There is something rotten in the state of Denmark...

I like the way that pretty much everybody is dead by the end of the play. The political and personal entanglements are so tightly interwoven that nobody can survive.

As is probably not unusual I went along to the local theatre with the whole of the year group taking English Literature to see the play when the line was spoken that Hamlet would be sent to England and since everybody there was mad anyway he'd fit in unrecognised, the theatre audience much to my surprise erupted in laughter, which I felt demonstrated the truth of the play's proposition.

«Γιατί η γη κι ο ουρανός, Οράτιε, βρίθει από πράγματα που δεν μπορεί ούτε να ονειρευτεί η φιλοσοφία μας».

Δεν περιμένετε εμένα ασφαλώς για να σας πω τι είναι αυτό το έργο κι αν πρέπει να το διαβάσει κανείς, ίσως γιατί το πρέπει δεν αρμόζει σε αυτή την τέχνη και δεν αρμόζει στις απολαύσεις γενικώς. Ούτε φυσικά μία ανάγνωση, ή και μια δεύτερη, μπορεί να αποκαλύψει όλους τους χυμούς αυτού του κειμένου, τον απίθανα μοντέρνο χαρακτήρα του, που εγκαινιάζει μια νέα εποχή στοχασμού και ένα νέο πνεύμα για να ζεις και να πορεύεσαι. Όχι. Ο Άμλετ είναι ένα κείμενο αργής επαναφοράς, που το μεταβολίζεις για πάντα, που επιστρέφεις σ' αυτό στις διάφορες φάσεις της ζωής, κοιτώντας το με ίδια μάτια αλλά διαφορετικά μυαλά.

Θα ήθελα να αντιγράφω τα αποσπάσματα του Άμλετ σ' ένα τετράδιο μέχρι να τα αποστηθίσω, αλλά αυτό έχει ήδη κάπως συμβεί.

Κι ο άνθρωπος τι είναι, τι αξίζει,
εάν το χρόνο του πάνω στη γη
τον έχει για να τρώει και να κοιμάται;
Τίποτα, ένα κτήνος. Τόσο μόνο.
Κι εκείνος που μας έπλασε με νου
τόσο πλατύ που να μπορεί να βλέπει
και προς το παρελθόν και προς το μέλλον.
σίγουρα δεν μας έδωσε αυτή
τη θεϊκή ικανότητα του λόγου
για να σαπίζει μέσα μας αργή.
Τι φταίει λοιπόν; Η λησμονιά του ζώου
ή κάποιος άνανδρος ενδοιασμός
μιας σκέψης τόσο πια προσεκτικής,
τόσο λεπτής που αν την τεμαχίσεις
το ένα τέταρτό της θα' ναι σύνεση
και τ' άλλα τρία τέταρτα δειλία;
Ό,τι κι αν είναι, δεν καταλαβαίνω
γιατί να ζω ακόμα για να λέω
«αυτό πρέπει να γίνει», όταν έχω
λόγο, θέληση, δύναμη και μέσα
για το κάνω;
[...]
Μεγαλοσύνη σίγουρα δεν είναι
να πολεμάς μονάχα όταν έχεις
έναν μεγάλο λόγο. Αλλά να βρίσκεις
έναν μεγάλο λόγο για να πολεμήσεις
και σ' ένα τίποτα, και σ΄έναν ίσκιο,
όταν το τίμημα είναι η τιμή σου.

Τη μετάφραση του Διονύση Καψάλη την επέλεξα συνειδητά, συγκρίνοντας αποσπάσματα του κειμένου με επίσης πάρα πολύ καλές απόπειρες άλλων μεταφραστών. Αυτή εδώ όμως με κέρδισε τελικά.

یه اعتراف می خوام بکنم:
من قبلاً از بین کارهای شکسپیر، هملت رو اصلاً دوست نداشتم. عاشق اتللو و مکبث بودم، ولی از هملت خوشم نمی اومد اصلاً و نمی دونستم چرا معروف ترین اثر شکسپیره.

همه ى اين ها، تا وقتى شنيدم "بنديكت كمبربچ" نقش هملت رو بازى كرده. قبلاً اجراى سينمايى "مل گيبسون" رو ديده بودم، و راستش چندان كمكى نكرد كه هملت رو بيشتر دوست داشته باشم. اما بنديكت كمبربچ ماجراى ديگه ايه. با سختى اين اجرا رو پيدا كردم، و: موسيقى بى نظير، طراحى لباس بى نظير، طراحى صحنه ى بى نظير، نور پردازى بى نظير... اما همه ى اين ها فقط زيورهايى عارضى بودن گرد جوهر اصلى: بازى بى نظير.

