitèrent tous, ou presque tous, les rouges et les bleus, les furibonds et les tranquilles, les puritains, les débraillés, les mystiques et les pochards, ceux où l’on décrétait la mort des rois, ceux où l’on dénonçait les fraudes de l’Épicerie ; et, partout, les locataires maudissaient les propriétaires, la blouse s’en prenait à l’habit, et les riches conspiraient contre les pauvres. Plusieurs voulaient des indemnités comme anciens martyrs de la police, d’autres imploraient de l’argent pour mettre en jeu des inventions, ou bien c’étaient des plans de phalanstères, des projets de bazars cantonaux, des systèmes de félicité publique ; puis, çà et là, un éclair d’esprit dans ces nuages de sottise, des apostrophes, soudaines comme des éclaboussures, le droit formulé par un juron, et des fleurs d’éloquence aux lèvres d’un goujat, portant à cru le baudrier d’un sabre sur sa poitrine sans chemise. Quelquefois aussi, figurait un monsieur, aristocrate humble d’allures, disant des choses plébéiennes, et qui ne s’était pas lavé les mains pour les faire paraître calleuses. Un patriote le reconnaissait, les plus vertueux le houspillaient : et il sortait la rage dans l’âme. On devait, par affectation de bon sens, dénigrer toujours les avocats, et servir le plus souvent possible ces locutions : « apporter sa pierre à l’édifice, — problème social, — atelier. »'


'On se vengeait à la fois des journaux, des clubs, des attroupements, des doctrines, de tout ce qui exaspérait depuis trois mois ; et, en dépit de la victoire, l’égalité (comme pour le châtiment de ses défenseurs et la dérision de ses ennemis) se manifestait triomphalement, une égalité de bêtes brutes, un même niveau de turpitudes sanglantes ; car le fanatisme des intérêts équilibra les délires du besoin, l’aristocratie eut les fureurs de la crapule, et le bonnet de coton ne se montra pas moins hideux que le bonnet rouge. La raison publique était troublée comme après les grands bouleversements de la nature. Des gens d’esprit en restèrent idiots pour toute leur vie.'


'Il y rencontra le grand M. A., l’illustre B, le profond C, l’éloquent Z, l’immense Y, les vieux ténors du centre gauche, les paladins de la droite, les burgraves du juste milieu, les éternels bonshommes de la comédie. Il fut stupéfait par leur exécrable langage, leurs petitesses, leurs rancunes, leur mauvaise foi, tous ces gens qui avaient voté la Constitution s’évertuant à la démolir ; et ils s’agitaient beaucoup'

More works:

Promising young men:
Le Père Goriot
Le Rouge et le Noir
L'Œuvre
Runaway Horses

About the rapid industrialization/financialization and deep societal shifts going with it:
Contes cruels
Au Bonheur des dames

Devastating charge against crony capitalism:
La Curée

Revolutionary movements and the critic thereof:
Crime and Punishment
Blue of Noon
Demons
The Secret Agent

Not living one's life:
La Vie est ailleurs

Women of means:
Bel-Ami
The Great Gatsby

Historical context:
La France du XIXe siècle. 1814-1914
La Révolution Française
Révolutions françaises du Moyen âge à nos jours
La création des identités nationales. Europe, XVIIIe-XXe siècle

Philosophical outviews:
Common Sense
The Law
On Liberty
Dieu et l'Etat
Psychologie Des Foules
Propaganda
The Rebel


Soundtrack:
Nocturne Op.9 No.2 - Frédéric Chopin

Dithering Heights.

