I feel like an heretic saying this, for since the first time I read this play I didn't like Hamlet much. And after this reread, it's still true. It's the story that fails to enthrall me, not so the characters, not the prose, not the stagecraft either.

Goodreads reliably informs me that I first read Hamlet a decade ago, in 2012. I am not sure what I was thinking then – I doubt I understood much, but I seem to have liked it. I gave it 4 stars. That’s a lie… I remember some of what I was thinking, and a lot of it was confusion. 10 years later, I have gained that naïve confidence that tells me I have understood a lot more, but I will be looking back and laughing at this instance too, hopefully sooner than in 10 more years.

This time around it’s a 5. Hamlet is undoubtedly my favourite Shakespeare character that I have read or watched. I am not sure I ever wholly aligned with his nihilistic sentiments, but boy are they fun to read. A particularly powerful scene remains the prince’s musings at the grave of Yorick. I can only assume that the squeezing of the heart that I felt on reading the scene will grow in pain and magnitude as the years roll on.



Upon seeing the skull dug up by the gravedigger and asking for its identity (ha), Hamlet learns that it belonged to Yorick. He knew Yorick. The memories dredged up are so known to us all. We have all forgotten someone who, at a moment in our lives, meant the world to us. It’s truly an adaptive function of the mind to allow us to forget these reminiscences, else the day would be spent in a miserable and melancholy fog. “Alas, poor Yorick!” says Hamlet, “I knew him, Horatio; a fellow of infinite jest, of most excellent fancy; he hath borne me on his back a thousand times.” And here is that portrayal, a work by Philip H. Calderon which I found recently called The Young Lord Hamlet:



The renewal of a beautiful relationship with this play. I hope to catch it in a theatre this summer.

oh yeah, I read Hamlet again… on LIVE, out loud, in its entirety…because of course I did

iki yıl önce moda sahnesi'nin meşhur hamlet'ine bilet bulmuşken kitabı okumaya vakit bulamadan gittim. tabi hamlet'i canlandıran onur ünsal'ın oyunu tekrar çevirdiğini biliyordum, iyi ki de öyle yapmış. oyuna o kadar bayıldım ki (gitme imkanı olan herkese şiddetle tavsiye ederim) geçen sene ankara'dan gelen arkadaşlarımı götürme kisvesi altında tekrar gittim. sıkılırım diye korktum ama aksine, bilerek izlemek de ayrı güzeldi. sonra devlet tiyatrolarının kapalı gişe oynayan, bülent emin yarar'ın tek kişilik hamlet'ine oyundan on üç gün önce sabah 10'da gişenin kapısına dayanarak bilet buldum. bu hamlet de bambaşka bir güzeldi. tabi bu tek kişilik olanı kitabı okumayan ya da en azından başka bir hamlet görmeyen kimseye tavsiye edemem, biraz kafanız bulanabilir. bu sene hedefim bu kitabı okumaktı ama bizim büyük challenge'ımız maddelerine uyduramadım bir türlü, challenge biter bitmez aldım elime o yüzden. iyi ki de almışım. sabahattin eyuboğlu çevirisinde yer yer yapay kalan yerler olsa da şiir çevirmenin zorluğuna veriyorum, genel olarak harikaydı. defalarca okuyup ezberlemek istiyorum, öyle güzel, öyle dolu bir eser. ve tabi ki moda sahnesi'nin hamlet'ine bir kez daha bilet aldım. çünkü çürümüş bir şeyler var danimarka krallığında ve ben bunu izlemeye doyamıyorum.

if you don't ship Hamratio did you even read the play???

خیلی عجیبه!
هنوز که هنوزه با وجود گذشت سال ها از مطالعه هملت شکسپیر، یه سری از دیالوگ های کاراکترهای فرعی تر داستان توی ذهنم هست.
این یعنی تاثیرگذاری این اثر و البته تنهایی هملت در اوج غرور و قدرت. ترکیب جالبیه و خب قطعا این اثر باید مطالعه بشه.

What’s the question?

“To be, or not to be: that is the question”

Shakespeare’s most famous play? Maybe. And that quote may be his most recognizable, certainly one of the most memorable. The tragedy of the Danish prince, his revenge, the introspection and self doubt that shaped his actions, and the tragic events described in some of Shakespeare’s most provocative language is mesmerizing.

“This above all: to thine own self be true,
And it must follow, as the night the day,
Thou canst not then be false to any man.”

Borrowing from ancient legends, Shakespeare’s tragedy draws on complicated human emotions. Themes of death, loss, justice and destiny abound in a play that may be characterized by its somber, dark subject.

“There is nothing either good or bad, but thinking makes it so.”

Perhaps his most psychologically compelling drama, analysis of Hamlet has fueled debates, challenged students and inspired countless writings since. “The character of Hamlet played a critical role in Freud's explanation of the Oedipus complex and thus influenced modern psychology” – Wikipedia.

