This is the first Greek play out of the theocratic age that has me laughing out loud

This plot SOUNDED a lot more interesting than it ended up being. It was not as exciting as some of the other plays I've read recently.

Генијално.
Ако желите да се упознате с овом комедијом како ваља, покушајте да узмете ону из Космос издаваштва, јер су објашњења темељна и занимљива. Предговор је такође савршен и на лаган и опуштен начин увлачи читаоца (поготово оног који се дуже време није бавио оваквим књигама) у свет Старе Грчке.

n  High thoughts must have high language.n

Language is the supreme wordplay through which thoughts are communicable. Words can either impart worldly acumen or indulge in pompous buffoonery. The revered wordsmiths, the possessors of this dexterous artistry are no less than sly magicians removing implausible beliefs from their audiences like a mere pigeons from a hat. Actions may speak louder than words; nevertheless it is the medley of words that script that action. The written world and its residents can never be taken for granted, especially since a single word is omnipotent in either creating wars or hoisting the peace flag.

In 431-404BC Athens suffered a colossal naval defeat in the Peloponnesian against Sparta. Due to the death of three great playwrights – Euripides, Aeschylus and Sophocles, there was a scarcity of great staged tragedies that were necessary to convey the spirit of heroism sailing between the stormy waters of politics and morality. In Ancient Greece, playwright and poetry were essential in maintaining the societal status quo. Aristophanes had attentively attributed the decline of Athens’ power to the deficiency of concrete leadership, the vanishing traditional mores, the apologetic state of freedom of speech and above all the unavailability of acumen imparted by dramatized tragedies. Athens needed a poet to save it from its misery. Frogs, commences by Dionysus showing remorse to the mediocrity of recent tragic plays that were being staged. On reading Euripides’ Andromeda, nostalgia and repentance creeps in Dionysus and he immensely longs for Euripides’s theatrical wit. Thus, armed with obstinacy, the god of wine and revelry, along with his slave, Xanthias embarks on a journey to the Underworld to bring back Euripides back from the dead. Dionysus seeks the assistance of his half-brother Heracles to reach the gates of Hades; Heracles being already familiar with the infernal areas of Hades through his task of capturing Cerberus (the three-headed dog). Dionysus is quite certain about the incomparable genius of Euripides.

n  This is slavery, not to speak one’s thought –Euripidesn

In the initial phase of the ongoing raging debate between Euripides and Aeschylus, Euripides in his opening words asserts that in his plays, the woman, the master and the slave spoke out their minds because it was the a democratic thing to do and he had taught them to speak up. Aeschylus demanded a likely death sentence for such a dastard thing committed by the democratic oaf. When did speaking up became a felony? It is even today, in traditionalist societies, defying the norms of implemented morality code.

Euripides had died in 406BC, the year before Aristophanes wrote ‘Frogs’. Influenced by the writings of Socrates, Euripides tragedies were mainstream that were more appealing to masses making them ‘human’ in nature. The attachment to Socrates and the ‘sophists’ school of “thinkery” was perhaps the reason of animosity between Euripides and Aristophanes. In Clouds, one of the commendable works hovering over the raging debate of Aristophanes’ holistic teachings and the Socratic existentialist contemporary radicalism, Socrates is condemned by outright mockery and berated for his sophism adherence. Aristophanes loathed the thought that the sophists taught their students to question every aspect of educational norms and held certain privileges of getting paid to impart their teachings (barring Socrates who taught free of charge). The sophists were not exactly the fêted conservative philosophers and taught varied subjects ranging from science, politics, history and etymology, giving more weightage to rhetoric and common sense than ethically constricted attitude. The sophists were the new voice in the education system. They challenged the foundations of religion, truth and justice adhering to the principle of ‘one man’s virtue is another man’s vice.

Aristophanes always had a weak point when it came to dealing with the concepts of sophists which easily provoked his sensibilities in taking a defensive stand towards conservative school of thoughts, along with his other contemporaries as Plato and Aristotle. Similar display of attitude can be seen when during a roaring debate Aeschylus accuses Euripides for encouraging tales of incest and promiscuity on stage”, thus blemishing the reputation of an honourable theatrical art. This became the point of perversity that led Aristophanes to belittle Euripides by labelling him ‘immoral’ who depicted his heroes as beggars in rags whining about vulgar affairs of life. Furthermore, the caustic wit of Aristophanes subjects the genius of Euripides to the crass monotony of his dithyrambic chorus, his effeminate traits of meddling in women affairs and the celebratory depiction of eroticism or to put in Aeschylus’s astute words:-“creating whores like Phaedra and Sthenoboea.”

Speaking of Euripides’ dramatize characters, Aristophanes in his ongoing parody of Euripides , derides Dionysus by portraying him as a buffoon resorting to cowardice techniques by switching identities with his slave Xanthias and is a borderline cross-dresser preposterously primping himself in a yellow lion hide , club and buskin. Not satisfied by these meagre embellishment , Aristophanes further pushes the envelope by suggesting Heracles suggesting Dionysus the quickest way to Hades would be either to hang himself or get clobbered by a pestle, since the lengthy way would be too dangerous demeaning Dionysus’ gallantry and streaks of subtle homosexuality.

