...
Show More
This is Tessa's favorite. The book that Will grew to love. It must have something special.
Ease Reading-Find Your Next Favorite Book
Community Reviews
Rating(3.9 / 5.0, 98 votes)
5 stars
26(27%)
4 stars
34(35%)
3 stars
38(39%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
98 reviews
...
Show More
One of the greatest novels ever written. I've never seen a ranking that didn't include this novel. If you have ever wondered what it was like to live through the French Revolution, then read this novel. Through Dickens' words you feel the anger, the hopelessness, the insecurity, and most of all the fear that enveloped everyone. It was a pleasure and a privilege to read this masterpiece.
...
Show More
كيف ساختزل جمال هذه الرواية في كلمات قليلة و مراجعة مختصرة.(لانني اسمع نقد مراجعتك طويلة
...
Show More
(Book 883 from 1001 books) - A Tale of Two Cities, Charles Dickens
A Tale of Two Cities (1859) is a historical novel by Charles Dickens, set in London and Paris before and during the French Revolution.
The novel tells the story of the French Doctor Manette, his 18-year-long imprisonment in the Bastille in Paris and his release to life in London with his daughter Lucie, whom he had never met.
Lucie's marriage and the collision between her beloved husband and the people who caused her father's imprisonment, and Monsieur and Madame Defarge, sellers of wine in a poor suburb of Paris.
The story is set against the conditions that led up to the French Revolution and the Reign of Terror.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «داستان دو شهر»؛ نویسنده: چارلز دیکنز؛ انتشاراتیها: (پیروز، جاویدان، گلشائی، مجرد، درنا، توسن، علمی فرهنگی، سپیده، مریم، فرزان روز، دبیر، افق، سولدوزبایجان) ادبیات؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه نوامبر سال 2003میلادی
مترجم: گیورگیس آقاسی؛ تهران، پیروز، 1347، در 300ص
مترجم: ابراهیم یونسی؛ تهران، جاویدان، چاپ اول 1346، در 436ص، چاپ دوم 1355، در 570ص
مترجم: ابوالفتوح امام؛ تهران، گلشایی، 1362، در 520ص
مترجم: ناظر نعمتی؛ تهران، مجرد، 1363، در 197ص
مترجم: کامران ایراندوست؛ تهران، درنا، 1368، در 180ص
مترجم: امیر اسماعیلی؛ تهران، توسن، 1368، در 130ص
مترجم: مینو مشیری؛ تهران، علمی فرهنگی، 1370، در 225ص
مترجم: مجید سیف؛ تهران، سپیده، 1370، در 171ص
مترجم: مهدی سحابی - متن کوتاه شده؛ تهران، مریم، 1374، در 141ص
مترجم: ابراهیم یونسی؛ تهران، نگاه، 1377، در 480ص
مترجم: مهرداد نبیلی؛ تهران، فرزان روز، 1381، در 482ص
مترجم: مهدی علوی؛ تهران، دبیر، 1389 ، در 96ص
مترجم: نوشین ابراهیمی؛ تهران، افق، 1389، در 698ص
مترجم: وحید سهرابی حسنلویی؛ خدیجه سهرابی حسنلویی؛ نقده، سولدوزبایجان، 1393، در 165ص؛
رمانی نوشته «چارلز دیکنز» است، که داستانش در «لندن» و «پاریس»، پیش و همزمان با انقلاب «فرانسه» رخ می‌دهد، داستان جوانی کشاورززاده را با اشرافیگرائیهای «فرانسوی»، در سالهای منتهی به انقلاب، و خشونتهای انقلابیون را، نسبت به اشراف پیشین، در سالهای نخستین انقلاب «فرانسه»، به تصویر می‌کشد؛ در این جریانات، ماجرای چند تن دنبال می‌شود، از همه مهمتر «چارلز دارنه»، از اشراف پیشین «فرانسوی»، که علی‌رغم ذات نیکویش، قربانی هیجانات ضد تبعیض انقلاب می‌شود؛ و «سیدنی کارتن»، وکیلی «بریتانیایی» که فراری است و تلاش می‌کند، زندگی ناخوشایند خویش را با عشق به «لوسی مانه» همسر «چارلز دارنه»، نجات دهد
تاریخ بهنگام رسانی 25/06/1399هجری خورشیدی؛ 25/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
A Tale of Two Cities (1859) is a historical novel by Charles Dickens, set in London and Paris before and during the French Revolution.
The novel tells the story of the French Doctor Manette, his 18-year-long imprisonment in the Bastille in Paris and his release to life in London with his daughter Lucie, whom he had never met.
Lucie's marriage and the collision between her beloved husband and the people who caused her father's imprisonment, and Monsieur and Madame Defarge, sellers of wine in a poor suburb of Paris.
The story is set against the conditions that led up to the French Revolution and the Reign of Terror.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «داستان دو شهر»؛ نویسنده: چارلز دیکنز؛ انتشاراتیها: (پیروز، جاویدان، گلشائی، مجرد، درنا، توسن، علمی فرهنگی، سپیده، مریم، فرزان روز، دبیر، افق، سولدوزبایجان) ادبیات؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه نوامبر سال 2003میلادی
مترجم: گیورگیس آقاسی؛ تهران، پیروز، 1347، در 300ص
مترجم: ابراهیم یونسی؛ تهران، جاویدان، چاپ اول 1346، در 436ص، چاپ دوم 1355، در 570ص
مترجم: ابوالفتوح امام؛ تهران، گلشایی، 1362، در 520ص
مترجم: ناظر نعمتی؛ تهران، مجرد، 1363، در 197ص
مترجم: کامران ایراندوست؛ تهران، درنا، 1368، در 180ص
مترجم: امیر اسماعیلی؛ تهران، توسن، 1368، در 130ص
مترجم: مینو مشیری؛ تهران، علمی فرهنگی، 1370، در 225ص
مترجم: مجید سیف؛ تهران، سپیده، 1370، در 171ص
مترجم: مهدی سحابی - متن کوتاه شده؛ تهران، مریم، 1374، در 141ص
مترجم: ابراهیم یونسی؛ تهران، نگاه، 1377، در 480ص
مترجم: مهرداد نبیلی؛ تهران، فرزان روز، 1381، در 482ص
مترجم: مهدی علوی؛ تهران، دبیر، 1389 ، در 96ص
مترجم: نوشین ابراهیمی؛ تهران، افق، 1389، در 698ص
مترجم: وحید سهرابی حسنلویی؛ خدیجه سهرابی حسنلویی؛ نقده، سولدوزبایجان، 1393، در 165ص؛
رمانی نوشته «چارلز دیکنز» است، که داستانش در «لندن» و «پاریس»، پیش و همزمان با انقلاب «فرانسه» رخ می‌دهد، داستان جوانی کشاورززاده را با اشرافیگرائیهای «فرانسوی»، در سالهای منتهی به انقلاب، و خشونتهای انقلابیون را، نسبت به اشراف پیشین، در سالهای نخستین انقلاب «فرانسه»، به تصویر می‌کشد؛ در این جریانات، ماجرای چند تن دنبال می‌شود، از همه مهمتر «چارلز دارنه»، از اشراف پیشین «فرانسوی»، که علی‌رغم ذات نیکویش، قربانی هیجانات ضد تبعیض انقلاب می‌شود؛ و «سیدنی کارتن»، وکیلی «بریتانیایی» که فراری است و تلاش می‌کند، زندگی ناخوشایند خویش را با عشق به «لوسی مانه» همسر «چارلز دارنه»، نجات دهد
تاریخ بهنگام رسانی 25/06/1399هجری خورشیدی؛ 25/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
...
