"Ah me! ye Sirens, Earth's virgin daughters, winged maids, come, oh! come to aid my mourning, bringing with you the Libyan flute or pipe, to waft to Persephone's ear a tearful plaint, the echo of my sorrow, with grief for grief, and mournful chant for chant, with songs of death and doom to match my lamentation, that in return she may receive from me, besides my tears, dirges for the departed dead beneath her gloomy roof!"

Most beautiful harmony

"LEADER: … And I will myself go in with thee, and with thee inquire of the maiden’s oracles; for ‘tis a woman’s bounden duty to share a sister’s trouble."

ayyy feminism!

"MENELAUS
I come as a shipwrecked man and a stranger, whom heaven protects.

PORTRESS
Well, get thee to some other house than this."

+5 women

"MENELAUS
When? Surely I have never been robbed of my wife from the cave!"

poor Menelaus, even when he shoves his wife into a cave she gets taken from him

"MENELAUS
No robber I, or minister of evil.

HELEN
At any rate the garb wherein thou art clad is unseemly."

consider yourself sassed*

good for her!

otrolig!!!

„Ce e divin? Ce nu e divin?
Și ce e la mijloc, între aceste două?
Nici un om nu se poate făli că știe,
chiar după ce-a stăruit îndelung
să le prindă esența,
când vede cum se îndreaptă zeii
mai întâi într-o parte, pe urmă în alta,
iară și iară schimbându-se,
în neașteptate salturi întâmplătoare.”

euripides.. the og feminist <3

Finally got to reread this for the first time since middle school :)

"Mujeres, amigas mías, ¿a qué yugo del destino estoy uncida? ¿Acaso me dio a luz mi madre para ser un prodigio para los hombres? Ninguna mujer, griega o bárbara, ha dado a luz a sus hijos a partir de un huevo blanco, como del que cuentan que Leda me dio a luz a mí, de Zeus. Mi vida y todo lo mío es un prodigio y ello por Hera, por causa de mi belleza. ¡Ojalá pudiera borrarse como se
borra una pintura! ¡Ojalá pudiera tomar una figura fea en vez de hermosa!"

[...]

"Y en la guerra contra los troyanos fui ofrecida a los griegos como un trofeo de guerra (aunque no era yo, sino solamente mi nombre)."

The idea of Helen and her role in the Trojan War is a theme that is open to endless revisitation. Even in the time of Euripides, it was an open question of how she should be interpreted.

The question is often whether she should be seen as unfaithful to her husband or the victim of kidnapping who did her best to survive. Euripides sets both options aside and asks what if she were just an unfortunate bystander, removed from the action and bearing the burdens of misunderstanding and baseless accusation. What if greater powers were using her and forgetting her in the process?

The way this connects to The Iliad itself is a stretch, perhaps, but how fantastical is too fantastical when we are dealing with stories of warring gods? You may not relate to clones made of air and being flown to Egypt on a cloud, but the play is a means to ask who deserves blame and credit for conflict? How are women commodified and trivialized when circumstances change? What’s the definition of marital loyalty?

It’s not perfect, and many of the chanted sections will be hard to follow for modern audiences. But beyond the immediate, there’s a story worth telling. It’s not that long; give it a shot.

Helen dramatizes an alternative myth about Helen, she of the thousand ships. According to the telling, Helen was never unfaithful to Menelaus, never absconded to Troy, never was responsible for the horrific Trojan War. Instead, miffed at Aphrodite’s beauty contest win, Hera set out to deny Aphrodite the win by whisking Helen off to Egypt, and substituting a doppelgänger. The unfaithful and vain Helen of the Iliad was not in fact the real Helen; the real Helen was faithful, chaste, loyal, an ideal Spartan woman hidden away in Egypt.

Menelaus, shipwrecked on Egypt’s shores with the sham Helen he carried with him from Troy (cf. Trojan Women), discovers real Helen and after some batter about who is who, accepts her; that done, Helen’s doppelgänger fades away.

