Oedipus Rex: A.K.A. The Shittest Day EVER
“But all eyes fail before time’s eyes/All actions come to justice there” (1163-1164).

I'm creating a new shelf entitled "Kids Dig It," and to it I will add works kids of all ages dig --- bedtime stories like the Pokey Little Puppy and stories like Oedipus, which I am currently reading with 11th grade IB students.

It is bull shit to think teenagers don't like the classics. I'd like to bake a bull shit pie and slam it in the face of all such negative Nellies.

When studying O.R. in a classroom of 25, two will be swooning into absolute love (slaves, already, to the Muse), 19 are reading and speaking with considerable animation, and the usual 4 are hating me, their peers, and all humanity, including Sophocles. (Reader, they are also hating you.)

What matters to Ms. h. in room 211? Every eyeball is glued to the page! Even the snarlers are like "Holy fuck, this is fucked up. Are you even allowed to teach us this?"

Sophocles gives no answers and no solutions. It's terrifying. Do we, like O.R., "weave our own doom"? Are we equally benighted? That’s why the angry kids in the room are paying attention: their spidey senses are tingling. Might they to be a "child of endless night?"

Could it be that life is often a horror show? And that in the sorry end "our lives like birds take wing/like sparks that fly when a fire soars/to the shore of the god of evening"?

And even when we feel the divine move our souls with radiant beauty, aren't we still afeared? I will die. My children will die. All I love or will love must die. How I quake when Choragos turns toward me in my joy. Her ancient voice rings in my ears, and I hear her words sung so long afore: “Let every women in humanity's frailty/Consider her last day; and let none/Presume upon on her good fortune until she find/Life, at her death, a memory without pain.”

Tragedy. The Greeks looked unflinchingly at what we cannot understand but must experience. Are we brave enough to look?

So, if you clicked on this review because you are looking for a book your kid might dig, believe me, this is it. Granted, it is rated PG 13. Read it with your teen, again or for the first time.

However, if you still have a toddler to tuck in, please click over to my review of the Butter Battle Book by Dr. Seuss, which is a fantastic satirical yarn disguised as silly farce. You will enjoy reading this aloud. You will be for real laughing with your sweet Jessica, rather than yearning to Oedipus your eyeballs out.

Loved this one.

Most English translations of, say, the Greek New Testament are shepherded by a conviction that the original words had divine inspiration and so are best rendered verbatim wherever possible. At the same time, there generally is a concession (for good or ill) to the reality that if what results is not sufficiently lofty and reverential in tone, the faithful are unlikely to accept it. Attempts at classical Greek drama and poetry tend to be guided by rather different considerations: The translator's audience may consist of fellow scholars, reluctant undergraduate students, or an adventurous minority of the general public; and each of these groups will have particular demands. Too often work thus emerges which is precise but lifeless, or loosely interpreted to conform to the structures of 19th-century-style Anglo-American poetry, or so liberally seasoned with present-day colloquialisms as to jar the reader repeatedly out of the proper period and setting.

For the most part, Paul Roche navigates skilfully through these hazards in trying his hand at Sophocles's Oedipus trilogy, and has produced a rendition that is readable, yet preserves classical distinctiveness. Once or twice in the first play a turn of phrase does feel awkwardly modern, but such flashes are rare and soon either disappear or blend into the overall arc of the stories. That Roche is himself a poet clearly enriched the labour, and his reflections, in the Introduction, on the essence of poetry and the challenge of its transmission across lines of language, era, and culture border on the profound. '... Poetry lies somewhere between meaning and music, sense and sound ...,' he writes; and in this region he attempts to set Sophocles's work. He echoes the meter of the original without imitating it exactly, and preserves more of the Greek dramatic structure (complete with `strophes' and `antistrophes') than do many other translations available. Yet Roche remains mindful that this is also a PLAY, and manages the formalized dialogue with an eye (or ear) to the possibility of his version itself turning up on stage. He also provides an afterword outlining principles to guide such performance.

