Veronika Decides to Die

5 ‘madness’ stars

”An awareness of death encourages us to live more intensely."

This book is insane!! This is such a spiritual/philosophical book that discusses a lot of issues. It talks about death and life and the meaning of them, madness and insanity and why would we actually say that someone is “mad”. It just blows your mind. I really loved the main idea/plot of the book and the message it tried to send. I also liked How it takes place in a mental institution.

The happier people can be, the unhappier they are.

Veronica is a 24 years old lady who is graced with youth, beauty, has a loving family, plenty of boyfriends, and a good job. From an outsider point of view, there’s nothing wrong with her life. So why would a girl like her, who has everything, decides to end her life?
After taking a handful of sleeping pills, veronica was surprised to wake up In a mental hospital. Where she was informed that the pills had severely weaken her heart and she has only got about a week to live before her heart stops.

”Madness is the inability to communicate your ideas. it’s as if you were in a foreign country, able to see and understand everything that's going on around you but incapable of explaining what you need to know or of being helped, because you don't understand the language they speak there.”
“We've all felt that.”
“And all of us, one way or another, are insane.”

A week in a mental hospital in a state between life and death allowed Veronica to think about a lot of things, where she kind of starts to think about what she had done and whether she’s really ready to die or not. She starts to actually feel a lot of things. Her presence in the hospital had a huge impact on the other patients. Watching a girl like her slowly dying in front of them affected most of them. Some of the hospital patients also had a kind of impact on Veronica where some helped her understand herself and life more. I liked and sympathized with most of the characters in this book (Mari, Zedka, and of course Eduard) How they all took shelter in the hospital to avoid the outside world and the society who defined them as “insane” was heartbreaking. Personally, I think that the psychiatrist, Dr Igor, is the craziest person in this book!

Be like the fountain that overflows, not like the cistern that merely contains.

This was a such a great spiritual philosophical book that makes you think and feel. I loved the madness in this book and how they talked about it. It’s such a sad thing that some think just because you’re different or think differently then you’re mad. It’s really sad that artistic people are thought to be insane. Even Paulo Cohelo himself was thought to be mad just because he chose to be a writer.

Anyone who lives in their own world is mad.

Song recommendation:
Saint Veronica by Billy Talent
*The song was actually based on this book!

You know how there are just certain things in life that your brain simply cannot comprehend no matter how hard you try? For me, that’s philosophy. Philosophy seems like something that should totally work for me, but the bigger picture, that moment of clarity, of understanding, NEVER comes. I signed up for Philosophy 101 in University and I’m not sure if I had the worst teacher known to man but I walked out less than halfway through the first class. The sole exception to this has been The Tao of Pooh and The Te of Piglet. Say what you want, but that shit is legit. Veronika could take a lesson or two from Pooh Bear.

So, Veronika decides to die. That’s not a spoiler, clearly.

n  ‘When she had achieved almost everything she wanted in life, she had reached the conclusion that her existence had no meaning, because every day was the same. And she had decided to die.’n

She decides, over a period of months where she begins collecting sleeping pills, that there is essentially no more point to life because she’s already accomplished everything. So why continue to live it? Veronika takes the pills yet she’s discovered by an unknown individual and wakens to find herself in Villete, the infamous mental hospital. She’s devastated to find that she didn’t succeed in her task but is informed by the doctor that she damaged her heart irreparably and that she has less than a week to live. Initially, this book started off strong and it seemed as if it would be an interesting look into the workings of a mental illness but Paulo Coelho opted to go for a philosophical angle instead which flawed the whole point he was trying to make. Within these short 191 pages we’re introduced to other individuals currently staying at Villete: a woman with acute anxiety and a man with schizophrenia which are all meant to be traits of Coelho himself who was institutionalized when he was young.

n  ‘In a world where everyone struggles to survive whatever the cost, how could one judge those people who decide to die? No one can judge. Each person knows the extent of their own suffering, or the total absence of meaning in their lives.’n

There is much confusion when it comes to the medical aspects of the novel and the even more ridiculous plot twist. In a nutshell, this story is about reveling in our differences, the fact that what society views as “insanity” isn’t necessarily so, and the necessity for finding the beauty in each new day of life. While I understand what Paulo Coelho was intending with this story, taking a serious subject like attempted suicide and giving it a picture perfect (and unrealistic) ending made it all so very contrived.

