Loved this one.

I enjoyed rereading this set of plays. This edition sets the stage by giving an introduction before each play. The plays dive into the themes of fate, guilt, civil disobedience and family ties, and other historical Greek motifs.

There were text notes after the plays and a Greek persons/mythological/geographical glossary to help with the who/what/where questions. I enjoyed rediscovering this trilogy for a second time. I originally read them when I was in high school and remember them being interesting. I would recommend it for anyone to read. Thanks!

3. Antigone

Three plays that stand the test of time. 5 stars for Antigone, although I prefer Jean Anouilh’s version, 4 for the others.

I was surprised I didn't like this as well as the others, simply because it was more elegant in style and therefore marginally harder to read for meaning. Antigone didn't come across on a quick read with the raw spirit I perceived in the other plays. What I did love about this translation: the lessons taught to Creon by Tiresius and even by his own son Haemon were so elegant and expansive:

"It's no disgrace for a man, even a wise man,
to learn many things and not to be too rigid.
You've seen trees by a raging winter torrent,
how many sway with the flood and salvage every twig,
but not the stubborn--they're ripped out, roots and all.
Bend or break."

The Chinese have a similar saying. It's good advice to anyone, though one recognizes there is a difference between stubbornness and enlightened principle, which should not be comprised with easy solutions.

I loved Haemon telling his father: "What a splendid king you'd make of a desert island--you and yourself alone." Later, Tiresius tries again to warm Creon, "Take these things to heart, my son, I warn you...Stubbornness brands you for stupidity--pride is a crime. No, yield to the dead! Never stab a fighter when he's down. Where's the glory, killing the dead twice over?"

And the Chorus at the end, telling us

"Wisdom is by far the greatest part of joy,
and reverence toward the gods must be safeguarded.
The mighty words of the proud are paid in full
with mighty blows of fate, and at long last
those blows will teach us wisdom."

We'll learn it easy or learn it hard, but wisdom comes. At what price?

This edition tells us slightly more about why Creon hates Polynices but not why Polynices did what he did. Polynices returned to Thebes "consumed with one desire--to burn them roof to roots..." while his brother Eteocles is "crowned with a hero's honors."

This play is so brilliant, it is difficult to imagine someone could ruin it. This translation by Robert Fagles is masterly in the old style, and the Introduction and Notes are authored by Bernard Knox.

Did not read the other plays at this time.

What a brutal, awful world it was for the pagans. They believed in gods who, for no reason at all, sentenced men to arbitrary acts of inhumanity--even so designed as to be done unknowingly, yet with terrifying consequences.

The story of Oedipus and his family is simply awful. It makes for an interesting story, but the fact that the Greeks believed the world was so ordered that such things occurred demonstrates their own spiritual blindness and willful ignorance of the order of grace and justice ordained by the one true God. Thanks be to God for giving his grace and forgiveness to the world that we might be reconciled to Him through his Son, Jesus Christ, and redeemed from the machinations of the devil.

تفاوت مشهودی که سوفوکلس با آیسخولوس دارد و از همان ابتدای «ادیپوس شهریار» مشخص است دیالوگ‌گویی‌های شخصیت‌های سوفوکلس است. در آیسخولوس کمتر با دیالوگ به معنایی که امروز در نمایشنامه انتظارش را داریم مواجه می‌شویم. بیشتر روایت را از زبان هم‌سرایان یا چند شخصیت محدود می‌شنویم؛ در آیسخولوس اکثراً با پاراگراف‌های طولانی مواجه‌ایم که روایتی را که اتفاق افتاده برای بیننده تعریف می‌کنند. اما در سوفوکلس بااینکه همچنان ماجراهای حقیقی مثل صحنه‌های جنگ و نبرد و کشته‌شدن‌ها پشت پرده اتفاق می‌افتند و صرفاً روایتی از آن‌ها به گوش بیننده می‌رسد اما گفت‌و‌گوهای پویاتری میان شخصیت‌ها شکل می‌گیرد و بسیاری از اتفاقات را بیننده از خلال همین گفت‌و‌گوهای رفت‌و‌برگشتی و کوتاه متوجه می‌شود و همین دیالوگ‌ها به دراماتیک‌تر کردن ماجرا کمک می‌کند و حالتی انسانی‌تر به کل روایت می‌بخشد و حتی خواندن متن را راحت‌تر و لذت‌بخش‌تر می‌کند.



«هر نسلی از آدمیان به نیستی می‌گراید

مردی را به من بنمایید که سعادت او از رؤیایی خوش

که بیداری تلخ گونه‌ای در پی دارد، برتر باشد.

این مثالی گویاست، اینک این ادیپوس! برای همین است

که می‌گویم هیچ آدمیزادی بختیار نیست.»

