کتاب خیلی عالی و فوق العاده بود.
از کتابهایی که سخت میشد زمین گذاشت. متن بسیار روان بود.مضامین و مفاهیمش هم علی رغم اینکه متن حدود دوهزار سال قبل نویسانده شده، بسیار ناب و دست اولند.

از سه بخش تشکیل شده کتاب.
بخش اول مواجهه ادیپوس به سرنوشت و تقدیری که از آن فراری بود.
بخش دوم مرگ ادیپوس و بخش سوم کشته شدن آنتیگنه.

خمیر مایه اصلی داستان فرار از تقدیر انسانیهو ادیپوس پیشگویی معبد دلفی در مورد سرنوشت شوم خودش رو میدونه. و هرچه که سعی میکنه که ازش فرار کنه، ناگهان در لحظه‌ای که نفس راحتی میکشه، با کنجکاوی بسیار برای کشف راز تولد خویش باعث آشکار شدن رازی کثیف میشه.

شخصیت های داستان بیش از حد مغرورند. و در قبول حقیقتی که در مقابله با اونها قرار میگیره سرسختی نشون میدند. گذشته رو بسیار سخت فراموش میکنند.

با فضای داستان:
ما با تقدیر مواجه میشیم. ولی نحوه ای که با اون مواجه میشیم دست خودمونه.ادیپوس به حتم اگر میدونست چنین پلیدی ها رو انجام نمیداد. و من خدایان رو در این ماجرا مقصر میدونم.

بیشتر ترجیح میدم در مورد کتاب حرف بزنم تا بنویسم.

با سپاس و تشکر فراوان از بانو اسماء که این کتاب خیلی خوب رو به من امانت داد:))

Of happiness the crown and chiefest part
Is wisdom, to hold the gods in awe.
This is the law
That, seeing the stricken heart
Of pride brought down,
We learn when we are old.

I felt an urge to return to the stories that set my mind on fire, way down the tunnels of time, and I chose blindly, or so I thought. Enjoying them even more today than I did the first two dozen times I read them, I nonetheless wondered why these plays ... and why now? In the middle of reading half a dozen other books, I still felt restless, and kept circling the bookcases, looking for something more satisfying. If ever there was a time to read, and understand Greek tragedy, it is now, given how the latest political events are shaping our world.

In a time fraught with willing blindness, much as Oedipus himself adopts an unwillingness to see the truth before him, these plays are a reminder of the dangers that can ensue when we choose not to see what is so plainly before us.

The three plays combined seem to ask the same question: what is the duty of the citizen in the state: to uphold those laws imposed upon them by one man's invention, in The State, be that man ever so stubborn, or so wrong; or to listen to the heart and uphold the greater laws of Nature, and inherently, Humanity.

It is a push-pull of the heart and mind and not so easily resolved as it would seem; and, because we are not gods, the right answer, The Truth, often comes too late, as it did with Creon.

Is there a time, ever, in humanity, when the prophecies were heeded in time? Or are we doomed to repeat this process, to the very end of time itself.

Not even Sophocles can offer an answer on that one.