A good translation of the classic Oedipal plays.

I was prompted to reread Antigone by my reading of Hegel's Phenomenology of Spirit, and it's a good thing I took the time - the influence of Sophocles' play on that work can hardly be overstated. After a reading, one is tempted to opine that Hegel's book on one level constitutes a kind of philosophical criticism of the play in a manner anticipating Walter Benjamin.

In any case, it is a towering work of literature and poetry, and very profound, and very moving. I should really read a Greek play every three or six months. They are simply among the greatest poetical achievements in the repertoire of human literature.

Roche's translation is very fine, and is marred by only one defect - he uses a now-dated method of translating the Greek of commoners into a contemporaneous slang, in this case rendering the dialog of a sentry with many lines into a kind of pastiche of Attic high speechmaking and what I take to be a kind of Cockney slang. Doing so produces such improbable juxtapositions as:

Watching we were, till the midday sun
a great blazing ball
bashed down on us something fierce....

Just no.

One problem with this approach is that slangs are quite regional, so it makes the language proximate in time, but also highly localized in space. There is substantial dissonance in hearing the East End while seeing ancient Thebes.

Other than that, Roche's translation is superb.

در باب معرفی نویسنده:
سوفوکل شاید بزرگترین درام‌نویس ادبیات قدیم هست که هیچکس را جز شکسپیر یارای مقابله با او نیست. او در طی ۹۰ سال عمر خود یکی از خوشبخت‌ترین مردمان آن دوره و روزگار بود، عمر دراز، سلامت مزاج و زیبایی اندام و قدرت و تمول و شهرت و ذوق و قریحه بی‌همتا، همه را با هم داشت‌، با این وجود، وی، یکی از بدبین‌ترین و ناراضی‌ترین افراد روی کره‌ی زمین بود؛ بدبینی‌ای که می‌توانید تاثیر آن را در تمام آثار او ببینید. آثاری که گویا ۱۱۳ نمایشنامه بوده‌اند و الان هیچ اثری از آنان به غیر از هفت نمایشنامه خاص نیست، هفت نمایشنامه‌ای که تاریخ نوشتن آنان نیز مشخص نیست. عزت و احترامی که یونانیان برای سوفوکل قائل بوده‌اند برای هیچکس دیگر قائل نبودند، به‌گونه‌ای که ارسطوی بزرگوار آثار او را همیشه همراه خود داشت و حتی به‌هنگام خواب نیز آن‌ها را مطالعه می‌نموده‌ است. معروف است که روزی سوفوکل از طرف دادگاه احضار می‌شود، و برای صورت‌حساب مسئله‌ای به آنجا می‌رود، بعد از شنیدن اتهامات خود با خواندن فقط و تنها یک بیت شعر مسیر دادگاه را به نفع خود تغییر می‌دهد و بر دستان مردم به خانه خود بازمی‌گردد.

در باب سبک نگارش:
درام به شکلی که ما امروزه از آن استفاده می‌کنیم، از اختراعات سوفوکل می‌باشد، او بود که درام‌های اولیه یونایی را که پاره‌ای از اشعار غنائی یا حماسی از طرف دسته خوانندگان بودند را با حضور بازیگران ترکیب کرد و اعمال و حرکاتی متناسب با دیالوگ‌ها اضافه کرد و درام را به شکلی نوین پدید آورد.
اشعار سوفوکل بسیار شیوا و روان است، او از استعارات شفاف و واضح استفاده می‌کند، خود را درگیر صنایع ادبی نمی‌کند و منظور خود را واضح ادا می‌کند، ما در فارسی به چنین سبک ساده و روانی سهل ممتنع می‌گوییم، سبکی که با کمترین جملات، بسیار دقیق و عمیق داستان‌سرایی می‌کند.
سوفوکل عقیده راسخی به مفهوم تقدیر داشت و آدمی را بازیچه دست آن می‌دانست، به‌گونه‌ای که در یکجا می‌گوید:
ای پسران و دختران ولایت تبس، بنگرید: این است اودیپوس که روزگاری از همه مردم بزرگ‌تر بود ومفتاح معماها و اسرار خفیه را در دست داشت، شوکت و جلال او به پایه‌ای رسیده بود که همه‌کس در این عصر و زمان بدو رشک می‌بردند‌. اما حال بنگرید دست تقدیر چگونه یوغ حادثات را بر سر او گذارده است. پس از کار او عبرت بگیرید و بدانید که فرزند آدمی باید پیوسته به عاقبت کار خود بنگرد و از این رو تا آدمی به آسودگی در گور خود نخسبد، نمی‌تواند خود را نیکبخت بداند.
شاید همین گفتار ساده با عمیق‌ترین اندیشه‌های شکسپیر در هملت و ریچارد سوم برابری کند‌.
دقت کنید که فقط هفت نمایشنامه از سوفوکل باقی‌مانده است، تصور اینکه می‌توانست بیشتر از صد نمایشنامه دیگر از او داشته باشیم اشک را در چشمان من جاری می‌کند.
سوفوکل با آنکه عقیده کاملی به تقدیر دارد، و گردش امور عالم را به عهده قضا و قدر می‌داند از قوه‌ی اختیار برای انسان‌ها غافل نمی‌شود، او معتقد است انسان در تمیز خوب و بد و پیدا کردن راه حقیقت مختار است.
تراژدی‌های سوفوکل بیش از هرچیز آثاری دراماتیک هستند، او به‌گونه‌ای بستر جریاناتی را که در شرایط گوناگون با قهرمان تراژیک می‌ستیزد را از کسان دیگر دوست و دشمن جدا می‌کند، زندگی وی را در بندی پیوسته تنگ‌تر می‌فشارد، گاه در زیروبم‌ها که نهانگاه دلهره‌های ماست رهایش می‌کند ولی وقتی که بندهایش را می‌گشاید او را بی‌کس و بی‌سلاح در برابر تردیدی که تلاش وی را به هیچ می‌گیرد، رها می‌کند.