Show More
A Tale of Two Cities is my fourth Dicken's novel and so far, the best. Gloriously colorful characters come to vivid life, this time against the backdrop of the bloody French Revolution, the conditions that led up to it, the storming of the Bastille and the Reign of Terror.
Dickens was, of course, a harsh critic of social conditions, especially those of class structure and disparity that existed in England in his lifetime. So taking a look back at history, at the oppression of the peasant class by the aristocracy in France that led to the Revolution perhaps served as a warning to his own countrymen.
Without delving into the many characters and plotlines that make up the story, I will just say that Dickens has constructed a beautiful novel with a narrative rich in descriptive prose, colorful dialogue and beautiful passages. He makes good use of of many literary devices such as symbolism, imagery, irony and in one memorable chapter early in the book, foreshadowing. In book one, chapter 5 a cask of wine breaks open outside a wine shop in France, spilling into the street. The people dive after it, scooping it up, sucking it up, soaking it up any way imaginable. The streets and people are stained red, foreshadowing of course, the bloodbath we know is to come.
A number of coincidences move the plot along and especially near the end, coincidences abound. This was common in Victorian literature to tie up loose ends, to bring them together. 'Deus ex machina' was the term for this stylistic device employed by many authors of the time period. Love it or hate it, it is what it is. Dickens biographer John Forster tells us: "on the coincidences, resemblances and surprises of life Dickens liked especially to dwell, and few things moved his fancy so pleasantly. The world, he would say, was so much smaller than we thought it; we were all so connected by fate without knowing it; people supposed to be far apart were so constantly elbowing each other; and tomorrow bore so close a resemblance to nothing so much as yesterday"
I can dig that.
All the stars.
Dickens was, of course, a harsh critic of social conditions, especially those of class structure and disparity that existed in England in his lifetime. So taking a look back at history, at the oppression of the peasant class by the aristocracy in France that led to the Revolution perhaps served as a warning to his own countrymen.
Without delving into the many characters and plotlines that make up the story, I will just say that Dickens has constructed a beautiful novel with a narrative rich in descriptive prose, colorful dialogue and beautiful passages. He makes good use of of many literary devices such as symbolism, imagery, irony and in one memorable chapter early in the book, foreshadowing. In book one, chapter 5 a cask of wine breaks open outside a wine shop in France, spilling into the street. The people dive after it, scooping it up, sucking it up, soaking it up any way imaginable. The streets and people are stained red, foreshadowing of course, the bloodbath we know is to come.
A number of coincidences move the plot along and especially near the end, coincidences abound. This was common in Victorian literature to tie up loose ends, to bring them together. 'Deus ex machina' was the term for this stylistic device employed by many authors of the time period. Love it or hate it, it is what it is. Dickens biographer John Forster tells us: "on the coincidences, resemblances and surprises of life Dickens liked especially to dwell, and few things moved his fancy so pleasantly. The world, he would say, was so much smaller than we thought it; we were all so connected by fate without knowing it; people supposed to be far apart were so constantly elbowing each other; and tomorrow bore so close a resemblance to nothing so much as yesterday"
I can dig that.
All the stars.
...
Show More
Świetnie napisana. Ostatni rozdział pozostawia wielką pustkę w sercu.
...
Show More
"Τσακίστε την ανθρωπότητα ξανά με παρόμοια βαριά σφυριά και θα γεννήσει ξανά τα ίδια τσακισμένα, απελπισμένα πλάσματα. Φυτέψτε ξανά τον σπόρο της ληστρικής εκμετάλλευσης, της τέλειας περιφρόνησης του νόμου και της καταπίεσης και θα θερίσετε ξανά τη σοδειά της οργής."
Έχουν ειπωθεί τόσο πολλά και τόσο ωραία λόγια για το υπέροχο αυτό μυθιστόρημα του Τσαρλς Ντίκενς και το πως μια ιστορία που διαδραματίζεται μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού στα τέλη του δεκάτου ογδόου αιώνα, πριν και κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, μπορεί ακόμη να συγκινεί τόσο βαθιά (και να προβληματίζει εξίσου για το ποιόν της ανθρώπινης φύσης, κυρίως όσον αφορά την ευκολία με την οποία ο καταδυναστευμένος μπορεί να γίνει στυγνός δυνάστης ο ίδιος), που κάθε περαιτέρω αναφορά, και δη από έναν αναγνώστη που η σχέση του με τον κόσμο της λογοτεχνίας είναι εντελώς ερασιτεχνική, δίκαια θα χαρακτηριζόταν ως πλεονάζουσα. Συνειδητά, επομένως, επιλέγω τη σιγή, αναθυμούμαι κάθε σπουδαία εικόνα που γέννησε στη σκέψη μου η πένα του Συγγραφέα και χαιρετίζω συγκινημένος το μεγαλείο της αυτοθυσίας ενός μυθιστορηματικού ήρωα που δεν θα ξεχάσω ποτέ∙ Σίντνεϊ Κάρτον λέγεται.