There are a number of similarities here with Euripides’ Iphigeneia in Tauris. Like Helen, Iphigeneia is whisked away by the goddess to a foreign land. Her brother is shipwrecked and, on discovering her, engages in the same sort of recognition banter. In both cases, it is the women who plan and effect the daring escapes against all odds. The male characters are not particularly noble or even very bright.

Helen is not a Greek tragedy. There are elements here that are even comic to a modern reader, although I’m not sure that’s what Euripides intended. Actually, I’m not at all sure what he intended. I found the play shallow, the characters uninteresting, and the dialogue forced and over-the-top. This being Euripides there are some memorable turns of phrase and odes, even in translation. Overall I found the play lacking in emotion, and the catharsis one experiences in Greek tragedy completely absent. The extended introduction to this volume works hard to make a silk purse out of this sow’s ear, and perhaps some might find illuminating and convincing augments here. I did not.

Euripides wrote some 90 plays, 19 of which are extant. This in not one of the better ones.

Hippolytus, Helen, Alcestis, Ion, Euripides

Euripides (c. 480 – c. 406 BC) was a tragedian of classical Athens. Along with Aeschylus and Sophocles, he is one of the three ancient Greek tragedians for whom a significant number of plays have survived.

Hippolytus is an Ancient Greek tragedy by Euripides, based on the myth of Hippolytus, son of Theseus. The play was first produced for the City Dionysia of Athens in 428 BC and won first prize as part of a trilogy. Helen is a drama by Euripides about Helen, first produced in 412 BC for the Dionysia in a trilogy that also contained Euripides' lost Andromeda. The play has much in common with Iphigenia in Tauris, one of the playwright's later works.

Alcestis (Greek: Ἄλκηστις, Alkēstis) is an Athenian tragedy by the ancient Greek playwright Euripides. It was first produced at the City Dionysia festival in 438 BC. Ion is an ancient Greek play by Euripides, thought to be written between 414 and 412 BC. It follows the orphan Ion in the discovery of his origins.

تاریخ نخستین خوانش: روز چهارم ماه مارس سال1982میلادی

عنوان: هلن و سه نمایشنامه دیگر، نویسنده: اوریپید؛ مترجم: محمد سعیدی؛ مشخصات نشر تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، سال1359؛ در345ص؛ موضوع: نمایشنامه های کلاسیک یونانی - سده پنجم پیش از میلاد

نمایشنامه‌ های «هیپولیت»، «هلن»، «آلسست» و «ايون»، از درخشان‌ترين آثار «اوریپید»، شاعر بزرگ «یونان باستان» هستند؛

در نمایش‌نامه «هیپولیت»، «اوریپید» داستان عشق گناه آلود «فدر»، همسر «تزه»، را به نظم کشیده است؛