در افسانه‌های تبای به قلم شاهرخ مسکوب شما سه نمایشنامه اودیپوس شاه و اودیپوس در کولونوس و آنتیگونه را می‌خوانید. از گفتن خلاصه نمایشنامه‌ها پرهیز می‌کنم، راهی وجود ندارد که بتوانم بدون افشاسازی نکات حیاتی خلاصه‌ای از سه نمایشنامه که به یقین از بهترین آثار کلاسیک تاریخ ادبیات هستند بنویسم و خواندن نمایشنامه‌ها و آگاهی از جزییات آنان را به عهده‌ خودتان می‌گذارم.

صرفاً بدانید افسانه‌های تبای و نمایشنامه‌های سوفوکل تنها در دنیای ادبیات معروف و تاثیرگذار نیستند، شاید باورتان نشود، نمایشنامه اودیپ در عالم طبابت نیز معروف است، به‌شکلی که ناخوشی عصبی معروف به «کمپلکس»، که ظاهراً در هنگام طفولیت در آدمی پدیدار می‌شود، منسوب به همین داستان است و فروید آن را کشف نموده است.

در باب نمایشنامه آنتیگونه که سرتاپای زندگی من را تحت‌تاثیر قرار داده است باید بگویم که جرقه نوشتن مجموعه علمی‌تخیلی قیام سرخ یکی از مجموعه‌های علمی‌تخیلی مورد علاقه‌ام هنگامی در ذهن پیرس براون زده شد که داشت در گاراژی که زندگی می‌کرد نمایشنامه آنتیگونه را می‌خواند؛ اینجا بود که با خود گفت چه می‌شد روایت تراژدی‌وار آنتیگونه در سیاره‌ای که جاذبه کمتری می‌داشت اتفاق می‌افتاد. از تمام این مسائل که بگذریم، باید ذکر کنم که نمایشنامه آنتیگونه از حیث تنظیم صحنه‌ها و روانی داستان، سادگی مطالب و محتوا، بلندی افکار و اندیشه‌ها از شاهکارهای جاویدان دنیای ادبیات است، شاهکاری که نظیر ندارد و به مانند آن به تعداد انگشتان دست یافت نمی‌شود، شاهکاری که می‌تواند دروازه‌ای برای شناخت و آگاهی از چگونگی زندگی در ۲۵ قرن پیش باشد، شما می‌توانید همین الان شروع به خواندن «افسانه‌های تبای» کنید و چشمان خود را ببستید و خود را در کنار مردمان آن زمان تصور کنید.

ترجمه شاهرخ مسکوب آهنگین بود و احتمالاً تا حدی به شیوه نگارش باستانی افسانه‌های تبای وفادار است، یک مقدمه و یک موخره درجه یک دارد، منتهای عمل تباهیت آن به اشکالات حروف‌چینی و ویرایشی که تعداد آن‌ها به اندازه موهای سرتان است برمی‌گردد، حالا اینکه تقصیر را به گردن انتشارات خوارزمی یا شاهرخ مسکوب که چنان متن خامی را تحویل ناشر داده است بیندازیم از قضاوت بنده با توجه به اطلاعات ناقصی که در زمینه موردنظر دارم خارج است‌.