Έχουν ειπωθεί τόσο πολλά και τόσο ωραία λόγια για το υπέροχο αυτό μυθιστόρημα του Τσαρλς Ντίκενς και το πως μια ιστορία που διαδραματίζεται μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού στα τέλη του δεκάτου ογδόου αιώνα, πριν και κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, μπορεί ακόμη να συγκινεί τόσο βαθιά (και να προβληματίζει εξίσου για το ποιόν της ανθρώπινης φύσης, κυρίως όσον αφορά την ευκολία με την οποία ο καταδυναστευμένος μπορεί να γίνει στυγνός δυνάστης ο ίδιος), που κάθε περαιτέρω αναφορά, και δη από έναν αναγνώστη που η σχέση του με τον κόσμο της λογοτεχνίας είναι εντελώς ερασιτεχνική, δίκαια θα χαρακτηριζόταν ως πλεονάζουσα. Συνειδητά, επομένως, επιλέγω τη σιγή, αναθυμούμαι κάθε σπουδαία εικόνα που γέννησε στη σκέψη μου η πένα του Συγγραφέα και χαιρετίζω συγκινημένος το μεγαλείο της αυτοθυσίας ενός μυθιστορηματικού ήρωα που δεν θα ξεχάσω ποτέ∙ Σίντνεϊ Κάρτον λέγεται.
...
Show More
قصة مدينتين
استعرت هذه الرواية من مكتبة الجامعة في بداية الألفية، كان ذلك قبل عالم الانترنت، عندما كنا لا نلتقي ولا نتعرف على الكتب ومشاهير المؤلفين إلا من خلال الصحف أو الكتب التي تسقط بين أيدينا اتفاقاً، ديكنز كان مألوفاً لي حينها، كنت قد قرأت له دايفد كوبرفيلد، وأعرف موقعه كروائي إنجليزي عظيم.
حصلت على الكتاب الضخم، المغلف من قبل الجامعة بغلاف صلب، والمختوم مراراً كجواز سائح كوني، كنت غراً حينها، جديد على كل العوالم التي أمامي، فلذا حملت النسخة الضخمة محاولاً قراءتها خلال مهلة اليومين التي تمنحها الجامعة للكتب النادرة – قبل أن تبدأ الغرامات القاسية -، ولكن هذه المهمة كانت أكبر مني، فلذا اضطررت لإعادة الكتاب بعدما عبرت بداياته فقط، فيما بقيت صفحات طويلة وعدت نفسي بقراءتها يوماً ما.
وجاء... ذلك الـ (يوماً ما) جاء، صحيح أنه تأخر قليلاً، ولكن لم يكن ذلك لأن يدي قصيرة عن الوصول إلى مدينتي ديكنز، وإنما لأن نهراً من الكتب جرفني من يومها، لقد تفتق العالم لي بعدها كما يتفتق لطفل قروي، لا يعرف أبعد من بيت أهله، ووجوه أهله، ثم يحمل ذات ليلة ليرمى في ميدان عاصمة، كل تلك الوجوه، كل تلك الألوان، الروائح، الناس الذاهبة والآيبة، كل تلك الأحداث، تربكه، تنزع توازنه، وفهمه لما حوله.
وفي ذاكرتي، وعلى مر كل تلك السنوات، تداعت كلمات الكتاب وصوره ومشاهده، تحلل كل ما قرأته، بقي في ذاكرتي فقط وأنا أجذبه من رقدته بين مؤلفات كل أولئك الإنجليز العظماء، وصف مذهل لشارع قديم، كان ديكنز يأخذنا عبره، ليصعد بنا علية ما، حيث يقبع عجوز ما !! كان هذا كل ما بقي.
عانى ديكنز في طفولته كثيراً، لم يتلق تعليماً جيداً، وحتى المدرسة المتواضعة التي ذهب إليها، سحب منها على عجل ليعمل لعشر ساعات يومياً، بعدما سجن والده لتراكم الديون عليه، والتحقت به والدته في السجن، وهو نظام غريب مطبق حينها !! هذه الأم ديكنز يشعر بأنها لا توليه العناية والاهتمام الكافيين، من هذه الظروف، ومن هذه المشاعر نلمس رؤية ديكنز ومواقفه تجاه الفقراء، وحقوق الأطفال، وتجاه المرأة.
في هذه الرواية يبدو ديكنز مقارناً، بين مدينتين، باريس ولندن، نظامين ثوري وملكي، قضاءين ثوري ورسمي، وفي روايته التي كتبها مسلسلة، ونشرها في الصحف كما كان يفعل كتاب عصره، والتي لها سمات وميزات ذاك العصر وأدبه المليء بالأبطال الفروسيين، والنساء الجميلات المعشوقات من الجميع، والمصادفات التي تقبلها بصدر رحب لتستمتع، لتمضي قدماً.
إنه عصر الثورة، تبدأ الأحداث قبل الثورة الفرنسية بقليل، حيث نتعرف على الدكتور مانيت، المسجون ظلماً في الباستيل ولسنوات طويلة – 18 عاماً -، والذي نتابع في الفصول الأولى لقائه بابنته لوسي والتي لم يكن يعلم بوجودها، وها هي تستنقذ والدها بمساعدة الثوري الفرنسي دوفارج وزوجته، وتأخذه إلى إنجلترا.
بعد 5 سنوات يستعيد فيها الأب عقله، وتتزوج لوسي من تشارلز دارني، وهو نبيل فرنسي تخلى عن نبالته وذهب ليعيش في إنجلترا، تقوم الثورة في فرنسا، ويعرض لنا ديكنز حال الفرنسيين قبل الثورة وطريقة تعامل النبلاء معهم بأسلوب مذهل، ديكنز مذهل بحق في سرده، ساخر عظيم، لا ريب أن قراءه كانوا يتشوقون لكل فصل من فصول روايته.
ترد تشارلز دارني وهو هناك في أمان إنجلترا، رسالة من خادم سابق له سجن في الباستيل، فيهرع إلى باريس لينقذه، فيقع بيد الثوريين ويقدم للمحاكمة والإعدام، تسرع لوسي ووالدها لاستنقاذه، خاصة والدكتور مانيت أحد نزلاء الباستيل المخضرمين، وهذا ما يكسبه الاحترام بين الثوار، هذا خلاف خبرته الطبية المفيدة لهم، وشخصيته العظيمة.
تدور القصة، وتتشابك الأحداث ويلتقي ويتصارع الأبطال في تلك البقعة من باريس، وتنكشف الألغاز، وتقدم التضحيات، ويتركك ديكنز في النهاية وفي ذهنك وروحك ذلكم الشعور الملحمي الجميل.
استعرت هذه الرواية من مكتبة الجامعة في بداية الألفية، كان ذلك قبل عالم الانترنت، عندما كنا لا نلتقي ولا نتعرف على الكتب ومشاهير المؤلفين إلا من خلال الصحف أو الكتب التي تسقط بين أيدينا اتفاقاً، ديكنز كان مألوفاً لي حينها، كنت قد قرأت له دايفد كوبرفيلد، وأعرف موقعه كروائي إنجليزي عظيم.