Ho letto l’ultima riga, ho chiuso il libro e sono stata colta da un’improvvisa tristezza, profonda come poche altre volte. Al contempo, però, sono soddisfatta perché ho letto un libro che non può non essere letto, imperdibile. E da ora in poi ne consiglierò a tutti la lettura. E’ “IL ” romanzo, per me. Perfetto, stupendo in ogni sua pagina, in ogni riga. Un mondo racchiuso in poco più di 500 pagine.
C’è il mondo di Frédéric Moreau, uno studente diciottenne che, intorno al 1840, lascia Parigi per tornare nel suo paese nativo, Nogent sur Seine, e nel battello lungo la Senna incontra colei che diverrà in un attimo il "grande amore" della sua vita, Madame Arnoux, la donna che dalla prima pagina del romanzo fino all’ultima, occupa i pensieri del protagonista, il quale, alla fine del romanzo, divenuto adulto
“Viaggiò.
Conobbe la malinconia dei piroscafi, i freddi risvegli sotto la tenda, la vertigine dei paesaggi e delle rovine, l’amarezza delle simpatie troncate.
Ritornò.
Frequentò la società, ed ebbe altri amori ancora. Ma il ricordo incessante del primo glieli rendeva insulsi: e poi la veemenza del desiderio, la freschezza stessa delle sensazioni era perduta. Anche le sue ambizioni intellettuali erano appassite. Passarono anni; e lui sopportava l’inoperosità dell’intelligenza e l’inerzia del cuore.”
Con queste parole Flaubert sintetizza una vita: un’esistenza fatta di desideri, di speranze, che riempiono la giovinezza e che si perdono per strada, nel corso delle variegate esperienze che la vita sottopone, appassiscono e muoiono rivelandosi illusioni e alla fine il ricordo tutto sopisce e spegne. Così è Frédéric: un irresoluto, volubile ed inetto, con tante belle idee per la testa e tante belle parole che rimangono tali, senza tradursi in azioni nè in sentimenti.Così come i suoi amici, giovani della sua generazione, idealisti e irresoluti, che insieme con il protagonista attraversano gli anni dei moti rivoluzionari adeguandosi al vento che tira; così come i ricchi borghesi parigini, che si sono arricchiti con la monarchia ma che, al primo anelito di idee rivoluzionarie, si buttano a capofitto nella nuova repubblica da fondare, cambiando le loro idee e i loro pensieri come bandiere al vento; così come le giovani mantenute che vivono in eleganti case pagate dagli amanti, che ogni giorno dichiarano il loro “amore”a un uomo diverso, a seconda dell’ampiezza o meno del portafogli.
C’è il genere umano nel suo aspetto più meschino, mediocre e codardo destinato a fallire, esaminato da Flaubert con occhio critico mai esente da ironia, che non solo si alterna a momenti di grandi liricità ma addirittura si inserisce nei toni romantici, con effetti ridicolizzanti, per evidenziare ancora di più come il sentimento amoroso, cui tutti aneliamo, non sia altro che una mera illusione. E dunque, l’educazione sentimentale del protagonista non può che avere termine laddove è iniziata, in un bordello frequentato goliardicamente in età adolescenziale dal protagonista e dal suo amico Deslauriers: “è la cosa migliore che abbiamo avuto!”.

(Book 858 from 1001 books) - L'Éducation sentimentale = Sentimental Education, Gustave Flaubert

Sentimental Education is a novel by Gustave Flaubert.

Considered one of the most influential novels of the 19th century, it was praised by contemporaries such as George Sand and Emile Zola, but criticized by Henry James.

The story focuses on the romantic life of a young man at the time of the French Revolution of 1848.

تاریخ نخستین خوانش: روز پانزدهم ماه آوریل سال 2009میلادی

عنوان: تربیت احساسات؛ نویسنده: گوستاو فلوبر؛ مترجم: مهدی سحابی؛ تهران، نشر مرکز، 1380؛ در632ص؛ شابک9643056465؛ چاپ دوم سال1385؛ سوم و چهارم 1388؛ شابک9789643056469؛ پنجم 1389؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسه - سده 19م

عنوان: تربیت احساسات (مکتب عشق، یا سرگذشت یک جوان)؛ نویسنده: گوستاو فلوبر؛ مترجم: فروغ شهاب؛ تهران، بنگاه ترجمه و نشر، 1349؛ چاپ دیگر تهران، علمی فرهنگی، 1395، در بیست و241ص؛ شابک9786004360555؛