عادت شكسپير اينه كه تقريباً هيچ كدوم از حالات شخصيت ها و لحن ديالوگ ها رو نمى نويسه و همه رو واگذار كرده به كارگردان و بازيگر. كلماتش همه خشك و بى جان هستن، و يك كارگردان و بازيگر خوب نيازه تا روح درستى به اين كلمات بدمه. يكى مثل بنديكت كمبربچ كه با دم مسيحايى ش به تك تك كلمات، شخصيت متمايزى بده، روح مستقلى بده، و حالات چهره اى به نمايشنامه اضافه كنه كه مثل شارح يك كتاب قديمى، جمله به جمله شرح بده كه چطور بايد هر جمله رو فهميد.

اوايل فيلم خیلی از دیالوگ ها رو متوجه نمی شدم به خاطر نثر قديمى شكسپير، و زيرنويس هم موجود نبود. به خاطر همین رفتم ترجمه ی "م.ا به آذين" (كه اتفاقاً از مترجم هاييه كه دوست دارم نثرشون رو) از نمایشنامه رو دانلود کردم. نمايشنامه رو باز گذاشتم کنار فیلم و همزمان فیلم رو می ديدم و ترجمه رو می خوندم، و به اين ترتيب بنديكت كمبربچ دست به دست م.ا به آذين، باعث شدن هملت با دوازده پله از قعر جدولِ نمايشنامه هاى محبوب من، به جايگاه صدرنشينى صعود كنه.

آنك من: شيفته و دوستدار هملت!

"Un sueño no es en sí más que una sombra."

“Hamlet” forma parte de esa tríada perversa escrita por Shakespeare junto a “Macbeth” (mi preferida de todas) y “El Rey Lear”.
Ninguna de sus otras obras alcanzan este nivel de perversidad y traiciones (tal vez, “Otelo”, aunque no la leí).
Hamlet tiene las mismas dudas y contradicciones que Macbeth con la diferencia de que utilizando su supuesta locura pelea contra todas las adversidades incluyendo la presión que el fantasma de su padre le impone cuando ya en el primer acto le advierte que fue asesinado por su propio hermano quien a su vez desposa a su viuda, la reina Gertrudis para ocupar el trono.
El planteo de la trama nos acerca potencialmente a otra tragedia impecable, la mejor de todas según Aristóteles, llamada “Edipo Rey” de Sófocles. Aquí como en la tragedia griega los lazos parentales afectan negativamente al personaje principal quien debe resolver “todos los problemas del mundo” como confiesa Hamlet por allí por sí mismo para llegar a la verdad.
La maldad inherente de Claudio ejercida sobre su tiránica manera de gobernar mancha, complica y condiciona a Hamlet, quien debe luchar desde lo más bajo para conseguir la descubrir la verdad y en medio de toda esta mezcla de odios y traiciones van apareciendo personajes que tironean al rey y al príncipe para bien o para mal, tal es el caso de Polonio, Laertes y Horacio.
El papel de Ofelia no es menor, no va en zaga de lo que sucede y será el detonante del final que como en toda obra de Shakespeare incluye una serie de enfrentamientos, regueros de sangre y muerte por todas partes.
El lenguaje, los coloquios, los monólogos y las disertaciones de los personajes elevan lo poético y lo bello de esta obra de Shakespeare (que si no me equivoco es una de las más extensas) a niveles de una brillantez y perfección sin precedentes y que sentaron las bases para todo lo que vino después.
William Shakespeare logró generar en Inglaterra y en la literatura un punto de inflexión y un camino a seguir y dejar su literatura en lo más alto y a punto tal de que hoy sigue siendo insoslayable su importancia.
“Hay cosas en el cielo y en la tierra, Horacio, que exceden lo que ha soñado tu filosofía” dice Hamlet en una escena.
Esa frase está dedicada a nosotros los lectores, quienes de una u otra manera estamos muchas veces destinados a aprender de la sabiduría de grandes como Shakespeare que la literatura es la más completa de las artes.
Siempre deberíamos recordar esto.

