For Good comes in Evil's traces.
And the Evil the Good replaces
And Life, 'mid the changing faces,
Wandereth weak and blind.

Sadly, the bastard son of Theseus, Hippolytus cannot compare to Medea, and the first we hear from him is through a misogyny-tinged tirade against Aphrodite (who had quite literally already cursed him!), all women, and the passion that is of them that was so strikingly dull to me I stopped reading for a few days.

The second half of the drama, following Phaedra’s death, was more excitable. After Theseus finds an engraved wax tablet on Phaedra’s wrist, he reads out her (false) death declaration that Hippolytus had SA her, and uses one of his three wishes granted to him by Poseidon to brand his son with despair and misery. Poseidon’s wrath is first seen through a wave of impossible height. I was taken by the image of its silent creep, its unceasing glide, drawing closer, a noiseless motion felt alone in the spirit of those who see it, like a glance. The great wave crests and pulls Sciron’s Cliff into itself before crashing (the glance shuts to a blink, and in that blink, in a god’s blink, an explosion has already happened) and sea spray bursts forth a raving sea-monster that drives Hippolytus’ horses mad from terror. His chariot topples, he is entangled in the horses reigns, and is dragged to his demise.

Similar to Medea, the death (or in Hippolytus’ case near-death) event is described by a witnessing third party. Again, in my experience with Euripides, there was this incitement of horror and fascination that one is locked with when witnessing a God’s intervention, the very ideas of a God. Not through their presence but the grand level of their actions. Incomprehensible creatures, unstoppable marvels. One thinks of the Egyptian Sun God Horus, an enormous disk with wings, one turns their head with a pained confusion from the Book of Revelation. Ophanim, Seraphim, Isaiah’s vision.

I appreciated Hippolytus commenting on his status, or rather lack of status, as he is Theseus’ bastard son. In these epic Greek stories, I don’t see a lot of that- characters embracing their “commonness”. At one point he says to Theseus, living beside the good, hard-working men among him and truly connecting with them, is far more fulfilling than any crown or throne. It softened the character for me, as does most of his sentiment he shows during Thesues’ blind accusations of him. I actually ended up with a certain fondness of Hippolytus by the end of the drama. There’s something very strong and reliable in his characterization. He ends up having an honorable death, a important affair to Ancient Greeks, and speaks firm within himself and his beliefs even when Theseus turns on him. Theseus cannot see past his own nose and acts as ill-tempered as Aphrodite in the beginning of the play.

Artemis’ intervention only furthers this idea that all the events are God-willed, as the grandest of truth and deceptions of the drama are revealed and eventually canonized in ritualistic song. (She arrived a little to late to the party, imo, but she just rolls her eyes saying had to let Aphrodite do her thing. Hmmmm the gods are MESSY)

Myth is an unpacking tool in society’s relationship with “God”, which I think is one of the main reasons I have been drawn to it.

Parece que en vida de Eurípides y aun después era muy corriente decir que era un misógino de mucho cuidado, por culpa principalmente de dos malos matrimonios que hizo. Parece, también, que los contemporáneos de Eurípides tenían muy mala leche (Aristófanes, te miro a ti) y que no dejaban que nada, y mucho menos la realidad, les arruinara un buen chisme. Los helenistas que han revisado lo poquito que se sabe sobre Eurípides coinciden en decir que lo de la misoginia no tenía por qué ser cierto, y que de hecho da la sensación de que era una persona bastante sensible hacia la situación de los oprimidos: las mujeres, los prisioneros de guerra, etc. ¿A quién hacer caso?

No creo que se pueda resolver esa cuestión fácilmente. Solo sé que Eurípides a veces parece tan moderno que te sobresalta. ¿Es posible que este hombre escribiera esas cosas en el siglo V antes de nuestra era? Todas esas historias de pasión devoradora, con unos dioses que eran mostrados sin recato en toda su psicopatía, esas gentecillas del coro tan compasivas, esos comentarios que te los podría hacer un amigo o incluso un conocido con muchas ganas de desahogarse. El alma saliéndose a chorros por la boca, vaya. En mi arrogancia adolescente y de letras puras podía emperrarme en pensar que Antígona de Sófocles hablaba del enfrentamiento entre lo personal y lo institucional, ya fuese la institución la religión o el estado (y no entre los mandatos religiosos y los civiles, como realmente así era). Con Eurípides puedo estar plenamente convencida: en sus obras lo que importa son las personas, no los dioses, no la polis. Las Personas.