بر خلاف «مادام بوواری» که در زمان انتشار، بسیار دل انگیز و نامدار بود، بسیاری از هم‌دوره های «فلوبر»، «تربیت احساسات» را، شکستی ادبی دانستند، و اثر را از «دیدگاه اخلاقی» زننده؛ و از «دیدگاه سیاسی» کژاندیشانه، دانستند؛ این اثر سال‌ها در سایه ی درخشندگی «مادام بوواری» چشم به راه میماند، تا اینکه ناقدان آثار این دوران، ارزش ادبی «تربیت احساسات» را، دوباره پیدا میکنند؛ اثری احساسی و شخصی است، که در آن احساسات با شرح رویدادهای تاریخی، در هم می‌آمیزند، بازگشایی دلسردی‌هایی فردی، و نیز در واگویی یاس، و پژمردگی اجتماعی، در پی زوال توهم‌هایی که انگیزه ی تکانه های انقلاب بودند، نوشتارهای خیال بسیار درخشان هستند

شخصیت اصلی داستان، جوانی به نام «فردریک مورو» است، که در سفر خویش، با بانویی شوهردار به نام «ماری آنجل» آشنا، و دلباخته ی او میگردد؛ «فردریک» که ساکن شهری کوچک است؛ عمویی ثروتمند در «پاریس» دارد، و امیدوار هست تا از عمو به او ارث برسد؛ «فردریک» وارث ثروت عموی خویش شده، به «پاریس» میرود، و با خانواده ی «ماری آنجل» رفت و آمد میکند، و وارد زندگی «آنجل» میشود، اما از آنجایی که «ماری آنجل» زنی نجیب است؛ «فردریک» برای رسیدن به ایشان، شانسی ندارد، پس سرخورده از آن پیشامد، به سوی زنی بی بند و بار به نام «رزانت» کشیده میشود؛ «رزانت» زیباست و «فردریک» را دوست میدارد، و خواهان زندگی با اوست، اما «فردریک» نمیتواند «ماری آنجل» را فراموش کند، همچنین او کوشش دارد برای بدست آوردن ثروت، با بیوه ای «انگلیسی» پیمان ببندد، اما به یکباره، زمانی که متوجه میشود «ماری» پنهانی از آن شهر فرار کرده، و برای همیشه رفته است، او نیز هم «رزانت» و هم بیوه ی ثروتمند «انگلیسی» را رها میکند؛ سرانجام زمانی که «فردریک» به میانسالی میرسد؛ «ماری» به دیدن او میآید، و بگذشته ها را با هم مرور میکنند، و از او خداحافظی میکند؛ نویسنده در این کتاب در کنار عاشقانه ها، به رویدادهای تاریخی کشور فرانسه ی آن دوران و پژمردگیهای اجتماعی نیز میپردازند

تاریخ بهنگام رسانی 17/08/1399هجری خورشیدی؛ 13/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Angry Young Men of the July Monarchy

n  n

There's Louis-Philippe, King of the French rather than of France, trying hard to look safely bourgeois rather than pompously regal. Wikipedia informs me to my delighted astonishment that he survived no less than SEVEN assassination attempts (you'd think he'd have got the message) including one that slithers into the realm of absurdity: Giuseppe Mario Fieschi built a device that consisted of 25 gun barrels fixed to a wooden frame, all of which could be fired at once. A n  machine infernalen indeed, and deadly too. When Fieschi fired a volley during the king's review of the National Guard on July 28th 1835, eighteen people were killed and a further twenty two injured, Fieschi himself suffering severe injury when several of the gun barrels exploded. One bullet slightly grazed Louis-Philippe's forehead.
Come to think of it, maybe that's the message that Louis-Philippe took away from failed attempts: that here was some kind of providential power protecting him. He was certainly let us say a little complacent. In face of mounting opposition in January and February 1848 by those groups of society that were disappointed in his intransigence on the questions of economic reform and a more extensive suffrage, Louis-Philippe claimed that Parisians would never start a revolution in the winter.

