Absolutely brilliant - the best satire in history. The dialogue is so absurd it's difficult to believe somebody could actually write it! Aristophanes depicts Socrates proving everything and nothing all at once and insults all of Greece in the same breath

X kurwa D, ale podobało mi się

Interesting and slightly absurd at times. The translation I read was a tad clunky which probably (definitely) affects my review but the main ideas were communicated well. If comedy is to display the ridiculous, Aristophanes' comedic critique of new philosophies hits the nail on the head. This play is a good caution to blindly accepting new things for the sake of novelty and change.

I'm not really sure how you're supposed to review a play that has been around since 423 BC but...y'all, this was really funny. I found it unexpectedly thought-provoking and entertaining. I'm sure I missed most of the jokes since I just decided to read it without doing any prior research, but standing alone it proved itself quite fun. Possibly it helps that I have no opinion whatsoever about Socrates and did not mind him getting mocked. I'm not sure I "agree" Aristophanes position, but I admire the way he "set up the punch line" (so to speak.)

Jak na komedię, mało zabawne - nie zaśmiałem się ani razu. Jak na źródło historyczne, mało wiarygodne - wiadomo, że postać Sokratesa została przedstawiona w krzywym zwierciadle, raczej w celu ośmieszenia go, aniżeli przekazania światu jego faktycznych wartości i nauk.
Odniosłem wrażenie, że Arystofanes próbuje oczernić Sokratesa z tego jedynie powodu, że sam go nie rozumie, co nie jest zbyt honorowym podejściem. O ile kontekst historyczny rzeczywiście może bawić (podobnie jak słynna reakcja Sokratesa na przedstawienie, podczas którego stwierdził, że aktor go odgrywający mógłby być ładniejszy), tak sam tekst jest raczej denny, uwikłany naprzemiennie ze szczucia Ateńczyków na Sokratesa i żartów o puszczaniu bąków i masturbacji.
Może to ja czegoś nie zrozumiałem, nie doczytałem pomiędzy wierszami, ale na mój gust, to nigdy nie powinno się znaleźć w kanonie lektur szkolnych - jeśli to była najlepsza komedia antyczna, jaką mogli znaleźć do reprezentacji gatunku, to ci antyczni komicy wcale nie trzymali się najlepiej.

Ogni testo classico ha numerosi riferimenti al proprio contesto sociale e politico. Le commedie, che trattano di argomenti contingenti all'epoca di rappresentazione, sono ancora di più difficile lettura: perciò, è importante munirsi di una buona edizione con ampie note, capaci di contestualizzare le battute e fornirci informazioni sui vari rimandi ai fatti dell'epoca.

Questa commedia prende in giro la scuola filosofica dei sofisti, i quali sopravvivevano vendendo le proprie conoscenze. Infatti, erano ricercati per via delle loro abilità retoriche: essendo Atene una città democratica, imparare l'arte della parola era fondamentale per convincere il popolo e i propri avversari politici.

Purtroppo, alcuni iniziarono a nutrire troppa fiducia nell'arte retorica e iniziarono a credere che si potesse ottenere sempre ragione, nonostante i presupposti negativi, semplicemente parlando bene. Tale commedia prende in giro questa convinzione.

In più, è importante notare come la commedia metta in evidenza che con la sofistica appare il relativismo: infatti, ogni discorso può essere rovesciato attraverso dei buoni argomenti. La diffusione del relativismo mette in crisi la tradizione, perciò la commedia rappresenta anche il conflitto generazionale tra i vecchi che hanno una visione 'virile' e 'casta' della vita e i giovani che, invece, conducano una vita più gaudente e raffinata. E' il passaggio da una visione militare della vita a una più artistica e intellettuale.

In Aristofane si può notare una certa propensione per la tradizione e infatti rende le Nuvole le nuove divinità capaci di rappresentare la generazione più giovane. Le Nuvole, però, sembrano voler simbolizzare l'inconsistenza del nuovo che avanza. Di fatto, la sofistica con i suoi alambicchi retorici viene accusata di vacuità e malafede, fino a mostrarne la pericolosità autodistruttiva.