حصلت على الكتاب الضخم، المغلف من قبل الجامعة بغلاف صلب، والمختوم مراراً كجواز سائح كوني، كنت غراً حينها، جديد على كل العوالم التي أمامي، فلذا حملت النسخة الضخمة محاولاً قراءتها خلال مهلة اليومين التي تمنحها الجامعة للكتب النادرة – قبل أن تبدأ الغرامات القاسية -، ولكن هذه المهمة كانت أكبر مني، فلذا اضطررت لإعادة الكتاب بعدما عبرت بداياته فقط، فيما بقيت صفحات طويلة وعدت نفسي بقراءتها يوماً ما.
وجاء... ذلك الـ (يوماً ما) جاء، صحيح أنه تأخر قليلاً، ولكن لم يكن ذلك لأن يدي قصيرة عن الوصول إلى مدينتي ديكنز، وإنما لأن نهراً من الكتب جرفني من يومها، لقد تفتق العالم لي بعدها كما يتفتق لطفل قروي، لا يعرف أبعد من بيت أهله، ووجوه أهله، ثم يحمل ذات ليلة ليرمى في ميدان عاصمة، كل تلك الوجوه، كل تلك الألوان، الروائح، الناس الذاهبة والآيبة، كل تلك الأحداث، تربكه، تنزع توازنه، وفهمه لما حوله.
وفي ذاكرتي، وعلى مر كل تلك السنوات، تداعت كلمات الكتاب وصوره ومشاهده، تحلل كل ما قرأته، بقي في ذاكرتي فقط وأنا أجذبه من رقدته بين مؤلفات كل أولئك الإنجليز العظماء، وصف مذهل لشارع قديم، كان ديكنز يأخذنا عبره، ليصعد بنا علية ما، حيث يقبع عجوز ما !! كان هذا كل ما بقي.
عانى ديكنز في طفولته كثيراً، لم يتلق تعليماً جيداً، وحتى المدرسة المتواضعة التي ذهب إليها، سحب منها على عجل ليعمل لعشر ساعات يومياً، بعدما سجن والده لتراكم الديون عليه، والتحقت به والدته في السجن، وهو نظام غريب مطبق حينها !! هذه الأم ديكنز يشعر بأنها لا توليه العناية والاهتمام الكافيين، من هذه الظروف، ومن هذه المشاعر نلمس رؤية ديكنز ومواقفه تجاه الفقراء، وحقوق الأطفال، وتجاه المرأة.
في هذه الرواية يبدو ديكنز مقارناً، بين مدينتين، باريس ولندن، نظامين ثوري وملكي، قضاءين ثوري ورسمي، وفي روايته التي كتبها مسلسلة، ونشرها في الصحف كما كان يفعل كتاب عصره، والتي لها سمات وميزات ذاك العصر وأدبه المليء بالأبطال الفروسيين، والنساء الجميلات المعشوقات من الجميع، والمصادفات التي تقبلها بصدر رحب لتستمتع، لتمضي قدماً.
إنه عصر الثورة، تبدأ الأحداث قبل الثورة الفرنسية بقليل، حيث نتعرف على الدكتور مانيت، المسجون ظلماً في الباستيل ولسنوات طويلة – 18 عاماً -، والذي نتابع في الفصول الأولى لقائه بابنته لوسي والتي لم يكن يعلم بوجودها، وها هي تستنقذ والدها بمساعدة الثوري الفرنسي دوفارج وزوجته، وتأخذه إلى إنجلترا.
بعد 5 سنوات يستعيد فيها الأب عقله، وتتزوج لوسي من تشارلز دارني، وهو نبيل فرنسي تخلى عن نبالته وذهب ليعيش في إنجلترا، تقوم الثورة في فرنسا، ويعرض لنا ديكنز حال الفرنسيين قبل الثورة وطريقة تعامل النبلاء معهم بأسلوب مذهل، ديكنز مذهل بحق في سرده، ساخر عظيم، لا ريب أن قراءه كانوا يتشوقون لكل فصل من فصول روايته.
ترد تشارلز دارني وهو هناك في أمان إنجلترا، رسالة من خادم سابق له سجن في الباستيل، فيهرع إلى باريس لينقذه، فيقع بيد الثوريين ويقدم للمحاكمة والإعدام، تسرع لوسي ووالدها لاستنقاذه، خاصة والدكتور مانيت أحد نزلاء الباستيل المخضرمين، وهذا ما يكسبه الاحترام بين الثوار، هذا خلاف خبرته الطبية المفيدة لهم، وشخصيته العظيمة.
تدور القصة، وتتشابك الأحداث ويلتقي ويتصارع الأبطال في تلك البقعة من باريس، وتنكشف الألغاز، وتقدم التضحيات، ويتركك ديكنز في النهاية وفي ذهنك وروحك ذلكم الشعور الملحمي الجميل.
...
Show More
«داستان دو شهر» را میتوان یک رمان تاریخی دانست. داستانی که در واقع درباره‌ی دو کشور است: فرانسه و انگلستان، و تفاوت‌های اجتماعی و سیاسی آن‌ها. داستان یک جامعه‌ی محافظه‌کار با تغییرات سیاسی تدریجی (انگلستان)، و یک جامعه‌ی انقلابی و طغیان‌گر در برابر ظلم و ستم(فرانسه). البته شاید بهتر باشد بگوییم نقش فرانسه و انقلاب آن در کتاب پررنگ‌تر است، و به عبارتی بخش بزرگی از کتاب نگاه «چارلز دیکنز» و نقد او به عنوان یک نویسنده‌ی انگلیسی به انقلاب فرانسه است.
اما دیکنز حقه‌های دیگری نیز در آستین دارد.
فقر، اشرافی‌گری و بی‌عدالتی
دیکنز درک عمیقی از مسئله‌ی فقر دارد، شاید به این خاطر که در کودکی طعم فقر را چشیده است. فقر از درون‌مایه‌های بیشتر آثار دیکنز (از جمله این کتاب) است.
دیکنز فقر را با طنزی تلخ و هنرمندانه پیش چشم خواننده به نمایش در می‌آورد. این طنزِ تلخ و کنایی در مورد اشرافی‌گری نیز به چشم می‌خورد.
اشرافی که دیکنز از آن‌ها سخن می‌گوید فقط از نظر ثروت با هم‌نوعان خود اختلاف ندارند، آن‌ها «حضرت اشرف»هایی هستند که ستم کرده‌اند، ولی نه تنها از چنگ عدالت گریخته‌اند، بلکه بی‌گناهان را به جای خود مجازات کرده‌اند. چون از نظر نظام قضایی نیز برتر از دیگر انسان‌ها هستند. آن‌ها گرفتار غرور و خودبرتربینی هستند، چنان که توده‌ی مردم را به چشم «موش‌هایی کثیف» می‌بینند.