ای بابا. امان از دست این پائولو کوئلیو. شخصیت هاش به جای حرف زدن جملات قصار حکمت آمیز میگن، یهو متحول میشن و فلسفه‌ی زندگیشون رو پیدا می کنن. تنها مزیت این کتاب این بود که مشکل خواب منو حل کرد. حالا نمیدونم تاثیر داستان بود یا صدای نیکی کریمی. خیلی ناراحتم که تموم شده و باز برای به خواب رفتن باید اعصاب خوردی بکشم.

Veronika, an attractive 24-year-old woman living in Ljubljana, Slovenia, has loving parents, an okay job, decent boyfriends, and so on. However she's tired of her routine life and tries to commit suicide. Veronika's attempt fails and she wakes up in Villete, a local mental hospital.



There Veronika is told that her suicide attempt has severely damaged her heart and she has about a week to live.

Liberated from worries about going on with life - and learning that mental patients are free to exhibit any behavior they like - Veronika decides to interact with some fellow patients. She befriends Mari, who has panic attacks; Zedka, who is depressed; and Eduard, a catatonic schizophrenic who seems to enjoy Veronika's piano playing.





Meanwhile, Dr. Igor, the head psychiatrist, studies Veronika and the other patients at Villete to test his theory that a body substance called "vitriol" causes mental illness.



By the end of the book Veronika's presence at Villete causes many of the patients to change their attitudes about their own mental illness as well as how they want to live their lives.





The book seems to accurately describe the behavior of some mentally ill people but I thought the depiction of the patients was generally superficial and provided little insight into true mental disorders. However some of the characters are interesting and the story is okay.

I'd mildly recommend the book to readers interested in mental health.

You can follow my reviews at https://reviewsbybarbsaffer.blogspot....

İnsanın kendi hayatına son verme düşüncesi bana da mantıklı geliyor.
Aşkın her kapıyı açıyor olmasına ama pek katılmıyorum.
Neye göre kime göre normal?’i çok güzel anlatmış kitap. Dayatılan doğruların aslında yalan da olabileceği ya da bir yalana herkes inanırsa doğruya döneceği çok gerçek.


Yeni videom, beni ve enerjisizliğimi özlediyseniz, hemen linke. ❤️


https://youtu.be/ujcHJkF_u6U

c’était parmi les premiers romans que j’avais lu, et je l’adorais tellement, c’était Veronika une fille qui décidait de se suicider et après un certain temps elle ouvrait les yeux dans un hôpital psychiatrique, et en tournant les pages on découvre la souffrance, la douleur, et les rêves de cette jeune fille ainsi que les autres patients hospitalisés au sein de cet hôpital

« ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد » روایتی ست که « پائولو کوئیلیو » نویسنده برزیلی آن را به صورت کتاب در آورده است.
در ایران این کتاب با چندین مترجم و توسط انتشارات مختلف به چاپ رسیده ، که برخی از آن ها عبارت اند از:
انتشارات کاروان با ترجمه آرش حجازی – انتشارات پر با ترجمه میترا میرشکار – انتشارات فرزان با ترجمه دل آرا قهرمان
فیلم این کتاب نیز در سال ۲۰۰۹، توسط امیلی یانگ ساخته شده است.
همان طور که در مقدمه کتاب که توسط پائولو کوئیلیو نوشته شده است خود او تجربه اقامت در بیمارستان روانی را داشته است .
همان طور که از نام کتاب پیداست، داستان درباره دختری به نام “ورونیکا” ست که پس از به پایان رساندن تحصیلش در دانشگاه در رشته حقوق در کتابخانه مشغول به کار می شود. او در سن 24 سالگی، در یک روز معمولی تصمیم می گیرد به خاطر معمولی و تکراری شدن زندگی اش دست به خودکشی بزند. او با خوردن تعدادی قرص خواب آور این تصمیمش را عملی می کند. بعد از مدتی به هوش می آید. زمانی که چشمانش را باز می کند متوجه می شود به دیوانه خانه ای به نام “ویلت” در “اسلووِنی” به سر می برد. ورونیکا در آن دیوانه خانه هم در فکر خودکشی کردن دوباره است تا زمانی که در آنجا دکتر به او می گوید که نهایتاً تا هفته آینده قلبش از پس تپیدن بر می آید زیرا قلب او دچار مشکل شده است. او با متوجه شدن این حقیقت سعی می کند در این یک هفته باقی مانده زندگی کند و کار هایی که دوست دارد و انجام نداده است را انجام دهد.در واقع از زاویه دیگر به زندگی اش در مدت باقی مانده نگاه کند. از آن پس دوست دار ِ زنده بودن می شود. او نگاهی به زندگی این مدتش می کند، می بیند همه مواردی که برای شادی و رضایت داشتن از زندگی باید وجود داشته باشد را داشته ولی چرا او راضی نبوده؟ انگاری همیشه در زندگی اش چیزی کم بوده است. در آن تیمارستان حس ترس را که نوع آن ترس از مرگ است را تجربه می کند و در کنار این حس، حس نفرت و کنجکاوی و عشق و … را نیز لمس می کند.
در اولین روز ورودش با کسی به نام زدکا هم کلام می شود و تجربه غیر مادی زندگی او را می شنود. افرادی را در آنجا ملاقات می کند که بی پروا و بدون توجه به نگاه هایی که به سمتشان هست کار های دلخواه شان را انجام می دهند. داستان زنده ماندن ورونیکا حداکثر تا هفت روز دیگر، بیشتر افراد آنجا را تحت تاثیر قرار می دهد. همه را به فکر وا می دارد .همین موضوع باعث می شود فردی که سالم بود ولی ترجیح می داد در آنجا بماند به دنیای بیرون از تیمارستان بازگردد. او شبی حس می کند نیاز به نواختن پیانو دارد. پای ساز می نشیند و شروع به نواختن می کند. پسری به نام ادوارد به نواختن او گوش فرا می دهد. مختصری از زندگی ادوارد هم نیز در طول داستان بیان می شود.این حس نواختن توسط ورونیکا و گوش دادن توسط ادوارد دو روز ادامه پیدا می کند. ورونیکا به وسیله او عشق را در آنجا تجربه می کند و چون فکر می کند او دچار بیماری است و درد جدایی را نمی تواند حس کند، بی پروا این عشق را به او ابراز می کند. در طول این یک هفته چند بار حمله قلبی به او دست می دهد. بر اثر همین حس علاقه شکل گرفته بین این دو به ادوارد شوک الکتریکی می دهند تا این عشق از سر او بی افتد.
در پایان شب ششمین روز پس از تشخیص بیماری اش با ادوارد تصمیم به فرار از آنجا می گیرند تا روز آخر از زندگی ورونیکا را عاشقانه با هم سپری کنند. تمام داستان بیماری ورونیکا تنها داستانی ساختگی توسط دکترش بود تا تحقیق خود را بر روی اثر یک روش درمان بر روی او مشاهده کند. تئوری دکتر ایگور این بود که : آدمها با حرکت در جهت خلاف طبیعت و خلاف خواست حقیقی خویش ماده ای تلخ به نام ویتریول در بدن خود تولید می کنند که آن ها را به سمت نیستی می کشاند. آگاهی از مرگ و در مرحله نهایی آگاهی از زندگی درمان موثر مبارزه با ویتریول می باشد .
ورونیکا بهترین شاهد اثبات این تئوری دکتر ایگور بوده است.


کتاب: ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد
نویسنده: پائولو کوئیلیو
مترجم: دل آرا قهرمان
انتشارات: فرزان