Me gusta Hipólito aunque no sea de mis favoritas. A lo mejor lo habría sido en esa primera versión que no se conserva, en la que Fedra no se avergonzaba del amor que sentía por su hijastro. No lo sabré nunca como tampoco sabré si Eurípides odiaba realmente a las mujeres. Pero puedo hacerme mi propia idea a partir de los personajes femeninos tan fantásticos que creó y de las palabras que puso en sus bocas. Hipólito contiene un parlamento que condensa todo el machismo de la sociedad griega clásica, pero en las tragedias de Eurípides, aquí y allá, las mujeres dicen cosas que evidencian la otra versión: el hartazgo, el resentimiento, el sarcasmo femenino ante la enorme importancia de las empresas masculinas. Para ser un misógino, Eurípides mostraba una enorme empatía hacia las mujeres y sus deseos de rebelarse, como si en lugar de tener una idea preconcebida sobre el sexo opuesto (como hacen tantos otros escritores de toda época) realmente las escuchara y deseara entenderlas. Puede que mi opinión, como la de los especialistas, esté demasiado influida por la perspectiva moderna. O puede que la modernidad no esté tanto en la perspectiva, y que Eurípides fuese realmente una de esas personas que, en cualquier época, se saltan todos los convencionalismos. Me inclino por esto último.

I'm hovering between two and three stars for this one. It lacks the taut storytelling in Jean Racine's retelling of the story in Phaedra, and Hippolytos' first appearance on stage set the wrong tone for the rest of his characterization (though quite possibly the original audience would have thought differently). Euripides does manage surprisingly well to keep a sense of continuity despite the shift in on-stage cast midway through the play. Overall, Racine handled the story with greater skill and I'm probably biased against this version having read it second.

Morał z tej historii: abstynencja seksualna jest niebezpieczna i może być śmiertelna.

Zastanawiam się, czy Afrodyta nie była przypadkiem najbardziej krwiożerczą z greckich bogiń. Jakby tak chwilę pomyśleć, to nawet cała wojna trojańska wybuchła przez nią.

Nadal #teameurypides, choć Hippolytos jest mniej zajmujący i robi mniejsze wrażenie niż Medea.

4 stars
Dang, Hippolytus really hated women lol

john mulaney voice i think hippolytus is aroace

It has the strengths of a Euripides play. It is an easy read and rich in context. Unfortunately the story did little for me, the characters being more like archetypes which I think hurts a drama about complex human feelings. Yet there was one theme that resonated: a man choosing his hobby/passion/work over love and the dire consequences of such a choice. That being said I respect the play but I wish it had moved me in some way.