امتیاز کتاب:
با شایستگی پنج ستاره را از من می‌گیرد‌.

Star missing because I don't know Greek, and this translation is older than I am. I read Antigone in trans as a college freshman, taught Oedipus a couple dozen times, always applicable to the current epidemic--AIDS/ HIV, or whatever, first scene, citizens prostrate before the ruler who brought on the disaster, unbenownst. NOW we have a BENOWNST disaster-bringer to prostrate ourselves before--the Swamp-Drainer with his Cabinet of Swamp Monsters. And the Congress, the Full Swamp, has just eliminated the non-partisan Ethics Committee, made it part of the partisan Congressional Ethics, as my physician friend has said, "Didn't take 'em long to hook up the sewer system to the swamp."
But I still don't know what to think of reading lit in trans., which I usually avoid. Just haven't committed to learn ancient Greek. I've read a bit of Seneca's Oedipus, but.. And here's a translation from 1939. Classic, but not classical, what?

ادیپوس شهریار۳
ادیپوس در کلئوس ۳
آنتیگونه ۵ ♡♡♡♡♡

آنتیگونه! ای اول فمنیست جهان، ای زاده‌ی نفرین و شرم، ای کسیکه بر سنت‌ها شوریدی، ای میرنده در راه عشق، دوستت دارم.

تسلیم شدن یا تسلیم نشدن. مسأله این است.
و من همچنان معتقدم پیام این تراژدی همون جمله معروف بوکوفسکی عه
Don't try
.....
این کتاب رو باید هدیه داد.

1. مهم‌ترین مضمونِ سه نمایشنامه‌ی تبای را می‌توان «سرنوشت» مقدر و ناتوانیِ آدمی در فرارِ از آن دانست؛ حتی اودیپوسِ دانا نیز نتوانست خودش را از دام سرنوشتی که خواهرانِ «مویرای» برای وی ریسیده و بافته بودند، رهایی دهد و خود نیز به سرنوشتِ شوم خاندانش مبتلا شده و فرزندان/برادران و خواهرانش را نیز از آن بی‌نصیب کرد.

اما آنچه که فکر مرا به خود مشغول داشت، شباهتِ اودیپوس و گیلگمش بود؛ هر دوی آن‌ها کاخ پادشاهی و زادگاه‌شان را ترک می‌کنند تا شاید راهی برای فرار از سرنوشت‌شان پیدا کنند. و جالب اینکه هر دو از داناترین و بزرگ‌ترین مردمان خود بودند؛ هم گیلگمش و هم اودیپوس شهرشان را به ترتیب از شرِ گاو آسمان و ابوالهول می‌رهانند و ناجیِ شهر خود می‌شوند. اما مواجهه‌شان با مرگ، یکی مرگ دوستش و دیگری مرگ مردمانش، آن‌ها را با سرنوشتِ محتوم‌شان روبرو می‌کند.
اما چه می‌شود که یک نمایشنامه‌نویسِ آتنی (این دولت‌شهر سعادت‌مند و تمدن‌ساز) بر آن می‌گردد تا این‌گونه تیره و تار به سرنوشتِ گریزناپذیر آدمی و دست و پا زدن‌های بیهوده‌ی وی، زیر نگاه خیره‌ی خدایان بنگرد.

2. اما یکی از قدرتمندترین و یگانه‌ترین شخصیت‌های این سه نمایشنامه، «آنتیگونه» است؛ این شهدختی که شجاعانه پدر پیر و نابینای خود را رهنما و چشم می‌شود و گویی که بار سنگینِ سرنوشتِ او را شریک می‌شود. آنتیگونه به وضوح و با قدرت، سرنوشتِ خانوادگی‌شان را می‌پذیرد و بی هیچ هراسی به استقبال او و به استقبال مرگ می‌رود.
انگار که آنتیگونه‌ی نمایشنامه «اودیپوس در کلونوس»، روش و منشِ مواجهه با سرنوشت و مرگ را از اودیپوسِ نابینا، پدر/برادرش آموخته است، و اکنون در نمایشنامه «آنتیگونه»، یک تنه و کاملاً آگاه از و پذیرای سرنوشتی که برایش رقم خورده، به جنگِ با دژخیمِ زمانه‌اش می رود.