قسمتی از متن های کتاب:
کافی بود که به قول یکی از افراد “جنون خود را تحت تسلط ” در آورد. می توانست گریه کند، نگران شود، آزرده شود مثل هر آدم به هنجار دیگری به شرط اینکه فراموش نکند که روحش، آن بالا، به همه این مشکلات می خندد( صفحه ی 56 )
-می دانم ولی دلیلی برایش ندارم. یادت هست اولین سوالی که از من کردی یادت هست؟
-که یک دیوانه یعنی چه ؟
-دقیقا . این بار می توانم جوابت را بدهم بدون تقلب: دیوانگی، یعنی عدم توانایی انتقال باور ها و تصورات. انگار که سرزمین بیگانه ای هستی: تو همه چیز را می بینی، هرچه در اطرافت می گذرد درک می کنی، اما ناتوان در توضیح دادن وtکمک گرفتن هستی چون زبان مردم را نمی دانی.
-ما همه یک زمان چنین احساسی داریم.
-ما همه دیوانه ایم، هر کس به نوعی. )صفحه ی 64 )
آن سوی حفاظ پنجره ها، ستارگان در آسمان می درخشیدند، و ماه نیمه از پشت کوهستان سر بر می آورد، شاعران ماه تمام را دوست می داشتند و بهترین اشعار را برای آن سروده بودند اما ورونیکا این ماه نیمه را ترجیح می داد چون برای بزرگ تر شدن هنوز جا داشت می توانست وسعت یابد و پیش از کاستی گرفتن به تمامیت نورش دست یابد) صفحه ی 65 )
- من هم برای همین گریه می کردم. وقتی آن قرص ها را خوردم برای کشتن کسی بود که ازش نفرت داشتم. نمی دانستم که ورونیکاهای دیگری هم هستند که می توانم دوستشان بدارم.
t-چه چیزی باعث می شود که آدم از خودش بیزار شود؟
t- شاید سستی و بی غیرتی. یا ترس مداوم از اشتباه کردن و طبق خواسته ی دیگران عمل نکردن. چند دقیقه پیش بی خیال بودم،محکومیت خودم به مرگ را فراموش کرده بودم. وقتی دوباره موقعیت خودم را به یاد آوردم وحشت برم داشت. ( صفحه ی 68 )
او از عشقی که ارزانی اش شده بود نفرت داشت، چون چیزی در عوض از او نخواسته بودند، و این احمقانه، غیر واقعی و خلاف قوانین طبیعت بود. ( صفحه ی 71 )
به آسمان پر ستاره نگاهی انداخت، ماه در ربع اولش بود - شکلی که او ترجیح می داد- و تالار را با نور لطیفش روشن کرده بود. دوباره احساس کرد که بی نهایت و ابدیت دست در دست هم گام بر می دارند و کافیست به یکی نگاه کنی، کیهان بی انتها، تا بتوانی حضور آن دیگری را احساس کنی، زمان بی انتها، بی حرکت، لنگر انداخته در زمان حاضر، در حالی که حاوی همه ی اسرار حیات است . ( صفحه ی 72 )
به همین دلیل او مدیر یک بیمارستان روانی بود و نه از بیماران آنجا: چون او پیش از گرفتن یک تصمیم مدت زیادی به آن فکر می کرد(صفحه ی75)
به نظر من اگر زنی که فرصت زیادی برای زندگی ندارد، تصمیم میگیرد که وقت اندکش را در کنار تختی بگذراند و به مردی که روی آن خوابیده نگاه کند، یعنی اینجا عشق هست. حتی بیش از آن، اگر این زن یک حمله ی قلبی را پشت سر گذاشته و ساکت مانده است فقط برای اینکه از این مرد دور نشود یعنی این عشق می تواند بزرگ تر شود. ( صفحه ی 164 )
ما هر کدام در دنیای خودمان زندگی می کنیم. اما اگر تو به آسمان پر ستاره نگاه کنی می بینی که همه ی این دنیا ها با هم ترکیب می شوند و منظومه های خورشیدی، صورت فلکی و کهکشان ها را می سازند. ( صفحه ی 164)
دختری که با تمام روحش آنها را اجرا می کند چون می داند که دارد می میرد. و من، آیا منهم نخواهم مرد؟ من روحم را کجا جا گذاشته ام، اگر بخواهم موسیقی حیات خودم را با همین شور و شوق اجرا کنم؟ ( صفحه ی 175)
"مثل یک چشمه جوشان باش و از خود سر ریز کن، نه مثل یک مرداب که همواره همان آب را در بر دارد"صفحه ی 204)

çok çok çok güzeldi. Hayatı sorguladım okurken, bittikten sonra tamamen hayat dolu hissettim. Mükemmel bir kitap, herkes okumalı.