Flaubert's novel opens in 1840 and takes us through to the unrest and upheaval that culminated in the February Revolution of 1848 and beyond, ending with a coda in 1867. Frédéric, the hero of this tale, is suitably placed in Paris, surrounded by men of action, enjoys a small private income due to the generosity of a childless uncle which would allow him to strive for public office without the necessity of compromise in order to earn a living, seems to have some sympathy for the concerns of those outside of his small social circle, is young and hot-blooded and thus all in all seems perfectly placed to be right in the thick of things. That's what you might expect but for the title of course, for this is not his political education, this is the education of the heart. Frédéric longs for the Unattainable Madame Arnoux. At the very moment when he begins to believe that his impossible dream might be fulfilled those high hopes are dashed. He descends into a kind of moral turpitude that sees him torn between a loveless marriage to a young naive ingénue, a relationship with a courtesan on whom he fathers a child, and an equally loveless marriage to a somewhat older but vastly rich widow. Turns out she's not quite as rich as either of them believed. He ends up losing them all from his life, comfortably complacent in front of the fire with his excellent friend Deslauriers, accepting that their time has passed, their ambitions frustrated, their dreams of the future bankrupted.

That cycle of hope and strong desire turning into bankrupt moral turpitude: maybe it is political too.

تذکر: چون خیلی این رمان را دوست دارم، شاید یک‌چیزهایی‌اش را در اینجا لو داده باشم.

۱
‏نمی‌دانم کدام فیلم وودی آلن بود که در آن، روانشناس به کاراکتر اصلی (خود آلن) گفته بود برای غلبه بر افسردگی، چیزهایی را که باعث می‌شود او هنوز زندگی کند، فهرست کند. آلن شبی در تنهایی با واکمنی این دلخوشی‌ها را یکی‌یکی ضبط می‌کرد که یکی‌شان رمان «تربیت احساسات» فلوبر بود! حالا که این شاهکار را تمام کرده‌ام، باید بگویم که آلن در آن سکانس داشته تمام دلخوشی‌های خود واقعی‌اش را فهرست می‌کرده چراکه سینمای آلن را تا حد بسیاری باید متاثر از این رمان فلوبر دانست.

۲
«تربیت احساسات» کتابی است درباره احساسات تربیت‌نیافته‌ جوانی در حال و هوای احساس‌زده پاریس. با مهمانی‌ها، مراسم‌ها، دوستی‌ها و روابط پرتب و تاب. فردریک (قهرمان داستان) در این رمان بارها عاشق و بارها متنفر می‌شود. دوام بسیاری از احساسات او، چه در زندگی عاطفی، چه در عقاید و نظریات شخصی و چه در تصمیمات شغلی و حرفه‌ای، تنها چند روز و در کتاب تنها چند صفحه است. فردریکی که فلوبر می‌سازد، خود ماییم. این را کجا می‌فهمیم؟ فصل یکی مانده به آخر کتاب. آنجا که او و خانم آرنو - زن متاهلی که فردریک در سودای اوست - به‌هم می‌رسند و درست در لحظه وصال، فردریک ترجیح می‌دهد سیگاری بپیچد. عجب سکانسی است، آقای آلن! پس کی این صحنه را می‌سازید؟

۳
یک‌جایی محسن نامجو گفته بود: کدام تصمیم در زندگی ما گرفته شده که با یک پیاده‌روی تا سر کوچه بیخیالش نشده باشیم؟ «تربیت احساسات» حکایت تصمیم‌ها و پیاده‌روی‌هاست. روایتی که شور و حرارت انسان در رسیدن به چیزهایی که «اهداف» زندگی‌اش می‌پندارد را به ریشخند می‌گیرد. اوج این تمسخر هم پایان همه ماجراهاست؛ آنجا که دو دوست، دستان خالی‌شان بعد از بیرون آمدن از فاحشه‌خانه‌ای را بزرگترین دستاورد خود می‌دانند! و این دستاورد چیست؟ هیچ؟ نه، دقت کنید! آرزوست. تمناست. خود تمنا، فارغ از حصول یا عدم حصول.