چه کسی پدر هملت را کشت؟
یادداشتی بر نمایشنامۀ هملت بر اساس نظریۀ هنری فروید

فروید و هنر
فرويد بر اساس نظريات روانكاوى خود، ديدگاه جالبى راجع به هنر و اسطوره دارد. از نظر فرويد هنر و اسطوره مختص افراد روان‌رنجور است که نتوانسته اند به طور کامل امیال دوران کودکی خود را سرکوب کنند، در نتیجه همچنان نفرت به پدر و میل جنسی به مادر در آن‌ها وجود دارد، اما از آن جا که نمی‌توانند این امیال را به طور مستقیم ابراز کنند، از ابزار هنر و اسطوره استفاده می‌کنند، تا با همذات‌پنداری با قهرمان، لذت كشتن پدر و جمع شدن با مادر را هر چند به صورتى خيالى و ناقص، بچشند. هنرمند شرايط داستان را طورى مى سازد كه قهرمان به دليلى موجه پدر هيولا صفت خود را بكشد و با مادرش جمع شود، هر چند نه فيزيكى. چرا كه هنرمند مى خواهد بدون بر هم زدن اخلاقيات مرسوم، با قهرمان خود همذات پندارى كند.

فروید و هملت
اما فرويد به شكل عجيبى در تحليل هملت از اين نظر خود عدول مى كند (بدون اين كه ادعا داشته باشد از نظرش برگشته) و "هملت" را انسانى روان رنجور مى داند، نه شكسپير را. او هملت را قهرمان روان رنجوری معرفی می کند كه نمى تواند عموى خود را بكشد، چرا كه با عمویش، كه آرزوى روان رنجورانۀ هملت را برآورده كرده -كشتن پدر، جمع شدن با مادر- همذات پندارى مى كند.

تحلیلی جدید از هملت
سه كليد در نظريۀ تحليل هنرى فرويد هست که ما را به تحلیل درست روانکاوانۀ هملت راهنمایی می کند:

کلید اول
از نظر فرويد "هنرمند" روان رنجور است، نه قهرمان. قهرمان از لحاظ عقده هاى جنسى، به ظاهر سالم تصوير مى شود. هنرمند اصرار دارد كه قهرمان را سالم و موجّه و مطابق اخلاقيات مرسوم تصوير كند، تا به اين شکل ميل جنسى روان رنجورانۀ خود را بپوشاند.

با در نظر گرفتن این کلید، اين "شكسپير" است كه روان رنجور است، نه هملت. هملت كاملاً سالم است: نه از پدر خود نفرت دارد، و نه هیچ میلی به مادر خود دارد. يا حداقل شكسپير اصرار دارد او را اين گونه بنمايد.

کلید دوم
از نظر فرويد اين "قهرمان" است كه پدر خود را مى كشد، و با مادر جمع مى شود. قهرمان اصلى اثر هنرى، پدركش است. نه ضدقهرمان يا شخصيت هاى فرعى.

با در نظر گرفتن این کلید، اين "هملت" است كه پدركش است، نه عموى هملت يا هر كس ديگر. اما هملت كى و كجا پدر خود را مى كشد؟ اين ما را به كليد سوم مى رساند كه مهم ترين كليد نظريه فرويد است:

کلید سوم
از نظر فرويد هنرمند نمى خواهد و اگر هم بخواهد، به دليل روان رنجورى نمى تواند اخلاقيات مرسوم را زير پا بگذارد، در نتيجه از تصريح به "كشتن پدر" و "جمع شدن با مادر" – که آرزوی درونی خود او هستند – توسط قهرمان طفره می رود و آن را در لفافه مى گويد، یا به گونه اى موجّهش می کند كه اخلاقيات مرسوم را زير پا نگذاشته باشد.

با در نظر گرفتن این کلید، باید دید شكسپير روان رنجور چطور هملت را به كشتن پدر و جمع شدن با مادر وا مى دارد، بدون آن كه اخلاقيات مرسوم را زير پا بگذارد؟ چطور از تصريح به "پدركشى" هملت طفره مى رود؟