اما دربارهٔ خود نمایشنامه‌ها باید بگویم که حتی بعد از سه بار خواندنشان همچنان شگفت‌زده‌ام می‌کنند. «ادیپوس شهریار» به‌نظرم بیش از هر چیز بر دانایی ادیپ تأکید دارد؛ براینکه به‌خاطر دانایی و هوشش است که به پادشاهی تبای برگزیده شده و حتی پس از آن هم وقتی طاعون دارد شهرش را ازپای‌درمی‌آورد، در طلب دانستن علت آن است و در این راه از هیچ چیز دریغ نمی‌کند حتی تا جایی که وقتی می‌فهمد خود مسبب بدبختی مردمانش بوده، بدون کوچکترین ابا یا دسیسه‌ای تلاش می‌کند تا علت را برطرف کند و آرامش را به شهرش برگرداند. از این جهت کاراکتر ادیپ برای من خیلی ستایش‌برانگیز است. علی‌رغم اینکه ممکن است در نگاه اول تقدیرگرایی مشهود در نمایشنامه توی ذوق مخاطب امروزی بزند، اما همین کنش‌های فعال ادیپ و مخصوصاً کور کردن خودش، نشان‌دهندهٔ خیزش انسان در برابر تقدیرش است.



«نبودن بزرگترین موهبت است.

اما چون زندگی آغاز شد بهتر آنکه هر چه زودتر

به فرجام رسد و به دیاری که از آن آمده‌ایم

شتابان بازگردیم.

چون روزهای آسودهٔ جوانی گذشت

دیگر چه غم‌ها، چه دردهای جانکاه که نیست!

ستیزه و آزمون خونین جنگ،

حسدورزی و بیزاری و سرانجام

بدترین بدها، عمر ناخوشایند،

نامهربان و دشمن‌خوی

که نیروی آدمی را می‌فرساید.»

«ادیپوس در کلنوس» که همچون میان‌پرده‌ای میان اتفاقات «ادیپوس شهریار» و «آنتیگونه» است، به‌خوبی ما را با سرانجام ادیپ آشنا و البته برای مواجهه با سرانجام آنتیگونه آماده می‌کند. جالب است که چطور اتفاقات میان «ادیپوس در کلنوس» به نمایشنامهٔ «هفت دشمن تبای» آیسخولوس ربط پیدا می‌کند و خواندن این دو نمایشنامه در کنار هم خیلی کمک‌کننده است چون در واقع ماجرای نبرد میان دو پسر ادیپوس بر سر پادشاهی شهر تبای که در «هفت دشمن تبای» رقم می‌خورد و بعد به ماجراهایی که در «آنتیگونه» رخ می‌دهند دامن می‌زنند در واقع در «ادیپوس شهریار» شروع می‌شوند. با شخصیت کرئن آشناتر می‌شویم و اهمیت احترام به قوانین پولیس را که در «آنتیگونه» برجسته‌تر می‌شوند درمی‌یابیم. اما از همه مهم‌تر و شگفت‌انگیزتر مواجهه با نهیلیسم یونانی است که در این نمایشنامه مطرح می‌شود و بعدها نیچه در «زایش تراژدی» تفسیر شگفت‌انگیزی از آن ارائه می‌دهد. در نهایت مرگ ادیپوس واقعاً سحرآمیز و شگفت‌انگیز است؛ اینکه حتی ممکن است نمرده باشد، اینکه ممکن است صرفاً رفته باشد تا در نبود آنتیگونه که عصای دست و چشمش بود، بر زمین بیفتد و بمیرد، اینکه ممکن است از تسئوس خواسته باشد که او را بکشد و هر احتمال دیگری که در هاله‌ای از ابهام قرار دارد همه و همه به جادوی مرگ ادیپ اضافه می‌کنند.

«در سر مپرور که همیشه حق با توست و عقیدة دیگران به هیچ. کسانی هستند که گمان می‌برند تنها هوشیاران، تنها سخنوران و تنها خردمندانند، بازشان می‌کنند،‌ تهی هستند. خردمند ننگ ندارد از دیگران بیاموزد و خطایش را دریابد. لجاج از ابلهی است نه خردمندی. از درخت‌ها بیاموز، آنگاه که با جنبش توفان هماهنگ گردند نازک‌ترین شاخساری به‌جا می‌ماند، ولی آنگاه که در برابر باد گردن افرازند از ریشه برکنده‌اند. هرگز دیده‌ای که دریانوردی کاردان باد را بشنود و بادبان را همچنان سخت بگذارد؟ و اگر چنین کند به‌زودی باید کشتی را باژگونه بر آب براند.»

و در نهایت «آنتیگونه‌»ی عزیز عزیز عزیزم. من واقعاً مثل هگل این نمایشنامه‌ی شگفت‌انگیز را تحسین می‌کنم. آنتیگونه در مقام یک زن برای اولین بار شخصیت اصلی و قهرمان یک تراژدی قرار گرفته است. آنتیگونه‌، جنگجوی شگفت‌انگیز که به هیچ ‌وجه حاضر نیست دست از عقایدش بردارد و البته در مقابل کرئن که او هم به نوبهٔ خود پایبند به اصولی است که خود به آن باور دارد و همین باعث بروز تعارض تراژیک می‌شود. آنتیگونه بالاترین تکلیف انسان را معطوف به خانواده‌اش می‌داند و کرئن بالاترین تکلیف انسان را معطوف به جامعه. اما به‌قول هگل هامارتیای آنتیگونه و کرئن در این است که این دو ویژگی که به‌خودی‌خود مثبت‌اند را چنان بیش‌ازحد دارا هستند که به تعارض می‌انجامد؛ انگار میان این تز و آنتی‌تز هرگز امکان ندارد سنتزی برقرار شود تا به وضعیت سومی بینجامد که صلح و آرامش هر دو سوی طیف را در خود جای داده باشد. اما جادوی تراژدی و به‌و‌يژه این نمایشنامه در این است که این آشتی شاید روی صحنه رخ ندهد اما در ذهن مخاطب قطعاً رخ خواهد داد.