DIO. There as, on deck, I'm reading to myself
The Andromeda, a sudden pang of longing
Shoots through my heart, you can't conceive how keenly.
HER. How big a pang.
DIO. A small one, Molon's size.
HER. Caused by a woman?
DIO. No.
HER. A boy?
DIO. No, no.
HER. A man?
DIO. Ah! ah!

What travesty of tragic heroism for a God who was a far cry from being fierce representation of laudable heroism in The Bacchae, worshipped in the sanctimonious arena Athenian theater. In this battle of new education v/s traditionalists, what then becomes the defining truth of morality? Is it the old-age tyrannical convention that chalk the salient features of ethics or the logic of the sophists that suggests that morals and justice changes according to the societal evolution and what may be right in one place may not be appropriate in other. Aristophanes in his parody puts forth an intriguing stance on ethical sustainability. The moral laws never change, but what changes are customary circumstances and therefore the perception of the said morality. The case of Xanthias and Dionysus interchanging their identities to circumvent the wrath of Aeacus, simply suggest that the audacious Xanthias was a prisoner of societal mores and thus proclaimed the status of a slave. Thus, inferring that slavery was not moral at all, people just thought it was and this assertion stays true for other conservative norms of feminism, female infanticide, religious fascism, sexual abuse, freedom of speech and caste and class discrimination and other prevailing societal changes. In the clash between orthodoxy v/s modernism, the scales become the circumstantial victim to human fear and arrogance. There have been demographics of countries that rapidly swing between the two scales of rationality and irrationality due to the dodgy current affairs atmosphere. In the realm of tragic art oscillates the tensions between democratic ideologies and heroic legendary redefining institutions of morality and politics like repulsive droplets of oils and vinegar.

n  If you pour oil and vinegar into the same vessel, you would call them not friends but opponents – Aeschylus.n

The effeminate Dionysus judges a comical battle of wits between Aeschylus and Euripides. Unlike the battle of sexes in Lysistrata,the centrality of this ‘agon’ in Frogs is to establish poetic supremacy. It is not a peace satire but more on the lines of acquiring political and societal stability. The literary contest that commences raises questions about the social and political atmosphere in Athens. The initial light poetic and intelligent banter spiraled into juvenile antics of name calling and ridiculous labeling overturning rationality into sheer ludicrous chaos. Aristophanes is still rolling in his pomposity by ridiculing Euripides on the prospects of religion. Dionysus suggestive remark on Euripides atheist convictions falls through when he solicits Euripides on praying to private newly minted Gods. The amusing rebuttal of Euripides takes the point further as he prays to the sustenance of his tongue, intelligence and olfactory nostrils and stoutly refutes any captured words by his psyche. The preposterous debate views two literary resorting to silly slapping each other with the metaphoric acrimonious taunt of “a bottle of oil” being enough to rid of all the written works and Euripides rebuttal to Aeschylus proclamation on how he would never write about whores or any eroticism, to which Euripides smartly suggest that only if Aeschylus knew any woman would be able to write about it, stating the obvious.

Aristophanes puts forth a mêlée of “old ways v/s new ways” and the need to go back to one’s roots become essential when the chaos of modernity pollutes the status quo. The three greatest playwrights-Sophocles, Euripides and Aechylus who were responsible for the development of Greek tragic theatre were now mere pawn in the political game of morality. The failing of the Athenian society was blamed on the proliferation of the new school of sophisms. Why does it then become the need to go back to ethnic mores? We seen countries shuffling between conservative and democratic leaders with every fresh election? Is it that when societal fruition is seen as a threat by those who resist change, that the voices of opposition becomes stronger? And what about those, who want change in their country? Aristophanes emphasizes that traditional values become a naked truth that a country wants to witness. Dionysus who wants in the awe of Euripides now criticises the very ideologies that once he cherished to render nostalgia.

n  CHORUS:- But if you’re both afraid that our spectators lack a certain amount of knowledge,
So as, not to appreciate the fine points of what you say,
Don’t worry about that, since that is no longer the case,
For they are seasoned veterans and each one has a book and understands the clever stuff,
Their minds are superior anyway,
Out now they’re really sharpened. So far not, but,
Scrutinize every topic for the audience sake at least, since they’re so sophisticated.n

This stanza outshines through the series of poetic line asserting the important of the political audience or spectators in general and how they are mistakenly granted the title of being a bunch of mere fools. Similar to the position of Dionysus as a judge who gets to vote and choose the valued candidate, masses have the final word through voting banks and cannot be taken for a ride by sovereign leaders. This holds true for the Presidential debates and other related conversations. Although, several political analysts conjecture that Presidential debates are not that influential when it comes to voting, but at the end of it all it becomes easy to select the wise from a buffoon. Unfortunately, politics is a dirty game and sometimes it is just a race between two masturbating monkeys.

n  AES:- You fiend! It is compelling power of the great thoughts and ideas to engender phrases of equal size.
And, anyway it is proper that demigods speak in grander terms
For they also wear finer clothes
What I so nobly exhibited you defiled.n