چنین وضعیتی در جامعه‌ی فرانسه زمینه‌ساز انقلاب فرانسه، یا به تعبیر دیکنز، انقلاب خونین فرانسه، با همه‌ی اعدام‌ها، انتقام‌جویی‌ها و خونریزی‌هایش می‌شود. انقلابی که دیکنز علت وقوع آن را با توجه به ظلمی که بر جامعه رفته درک می‌کند، ولی روش وقوع آن را تأیید نمی‌کند. روشی که اگرچه با شعار برابری و برادری و آزادی و به نام جمهوری صورت می‌گیرد، ولی آلوده به خشونت بی‌حد و حصر و قتل و خونریزی و محاکمه‌های پوشالی و اعدام از طریق طنابِ دار، گیوتین و ... است.
باید گفت دیکنز به راستی استاد تصویرسازی‌های کنایی است، مثلا به نظر من یکی از هنری‌ترین بخش‌های کتاب فصل «میخانه» است. فصلی که در آن بشکه‌ای از شراب در محله‌ای از پاریس شکسته و شراب سرخ(در اینجا در مفهوم کنایی خون) بر زمین پخش شده و مردم جمع شده‌اند تا با خوشحالی آن را از روی زمین بنوشند. تصویری که دیکنز در این فصل از مردم پیشاانقلابی فرانسه رسم می‌کند و توصیف شخصیت دلقکی که روی دیوار کلمه‌ی خون را می‌نویسد به راستی زیباست.
عشق
داستان دو شهر در عین حال در بخش‌هایی از کتاب یک داستان عاشقانه هم هست که از نظر من متأسفانه جزو نقاط ضعف داستان است. داستان عاشقانه‌ی کتاب به خوبی پرداخت نشده و شخصیت‌پردازی بعضی از شخصیت‌ها مثل لوسی و چارلز دارنِی ضعیف‌تر از چیزی است که باید باشد. به طور مثال برداشت خواننده از شخصیت لوسی، یک دختر زیبا و احساساتی است و نه بیشتر، شبیه به چیزی که سیدنی کارتِن(از شخصیت‌های کتاب) او را یک «عروسک موطلایی» می‌نامد، در حالی که نویسنده می‌توانست ابعاد عمیق‌تری از شخصیت او را به ما نشان دهد.
داستان به خصوص در دو سوم ابتدایی، تا حدی درگیر نوعی سانتیمانتالیسم است. دیالوگ‌هایی با تعارف‌ها و احساسات اغراق شده و شخصیت‌هایی که مدام با شنیدن این دیالوگ‌ها اشک می‌ریزند.
درباره‌ی ترجمه
به ترجمه‌ی جناب ابراهیم یونسی، که احتمالا مشهورترین ترجمه‌ی بازار هم هست، میتوان نمره‌ی «قابل قبول» داد. ابراهیم یونسی توانسته به خوبی لحن دیکنز را به فارسی برگرداند، اما متأسفانه ترجمه در بعضی بخش‌ها دچار اشکالاتی است که اگر از فیلتر یک ویراستار توانا می‌گذشت می‌توانست به یک ترجمه‌ی عالی تبدیل شود. متأسفانه فرصت نشد سایر ترجمه‌ها را بررسی کنم.(احتمالا ترجمه‌ی مهرداد نبیلی نیز از ترجمه‌های قابل توجه باشد)
پی‌نوشت: جذاب‌ترین قسمت کتاب، یک سومِ پایانی آن است، پس اگر در آغاز، کتاب را خسته‌کننده یافتید، صبور باشید و به خواندن ادامه دهید :)
اما دیکنز حقه‌های دیگری نیز در آستین دارد.
فقر، اشرافی‌گری و بی‌عدالتی
دیکنز درک عمیقی از مسئله‌ی فقر دارد، شاید به این خاطر که در کودکی طعم فقر را چشیده است. فقر از درون‌مایه‌های بیشتر آثار دیکنز (از جمله این کتاب) است.
دیکنز فقر را با طنزی تلخ و هنرمندانه پیش چشم خواننده به نمایش در می‌آورد. این طنزِ تلخ و کنایی در مورد اشرافی‌گری نیز به چشم می‌خورد.
اشرافی که دیکنز از آن‌ها سخن می‌گوید فقط از نظر ثروت با هم‌نوعان خود اختلاف ندارند، آن‌ها «حضرت اشرف»هایی هستند که ستم کرده‌اند، ولی نه تنها از چنگ عدالت گریخته‌اند، بلکه بی‌گناهان را به جای خود مجازات کرده‌اند. چون از نظر نظام قضایی نیز برتر از دیگر انسان‌ها هستند. آن‌ها گرفتار غرور و خودبرتربینی هستند، چنان که توده‌ی مردم را به چشم «موش‌هایی کثیف» می‌بینند.
چنین وضعیتی در جامعه‌ی فرانسه زمینه‌ساز انقلاب فرانسه، یا به تعبیر دیکنز، انقلاب خونین فرانسه، با همه‌ی اعدام‌ها، انتقام‌جویی‌ها و خونریزی‌هایش می‌شود. انقلابی که دیکنز علت وقوع آن را با توجه به ظلمی که بر جامعه رفته درک می‌کند، ولی روش وقوع آن را تأیید نمی‌کند. روشی که اگرچه با شعار برابری و برادری و آزادی و به نام جمهوری صورت می‌گیرد، ولی آلوده به خشونت بی‌حد و حصر و قتل و خونریزی و محاکمه‌های پوشالی و اعدام از طریق طنابِ دار، گیوتین و ... است.
باید گفت دیکنز به راستی استاد تصویرسازی‌های کنایی است، مثلا به نظر من یکی از هنری‌ترین بخش‌های کتاب فصل «میخانه» است. فصلی که در آن بشکه‌ای از شراب در محله‌ای از پاریس شکسته و شراب سرخ(در اینجا در مفهوم کنایی خون) بر زمین پخش شده و مردم جمع شده‌اند تا با خوشحالی آن را از روی زمین بنوشند. تصویری که دیکنز در این فصل از مردم پیشاانقلابی فرانسه رسم می‌کند و توصیف شخصیت دلقکی که روی دیوار کلمه‌ی خون را می‌نویسد به راستی زیباست.
