Hippolytus has angered the goddess Aphrodite with his excessive chastity.

“God of nocturnal prowess is not my God.”

He only worships the virgin Artemis, like it’s a free for all:

“Men make their choice: one man honors one God,
and one another.”

Mistake.

Aphrodite strikes Hippolytus’ stepmother, Phaedra, with an incestuous love for her stepson. Phaedra becomes ill, and Aphrodite herself calls it a sickness, this love she hands out to mortals on a whim.

Phaedra and the women around her understand that her love is externally imposed.
Phaedra’s nurse: “Indeed, it would need to be a might prophet
to tell which of the Gods mischievously
jerks you from your true course and thwarts your wits!”
Phaedra herself: “Where have I strayed from the highway of good sense?
I was mad. It was the madness sent from some God.”
“One I love destroys me. Neither of us wills it.”

Phaedra fights Aphrodite’s sickness, trying to reason and ultimately suicide her way out of it. Her nurse upbraids her for not submitting to the goddess’ plans, noting that that’s just the way it is:
“Why, you should certainly
have had your father beget you on fixed terms
or with other Gods for masters, if you don’t like the laws that rule this world.”

But when Hippolytus finds out about his stepmother’s feelings, he can’t put two and two together and instead flies into a rage. I should already be used to hearing this refrain from ancient Greek men, especially given its similarity to Jason’s in Medea, but Hippolytus still managed to catch me off guard:

“Women! This coin which men find counterfeit!
Why, why, Lord Zeus, did you put them in the world,
in the light of the sun? If you were so determined
to breed the race of man, the source of it
should not have been women.”

He suggests that men should instead bring offerings to Zeus’ temples, and receive the number of children commensurate with their offering (with the wealthy purchasing the most children and so on). He’s angry that instead of the money going to Zeus, it’s wasted on dowries:

“So we might have lived
in houses free of the taint of women’s presence.
But now, to bring this plague into our homes
we drain the fortunes of our homes. In this
we have a proof how great a curse is woman.”
“I’ll hate you women, hate and hate and hate you,
and never have enough of hating…”

Wow. Tell us how you really feel.

Nevertheless, this play was one of my favorite of Euripides’ for its unwanted desire and self-conflict (which are my own scholarly jams), and for its theme of doubles, since Phaedra and Hippolytus mirror each other in several ways. Here is a line uttered by Hippolytus, when banished by his father, underscoring the “doubles” theme, and I wish I had a better idea of what it means:

“If I could only find
another me to look me in the face
and see my tears and all that I am suffering!”

I’d welcome any interpretations!

idk why i'm shocked when everybody dies in a greek tragedy when it's LITERALLY in the title

Euripides, yaygın Hippolytos mitine farklı bir yorum getiriyor bu oyunda. Hippolytos, büyük Yunan kahramanlarından Theseus ile Amazon kraliçesi Hippolyta'nın oğlu (Jon Snow). Bakirlikte bir dünya markası olma yolunda ilerleyen Hippolytos, kendine bakire tanrıça Artemis'i örnek alıyor ve aşk/tutku tanrıçası Aphrodite'ye burun kıvırıyor (tragedya kahramanının hatası). Tabii ki bir fani tarafından aşağılanan Aphrodite de öfkelenerek intikam planları hazırlıyor. Bu planın bir parçası da gönüllü sürgüne gitmiş Theseus'un saraydaki yokluğunu fırsat bilerek Theseus'un eşi Phaidra'yı Hippolytos'a aşık ediyor. Yani üvey oğluna aşık olan üvey annenin dramı ile karşı karşıyayız. Mitin orijinalinde ise Phaidra Hippolytos'a yaklaşıyor ancak Euripides, orijinal mitin aksine burada bize Hippolytos'a duyduğu yasak aşktan yanıp tutuşan ve Hippolytos'a açılmaktansa ölmeyi göze alan bir Phaidra tablosu çiziyor. Phaidra'yı koruyan, neredeyse feminizm yanlısı diyebileceğimiz bu bakış açısı, Phaidra'nın utançtan kendini öldürdükten sonra Theseus'a Hippolytos'un onu iğfal ettiğine dair bıraktığı mektup sahnesiyle bozulur gibi olsa da Euripides'in yaşadığı katı ataerkil toplum yapısını ve geleneksel mitten çok uzaklaşmama kaygısını göz önünde bulundurduğumuzda Euripides'in bu senaryo tercihini daha iyi anlayabiliriz zira Euripides topluma çok aykırı bir profil çiziyor olsaydı ve bu toplum tarafından fark edilseydi Euripides muhtemelen ya taşlanır ya da sürgün edilirdi. Gerçi Euripides ömrünün sonlarına doğru Makedon kralının teklifi üzerine memleketini terk ederek oraya göç etmiş. Çünkü hayattayken anlaşılmamış Euripides, özellikle komedya yazarlarının eleştiri oklarının hedefi olmuş. Eserlerinin değeri ölümünden sonra çok daha iyi anlaşılmış. Fikirleri de zaten o zamanki Yunan toplumuna birkaç beden büyük gelmiş. Modern okurlar olarak Euripides'in bu hayal kırıklığını ve belki de kalabalıklar arasında kendini yalnız hissetmiş olabileceğini daha iyi anlayabiliyoruz. Euripides, ahlak dersi vermek yerine "göstermeyi" tercih etmiş ancak tabi ki çağının Yunan toplumu, sadece gösterilenden kendine ders ve mesajlar çıkarmakta ne denli başarılı olabilirdi ki?

