خب فکر کنم برای خوندن سومین نمایش‌نامه زندگیم، زیادی متن سنگینی داشت، هنوز باید بین نمایش‌نامه‌های فعلی تاتی تاتی کنم :((

پ.ن۱: Greate british theatre قسمت سومش
نمایش‌نامه هملته با بازی جذاب بندیکت قشنگ‌تر از جانم ( به اینگیلیستان حسودیم میشه بندیک کامبربچ دارن)
پ.ن۲: سرورم چه عیب و ایرادی داره که خداوندگار من ترجمه شده به‌جاش؟!

The most extra things that Hamlet did in the play, in no particular order:

I. Told his mother that no matter how much black he wore it could never really reflect how he felt inside.

II. Had a full conversation in a graveyard with a gravedigger about death and talked to the skull of a man he hadn’t seen in 23 years.

III. Wrote an entire play to frame his uncle for murder instead of just going to the authorities or killing his uncle like he kept planning on doing.

IV. Jumped into Ophelia’s grave to fight with Laertes over which one of them loved her more.

V. “how do I distract everyone so I can plan my uncle’s murder? Act fucking insane? Okay. That works lmao”

VI. Forged a letter from his uncle instructing the people in England to murder his former best friends instead of him.

VII. Stabbed Polonius and then said it was his fault for being too nosy.

VIII. Didn't take revenge on his uncle while he was praying because he didn't want him to go to heaven.

IX.
- Now, Hamlet, where is polonius?
- AT SUPPER.

The first time I read this book I was in highschool. It was an 80-page book. The story was so short and simple, so I wondered "Why so many people say this is such a complex play/book?". A couple of years later, I bought a special edition of 592 pages: Too much? No! Why not? Because the play was written in Shakespearean English, and every single word that was not in standard English was explained at the bottom of the page, it explained the context, the uses you can have from that word.
Ok, so I read that version and it was a pain in the ass. Not because it was a bad story at all, but now I truly understand people who say that Shakespeare was such a special writer, and I agree!
Well, about the story... Fascinating! I loved how Shakespeare made of Hamlet such a special character. It was very difficult for Hamlet to take action, it was like "almost, almost!"
I feel Shakespeare wanted to express himself on Hamlet. His multiple personalities during the play reminded me of Shakespeare's life a bit.
On the other hand, I really LOVED how this play ends... What a bloody and violent ending, Terrific!
Recommended? Absolutely, but a simple version, because the original might be too difficult and slow to read.

n  
مشکل هملت این نیست که بیش از حد فکر می‌کنه، مشکل اینجاست که بیش از حد خوب فکر می‌کنه و با فکر کردن خودش رو به حقیقت می‌رسونه و تنها کاری که در مورد حقیقت میشه انجام داد اینه که ازش مرد
فریدریش نیچه
n

فکر نکنم هیچوقت بتونم تجربه‌ی خواندن هملت رو فراموش کنم. من تا جایی که بتونم سعی می‌کنم از ادبیات لذت ببرم اما غرقش نشم. اما هملت من رو با خودش به گرداب عجیبی کشید. هارولد بلوم میگه که هملت آینه‌ایه که همه می‌تونن بخشی از خودشون رو درش ببین، اما در آخر هملت شبیه هیچکس نیست. من خودم رو در هملت ِ آگاه از مرگ دیدم. هملتی که دائم با سوال و مفهوم مرگ دست و پنجه نرم می‌کنه. هملتی که جملات سیاهش مثل زهریه که عموش در گوش پدرش ریخت. و من هم وقتی به خودم آمدم مسموم شده بودم. این ریویو نتیجه‌ی جمع‌بندی مطالبیه که در مورد این نمایشنامه خوندم

هملت درباره‌ی چیه؟
قرن‌هاست که این سوال وجود داره که این نمایشنامه دقیقاً در مورد چیه؟ نمایش، مثل شخصیت اصلیش، از تعریف شدن گریزانه. شخصیت اصلی کیه؟ یک پرنس؟ پسر؟ برادرزاده؟ عاشق؟ شاعر؟ شمشیرزن؟ دانشجوی فلسفه؟ منتقد تئاتر؟ فردی در لبه‌ی پرتگاه خودکشیه؟ همش و هیچکدوم

هملت حتی با سنش هم تعریف نمیشه. زمانیکه نمایش شروع میشه، هملت از دانشگاه برگشته و سن تحصیلات دانشگاهی در آن زمان حدود نوزده سال بوده. اما در اکت آخر وقتی هملت بالای قبر ایستاده، سن خودش رو سی عنوان می‌کنه. یعنی در داستانی که حداکثر در شش هفته اتفاق افتاده، او حدود یازده سال بزرگ شده. این بازی شکسپیر با سن، عمدی و برای نشان دادن بلوغ هملته. اما باعث میشه هملت حتی در قالب تصورات سن و سال هم نگنجه

مشکل هملت چه بود؟ آیا اونطور که گوته میگه بیش از حد حساس بود؟ یا به جای انجام دادن فکر می‌کرد؟ یا از مرگ پدرش و ازدواج مادرش بیش از حد شکه بود؟ یا به گفته‌ی فروید هملت نتونست انتقام خودش رو از عموش بگیره چون او فانتزی ادیپ هملت رو عملی کرده بود؟ چیزی که می‌دونیم اینه که مشکل هملت، مشکل جوانیه. درگیری با مشکلاتی که فرد باعث ایجادش نبوده و از سمت محیط بهش تحمیل شده. برخلاف مکبث و کینگ لیر که با مشکلات میان‌سالی و پیری مواجهند