In the pre-technological era, the written world was as powerfully influential like the monstrous media web of the present times. The words of poets, writers, musicians have the sharpness of a sword that can either dismember or restore mankind. Keeping in mind the words of Aeschylus, is the poets who have the compelling power of great thoughts and are spoken to be demigods, then what is the burden of their responsibility in order to sustain a stable society? Plato’s Republic illustrate the fright that Plato harboured towards poets and poetry, stating, "poetry feeds and waters the passions instead of drying them up; she lets them rule, although they ought to be controlled, if mankind are ever to increase in happiness and virtue". According to Plato, poetry plays with a man’s emotions signifying that poetry is indeed a learning institution. This confirms Aeschylus comment on how young boys have teachers and men have poets.

AES:- But, a pet should conceal wickedness,
Not bring it forward and teach it,
For little boys, have a teacher who advised them and grown-up have poets,
We have a serious obligation to speak of honourable things.

What can be termed as “honourable things”? If poets are teachers of the adults, then isn't a teacher’s prime job to teach to question the unjust and to different between the right and wrong? What ethics sets the teachers apart from poets who have the similar rank philosophical activity? Maybe, the fact that teachers work within a set of disciplinary censored syllabus while for the poets the world is their core curriculum. Now, that could be dangerous to politician lurking behind the egalitarian garb.

In Dionysus’s quest to find “a worthy poet to save Athens” one is then compelled to question the role of a poet/writer in the society? Do really high thoughts need high language? And if so, how far the significance of that grand vocabulary read the masses and become human in nature? After all, aren't nations mostly made up of common men trying to breathe a liberated political air rather than those few privileged who dream of becoming fascist leader and oligarchs? How far can the truth be stretched to expose the societal fallacies and how much fraudulence is required to prevent the exposure of a country’s thriving vulnerabilities?

Aristophanes' assertion on the conclusive result of Dionysus on choosing a poet who adhered traditional ways, illustrates the preference of conservative hard power over the modern usage of soft power. Many would not agree, but when a country is in turmoil and desperately needs a leader, ‘High thoughts need high language’. A leader is chosen to protect the country and its people. In a time where sowing the seeds of assurance weighs more than exposing weakening susceptibilities, the truth is then pushed to a dishonest grave and the winds of change are obstructed by the orthodoxy barricades. It may not seem right to a person sitting in the warm comfort of his house, but it seems the solitary alternative to a homeless man. Nevertheless the burning question that generates heat is the dominancy of a particular societal dogma that somehow acquires a self-imposed Godly status and spread its fascist wings in censoring every aspect of freedom speech. Books are banned due to egotistical orgies, movies are thrown out of the theater, poets and writers are penalized, news channels are expurgated and the democratic voices incarcerated bordering upon disgust. In a world, where most of the countries are plague by civil wars and revolution, what is the role of the written world?

The voices of frogs that do not cease from a chaotic chorus even to the extent of it annoying Dionysus, one voice that hangs around throughout this slapstick satire is who would be a superior redeemer of the social order – the “honourable” egoistic Aeschylus with his traditionalists vision or the “corrupt scoundrel” Euripides with his democratic ideologies? And who is to decide the ultimate answer?

Frogs croak...... Word has it that when Dionysus reprimanded the frog for creating a croaking menace.... the frogs replied:-




Brekekekex koax koax!!!!

In 405 B.C. Athens is about to lose what will be a 27 -year long grueling war to arch enemy Sparta surrendering the following year. Aristophanes play reflects the gloom a prolific writer with lots to say about their foibles and bold enough to do it, the comic genius amid the savagery can't help but continuously mock his fellow Greeks. Most of the scenes are in hell...Hades. A god travels there in order to bring back a poet to the city to cheer up the crowds, a dead man mind you. Imagine the fierce rivalries that produces. The action begins as Dionysus a minor local god visits his half-brother Hercules asking advise on how to get to Hades, not taken seriously he tells him to jump off a tower or hang himself and other unpleasant ways to get quickly there for sure. Nevertheless this doesn't seem the best entrance for him. He is wiser than he looks my friends, a good possibility a god yes not an intellectual type a buffoon; stating it mildly.
His slave Xanthias smarter and braver than his master Dionysus, his laughs annoy . Picture the scene the slave is riding the donkey the owner walking, believe it or not? Finally receiving directions and seeing Charon the ferryman ( not the moon) to take them across the river Styx except Dionysus does the rowing...Poor Xanthias has to find another route being a lowly slave. Where the first people they meet at a tavern have a huge grudge, his brother's unpaid bills causes hate they think he's Hercules and not being heroic men, shakes the duo especially the god, treated badly the boys persevere. Now enters the big difficulty choosing either Euripides or Anschlus to take home both are superb and arrogant. Soon sparks fly when these two playwrights start tearing each others work apart, so the better writer is revealed to Dionysus. Insults may be only words yet they will sting like a whip. This is the fun part and knowledge of either one isn't necessary. Entertainment is , I must warn the readers many names will be unfamiliar ignore, the important thing the uproarious exchange of scathing, no endearments put-downs the characters throw words against each... some sticking. Let the trash start. Almost forgot those pesky little frogs are so hilarious. Brekekekex, ko-ax, ko-ax, Brekekekekex, ko-ax, ko-ax ! If you want a translation look at the frog dictionary.