A mais bela das tragédias como citou Aristóteles na sua Poética (referindo-se a Édipo Rei) em versão completa com Édipo em Colono e Antígona.
Livro essencial, com ótimas introduções à cada peça (nao leia antes se nao quiser spoilers) e notas para situar o leitor.

سه نمایشنامه عالی با ترجمه فوق‌العاده با یک مقدمه و موخره بی‌نظیر

Most English translations of, say, the Greek New Testament are shepherded by a conviction that the original words had divine inspiration and so are best rendered verbatim wherever possible. At the same time, there generally is a concession (for good or ill) to the reality that if what results is not sufficiently lofty and reverential in tone, the faithful are unlikely to accept it. Attempts at classical Greek drama and poetry tend to be guided by rather different considerations: The translator's audience may consist of fellow scholars, reluctant undergraduate students, or an adventurous minority of the general public; and each of these groups will have particular demands. Too often work thus emerges which is precise but lifeless, or loosely interpreted to conform to the structures of 19th-century-style Anglo-American poetry, or so liberally seasoned with present-day colloquialisms as to jar the reader repeatedly out of the proper period and setting.

For the most part, Paul Roche navigates skilfully through these hazards in trying his hand at Sophocles's Oedipus trilogy, and has produced a rendition that is readable, yet preserves classical distinctiveness. Once or twice in the first play a turn of phrase does feel awkwardly modern, but such flashes are rare and soon either disappear or blend into the overall arc of the stories. That Roche is himself a poet clearly enriched the labour, and his reflections, in the Introduction, on the essence of poetry and the challenge of its transmission across lines of language, era, and culture border on the profound. '... Poetry lies somewhere between meaning and music, sense and sound ...,' he writes; and in this region he attempts to set Sophocles's work. He echoes the meter of the original without imitating it exactly, and preserves more of the Greek dramatic structure (complete with `strophes' and `antistrophes') than do many other translations available. Yet Roche remains mindful that this is also a PLAY, and manages the formalized dialogue with an eye (or ear) to the possibility of his version itself turning up on stage. He also provides an afterword outlining principles to guide such performance.

The reader of this translation whose only prior encounter with the Oedipus legend was some now-vaguely-remembered lesson in school, or perhaps Edith Hamilton's summary, may be surprised at how effectively one is drawn in. Roche, like Sophocles before him, succeeds in bringing the remote and legendary close enough to touch, while allowing it to remain sufficiently mysterious to stir the imagination.

انقدر زیبا بود که به سختی می شد باور کرد متعلق به 2500 سال قبله! یعنی قرن پنجم پیش از میلاد!
چقدر دغدغه و مسائل انسان دیروز با امروز یکسان بوده. هر سه نمایشنامه رو دوست داشتم خصوصا آنتیگونه و ادیپ.
بنای ظلم پایدار نمی مونه. انسان های خودرای و خودکامه می توانند سرنوشت خود را از پیش اینجا بخوانند.

I had to read Antigone, the third play in The Oedipus Cycle, in the 9th or 10th grade. The teacher filled us in about the occurrences in Oedipus Rex, but our starting point was only with Antigone. My memory fails to recall which grade exactly, but I certainly remember how my English teacher made it deathly boring. I can't remember which teacher, but it still clings to my memory his or her words about Oedipus' "fatal flaw." This was repeated over and over I guess to sound like an expert. One of the fatal flaws for me in studying Sophocles' masterpieces was to present the last of the trilogy in the very dry teaching mode of my teacher. Great literature was ruined. I couldn't for the life of me at the time believe what the teacher was saying that Antigone was classic literature. I was squirming in the seat reading it and hating every class lecture, reading, and discussion. I don't know if reading the entire Oedipus Cycle at the time would have helped me to have a different view or not.

Thirty years later I have evolved in taste. It started happening in the 12th grade. It takes a special teacher to know how to bring alive antique and ancient literature, and Mr. Harwood did with Hamlet in his advanced English class. Following a school year in his class, even sitting through the classes of stodgy old English professors in college wasn't so bad after 12th grade English, but it took me three decades to come back to Sophocles, and I'm very happy I did. I should have come back sooner since my used copy has been on the shelf at least 20 years.

This is a marvelous translation. The language runs smooth and elegantly. The drama and the desire to know what will happen next made this a page turner for me. 2500 years later The Oedipus Cycle holds up very well. Although this is Greek tragedy there are a few flashes of humor, especially in Antigone.

This translation includes a commentary following Oedipus at Colonus and Antigone and also an index of names.