The reader of this translation whose only prior encounter with the Oedipus legend was some now-vaguely-remembered lesson in school, or perhaps Edith Hamilton's summary, may be surprised at how effectively one is drawn in. Roche, like Sophocles before him, succeeds in bringing the remote and legendary close enough to touch, while allowing it to remain sufficiently mysterious to stir the imagination.

افسانه‌های تبای٬ نام کتابی‌ست نوشته‌ی سوفوکلس که از ۳ تراژدی به نام‌های: ادیپوس شهریار٬ ادیپوس در کلنوس و آنتیگنه تشکیل شده که هر کدام از آن‌ها بصورت جداگانه نیز چاپ و منتشر گردیده‌اند اما موضوع هر ۳ تراژدی بر اساسِ اسطوره‌ی دودمانِ لابداسیدها نوشته شده و دوره‌ای از سرگذشتِ افسانه‌ایِ خاندانِ شاهیِ شهرِ تبای را می‌نمایانند. کتاب توسط آقای شاهرخ مسکوب ترجمه و توسط انتشارات خوارزمی چاپ و منتشر گردیده است٬ از ترجمه‌ی بسیار دقیق و روان ایشون که بگذریم باید به مقدمه و مؤخره بسیار زیبای نویسنده اشاره کنم که من تا به امروز در کتابی نخوانده‌ام که یک مترجم انقدر دقیق و مسلط در مورد داستان مطلب بنویسد.

در مورد داستان سعی کردم به جزئیات ورود نکنم که خواننده خودش جهت خواندنِ آن اقدام کند اما چون یک مقدار کامل در مورد داستان نوشته‌ام و ممکنه برای بعضی از دوستان اسپویل محسوب گردد این قسمت را از دید عموم پنهان می‌کنم که تنها اگر دوست داشتید آن را مطالعه و با مختصری از این ۳ تراژدی آشنا شوید و سپس به خواندن آن اقدام کنید.