عشق
داستان دو شهر در عین حال در بخش‌هایی از کتاب یک داستان عاشقانه هم هست که از نظر من متأسفانه جزو نقاط ضعف داستان است. داستان عاشقانه‌ی کتاب به خوبی پرداخت نشده و شخصیت‌پردازی بعضی از شخصیت‌ها مثل لوسی و چارلز دارنِی ضعیف‌تر از چیزی است که باید باشد. به طور مثال برداشت خواننده از شخصیت لوسی، یک دختر زیبا و احساساتی است و نه بیشتر، شبیه به چیزی که سیدنی کارتِن(از شخصیت‌های کتاب) او را یک «عروسک موطلایی» می‌نامد، در حالی که نویسنده می‌توانست ابعاد عمیق‌تری از شخصیت او را به ما نشان دهد.
داستان به خصوص در دو سوم ابتدایی، تا حدی درگیر نوعی سانتیمانتالیسم است. دیالوگ‌هایی با تعارف‌ها و احساسات اغراق شده و شخصیت‌هایی که مدام با شنیدن این دیالوگ‌ها اشک می‌ریزند.
درباره‌ی ترجمه
به ترجمه‌ی جناب ابراهیم یونسی، که احتمالا مشهورترین ترجمه‌ی بازار هم هست، میتوان نمره‌ی «قابل قبول» داد. ابراهیم یونسی توانسته به خوبی لحن دیکنز را به فارسی برگرداند، اما متأسفانه ترجمه در بعضی بخش‌ها دچار اشکالاتی است که اگر از فیلتر یک ویراستار توانا می‌گذشت می‌توانست به یک ترجمه‌ی عالی تبدیل شود. متأسفانه فرصت نشد سایر ترجمه‌ها را بررسی کنم.(احتمالا ترجمه‌ی مهرداد نبیلی نیز از ترجمه‌های قابل توجه باشد)
پی‌نوشت: جذاب‌ترین قسمت کتاب، یک سومِ پایانی آن است، پس اگر در آغاز، کتاب را خسته‌کننده یافتید، صبور باشید و به خواندن ادامه دهید :)
...
Show More
This is another one of those Charles Dickens classics I was supposed to read as a kid and never did. Since I've never seen any of the movies either, it was actually pretty unspoiled for me, though I did know how it ends (anyone growing up in the English-speaking world can hardly have avoided knowing Sydney Carton's famous last lines: "It is a far, far better thing that I do, than I have ever done; it is a far, far better rest that I go to than I have ever known.".
Once again, I am in awe of Dickens's ability to craft larger-than-life characters whose defining personality traits and conversational tics carry them strongly through the story, and his depiction of France before and during the Revolution is as vivid and bloody as the Terror, despite his exercising all the expected Victorian restraint when it comes to actually describing bloodshed. He also contrasts Paris with London, and not always in London's favor; Dickens was a marvelous social critic of his time, and with understated clarity he shows the reader how, while the British aristocracy was no longer trampling peasants beneath their horses' feet with impunity, the English court system was hardly more just or less rapacious and corrupt than the French.
The reader can be forgiven for thinking it's just a historical novel about the French Revolution and the thrilling escape of some of its would-be victims. Dickens tells us what the novel is really about in the last chapter:
The story itself is typically Dickensian in that it is full of memorable characters who are all brought onstage separately and then brought together by a tightening web of plot threads that ends up tying everyone together one way or another. Once Dickens introduces a character, he means to use that character until the very end, and will use any improbable plot device to make sure everyone is where he wants them to be. So of course the spy who is known to the Defarges is the very same man whom Sydney Carton saw tried years earlier in London; of course the nephew of the Marquis who imprisoned Doctor Manette (who once employed Monsieur Defarge) is the very same man who flees France and marries his daughter; of course Sydney Carton and Jerry Cruncher just happen to be in Paris on business (with the "man of business" Mr. Lorry) when Charles Darnay goes there, etc. And there is the most improbable plot device of all, telegraphed at the beginning of the book when Carton faces Darnay during that London trial. But it all works to create a tense and very enjoyable novel.
One of my chief complaints about Dickens (besides his overuse of coincidence) is his very Victorian view of women: always angels of one kind or another, whether fallen or still high on their pedestals. But he almost redeems himself of that in this book with his Angel of Death, Madame Defarge (and her sidekick, The Vengeance), one of the scariest ladies in British literature. And the final confrontation between Madame Defarge and Miss Pross was all the more epic for that Dickens so rarely resolves a situation with a scene of violence, and this time he did it with two bad-ass women, both of them practically waving their national flags as they went at each other.
Definitely a favorite, and one I should have read earlier.
Once again, I am in awe of Dickens's ability to craft larger-than-life characters whose defining personality traits and conversational tics carry them strongly through the story, and his depiction of France before and during the Revolution is as vivid and bloody as the Terror, despite his exercising all the expected Victorian restraint when it comes to actually describing bloodshed. He also contrasts Paris with London, and not always in London's favor; Dickens was a marvelous social critic of his time, and with understated clarity he shows the reader how, while the British aristocracy was no longer trampling peasants beneath their horses' feet with impunity, the English court system was hardly more just or less rapacious and corrupt than the French.
The reader can be forgiven for thinking it's just a historical novel about the French Revolution and the thrilling escape of some of its would-be victims. Dickens tells us what the novel is really about in the last chapter:
And yet there is not in France, with its rich variety of soil and climate, a blade, a leaf, a root, a sprig, a peppercorn, which will grow to maturity under conditions more certain than those that have produced this horror. Crush humanity out of shape once more, under similar hammers, and it will twist itself into the same tortured forms. Sow the same seed of rapacious license and oppression over again, and it will surely yield the same fruit according to its kind.
The story itself is typically Dickensian in that it is full of memorable characters who are all brought onstage separately and then brought together by a tightening web of plot threads that ends up tying everyone together one way or another. Once Dickens introduces a character, he means to use that character until the very end, and will use any improbable plot device to make sure everyone is where he wants them to be. So of course the spy who is known to the Defarges is the very same man whom Sydney Carton saw tried years earlier in London; of course the nephew of the Marquis who imprisoned Doctor Manette (who once employed Monsieur Defarge) is the very same man who flees France and marries his daughter; of course Sydney Carton and Jerry Cruncher just happen to be in Paris on business (with the "man of business" Mr. Lorry) when Charles Darnay goes there, etc. And there is the most improbable plot device of all, telegraphed at the beginning of the book when Carton faces Darnay during that London trial. But it all works to create a tense and very enjoyable novel.