“When down her weedy trophies and herself
Fell in the weeping brook. Her clothes spread wide;
And, mermaid-like, awhile they bore her up:
Which time she chanted snatches of old tunes;
As one incapable of her own distress,
Or like a creature native and indued
Unto that element: but long it could not be
Till that her garments, heavy with their drink,
Pull’d the poor wretch from her melodious lay
To muddy death.”

Interestingly, for such a depressingly emotional action, Ophelia’s character and her role in the narrative do much to anchor the mood and sets a tone from which the play never rises.

“Now cracks a noble heart. Good-night, sweet prince;
And flights of angels sing thee to thy rest. ”

n  
مشکل هملت این نیست که بیش از حد فکر می‌کنه، مشکل اینجاست که بیش از حد خوب فکر می‌کنه و با فکر کردن خودش رو به حقیقت می‌رسونه و تنها کاری که در مورد حقیقت میشه انجام داد اینه که ازش مرد
فریدریش نیچه
n

فکر نکنم هیچوقت بتونم تجربه‌ی خواندن هملت رو فراموش کنم. من تا جایی که بتونم سعی می‌کنم از ادبیات لذت ببرم اما غرقش نشم. اما هملت من رو با خودش به گرداب عجیبی کشید. هارولد بلوم میگه که هملت آینه‌ایه که همه می‌تونن بخشی از خودشون رو درش ببین، اما در آخر هملت شبیه هیچکس نیست. من خودم رو در هملت ِ آگاه از مرگ دیدم. هملتی که دائم با سوال و مفهوم مرگ دست و پنجه نرم می‌کنه. هملتی که جملات سیاهش مثل زهریه که عموش در گوش پدرش ریخت. و من هم وقتی به خودم آمدم مسموم شده بودم. این ریویو نتیجه‌ی جمع‌بندی مطالبیه که در مورد این نمایشنامه خوندم

هملت درباره‌ی چیه؟
قرن‌هاست که این سوال وجود داره که این نمایشنامه دقیقاً در مورد چیه؟ نمایش، مثل شخصیت اصلیش، از تعریف شدن گریزانه. شخصیت اصلی کیه؟ یک پرنس؟ پسر؟ برادرزاده؟ عاشق؟ شاعر؟ شمشیرزن؟ دانشجوی فلسفه؟ منتقد تئاتر؟ فردی در لبه‌ی پرتگاه خودکشیه؟ همش و هیچکدوم

هملت حتی با سنش هم تعریف نمیشه. زمانیکه نمایش شروع میشه، هملت از دانشگاه برگشته و سن تحصیلات دانشگاهی در آن زمان حدود نوزده سال بوده. اما در اکت آخر وقتی هملت بالای قبر ایستاده، سن خودش رو سی عنوان می‌کنه. یعنی در داستانی که حداکثر در شش هفته اتفاق افتاده، او حدود یازده سال بزرگ شده. این بازی شکسپیر با سن، عمدی و برای نشان دادن بلوغ هملته. اما باعث میشه هملت حتی در قالب تصورات سن و سال هم نگنجه

مشکل هملت چه بود؟ آیا اونطور که گوته میگه بیش از حد حساس بود؟ یا به جای انجام دادن فکر می‌کرد؟ یا از مرگ پدرش و ازدواج مادرش بیش از حد شکه بود؟ یا به گفته‌ی فروید هملت نتونست انتقام خودش رو از عموش بگیره چون او فانتزی ادیپ هملت رو عملی کرده بود؟ چیزی که می‌دونیم اینه که مشکل هملت، مشکل جوانیه. درگیری با مشکلاتی که فرد باعث ایجادش نبوده و از سمت محیط بهش تحمیل شده. برخلاف مکبث و کینگ لیر که با مشکلات میان‌سالی و پیری مواجهند

شکسپیر و هملت
هملت، طولانی‌ترین نمایشنامه‌ی شکسپیر، با زندگی شخصی خودش گره‌ خورده. پسر شکسپیر، همنت، سه سال قبل از این نمایشنامه در یازده سالگی مرد. در زمان شکسپیر هنوز نگارش انگلیسی استانداردسازی نشده بود و این دو اسم عملاً یکی بودند. هر چند که ایده‌ی اصلی هملت بسیار قدیمی‌تر از نسخه‌ی ۱۶۰۰ شکسپیره. قدمت اولین متن این داستان به سال ۱۲۰۰ برمی‌گرده و در دهه‌ی ۱۵۸۰ نسخه‌ای ازش که از دست رفته روی استیج اجرا می‌شده. اما هملتِ شکسپیر نسخه‌ی پخته‌ی این داستان قدیمیه که بسیاری از متفکران معتقدند از مرگ پسر و پدرش (در سال بازبینی متن نمایشنامه) تاثیر گرفته