اول: به جاى پدر، مى گويد "عمو". عموى هملت، با خصوصيت شاه بودن، با گفتن اين عبارت كه "ما را پدر خود بدانيد" كسى نيست جز پدر هملت، كسى كه شكسپيرِ روان رنجور با كشتن او به دست هملت مى خواهد آرزوهاى روان رنجورانۀ خود را ارضا كند. اما از آن جا كه نمى تواند به صراحت بگويد "هملت پدرش را مى كشد"، به ظاهر مى گويد: هملت نمى خواهد پدر خود را بكشد، تا او را از "پدركشى" مبرا كند، بلكه حتى بيشتر، هملت را تقديس مى كند و مى گويد: هملت مى خواهد انتقام پدرش را بگيرد. يعنى نه تنها تلاش مى كند او را از اتهام نفرت به پدر مبرا كند، بلكه از او چهره اى پدر دوست مى سازد.
اما اين عمو همچون پدر فرویدی در ديد هملت منفورترين شخصيت است، و چرا؟ چون با مادر او جمع شده، چون مرتكب "زناى با محارم" (اين واژۀ پر بسامد در سرتاسر نمايشنامه) شده. درست همان دليلى كه كودك را به نفرت از پدر مى كشاند: چون او مى تواند با مادر جمع شود، و من نمى توانم.
و براى اين كه كسى از اتهامى (زناى با محارم) مبرا شود، چه راهى ساده تر از آن كه آن را به ديگران نسبت دهد، و به اين ترتيب خود را در صف مقدم منتقدان آن قرار دهد؟ فرويد اين نوع تطهير را، "فرافكنى" مى نامد. شکسپیر نیز برای تطهیر هملت، دست به فرافکنی می زند و عموی هملت را پی در پی زانی با محارم می خواند تا فراموش شود که این خود هملت است که آرزوی زنای با محارم در سر دارد.

دوم: هملت به طور فيزيكى با مادر خود جمع نمى شود. اما نشانه هايى از "نزديكى" هملت و مادر در نمايشنامه هست. اولاً از بين پدر-عمو و مادر، مادر تنها كسى است كه هملت با او جدى و به دور از اهانت و مسخرگى سخن مى گويد و حرف دل خود را به او مى زند. ثانياً، اصلى ترين گفتگوى هملت و مادر جايى است كه هملت مادر را به خاطر "زناى با محارم" محكوم مى كند، و او را متقاعد مى كند كه ديگر با پدر-عمو به بستر نرود. مى توان حدس زد كه شكسپير روان رنجور تا چه اندازه از اين پيروزى قهرمانش لذتى ممنوعه و روان رنجورانه برده است: كودكى كه بالاخره بر پدر پيروز مى شود و نمى گذارد با مادر جمع شود.

هر چند نبايد در اين راه افراط كرد، چون نشانه هاى كمى از جمع شدن هملت با مادر هست، و محور اصلى نمايشنامه، بر "پدر-عمو كشى" است، و نه جمع شدن با مادر.




در انتها تذکر این نکته ضروری است که مطالب این نوشته، از جمله روان رنجوریِ شکسپیر، الزاماً مورد باور من نیست. من تنها از دیدگاه فرویدی به نمایشنامه نگاه کردم، و تحلیل فروید از هملت را که به نظر با دیدگاه خودش متناسب نبود را اصلاح کردم.

Mierząc się z tekstem kultury tego kalibru oszczędzę sobie tradycyjnej formuły moich notatek (plusy, minusy, itp) i powiem dość krótko – dobrze było nadrobić dzieło stojące u podstaw kultury w szerokim rozumieniu, dotrzeć do źródeł po tysiąckroć przytaczanych cytatów, a przy tym realnie wciągnąć się w historię i cieszyć językowym bogactwem.

hamlet x horatio
that's it.
that's my review.

“One may smile, and smile, and be a villain.”
Hamlet ~~~  William Shakespeare


Richard Burton

I recently discovered that my non-existent n   Hamletn review has 51 likes. With that many likes, I figured I better buckle down and write a proper review for this amazing piece of theatre.

It's no wonder  William Shakespeare’s n   Hamletn is so famous and beloved. n   Hamletn provides all the ingredients of a thrilling plot, while offering some of literature’s most breathtaking poetry and philosophical reflection. In Shakespeare’s paranoid Denmark, young love is throttled by fear, and friends are driven to become enemies, while a melancholic, young prince rages against a scheming uncle who married his mother after having killed his brother, King Hamlet.


John Gielgud

The story of Prince Hamlet, robbed of his father and of his rightful seat on the throne of Denmark, n   Hamletn has, over the years, became one of theatre’s most thrilling dramas. The love and betrayal coincide in this story to make one of the most shocking endings of Shakespeare’s work ever.