One of my chief complaints about Dickens (besides his overuse of coincidence) is his very Victorian view of women: always angels of one kind or another, whether fallen or still high on their pedestals. But he almost redeems himself of that in this book with his Angel of Death, Madame Defarge (and her sidekick, The Vengeance), one of the scariest ladies in British literature. And the final confrontation between Madame Defarge and Miss Pross was all the more epic for that Dickens so rarely resolves a situation with a scene of violence, and this time he did it with two bad-ass women, both of them practically waving their national flags as they went at each other.
Definitely a favorite, and one I should have read earlier.
...
Show More
In a Nutshell: This Dickens classic isn’t for all, with its complicated plotline that comes together slowly but neatly. However, to those who enjoy classics based on historical and political events, it offers plenty of satisfaction.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Skipping my usual ‘Story Synopsis’ as I am sure most people already know this book. To those who don’t, please read the blurb.
Just like ‘David Copperfield’, this book also was one of my childhood reads, courtesy my school’s classic reading list. The abridged version I read was enough to keep me fascinated, right until the end, which, I still remember, caught me by surprise. Until then, I hadn’t realised that *young* main characters could die in books! (A reading of ‘Little Women’ a few months later confirmed that authors could be brutal with their creations.)
When I saw this audiobook come up on NetGalley, it offered a great way of checking out the complete version of the classic. Moreover, I have been reading one unabridged classic every year since 2020, so I might as well get done with the 2024 classic right at the start of the year.
I guess I remembered the childhood version of this story with too much optimistic nostalgia. The unabridged version is far more convoluted in its journey, with extended social comments about the history, the society, and the politics of France and England in the 1770s. The story is set in the late 18th century against the background of the French Revolution, and it seems to critique both extremes: the indifferent royals and the wild revolutionaries.
Dickens is known to be a character-focussed author, so the character development is as impeccable as always. But his plotting skills are truly visible and proven through this work. So many intricate arcs and varied characters, and yet, the culmination of the story does justice to all threads, though not necessarily in a happy way. The way Dickens recreates the setting and atmosphere of the era is almost true to life.
That said, this Dickens work has never been my top favourite and I don't think I'll reread this full-length edition in future. I am glad I read it, but I am equally glad that it is done and dusted with. The slow-developing story with its strong political tone was very much a test of my patience. What also doesn’t help is that some of the elements haven’t aged well. The representation of women characters, as with most Dickens novels, is typical of his time, and keeping your eyes from rolling while reading those words in 2023 is a chore.
Regardless, this book has one of the all-time best opening lines! I have always loved the way this book sets off its journey, and hearing those words even umpteen times later gives me goose bumps. For my own rereading pleasure, pasting those lines here:
“It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to Heaven, we were all going direct the other way—in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Skipping my usual ‘Story Synopsis’ as I am sure most people already know this book. To those who don’t, please read the blurb.
Just like ‘David Copperfield’, this book also was one of my childhood reads, courtesy my school’s classic reading list. The abridged version I read was enough to keep me fascinated, right until the end, which, I still remember, caught me by surprise. Until then, I hadn’t realised that *young* main characters could die in books! (A reading of ‘Little Women’ a few months later confirmed that authors could be brutal with their creations.)
When I saw this audiobook come up on NetGalley, it offered a great way of checking out the complete version of the classic. Moreover, I have been reading one unabridged classic every year since 2020, so I might as well get done with the 2024 classic right at the start of the year.
I guess I remembered the childhood version of this story with too much optimistic nostalgia. The unabridged version is far more convoluted in its journey, with extended social comments about the history, the society, and the politics of France and England in the 1770s. The story is set in the late 18th century against the background of the French Revolution, and it seems to critique both extremes: the indifferent royals and the wild revolutionaries.
Dickens is known to be a character-focussed author, so the character development is as impeccable as always. But his plotting skills are truly visible and proven through this work. So many intricate arcs and varied characters, and yet, the culmination of the story does justice to all threads, though not necessarily in a happy way. The way Dickens recreates the setting and atmosphere of the era is almost true to life.
That said, this Dickens work has never been my top favourite and I don't think I'll reread this full-length edition in future. I am glad I read it, but I am equally glad that it is done and dusted with. The slow-developing story with its strong political tone was very much a test of my patience. What also doesn’t help is that some of the elements haven’t aged well. The representation of women characters, as with most Dickens novels, is typical of his time, and keeping your eyes from rolling while reading those words in 2023 is a chore.
Regardless, this book has one of the all-time best opening lines! I have always loved the way this book sets off its journey, and hearing those words even umpteen times later gives me goose bumps. For my own rereading pleasure, pasting those lines here:
“It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to Heaven, we were all going direct the other way—in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.”
...
Show More
It was the best of a far, far, FAR better thing that I do, than I have ever done.
I know that’s lame, but I’m out of ideas for an opening paragraph.
This is my second reading of A Tale of Two Cities and I doubt it will be my last. A lot of people who habitually read for pleasure probably would not consider reading this book because it is required reading in many schools and it would seem like anathema to a good time to read it when you don’t have to. This is unfortunate because I think this — like all Dickens novels — works best if you just read it naturally without trying to analyze the hell out of it on every page. I doubt that was Dickens’ intent.
I was considering writing a little synopsis which is part of the standard review structure for me, but it feels like summarizing* something like Frankenstein, superfluous. The characters are worth looking into though, because Dickens always populate his novels with colorful, memorable characters; as well as a few flat ones, who are usually the “good guys”. A Tale of Two Cities has, at least, two characters that are practically legends of fiction.
First and foremost is poor Sydney Carton who — in spite of a boxy name — is the true hero of the story. Throughout the novel he seems like a side character, he even views himself as a supernumerary individual among his “friends”, who are more like people he likes to visit, though they don’t really know why he often shows up or what to do with him.
“Well! At any rate you know me as a dissolute dog, who has never done any good, and never will.”
Sydney has no self-respect or any sense of self-worth but redeems himself in an epic manner by the end of the book. He is fascinating if a little unbelievable in how far he would go to serve the love of his life, Lucie Manette.
Lucie comes straight from Dickens’ stock of impossibly angelic pretty women who would rather die than say boo to a goose (which is a crazy pastime in any event). She has very little in the way of personality or agency and seems ill-suited to the much deeper Carton (I feel another pun coming on). Charles Darnay — the dull “romantic lead” of the novel — suits her much better, but at least he galvanizes the story when he chooses to go to Paris at the worst possible time for someone of his background, and without making any precaution. Lucie’s Dad, Doctor Manette, is marginally more interesting than her daughter because when he gets very upset he does not hit anybody, instead, he shuffles off to his room and start cobbling shoes! This makes sense to me, if everybody could be like this, instead of wars and terrorisms we would have mountains of shoes. Which do you prefer?