.

Βάτραχοι = Bátrachoi = The Frogs, Aristophanes
The Frogs is a comedy written by the Greek playwright Aristophanes. It was performed at the Lenaia, one of the Festivals of Dionysus in Athens, in 405 BC, receiving first place. The Frogs tells the story of the god Dionysus, who, despairing of the state of Athens tragedians, travels to Hades (the underworld), to bring the playwright Euripides back from the dead. (Euripides had died the year before, in 406 BC.) He brings along his slave Xanthias, who is smarter and braver than Dionysus. As the play opens, Xanthias and Dionysus argue over what kind of jokes Xanthias can use to open the play. For the first half of the play, Dionysus routinely makes critical errors, forcing Xanthias to improvise in order to protect his master and prevent Dionysus from looking incompetent—but this only allows Dionysus to continue to make mistakes with no consequence. To find a reliable path to Hades, Dionysus seeks advice from his half-brother Heracles, who had been there before in order to retrieve the hell hound Cerberus. Dionysus shows up at his doorstep dressed in a lion-hide and carrying a club. Heracles, upon seeing the effeminate Dionysus dressed up like himself, can't help laughing. When Dionysus asks which road is the quickest to get to Hades, Heracles tells him that he can hang himself, drink poison, or jump off a tower. Dionysus opts for the longer journey, which Heracles himself had taken, across a lake (possibly Lake Acheron). When Dionysus arrives at the lake, Charon ferries him across. Xanthias, being a slave, is not allowed in the boat, and has to walk around it, while Dionysus is made to help row the boat. This is the point of the first choral interlude (parodos), sung by the eponymous chorus of frogs (the only scene in which frogs feature in the play). Their croaking refrain greatly annoys Dionysus, who engages in a mocking debate (agon) with the frogs. When he arrives at the shore, Dionysus meets up with Xanthias, who teases him by claiming to see the frightening monster Empusa. A second chorus composed of spirits of Dionysian Mystics soon appear. The next encounter is with Aeacus, who mistakes Dionysus for Heracles due to his attire. Still angry over Heracles' theft of Cerberus, Aeacus threatens to unleash several monsters on him in revenge. Frightened, Dionysus trades clothes with Xanthias. A maid then arrives and is happy to see Heracles. She invites him to a feast with virgin dancing girls, and Xanthias is more than happy to oblige. But Dionysus quickly wants to trade back the clothes. Dionysus, back in the Heracles lion-skin, encounters more people angry at Heracles, and so he makes Xanthias trade a third time. When Aeacus returns to confront the alleged Heracles, Xanthias offers him his "slave" (Dionysus) for torturing, to obtain the truth as to whether or not he is really a thief. The terrified Dionysus tells the truth that he is a god. After each is whipped, Dionysus is brought before Aeacus' masters, and the truth is verified. The maid then catches Xanthias and chats him up, interrupted by preparations for the contest scene.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و دوم ماه آگوست سال 2009 میلادی
عنوان: قورباغه‌ها : مجموعه کمدی‌های آریستوفان؛ نویسنده: آریستو فانیس؛ مترجم: رضا شیرمرز؛ تهران، نشر قطره، 1387؛ در 110 ص؛ موضوع: نمایشنامه های نویسندگان یونانی - سده 05 پیش از میلادی
قورباغه‌ها یا «غوکان» یک کمدی نوشته ی نمایش‌نامه‌ نویس یونان کهن «آریستوفان» است. این نمایش‌نامه در «لنایا» یکی از فستیوال‌های «دیونیسوس» در سال 405 پیش از میلاد اجرا شد، و مقام نخست را به چنگ آورد. نقل از مقدمه: «مقدمه: دیونیسُس، حامی تراژدی، عزادار مرگ اِوْریپیذیس است، چنانکه بر آن میشود تا به آذیس برود و این تراژدی نویس را به دنیا برگرداند. دیونیسُس پوست شیر میپوشد و گرز به دست همراه با غلامش، اکسانثیاس به راه میافتد. گروه همسرایان قورباغه ها را در دریاچه رود آخِروین میبیند که ترانه میخوانند. اکسانثیاس، رود را دور میزند، اما دیونیسُس از رود عبور میکند و اربابش را در آنسویِ دریاچه میبیند. گروه همسرایان مرکب از اشخاص تازه وارد به جشن وارد میشوند. دیونیسُس از سخنان آنها درمییابد که به خانه پلوتُناس رسیده. در میزند. او و اکسانثیاس وارد خانه میشوند و گروه همسرایان، قطعه پاراواسیس را اجرا میکنند. این قطعه، حاوی ستایش آتنیها، طعنه به کلئوفونِ مستبد، توصیه به آتنیها برای از سرگیری اصلاحاتِ الیگارشی سال 411 پیش از میلاد و حمله به کلْی ینیس است. پس از اجرای این قطعه، اِئاکوس، غلام پلوتُناس و اکسانثیاس از خانه بیرون میآیند و گپ دوستانه ای میزنند. این در حالیست که در پشت صحنه غوغایی برپاست. حالا دیونیسُس، اِسخیلُس و اِوْریپیذیس، دو تراژدی نویس برجسته را در حالی میبیند که بر سر تخت پادشاهی نزاع میکنند. او آنها را به رقابت در زمینه هنر درام نویسی دعوت میکند. دیونیسُس میگوید که طرف برنده به دنیا بازمیگردد و تراژدی نویسی را از سر میگیرد. رقابت ادبی میان اِسخیلُس و اِوْریپیذیس آغاز میشود. هر یک، قطعاتی از تراژدیهای خود را میخوانند و دیونیسُس به قضاوت درباره