هیپولیت، یا: اولین سخنرانی اینسل تاریخ
:)))

هیپولیت: ای پروردگار عالم، ای زئوس، تو چرا جهان را گرفتار شر و آفت موجود خبیث و نالایقی که نامش زن است کرده‌ای؟ اگر میل و اراده تو این بود ه نسل انسان فانی برقرار بماند، چرا زن را مامور تجدید نسل بشر کرده‌ای؟ آیا بهتر نبود که مردم به معابد تو بیایند و هرکدام به قدر استطاعت خود بدره‌ای از سیم یا زر به درگاه تو نیاز کنند و در مقابل آن جنینی متناسب یا ارزش پول خود خریداری نمایند و با خود به خانه برند و از آن پس در سرای خویش به آسایش و راحت زیست کنند و از شر وجود زنان در امان باشند؟ اگر بخواهی دانست که زن در جهان چه بلای مبرمی است، همین بس که چون پدری صاحب دختر شود، او را بزرگ می‌کند و به مرحله رشد می‌رساند و آنگاه جهیزی بدو می‌دهد و او را از خانه بیرون می‌کند و از شر او راحت می‌شود. آنکس هم که این افعی را به خانه می‌برد و در آغوش خویش می‌پرورد، بر تن او جامه رنگارنگ می‌پوشاند و او را چنان بتان با زر و زیور می‌آراید و بینوای مسکین آنچه به میراث برده است در این راه تلف می‌کند و دلخوشی او در آنست که آنهمه زشتی و کراهت را با نقش و نگار می‌پوشاند. تازه اگر بخواهد جز این کند چه می‌توان کرد؟ هرگاه زنی از تیره بزرگان بستاند باید ناگزیر با ستیزه‌خویی او بسازد و دم نزند، اگر هم زنی از خانواده پست و فرومایه بگیرد، باید به همین دلخوش باشد که آن زن روی خوش بدو می‌نمایند و با او به مدارا زیست می‌کند. هرکه بخواهد زندگی آسوده و راحت داشته باشد، باید زنی بی‌نام‌ونشان بستاند و او را چون مجسمه بر پایه‌ای بنشاند و مواظب باشد که به همان حال جهل و بی‌خبری باقی بماند و پای از حدود خویش فراتر ننهد. من از زن هوشمند و زیرک که بدانچه از حد زنان فراتر است می‌اندیشد بیزارم و محال است که او را در سرای خویش راه دهم! دلیل آن هم اینست که زنان هوشمند زودتر اسیر دست هوی و هوس خود می‌شوند و به راه تباهی و فساد می‌روند، ولی زنان ساده‌لوح به واسطه آنکه فاقد شعورند از انحراف مصون می‌مانند. هرگز نگذارید غلامی یا کنیزی با همسر شما محشور شود و او را پیوسته با جانوران بی‌زبان و وحشی دمخور سازید تا نه آنها معنی سخنان او را درک کنند و نه خود بتوانند با او سخن بگویند. اگر جز این باشند، زنان بی‌تقوا در خانه می‌نشینند و طرح بدکاری هرزگی می‌ریزند و ملازمان آنان نیز آن هرزگی‌ها را به خارج خانه می‌رسانند. تو خود یکی از این نابکاران هستی که چون عفریتی به نزد من آمده ��را اغوا می‌کنی که با همسر پدرم همخوابه شوم! من این سخنان پلید تو را به آب دریا از گوش خود خواهم شست و تو ای نابکار چگونه می‌توانی مرا به گناه و معصیت واداری، در حالی که حتی از شنیدن سخنان تو خود را آلوده و پلید می‌پندارم؟
گوش کن، من این بار به دام سوگندی که خورده‌ام می‌افتم و خاموشی می‌گزینم، زیرا از خدایان بیم دارم و همین نکته جان تو را رهایی می‌بخشد و الا بی‌درنگ همه این داستان را به پدرم بازمی‌گفتم. اینک من از کاخ بیرون می‌روم تا پدرم باز آید و از این مقوله نیز سخنی با وی نخواهم گفت. پس از آن به همراه او می‌آیم و به دقت می‌نگرم که تو و بانوی شوخ‌چشمت با چه رو به دیدگان او خواهید نگریست. تو یکی بی‌گمان با کمال بی‌حیایی به صورت وی نظاره خواهی کرد من می‌دانم که امثال تو از چه قماشی ساخته شده‌اید! لعنت بر همه نژاد و نسل شما! هرقدر از شما منزجر و بیزار باشم باز کم است. آری، همه به من می‌گویند که من پیوسته همان سخنان را تکرار می‌کنم، آخر مگر نه آنست که جنس زنان نیز همیشه همان است که بوده است؟ اگر کسی یافت شد که توانست به زنان عفت و تقوا بیاموزد، آن وقت من از پایمال کردن نام آنان خودداری خواهم کرد!

I went to a performance of Phaidra and Hippolytos this week, and it left me confused.

Being familiar with Euripides' and Racine's plays, I can't stop thinking about the idea behind the changes that were put on stage in this modern adaptation. The main dramatic problem in the original myth is that Hippolytos rejects Phaedra, and her later actions all derive from the fact that her burning love is unrequited. However, in the performance this week, they clearly and visibly had quite brutal on-stage sexual intercourse. Why? What does it do to the Greek myth to interpret it in this new (opposite) light? If the "guilt" is shared, the situation must be entirely different.