شکسپیر و هملت
هملت، طولانی‌ترین نمایشنامه‌ی شکسپیر، با زندگی شخصی خودش گره‌ خورده. پسر شکسپیر، همنت، سه سال قبل از این نمایشنامه در یازده سالگی مرد. در زمان شکسپیر هنوز نگارش انگلیسی استانداردسازی نشده بود و این دو اسم عملاً یکی بودند. هر چند که ایده‌ی اصلی هملت بسیار قدیمی‌تر از نسخه‌ی ۱۶۰۰ شکسپیره. قدمت اولین متن این داستان به سال ۱۲۰۰ برمی‌گرده و در دهه‌ی ۱۵۸۰ نسخه‌ای ازش که از دست رفته روی استیج اجرا می‌شده. اما هملتِ شکسپیر نسخه‌ی پخته‌ی این داستان قدیمیه که بسیاری از متفکران معتقدند از مرگ پسر و پدرش (در سال بازبینی متن نمایشنامه) تاثیر گرفته

:کاراکترهای دیگر
۱. روح کینگ هملت
در جامعه‌‌ی پروتستانی که شکسپیر در اون زندگی می‌کرده، مسئله‌ی بازگشت روح پدر هملت از پایه مشکل‌سازه‌. از دیدگاه مسیحیت کاتولیک در قرن ۱۶، روح‌ها از برزخ بازمی‌گشتند تا از زندگان تقاضاهایی داشته باشند‌‌. اما مکتب پروتستان معتقد بود که روح‌ها شیاطینی بودند که قصد داشتند افراد رو با خودشون به تباهی ببرند. روح پدر هملت خودش رو به شیوه‌ی کاتولیکی معرفی می‌کنه و هملت به شیوه‌ی پروتستانی احتمال شیطانی بودنش رو در نظر می‌گیره. در این نمایشنامه که پر از کنایه‌هاست، آیا شکسپیر اینجا هم داره با استفاده از هر دو طرز فکر بازی می‌کنه؟

جدای از این، روح کینگ هملت باز به جهان مادی برمی‌گرده تا هملت رو کنترل کنه و بهش دستور بده. چنگال نسل قبل بر نسل آینده در جای‌جای این نمایشنامه محکمه

۲. زنان نمایشنامه
زنان نمایشنامه‌ی هملت در سکوت عجیبی سر می‌کنند. جملات گرترود کوتاه و در مورد دیگرانه. اوفیلیا تازه پس از دیوانگی به حرف میاد. این دو زن انقدر در طول نمایشنامه کم درون‌نگری می‌کنند که ما حتی نمی‌دونیم نسبت به شرایطشون چه احساسی دارند؟ اصلا گرترود حرف هملت رو در مورد کشته شدن شاه سابق باور کرد؟ حس اوفیلیا وقتی از صحبت با هملت منع شد چه بود؟

گرترود در ظاهر زن پوچی به نظر میاد اما در واقع تک‌تک جملاتش عاقلانه و حساب‌ شده‌ست. او از همان ابتدا مشکل هملت و دلیل ناآرامیش رو درک می‌کنه، خودش رو به ندانستن نمی‌زنه و حتی سعی می‌کنه که به پسرش کمک کنه‌. تنها فردی هم که در طول زندگی اوفیلیا بهش محبت و توجه نشان میده گرتروده

یکی از بزرگترین درگیری‌های ذهنی هملت ازدواج سریع مادرش با عموش هست که در عمل زنا محسوب میشه. هملت نمی‌تونه جلوی افکارش رو بگیره و مادرش رو دائم در بستر با عموش تصور می‌کنه. زنی که انگار نباید و نمی‌تونه از امیال جنسی برخوردار باشه و برای همین هم در معادلات ذهنی هملت نمی‌گنجه. در تحلیل این وسواس فکری اگر از عقده‌ی ادیپ بگذریم، یک تئوری اینه که هملت نمی‌دونه این رابطه از چه زمانی شروع شده و شاید خودش هم فرزند همین رابطه باشه؟

اوفیلیا اما نمونه‌ی زنی گیر افتاده در سیستم مردسالارانه‌ست. تمام مدت حضورش در صحنه تا قبل از دیوانگیش به کنترل و تحقیر شدن می‌گذره. در ابتدا پدرش بهش دستور میده که ارتباطش با هملت رو قطع کنه و بعد در صحنه‌ی صومعه (یا فاحشه‌خانه) هملت تحقیرش می‌کنه و تمام افکار خرابش در مورد زنان رو بهش نسبت میده. اوفیلیا فقط زمانی حرفش رو اون هم با جملات شدیداً پیچیده و رمزی میگه که دیوانه شده. دید دیگران به دیوانگیش هم چیزی جز ترحم و تحقیر نیست. این در حالیه که هملت دیوانه هر چیزی که می‌خواد رو به وضوح میگه و به دیوانگیش هم با ترس و اضطراب نگاه میشه. حتی در مرگ هم اوفیلیا دست به عمل نمی‌زنه و مرگ انتخابش می‌کنه، اما هملت خودش مرگ رو انتخاب می‌کنه

جمع‌بندی
اما هملت برای من تراژدی پذیرش مرگه‌. پذیرش اضطراب از بین رفتن و نابودی. پذیرفتن کرمی که از درون وجود انسان رو می‌خوره. هملت برای من اون لحظه‌ایه که جمجمه‌ی یورک رو بالا می‌گیره و از مرگ میگه. جایی که بالاخره هملت مرگ رو می‌بینه و به عنوان یک انسان، یک خدای میرا، بهش سر تعظیم فرود میاره

متن اصلی نمایشنامه، نسخه‌ی راحت‌ترش و نسخه‌های صوتیش رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید
Maede's Books
تمام منابع دیگر رو هم به مرور در کانال آپلود می‌کنم

۱۴۰۳/۸/۱۷