Πρόκειται για μια μυθιστορηματική βιογραφία του Φλωμπερ. Επέλεξα να το διαβάσω διότι ήθελα να μάθω περισσότερα για αυτόν, έχω διαβάσει αρκετά βιβλια του. Ο Barnes με μοναδικό τρόπο μας μεταφέρει στην εποχή του κλασσικού συγγραφέα.
Εαν έχετε διαβάσει "Μια Καρδιά"
και "Μαντάμ Μποβαρυ" τότε ναι, να ξεκινήσετε τούτο το βιβλίο. Σε αντίθετη περίπτωση, θα δυσκολευτείτε να το ολοκληρώσετε γιατί υπάρχουν συχνές αναφορές στα έργα του.

"Perché i libri ci inducono a dare la caccia allo scrittore? Non potremmo starcene da soli? Perché i libri non bastano?"
No, non potremmo starcene da soli e i libri non bastano.
L'attrazione per il privato degli scrittori che amiamo, quel gusto un po' pettegolo e feticista di ripercorrere la loro vita attraverso oggetti, luoghi, indiscrezioni, è un sentimento a cui non è facile resistere. Chi come me ama gli epistolari lo sa bene .
La pensa così anche Geoffrey Braithwaite, il protagonista di questo bel libro a cavallo fra romanzo e biografia; medico ormai in pensione, vedovo e piuttosto solitario, Geoffrey compie un viaggio in Normandia sulle tracce di Flaubert. Va a Croisset a cercare la casa del suo scrittore preferito anche se al suo posto c'è oggi una cartiera, rilegge le sue lettere, rintraccia i treni di cui si serviva per andare a incontrare Louise Colet, elenca le sue simpatie ed antipatie ( fra queste ultime: "le ferrovie, i veleni, i clisteri, le torte alla crema, i reali e le ghigliottine"), rievoca le sue amicizie e i suoi amori, i suoi viaggi e le pigrizie.
Ritrova perfino il pappagallo impagliato che Flaubert teneva sul suo scrittoio come ispirazione per Un cuore semplice, salvo che ben due diversi pappagalli impagliati vantano questo onore e forse, a ben pensarci, mentono tutti e due.
E' questo il bilancio ultimo della ricerca di Geoffrey, che racconta Flaubert raccontando anche sé stesso, ma malgrado l'esaustività delle informazioni non vuole che il lettore si faccia illusioni; il desiderio di conoscere i segreti dell'altro è una forma di amore ma questo desiderio è destinato a restare inappagato; anche se le notizie e le testimonianze sono tante - a volte troppe - la vera essenza dell'altro è segreta e sfuggente. "
I libri dicono: ha fatto quel che ha fatto per il tal motivo. La vita dice: ha fatto quel che ha fatto".

I was completely smitten by this (and honestly could have quoted continually from this at you to the point of being banished I'm sure), and will definitely return to it after I get more Flaubert under my belt (my gap-filling energies being currently channeled to the 18C, though 2020 has been earmarked for more 19C!), as I have only read Bovary thus far.

This was also my first Julian Barnes, and will definitely be reading more, and sooner rather than later--just picked up hardcovers of England, England and Arthur & George at the used book store :).

پرواز با طوطی فلوبر

هرکدام از ما در زندگی خودمان احتمالا با چیزی به اسم مستند سر و کار داشته‌ایم. حالا ممکن است این مستندی که حرفش را زدم خیلی به گونه‌هایی مثل فیلم و کتاب ربط نداشته باشد و تصوری هم درباره‌اش نداشته باشیم؛ برای مثال شاید در یک دعوای حقوقی این عبارت برایمان مطرح بوده که ‌باید مستندات پرونده را تکمیل می‌کردیم یا این‌که لازم بوده بعد از اجرای یک پروژه مستندات انجام کار را به کارفرما ارائه می‌کردیم. اما آن چیزی که برایمان مساله است همین «عبارت» مستند است، البته حتما در طول زندگی با آثا�� مستند در قالب‌های فیلم و کتاب نیز روبه‌رو بوده‌ایم و چندان هم بی‌اطلاع نیستیم. زندگینامه‌های داستانی هم یکی از انواع ادبی محسوب می‌شوند که در نوع خود در دسته آثار «مستند» هم قرار می‌گیرند و هم نمی‌توان قرارشان داد. در واقع همین عبارت «داستانی» کار را دشوار می‌کند برای این‌که این‌گونه را بخواهیم با خیال آسوده در دسته آثار مستند قرار دهیم! ولی با این حال اهالی ادبیات داستانی خیلی به کسی که زندگینامه داستانی می‌نویسد لقب داستان‌نویس نمی‌دهند، بلکه او را یک مستندنگار خطاب می‌کنند و البته مستندنگارها نیز به چنین کسی نمی‌گویند مستندنگار و او را داستان‌نویس می‌نامند. در واقع مرز باریکی که میان این دو گونه ادبی قرار دارد اجازه نمی‌دهد اثری که با عنوان «زندگینامه داستانی» نوشته شده به‌طور کامل یک‌طرف خط قرار بگیرد در حالی که به عقیده من مستندداستانی چیزی بالاتر از داستان و اثر مستندنگاری صرف است؛ زیرا نویسنده برای خلق آن هم باید پایبند به اطلاعات تاریخی (بخوانید مستندات) موجود باشد و هم باید خلأهای تاریخ را با تخیل داستانی پر کند تا هم باورپذیر و جذاب باشد و هم لطمه‌ای به اصل حقیقت تاریخی نخورد. دشواری نوشتن چنین آثاری آنجاست که نویسنده آنها گاهی نمی‌تواند این دو بال را با هم حرکت دهد و یکی بر دیگری غلبه می‌کند و دیگری لطمه می‌خورد و پروازی رخ نمی‌دهد.
جولین بارنز، نویسنده‌ای که احتمالا اغلب با «درک یک پایان» او را می‌شناسند؛ چون این کتابش در بازار ایران جزو پرفروش‌ترین‌ها بوده، اثری دارد که در همین دسته «زندگینامه داستانی» قرار می‌گیرد. «طوطی فلوبر» عنوان کتاب این نویسنده بریتانیایی است که در آن تلاش کرده روایتی داستانی مبتنی بر مستندات از زندگی گوستاو فلوبر ارائه کند، که «مادام بوواری» مشهورترین اثرش است. او در این کتاب تلاش می‌کند با محوریت داستان‌ها و آثار این نویسنده قرن نوزدهم فرانسوی روایتی مستند بسازد تا پرده از روی چهره او بردارد. تلاش بارنز در این کتاب هر خواننده‌ای را شگفت‌زده خواهد کرد. او با روایتش تصویری مستند می‌سازد و هر خواننده‌ای را ترغیب می‌کند اگر پا به عالم فلوبر نگذاشته در آن قدم بگذارد. قدرت بارنز در گره‌زدن امر مستند با تخیل به‌قدری زیاد است که گاهی این مرز باریک قابل تشخیص نیست، ولی نویسنده نشانه‌هایی در متن می‌گذارد که خواننده متوجه تمایز این دو از هم می‌شود.