این قطعات میپردازد. دو تراژدی نویس کوشش میکنند نارسائیهای تراژدیهای حریف را مطرح، و برتری هنر خویش را اثبات کنند. این رقابت روی یک ترازوی بزرگ انجام میشود. در پایان این جدلِ سخت، دیونیسُس پس از اندکی تردید، اِسخیلُس را پیروز اعلام میکند و او را با خود به دنیا برمیگرداند. صحنه: در انتهای صحنه، خانه ایراکلیس و پلوتُناس به چشم میخورد. دیونیسُس، با هیبت ایراکلیس، پوست شیر پوشیده، با یک گرز و چکمه های ساق بلند به سبک تراژدیها و جامه ای از حریر زرد، وارد میشود. به همراه او اکسانثیاس که روی الاغی نشسته و اثاثیه را حمل میکند، وارد میشود. برای مدتی هر دو ساکت هستند. اکسانثیاس: (غرولندکنان به بار خود نگاه میکند.) ارباب، اجازه بده لطیفه ای تعریف کنم که معمولاً مردم در سالن تئاتر با شنیدنش از خنده روده بُر میشوند! دیونیسُس: هرچه میخواهی بگو، مگر: «بارم بیش از اندازه است!»، یادت باشد، از خیر این یکی بگذر. برایم تکراری شده. اکسانثیاس: (ناامید) یعنی مزه نریزم؟ دیونیسُس: دور جمله «آه، تاولهای بی نوایم!» را هم خط بکش. اکسانثیاس: اگر لطیفه ای شاهکار گفتم چطور؟ دیونیسُس: چقدر ورّاجی میکنی. ناراحت نباش. فقط، محض رضای خدا، ...؛ اکسانثیاس: محض رضای خدا چه؟ دیونیسُس: آن دیرک را هم تکان نده. و صدای گوزت را به حساب چوب نگذار. اکسانثیاس: اگر کسی در تحمل این بار کمکم نکند، ول میشود. دیونیسُس: نه، خواهش میکنم، نه! لطیفه ات را هم برای وقتی نگه دار که نیاز مبرم به داروی قی آور پیدا کردم. اکسانثیاس: «آمیپسیاس» و «لیکیس» نگویم، حمل این همه بار به چه درد میخورد؟ دیونیسُس: آه، نه. این کار را نکن. وقتی آنجا مینشینم، (تالار تماشاگران را نشان میدهد.) و بعضی از آثار برگزیده را میشنوم، هنگام بازگشت به خانه، گویی یک سال پیرتر شده ام. اکسانثیاس: (با خودش) آه، بیچاره گردنِ نازک و بی نوای من! دورش حسابی تاول زده و تازه حق حرف زدن از تاول را هم نداری. چه خنده دار است! دیونیسُس: چه رویی! چه جسارتی! من، فرزند جام بزرگ شراب، باید پیاده راه بروم و مراقب باشم مبادا او از حمل بار خسته شود! اکسانثیاس: مگر این بار را من به دوش نمیکشم؟ دیونیسُس: این، بار است که تو را به دوش میکشد. اکسانثیاس: (بار را نشان میدهد.) این را من دارم حمل می نم. دیونیسُس: چطور؟ اکسانثیاس: با کمری که تا نیمه خرد شده. دیونیسُس: آن کیسه را که الاغ حمل میکند. اکسانثیاس: کیسه هایم را که خودم میبرم، هیچ خری حمل نمیکند. دیونیسُس: به گمانم میدانی که آن الاغ، تو را نیز حمل میکند. اکسانثیاس: نمیدانم. تنها چیزی که میدانم، درد شانه است. دیونیسُس: خوب، اگر از الاغ سواری لذت نمیبری، بیا پایین و بگذار حیوان بینوا سوار تو شود. اکسانثیاس: (با خودش) ای کاش در نبرد بزرگ «اَرگینوسِس» جنگیده بودم. آنوقت میتوانستم به تو بگویم: برو به جهنم! دیونیسُس: پست فطرت! پیاده شو! این همان خانه ای است که در پی اش بودم. این همه راه را پیاده گز کردم! (در میزند.) باربر! آهای! باربر! آهای! ایراکلیس: (از خانه خارج میشود.) کیست که در میزند؟ چرا مثل گاو به در جفتک میزنی؟ هر که هستی باش... (دیونیسُس را میبیند.) خدا رحم کند. چه خبر شده؟ (لحظه ای به دیونیسُس خیره میشود، سپس ساکت میشود.) دیونیسُس: (به اکسانثیاس) پسر! اکسانثیاس: جانم، ارباب؟ دیونیسُس: متوجه شدی؟ اکسانثیاس: چه چیزی را؟ دیونیسُس: که چقدر از من ترسیده. اکسانثیاس: بله، ارباب. (با خودش) هراس او از دیوانه بازی تو است! ایراکلیس: (در حالیکه خنده اش گرفته.) کاش میتوانستم جلوی خنده ام را بگیرم. لب میگزم. ولی نمیشود... (خنده کنان غرولند میکند.) دیونیسُس: چرند نگو! بیا اینجا. چیزی میخواهم. ایراکلیس: میآیم. ولی هنوز خنده ام میگیرد. پوست شیر، آن هم روی ابریشم زرد! چماق چه ربطی به چکمه پاشنه بلند دارد؟ قضیه چیست؟ از کجا میآیی؟ دیونیسُس: از دریا و در خدمت «کلیسثنیس» بودم. ایراکلیس: جنگیده ای؟ دیونیسُس: بل��. دوازده یا سیزده کشتی اسپارتی را غرق کردیم. ایراکلیس: شما دو تا؟ دیونیسُس: البته. اکسانثیاس: (با خودش) و ناگهان از خواب پریدم! دیونیسُس: خوب، روزی روی صخره ای نشسته بودم و «آنذرومذا» را میخواندم که ناگهان قلبم دچار میل شدیدی شد. ایراکلیس: چقدر شدید؟ دیونیسُس: آه! زیاد هم شدید نبود. شاید به بزرگی «مولون»! ایراکلیس: چشمت زنی را گرفته بود؟ دیونیسُس: زن؟ نه! ایراکلیس: خوب، دختر بود؟ دیونیسُس: خدای من، خبر از زن و دختر و... نبود! ایراکلیس: ببینم نکند تو و کلیسثنیس... ؛ دیونیسُس: برادر! مرا دست انداخته ای؟ مسئله جدی است. این عشق زندگی مرا ویران کرده. ایراکلیس: خوب، از عشقت بگو. دیونیسُس: (به حالت یاس) نه، نمیتوانم. هرگز... باید مثالی بیاورم. آیا تا به حال، ناگهان هوس... سوپ نخود کرده ای؟ ایراکلیس: سوپ نخود؟ خدای من، هزاران بار! دیونیسُس: حالا واقعیت را فهمیدی؟ یا باز هم مثال بیاورم! ایراکلیس: آه، درباره سوپ نخود نه! آن را تمام و کمال فهمیدم! دیونیسُس: خوب، به خاطر میل شدید به اِوْریپیذیس است که بیقراری در وجودم لانه کرده. ایراکلیس: خدایش بیامرزد. به خاطر اِوْریپیذیس مرحوم؟ دیونیسُس: بله، کسی نمیتواند مرا از شوق دیدار وی بازدارد! ایراکلیس: میخواهی به سرزمین آذیس، جایگاه تاریکیها بروی؟ دیونیسُس: جایگاه تاریکیها یا حتا مکان تاریکتر؟ ایراکلیس: در پی چه هستی؟ دیونیسُس: به دنبال شاعری مرده میگردم، زیرا شاعران زنده، همه دروغگو هستند! ایراکلیس: ولی «آیوفون» که هنوز زنده است. دیونیسُس: خوب، این تنها چیز خوبی است که برایمان باقیمانده، آن هم مال شما! چرا که در خوبی او شک دارم. ایراکلیس: بگو ببینم، اگر قصد برگرداندن کسی را داری، چرا «سوفوکلیس» را نمیآوری؟ دیونیسُس: چون که میخواهم ببینم، آیوفون تنها و بدون پدرش چه دسته گلی به آب میدهد. علاوه بر این، اِوْریپیذیس از آن حقه بازها است و در صورت لزوم، میتواند کمک کند تا از آنجا فرار کنیم. در حالیکه سوفوکلیس در زندگی آرام و موقر بود و در جهنم هم حتما همین طور است. ایراکلیس: «آگاثُن» کجاست؟ دیونیسُس: آه! مرده شورش ببرد! ایراکلیس: «پیثانگِلوس» چطور؟ دیونیسُس سکوت میکند و شانه بالا میاندازد. اکسانثیاس: (با خودش) کسی به فکر من نیست. شانه هایم کبود شده! ایراکلیس: اما آیا هزاران تراژدی نویس دیگر وجود ندارند که بتوانند خیلی بلندتر و بهتر از اِوْریپیذیس بنویسند؟ دیونیسُس: اینها درختان بی برند! رنگهایی که مات و پریده اند، کشندگان هنر! کافی است یک امکان به آنها بدهی، به موز بی حامی حمله می کنند. کدام شاعر باثباتی هست که در کالبد واژگان جان تازه بدمد؟ ایراکلیس: با ثبات؟ کدام ثبات؟ دیونیسُس: ثباتی که بدعت در کلام را به قلب او الهام کند. به عنوان مثال: «آه، ای اِتِرِسِ پهناور! ای منزلگه کبریا! ای ردپای ابدی زمان!» و یا: «جانها دل در گرو سوگند نمیبندند، حال آنکه ...»؛ ایراکلیس: آیا از اینها خوشت میآید؟ دیونیسُس: خوشم میآید؟ برایشان میمیرم! ایراکلیس: بله، خودت هم میدانی که همه اش خُزعبلاتی بیش نیست. دیونیسُس: سر به سرم نگذار. برو پی خرسواری ات. ایراکلیس: (با حالت عذرخواهی) منظورم این بود که واقعا بی مزه است! دیونیسُس: اگر به طرز تهیه غذا نیاز داشتم، خبرت میکنم! اکسانثیاس: (با خودش) کسی به فکر من بدبخت نیست! دیونیسُس: ولی دلیل اینکه در چنین لباس پر زرق و برقی، شبیه لباس تو، به اینجا آمده ام این است: نام مهمانخانه داران، بندرها، سلمانیها، مهمانخانه ها، میخانه ها، رودها، جاده ها، شهرها، پستخانه ها، زنها و مسافرخانه هایی را که ساس در آنها پیدا نمیشود و تو هنگامی که برای آوردن سربروس رفته بودی از آنها عبور کرده ای، به من بگو. اکسانثیاس: کسی به فکر من نیست! ایراکلیس: (با لحنی گیرا) بی نوا! چطور جرئت میکنی به چنین سفری بروی؟ دیونیسُس: خواهش میکنم شروع نکن. به ما بگو کدام راه ما را زودتر به آذیس میرساند. نه زیاد سرد باشد و نه زیاد گرم! ایراکلیس: خوب، کدام را اول بگویم؟ آه! بلند، باید قایقرانی را اجیر کنید تا طنابی فولادی را دور گردنتان بیندازد و شما را به زور بکشد... ؛ دیونیسُس: چه سفر خفه کننده ای! ایراکلیس: خوب، پس راهی کوتاه، سریع و هموار هم وجود دارد. یعنی مسیری که در هاون بر اثر ضربات، حسابی صاف شده. دیونیسُس: آیا این جاده شوکران است؟ ایراکلیس: دقیقا! یونیسُس: سرد و تلخ است! همه جای پاهایمان را بی حس میکند. ایراکلیس: دنبال راهی کوتاه و سراشیبی میگردید؟ دیونیسُس: همین طور است... میدانی که راه پیمای خوبی نیستم. ایراکلیس: پس به سمت کرامیکس برو؟ دیونیسُس: خوب؟ ایراکلیس: برو بالای آن برج بلند... ؛ دیونیسُس: و بعد؟ ایراکلیس: بعد نگاه کن و ببین آیا مسابقه مشعل را آن پایین شروع کرده اند یا نه. وقتی جمعیت فریاد زد: «برو!» تو هم برو! دیونیسُس: به کجا؟ ایراکلیس: به سمت بالا. دیونیسُس: نمیتوانم. برایم گران تمام میشود. از این راه نمیروم. ایراکلیس: خوب، پس چگونه میروی؟ دیونیسُس: از همان راهی که تو رفتی. ایراکلیس: (با لحن ادبی) سفری طولانی است. ابتدا به دریایی عمیق و بیکران میرسی. دیونیسُس: (بی اعتنا) چطور از آن عبور کنم؟ ایراکلیس: (با ایما و اشاره) این طوری: با قایقی کوچک، پیرمردی هست که در ازای دو «اُوُلُس» تو را به آن طرف میبرد. دیونیسُس: آنجا هم دو اُوُلُس به کار میآید؟ در تعجبم که چطور خودشان را به آن پایین رسانده اند؟ ایراکلیس: آه! «ثیسِئاس» جانشان را بگیرد! پس از آن با مارها و هیولاهای عظیم الجثه روبرو میشوی. دیونیسُس: پیرزن میترسانی؟ عین خیالم نیست! ایراکلیس: و بعد به باتلاقهای عمیق و دریای چرک و لجن میرسی. آنها کسانی را که غریبه ای را فریب داده اند، آنان را که جیب فاحشه ای را زده و او را بوسیده اند، آنها را که مادرانشان را کتک زده اند، یا به صورت پدران شان سیلی نواخته اند یا سوگند دروغ به عرش اعلی خورده اند، میبلعند. دیونیسُس: امیدوارم هر کس رقصِ پیکارِ «کینیسیاس» را آموخته یا سخنان مورسیمُس را تقلید کرده در کام این اژدهای سیه چرده فرورود! ایراکلیس: و بعد نوایی گوشهایت را مینوازد و نوری چشمانت را روشن میکند. درختهای زیبای مورد، تجمع شاد زنها و مردها و نوای کف زدنهای ممتد! دیونیسُس: آنها کیستند؟ ایراکلیس: تازه واردها. اکسانثیاس: (با خودش) بله. و من الاغی هستم که در جشن وقت میگذرانم. حتا یک لحظه هم این بار را تحمل نمیکنم (بار را زمین میگذارد.) ایراکلیس: فورا همه چیز را به تو میگویند. خانه هایشان را درست کنار جاده بنا کرده اند، در آستانه دروازه خانه پلوتُناس... حالا دیگر خدانگهدار. برادر! سفر خوبی را برایت آرزو میکنم. دیونیسُس: متشکرم، خدانگهدار. مراقب خودت باش! (به اکسانثیاس در حالی که ایراکلیس به خانه بازمیگردد.) کیسه ها را دوباره بردار. اکسانثیاس: هنوز درست و حسابی آنها را زمین نگذاشته ام. دیونیسُس: بله، زود باش. اکسانثیاس: نه، واقعا ارباب! باید یک باربر اجیر کنیم. دیونیسُس: اگر باربر پیدا نکردم چطور؟ اکسانثیاس: در این صورت خودم این بار را برمیدارم. دیونیسُس: بسیار خوب، آنجا را ببین! یک گروه عزاداری، آن هم به موقع نزدیک میشود. (گروه تشییع کنندگان از سمت راست وارد میشوند.) آهای! با تو هستم، ای جسد! آیا میتوانی این چند بسته را تا آذیس ببری؟ جسد: (بلند میشود.) چه قدر سنگین است؟ دیونیسُس: منظورت چیست؟ جسد: دو دراخما بده! دیونیسُس: آه، خیلی گران است، کوتاه بیا! جسد: تشییع کنندگان! به راه ادامه بدهید! دیونیسُس: دوست من، صبر کن! شاید به توافق رسیدیم. جسد: یا دو دراخما بده، یا بزن به چاک. دیونیسُس: نُه اُوُلُس چطور؟ جسد: (دوباره میخوابد.) بهتر است کپه مرگم را بگذارم. گروه تشییع کنندگان خارج میشوند.»؛ پایان نقل. ا. شربیانی