در شهر تبای فرمانروایی به نام لائیوس به همراه همسرش یوکاسته حکومت ‌می‌کنند٬ لائیوس به شکلی که در کتاب می‌خوانیم از پیش‌گویی باخبر می‌شود که بدست فرزندش کشته خواهد شد و با همسر او ازدواج خواهد کرد و قوم و شهر او توسط خدایان نفرین خواهد شد٬ لائیوس پس از آنکه فرزندش بدنیا می‌آید او را به یکی از غلامان خود می‌سپارد که پسرش (ادیپوس) را به کوهی برده و او را بکشند٬ اما بعدها می‌خوانیم که غلام او دل کشتن ادیپوس را نداشته و به چوپانی می‌سپارد و آن چوپان نیز او را نزد فرمانروای شهر خود(پولیبوس و همسر او مروپه ) می‌برد و ادیپوس در آنجا بزرگ می‌شود و آن دو را پدر و مادر خود می‌داند بی آنکه بداند آن‌ها پدر و مادر واقعی او نیستند. در گذر زمان در محلی او پدر واقعی خود را بی آنکه بداند و بشناسد می‌کشد و به شرح داستان به شهر زادگاه خود (تبای) می‌رسد و به شکل جالبی که در کتاب می‌خوانیم مردم شهر بخاطر علم و آگاهی که ادیپوس از خود نشان می‌دهد او را شهریار و فرمانروای شهر خود انتخاب می‌کنند و ملکه(یوکاسته یعنی مادرِ واقعیِ او) را به او هدیه می‌دهند و او با ازدواج با مادرِ خود صاحب ۴ فرزند ۲پسر و ۲دختر به نام‌های (پولونیکس و اته‌اکلس) و (ایسمنه و آنتیگنه) می‌گردد٬ ادیپوس همانطور که در کتاب می‌خوانیم با اطلاع از اینکه او گرفتارِ چه نفرینِ شومی گردیده و پدر خود را کشته و سپس با مادر خود ازدواج کرده و از او فرزندانی آورده و مادر او که حال همسر اوست خودکشی کرده٬ چشمان خود را با سنجاق کور کرده و فرمانروای جدید شهر که در اصل دایی اوست و در حال حاضر در عین حال برادر زن اوست به کمک فرزند بزرگ ادیپوس یعنی پولونیکس که شهریارِ جدید تبای است او را از شهر اخراج و به تبعید می‌فرستند. در افسانه دوم٬ ادیپوس به همراه دخترش آنتیگنه به آتن و فرمانروای عادل و توانمند‌ آنجا یعنی تسئوس روی می‌آوردند و از او درخواست پناهندگی می‌کنند٬ همانطور که در داستان خواهیم خواند کرئن(دایی و برادر زن ادیپوس) که متوجه شده با تبعید ادیپوس خشم خدایان را برافروخته به آتن می‌آید و خواستار برگرداندن ادیپوس به نزدیکی شهر و زندانی کردن اوست تا همانجا به مرگ طبیعی بمیرد تا از خشم خدایان دور بماند اما موفق به آن نمی‌شود٬ در همین دوران فرزند کوچک ادیپوس در شهر خود در کودتایی بر علیه برادر بزرگ خود قدرت را بدست گرفته و برادر خود را تبعید کرده و پولونیکس پس از ارسال‌هایی پیام‌هایی خواهان دیدار با پدر در آتن است و این دیدار که با مخالفت ادیپوس همراه بود نهایتا با درخواست تسئوس انجام می‌گیرد که می‌فهمیم برادر بزرگ‌تر پس از تبعید ازدواج کرده و با جمع کردن لش��ری از جاهای مختلف خواهان حمله به تبای و کشتن برادر کوچکتر و بدست گرفتن شهر است٬ نهایتا ادیپوس در آتن در محضر فرمانروای عادل آن یعنی تسئوس جان می‌دهد. در افسانه‌ی سوم می‌فهمیم در جنگ بین ۲ برادر هر دو کشته شده‌اند٬ شهریار جدید کرئن دستور می‌دهد جسد برادر کوچکتر فرانروا و شهریار شهر به خاک سپرده و عبادت گردد و جسد برادر بزرگتر که حمله کرده در بیابان لخت و عریان انداخته تا طعمه درندگان قرار گیرد٬ آنتیگنه با شوریدن در مقابل دستور دایی خود که فرمانروای جدید شهر است جسد برادر خود را به خاک می‌سپارد او که هم‌اکنون معشوقه‌ی پسردایی خود هایمن(فرزند کرئن) نیز است به عنوان خرابکار و خائن به فرمانروا زندانی و تبعید می‌شود٬ کرئن دچار غضب خدای مرگ (هادس) می‌شود و می‌فهمد پسر او به تبعیدگاه عشق خود(آنتیگنه) رفته و او را حلق آویز یافته٬ به آنجا می‌رود و در مقابل دیدگان او هایمن با خنجری به سینه خود می‌کوبد و می‌میرد و وقتی کرئن جسد فرزند به بغل به کاخ بر می‌گردد خبر دار می‌شود همسر او نیز خود را کشته است و ...

سطر سطر این کتاب خواندنی‌ست٬ بی نهایت زیبا و دوست داشتنی٬ خواندن این کتابِ بی‌نظیر را که پر از پند و عبرت است و با لذتِ آشنایی با برخی از خدایانِ‌ یونان (خدای مرگ٬ خدای دریا٬ خدای جنگ و ...) همراه است به همه‌ی دوستانم پیشنهاد می‌کنم.

What an absolute whirlwind, started off strong with Oedipus the king, which was a WILD time, (Sigmund Freud eat your heart out) & ended tragically with Antigone, crazy to think that she was 12-13 in the original play. I devoured and loved these which is so surprising as I went in thinking I'd have NO idea what was going on. Pleasantly surprised.