Madness, revenge, mortality, lust, and religion are words that can describe Hamlet. Not the play Hamlet, but Prince Hamlet, the boy. The only word that is needed to describe Hamlet, the play, is tragedy.

n   Hamletn is not a difficult read, being that we are so familiar with the text; if you look past the words on the paper and see the meaning of n   Hamletn you may find that the young prince Hamlet isn’t so different from you and me.

The story of a prince robbed of his father and of his rightful crown as king of Denmark, n   Hamletn has, over the years, became one of the most exciting tragedies ever written. Love and betrayal coincide in this story to make one of the most shocking endings of Shakespeare’s work ever.


John Barrymore

Prince Hamlet’s father, King Hamlet of Denmark, is dead. The king’s brother, Claudius, has attained the throne and married widowed Queen Gertrude — all done with such tasteless haste that the funeral bak’d meats did coldly furnish forth the wedding tables. On top of all the sneaky corruption, Denmark is under threat of invasion from Norway. But as everything seems to be falling out of place for the young prince of Denmark, he seems to have struck gold of the sorts.

The dead king rests uncomfortably and one night appears to Prince Hamlet on the castle walls. As young Hamlet receives the message, to set out revenge of the death of his father, the castle stirs after Hamlet’s remarks to seeing the spirit.

In order to complete the quest Prince Hamlet undertakes for his father, he must make himself seem mad, but is he truly mad? This is the one questions that actors, directors and critics have debated for centuries. The only person who truly answer that question died in 1616. Shakespeare has left this question open; Hamlet may well be mad, he may be playing on the fact that others read his actions that way to be able to better ready his revenge.

There is also a great deal of ambiguity about his mother’s views. She seems to allow that she is very naïve and doesn’t really know what’s going on, yet one gets the strong textual clues that she knows quite well what her new husband has done, and she’s trying very hard to not know.

In the end the entire mess comes crashing down in tragic deaths of nearly everyone.


Sarah Bernhardt

n   Hamletn, in addition to being gripping from the first line to the last line, is also just filled with famous lines and speeches, slices of Shakespeare’s writing that are so worthy of the fame they have achieved from the most famous “To be of not to be” speech to one-liners of great significance.

For centuries, n   Hamletn has been the theatre's cornerstone of the diversion of madness and revenge, and when these two are mixed, they create something much bigger than all of us. But what is Hamlet’s true nature? Does Hamlet know his own nature? As a director, I see a hero caught up in a villainous situation ~~ a young man of full of anger, filled mourning, who has no idea how to proceed in his corrupt world. Therefore, this is why we can all relate to Hamlet, as we are all stuck in a corrupt world with no idea how to proceed.


Benedict Cumberbatch

خب فکر کنم برای خوندن سومین نمایش‌نامه زندگیم، زیادی متن سنگینی داشت، هنوز باید بین نمایش‌نامه‌های فعلی تاتی تاتی کنم :((

پ.ن۱: Greate british theatre قسمت سومش
نمایش‌نامه هملته با بازی جذاب بندیکت قشنگ‌تر از جانم ( به اینگیلیستان حسودیم میشه بندیک کامبربچ دارن)
پ.ن۲: سرورم چه عیب و ایرادی داره که خداوندگار من ترجمه شده به‌جاش؟!

Shakespeare is an adept poet and master of the language. He layers on jokes, puns, and references everywhere. He has a massive output of work, and a number of different plots. When we compare him to other authors, it is difficult to find anyone who stacks up--but then, we're often comparing him to the wrong people.

Shakespeare didn't write books or pamphlets or epics, he wrote plays: short pieces of drama that were meant to be fast-paced and exciting. That they are mainly experienced today as bound books and not theatrical productions does not change their origins. If one wants to look at the achievements of Shakespeare, he should be compared to someone of a similar bent.

He should be compared with prolific writers known for catchy jokes and phrases. Writers who reuse old plots, making fun of their traditions. Writers of work meant to be performed. Writers who aim for the lowest common denominator, while still including the occasional high-minded political commentary. He should be compared to the writers of South Park; or the Simpsons; or MAD Magazine.

Shakespeare was meant to be lowbrow and political, but now it only reads that way to those who are well-educated enough to understand his language, reference, and the political scene of the time. If you do know the period lingo, then his plays are just as filthy as any episode of South Park.