"Le rane", commedia teatrale di Aristofane, mi aveva incuriosito da subito per il viaggio negli inferi. Mi incuriosiscono sempre questi viaggi nel mondo dei morti, ma non mi sarei mai aspettato un'opera di questo tipo. Molto ironica e satirica, con un linguaggio, quasi da farsa, burla.
Dioniso ed il suo servo Xantia, si apprestano al viaggio nell'Ade. Dioniso vorrebbe riportare in vita Euripide, perchè vede nelle nuove leve nel mondo artistico un calo qualitativo, che accende un campanello d'allarme per il futuro, ma soprattutto per il presente declino culturale.
Così incontrerà per primo Eracle e...
Interessante divertissement mitologico/artistico, molto piacevole alla lettura. Mi ha fatto conoscere due drammaturghi greci (Eschilo ed Euripide), sotto quella patina burlesca tipica delle caricature, ma anche attraverso una serie infinita di note (282, per circa 100 pagine di opera), che hanno arricchito e non poco l'opera, soprattutto per uno come me che non conosce molto i classici greci, anzi sono proprio all'inizi.
Per contro, si potrebbe dire che tante note spezzetti troppo la lettura rendendola singhiozzante, ma l'aura giocosa dell'opera, ha mantenuto salda la linearità dello svolgimento.
Da recuperare per il tono simpatico e scherzoso, ma anche perchè ha dato adito al mio interesse a leggere altre opere di Aristofane ed anche di Eschilo ed Euripide!