Oyuna geri dönecek olursak, oyunun erkek kahramanı Hippolytos, bakirlik gibi bir erdemde (çağının anlayışına göre) aşırıya kaçıp, üstüne üstlük bir tanrıçayı küçümsediği ve Phaidra da yasak aşkın utancında aşırıya kaçtığı için kendi sonlarını hazırlamışlar. Euripides yine okuru sorgulamaya davet ediyor: Bir erdem bir cezaya dönüşebilir mi? Bir insan tanrılara meydan okuyabilir mi? Tanrılara meydan okuyan insan cezalandırılmalı mıdır? E peki Hippolytos'a reva görülen ceza aşırı değil midir? Tanrılar da insan gibi hata yapabilir mi? Tanrılar kusursuz mudur? Yasak aşk nasıl bir duygu olabilir? Yoğun duygular (aşk, tutku, intikam hırsı vb.) insana neler yaptırabilir? Liste yine uzayıp gider. Aslında Euripides'in yapmak istediği, ancak yapmaya cesaret edemediği şeylerden biri de geleneksel Yunan dinini sorgulamaktır. Ama zaten bunu sorguladığını satır aralarında okura sezdirir. Bu sorgulamayı buğulu bir şekilde fark eden, ancak bunun ne olduğunu kesin olarak tanımlayamayan Yunan toplumunun da Euripides'in oyunlarına mesafeli davranmasını anlayabiliriz. Euripides'i de mutlaka okumanızı tavsiye ederim. Keyifli okumalar.

I had to read it for my Greek Tragedies class. The character of the Nurse is pretty cool.

CLASS 220 core

Ah! Zeus! Por que impões ao homem o flagelo
de mau caráter chamado mulher e o mostras
à luz do sol? Se desejavas propagar
a raça dos mortais, não seria às mulheres
que deverias dar os meios para isso.
Em troca de ouro ou ferro ou do pesado bronze
depositado em teus altares, deverias
ter concedido aos homens meios de comprar,
segundo as suas oferendas, o direito
de ter os próprios filhos e poder viver
livres da raça feminina em suas casas.
Eis a prova de que a mulher é um grande mal:
o pai, que lhe deu vida e a criou, concede-lhe,
para livrar-se desse mal, um dote e pode,
assim, mandá-la um dia para outro lugar.
Por sua vez, aquele que recebe em casa
essa raça fatal, esmera-se em cobrir
com adornos belos o ídolo indesejável,
mas para ornamentá-la com lindos vestidos,
aos poucos o infeliz vê os seus bens sumirem.
Não há muitas alternativas; se ele teve
a sorte de aliar-se a uma família boa,
em atenção a seus parentes é forçado
a conviver com uma mulher desagradável.
Se, para conseguir uma boa mulher,
o pretendente aceita seus sogros inúteis,
para ter o seu bem ele suporta um mal.
A sorte menos má é receber em casa
alguma nulidade que, de tão obtusa,
nem é notada. Detesto a mulher pensante
e faço votos para que em meu lar futuro,
jamais haja mulher com mais inteligência
que a meramente necessária ao próprio sexo!
O fato é que Cípris faz a perversidade
nascer principalmente na mulher pensante;
as ignorantes não chegam a ser perversas
pelas limitações de sua inteligência.
Não deveriam as criadas acercar-se
de suas donas. Teriam de restringir-se
ao convívio silente dos irracionais;
assim não falariam a nenhuma delas
nem delas jamais ouviriam a palavra.
De fato, vêem-se mulheres pervertidas
tecendo na intimidade planos pérfidos
que são levados para fora por criadas.

Hipolitas buvo žiauriai nubaustas dievų už tai, kad buvo pernelyg… doras ir skaistus. Ir koks turėtų būti tokios pjesės moralas? Gal, kad net dorybės reikalauja saiko, ir jeigu esi labai perspaustai teisuoliškas, gali tuo užrūstinti dievus? Arba gal, kad dievai ne visada yra teisingi, ir todėl žmonės gali gauti visai ne tai, ko nusipelno? Nežinau, bet toks pagrindinės minties neaiškumas įgalina įvairias interpretacijas, o man tai yra vienas iš gero kūrinio požymių.