منتشر شده در ضمیمه کتاب و داستان «قفسه» جام‌جم
http://jamejamdaily.ir/?nid=5857&...

Μεγαλοπρεπή χασμουρητά.

Just the thing - if your thing is sensitive, middle-aged, white over-educated British guys in the media, agonizing for hundreds of pages about their marriages and affairs, but - actually, normally I'd be up for that. At least if Iris Murdoch was the one writing it.

I don't know why Barnes gets on my tits so much, but he does - him and Amis and McEwan and all that clever-clever shower. I think perhaps because I always feel as if he needs cheering up, dragging out to get plastered and forget his troubles. I read novels to avoid that kind of connection and responsibility, thanks. Don't I have enough to worry about?

Flaubert defendia que o artista deve ser invisível para além da obra, princípio que devia de ser observado com mais rigor, mas a que a nossa cultura cusca não consegue aderir.
Gustave era brilhante, mas, como é frequente no génio, não era uma criatura totalmente simpática. É vulgar nos artistas a autocontemplação descambar em ataques de diva e prepotência que, na maior parte dos casos, são, mais do que excentricidade, apenas sinais externos de demónios interiores.
Barnes consegue, nesta biografia disfarçada de ficção peripatética do seu alter ego (um médico inglês), conjugar o seu indisfarçável fascínio pela obra e pelo autor e mostrar, com inteligência e agradabilíssima escrita, como uma é a face do outro.

کتاب تلفیقی از رمان، زندگینامه، تحلیل و نقد ادبی بعضی از آثار فلوبر علی‌الخصوص نقد و بررسی بخش‌های زیادی از رمان مادام بوواری بود.
داستان این کتاب در ابتدا از طوطی‌ایی شروع شد که الهام بخش فلوبر در نوشتن رمان "ساده دل" بود و از آنجا وارد زندگی و شخصیت فلوبر می‌شود و به موازات آن آثارش رو هم مورد تحلیل قرار می‌دهد.
من خودم تا به الان کتابی از فلوبر نخوند‌ه‌ام اما با خوندن این کتاب و روشن شدن زوایای زندگی فلوبر خیلی مشتاق شدم تا دو کتاب ایشان یعنی "مادام بوواری" و "تربیت احساسات" رو بخونم

I saw Julian Barnes at the Sydney Writers’ Festival, and he was such a fascinating speaker I was most curious to read some of his work. I bought the last copy of Flaubert’s Parrot in the bookshop, and found it a really interesting and unusual read.

In some ways, it is a metafictive biography of Gustave Flaubert, the author of Madame Bovary, told through lists, letters and diaries real and imagined, as well as more conventional biographical techniques. It is, however, also a work of fiction, telling the story of Flaubert-tragic Geoffrey Braithwaite who becomes obsessed with tracking down the real stuffed parrot that inspired one of the French writer’s most famous stories. The quest is, of course, both ludicrous and futile, as is the life of poor Geoffrey (and, one could infer, the work of any biographer). Geoffrey Braithwaite is a classic unreliable narrator, adding another level of interest to the narrative.

I took sweet time reading this. I read partial Madame B but did not complete it. Stuffed parrot to Amazonian parrot on the statue is very long distance. I always wanted to read books like this. Gustave's fascination is well captured in this one. His views on love, kids(Kinda similar to Machado's Epitaph of the small winner.), patriotism, marriage. Barnes's writing style makes it pleasant to read.
4.5 stars...

نثر کتاب بی‌نظیره و با این شیوه به‌نظرم ریزشدن‌ توی زندگی هرکسی خوندنی و موندگار میشه. با اینکه من دلم نمی‌خواد «انقدر» توی جزئیات زندگی نویسنده‌ها غرق بشم، چون میدونم روی ذهنیتم نسبت به کتاب‌ها و شخصیت‌هاشون تاثیر میذاره، اما خیلی لذت بردم. در آخر هم بگم که یکی از غیرتکراری‌ترین کتاب‌هایی بود که تابه‌حال خونده‌م.

Postmodern: replete with literary metafiction, ordered lists, chronologies, conscious ironies, and other bullshit. All of this is executed quite well, though. Pleasing to the forebrain.