آن شاعر بزرگ از زبان خدایان فقط می‌گوید «بجویید تا بیابید» همین و بس.
-شاهرخ مسکوب

عدة قراءات متأخرة لتعويض العمر اللي فات.

7th book of 2022.

As I'm moving around the (personally) uncharted land of Greek tragedies, I get to Sophocles. I think most people know the story of Oedipus, or can at least guess with general Freud knowledge, but the subsequent two plays in the 'Cycle' were unknown to me plot-wise. Oedipus the King/Oedipus Rex/Oedipus Tyrannus is the first and famous story from Sophocles, where a man attempts to flee the prophecy that he will kill his father and marry his mother. Spoiler alert: he does not outrun it. The following play presents us with a now blinded Oedipus (he blinds himself in the first) with his daughter Antigone (what a call name), in an open landscape, waiting. It's quite clear that Waiting for Godot is a product of this play. It's the weakest of the three despite the Beckett vibes. Theseus shows up and is benevolent to the blind ex-king, but also some great action-hero dialogue [1]. The final play, moving through them without too many spoilers, shows us the lives of Oedipus' children after his death. As expected from a Greek Tragedy, a lot of people die. They are enjoyable reads and as far as my translation went, smooth ones too. What's interesting is seeing what vices were being portrayed in art this long ago that still ravish us today, and usually one can find quite a few. Here we question how much of our lives are predetermined, or even out of our control, by what comes before us, by the choices our parents make, before we have even been conceived. We do not choose where we are born, who we are born to. Our entire lives have to be carved from the position we find ourselves in.



n  

Our fires, our sacrifices, and our prayers
The gods abominate. How should the birds
Give any other than ill-omened voices,
Gorged with the dregs of blood that man has shed?
Mark this, my son : all men fall into sin.
But sinning, he is not for ever lost
Hapless and helpless, who can make amends
And has not set his face against repentance.
Only a fool is governed by self-will.

n
—Teiresias

__________________________________

[1] I make no boasts, but while my life is safe,
You need not fear for yours.

این کتاب رو با دوستای مجازیم تو یکماه زمان بین دو فیزیوبات طی میتینگ‌های شبانه با هم اجرا کردیم و خونددیم و واقعا تجربه‌ی شیرینی بود برام.
این روزها که بواسطه‌ی اون و کتابرانه درگیر اسطوره خوانی هستم نوع برخورد و نگرش من نسبت به شخصییت‌ها و گفته‌ها و باورهاشون عوض شده قببلا شاید این کتاب رو سرسری و داستان‌وار میخوندم و میگفتم به‌به چه داستان جالبی هر چند تو همین شبانه‌خوانی‌هام هم همین کار رو کردم ولی خوانش دومی که به آهستگی داره با کتابذانه بیش میره باعث میشه بیشتر بهش فکر کنم و درش تامل کنم و به نظرم بعد اتمام اون خوانش هم باید ازش حرف بزنم

عالی بود... سه نمایشنامه‌ی پشت‌سر هم از ادیپ. یکی از بهترین تراژدی‌های یونانی

1. مهم‌ترین مضمونِ سه نمایشنامه‌ی تبای را می‌توان «سرنوشت» مقدر و ناتوانیِ آدمی در فرارِ از آن دانست؛ حتی اودیپوسِ دانا نیز نتوانست خودش را از دام سرنوشتی که خواهرانِ «مویرای» برای وی ریسیده و بافته بودند، رهایی دهد و خود نیز به سرنوشتِ شوم خاندانش مبتلا شده و فرزندان/برادران و خواهرانش را نیز از آن بی‌نصیب کرد.