3. مسکوب در ترجمه‌ی خود، نه تنها به خوبی توانسته است که حال و هوای آرکائیکِ نمایشنامه‌ها را ترسیم کند، بلکه متنی یک‌دست و دلنشین ارائه داده است. و البته فکر می‌کنم که چنین نثر و ادبیتی، بر کار دشوارِ به روی صحنه بردن این نمایشنامه ها را دو چندان می افزاید.
و دیگر اینکه مقدمه‌ی مسکوب بر نمایشنامه‌ی اودیپوس شهریار را نپسندیدم و فکر می‌کنم که راه تفسیرِ اسطوره، این نباشد؛ اینکه منِ مخاطب/مقدمه‌نویس/مترجم افکار و تراوشات ذهنیِ خود را حولِ یکی از شخصیت‌ها شکل بدهم و سپس از هر کجا که ذهن‌ام یاری نمود، داستان‌ها و اساطیرِ مختلفِ دیگر را به عنوان شاهد یا هر چیز دیگری به آن الصاق کنم، تا متنی پنجاه صفحه‌ای از آن در آورم که می‌شد تمامی آن را در ده صفحه‌ام خلاصه کرد.



پ نوشت 1: خوانشِ این کتاب در این مقطع، جز به همتِ دوستانِ پیشنهاددهنده و البته همراهی‌کننده‌ی جمع‌خوانی مستطاب حاصل نمی‌شد؛ از همگان‌شان سپاسگزارم.
پ نوشت 2: امتیاز من به نمایشنامه ها، به ترتیب، 5 و 4 و 4.5 می‌باشد.

"Cuán terrible puede ser el conocimiento de la verdad cuando no hay ayuda en la verdad".

Aristóteles, el primer crítico y teórico literario de la historia, nos asegura sin nombrarlo explícitamente en su eterna “Poética” que “Edipo Rey” de Sófoles es la tragedia perfecta.
Cuando estudié la carrera de Licenciatura en Letras tuve el placer de conocer el perfecto análisis que Aristóteles hace de la tragedia y descubrí esos términos maravillosos como "eleos", "phobos", "hamarthia" y por su puesto "catarsis", entre otros.
Este desdichado rey que debe acarrear el sufrimiento y el oprobio de haber matado a su padre y haber engendrado sus hijos con su propia madre no tendrá paz ni descanso y al final de todo, cuando el desenlace y el destino que los dioses le propinan es inevitable, se condena al exilio y esa tragedia es la que continuará en "Edipo en Colono" donde sufrirá por demás los males que le aquejan y que lo llevarán a la muerte.
Mi edición también incluye "Antígona", ahora en Tebas, que también es una trágica secuela de la hija que lega el sufrimiento de su padre, ante el conocimiento de la mutua muerte que se han propinado sus propio hermanos y al que se agregará también a sufrir su condición de mujer.
En estas tragedias de Sófocles, no hay paz para nadie.
Solo dolor, desgracia y muerte.

Există și lecturi obligatorii? Negreșit, Oedip rege este una dintre ele...

Întreaga tragedie se sprijină pe un paradox. Oedip e chemat rege în Teba, fiindcă dezleagă enigma pusă de Sfinx. Dacă nu ar soluționa enigma, Oedip ar fi ucis. Găsește răspunsul și, prin asta, omoară, el, monstrul feminin. Așadar, faptul că învinge Sfinxul este pentru tebani un merit suficient pentru a-l desemna ca rege (= tiran). Oricum, alegerea nu va fi deloc fericită. Nici pentru locuitorii cetății, nici pentru Oedip. Se căsătorește fără să știe cu mama sa. E un sacrilegiu.

După această desemnare, Teba e lovită de nenorociri cumplite. În fața lui Oedip stă o nouă enigmă. Locuitorii vor să afle pricina năpastelor care au lovit cetatea. Oracolul din Delphi dezvăluie că printre tebani există un mare vinovat. Locuitorii îl solicită pe profetul Tiresias. Este bătrîn și orb. Ei vor un răspuns limpede. Tiresias se ferește să dezvăluie numele și identitatea vinovatului. Cînd însuși Oedip îi cere imperios răspunsul, primește acest avertisment:

„Vai, vai, cumplit e să cunoști, cînd a cunoaște / Nu-ți este de folos...”.