:کاراکترهای دیگر
۱. روح کینگ هملت
در جامعه‌‌ی پروتستانی که شکسپیر در اون زندگی می‌کرده، مسئله‌ی بازگشت روح پدر هملت از پایه مشکل‌سازه‌. از دیدگاه مسیحیت کاتولیک در قرن ۱۶، روح‌ها از برزخ بازمی‌گشتند تا از زندگان تقاضاهایی داشته باشند‌‌. اما مکتب پروتستان معتقد بود که روح‌ها شیاطینی بودند که قصد داشتند افراد رو با خودشون به تباهی ببرند. روح پدر هملت خودش رو به شیوه‌ی کاتولیکی معرفی می‌کنه و هملت به شیوه‌ی پروتستانی احتمال شیطانی بودنش رو در نظر می‌گیره. در این نمایشنامه که پر از کنایه‌هاست، آیا شکسپیر اینجا هم داره با استفاده از هر دو طرز فکر بازی می‌کنه؟

جدای از این، روح کینگ هملت باز به جهان مادی برمی‌گرده تا هملت رو کنترل کنه و بهش دستور بده. چنگال نسل قبل بر نسل آینده در جای‌جای این نمایشنامه محکمه

۲. زنان نمایشنامه
زنان نمایشنامه‌ی هملت در سکوت عجیبی سر می‌کنند. جملات گرترود کوتاه و در مورد دیگرانه. اوفیلیا تازه پس از دیوانگی به حرف میاد. این دو زن انقدر در طول نمایشنامه کم درون‌نگری می‌کنند که ما حتی نمی‌دونیم نسبت به شرایطشون چه احساسی دارند؟ اصلا گرترود حرف هملت رو در مورد کشته شدن شاه سابق باور کرد؟ حس اوفیلیا وقتی از صحبت با هملت منع شد چه بود؟

گرترود در ظاهر زن پوچی به نظر میاد اما در واقع تک‌تک جملاتش عاقلانه و حساب‌ شده‌ست. او از همان ابتدا مشکل هملت و دلیل ناآرامیش رو درک می‌کنه، خودش رو به ندانستن نمی‌زنه و حتی سعی می‌کنه که به پسرش کمک کنه‌. تنها فردی هم که در طول زندگی اوفیلیا بهش محبت و توجه نشان میده گرتروده

یکی از بزرگترین درگیری‌های ذهنی هملت ازدواج سریع مادرش با عموش هست که در عمل زنا محسوب میشه. هملت نمی‌تونه جلوی افکارش رو بگیره و مادرش رو دائم در بستر با عموش تصور می‌کنه. زنی که انگار نباید و نمی‌تونه از امیال جنسی برخوردار باشه و برای همین هم در معادلات ذهنی هملت نمی‌گنجه. در تحلیل این وسواس فکری اگر از عقده‌ی ادیپ بگذریم، یک تئوری اینه که هملت نمی‌دونه این رابطه از چه زمانی شروع شده و شاید خودش هم فرزند همین رابطه باشه؟

اوفیلیا اما نمونه‌ی زنی گیر افتاده در سیستم مردسالارانه‌ست. تمام مدت حضورش در صحنه تا قبل از دیوانگیش به کنترل و تحقیر شدن می‌گذره. در ابتدا پدرش بهش دستور میده که ارتباطش با هملت رو قطع کنه و بعد در صحنه‌ی صومعه (یا فاحشه‌خانه) هملت تحقیرش می‌کنه و تمام افکار خرابش در مورد زنان رو بهش نسبت میده. اوفیلیا فقط زمانی حرفش رو اون هم با جملات شدیداً پیچیده و رمزی میگه که دیوانه شده. دید دیگران به دیوانگیش هم چیزی جز ترحم و تحقیر نیست. این در حالیه که هملت دیوانه هر چیزی که می‌خواد رو به وضوح میگه و به دیوانگیش هم با ترس و اضطراب نگاه میشه. حتی در مرگ هم اوفیلیا دست به عمل نمی‌زنه و مرگ انتخابش می‌کنه، اما هملت خودش مرگ رو انتخاب می‌کنه

جمع‌بندی
اما هملت برای من تراژدی پذیرش مرگه‌. پذیرش اضطراب از بین رفتن و نابودی. پذیرفتن کرمی که از درون وجود انسان رو می‌خوره. هملت برای من اون لحظه‌ایه که جمجمه‌ی یورک رو بالا می‌گیره و از مرگ میگه. جایی که بالاخره هملت مرگ رو می‌بینه و به عنوان یک انسان، یک خدای میرا، بهش سر تعظیم فرود میاره

متن اصلی نمایشنامه، نسخه‌ی راحت‌ترش و نسخه‌های صوتیش رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید
Maede's Books
تمام منابع دیگر رو هم به مرور در کانال آپلود می‌کنم

۱۴۰۳/۸/۱۷

“Madness in great ones must not unwatched go.”
― William Shakespeare, Hamlet



Still one of my favorite Shakepeare plays. I've probably read it 3-5 times and probably watched just as many film productions: 1996 - Kenneth Branagh; 1990 - Mel Gibson; 1948 - Laurence Olivier; 2000 - Ethan Hawke; 1990 - Kevin Kline. I love it. Every read gives me a chance to channel something else.