In Christa Wolf's brilliant take on Medea, the question of guilt is moved from the traditional revenge to more complex power structures, including a deliberate destruction of Medea's reputation in order to justify her brutal removal from her position. Is that what happens to Phaedra too if she shares a sexual experience with Hippolytos. Is she more or less guilty for having completed the act? Hippolytos, in any case, does not remain chaste and innocent, even though he clearly is Phaedra's victim. Is this a #metoo take on myth? With a male victim who gives in to power play against his will and then carries the burden without daring to speak?

I am still not sure whether I liked the performance or not, but I am entirely sure that Greek plays, and their eternal reinterpretations by generations of storytellers, are the stuff that humans are made of, and remade of, over and over again.

We live and breathe Greek tragedy!

I just can't love it more!

A tragic love story drawing from the Potipharian archetype? A treatise against the death penalty? A refutation of post-Revolution Soviet thought? A prescient-by-2500-years allegory of American involement in Vietnam? The world shall never know.

Making my way through the Greek tragedies and you can't help but think that the invention of the gods was man's biggest self-own.

Ciò che maggiormente distingue Euripide da altri autori greci è la sua forte critica e demistificazione dei valori tradizionali della sua cultura: il mito e gli dei. “Ippolito", in particolare, non si limita ad essere una tragica rappresentazione degli istinti e delle inclinazioni umane, - che possono talvolta essere positive e altre volte negative - ma propone un’umanizzazione delle divinità tradizionali, che perdono la loro unicità divina, mostrando chiaramente di possedere tratti tipici dell'umanità: odio, gelosia, rabbia e sete di vendetta. Fedra e Ippolito, pervasi dai dubbi e rappresentanti di due credi opposti: castità ed Eros, non sono altro che pedine nelle mani delle due dee Afrodite e Artemide. Mentre Artemide spinge i suoi seguaci verso la via della purezza, respingendo il desiderio carnale e l'amore di qualsiasi tipo, Afrodite è la dea della passione, dell’impeto e dell’istinto, che non tollera di essere ripudiata. L’insegnamento che Euripide vuole trasmettere al pubblico è che l’uomo è una creatura multiforme, ricca di sfumature e incline tanto all'errore quanto alla giustizia. Un essere che non può sottrarsi all’Eros, abbracciando una vita fatta solo di purezza, così come non può lasciarsi dominare completamente dalle passioni, poiché in entrambi i casi peccherebbe di hybris.

J'ai trop aimé que Hippolyte soit un perso aromantique et asexuel. Même si on voit ici l'origine du perso asexuel froid et hautain, qui hante encore notre culture. En vrai il est gentil avec son père, il l'aime, et il est en admiration, amour pas romantique avec Artemis et ses meilleurs amis. Du coup c'est juste une analyse pas du tout pertinente de se tenir au fait qu'il est froid et hautain avec Phedre. Il aime juste pas Phedre et omg c'est sa belle mère qui a un crush sur lui, beurk. Dommage qu'il nous balance, outré, une tirade ultra mysogyne ( le morceau le plus sexiste de tout Euripide).

(times read: 2)
2023 review:
LMAOOOO ig hippolytus is not into the whole stepmom thing!!

Το λάτρεψα και δεν το περίμενα! Απίστευτα διαχρονικό, με έξυπνους στίχους. Πραγματεύεται θέματα όπως η κοινωνική αποδοχή, το κουτσομπολιό, η ντροπή, ο έρωτας, η ανωτερότητα ή άρνηση του έρωτα, το σώμα και η λογική. Νιώθεις ανώτερος όταν πηγαίνεις κόντρα στις φυσικές ορμές του σώματος? Όταν αρνείσαι τον έρωτα προκειμένου να μείνεις αγνός ή να μη χάσεις τη λογική, όταν είσαι ανέγγιχτος, πόσο άνθρωπος είσαι? Έχεις επαφή με το σώμα σου ή σε μπλοκάρει το μυαλό σου και η "ηθική"?

Euripides depicts here Phaedra suffering, starving herself to death. The nurse after trying hard, gets her confession on what is the problem. Aphrodite cursed her to Love Hippolytus, her stepson.

Phaedra ends up suiciding, after her secret is revealed, Theseus arrives to see her dead body and a letter, which makes the king thinking that Hippolytus wanted to rape Phaedra.

Theseus curses Hippolytus, which then crashes on an accident and returns to the palace, about to die. Artemis told Theseus just before about the fake letter of Phaedra.

Hippolytus pardon his father for the curse, as he is very sad with Aphrodite curse on Phaedra, which made Theseus wrong Hippolytus.

It's an ok plot, showing the abscence of interference from one god to another, but a total interference on human affairs, on greek mythology.

Ég held með Artemis.

Esta interessante peça do teatro grego, inicialmente parece apenas ser construída em torno da acusação falsa de estupro, acentuada porque o acusado é um sacerdote de Artemis virgem. É o famoso "motivo Putifar".
Entretanto, a interpretação vai além. Nesta edição há um posfácio do tradutor Trajano Vieira e um ensaio de Bernard Knox que elucidam muito mais o enredo.
Primeiramente, Fedra acusa Hipólito de a ter estuprado, o que literalmente é mentira, mas digamos psicologicamente é verdade, pois do momento em que Afrodite inculcou nela a paixão, ela foi completamente possuída sem chance de defender-se.
Outra observação muito interessante é sobre a inevitabilidade da vontade dos deuses no destino dos humanos, que mesmo tentando dominar suas próprias vidas acabam por seguir exatamente o que foi predito pelos Deuses.
Um último comentário que tirei do ensaio e que vale para toda a mitologia é que os deuses são incapazes de perdoar. Vemos os humanos e os heróis perdoando, mas nunca os deuses.