۴
حین خواندن کتاب، یکی از دوستان گفت که گویا عده‌ای درمورد ترجمه مهدی سحابی از «تربیت احساسات» می‌گویند که زبانش چنین و چنان است و این کتاب از جمله آثاری است که باید مترجمی همت کند و بازترجمه‌ای از آن ارائه دهد. خواستم فقط اشاره کنم که معتقدم تقریبا محال است کسی بتواند مثل سحابی، این‌قدر استادانه لحن و زبان فلوبر را به‌خصوص در توصیف فضاهای خرده‌بورژوایی فرانسوی دربیاورد. گر تو بهتر می‌زنی بستان بزن!

This one is often described as “the novel to end all novels” and I understand why – when you are reading it you say to yourself very frequently “if this is what novels are like I am never going to read another one in my entire life”.

From about page 50 until when I stopped, I was having these strong bibliocidal fantasies. I thought – maybe I will leave this accidentally on the bus to work. But I forgot to forget it, like that country song. Then I thought – maybe a column of army ants will chomp it up so that not a shred remains. But army ants are never seen in Nottingham, only the friendly variety who bid you good day as they pass by. I tried to donate my copy to Oxfam but the shop assistant, having turned very pale when she saw the title, summoned up a courage I had not thought her to possess and said they could not accept that particular title. When I asked why she referred me to the Oxfam standard operating procedures, something about health and safety, which includes of course mental health. They had accepted copies of Sentimental Education in previous years but there had been some incidents and now all shops had been explicitly warned not to.

I see that many of my most respected GR friends hand out the big four and five stars to this novel and describe it as brilliantly comic. I was trembling in my boots until I found that none other than Henry James was on my side. Here is his considered opinion:

Here the form and method are the same as in "Madame Bovary"; the studied skill, the science, the accumulation of material, are even more striking; but the book is in a single word a dead one. "Madame Bovary" was spontaneous and sincere; but to read its successor is, to the finer sense, like masticating ashes and sawdust. L'Education Sentimentale is elaborately and massively dreary. That a novel should have a certain charm seems to us the most rudimentary of principles, and there is no more charm in this laborious monument to a treacherous ideal than there is interest in a heap of gravel.

However I did notice something what Henry James did not notice, and felt quite smug about that. It is this – that the main part of the plot of Sentimental Education is almost the same as the plot of Shampoo, the Warren Beattie movie from 1975, which I saw only last week so it was fresh in my memory. In Shampoo, hairdresser George’s former girlfriend Jackie now has a rich sugar daddy boyfriend Lester, whose wife Felicia is one of George’s best customers. Naturally George is shagging Felicia as it would seem unkind not to, and, because he keeps bumping into Jackie as they move in the same social circles, he realises he never wanted to break up with her so he starts shagging Jackie as well. Then comes the really shocking scene – Lester’s daughter who I guess is supposed to be around 16 or so comes on to George when he’s visiting Felicia. And she is played by none other than 19 year old Carrie Fisher, two years before Princess Leia. What a shock that was. So in Sentimental Education Frederic, the world’s most dreary young bachelor, wants to shag the wife of Monsieur Arnoux, a publisher. And eventually this guy introduces Frederic to his mistress Roseanne who he’s got fed up with, the idea being that Frederic will take her over, I suppose they used to do this in those days as they did not have Tinder. So Frederic is nearly shagging the guy’s wife and nearly shagging the guy’s mistress at the same time. Just like in Shampoo, except that George the hairdresser was a lot less dreary. Also in Shampoo and Sentimental Education there are these long long long boring party scenes where I think the effect is supposed to be scintillatingly socially satirical.

I did not notice any specific Star Wars connections in Sentimental Education, but neither did Henry James.

If I am ever taken hostage and this is the only reading material available in my rat infested dungeon then I will definitely finish this.