در نمایشنامه «هلن»، «اوریپید» نشان می‌دهد آن «هلنی» که «یونانیان»، سال‌ها بر سر او با «تروا» جنگیدند، در حقیقت «هلن» نبود، بلکه زنی دیگر بود که تنها نام «هلن» را بر او نهاده بودند؛ «اوی‌ریپیدس»، به خدایان همچون انسان‌هایی می‌نگرد، که برای رسیدن به اهداف خویش: به «دروغ»، و «فریبکاری» دست می‌یازند، اما در پایان؛ همه ی خدعه‌ ها، و نیرنگ‌هایشان، برملا می‌گردد؛ وی ایزدان را، موجوداتی پست، و قابل نفرین، می‌نمایاند؛ «هیپولوتوس» می‌گوید: «‌ای کاش نفرین آدمیان گریبانگر خدایان می‌شد!»؛ خدایان علی‌رغم توانایی اساطیری خویش، برای رسیدن به هدف، به هر وسیله‌ ای توسل می‌جویند؛ بدین ترتیب، «اوی‌ریپیدس» ایشان را، از قله ی خودکامگی افسانه‌ ای، تا به پایه ی موجودی فریبکار، به زیر می‌کشد؛ حتی گناه آدمیان را؛ نتیجه ی نیرنگ ایزدان می‌داند، و این اعترافی است، که از زبان «آرتمیس» باز گفته می‌شود: «هرگاه خدایان مقرر کنند، آدمیان ناگریز، دست به گناه می‌زنند...!»؛ «اوی‌ریپیدس»، به فرد اراده بخشید، و قدرت خدایان را، که تعیین‌ کننده ی سرنوشت انسان بود، تضعیف نموده، تقدیر آدمی را، به خود او وامی‌نهد، و این باور را، طرح می‌کند، که دست هیچ ذی‌شعوری، در سرنوشت انسان، دخیل نیست؛ وی نقش تقدیر را، از زندگانی نفی کرده، عامل تصادف و اتفاق را، سازنده ی تقدیر بشر می‌داند؛ همان‌گونه که بردگی را، نه حکم طبیعی فرد، بلکه نتیجه ی تصادف می‌داند؛ همچنان که «آخیلوس» می‌گوید: «آه! زئوس، من چه می‌گویم؟ می‌گویم که چشم تو بیدار است؛ یا از حماقت انسانهایی که باور می‌کنند، خدایانی هم وجود دارند، حال آنکه تمامی جهان، از تصادف و اتفاق، انباشته است»؛

بدین ترتیب «اوی‌ریپیدس» بر قدرت اساطیری خدایان، خط بطلان می‌کشد، و از زیان «تسئوس»، خرافات و غیبگویی را، به باد تمسخر گرفته، تکیه بر آن را، عملی دور از عقل می‌انگارد، و برای تمامی رخدادها در پی دلایل عقلانی است؛ و به عاملی به نام معجزه ی خدایان، اعتقادی ندارد؛ «اوی‌ریپیدس» نویسنده‌ ای آزاد اندیش بوده، و باور دارد اگرچه می‌توان زبان و قلم را به بند کشید، لیکن اندیشه را نمی‌توان در حصارها، و باورها محصور کرد؛ «هیپولوتوس» می‌گوید: «زبانم سوگند خورده، اما ذهنم آزاد است»؛

در نمایشنامه السست: «آلسست» به جای «آدمتوس» میمیرد؛ «آپولو» که یکسال با کار جانفرسای گله داری، در خدمت «آدمتوس»، پادشاه «تسالی»، بوده است، به پاس حقشناسی از رفتار سخاوتمندانه ی میزبان خود، امتیاز ویژه ای، که عبارتست از اینكه، ساعت مرگ آدمتوس، به تعویق افتد برای او قائل میشود؛ مشروط بر اینکه، آدمتوس کسی را بیابد، که حاضر شود، به جای وی بمیرد، پدر و مادر و دوستانش، خودداری میکنند؛ تنها همسرش میپذیرد؛ همسرش، پیش از مرگ، تنها یک چیز میخواهد؛ آدمتوس هنوز به خاک سپرده نشده است، این آدمتوس که در سراسر یونان، به خاطر مهمان نوازی شهرت دارد؛ خبر مرگ همسرش را، از دوست خود، «هراکلس» پنهان میدارد، تا مبادا که وی از ماندن در خانه ای سوگوار، سر باز زند؛ مهمان به داخل خانه همراهی میشود، «آدمتوس» از پی تشییع جنازه میرود؛ «هراکلس» باده مینوشد، و شوخ و شنگ آواز سر میدهد؛ خادم پیر «آدمتوس»، رنجيده خاطر، از باده گساری، حقیقت تلخ را، بر مهمان فاش میسازد؛ «هراکلس» پاک طینت، شرمسار از رفتار نادرست خود، بر آن میشود، تا «آلسست» را به «آدمتوس» بازگرداند؛ میزبان خسته از مراسم تدفین، بازگشته است، که «هراکلس» همراه با زنی مستور و خموش، سر میرسد؛ «هراکلس» به «آدمتوس» میگوید كه آن زن را، در مسابقه ای ورزشی، به عنوان جایزه گرفته است، و حال برای تسلی، به دست او میسپاردش؛ بیوه مرد، نسبت به پذیرش یک زن جوان، در خانه ی خود، بی میلی نشان میدهد، اما «هراکلس» با سماجت، رسم مهمان نوازی را گوشزد میکند؛ «آدمتوس» مهمان نواز، تسلیم میشود؛ «آدمتوس» در وجود بیگانه ی خموش، «آلسست» مرده را به یاد میآورد؛ «آلسست» تا مدت سه روز، اجازه ندارد سخن بگوید، نخست میبایست، مراسم تطهیر را به جای آورد، و هیچ تفسیر و تعبیری وجود نخواهد داشت؛ نمایشنامه «آلسست»، به خاطر آمیختگی سبکها، به نحوی شگفت، نمایشنامه ای امروزین است؛ گاهی چنان امروزی مینماید، که شخص وسوسه میشود، آن را ضدتراژدی بنامد؛ به همین خاطر است، که با در نظر گرفتن ابزار، و امکانات تئاتر «یونان» در آن زمان، میتوان به یک نکته پی برد، که «اوریپید» چه بدعتگزاری بوده است؛