La commedia ha momenti esilaranti, soprattutto grazie alle lotte dialettiche strampalate che mettono in ridicolo la sofistica. Però, è più interessante in quanto documento che analizza la nascita e lo sviluppo di una nuova epoca del pensiero occidentale, attraverso gli occhi di un autore che difendeva il vecchio pensiero, la vecchia scuola.

pel cole. 3,5. m’hagués agradat que l’haguéssim treballat a classe per poder gaudir-lo més i fer-ne una lectura diferent. perquè llegir per llegir sense tenir cap base prèvia (a corre-cuita)i després haver-te d’examinar no acaba de ser del tot eficient (no cal aprofondir més en certa incompetència). tot i així, m’ha semblat interessat i entretingut i entenc l’èxit q va tenir en el seu moment.

نمایشنامه ای کمدی که با شخصیتهای یونان باستان، فلسفیدن و سفسطه بازی را به سخره می گیرد.

"
- به زور تنبیه هم شده او را تربیت کن. کاری کن که زبانش تندتر از شمشیر شود و در مرافعات بی اهمیت و مهم پیروز شود.
- نگران نباش، سوفیستی فاضل را به تو بر می گردانم.
- امیدوارم او را رنگ پریده و پر از حرامزادگی تحویل بدهی..
"

Αυτό το κείμενο αφορά το κόμικ των Αποστολίδη-Ακοκκαλίδη κ οχι καθεαυτή την κωμωδία του Αριστοφάνη: Είναι ατυχές που το κόμικ συγχωνεύεται με το πρωτότυπο κείμενο όσον αφορά βαθμολογία κ κριτικές γιατί πρόκειται για μια δουλειά που δε είναι μια απλή μεταφορά του πρωτοτύπου αλλά μια ουσιαστική διασκευή που ενώ ακολουθεί τα βασικά σημεία της κωμωδίας καταφέρνει έντεχνα να καυτηριάσει τον συντηρητισμό του Αριστοφάνη. Διάφοροι τρόποι επιστρατεύονται για αυτό όπως η τοποθέτηση του διαλόγου μεταξύ Δίκαιου κ Άδικου λόγου στο περιβάλλον ενός talk show. Κ φυσικά η κορύφωση του έργου όπου ο Φειδιππίδης ξεμπροστιάζει τους καλεσμένους του πατέρα του (παρέα με ένα Σπαρτιάτη φοιτητή!). Τέλος, ειδική μνεία να γίνει στο εμπνευσμένο μετα-εργαλείο των δημιουργών: την είναι η ιδέα να κάνουν τον Αριστοφάνη συγγραφέα κόμικ κ της θεές Νεφέλες, συννεφάκια κειμένου του ίδιου του κόμικ! Το συγκεκριμένο κόμικ υπερβαίνει την ίδια την κωμωδία-πηγή κ αποτελεί αυτόνομο έργο ύψιστης ποιότητας.

Jeżeli celem Arystofanesa było rzeczywiście wyśmianie Sokratesa i jego poglądów, to troszkę mu to nie wyszło. Abstrahując już od tego, czy zaprezentowany tu portret Sokratesa ma jakikolwiek związek z rzeczywistością: gdyby nie to, że w paru miejscach autor czarno na białym pisze, że są to rady zdradzieckie, nieprawe etc., to można by pomyśleć, że wręcz przeciwnie, naśmiewa się tu nie z Sokratesa, a z jego przeciwników czy przygłupich uczniów. Najzabawniejsza w tej komedii jest właśnie ta ironia losu: że w tym wszystkim, z czego Arystofanes próbuje się tu naigrywać, ten quasi-Sokrates miał rację. A przynajmniej był jej dużo bliższy niż reszta Ateńczyków.