For example, the word 'wit' refers to a fellow's manhood (this one comes up a lot), here's an example from Much Ado About Nothing:
n  

Don Pedro: I said that thou hadst a great wit. Yay, said she, a great gross one. Nay, say I, a fine wit. Yay, said she, a fine little one. Nay, said I, a good wit. Just, said she, it hurts nobody.

n
Plus there's the title of that play, which references the fact that 'nothing' was slang for a woman's maidenhead, which occurs also in Hamlet:
n  

Hamlet: That's a fair thought to lie between a maid's legs.
Ophelia: What is, my lord?
Hamlet: Nothing.

n
He was also not one to pass up a good cunt joke.

Shakespeare often refers to mythology because that was the standard pool of reference for authors at the time. Family Guy references 1980's pop culture. Is that any less esoteric? How esoteric will Mr. T be after 400 years (assuming he doesn't find his way into the latest testament of the bible anytime soon)?

Additionally, all of Shakespeare's magnificent plots were lifted, sometimes whole cloth, from other books and histories, just like how sit coms reuse 'episode types' or borrow plots from popular movies. Shakespeare was not quite as visionary or deep as he is often given credit for. Rather, he was always so indistinct with the motives and thoughts of his characters that two critics could assign two completely different and conflicting motives, but find both equally well-supported.

Is Shylock evil because he's a Jew, evil despite the fact, or evil because of the effects of racism on him? You can make a case for all three. Marlowe (the more practised and precise writer) never left interpretation to chance, and where has it gotten him?

Shakespeare was an inspired and prolific author, and his effect on writing and talent for aphorism cannot be overstated. I think he probably wrote the King James version because it is so pretty. However, he is not the be-all and end-all of writing.

His popularity and central position in the canon comes mainly from the fact that you can write anything you like about his plays. Critics and professors don't have to scramble, or even leave their comfort zone. Shakespeare's work is opaque enough that it rejects no particular interpretation. No matter your opinions, you can find them reflected in Shakespeare; or at least, not outright refuted.

His is a grey world, and his lack of agenda leaves us pondering what he could possibly have been like as a person. His indirect approach makes his writing the perfect representation of an unsure, unjust world. No one is really right or wrong, and even if they were, there would be no way to prove it.

I don't know whether this makes him the most or least poignant of writers. Is the author's absence from the stories the most rarefied example of the craft, or is it just lighthearted pandering? Either way, he's still a clever, amusing, insightful, and helplessly dirty fellow.

I have a theory if a character's name is the title of a Shakespeare play, he or she's going to die. Also, Hamlet's a misogynistic, emo asshole.

Now let me ruin your childhood:

Are you hesitant to read Hamlet. .you will regret it then !!
We all hate choices. .and try hard to leave it for others ..choose this colour or that?..sleep or work?Read Hamlet or postpone it ?

Revenge or forgive?
The most important thing is to follow this bright path ... or that dark path?
to be or not to be?

*That I, the son of a dear father murder'd,
Prompted to my revenge by heaven and hell*
Well, and those of us did not buzz these words in his ear. . over and over and we blame ourselves for our letdown.
About taking our rights..or the rights of those we love
Unfortunately, Hamlet will remain YOU and I, and everyone who possesses the seed of goodness and justice in oneself

By the age of thirty, each of us will choose ...
Will it be? And those are lucky
Or not HE be?
And those are lucky
Or not to BE?
And in the case of Not Being will place himself on the status of the famous automatic pilot "Ayesh and not Ayesh" zombi mode ... until God decides on his matter..and then Hamlet question will not Nag him again ... nor will he be required to take any decision


My art will remain immortal .. As long as there are eyes to see and ears to hear, "Shakespeare really believed ..
Heavy language may frighten us ... We may have fear old principles ... but it will attract us
A young man, noble; Question the virtue ... despair of the people
But he remained demanding the rebellion of those who killed his father .. in order to achieve the justice that he believed in .. and the virtue to which he aspires, even against his will


But he is hesitating
Hesitation .. Hamlet's curse that "thinking a lot about the possibilities of the situation.. leads to a paralysis in the behavior" and so he summarized for us Hamlet his tragedy in one line
Isn't it our modern tragedy?
And who among us today does not feel Hamlet confusion and his pessimism?
... his anxiety and suppression
WHo?
So you will definitely find yourself reading it or watching it someday