This (somehow) brings me to Madame Therese Defarge, Dickens’ most badass antagonist.
(Thank you Video Spark Notes for the art).
I hesitate to use the word “villain” here because she is not evil per se. She has her reasons for going on a murderous rampage and hacking people’s heads off with a knife, it is all done in the name of the French republic as far as she is concerned.
“Her husband's destiny,” said Madame Defarge, with her usual composure, "will take him where he is to go, and will lead him to the end that is to end him. That is all I know.”
The best thing about her is that — when she is not off exterminating aristocrats — she is always doing some scary knitting.** I have gone on too long about the characters I think, I’d just like to mention Miss Pross, Lucie’s governess who is almost as badass as Madame Defarge, and is a great foil for her.
These colorful characters make the novel for me, the plot is only exciting because we care about the characters. In A Tale of Two Cities Dickens created a microcosm of life during the French Revolution and shows as that even with the heart in the right place much evil is still perpetrated in the name of good. That still rings true today, unfortunately. Dickens' prose is — of course — awe-inspiring. He effortlessly switches from sardonic, to comical, to lyrical from paragraph to paragraph. There are numerous witty or pithy lines you can quote from, on practically every page. Having said that, the language is not particularly challenging to read, if you read contemporary fiction regularly I can't imagine why you would have any difficulty reading Dickens, the English language has not mutated that much since Victorian times.
A Tale of Two Cities is a book I can recommend to anybody, but especially people who dismiss reading it because they had to read it at school. That is no reason to deprive yourself of a book this enjoyable.
* I’m not allowed to use the verb synopsize (hi Cecily!)
** I have met a lot of women who are a bit like Madame Defarge actually, well, they like to knit, but they don’t go on murderous rampages as far as I know. I did say a bit.
Notes
Some people say A Tale of Two Cities lacks the humour of Dickens’ other novels. I beg to differ, Miss Pross is always good for a laugh and Madame Defarge’s knitting and the secret signals she sends through her hat are pretty mirthful. ( ͡° ͜ʖ ͡°)
This reread was done mostly through Librivox's free audiobook, read by Paul Adams, a little overly dramatic at times but a good and fun rendition. Thank you!
(Thanks, Cecily!
I know that’s lame, but I’m out of ideas for an opening paragraph.
This is my second reading of A Tale of Two Cities and I doubt it will be my last. A lot of people who habitually read for pleasure probably would not consider reading this book because it is required reading in many schools and it would seem like anathema to a good time to read it when you don’t have to. This is unfortunate because I think this — like all Dickens novels — works best if you just read it naturally without trying to analyze the hell out of it on every page. I doubt that was Dickens’ intent.
I was considering writing a little synopsis which is part of the standard review structure for me, but it feels like summarizing* something like Frankenstein, superfluous. The characters are worth looking into though, because Dickens always populate his novels with colorful, memorable characters; as well as a few flat ones, who are usually the “good guys”. A Tale of Two Cities has, at least, two characters that are practically legends of fiction.
First and foremost is poor Sydney Carton who — in spite of a boxy name — is the true hero of the story. Throughout the novel he seems like a side character, he even views himself as a supernumerary individual among his “friends”, who are more like people he likes to visit, though they don’t really know why he often shows up or what to do with him.
“Well! At any rate you know me as a dissolute dog, who has never done any good, and never will.”
Sydney has no self-respect or any sense of self-worth but redeems himself in an epic manner by the end of the book. He is fascinating if a little unbelievable in how far he would go to serve the love of his life, Lucie Manette.
Lucie comes straight from Dickens’ stock of impossibly angelic pretty women who would rather die than say boo to a goose (which is a crazy pastime in any event). She has very little in the way of personality or agency and seems ill-suited to the much deeper Carton (I feel another pun coming on). Charles Darnay — the dull “romantic lead” of the novel — suits her much better, but at least he galvanizes the story when he chooses to go to Paris at the worst possible time for someone of his background, and without making any precaution. Lucie’s Dad, Doctor Manette, is marginally more interesting than her daughter because when he gets very upset he does not hit anybody, instead, he shuffles off to his room and start cobbling shoes! This makes sense to me, if everybody could be like this, instead of wars and terrorisms we would have mountains of shoes. Which do you prefer?
This (somehow) brings me to Madame Therese Defarge, Dickens’ most badass antagonist.
(Thank you Video Spark Notes for the art).
I hesitate to use the word “villain” here because she is not evil per se. She has her reasons for going on a murderous rampage and hacking people’s heads off with a knife, it is all done in the name of the French republic as far as she is concerned.
“Her husband's destiny,” said Madame Defarge, with her usual composure, "will take him where he is to go, and will lead him to the end that is to end him. That is all I know.”
The best thing about her is that — when she is not off exterminating aristocrats — she is always doing some scary knitting.** I have gone on too long about the characters I think, I’d just like to mention Miss Pross, Lucie’s governess who is almost as badass as Madame Defarge, and is a great foil for her.
These colorful characters make the novel for me, the plot is only exciting because we care about the characters. In A Tale of Two Cities Dickens created a microcosm of life during the French Revolution and shows as that even with the heart in the right place much evil is still perpetrated in the name of good. That still rings true today, unfortunately. Dickens' prose is — of course — awe-inspiring. He effortlessly switches from sardonic, to comical, to lyrical from paragraph to paragraph. There are numerous witty or pithy lines you can quote from, on practically every page. Having said that, the language is not particularly challenging to read, if you read contemporary fiction regularly I can't imagine why you would have any difficulty reading Dickens, the English language has not mutated that much since Victorian times.
A Tale of Two Cities is a book I can recommend to anybody, but especially people who dismiss reading it because they had to read it at school. That is no reason to deprive yourself of a book this enjoyable.
* I’m not allowed to use the verb synopsize (hi Cecily!)
** I have met a lot of women who are a bit like Madame Defarge actually, well, they like to knit, but they don’t go on murderous rampages as far as I know. I did say a bit.
Notes
Some people say A Tale of Two Cities lacks the humour of Dickens’ other novels. I beg to differ, Miss Pross is always good for a laugh and Madame Defarge’s knitting and the secret signals she sends through her hat are pretty mirthful. ( ͡° ͜ʖ ͡°)
This reread was done mostly through Librivox's free audiobook, read by Paul Adams, a little overly dramatic at times but a good and fun rendition. Thank you!
(Thanks, Cecily!
Leave a Review