This is also my first exposure to the play since visiting Hamlet's castle in Denmark last summer (2016) on the 400th anniversary of the Bard's death. While we were walking through it, they were doing a "Hamlet Live" at Kronborg Castle and the Hamlet flirted with my daughter. It was definitely worth the time and the blustery weather. I saw cannons and tapestries, but alas no ghosts or floating virgins. Sad!

I also learned THIS summer while I was in Malta, reading about Samuel Taylor Coleridge, that it was Coleridge who largely propelled Hamlet to the top of Shakepeare's heap. According to Jonathan Bate, "the Romantics' reinvention of Hamlet as a paralyzed Romantic was their single most influential critical act." It seemed popluar among Romantics, after Coleridge, to show a strong antic disposition for Shakespeare's psychologically complex, young Prince.

❂"We love Hamlet even as we love ourselves." - Lord Byron
❂"Hamlet's heart was full of such Misery as mine is when he said to Ophelia 'Go to a Nunnery, go, go!' Indeed I should like to give up the matter at once -- I should like to die. I am sickened at the brute world which you are smiling with." - John Keats
❂"I have a smack of Hamlet myself, if I may say so...." - Samuel Taylor Coleridge

Favorite Lines this read:

“O God, I could be bound in a nutshell, and count myself a king of infinite space – were it not that I have bad dreams.” (Act 2, Scene 2)

“Must, like a whore, unpack my heart with words.” (Act 2, Scene 2)

“Our wills and fates do so contrary run.” (Act 3, Scene 2)

“For some must watch, while some must sleep
So runs the world away” (Act 3, Scene 2)

“If your mind dislike anything obey it” (Act 5, Scene 2)

Una de las piezas más importantes de la literatura inglesa nos fue legada por la aclamada e inimitable pluma de William Shakespeare. El que es considerado como el más influyente autor anglosajón, construyó en Hamlet una oda de la venganza pero también de la duda. Una tragedia emocional y moralmente compleja que se apoya no tanto en la brutalidad de sus hechos sino en el tormento espiritual de su protagonista.

Dividida en cinco actos, esta obra concebida en 1603 y que no logró ser representada hasta 1609, nos expone la historia de Hamlet, un joven príncipe que tras la muerte de su padre se ve sumido en una honda melancolía. Este letargo del espíritu cobra, sin embargo, un cambio abrupto cuando tras verse en presencia del espectro del padre muerto y tras revelarle éste las fatídicas circunstancias de su deceso, alteran irremediablemente el corazón de Hamlet volcándolo de la tristeza al rencor.

Nuestro protagonista ve su moral comprometida cuando comienzan a gestarse en su corazón ansias de venganza y devastación. Su tío, hermano de su padre, fue capaz de matarle para quedarse con su reino y su esposa. Lo vicioso y perverso de tales actos dejan a Hamlet corroído, desestabilizado y lleno de rabia. En su recorrido por desnudar la verdad y reclamar justicia, inicia un trayecto con la locura como arma para acabar sometido ante ella arrastrando consigo a inocentes y culpables.

Shakespeare crea una pieza capaz de capturar las disputas gubernamentales, los conflictos entre reinos, la ambición y mezquindad humanas y la frágil línea entre la cordura y la demencia cuando juegan agentes capaces de perturbar los corazones y amedrentar las conciencias. Y lo hace, por supuesto, con un dominio exquisito de la palabra.

Shakespeare at his best!

To be, or not to be: that is the question:
Whether ‘tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune,
Or to take arms against a sea of troubles,
And by opposing end them?

... and by a sleep to say we end
The heart-ache and the thousand natural
shocks
That flesh is heir to ...

To sleep: perchance to dream: ay, there’s the
rub ... what dreams may come ...
Must give us pause:

To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,
The undiscover’d country from whose bourn
No traveler returns, puzzles the will
And makes us rather bear those ills we have
Than fly to others that we know not of?
Thus conscience does make cowards of us all;
And thus the native hue of resolution
Is sicklied o’er with the pale cast of thought
And enterprises of great pitch and moment
With this regard their currents turn awry,
And lose the name of action.

Act III, Scene I