Oedip vrea, totuși, să afle adevărul. Cu orice preț. Pînă la urmă va înțelege că vinovatul este el însuși. El l-a ucis pe Laios, tatăl său, el s-a casătorit cu Iocasta, mama sa. Pentru acest motiv tebanii suferă. Problema este, așadar, următoarea. Dacă Oedip nu ar dezlega enigma Sfinxului, el nu ar mai ajunge rege în Teba (și soț al propriei mame). Și ar muri precum toți cei care nu au găsit răspunsul. Dar Teba ar rămîne sub amenințarea Sfinxului. Oedip dezleagă enigma, iar consecința este la fel de atroce. Are de răspuns la întrebarea cu privire la vinovatul din cetate. Iar răspunsul este unul singur: Oedip.

Dar este Oedip într-adevăr vinovat? Mai mult: există cazuri în care adevărul trebuie ascuns? Sfîntul Augustin ar fi spus (și chiar a spus) că nu...

i miss anne carson.

n  Alas, alas, what misery to be wise when wisdom profits nothing!n

Great books do not reveal themselves all at once. Old classics must be revisited from time to time, at different stages of life, in order to experience the many resonant frequencies of the work. This time around I chose to listen to these Theban plays as an audiobook, with a full cast; and it was far preferable to the mute page.

Reading, listening to, or watching the Greek plays may be the nearest we get to time travel. The works immerse us in a foreign world. What struck me most was the Greek attitude towards freedom and fate. Shakespearean tragedy is reliant on human choice. As A.C. Bradley notes, the tragedy is always specific to the individual, to the extent that the tragedy of one play would be impossible for the protagonist of another. Put Hamlet in Othello’s place, or vice versa, and he would make short work of the play’s problem. The tragedy in a Greek play is, by contrast, inevitable and universal. By the time that the curtain is raised in Oedipus Rex, the Theban king has long ago sealed his doom.

There is nothing special about Oedipus that marks him for a tragic fate. His tragedy could have befallen a Hamlet or an Othello just as readily as an Oedipus. This changes the entire emotional atmosphere. Whereas in a Shakespearean tragedy we feel a certain amount of dramatic tension as the protagonists attempt to avert crisis, in Greek tragedy there is instead a feeling of being swept along by an invisible, inexorable force—divine and mysterious. It is animated by a far more pessimistic philosophy: that honest, noble, and wise people who do nothing wrong can be dragged into the pit of misery by an inscrutable destiny.

As a result, the plays can sometimes engender a feeling of mystery or even of vague mysticism, as we consider ourselves to be the mere playthings of forces beyond all control and understanding. Characters rise to power in such a way that we credit their virtues for their success; and yet their precipitate fall shows that there are other forces at play. Life can certainly feel this way at times, as we are buffeted about, lifted up, and cast down in a way that seems little connected to our own actions. For this reason, I think that the fatalistic pessimism of these plays is both moving and, at times, even consoling.

Of the three, the most artistically perfect is Oedipus Rex, which Sophocles wrote at the height of his career. Antigone, the last play, was actually written first; and Oedipus at Colonus was written over thirty years, at the very end of Sophocles’ life.

Though arguably the worst of the three, Antigone is the most thematically interesting. It pits two ethical concepts against one another with intense force, specifically different sorts of loyalty. Is it better to be loyal to one’s family, to the gods, to the state, or to the ruler? Creon’s interdiction, though vengeful and petty, is understandable when one remembers that Polynices is a traitor responsible for an attack on his homeland that doubtless cost many citizens’ lives. Creon could have justified his decree as a discouragement of future disloyalty. Antigone believes that duty to family transcends the duty of a citizen, and the events justify this belief.

It must be admitted, however, that this ethical question is muddled by the religious nature of central issue. Few people nowadays can believe that burial rites are important enough to merit self-sacrifice and civil disobedience. When the superstitious element is removed, Antigone’s ethical superiority seems questionable at best. Certainly there are many cases when loyalty to the family can be distinctly unethical. If a sister sheltered a brother who just escaped imprisonment for murder, I think this would be an unequivocally immoral act. But since burial does not involve help or harm to anyone, the ethical question becomes largely symbolic—if no less interesting.

Even if the emotional import of these plays has been somewhat dulled by the passing years, they remain amazingly alive and direct. The power of these plays is such that, even now, when the Greek gods have passed into harmless myth, here we can still feel the sense of awe and terror in the face of a divine order that passes beyond understanding. It would take a long time for theater to again reach such heights.

What an absolute whirlwind, started off strong with Oedipus the king, which was a WILD time, (Sigmund Freud eat your heart out) & ended tragically with Antigone, crazy to think that she was 12-13 in the original play. I devoured and loved these which is so surprising as I went in thinking I'd have NO idea what was going on. Pleasantly surprised.