i think i would make more responsible decisions if i had a chorus of frogs with me at all times

ساخرة ورائعة كما هو متوقع من سيد السخرية اريستوفانيس، والغريب ان العديد من المواقف تتشابة وواقعنا المثير للشفقة.
الناشر: المجلس الوطني للثقافة والفنون والاداب الكويتي. اصحاب افخم الاصدارات وارقى المترجمين وازهد الاسعار

Necesito un coro de ranas que me ayude a tomar mejores decisiones en mi vida.

now THIS is a comedy. no sexism, very little scatological humour, just straight up funny and absurd scenes (while at the same time being critical of contemporary politics and questioning the function of the poet in society). the combination of silly theatre and genuine critique i found perfectly balanced, and while at one moment you’re appreciating Dionysus’ goofy antics, the next moment you’re actually learning about classical Greece, how these people’s minds worked and how they lived their day to day life. like other comedies, there are many references which would have been obvious to contemporaries, but today need footnotes to be of any worth. either way, a lovely experience to read (i recommend!!) and i’d love to see it performed one day

editor’s note: every time i read classical plays i’m again surprised how much deeper they go than the basic descriptions of ‘tragedy’ or ‘comedy’. today, we think the former will make us cry and the latter will make us laugh, but in reality plays of both genres do so much more, run so much deeper, touch you so much more ardently, that the dichotomy comedy-tragedy should really be considered as nothing but reductive of the works’ true value

βρεκεκεκὲξ κοὰξ κοάξ βρεκεκεκὲξ κοὰξ κοάξ ΒΡΕΚΕΚΕΚῈΞ ΚΟΑΞ ΚΟΑΞ