Sam Arystofanes sprawia wrażenie zrzędzącego, starego dziada, któremu współczesność się nie podoba i ciągle tylko marudzi, że kiedyś to były czasy, a ta dzisiejsza młodzież to w ogóle do niczego się nie nadaje i doprowadzi do zagłady ludzkości. Ta lektura uświadomiła mi dobitnie jedno: zawsze, od najwcześniejszych czasów, istnieli na świecie ludzie, którym zmiany się nie podobały (bo nie), którzy zadawanie pytań i wyciąganie wniosków opartych na logice uważali za niebezpieczne (pamiętajcie: odrzucenie utartych dróg myślenia prowadzi do utraty szacunku do starszych, a stąd już prosta droga do bicia rodziców i całkowitej degrengolady) i dla których największą zbrodnią była niewiara w obowiązujących bogów. W pewien sposób było to fascynujące doświadczenie, ale jednak siedzenie przez parę godzin w głowie takiej osoby jest dla mnie zbyt wyczerpujące.

Końcówka komedii brzmi, jakby autor próbował nakłonić widzów do spalenia domu prawdziwego Sokratesa. Zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę jego desperackie próby rozpowszechnienia tego dzieła: Chmury przegrały na konkursie, na którym je wystawiono, więc autor wydał sztukę drukiem i dodał do niej odezwę do czytelników, w której tłumaczył, że to arcydzieło, sędziowie są głupi i się nie znają, a jego konkursowi rywale to amatorzy, którzy tylko kopiują jego komedie. Sympatyczny, skromny typ, nie ma co.

XIX-wieczny wstęp też daje radę. Jak zawsze napełnił mnie mieszanką fascynacji i odruchu wymiotnego. Jak czytam po raz n-ty, że musimy docenić kunszt x czy że y jest niewątpliwym arcydziełem i że mieszka w nim nieśmiertelne piękno, które zachwyt wzbudza... - to zaczynam rozumieć Gombrowicza, naprawdę. Jak to dobrze, że los pobłogosławił mnie normalnymi polonistami!

Nie żałuję, że przeczytałam, bo ta książka zupełnie zmieniła moje wyobrażenie Arystofanesa. No i kiedy następnym razem ktoś będzie próbował przekonać mnie o tym, jaka to sztuka antyczna była wytworna i dostojna, będę mogła uśmiechnąć się pod nosem na wspomnienie Chmur i ich wyrafinowanych żartów z pierdów.

n  Strepsiades: What in the world are you doing up there?

Sokrates: Ah, sir, I walk upon the air and look down upon the sun from a superior standpoint.n

Everyone, stop reading whatever crap you’re reading, and go ahead and add the Clouds to your to-read lists.

When they say nothing is new under the sun, there truly is nothing new under the sun, especially when we think we’ve managed to rise above it. I was kind of taken aback while reading as I came to the realization that comedy, academia, and family drama has not progressed at all for thousands of years. It’s clear Arrowsmith had to take a lot of liberties to make some of the jokes intelligible in English, but the play is modern nonetheless. Sokrates is essentially an ancient New Atheist. The “Thinkery” is as existentially retarded as they always are. And lots of fourth-wall breaks, poop jokes, dick jokes, rape jokes, buggery jokes abound.

Philosophy: And suppose your pupil, by taking your advice, is promptly convicted of adultery and sentenced to be publicly reamed up the rectum with a radish? How, Sir, would you save him from that?

Sophistry: Why, what’s the disgrace in being reamed with a radish?

That line literally could’ve been spoken by Foucault.

یه مقدار ارجاعات کتاب آزار دهنده بود که ته کتاب بود.

الان حال ریویو نوشتن ندارم.
ولی در کل این نمایشنامه رو توصیه نمیکنم، بهتر از این هم هست خیلی. مگر اینکه میخواید ببینید که 2500 سال پیش چطور یونانیا نمایشنامه مینوشتند

ممنون از بانو اسما بابت کتاب.