Euripides, yaygın Hippolytos mitine farklı bir yorum getiriyor bu oyunda. Hippolytos, büyük Yunan kahramanlarından Theseus ile Amazon kraliçesi Hippolyta'nın oğlu (Jon Snow). Bakirlikte bir dünya markası olma yolunda ilerleyen Hippolytos, kendine bakire tanrıça Artemis'i örnek alıyor ve aşk/tutku tanrıçası Aphrodite'ye burun kıvırıyor (tragedya kahramanının hatası). Tabii ki bir fani tarafından aşağılanan Aphrodite de öfkelenerek intikam planları hazırlıyor. Bu planın bir parçası da gönüllü sürgüne gitmiş Theseus'un saraydaki yokluğunu fırsat bilerek Theseus'un eşi Phaidra'yı Hippolytos'a aşık ediyor. Yani üvey oğluna aşık olan üvey annenin dramı ile karşı karşıyayız. Mitin orijinalinde ise Phaidra Hippolytos'a yaklaşıyor ancak Euripides, orijinal mitin aksine burada bize Hippolytos'a duyduğu yasak aşktan yanıp tutuşan ve Hippolytos'a açılmaktansa ölmeyi göze alan bir Phaidra tablosu çiziyor. Phaidra'yı koruyan, neredeyse feminizm yanlısı diyebileceğimiz bu bakış açısı, Phaidra'nın utançtan kendini öldürdükten sonra Theseus'a Hippolytos'un onu iğfal ettiğine dair bıraktığı mektup sahnesiyle bozulur gibi olsa da Euripides'in yaşadığı katı ataerkil toplum yapısını ve geleneksel mitten çok uzaklaşmama kaygısını göz önünde bulundurduğumuzda Euripides'in bu senaryo tercihini daha iyi anlayabiliriz zira Euripides topluma çok aykırı bir profil çiziyor olsaydı ve bu toplum tarafından fark edilseydi Euripides muhtemelen ya taşlanır ya da sürgün edilirdi. Gerçi Euripides ömrünün sonlarına doğru Makedon kralının teklifi üzerine memleketini terk ederek oraya göç etmiş. Çünkü hayattayken anlaşılmamış Euripides, özellikle komedya yazarlarının eleştiri oklarının hedefi olmuş. Eserlerinin değeri ölümünden sonra çok daha iyi anlaşılmış. Fikirleri de zaten o zamanki Yunan toplumuna birkaç beden büyük gelmiş. Modern okurlar olarak Euripides'in bu hayal kırıklığını ve belki de kalabalıklar arasında kendini yalnız hissetmiş olabileceğini daha iyi anlayabiliyoruz. Euripides, ahlak dersi vermek yerine "göstermeyi" tercih etmiş ancak tabi ki çağının Yunan toplumu, sadece gösterilenden kendine ders ve mesajlar çıkarmakta ne denli başarılı olabilirdi ki?

Oyuna geri dönecek olursak, oyunun erkek kahramanı Hippolytos, bakirlik gibi bir erdemde (çağının anlayışına göre) aşırıya kaçıp, üstüne üstlük bir tanrıçayı küçümsediği ve Phaidra da yasak aşkın utancında aşırıya kaçtığı için kendi sonlarını hazırlamışlar. Euripides yine okuru sorgulamaya davet ediyor: Bir erdem bir cezaya dönüşebilir mi? Bir insan tanrılara meydan okuyabilir mi? Tanrılara meydan okuyan insan cezalandırılmalı mıdır? E peki Hippolytos'a reva görülen ceza aşırı değil midir? Tanrılar da insan gibi hata yapabilir mi? Tanrılar kusursuz mudur? Yasak aşk nasıl bir duygu olabilir? Yoğun duygular (aşk, tutku, intikam hırsı vb.) insana neler yaptırabilir? Liste yine uzayıp gider. Aslında Euripides'in yapmak istediği, ancak yapmaya cesaret edemediği şeylerden biri de geleneksel Yunan dinini sorgulamaktır. Ama zaten bunu sorguladığını satır aralarında okura sezdirir. Bu sorgulamayı buğulu bir şekilde fark eden, ancak bunun ne olduğunu kesin olarak tanımlayamayan Yunan toplumunun da Euripides'in oyunlarına mesafeli davranmasını anlayabiliriz. Euripides'i de mutlaka okumanızı tavsiye ederim. Keyifli okumalar.

Don't anger the Gods, especially the vain ones. Wait, thats everybody.

CLASS 220 core

this is my least favourite from euripides so far, but it is still very interesting.

we see the gods in a different light in this play; aphrodite and artemis are not working in league with each other, but directly opposite. all the events of this play occur because aphrodite was jealous that she was not getting enough praise from hippolytus.

it appears to me that she is being very spiteful in making phaedra fall in love with him, inciting much suffering where it is not necessary at all.

but also, hippolytus' extreme reaction upon hearing of phaedra's love was no proportionate either. die, both of you, he says, i'll never get enough of hating women. pretty brutal. im not going to say that he deserves to die but ...

anyway. pretty good. i will be sad to see this half of the module go. only bacchae remains!

"où aboutiront les excès de l'esprit humain? quel sera le terme de son audace et de sa témérité? si en effet sa perversité s'accroît à chaque génération, si les vices des enfants surpassent toujours ceux du père."