اما آنچه که فکر مرا به خود مشغول داشت، شباهتِ اودیپوس و گیلگمش بود؛ هر دوی آن‌ها کاخ پادشاهی و زادگاه‌شان را ترک می‌کنند تا شاید راهی برای فرار از سرنوشت‌شان پیدا کنند. و جالب اینکه هر دو از داناترین و بزرگ‌ترین مردمان خود بودند؛ هم گیلگمش و هم اودیپوس شهرشان را به ترتیب از شرِ گاو آسمان و ابوالهول می‌رهانند و ناجیِ شهر خود می‌شوند. اما مواجهه‌شان با مرگ، یکی مرگ دوستش و دیگری مرگ مردمانش، آن‌ها را با سرنوشتِ محتوم‌شان روبرو می‌کند.
اما چه می‌شود که یک نمایشنامه‌نویسِ آتنی (این دولت‌شهر سعادت‌مند و تمدن‌ساز) بر آن می‌گردد تا این‌گونه تیره و تار به سرنوشتِ گریزناپذیر آدمی و دست و پا زدن‌های بیهوده‌ی وی، زیر نگاه خیره‌ی خدایان بنگرد.

2. اما یکی از قدرتمندترین و یگانه‌ترین شخصیت‌های این سه نمایشنامه، «آنتیگونه» است؛ این شهدختی که شجاعانه پدر پیر و نابینای خود را رهنما و چشم می‌شود و گویی که بار سنگینِ سرنوشتِ او را شریک می‌شود. آنتیگونه به وضوح و با قدرت، سرنوشتِ خانوادگی‌شان را می‌پذیرد و بی هیچ هراسی به استقبال او و به استقبال مرگ می‌رود.
انگار که آنتیگونه‌ی نمایشنامه «اودیپوس در کلونوس»، روش و منشِ مواجهه با سرنوشت و مرگ را از اودیپوسِ نابینا، پدر/برادرش آموخته است، و اکنون در نمایشنامه «آنتیگونه»، یک تنه و کاملاً آگاه از و پذیرای سرنوشتی که برایش رقم خورده، به جنگِ با دژخیمِ زمانه‌اش می رود.

3. مسکوب در ترجمه‌ی خود، نه تنها به خوبی توانسته است که حال و هوای آرکائیکِ نمایشنامه‌ها را ترسیم کند، بلکه متنی یک‌دست و دلنشین ارائه داده است. و البته فکر می‌کنم که چنین نثر و ادبیتی، بر کار دشوارِ به روی صحنه بردن این نمایشنامه ها را دو چندان می افزاید.
و دیگر اینکه مقدمه‌ی مسکوب بر نمایشنامه‌ی اودیپوس شهریار را نپسندیدم و فکر می‌کنم که راه تفسیرِ اسطوره، این نباشد؛ اینکه منِ مخاطب/مقدمه‌نویس/مترجم افکار و تراوشات ذهنیِ خود را حولِ یکی از شخصیت‌ها شکل بدهم و سپس از هر کجا که ذهن‌ام یاری نمود، داستان‌ها و اساطیرِ مختلفِ دیگر را به عنوان شاهد یا هر چیز دیگری به آن الصاق کنم، تا متنی پنجاه صفحه‌ای از آن در آورم که می‌شد تمامی آن را در ده صفحه‌ام خلاصه کرد.



پ نوشت 1: خوانشِ این کتاب در این مقطع، جز به همتِ دوستانِ پیشنهاددهنده و البته همراهی‌کننده‌ی جمع‌خوانی مستطاب حاصل نمی‌شد؛ از همگان‌شان سپاسگزارم.
پ نوشت 2: امتیاز من به نمایشنامه ها، به ترتیب، 5 و 4 و 4.5 می‌باشد.

Thing I like the most about Sophocles is his openness regarding darker fierceer aspects of human nature and the vile consequences,even if its the kings who r being unreasonable (read tyrants) he explicitly calls them out on it unlike many other ancient "king-pleasers", also I loved his love for his own city.
Antigone is probably one of my most fvrt stubborn famme fatale characters, well what can you do, like father like daughter!
It never ceases to amaze me though that all these ancient times moral values pay so much attention to the care of the Dead bodies, and such nominal value to saving the living from turning into dead bodies in the first place. (Not saying that "modern" civilisations care much about the living).
Will read again some time soon...