Maarit Kaimion suomentamassa Euripideen näytelmässä aiheena on luvaton rakkaus, jonka osapuolena ovat Ateenan kuninkaan Theseuksen puoliso Faidra ja tämän poikapuoli Hippolytos. Tässä niin kuin usein muissakin tekijän draamoissa jumalten osuus ratkaisevaa, ja sekin toteutetaan tuttuun tapaan jumala koneesta -ratkaisulla näytelmän lopussa.

Jumalat, jotka ovat tämän tragedian osapuolia, ovat Artemis ja Afrodite. Jälkimmäinen tuntee tulevansa laiminlyödyksi, kun Hippolytos on ainaisilla metsästysmatkoillaan, eikä noteraa Afroditen mahtia mitenkään. Näyttämölle asteleva jumalatar lupaa kostaa Hippolytokselle, niin että ”manalana portit avautuvat”, ja niin tuleekin käymään.

Onneton Faidra joutuu siis Afroditen kirouksen kohteeksi ja riutuu rakkaudesta Hippolytokseen. Vastakaikua ei heru, ja sitä pääsee trozenialaisten naisten kuoro valottamaan. Ennen pitkää epätoivoinen Faidra päätyykin itsemurhaan kostaessaan Theuseuksen pojalle välttääkseen häpeän ja samalla syyttää Hippolytoksen maanneen äitipuolensa.

Tästä draamallinen jännite vain kasvaa, kunnes päästään raivostuneen Theseuksen ja amatsonin pojan viimeiseen kohtaamiseen. Poseidon lunastaaa kuninkaalle antamansa kauhean lupauksen, ja vielä loppuratkaisussa selviää, miten näytelmän hahmot olivat toimineet aiemmin ja millä perustein.

Euripides ottaa siis hyvin kantaa, minkälaiset voimat tai harhaluulot ohjaavat ihmisten toimintaa, ja Artemiskin pääsee ääneen: ” – – ihmiset menevät harhaan jos jumalat niin tahtovat.”

4 stars
Dang, Hippolytus really hated women lol

Hippolytus

By Euripides
First presented in 428 BC

I have reread this tragedy shortly after I had read the play of ‘Phaedra’ by Racine.

Euripides work is an extremely beautiful reading pleasure and provides a very colorfully painted picture of events.
Especially the chorus and coryphe give the reader a feeling of participation.
The distribution of the drama is quite different from Racine’s play.
The actors are Theseus, the great Athenian hero, Phaedra his second wife, Hippolytus, her stepson, son of Ariane, the previous wife.

The weight of the tragedy is placed on Hippolytus, rather than on Phaedra.

The influence of the deities is in a more apparent presence.
Hippolytus worships the goddess of chastity, Artemis, while Phaedra gives her offerings to the goddess of love, Cypris.

Both humans are victims of the secret plans of their gods, who are jealous of each other, as goddesses would be.

Unlike in Racine’s play, Phaedra does not meet Hippolytus and declare her love to him.

Instead, under strict promise to never reveal her secret, Phaedra relenting to pressure, informs her maid of her sufferings.
The maid now on her own initiative gives the information to Hippolytus hoping that he may share the passion.

Hippolytus is horrified and offended and turns away in disgust.

As Phaedra hears of it and fearing the consequences commits suicide, but with a wicked plan of vengeance for her rejected love.

When Theseus finds the body of his wife, she clasps a written tablet in her hands, accusing Hippolytus of a forced adultery.

Theseus, outraged by this apparent treachery by his son, appeals to Poseidon, his own intimate god, to destroy Hippolytus.

And so it happened that poor Hippolytus got dragged along the seashore, thrown from his horse chariot and killed on the rocks.

However, while still able to mutter some words, he again swears of his innocence and forgives his father for the deadly spell he had cast on him.
So it came that Theseus, in his haste, had destroyed his child and his own life.

So, even with some differences, Euripides play is just as powerful and expressive as is Racine’s French version.

J'ai trop aimé que Hippolyte soit un perso aromantique et asexuel. Même si on voit ici l'origine du perso asexuel froid et hautain, qui hante encore notre culture. En vrai il est gentil avec son père, il l'aime, et il est en admiration, amour pas romantique avec Artemis et ses meilleurs amis. Du coup c'est juste une analyse pas du tout pertinente de se tenir au fait qu'il est froid et hautain avec Phedre. Il aime juste pas Phedre et omg c'est sa belle mère qui a un crush sur lui, beurk. Dommage qu'il nous balance, outré, une tirade ultra mysogyne ( le morceau le plus sexiste de tout Euripide).

3.5 ⭐️
This one is kinda hard for me. Like I really liked Hippolytus and even Phaedra as characters within the play, it reeked of the issue I have with most tragedies I don’t enjoy and that’s a conflict that could be easily resolvable but isn’t. It’s my biggest issue with tragedies because it makes them feel unnecessary thus lessening the actual emotion I feel towards the tragedy. The chorus or Hippolytus could have told Theseus what happened but didn’t for no strong reason in my opinion. Also the nurse of Phaedra sucks and I hate her.