نمایشنامه «آلسست»، ترکیبی همانند نمایش «ساتیر» دارد، مرکب از شش «اگون» است؛
اول «مشاجره میان یک خدا و حریفش - آپولوو مرگ – در مقدمه نمايشنامه»؛
دوم «رنجمایه یا رنج – بدرود آلسست، با بستر عروسیش، با فرزندانش و آدمتوس و وحشت او زمانی که میفهمد هادس او را میخواند»؛
سوم «یک پیک که مرگ را آگهی میدهد – خادم پیر، او که اخبار اندوهناک را به هراکلس میرساند»؛
چهارم «مرثیه خوانی – سوگواری آدمتوس هنگام بازگشتن از مراسم تدفین»؛
پنجم «بازشناسی یا واژگونی بخت – بازشناسی آلسست در وجود زن بیگانه»؛
و ششم «تجلی نهایی- بازگشت همسر تجدید حیات یافته به خانه»؛

تاریخ بهنگام رسانی 25/11/1399هجری خورشیدی؛ 14/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

"Κανείς ποτέ δεν ήταν ευτυχισμένος αν ήταν άδικος.
Οι ελπίδες της σωτηρίας βρίσκονται στην τήρηση του δικαίου."
*
"Πολλές μεταβολές καταστάσεων φέρνουν οι θεοί,
πολλά ανέλπιστα κάνουν οι θεοί!
Όσα περιμένουμε δεν γίνονται
και σ’ όσα δεν περιμένουμε πέρασμα βρίσκει ο θεός."

(εκδ. ΖΗΤΡΟΣ, μετάφραση Θ. ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ)

Helen never went to Troy. Instead, according to the tradition inaugurated by Stesichorus and followed by Euripides, a mere likeness of her went to Troy, while the real Helen was forced by the gods to go to Egypt as the Greeks and Trojans were fighting each other.

So, what happened to the real Helen after the Trojan War? Would she ever be reunited with her husband, Menelaus?

That's what Euripides' play, *Helen*, is about.

And it's just OK. It's an interesting look at how the Greeks wrestled with the idea of Helen: worshipped throughout Greece as a divine figure, especially in Sparta, yet her infidelity committed the Greeks to a decade-long siege of a distant city.

But as a tragedy and as a piece of literature, I don't think it's on the same level as some of Euripides' other plays, certainly not the *Bacchae* or *Iphigenia in Aulis*, both of which deal with what it means to be a human being and our relationship with the divine. *Helen* deals with that somewhat but in a way that remains hinged to Helen's own circumstances and life.